Το ρεπορτάζ για τα βενζινάδικα στην τηλεόραση... Ποιος μίλησε για πανικό;

Δεν μας φτάνανε όλα τα άλλα που βιώνουμε αυτόν τον καιρό και από χθες πρόσθεσαν ένα ακόμα. Τις ουρές 100 και 150 μέτρων έξω από όσα βενζινάδικα διέθεταν ακόμα βενζίνη. Τελικά ανεστάλη η απεργία και μας έμεινε μόνο ο πανικός...

Όλα ξεκίνησαν όταν οι εργαζόμενοι στα ΕΛΠΕ αποφάσισαν να κατέβουν σε απεργιακές κινητοποιήσεις αφού είδαν να τους καταργούν την κλαδική σύμβαση εργασίας που είχαν υπογράψει. Ένα σύνηθες περιστατικό μιας εργασιακής κινητοποίησης που στην Ελλάδα μπορεί να σπείρει τον πανικό.

Ξέρετε τώρα πώς γίνονται αυτά: Την αρχή είναι οι ψίθυροι. Που επιτείνουν την αγωνία μη τυχόν και ξεμείνουμε από βενζίνη. Λες κι όταν τα πρατήρια είναι ανοιχτά έχουμε χρήματα στην τσέπη μας για να γεμίσουμε τα ρεζερβουάρ. Μα, δεν το βλέπετε πως λιγόστεψαν τα αυτοκίνητα στους δρόμους;

Ξαφνικά λοιπόν από χθες με τις πρώτες ειδήσεις στην τηλεόραση για την απεργία των εργαζομένων στα διυλιστήρια βγήκαν στους δρόμους και στράγγισαν τα αποθέματα στα βενζινάδικα. Μέχρι και σε μένα έκαναν πρόταση προχθές που πήγα τη μαμά του Χριστόφορου και την αδερφή του στο σπίτι τους στο Αιγάλεω: «Νίκο έχεις βενζίνη στο αυτοκίνητο; Άκουσα ότι θα κλείσουν τα βενζινάδικα».

Ήμουν ψύχραιμος. Δεν έψαξα να βρω στις 12 τα μεσάνυχτα διανυκτερεύον βενζινάδικο για να... προλάβω το κακό. Δεν ήταν γεμάτο το ρεζερβουάρ μου, αλλά δεν πανικοβλήθηκα. Και γιατί άλλωστε; Το αυτοκίνητο το κινώ μόνο αν βρέχει ή αν πρέπει να πάω εκτός Αθηνών το Σαββατοκύριακο. Η βενζίνη που έχει μέσα, να φανταστείτε, είναι από το Αίγιο, το είχα φουλάρει στην επιστροφή μας από την Τέμενη τον Αύγουστο.

Σε αντίθεση με τη μηχανή που είναι το καθημερινό μου εργαλείο στις μετακινήσεις. Περίμενα κάπου ένα μισάωρο σε βενζινάδικο, στον παράλληλο δρόμο του Κηφισού, στο ύψος του Ρέντη. Και έβαλα 5 ευρώ. Το ντεπόζιτο είναι μικρό και είχε ήδη μέσα.

Είδα όμως ανθρώπους να γεμίζουν το ρεζερβουάρ του αυτοκινήτου τους και να παίρνουν και σε μπιτόνι βενζίνη... Λες και το κακό θα κρατήσει πολύ καιρό. Και γέλασα με την κατάντια μας. Εκεί έχουμε φτάσει γι' αυτό και μας εκμεταλλεύονται σε κάθε ευκαιρία.

Γκρινιάζουμε που ακριβαίνει η βενζίνη κι ύστερα «τρέχουμε» να γεμίσουμε τα ρεζερβουάρ κι ας μην έχουμε να πάμε κάπου και γι' αυτό μας χρειάζεται.

