Ένα ματσάκι αγριολούλουδα από την ανθισμένη φύση είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε γι' αυτήν σήμερα...

Γιορτάζει σήμερα η μάνα. Είναι μια από τις παγκόσμιες μέρες που χρειάζονται για να μας θυμίζουν πως είμαστε άνθρωποι και πώς έχουμε πολλούς λόγους για να τιμούμε και να εκτιμούμε μερικά πράγματα σ αυτή τη ζωή.

Όσο τα έχουμε... Γιατί δε θα τα έχουμε για πάντα. Σας το λέω με βεβαιότητα εγώ που την έχω χάσει τη δικιά μου εδώ και πολλά χρόνια...

Έρχονται ώρες που λέω, πως θα της άρεσε να της πήγαινα ένα ματσάκι λουλούδια. Αλλά δεν το έκανα ποτέ. Όχι γιατί δεν ήθελα... Όχι βέβαια... Ήταν όμως πολύ σκληρά τα χρόνια τα δικά μας, πού να έχει κανείς τέτοιες ευαισθησίες...

Η παρότρυνση μου είναι πεντακάθαρη: Πείτε ναι στην ημέρα, δώστε λουλούδια στη μάνα κι ένα ζεστό φιλί, δυνατό και μεγάλο σαν την τεράστια αγκαλιά της που χωράει όλα τα προβλήματα του κόσμου, σ' αυτή που ήταν πάντα το καλύτερο καταφύγιο στις δύσκολες ώρες...

Μια είναι η μάνα και η αγάπη που της χρωστάμε τεράστια. Για σκεφθείτε το λίγο. Χωρίς το χάδι της, την ενθάρρυνσή της στις δύσκολες ώρες τι θα 'χαμε κάνει σ αυτή τη ζωή; Άσε που επί εννέα μήνες που μας κρατούσε μέσα της έβαλε πολλές δόσεις αγάπης ώστε να ξοδεύουμε σήμερα χωρίς να φοβόμαστε ότι θα τελειώσει ποτέ.

Χρόνια πολλά σε όλες τις μάνες του κόσμου!

Ναι, για όλους έχει ο Θεός, αν και για κάποιους έχει κάτι παραπάνω... Αυτό το έχουμε εμπεδώσει, πια...

Με το μπιμπερό του πίνει το γάλα του ο Ρήγας. Μεγαλώνει, εγκλιματίζεται στο περιβάλλον και καταλαβαίνει...

Σάββατο με παρέα φίλους στο σπίτι. Έχουν έρθει ο Κώστας με την Ιουλιέτα και η τελευταία παίζει με τον μικρό γατούλη, τον Ρήγα, έτσι τον βγάλαμε. Κι εκείνος το απολαμβάνει ιδιαίτερα όταν η τελευταία τον ταΐζει το γαλατάκι του.

Η μέρα είναι ζεστή... Κι ας “παίζει” ο ήλιος παιχνίδι με τα σύννεφα. Λίγο αρκεί να βγει και σπορπίζει παντού μια τέτοια ζέστη λες και είναι καλοκαίρι...

Στο καφέ της πλατείας Αιγάλεω συναντιόμαστε με τον Βασίλη. Αφορμή το κείμενο που “χρωστά” στην εφημερίδα. Στην πραγματικότητα ένα μικρό τάιμ άουτ μιας ώρας και κάτι για χαλαρή κουβέντα απ' αυτές που χρειαζόμαστε για να βάζουμε λίγο φρένο στην πίεση της καθημερινότητας.

Το έχω ξαναπεί... Η παρέα με τον Βασίλη μου αρέσει. Μ' αρέσει να ακούω ιστορίες από μεγαλύτερους βγαλμένες από τη ζωή. Ιστορίες βιωμένες, όχι παραμύθια...

Το δημοσίευμα στο “Πράσινο ΠΟΝΤΙΚΙ” που αφορά άμεσα την περιοχή μας και λέει μεγάλες αλήθειες...

Το “Πράσινο ΠΟΝΤΙΚΙ” μια φορά το μήνα μέσα στο... κανονικό ΠΟΝΤΙΚΙ έχει τον τρόπο του να μας ξαφνιάζει θετικά σε κάθε έκδοσή του. Αυτή τη φορά ασχολείται μ' ένα θέμα για το οποίο έχει τοποθετηθεί η ΕΚΑΠ και το έχω γράψει κι εγώ σ' αυτό το Site.

