Πού φτάσαμε!... Να μας λένε οι εφημερίδες, ότι σε δυο εβδομάδες έχουμε Χριστούγεννα... Ποιος έχει το κουράγιο να σκύψει και να δει τα πιο απλά πράγματα που ομορφαίνουν τη ζωή. Και κάποτε τις περιμέναμε τέτοιες μέρες με λαχτάρα... Αλλάζει ριζικά η ζωή μας. Από τον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ. Δείτε ΕΔΩ.

Μέχρι και προτάσεις για να στολίσουμε οικονομικά το σπίτι μας κάνει ο ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ. Ακρίβεια, δυσκολίες, αλλά να μη χάσουμε και τη ζωή. Σα να βλέπω γύρω μου τα περισσότερα φωτεινά λαμπιόνια στα μπαλκόνια των πολυκατοικιών. Ενθαρρυντικό βήμα αντίστασης... Δείτε ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ.

Μου αρέσουν οι τύποι που επιμελούνται την πρώτη σελίδα εκεί, στην ομογενειακή εφημερίδα ΚΗΡΥΚΑΣ. Σήμερα επιλέγουν μια φωτογραφία από τις εκδηλώσεις του Δήμου Αθηναίων για τα Χριστούγεννα με τη φιλαρμονική. Μπροστά ένα χαρούμενο πιτσιρίκι που δίνει αισιόδοξο τόνο. Οι δικές μας εφημερίδες δεκάρα δε δίνουν. Μόνο τα όσα συμβαίνουν στην Ευρωζώνη τους αφορούν... Δείτε ΕΔΩ.

Με τη φωτογραφία της Μέρκελ, της Γερμανού καγκελαρίου “παίζουν” στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ. Κλειδοκράτορα την έχουν. Στην καρδιά του πρωτοσέλιδου... Δείτε ΕΔΩ.

Η ESPRESSO πάλι μας ξαφνιάζει... Αντί για τους αγαπημένους της σελέμπριτι επιλέγει ένα πολύ ανθρώπινο θέμα. Χρηστικές πληροφορίες για το πώς να αντιμετωπίζουμε την πείνα. Για να υπάρχει πάντα φαΐ στο τραπέζι... Δείτε ΕΔΩ.

Τα ΝΕΑ κάνουν λογοπαίγνιο στον τίτλο τους. Αδιάφορα για τον πολύ κόσμο που νοιώθει πια άλλη είναι η ουσία των πραγμάτων και όχι στους εξυπνακίστικους τίτλους... Δείτε ΕΔΩ.

Εδώ είναι το θέμα... Και η απελπισία... Κι άλλα μέτρα πια; Έλεος! Πόσες αντοχές νομίζουν ότι έχει ο κόσμος; Τι έχουν εξαντλήσει όλες πια. Από την ΑΥΓΗ. Δείτε αναλυτικά το δημοσίευμα ΕΔΩ.

Και τα δράματα, αυτά που συμβαίνουν πίσω από τις κλειστές πόρτες και που μπορεί να μη μαθαίναμε ποτέ. Γιατί μερικοί άνθρωποι είναι πολλοί περήφανοι για να μοιραστούν το πρόβλημά τους... Το θέμα το ανέδειξε η ΠΑΤΡΙΔΑ Ηρακλείου Κρήτης. Οι τίτλοι από τη σημερινή ΝΙΚΗ. Δείτε ΕΔΩ.

Μικρές επιλογές από τη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Η κάθε μια για διαφορετικούς λόγους έχει ένα ειδικό βάρος. Για ρίξτε μια ματιά λίγο πιο μέσα και θα καταλάβετε. Ανθρώπινη συμπαράσταση στο μαθητή που λιποθύμησε από ασιτία στο Ηράκλειο Κρήτης. Δείτε το σχετικό δημοσίευμα ΕΔΩ.

Αυτό είναι το πρωτοσέλιδο της νέας έκδοσης του ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΥ. Για να τη διαβάστε όπως θα κυκλοφορήσει σε λίγο, πατήστε ΕΔΩ να τη δείτε σε αρχεία PDF.