Απίστευτοι είμαστε: Με τέτοιες συμπεριφορές αψυχολόγητες καλά μας κάνουν. Και τι έγινε, δηλαδή, που είπε η τηλεόραση ότι έχουν ουρές στα βενζινάδικα. Πρέπει να πάμε κι εμείς, να τις κάνουμε μεγαλύτερες; Έλεος!

Μια άλλη προσέγγιση από την Αλκιστη Πρωτοψάλτη για το ίδιο θέμα, τα βενζινάδικα...

Το εργαστήρι του Μανόλη Αγγελή με το... αγγελικό πρόσωπο στο Αρκαλοχώρι, κλειστό πια... Τον πέταξαν έξω, αφού είχε να πληρώσει πολλά ενοίκια. Ούτε τα πράγματα του δεν πάει να πάρει να αδειάσει το μαγαζί για να το εκμεταλλευθεί ο ιδιοκτήτης του. Κάτω η κάρτα του επαγγελματία της πλάκας που μου έδωσε με τη γνωριμία μας. Τίποτα απ' όσα γράφει δεν ισχύει. Ούτε τα τηλέφωνα... Και είναι μόλις περσινή...

Μ' αυτό το βροχερό καιρό, μου έρχεται αυθόρμητα στο νου το πατρικό μου που από υπαιτιότητα ενός «ψεύτη» επαγγελματία αλουμινά, του Μανόλη Αγγελή, παραμένει ανοιχτό χωρίς κουφώματα.

Η κοροϊδία του το καλοκαίρι που μας πέρασε ήταν απίστευτη. Ο άνθρωπος είναι άρρωστος, δε χωρεί αμφιβολία. Εισέπραξε τα χρήματα και... εξαφανίστηκε.

Το καλοκαίρι βέβαια ακολούθησε άλλη τακτική. Όταν έμαθε ότι τον έψαξα, κάνοντας τον... ντετέκτιβ στα 52 μου, εμφανίστηκε στο σπίτι της αδερφής μου Στασούλας διαβεβαιώνοντάς με, παρουσία δύο ανθρώπων, ότι θα έφευγα, τελειώνοντας την άδεια μου στις 20/7 με τα κλειδιά στο χέρι... Έγραψα τότε σ' αυτό το Site ένα σημείωμα (δες ΕΔΩ) και για να τον προστατέψω δεν έβαλα το όνομά του. Κακώς. Ο άνθρωπος δεν έχει το Θεό του...

Σκαρφίζονταν φανταστικές ιστορίες με δήθεν δουλειές σε περίοδο ύφεσης για την οικοδομή, ψέματα και ξανά ψέματα για να περάσει ο καιρός. Μια μέρα μάλιστα που έλειπα στο Ηράκλειο τα... έφερε στο Θραψανό να το δω. Και το κακό είναι ότι άνθρωποι που εκτιμώ για την ειλικρίνεια και την αλήθεια τους μου είπαν ότι τα... είδαν. Ήταν λοιπόν θέμα χρόνου να μπουν.

Οκτώβρης πια, τρεις μήνες μετά και ο απατεώνας ξανα-άλλαξε το κινητό του τηλέφωνο. Μαγαζί δεν έχει, αφού δεν έχει πληρώσει μήνες τα ενοίκια, ούτε τίποτα. Μια οικογένεια τετραμελή, ο μόνος ανασταλτικός παράγοντας για να του κάνω μήνυση και να τον κλείσω φυλακή, όπως θα του άξιζε. Τα κουφώματα μέχρι αυτή την ώρα ΔΕΝ ΜΠΗΚΑΝ. Κι έρχεται χειμώνας... Ο δεύτερος που θα είναι ανοιχτό το σπίτι...

Αρκετά το άφησα το πράγμα έχοντας Ιώβεια υπομονή. Νομίζω πως ήρθε η ώρα να προχωρήσω και να βρω έναν αληθινό επαγγελματία αλουμινά που θα φτιάξει τα κουφώματα και θα το κλείσω το σπίτι προστατεύοντας το από τις βροχές. Ναι, αυτό θα κάνω σύντομα...