Άλλη όμως η βαρύτητα του ΠΟΝΤΙΚΙΟΥ. Γι' αυτό και αναδημοσιεύω το θέμα πιστεύοντας πως έχει λεπτομέρειες που δεν γνωρίζαμε ώς τώρα.

Η ξεπερασμένη λογική της ανάπτυξης μέσω της κατασκευής mall όπου γης θυσίασε και το συγκρότημα κτηρίων της παλιά κλωστοϋφαντουργίας Μουζάκη επί της λεωφόρου Κηφισού.

Αν και αρχικά το βιομηχανικό συγκρότημα προοριζόταν για “βιοτεχνικό πάρκο” μέσα από το χαρακτηρισμό των περισσότερων κτηρίων ως διατηρητέων μνημείων,τελικά επικράτησε η “fast food” στρατηγική που προβλέπει την οικοδόμηση ακόμα ενός mall στον ιστό της πόλης,με την ανέγερση σε έκταση 22 στρεμμάτων συγκροτήματος καταστημάτων και γραφείων επιφανείας 53.000 τετραγωνικών μέτρων.

Το πρώτο βήμα έγινε πριν από ένα περίπου μήνα, με την κατεδάφιση του βασικού πυρήνα του συγκροτήματος, δημιουργώντας έτσι τετελεσμένα που δύσκολα θα μπορέσουν να ανατραπούν από φορείς και κατοίκους της περιοχής.

Το άκρως σημαντικό σε αυτή την περίπτωση είναι ότι όσοι προσπαθούν για τη σωτηρία του συγκροτήματος δεν κινούνται με βάση τη λογική της στείρας διατήρησης των κτηρίων, αλλά επιμένουν στις δυνατότητες επαναχρησιμοποιησής τους.

Το ιστορικό

Όπως καταγγέλλουν η οργάνωση “MonuMENTA” και οι Οικολόγοι Πράσινοι, στις αρχές Απριλίου οι ιδιοκτήτες του συγκροτήματος άρχισαν την κατεδάφιση του ύστερα από “ένα απλό διαβιβαστικό έγγραφο υπογεγραμμένο από τον αναπληρωτή υπουργό του ΥΠΕΚΑ Νίκο Σηφουνάκη και παρά την αιτιολογική έκθεση του Τμήματος Παραδοσιακών Οικισμών του ΥΠΕΚΑ που είχε ταχθεί υπέρ του χαρακτηρισμού του μεγαλύτερου μέρους των κτηρίων ως διατηρητέων μνημείων”.

Η εξέλιξη αυτή επιβεβαιώνει όσους εδώ και 5 χρόνια έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου και υπογράμμιζαν την κωλυσιεργία όλων των εμπλεκομένων φορέων που οδήγησε στην απώλεια μιας μεγάλης έκτασης σε μια άκρως υποβαθμισμένη περιοχή.

Του λόγου το αληθές επιβεβαιώνει το ιστορικό ακόμα μιας χαμένης ευκαιρίας:

-Το 2006 το συγκρότημα αγοράζεται από επενδυτική εταιρία, η οποία σχεδιάζει την κατεδάφιση του για την ανέγερση συγκροτήματος καταστημάτων και γραφείων 53.000 τμ.,με 2.500 θέσεις υπόγειου πάρκινγκ, σε έκταση 22 στρεμμάτων.

-Το 2009, ο Δήμος Αθηναίων δημοσιεύει μελέτη για την αστική ανάπλαση της ευρύτερης περιοχής του Αρχαιολογικού Χώρου της Ακαδημίας Πλάτωνα, στο πλαίσιο της οποίας προτείνει τη διατήρηση του συγκροτήματος Κλωστηρίων Λαναρά – Κύρτση, ως “ιδιαίτερα αξιόλογων με παράλληλο προσδιορισμό ζώνης προστασίας.

-Τον Ιανουάριο του 2010 η Οργάνωση Προστασίας της Αρχιτεκτονικής Κληρονομιάς “MonuMENTA” αιτεί από το ΥΠΕΚΑ και το ΥΠ.ΠΟ. Τον χαρακτηρισμό του ως”διατηρητέου μνημείου”. Αμφότερα τα υπουργεία δεν απαντούν.

