Εκατομμύρια άνθρωποι, παγκόσμια, παρά το μεγάλο πρόβλημα με την οικονομία που ταλαιπωρεί τους ανθρώπους, γκρινιάζουν γιατί με τα μέτρα που έχουν πάρει οι κυβερνήσεις, τις αυξήσεις και τον πληθωρισμό που εξανεμίζουν μισθούς και συντάξεις, δεν θα μπορέσουν να γιορτάσουν όπως έχουν "μάθει" και τους πρέπει τα φετινά Χριστούγεννα. Βλέπεις, τα ήθη και τα έθιμα θέλουν να γιορτάζονται με κάθε μεγαλοπρέπεια και με τεράστιες οικονομικές θυσίες. Επιμένουν όλα αυτά να είναι στο μυαλό τους και να τους ταλαιπωρούν...
Δυνατός παίκτης ο παππούς Διονύσης, μέχρις στιγμή μας κερδίζει όλους στο τάβλι…
Ο παππούς Διονύσης αναζωογονήθηκε με το τάβλι… Ας είναι καλά ο Γιάννης Σπετσιέρης που μας το έδωσε για λίγο, αφού πρώτα έπαιξε μαζί του. Αν και είχε κάπου μισό αιώνα να παίξει, φαίνεται πως αυτό είναι σαν το ποδήλατο… Δεν το ξεχνάει κανείς… Στην περίπτωση μου, είναι δάσκαλος. Για την ώρα μαθαίνω πόρτες…
Ο δάσκαλος θέλει να κάνω μικρά και σταθερά βήματα. Μου επισημαίνει τι πρέπει να προσέχω, πώς να κινώ τα πούλια, να μην είμαι ανοιχτός, εκτεθειμένος στον αντίπαλο. Γελάμε όταν παίζουμε… Δεν βλέπει καλά τα ζάρια και πρέπει να του τα λέω… Το κάνω με ευχαρίστηση… Αλλά όσο δεν βλέπει τα ζάρια, τόσο καλά εντοπίζει τις σωστές κινήσεις…
Ο κ. Χρήστος ήταν γείτονας μας στο παραθεριστικό κέντρο του ΟΠΑΚΕ ΟΤΕ στην Τέμενη Αιγίου… Την πρώτη φορά κέρδισε τον παππού Διονύση… Είχε μια περηφάνια γιατί πράγματι ως πρώην υποδιευθυντής του ΟΤΕ είχε εκπαιδευτεί καλά στο… άθλημα. Τη δεύτερη φορά όμως, ο κ. Χρήστος έχασε… Δεν πρόλαβαν να παίξουν Τρίτη φορά, γιατί μετά πήραμε το δρόμο της επιστροφής.
Στον ίσκιο του οικίσκου του κ. Χρήστου που δεν το έπιανε ο ήλιος το πρωί, γινόταν το παιχνίδι… Ο ίδιος ήθελε, αν είχαμε λίγο χρόνο, να δήλωναν στη γραμματεία του παραθεριστικού κέντρου την προθυμία τους να παίξουν και να οργανωθεί τουρνουά ταβλιού. Επιχείρησε μάλιστα να το κάνει, αλλά δεν βρέθηκε αντίπαλος…
Αν και του άρεσε η δυνατότητα διεκδίκησης του βραβείου, ενός μεταλλίου από αυτά που δίνουν σε όλους όσους συμμετέχουν ςστις διάφορες δράσεις, έστω παίζοντας και μόνο οι δυο τους. Όμως ο χρόνος πίεζε κι έτσι δεν τα κατάφεραν. Παρ’ όλα αυτά το απόλαυσαν με την ψυχή τους το παιχνίδι, ήρεμα, ήσυχα και χωρίς φωνές… Έτσι όπως αξίζει σε ένα ωραίο παιχνίδι…
Λίγο πριν φύγουμε από την Τέμενη ο παππούς Διονύσης έπαιξε και με τον Θωμά… Δυο παιχνίδια, πάνω στα ξύλινα τραπέζια κάτω από τον πυκνό και δροσερό ίσκιο των μουριών. Και στα δύο έχασε ο Θωμάς. Εκ των υστέρων δήλωσε ότι αυτά ήταν αναγνωριστικά… Θα είχε ενδιαφέρον να παρακολουθήσουμε τη συνέχεια…
Τελικά το τάβλι μου αρέσει κι εμένα… Ελπίζω πως μια μέρα θα το μάθω να το παίζω σωστά. Μέχρι σήμερα απείχα, θεωρώντας ότι είναι χαμένος χρόνος… Στη διάρκεια των μικρών καλοκαιρινών μας διακοπών, αλλά και εδώ στην Αθήνα, στο σπίτι, κάποια απογεύματα παίζουμε και μ’ αρέσει… Όπως αρέσει και στον παππού Διονύση που έχει πα΄ρει σοβαρά το ρόλο του ως δάσκαλος…
Τι όμορφο που είναι το internet και πώς μας φέρνει πιο κοντά, όταν το χρησιμοποιούμε σωστά… Ο Βασίλης μας είδε με τη γυναίκα του από τη Γερμανία όπου βρίσκεται. Είδε τον πατέρα του, τη μητέρα του, από τις φωτογραφίες που πήραμε και δημοσιεύσαμε...
Τι όμορφο που είναι το internet και πώς μας φέρνει πιο κοντά, όταν το χρησιμοποιούμε σωστά… Ο Βασίλης μας είδε με τη γυναίκα του από τη Γερμανία όπου βρίσκεται. Είδε τον πατέρα του, τη μητέρα του, από τις φωτογραφίες που πήραμε και δημοσιεύσαμε καθώς πήγαμε μια ημερήσια εκδρομή στα Σαβάλια Ηλείας…
Φίλε Βασίλη, δεν σε γνωρίζω ακόμα από κοντά, ελπίζω όμως κάποια στιγμή να γίνει κι αυτό, γιατί άκουσα πολύ όμορφα πράγματα για σένα, σε σχέση με την αλήθεια… Ναι, θα ήθελα να ακούσω την πείρα σου από κοντά… Σε ευχαριστούμε, πάντως, για τα καλά σου λόγια…
Σχόλια (2)