Η πρώτη από τις τρεις δουλειές που είχα προγραμματίσει να φύγουν για το πιεστήριο πριν από τα Χριστούγεννα πήρε το μεσημέρι της Παρασκευής το δρόμο της ολοκλήρωσης. Πρόκειται για τον 12σέλιδο ΗΛΕΚΤΡΙΚΟ, την εφημερίδα του Σωματείου Συνταξιούχω ΗΣΑΠ που βγάζουμε εδώ και 17 χρόνια. Ανελλιπώς με τον Μανώλη Φωτόπουλο.

Έχω γράψει πολλές φορές σ' αυτό το Site γι' αυτή την όμορφη δουλειά. Σήμερα θα περιορίσω τα λόγια μου στο κείμενο που φιλοξενείται στην πρώτη σελίδα και μιλά γι' αυτ'ή την εμπειρία:

Σα να 'ταν χθες που στείλαμε το πρώτο φύλλο του ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΥ στο τυπογραφείο. Μικρός, 4σέλιδος, ασπρόμαυρος, αλλά με ψυχή, πολύ ψυχή από το περίσσευμα εκείνων των ανθρώπων που είχαν την πρωτοβουλία στο ξεκίνημα της προσπάθειας, πριν από δεκαεπτά χρόνια.

Από τοτε κάθε χρόνο ο Μανώλης Φωτόπουλος, φωτοδότης αυτής της πρωτοβουλίας μου δίνει χώρο στο φύλλο να γράψω «δημοσιογραφικά» ένα γενέθλιο σημείωμα.

Περιποιεί τιμή για μένα τον επαγγελματία η εμπιστοσύνη στο πρόσωπό μου. Δεν το έχεις αυτό κάθε μέρα στο χώρο μας.
Συνήθως τα κείμενά μου έχουν κάτι από τη συσσωρευμένη πείρα των χρόνων αυτών. Και όσοι είναι σταθεροί αναγνώστες μας από το πρώτο φύλλο θα θυμούνται ότι σαν «μωρό» που μεγαλώνει αντιμετωπίζαμε πάντα αυτή την εφημερίδα.

Ζήσαμε μαζί τα πρώτα της μπουσουλίματα. Γελάσαμε στις χαρές, κλάψαμε στις δυσκολίες της, ξενυχτήσαμε στο «στήσιμό της» και ευτυχίσαμε να τη δούμε να κλείνει πια τα 17 της.

Αν δεν είναι άθλος αυτός, τότε τι είναι; Σε όλη αυτή τη διαδρομή δε χάσαμε φύλλο. Μεγαλώσαμε. Φτάσαμε ώς και 16 σελίδες σε ειδικές εκδόσεις με αφιερώματα, ενώ γίναμε τετράχρωμοι. Καταλήξαμε στις 12, όχι γιατί είχαμε πρόβλημα στην ύλη, ποτέ δεν είχαμε τέτοιο πρόβλημα, αλλά για να διασώσουμε την ύπαρξη και τη συνέχεια της από την επίθεση που δεχτήκαμε με την αύξηση στο υπερδιπλάσιο των ταχυδρομικών τελών.

Ο ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΣ είναι η εφημερίδα - έπαλξη των συνταξιούχων των ΗΣΑΠ, απάγγιο στις δύσκολες ώρες, συντροφιά και δύναμη ενημέρωσης όταν όλα γύρω μας είναι ρευστά.

Εδώ οι συνάδελφοι ξέρουν ότι θα βρουν την αλήθεια. Μας εμπιστεύονται.
Σ' αυτόν τον όμορφο δρόμο συνεχίζουμε. Με το ίδιο μπρίο, την ίδια σιγουριά, σταθερότητα κι ευθύνη ανοίγουμε πανιά στα δεκαοκτώ μας. Η πρόκληση είναι εδώ. Στο επόμενο φύλλο βγάζουμε το 100στό φύλλο μας. Και θα είναι μια καλή αφορμή για να τα ξαναπούμε.