-Το Σεπτέμβριο 2010, έκθεση του Τμήματος Παραδοσιακών Οικισμών του ΥΠΕΚΑ προτείνει τον χαρακτηρισμό του μεγαλύτερου μέρους του συγκροτήματος ως “διατηρητέων μνημείων” και συμβουλεύει την αποκατάσταση και την καλύτερη δυνατή επαναχρησιμοποίηση, λόγω του ρόλου τους στη διατήρηση του παραδοσιακού, βιομηχανικού χαρακτήρα της περιοχής. Την κοινοποίηση της έκθεσης ακολουθεί ένσταση του ιδιοκτήτη.

-Το Φεβρουάριο του 2011 οι υπηρεσίες του ΥΠΕΚΑ υιοθετούν έμμεσα την ένσταση του ιδιοκτήτη και εισηγούνται εξαίρεση του συγκροτήματος από τα μέτρα προστασίας και την εξαίρεση του χώρους τους από την πρόταση αστικής ανάπλασης της ευρύτερης περιοχής του Αρχαιολογικού Χώρου της Ακαδημίας Πλάτωνα.

-Στις 15 Μαρτίου 2011, η πολεοδομία του Δήμου Αθηναίων χορηγεί άδεια κατεδάφισης του συγκροτήματος μετά τη λήψη διαβιβαστικού εγγράφου από τον αναπληρωτή υπουργό ΥΠΕΚΑ Ν. Σηφουνάκη.

-Στις 11 Απριλίου διακόπτεται η κατεδάφιση με προσφυγή της οργάνωσης “MonuMENTA” στην Εφορία Νεότερων Μνημείων του ΥΠ.ΠΟ.

Η συνέχεια στο έντυπο ΠΟΝΤΙΚΙ...

Εδώ, έξω από το λιμάνι του Περάματος δώσαμε ραντεβού με την Πόπη...

Η έκδοση μηνιαίας εφημερίδας μου αρέσει ιδιαίτερα διότι, όπως και να το κάνουμε έχει σχέση με την επικαιρότητα. Πραγματικά, πέρα από τα ζητήματα του κλάδου και τις δράσεις της ΟΣΣΕ έχει μεγάλο ενδιαφέρον να καταγράφω όλη αυτή την καθημερινότητα. Μου θυμίζει τα νιάτα μου και τα πρώτα, όμορφα, βήματα στη δημοσιογραφία...

Είναι εντυπωσιακό το κουράγιο και τη δύναμη που παίρνει κανείς δουλεύοντας κάθε νέο φύλλο. Χθες πήρα ύλη και μέσα σε μια μέρα την ετοίμασα. Έστησα τις σελίδες μου και σήμερα το μεσημέρι δώσαμε με την Πόπη ραντεβού στο Πέραμα και πήρε το υλικό να το δουλέψει.

Η συνεννόηση είναι καλή. Εξίσου καλό και το αποτέλεσμα που θα προκύψει. Είμαι βέβαιος γι' αυτό. Θα φανεί, άλλωστε, και πολύ σύντομα όταν θα έχουμε στα χέρια μας τις σελίδες. Λίγη υπομονή χρειάζεται...

Αυτή είναι η σελίδα της ΠΕΤ ΟΤΕ στο νέο φύλο της Ομοσπονδίας εργαζομένων του ΟΤΕ που ετοιμάσαμε.

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 0705/2011

Χθες συμπληρώθηκε ένας χρόνος από την υπερψήφιση στην ελληνική Βουλή του Μνημονίου που συνομολόγησε η κυβέρνηση με το ΔΝΤ και την ΕΕ. Πώς περνάει ο καιρός... Ένας χρόνος από την έναρξη της οικειοθελούς «επιτήρησης» από την Τρόικα, παρά την αντίθεση της πλειοψηφίας των εργαζόμενων, όπως αυτή εκφράστηκε στις μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις της 5 και 6 Μάη.

Ένα χρόνο μετά, όλοι και όλες έχουν πλέον καταλάβει ότι τα αλλεπάλληλα Μνημόνια έχουν ένα και μόνο στόχο: την ευημερία των πιστωτών και των διεθνών τοκογλύφων εις βάρος των εργαζομένων, των συνταξιούχων και της νεολαίας. Αυτή δυστυχώς είναι η μεγάλη αλήθεια...

Κάνοντας ένα μικρό απολογισμός, ένα χρόνο μετά η κατάσταση είναι ήδη τραγική:
Η ανεργία καλπάζει, με περισσότερους από 1 εκατομμύριο ανέργους στη χώρα.

