Δείτε ένα βίντεο του Συλλόγου Υπαλλήλων Βιβλίου Χάρτου Αττικής για την κατάργηση της κυριακάτικης αργίας. Οι εργαζόμενοι λένε μεγάλες αλήθειες. Ας τις ακούσουμε...

Γλέντι σήμερα το βράδυ στην Αμφιαράου, στα Σεπόλια, στο Στέκι της Λαϊκής Συνέλευσης. Διότι, όπως εύστοχα λένε, η φτώχεια θέλει καλοπέραση... Και αλληλεγγύη κι αυτή μπορεί κανείς να τη βρει στις καλές ανθρώπινες σχέσεις που γεννιούνται και μέσα από το γλέντι και την καλή παρέα...

Αυτό με τις ουρές στην εκπνοή κάθε μήνα και πολύ περισσότερο στο τέλος της χρονιάς είναι το κάτι άλλο. Περπατάς στο δρόμο και βλέπεις εκεί στην πλατεία που πωλούν τις μηνιαίες κάρτες απεριόριστων διαδρομών ουρά γα να προμηθευτούν το κουπόνι.

Προχωρείς στην τράπεζα, εκεί κι αν είναι ουρές... Πληρωμή των τελών κυκλοφορίας, γραμμάτια που πρέπει να πληρωθούν, που κινδυνεύουν να λήξουν ή που έχουν λήξει, δεδομένου ότι το ρευστό αρχίζει και λείπει από την αγορά, ένεκα οι μικροί μισθοί και η μεγάλη ανεργία. Ουρές μόνο όπου υπάρχει μεγάλη ανάγκη... Γιατί δεν βλέπεις ουρές στα μαγαζιά που προσπαθούν να κλείσουν τους ισολογισμούς τους με τη χρονιά που φεύγει και διαπιστώνουν έντρομοι πόσο ελλειμματικοί είναι.

Οι άνθρωποι πάντως στις ουρές των τραπεζών είναι ψύχραιμοι. Γνωρίζονται, η αναμονή είναι πολύωρη κι αν είσαι κοινωνικό άτομο θα κάνεις τις ανθρώπινες σχέσεις σου. Άλλοι συζητούν αμέριμνοι στο κινητό τους τηλέφωνο. Γελάνε, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που μπορούν να γελάνε κι αυτό είναι πολύ ενθαρρυντικό.

Είναι πολύ φυσικό να συμβαίνει αυτό... Αν και μερικοί αποκομμένοι από τη ζωή, αναρωτιούνται “γιατί τάχα μου να συμβαίνει αυτό”.

Οι μόνοι που δε σηκώνουν κεφάλι τέτοιες δύσκολες ώρες είναι οι ταμίες στα γκισέ... Πραγματικά έχουν πολύ δύσκολη δουλειά να διεκπεραιώσουν...

Οι γραμμές αυτές χαράσσονται, ενώ περιμένω στην ουρά της MARFIN να πληρώσω υποχρεώσεις μου και να πάρω τα σήματα από τα τέλη κυκλοφορίας για το Ι.Χ. και τη μηχανή μου. Αυτό είναι που με οπλίζει με υπομονή. Σκέφτομαι όμως πόσες εργατοώρες χάνονται, έτσι τσάμπα την ώρα που αυτή η χώρα έχει ανάγκη από δουλειά για να ορθοποδήσει...

Είναι κι αυτή μια αντίδραση, η δική μου, απέναντι σε ένα γεγονός που δεν μπορώ να αποφύγω, αν και πολύ θα το ήθελα, αν ήταν μπορετό... Ας είναι. Στην εκπνοή του 2012, συμβαίνουν κι αυτά...