Ναι, είναι όμορφη προσπάθεια αυτή που γίνεται τόσα χρόνια τώρα, σταθερά κάθε δίμηνο. Τη χαίρομαι πραγματικά και πρόσχαρα την κάθε στιγμή κοντά σ' αυτούς τους ανθρώπους...

Η αυξημένη παρακράτηση φόρων θα μειώσει κι άλλο τα εισοδήματα μας. Πόσο; Τα ΝΕΑ έχουν κωδικοποιήσει σε τίτλους και σε πίνακες τους νέους δραματικά μειωμένους μισθούς. Δείτε πιο αναλυτικά ΕΔΩ.

Το ίδιο σε “χτύπημα” στην επάνω μεριά του πρωτοσέλιδου της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ. Δικαιολογημένα οι εφημερίδες δίνουν βάρος σ' αυτό το θέμα. Οι μισθοί των εργαζομένων , όσοι ακόμα έχουν ένα σταθερό εισόδημα από τη δουλειά τους, το βλέπουν να μειώνεται καθημερινά... Είτε από την ποροεπιδρομή, έμμεση ή άμεση ή μέσω των έκτακτων τελών. Άλλο ένα παράδειγμα ΕΔΩ.

Από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ το θέμα που το σηκώνει ψηλά στο πρωτοσέλιδό της. Ναι, δυσκολεύουν τα πράγματα με τον ερχομό της νέας χρονιάς. Κι άλλο! Όσοι νόμιζαν πως ότι ήταν να δώσουμε το δώσαμε και πάει, κάνουν λάθος. Αυτή νεωτερίστικη άποψη να γίνει 5.000 μόνο το αφορολόγητο και να παρακρατείται από τον εργοδότη (στην πηγή του τους αρέσει να λένε...) ο φόρος των εργαζομένων θα μειώσει κι άλλο τους μισθούς μας. Τι άλλο θα σκαρφιστούν οι... σωτήρες της Οικονομίας για να τα πάρουν από τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους. Δεν υπάρχει ίχνος ντροπής, πλέον... Μα ίχνος... Δείτε ΕΔΩ ολόκληρη τη σχετική εγκύκλιο...

Μια ματιά στο φεγγάρι...

Ας αλλάξουμε λίγο θέμα. Ας δώσουμε σκυτάλη στον Ηλία Προβόπουλο που ξέρει να μας μας μαγεύει με την πένα του και το φωτογραφικό φακό του. Δείτε ΕΔΩ.

Μπαίνει τάξη στη Δικαιοσύνη; Να το πιστέψουμε ή πρόκειται για ένα ακόμα πυροτέχνημα; Η απογοήτευση μπορεί να δώσει τη θέση της στην αισιοδοξία. Πολλοί θα το θέλαμε. Γιατί αν κάποιοι το θέλουν μία φορά να σεβόμαστε τους θεσμούς, εμείς το θέλουμε δύο. Αρκεί να τους εμπιστευόμαστε κιόλας... Κι αυτό εξαρτάται από κείνους που τους υπηρετούν. Διαβάστε ΕΔΩ το σχετικό δημοσίευμα.

Δραματικά τα στοιχεία για την ανεργία στους νέους. Κι αν αυτοί, το μέλλον της χώρας, δεν έχουν δουλειά, τότε σε τι να προσδοκούμε για το αύριο; Είναι κρίμα να τους βλέπεις αραγμένους στις καφετέριες να παίζουν τάβλι την ώρα που θα έπρεπε να πιάνουν πέτρα και να τη στύβουν... Δείτε ΕΔΩ τα στοιχεία που σε πιάνει η ψυχή σου...

Νέες πιο σαφείς οδηγίες προς... ναυτιλομένους σχετικά με το χαράτσι στους λογαριασμούς της ΔΕΗ...

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 10/12/2011

Όχι, δεν είναι όλα μαύρα κι άραχνα γύρω μας. Δεν πρέπει να μας πιάνει η απελπισία κάθε φορά που διαπιστώνουμε ότι τα προβλήματα, κυρίως οικονομικά, είναι δίπλα μας και μας προσθέτουν βάρος στην ψυχολογία κάνοντας κάθε μέρα που ξημερώνει να φαντάζει χειρότερη.

