Μεσημεριανή συναναστροφή στο σπίτι του Μιχάλη Χατζηαργυρού, με εξαιρετικούς φίλους…
Αποδέχτηκα με χαρά την πρόσκληση του φίλου μου Μιχάλη Χατζηαργυρού να περάσω το χθεσινό κυριακάτικο μεσημέρι, παρέα μαζί τους… Το τραπέζι τους πλούσιο σαν την καρδιά τους και η οικογένεια του με τους φίλους τους, παρόντες… Την χάρηκα, πραγματικά, την παρέα τους… Είναι άλλωστε υπέροχο να ζεις ανάμεσα σε ανθρώπους που λατρεύουν τον ίδιο Θεό...
Δεξιά ο Γιάννης με τη γυναίκα του, Νίκη, κόρη του Μιχάλη και της Κρυσταλλίας. Ο Γιάννης ήταν ο ψήστης... Καταπληκτικός! Με χαμόγελο και καλή καρδιά, όπως και όλοι όσοι συνέβαλαν σ’ αυτό το γεύμα… Η Κρυσταλλία, Θραψανιώτισσα στην καταγωγή και η κόρη της, Νίκη, είχαν το γενικό πρόσταγμα στην κουζίνα…
Μια υπέροχη παρουσία, σεμνή, ταπεινή, όμορφη με το μικρό της αγοράκι, το Δημήτρη, ήταν η Γωγώ… Τη γνώρισα χθες για πρώτη φορά, αλλά είχα την ευκαιρία να κουβεντιάσουμε λίγο, περιμένοντας να μας σερβίρουν και υποκλίθηκα μπροστά στη δύναμη του χαρακτήρα της… Μικρές, μεγάλες ανθρώπινες ιστορίες…
Άλλη μια όμορφη πλευρά του τραπεζιού… Πιο νεανική. Τα αγόρια πηγαίνουν όλα σχολείο, σε διάφορες βαθμίδες. Προνήπιο ο Δημήτρης που παίζει εδώ με τον φακό του, τετάρτη δημοτικού ο Αλέξανδρος και δευτέρα λυκείου ο Βαγγέλης… Όλοι στην ίδια γραμμή, στο ίδιο πνεύμα… Με χιούμορ κι αγάπη ο ένας για τον άλλον… Αριστερά η Ντίνα.
Το ότι πέρασα όμορφα δεν χρειάζεται ίσως να το τονίζω μιας και φαίνεται στις φωτογραφίες, καθαρά… Και η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να το κρύψω… Είναι από το χαρακτήρα μου να είμαι εκδηλωτικός… Έτσι έγινε και χθες… Οι τρεις ώρες που πέρασα μαζί τους ήταν γόνιμες από όποια πλευρά και αν το δεις…
Να μείνουμε λίγο και στο ζευγάρι που είναι αριστερά μου στη φωτογραφία. Εξαιρετικοί όλοι, ο μπαμπάς Στέφανος, η μαμά Ειρήνη και τα παιδιά τους Βαγγέλης και Αλέξανδρος… Η γνωριμία μου και η παρέα μαζί τους, ήταν πραγματικά μεγάλο όφελος για μένα… Συζητήσαμε για πολλά πράγματα κι ευχαριστώ για την ευκαιρία που μου έδωσε, με την πρόσκληση του, ο φίλος μου Μιχάλης να γνωρίσω τόσο ωραίους ανθρώπους.
Πραγματικά, Γιάννη, ο λόγος του είναι αληθινός! Καθημερινά το βλέπω στη ζωή μου… Υπάρχει αγάπη που περισσεύει… Όλοι έχουν τη διάθεση να προσφέρουν, όχι υποκριτικά και από υποχρέωση, αλλά με χαμόγελο.
Ξέρεις, την ίδια μέρα που με είχε καλέσει...
Πραγματικά, Γιάννη, ο λόγος του είναι αληθινός! Καθημερινά το βλέπω στη ζωή μου… Υπάρχει αγάπη που περισσεύει… Όλοι έχουν τη διάθεση να προσφέρουν, όχι υποκριτικά και από υποχρέωση, αλλά με χαμόγελο.
Ξέρεις, την ίδια μέρα που με είχε καλέσει σπίτι για μεσημεριανό γεύμα και κοινωνική συναναστροφή ο Μιχάλης Χατζηαργυρός, είχα κι άλλη πρόσκληση από τον φίλο μου Άρη και τη σύζυγο του, Χάρις…. Σε κάνουν να νιώθεις πολύτιμος και μοναδικός. Και το βλέπεις στα μάτια τους, πόσο αληθινό είναι…
Ναι, είμαι ευγνώμων στον Ιεχωβά Θεό που ζω τέτοιες πρωτόγνωρες για μένα, καταστάσεις… Είναι αληθινές ευλογίες…
Και μόνο η σκέψη και ο στοχασμός μιας τέτοιας ζωής αιώνιας μας κάνει να αισθανόμαστε από τώρα ωραία… Άλλωστε η πρόγευση που παίρνουμε ήδη είναι εκπληκτική… Το βλέπεις στο κάθε βήμα σου, στην κάθε κουβέντα σου…
Το νιώθεις καθώς κινείσαι ανάμεσα...
Και μόνο η σκέψη και ο στοχασμός μιας τέτοιας ζωής αιώνιας μας κάνει να αισθανόμαστε από τώρα ωραία… Άλλωστε η πρόγευση που παίρνουμε ήδη είναι εκπληκτική… Το βλέπεις στο κάθε βήμα σου, στην κάθε κουβέντα σου…
Το νιώθεις καθώς κινείσαι ανάμεσα σε αδελφούς που ανοίγουν την καρδιά τους και το σπίτι τους να σε δεχτούν φιλόξενα και να σου δώσουν από το περίσσευμα τους, χωρίς να μετράνε και να περιμένουν ανταπόδοση…
Ναι, Γιώργο μου η προσδοκία, η αναμονή, η ελπίδα για κείνες τις μέρες, είναι ότι πιο όμορφο μπορεί να προκύψει σε κάθε άνθρωπο που έχει φόβο Θεού… Να είσαι καλά!
Σχόλια (4)