Περσινή αφίσα που φιλοτεχνήθηκε ειδικά γι'αυτή τη μέρα... Από το αρχείο του Θραψανιώτη...

Έβρεχε το πρωί που φύγαμε από το σπίτι για το σχολείο του Λάμπρου. Κι αντί για τη μηχανή πήρα το αυτοκίνητο... Έβρεχε, αλλά η βροχή δε στάθηκε εμπόδιο στα παιδιά του 54 Γυμνασίου της Αθήνας που συστεγάζεται με το 54 Λύκειο, να κάνουν κατάληψη στη μνήμη του 15χρονου Γρηγορόπουλου που έπεσε στο κέντρο της Αθήνας από τις σφαίρες ενός αστυνομικού, σε έναν απλό έλεγχος για εξακρίβωση στοιχείων...

Από τότε, άλλη μια εθιμοτυπική κατάληψη, γιορτή για τη νεολαία μπήκε στο ημερολόγιο της. Στον αντίποδα της 17 Νοεμβρίου που ήδη έγινε επίσημη γιορτή και άρχισε να... ξεθωριάζει στο πέρασμα των χρόνων...

Στις εφημερίδες το θέμα περνάει ως μνήμη. Με το φόβο μήπως και, με όσα βιώνει τα δυο τελευταία χρόνια ο ελληνικός λαός, γίνει φωτιά και ξαναζήσουμε στο πιο τραγικό του, μέρες του 2008.

Δεν γνωρίζω τη συνέχεια που είχε η κατάληψη στο σχολείο που πηγαίνει ο Λάμπρος. Πριν μερικά χρόνια διαθέσαμε αρκετές ώρες ως μέλη του Δ.Σ. του Συλλόγου Γονέων στο Γυμνάσιο για να πείσουμε με το διάλογο τα παιδιά του 15μελούς ότι έπρεπε να επιστρέψουν στα μαθήματα τους...

Σήμερα δεν ξέρω αν υπάρχουν άνθρωποι που έχουν τη διάθεση για κάτι τέτοιο. Οι περισσότεροι γύρω μου είναι ήδη επιβαρυμένοι πολύ από τις πολιτικές της ακραίας λιτότητας που υφίστανται... Αγανακτισμένοι με το υπάρχον πολιτικό σύστημα και τους ηγέτες του που που οδήγησαν τον κόσμο στην απελπισία. Να γιατί φοβούνται τα χειρότερα. Ένα ξέσπασμα σήμερα δεν μπορεί παρά να είναι πιο έντονο.

Εκείνοι που υφίστανται αυτή την πίεση έχουν ήδη οδηγηθεί στην κατάθλιψη. Μόνοι πίσω από κλειστές πόρτες επιχειρούν να λύσουν τα δικά τους προβλήματα. Κι ως εκεί είναι ακίνδυνοι για το σύστημα. Επικίνδυνοι θα γίνουν από την ώρα που θα αποφασίσουν να πάρουν τη μοίρα τους στα χέρια τους...

Τέσσερα χρόνια μετά όλα γύρω μας είναι μαύρα κι άραχνα. Μαγαζιά κλείνουν, εκατομμύρια άνεργοι, νέοι χωρίς σχέδια και όνειρα για το αύριο. Η κοινωνία είναι καζάνι που βράζει. Πόσο θα αντέξει, μέχρι να εκραγεί; Πειραματίζονται μαζί μας. Και είναι βέβαιο πως όταν θα γίνει δεν μπορεί να συμβεί αλλιώς, το ξέσπασμα, τότε οι μελετητές της ιστορίας καθισμένοι στις παχιές πολυθρόνες και τα καλά κλιματιζόμενα γραφεία τους και στα καλά κλιματιζόμενα γραφεία τους θα αναρωτιούνται και θα ψάχνουν να βρουν τα αίτια...