Υπάρχουν και αισιόδοξα πράγματα. Δείτε τι συμβαίνει στη Χαλυβουργία. Λίγοι άνθρωποι, ενάμιση μήνα τώρα, απεργούν απαιτώντας μια δίκαιη αντιμετώπιση. Να μπορούν να ζήσουν το σπίτι τους, την οικογένεια τους από τη δουλειά που κάνουν, χωρίς να μειωθεί ο μισθός τους, όπως θέλησε να επιβάλει μονομερώς ο εργοδότης τους, για το καλό τους, για να μη γίνουν απολύσεις, ξέρετε, το γνωστό παραμύθι...

Με το κεφάλι ψηλά είναι εκεί, έξω από το εργοστάσιο στην Ελευσίνα. Οι ίδιοι έχουν ξαναζήσει τέτοια μαύρα σενάρια με απεργίες σκληρές στο παρελθόν. Γι' αυτούς γράφτηκε το τραγούδι που ακούγαμε τη δεκαετία του '80 κι ακόμα ακούγεται σε ώρες αγώνα “πάγωσε η τσιμινιέρα”

Τον δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε μας τον δείχνουν οι απεργοί της Ελληνικής Χαλυβουργίας, του Κατσέλη και της ΑΓΝΟ, οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων στην ALAPIS και στην επιχείρηση Γερολυμάτος. Είναι ο δρόμος του αγώνα, της μη υποταγής, της αγωνιστικής διεκδίκησης των δικαιωμάτων μας. Ο αγώνας τους αποτελεί αγώνα όλων των εργαζομένων της χώρας, η νίκη τους είναι νίκη για όλους μας.
Η αλληλεγγύη των εργαζομένων είναι το όπλο μας ενάντια στην ολομέτωπη επίθεση που δεχόμαστε από κυβέρνηση, μονοπώλια, Ε.Ε. Κανένας μόνος του απέναντι στην τρομοκρατία, την επίθεση της εργοδοσίας και των κυβερνήσεων.
Δεν μας σκιάζουν οι φοβέρες τους, απορρίπτουμε τους εκβιασμούς και τα τρομοκρατικά διλήμματα που μας θέτουν. Βροντοφωνάζουμε «φτάνει πια». Με όξυνση της ταξικής πάλης μπορούμε να παρεμποδίσουμε τα μέτρα. Τώρα είναι η ώρα η εργατική τάξη, οι μισθωτοί του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, οι άνεργοι, οι αυτοαπασχολούμενοι, η λαϊκή οικογένεια, να απαντήσουμε στην κυβέρνηση, την πλουτοκρατία και στην Ε.Ε. κυριολεκτικά με μια φωνή, με μια γροθιά για την ανατροπή αυτής της πολιτικής. Η απάντηση αυτή είναι μονόδρομος.

Περίφανοι, ανυπότακτοι, επιμένουν ώς τη δικαίωση. Όσο κι αν ακούγεται κάπως στην εποχή της απομόνωσης και του εγώ, δεν είναι μόνοι τους. Η αλληλεγγύη που έχει αναπτυχθεί είναι εντυπωσιακή. Τι τρόφιμα, τι φαγητά, τι οικονομικές ενισχύσεις από απλούς πολίτες φτάνουν καθημερινά στο χώρο τους είναι κάτι που προβληματίζει θετικά ως φαινόμενο.

Επιτέλους το φωτεινό πρόσωπο της αλληλεγγύης είναι εδώ... Άνθρωποι όλων των διαστρωμάτων ανοίγουν τα χέρια τους και έχουν διαθέσιμη μια καλή κουβέντα στήριξης, αγάπης, συμπαράστασης. Πολύ ενθαρρυντικό να βλέπεις αυτό το ποτάμι στήριξης να θεριεύει. Σε μια εποχή μάλιστα που όλοι ξέρουμε πόσο δοκιμάζεται συνολικά η κοινωνία.