Το κείμενο αυτό γράφεται απλά για να προστατευτούν άλλα υποψήφια θύματα απ' αυτόν τον απατεώνα... Ανθρώπους χρειαζόμαστε, αληθινούς, με λόγο και τιμή. Που δεν θα χρειάζεται να είσαι από πάνω τους για να δουλέψουν, αλλά θα σέβονται το όνομά τους και την τέχνη τους.

Ήταν για μένα μια μεγάλη εμπειρία η εμπλοκή μου με την ανακαίνιση του πατρικού μου σπιτιού. Αν μη τι άλλο μέτρησα το μπόι και την αντρειά μερικών ανθρώπων... Κι αυτό είναι πολύ σημαντικό για μένα...

Μια από τις αποδείξεις πληρωμής της Εθνικής Τράπεζας που εισέπραξε ο Αγγελής. Ακολούθησαν άλλες δύο. Παραλήπτης σε όλες η σύζυγός του. Έπρεπε να με παραξενέψει από την πρώτη στιγμή το γεγονός ότι δεν ήταν ο ίδιος... Αλλά τον εμπιστεύτηκα, αφού μου τον πρότεινε ο μάστορας που έφτιαξε το σπίτι.

Σαν σήμερα, πριν ένα χρόνο, παντρεύτηκαν η Ειρήνη με τον Χριστόφορο. Θυμάμαι είχα πάρει δεκαπέντε μέρες άδεια από την εφημερίδα για να βοηθήσω, όσο μπορούσα, τα παιδιά. Εδώ ένα τρυφερό στιγμιότυπο του ζευγαριού...

Στην εκκλησία η φωτογραφία παρμένη με το κινητό μου, όχι και τόσο καλής ποιότητας, την ώρα που τους πετούν ρίζι οι συγγενείς και οι φίλοι καλεσμένοι. Ήταν όμορφη και μοναδική αυτή η στιγμή... Εδώ φαίνεται η κουμπάρα που τους στεφάνωσε...

Η Ειρήνη με την οικογένεια της. Κι ο παππούς της μαζί, ευτύχησε να τη δει νύφη. Τέτοιες όμορφες ώρες αξίζει να τις θυμάσαι... Εδώ αμέσως μετά το στρώσιμο του κρεβατιού στο σπίτι των παιδιών...

Ο Χριστόφορος με την οικογένεια του σε μια αναμνηστική φωτογραφία. Την ίδια ημέρα, στο ίδιο σημείο της κρεβατοκάμαρας με τον ίδιο φωτογράφο...

Με τους κουμπάρους τους. Όχι εκείνους που τους πάντρεψαν, αλλά αυτούς που θα πάντρευαν εκείνοι, λίγο μετά το δικό τους γάμο... 'Αλλη μια αναμνηστική φωτογραφία. Και στη «χρυσή» επέτειο παιδιά! Με το μωράκι που περιμένουμε...

Μια ομπρέλα τη χρειαζόσουνα σήμερα στην Αθήνα, Το ωραίο είναι που, όπως άκουσα στο ραδιόφωνο, αλλού χιόνισε κιόλας. Πάλι «μέσα» έπεσε η ΕΜΥ.

Άμα είσαι με μηχανή μέσα στη βροχή δεν έχεις και πολλά περιθώρια να μη γίνεις μούσκεμα. Κάπως έτσι την πάτησα κι εγώ σήμερα το μεσημέρι, την ώρα που πήρα το δρόμο της επιστροφής για το σπίτι. Να αφήσω τη μηχανή και να πάρω το αυτοκίνητο για την εφημερίδα.

