ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 12/12/2009

Την προηγούμενη εβδομάδα σ' αυτή τη στήλη προσπαθήσαμε να θυμηθούμε λίγο τι συναίβει πέρυσι τέτοιον καιρό με την δολοφονία ενός δεκαπεντάχρονου παιδιού. Την Κυριακή που μας πέρασε είχαμε τις πρώτες μεγάλες διαδηλώσεις στην Αθήνα και τις μεγάλες πόλεις της χώρας.

Τα κανάλια βέβαια δεν έχασαν την ευκαιρία να στείλουν εικόνες καταστροφής και βαρβαρότητας σε όλο τον κόσμο. Εικόνες που «βγήκαν» μετά το τέλος της πορείας από συγκεκριμένες ομάδες κουκουλοφόρων που το έχουν σε κακό να μην αφήσουν μια κινητοποίηση να εξελιχθεί ειρηνικά.

Και την ίδια μέρα, το πρωινό της Δευτέρας, είδαμε στο σχολείο των παιδιών μας να έχουν κάνει κατάληψη με χρονικό ορίζοντα εβδομάδας. Με κανένα άλλο αίτημα, παρά μόνο να δώσουν το «μήνυμα» στη μνήμη του Αλέξη...

Οι γονείς που «παθαίνουν» κάτι όταν βλέπουν κλειστό το σχολείο - λες και όταν είναι ανοιχτό γίνεται η καλύτερη δουλειά...- προσπάθησαν να κατανοήσουν αυτή την κίνηση των παιδιών. Μέρες κουβέντιαζαν χωρίς αποτέλεσμα.

Διότι πως μπορούν να καταλάβουν τα παιδιά σ' ένα τέτοιο λεπτό σημείο; «Ναι, να τιμήσουν τον Αλέξη, να καταγγείλουν την ασυδοσία των αστυνομικών, αλλά μια ημέρα αρκεί. Ολόκληρη εβδομάδα;» Δεν το χώραγε ο νους τους...

Και λοιπόν; Ούτε στιγμή δεν τρόμαξαν τα παιδιά από τους κρωγμούς και τους αλαλαγμούς των μεγάλων. Το δεκαπενταμελές αποφάσισε, τα παιδιά ψήφισαν, οι διαδικασίες που προβλέπονται τηρήθηκαν. Τι κι αν τα «απείλησαν» ότι θα χάσουν τις εκδρομές και ίσως κάνουν λιγότερες διακοπές το Πάσχα (γιατί τα Χριστούγεννα συζητούν στο υπουργείο Παιδείας να τα κλείσουν φέτος μια εβδομάδα νωρίτερα...).

Φτηνά κόλπα που δεν πιάνουν. Ακόμα και εκείνοι που βολεύονται να βλέπουν εχθρούς και μεθοδεύσεις πολιτικών κομμάτων πίσω απ' όλα αυτά, έμειναν στο περιθώριο, γραφικοί και δακτυλοδεικτούμενοι.

Οι φυσικοί ηγέτες της κινητοποίησης είναι παιδιά στην ηλικία του Αλέξη. Αμούστακα δεκαπεντάχρονα και δυναμικά κορίτσια στα οποία διακρίνεις μια εκπληκτική ωριμότητα και τα χαίρεσαι να τα ακούς να υπερασπίζονται τη γνώμη τους.

Έξω από το σχολείο κάθε πρωί οι γονείς των μαθητών που ενδιαφέρονται γι' αυτά και για το σχολείο. «Επαναστάτες» απόντες από τον καναπέ τους όλοι εκείνοι που πολύ θα ήθελαν την παρουσία εισαγγελέα που θα άνοιγε το σχολείο να λειτουργήσει... Φυσικά βλέπουν το κλίμα και δεν παρεμβαίνουν...

Απόντες οι εκπαιδευτικοί. Πάνε τα πρωινά βλέπουν ότι συνεχίζεται η κατάληψη και... εξαφανίζονται Ούτε να συζητήσουν λίγο με τα παιδιά (με τους γονείς ούτε που να το φανταστούμε ότι θα ασχοληθούν...) και ευτυχώς τελικά γιατί ένας εριστικός που το έκανε βρήκε βολικό να... απειλήσει με τη βαθμολογία του τους πρωτεργάτες, ότι όλοι θα είναι κάτω από τη βάση.

Φωτεινές εξαιρέσεις η διευθύντρια και η υποδιευθύντρια. Κάθε μέρα εκεί να συζητoύν με τα παιδιά, να τα ακούν «και συσσίτιο θα τους έκανα αν χρειαζόταν» δηλώνει η διευθύντρια και δείχνει να το πιστεύει. Τα παιδιά νιώθουν αυτή τη θετική αύρα και τη λατρεύουν.

Και ο Σύλλογος Γονέων πού βρίσκεται; Καθημερινά εκεί. Να εξαντλείται στη συζήτηση, να προσπαθεί να καταλάβει. Δεν είναι εύκολο. Οι μεγάλοι έχουν πάρει τη λογική παραμάσχαλα, τα παιδιά τον ενθουσιασμό τους, πού και πώς να βρεθεί κώδικας επικοινωνίας;

Φυσικά δεν είναι όλοι έτσι. Καθρέφτης της κοινωνίας είναι και ο Σύλλογος. Όλα τα ρεύματα υπάρχουν και φαίνονται.

Μια βδομάδα μετά η μεγάλη συμμετοχή στα συλλαλητήρια για τον Αλέξη δείχνει ξεκάθαρα ότι αυτή η νεολαία έχει μνήμη και ξέρει να τιμάει. Άλλο ένα Πολυτεχνείο, με σαφώς διαφορετικά μέτρα και σταθμά, αλλά αρκετά σοβαρό για να δημιουργηθούν νέα... «Δεκεμβριανά» που μάλλον θα τα βρίσκουμε μπροστά μας τα επόμενα χρόνια...

• Το κείμενο αυτό θα δημοσιευθεί αύριο στη στήλη μου στην εβδομαδιαία εφημερίδα του Ρεθύμνου, "ΡΕΘΕΜΝΟΣ"