Η ιταλική κινηματογραφική ταινία “Il postino” που είδα πριν καμιά δεκαπενταριά χρόνια, τότε που δούλευα στο ΛΟΓΟ και το τυπογραφείο της εφημερίδας μοιράζονταν μ' αυτό που έφτιαχνε και την ΑΥΓΗ στο κέντρο της πόλης, κάπου στη Χρήστου Λαδά... Εδώ βλέπετε μερικές σκηνές από το έργο με τον ποιητή Πάμπλο Νερούντα...

Δείτε αυτή τη φωτογραφία είναι τραβηγμένη αρχές της προηγούμενης εβδομάδας στο γραφείο μου. Το πρωί εκείνης της ημέρας άνοιξα το γραμματοκιβώτιο του σπιτιού και πήρα όσα με αφορούσαν. Ιδού, μια εβδομαδιαία εφημερίδα, το ΡΕΘΕΜΝΟΣ και αποδείξεις πληρωμής...

Όντως, δεν περιμένει κανείς με λαχτάρα γράμματα, όπως δεν τρελαίνεται και με τα τηλέφωνα όταν χτυπούν για να τρέξει κανείς να τα σηκώσει... Τι φταίει άραγε; Σας έχει προβληματίσει εσάς το γεγονός; Θα έπρεπε, αφού έχει αλλάξει τόσο η ζωή μας...

Λοιπόν, αν παρατηρήσετε λίγο τη φωτογραφία που “κοσμεί” τη σημερινή ανάρτηση θα δείτε πως οι περισσότερες επιστολές δεν είναι παρά λογαριασμοί από τη ΔΕΗ, τον ΟΤΕ, τις εταιρίες κινητής τηλεφωνίας και τις τράπεζες...

Είναι απλά μια συναλλαγή και όχι η λαχτάρα να ανταλλάξουμε με φίλους ένα γράμμα συμπάθειας και αλληλοκατανόησης που θα τονώσει μια φιλική ή οικογενειακή σχέση...

Λένε πως ευθύνη γι' αυτό μεγάλη έχει η ανάπτυξη της κινητής τηλεφωνίας και του internet. Αλλά έχει βάσιμους λόγους, για να είναι κοντά στην αλήθεια, κάτι τέτοιο; Ας το δούμε...

Με το κινητό τηλέφωνο δε μιλάμε πια όπως κάποτε. Στην περίπτωση μου το χρησιμοποιώ μόνο όσο χρειάζεται για να διεκπεραιώσω καλύτερα τις επαγγελματικές μου υποχρεώσεις. Και το e-mail υποχώρησε πια αισθητά από τη πρωτοκαθεδρία που είχε τα προηγούμενα χρόνια.

Οι άνθρωποι του διαδικτύου εφηύραν νέους τρόπους επικοινωνίας, είτε μέσω Facebook, είτε του Twitter... Και παρόλα αυτά οι άνθρωποι είναι κι αισθάνονται πιο μόνοι από ποτέ. Δεν είναι παράξενο αυτό;

Έτσι στον ταχυδρόμο έμεινε ο άχαρος ρόλος να μοιράζει τους λογαριασμούς της ΔΕΗ που με τα χαράτσι είναι αβάσταχτοι για τη μέση ελληνική οικογένεια της ΕΥΔΑΠ, του ΟΤΕ, τις εταιρίες κινητής τηλεφωνίας και τις τράπεζες... Δεν υπάρχει κανένας λόγος βιασύνης για να ανοίξεις τέτοιους λογαριασμούς. Έτσι κι αλλιώς ξέρεις το ύψος τους. Η χρήση τους τόσον καιρό μας έχει κάνει άπιαστους στην... ανάγνωση κλειστών λογαριασμών.

Φοβόμαστε τον ταχυδρόμο... Όπως κάποτε έλεγε ο Λουκιανός Κηλαηδόνης, εννιά φορές στις δέκα όταν χτυπάει είναι για κακό, έτσι κάπως βλέπουμε και τον ταχυδρόμο...

Θυμάμαι τι “Ιl postino”, μια υπέροχη ιταλική κινηματογραφική ταινία μ' έναν ταχυδρόμο που είχα δει πριν δεκαπέντε χρόνια πριν και με έκανε να εξιδανικεύσω τους ανθρώπους που έβγαζαν το ψωμί τους ως ταχυδρόμοι. Πόσο άλλαξαν άλλαξαν τα πράγματα στο πέρασμα των χρόνων; Αρκετά, αν κρίνω από τον εαυτό μου... Ναι, η περισσότερη αλληλογραφία έχει να κάνει πια με τους λογαριασμούς, αλλά κάπου υπάρχει ακόμα η ελπίδα πως θα χτυπήσει η πόρτα και ο ταχυδρόμος θα φέρει μια καλή είδηση.

Να ξαναδώσει λάμψη στον ταχυδρόμο που με το χρόνο, ξεθώριασε... Ας δώσει ο Θεός να το δω κι αυτό...