Δέκα λεπτά είναι η διαδρομή από τη Βερανζέρου ώς την Κλειούς. Αλλά με το σημερινό ασύλληπτο μποτιλιάρισμα λόγω της απεργίας των μέσων μαζικής μεταφοράς σε συνάρτηση με τη βροχή τα πράγματα ήταν τραγικά. Έγινα κυριολεκτικά μούσκεμα. Χρειάστηκε να αλλάξω πουκάμισο και μπουφάν για να μπορέσω να συνεχίσω. Αν έμενα έτσι και με το προσάφορμο της καταρροής που ακόμα έχω, μάλλον θα χρειαζόμουν κρεβάτι αύριο. Και δεν είμαστε για τέτοια τώρα...

Χρειάστηκε να πεταχτώ με το αυτοκίνητο μέχρι τα Σεπόλια. Ο Λάμπρος «παγιδεύτηκε» από τη βροχή στο σπίτι της Ειρήνης και του Χριστόφορου που σήμερα κλείνουν ένα χρόνο παντρεμένοι. Έβρεχε και πέρσι τέτοια μέρα την ώρα που την πηγαίναμε νύφη στην εκκλησία.

Στον Κηφισό έχει κίνηση... Συνεχίζει να ψιλοβρέχει. Όχι πως υπάρχει καμιά ανάγκη στο αυτοκίνητο μέσα, αλλά όπως και να το κάνουμε έχει τις καθυστερήσεις του.

Το άφησα έξω από το ΣΕΦ να βρέχεται... Ο καιρός «κρατάει». Σταματάει για λίγο και συνεχίζει. Να φύγει από πάνω του η καλοκαιρινή σκόνη, να καθαρίσει λίγο... Να και τα καλά του...

Ο χειμώνας μας ήρθε. Δεν ξέρω αν «κρατήσει» κι αύριο, αλλά από την Κυριακή το απόγευμα έχει κάνει αισθητή την παρουσία του. Άσε που έχει πέσει αρκετά και η θερμοκρασία... Το παπλωματάκι το χρειάζεσαι...

Σαν σήμερα παντρεύτηκαν η Ειρήνη με τον Χριστόφορο. Ίδια μέρα, βροχερή... Ένα χρόνο γιορτάζουν παντρεμένοι. Μακάρι να μπορούσαν να το γιορτάσουν καλύτερα. Τις ευχές μας για μακροημέρευση...

Αυτό είναι το τελευταίο φύλλο του ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΥ τ.98. Για να το διαβάσετ όπως κυκλοφορεί τυπωμένο πατήστε ΕΔΩ. Και ο καιρός χάλασε. Χειμώνας πια...

Ανάμεσα στα καθημερινά τρεξίματα και την εφημερίδα, τη βδομάδα που πέρασε κατάφερα και ολοκλήρωσα και τον ΗΛΕΚΤΡΙΚΟ τ. 98, παρακαλώ... Άντε μέχρι το τέλος της χρονιάς θα καβατζάρουμε τα 100! Και μου φαίνεται σαν χθες τότε που ξεκινούσαμε με το πάθος του Μανώλη Φωτόπουλου οδηγό να “στήσουμε” αυτή την εφημερίδα...

Ο “ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΣ Σιδηρόδρομος” εκ πρώτης όψεως δεν είναι παρά ένα συνδικαλιστικό έντυπο που εκφράζει τους συνταξιούχους των ΗΣΑΠ. Εκ πρώτης όψεως, γιατί  “ψάχνοντάς τον” λίγο περισσότερο θα ανακαλύψει κανείς ένα σωρό ενδιαφέροντα πράγματα τόσο για τους σημερινούς εργαζόμενους στους ίδιους εργασιακούς χώρους από τους οποίους πέρασαν και οι συνταξιούχοι, όσο και στο μέσο εργαζόμενο οπουδήποτε αλλού.