Η εργοδοτική αυθαιρεσία έχει χτυπήσει «κόκκινο», με καταχρηστικές απολύσεις, αυθαίρετες αλλαγές στους όρους εργασίας, ατομικές συμβάσεις, μαύρη και ανασφάλιστη εργασία να αποτελούν καθημερινότητα στους χώρους δουλειάς, με τις ευλογίες της κυβέρνησης και της Τρόικας.

Το εργατικό εισόδημα καθημερινά συρρικνώνεται, όχι μόνο από τις μειώσεις των μισθών αλλά και από τις καλπάζουσες τιμές των προϊόντων βασικής κατανάλωσης, της ασυδοσίας των τραπεζών και των πολυεθνικών ομίλων.

Διαλύεται κάθε έννοια κοινωνικού κράτους με τις συγχωνεύσεις σχολείων, πανεπιστημίων, νοσοκομείων, την διάλυση των ασφαλιστικών Ταμείων και κάθε κοινωνικής πρόνοιας.

Ξεπουλιούνται κοψοχρονιά τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, ο ΟΣΕ, η ΔΕΗ, ο ΟΤΕ, η ΑΤΕ, το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο και κάθε δημόσια επιχείρηση, ενώ ετοιμάζονται να βγουν στο σφυρί με φαστ-τρακ διαδικασίες ακόμη και δημόσιες εκτάσεις, όπως το Ελληνικό.

Ένα χρόνο μετά, η κυβέρνηση ετοιμάζεται να φέρει για ψήφιση το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα Σταθερότητας, που θα γυρίσει την ελληνική κοινωνία στη βαρβαρότητα, ενώ:

Οι Τράπεζες έχουν ήδη «πριμοδοτηθεί» με περισσότερα από 100 δις ευρώ (όσα δηλαδή μας «χάρισαν» το ΔΝΤ και η ΕΕ!). Μειώθηκε κι άλλο η φορολογία των επιχειρήσεων (20%) και η εργασιακή νομοθεσία αλλάζει σταδιακά σε βάρος των εργαζομένων, προς το συμφέρον των εργοδοτών.

Οι «εθνικοί» μας εργολάβοι συνεχίζουν απρόσκοπτα να εκμεταλλεύονται τις ληστρικές συμβάσεις με το δημόσιο, αυξάνοντας τα χαράτσια των διοδίων ή επιβάλλοντας να χτιστούν ΧΥΤΑ σε αρχαιολογικές ζώνες, για να συνεχίσουν να πλουτίζουν απρόσκοπτα.
Το χρέος και το έλλειμμα αυξάνονται με τέτοια ταχύτητα ώστε είναι σίγουρο ότι, αν δεν ανατραπεί αυτή η πολιτική, η χώρα θα παραμείνει στον γύψο της «επιτήρησης» για δεκαετίες.

Η «μαύρη επέτειος» της 5-6 Μάη, που σημαδεύτηκε ακόμη και με το αίμα των νεκρών της εργοδοτικής αυθαιρεσίας της Marfin (που ακόμη μένει ατιμώρητη…), δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητη από κανένα νοήμονα Έλληνα... Ένα χρόνο μετά είναι καιρός να δώσουμε τα παπούτσια στο χέρι σ' αυτούς που μας παραπλάνησαν με ψέματα τάζοντάς μας καλύτερες μέρες την ώρα που κουβέντιαζαν με το ΔΝΤ και την Ε.Ε. πως να ξεθεμελιώσου.

• Το κείμενο αυτό θα δημοσιευθεί αύριο στην εβδομαδιαία εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ στην στήλη μου ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ.
  

Υποθέτω ότι αφορά συγκεκριμένους ανθρώπους. Αυτούς που είναι ταγμένοι να υπηρετούν την Τέχνη από τη μεριά της εκπαίδευσης. Είναι αυτοί που βάζουν τη σφραγίδα τους πάνω στα παιδιά μας στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και ειλικρινά, θεωρώ ότι επιτελούν σπουδαίο έργο.

Το e-mail που ακολουθεί έφτασε σε μένα, όπως και σε άλλους αποδέκτες κάνοντας γνωστή τη δράση τους. Το γεγονός ότι η έκθεση θα είναι ανοιχτή για το πλατύ κοινό δημιουργεί το ερέθισμα να το βάλουμε στο πρόγραμμά μας και να το παρακολουθήσουμε.

