Μικρό απάνθισμα από τον τρόπο που παρουσιάζουν σήμερα, παραμονή Πρωτοχρονιάς στα πρωτοσέλιδα τους οι εφημερίδες. Πολύ φτωχό. Ποιος έχει κουράγιο για κάτι καλύτερο; Το σκίτσο του Γ. Καλαϊτζή στην “Εφημερίδα των Συντακτών” τα λέει όλα...

Κι όμως κάποτε, όχι και τόσο παλιά, θυμάμαι τις εφημερίδες κι είχαν ανάλογη εικονογράφηση με γιορταστική διάθεση. Φέτος όμως μόνο η εφημερίδα “6 μέρες” είχε τη διάθεση να κάνει κάτι τέτοιο στο λογότυπό της...

Στην ομογενειακή εφημερίδα της Αμερικής, ΚΗΡΥΞ προτίμησαν το ρεαλισμό στο πρωτοσέλιδο τους... Μια πρόχειρη κατασκευή με νάιλον, ίσα να προστατευθούν κάποιοι άστεγοι από τη βροχή, στο κέντρο της Αθήνας, στο λόφο Φιλοπάππου...

Στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ κρατούν το... παραδοσιακό ρεπορτάζ που τροφοδοτεί το γραφείο Τύπου των ΕΛΤΑ με τα γράμματα που, λέμε τώρα, έγραψαν τα παιδιά στον Άι Βασίλη... Ψέμα κι αυτό σαν όλα τα άλλα που μας “ταΐζουν”... Ποιο παιδί στις μέρες μας γράφει σ' ένα φανταστικό πρόσωπο; Αν είναι δυνατόν;

ΤΑ ΝΕΑ ακόμα πιο αποκαρδιωτικά, μας κάνουν μαύρη την ψυχή καθώς αναφέρονται στο λογαριασμό που θα λάβουμε τη νέα χρονιά. Ο χαρακτηρισμός "ΟΔΥΣΣΕΙΑ 2013" νομίζω ότι της πάει "γάντι". Δυστυχώς...

Στην ΕΣΤΙΑ είναι πολύ... μπροστά! Επιστρέφουν στο 1912 ένα αιώνα πίσω όταν, όπως γράφουν “οι Έλληνες ζούσαν ημέρες δόξας”. Έτσι είναι, όταν ο κόσμος δεν έχει να καλύψει τις στοιχειώδεις ανάγκες του, η επιστροφή στο ένδοξο παρελθόν, νομίζουν πως καλύπτει το ζήτημα. Κούνια που τους κούναγε...

Να φύγει, να φύγει ο χρόνος , να χαθεί και να μη γυρίσει.
Να πάρει μαζί του τη φτώχεια μας όλων των ειδών, τη μιζέρια, τις λάθος επιλογές, το διχασμό, το σπαραγμό, και το θάνατο που μας φίλεψε.
Να μας αφήσει στην ηρεμία μας, στα χνάρια μιας ζωής πιο γεμάτης, πιο σίγουρης, πιο δικιάς μας κι όχι δανεικής όπως τα περισσότερα αποκτήματα μας που μας χλευάζουν άχρηστα, μια και λείπει η διάθεση να τα χαρούμε.
Να ανασάνουμε την παιδική μας ανεμελιά και τρυφερότητα που σκορπίζαμε άδολα στους δίπλα και τώρα ζυγιάζουμε σε ποιον θα πούμε καλημέρα και αν.
Πάρε μας μαζί σου σύννεφο, μες` την υγρασία σου, χάρισε μας την ιδανική θερμοκρασία της ψυχής κι άμα τη φτάσουμε, να την πιούμε σε ψηλό ποτήρι, και «άσπρο πάτο» σε μια καινούρια ευχή που μας χωράει όλους αγαπημένα κι ανυστερόβουλα.

Από τον τοίχο της Αναστασίας Καραογλάνη. δεν γνωριζόμαστε από κοντά, αλλά τα κείμενα της πάντα ξεχωρίζουν...

Παραμονή Πρωτοχρονιάς σήμερα... Βροχερή, όπως και οι δύο προηγούμενες μέρες. Θλιμμένος ο καιρός σαν την καρδιά μας, με όσα έχει βιώσει τη χρονιά που πέρασε. Τις δυσκολίες, τα προβλήματα που μας φόρτωσαν στην πλάτη, αυτοί τους οποίους εκλέξαμε για να μας υπηρετούν, υποτίθεται...

Στους δρόμους δεν κυκλοφορούν και πολλοί άνθρωποι... Πού να πάνε; Και με τι λεφτά να ψωνίσουν; Όπως – όπως προσπαθούν να καλύψουν τα αναγκαία...

Πρώτη φορά βλέπω ανθρώπους να υποδέχονται με τόση βαριεστημάρα μια νέα χρονιά... Φαίνεται ξεκάθαρα κι από τις εφημερίδες, ο δικός μου τρόπος για να... γραδάρω τι συμβαίνει στην κοινωνία. Οι συντάκτες τους παρακολουθούν και καταγράφουν την επικαιρότητα. Κι όταν διαπιστώνουν ότι η διάθεση δεν υπάρχει στους ανθρώπους, πού να τη βρουν οι ίδιοι;

Η δικιά μας προτροπή έχει να κάνει με την αλληλεγγύη, όχι μόνο τώρα, στον καιρό της κρίσης, αλλά πάντα και κάθε μέρα. Για να αλλάξουμε τον κόσμο γύρω μας, που δεν μας αρέσει, ας ξεκινήσουμε από τον εαυτό μας... Αυτό είναι το πιο βασικό. Ας το κάνουμε...

Κλείνω με ένα όμορφο κείμενο που διάβασα για το πώς θα έπρεπε να είναι η ζωή. Είναι παλιό, αλλά έχει άλλη βαρύτητα κάτω από το κλίμα των ημερών...

"Την επόμενη ζωή μου θέλω να τη ζήσω ανάποδα. Ξεκινάς από νεκρός κι έτσι το γλιτώνεις αυτό. Μετά ξυπνάς σε ένα γηροκομείο κι αισθάνεσαι κάθε μέρα και καλύτερα. Σε πετάνε έξω από το γηροκομείο, γιατί δεν είσαι πλέον τόσο γέρος. Πηγαίνεις και εισπράττεις τη σύνταξή σου και μετά όταν αρχίζεις να δουλεύεις σου δίνουν δώρο ένα χρυσό ρολόι και κάνουν πάρτι για σένα την πρώτη μέρα στη δουλειά. Δουλεύεις τα επόμενα 40 χρόνια μέχρι να γίνεις αρκετά νέος για να χαρείς την ζωή. Κάνεις πάρτι, πίνεις αλκοόλ και γενικά είσαι “ατακτούλης”. Μετά είσαι έτοιμος για το γυμνάσιο. Στη συνέχεια πας στο δημοτικό, γίνεσαι παιδί, παίζεις. Δεν έχεις ευθύνες, γίνεσαι βρέφος μέχρι την στιγμή που γεννιέσαι. Μετά περνάς 9 μήνες κολυμπώντας σε ένα πολυτελές σπα με όλα τα κομφόρ, κεντρική θέρμανση και πλήρη εξυπηρέτηση, κάθε μέρα και μεγαλύτερο χώρο και νάτο !!! Τελειώνεις σαν... ένας οργασμός..."

Η καλύτερη πρωτοχρονιάτικη ευχή από το στόμα του Γούντυ Άλλεν, από τον τοίχο των Thiria Enimera, Angelica Bouloubassi.