Η διμηνιαία έκδοση στα δεκαεπτά περίπου χρόνια που εκδίδεται έχει αποκτήσει το στιλ της, μοναδικό σε ανάλογου είδους έντυπα. Ο Μανώλης δεν υπήρξε ποτέ δημοσιογράφος. Έχει όμως το χάρισμα να ψάχνει πίσω από ότι φαίνεται και να ανακαλύπτει σπουδαία πράγματα. Άσε που, ύστερα από τόσα χρόνια έχει πια αποκτήσει αυτό το αισθητήριο που απουσιάζει από πολλούς επαγγελματίες.

Κάθε φορά που καθόμαστε να δούμε την ύλη για τη νέα εφημερίδα είναι μια μοναδική εμπειρία. Ο Μανώλης, φοβερά οργανωτικός τα έχει όλα έτοιμα. Την ύλη χωρισμένη κατά σελίδες, είτε 12 βγάζουμε, είτε 16 και πάντως όλα στη σειρά τους και στη θέση τους.

Μ' αυτό τον τρόπο η όλη διαδικαστική ολοκλήρωση δεν κρατά περισσότερο από μία εβδομάδα. Μέσα όλα. Το κασέ, οι διορθώσεις, οι μικρές αλλαγές και το κλείσιμο στο τυπογραφείο. Τυπώνουμε 2.500 κομμάτια που μοιράζονται στα σπίτια όλων των μελών του Σωματείου Συνταξιούχων ΗΣΑΠ, αλλά και στους εργαζόμενους που την ψάχνουν οι ίδιοι να τη διαβάσουν. Καθόλου παράξενο. Μέσα από κει ξέρουν ότι θα βρουν και θα μάθουν πράγματα που άλλοι τους κρύβουν, πως εκεί θα βρουν μόνο αλήθειες χωρίς υπερβολές.

Την Παρασκευή που μας πέρασε ολοκληρώσαμε το τελευταίο τεύχος. Και το Σάββατο το βράδυ με πήρε στο κινητό μου για να δει αν “ανέβασα” στην ιστοσελίδα του Σωματείου το PDF της εφημερίδας. Ε, πώς να μην πάει καλά μια εφημερίδα με τόση και τέτοια αγάπη;

Μια βροχή μου ξεπλένει τα μάτια... Δύσκολη μέρα για την Αθήνα σήμερα...

Φωτογραφικό αφιέρωμα στο Ρήγα. Το γάτο που μεγαλώνει μαζί μας στο σπίτι. Κάθε μέρα που περνάει μου φαίνεται κι αλλιώτικος. Πιο γλυκός, πιο παιχνιδιάρης...

Στήνεται μπροστά στο φωτογραφικό φακό, ήρεμος χωρίς να τον ενοχλεί το φλας της μηχανής. Έχει ένα εντελώς δικό του τρόπο να αντιμετωπίζει τα πράγματα.

Αλλάζει πόζες πάνω στο κρεβάτι που αράξει, βέβαιος ότι κρατά ζωντανό το ενδιαφέρον όλων μας. Είναι μόλις έξι μηνών και μοιάζει κι όλας με θηριάκι.

Τα πάντα είναι παιχνίδι για τον Ρήγα. Προσέχει να μη βγάζει νύχια την ώρα που “αγκαλιάζει” τα χέρια μας. Εκεί με τα δοντάκια του τα... χαλάει λίγο. Προφανώς δεν ξέρει τι ζημιά μπορούν να κάνουν.

Φυσικά μετά από κάθε παιχνίδι ξαναγυρνά τα μάτια του στο φακό. Ο Λάμπρος δε χορταίνει να τον φωτογραφίζει. Κι αυτός δείχνει να το απολαμβάνει.

Σε όλα τα παιδιά αρέσει το παιχνίδι. Αλλά, νομίζω, στο Ρήγα ένα παραπάνω...

Κάποια στιγμή χαλαρώνει κι αρχίζει να γλύφεται. Α, η καθαριότητα πάνω απ' όλα...

Περίεργες στάσεις... Όταν δεν κοιμάται γίνεται λάστιχο προς κάθε πλευρά που μπορεί να φανταστεί κανείς...