Η Ένωση Καθηγητών Καλλιτεχνικών Μαθημάτων, λοιπόν, διοργανώνει την 3^η πανελλήνια έκθεση ζωγραφικής-γλυπτικής των μελών της από 4-31 Μαΐου στον Πολυχώρο «ΑΠΟΛΛΩΝ», ο οποίος παραχωρείται στην Ένωση από την Περιφερειακή Ενότητα Πειραιά, για δεύτερη συνεχή χρονιά.

Η έκθεση πραγματοποιείται σε συνθήκες έντασης της κρίσης και όξυνσης των προβλημάτων στην εκπαίδευση και σε όλη την κοινωνία, σε συνθήκες γενικής επιδείνωσης ειδικά των προβλημάτων της καλλιτεχνικής εκπαίδευσης. Αποτελεί έκφραση ενεργητικής παρέμβασης των καλλιτεχνών, δυναμώνοντας τη συλλογικότητα σαν ένα ισχυρό «αντίβαρο» στη σκληρή πραγματικότητα που όλοι βιώνουμε.

Οι 86 εικαστικοί (ζωγράφοι, γλύπτες, χαράκτες) που συμμετέχουν σ’ αυτήν την έκθεση, ασκούν εκπαιδευτικό έργο, διδάσκοντας μαθήματα τέχνης στα Δημόσια Σχολεία διαφόρων βαθμίδων της εκπαίδευσης.

Οι γενικές συνθήκες και προϋποθέσεις άσκησης της καλλιτεχνικής διδασκαλίας στα σχολεία, είναι πασίγνωστο, πως, στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, απέχουν παρασάγγες όχι μόνο από τις επιθυμητές, αλλά και από εκείνες που θα διασφάλιζαν το στοιχειώδες.

Στην πραγματικότητα η διδασκαλία Τέχνης επιβιώνει στο Δημόσιο Σχολείο αποκλειστικά χάρη στις ασίγαστες, ατομικές και συλλογικές, πολύμορφες και αφιερωματικές προσπάθειες των εικαστικών.

Προσπάθειες που πηγάζουν και αντλούνται όχι από την ιδιότητα του ύστερου προσδιορισμού τους ως εκπαιδευτικών λειτουργών, αλλά πριν απ’ όλα και πάνω απ’ όλα από την πρωτογενή ιδιότητά τους ως εικαστικών καλλιτεχνών. Έξω από (ή χωρίς) την ιδιότητα αυτή, δεν υπάρχει και δεν νοείται εξάλλου διδασκαλία Τέχνης.

Τα έργα που παρουσιάζονται εδώ, επιλέχτηκαν από τους ίδιους τους εικαστικούς που συμμετέχουν, χωρίς δέσμευση κοινής θεματικής αναφοράς και χωρίς περιορισμό (π.χ. στην επιλογή υλικών, λάδια, ακρυλικά, τέμπερες κλπ) πλην του αυτονόητου για την περίπτωση, σχετικού περιορισμού, στις διαστάσεις των έργων.

Η έκθεση συνοψίζει τις εικαστικές αναζητήσεις πολυάριθμων εργατών τέχνης, αποφοίτων των Ανώτατων Σχολών Καλών Τεχνών, που δουλεύουν όχι μόνο στην εκπαίδευση αλλά και στο εργαστήρι, αθόρυβα και συνήθως μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας και τους αγοραίους κανόνες.

Με τίτλο: “ΠΟΛΙΣ ΠΑΡΑΣΤΑΤΙΣ”, αποτελεί συνέχεια -όχι στη θεματική αλλά στην ουσία της δράσης- της αντίστοιχης έκθεσης του 2010 με τίτλο “ΠΑΙΔΕΙΑ -ΤΕΧΝΗ - ΠΟΛΙΣ”. Όπου η Πόλις, ως ιδέα, ως οργάνωση και ως οικιστικός ιστός, στέκει στο πλάι στην παράταξη της μάχης του μαθητή, του καλλιτέχνη, του πολίτη ενάντια στη γενικευμένη επίθεση της βαρβαρότητας.

Δυστυχώς επιτρέψαμε και οι βάρβαροι εγκαταστάθηκαν ανάμεσά μας και το “κατονομάζειν” αυτούς και τα βαρβαρικά τους ήθη ως και η οικοδόμηση ισχυρών θεσμών συνιστά στους καιρούς μας ύψιστη υπηρεσία της Τέχνης και των διακονούντων αυτήν...

...“και αν οι αίθουσες του πολυχώρου “Απόλλων” αποδειχθούν μικρές, υπάρχουν μέγαρα, δρόμοι και πλατείες να φωτίσουμε με τα μηνύματά της ...”