Η Αγέλαστος Πέτρα (2000) είναι μία ταινία από τον σκηνοθέτη Φίλιππο Κουτσαφτή. Το κυρίως θέμα της ταινίας είναι η Ελευσίνα. Τα γυρίσματα της ταινίας διήρκεσαν 10 χρόνια. Η ταινία ακολουθεί τις ζωές ορισμένων κατοίκων της Ελευσίνας. Καθημερινοί, απλοί άνθρωποι παρελαύνουν μπροστά από τον φακό απαθανατίζοντας έτσι το κομμάτι της Ελευσίνας που κρατάνε μέσα τους. Η ταινία βραβεύτηκε στο 41ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης.

Ας ξεκινήσουμε από το τέλος με τη διαπίστωση του άρθρου του Δημ. Μητρόπουλου που δημοσιεύεται σήμερα στην τελευταία σελίδα των... δημοκρατικών ΝΕΩΝ.

Το συμπέρασμα του αρθρογράφου είναι ότι το συνδικαλιστικό κίνημα είναι στο λυκόφως – απλώς δεν το έχουν καταλάβει οι συνδικαλιστές...

Είναι έτσι, αλήθεια, πέρα από την εμφανή εμπάθεια του αρθρογράφου που δείχνει να γράφει κατ' επιταγήν;

Ας το δούμε λίγο τι θέμα... Πού βρίσκεται σήμερα το συνδικαλιστικό κίνημα; Στον ιδιωτικό τομέα τα τελευταία χρόνια είναι ανύπαρκτο... Ποιος “τολμά” να συνδικαλιστεί και να  διεκδικήσει τα δικαιώματα του, όταν γνωρίζει ότι άμεσα θα υποστεί τις συνέπειες της απόλυσης;

Στο δημόσιο έχουν ένα ιδιότυπο συνδικαλιστικό κίνημα που εκλέγει αυτούς που οι ισχυρές, κάποτε, συνδικαλιστικές παρατάξεις προσκείμενες στα πολιτικά κόμματα,  ήθελαν... Καμιά παρέμβαση ουσιαστική δεν έχουν ανάμεσα στους εργαζόμενους. Ούτε και τους έχουν σε καμιά ιδιαίτερη υπόληψη...

Οι μόνοι που αντιστέκονται σθεναρά ακόμα είναι οι συνδικαλιστές των ΔΕΚΟ ή πρώην ΔΕΚΟ, οι οποίες και καρπώνονται ακόμα στοιχειώδη οφέλη, κατακτήσεις μιας άλλης μαχητικής και αγωνιστικής περιόδου που οι παλιότεροι γνωρίζουν και οι νεώτεροι ούτε καν γνωρίζουν πως έγινε...

Απαλλαγή δηλαδή από την εργασία τους για να ασκούν απρόσκοπτοι τα συνδικαλιστικά καθήκοντα τους... Πόσο καλά το έκαναν αυτό στην πορεία των χρόνων, το γνωρίζουν οι ίδιοι... Αυτοί λοιπόν είναι που στελεχώνουν τα ενεργά πρωτοβάθμια Σωματεία και κατ' επέκταση τις Ομοσπονδίες της ΔΕΗ, του ΟΤΕ, του ΟΣΕ, της ΕΥΔΑΠ, των τραπεζών... Οι ίδιοι είναι και στις θέσεις ευθύνης της ΓΣΕΕ... Καμία σχέση δηλαδή με τους ανθρώπους της εργασίας που υποτίθεται ότι εκφράζουν...

Γι' αυτό και βλέπουμε, χωρίς καμιά έκπληξη, τη μικρή συμμετοχή στις σποραδικές απεργιακές κινητοποιήσεις που εξαγγέλλουν κατά καιρούς... Τελευταίος αδιάψευστος μάρτυρας το συλλαλητήριο των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ, τη Δευτέρα 8 Οκτώβρη 2012. Παρόντες οι ίδιοι και ίδιοι γνωστοί και μη εξαιρετέοι. Παντελής η απουσία των εργαζομένων...

Μήπως τελικά, όσο εμπαθής κι αν είναι ο αρθρογράφος των ΝΕΩΝ, έχει δίκιο στο συμπέρασμά του;

Αυτοί οι συνδικαλιστές που έχουν απομείνει, αντί να δουν πώς θα συσπειρώσουν τους εργαζόμενους του κλάδου τους και να συντονιστούν με την κοινωνία οι αγώνες τους, επιχειρούν κάποιες μικρές κλαδικές διεκδικήσεις, ενώ όσοι διαθέτουν ακόμα μια στοιχειώδη οικονομική άνεση αναλώνονται στο να... τρίζουν τα δόντια τους στους εργαζομένους τους, λειτουργώντας ως ιδιότυποι, προσωρινοί, εργοδότες...

Κάτι πρέπει να γίνει και γρήγορα... Κάποτε, ας πούμε, δεν αφήναμε αναπάντητα τέτοιου είδους δημοσιεύματα. Απαντούσαμε απευθείας στην εφημερίδα που φιλοξενούσε αυτό το απαράδεκτο άρθρο και του δίναμε και μια διάσταση μέσα από το έντυπο μας. Για να ξέρουν οι συνάδελφοι τη συκοφαντική επίθεση που υφίστανται τα στελέχη του συνδικαλιστικού κινήματος. Σήμερα ουδείς ασχολείται... Λάθος μέγα. Διότι όλη αυτή την αρνητική κριτική θα την εισπράξει από την κοινωνία και από τους εργαζόμενους που εκπροσωπεί...

Προσωπική εκτίμηση: Αν δεν συνέλθουν οι λίγοι ακόμη συνδικαλιστές του ευρύτερου δημόσιου τομέα, των ΔΕΚΟ και των πρώην ΔΕΚΟ, σε λίγο θα βάλουν λουκέτο στα συνδικάτα, θα επιστρέψουν στη δουλειά τους με σκυμμένο το κεφάλι, έχοντας την υποχρέωση να απολογηθούν για την κατάντια του συνδικαλιστικού κινήματος στη διάρκεια της θητείας τους.

Αν ξαναδιαβάσουν προσεκτικά το κείμενο των ΝΕΩΝ θα διαπιστώσουν ότι το θέμα μπορεί να αναφέρεται στον πρόεδρο της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ, γιατί αυτός είναι το καρφί στο μάτι τους, με τη διαφορετικότητα που εκφράζει, αλλά αφορά όλους τους συνδικαλιστές που είναι ακόμα όρθιοι και  παλεύουν κόντρα στα κόμματα τους, να διασώσουν ότι μπορούν.

Ας αφυπνιστούν σήμερα!... Τα περιθώρια στενεύουν επικίνδυνα. Αύριο, τίποτα δεν θα “μαζεύεται” πια...