Αυτή η αχτίδα φωτός πρέπει να ενισχυθεί... Το βλέπω στα ψηφίσματα συμπαράστασης, στις κινητοποιήσεις από μακρινές γειτονιές της Αθήνας. Ο κόσμος ξέρει, διαισθάνεται, είναι δίπλα τους. Κι ας έχουν θάψει την είδηση οι μεγαλοδημοσιογράφοι και τα κανάλια, δεν καταφέρνουν και πολλά πράγματα.

Τελικά ο χρυσός είναι μέσα στην ψυχή μας και κοιτώντας λίγο διαφορετικά τα πράγματα ίσως θα έπρεπε να ευγνωμονούμε αυτούς που με τις πολιτικές τους ξανάφεραν στην επιφάνεια αυτά τα όμορφα ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Μπορεί να πληρώνουμε ακριβά τα λάθη τους, αλλά ξαναβρίσκουμε τον άνθρωπο μέσα μας. Και η αλληλεγγύη βρήκε τρόπο να εκφραστεί...

• Το κείμενο αυτό θα δημοσιευθεί αύριο στην εβδομαδιαία εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ στην ομώνυμη στήλη μου.
  

Το κακό, αυτό είναι που κυριαρχεί... Δεν ακούς και κάτι καλό. Όλο άσχημα νέα σαν αυτή την είδηση από τη χθεσινή ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Νέο Μνημόνιο με μισθούς Ινδίας και κατάργηση της ΕΓΣΣΕ. Αν είναι δυνατόν! Μια δικλείδα ασφαλείας υπήρχε και πάνε να την κλείσουν κι αυτήν... Θα τους αφήσουμε;

Η διαπίστωση της ΑΥΡΙΑΝΗΣ μπορεί στο πρώτο άκουσμά της να μοιάζει υπερβολική, αλλά τελικά δεν είναι. Πραγματικά στις μέρες μας συνάνθρωποί μας πεινάνε... Φοβερή κατάντια για μια κυβέρνηση που θέλει να διατυμπανίζει ότι είναι σοσιαλιστική. Και δεν αναφέρομαι στο τρικομματικό τερατούργημα Παπαδήμου. Γι' αυτήν του ΠΑΣΟΚ λέω...

Ορίστε και τα ωραία... Σε υπαλλήλους σούπερ μάρκετ, αντί για μισθό – χρήματα δίνουν τρόφιμα, ότι δηλαδή διαθέτει το... μαγαζί. Μήπως μερικά τέτοια να πάνε στις τράπεζες για να πληρώσουν τις δόσεις τους; Και δεν υπάρχει μια Επιθεώρηση Εργασίας να πιάσει από το γιακά αυτόν τον περίφημο εργοδότη και να τον κλείσει φυλακή; Πόσο έχει ακόμα περιθώριο να εκβιάζει ανενόχλητος τους εργαζόμενους;

Όσο δεν υπάρχει κράτος μπορούν θρασύτατοι εργοδότες να κάνουν ότι θέλουν και να παίζουν με τις ζωές των εργαζομένων τους... Και κανείς δεν μιλάει, κανείς δεν ωρύεται, κανείς δεν βγαίνει να τα πει ένα χεράκι, δημόσια. Τι έχουμε πάθει; Πώς θα το αλλάξουμε αυτό; Πώς θα ξαναβγούμε στους δρόμους για να πούμε το δικό μας μεγάλο STOP στην ασυδοσία; Τι περιμένουμε;

Το πρωτοσέλιδο στο ΠΟΝΤΙΚΙ. Ναι, σίγουρα είναι “Επιτελάρχες της καταστροφής”, αλλά όχι για τον εαυτό τους. Αυτό καθόλου δεν θα μας πείραζε... Θα καθόμαστε μάλιστα σε μια γωνιά και θα γελάγαμε με την κατάντια τους... Το κακό είναι ότι σπρώχνουν μια ολόκληρη χώρα στη χρεοκοπία κι αλλάζουν ριζικά από τη μια στην άλλη τις ζωές μας...

Οι τρεις φωτογραφίες, αυτή και οι δυο επόμενες, είναι από τον τοίχο μου στο Fecebook, οι ευχές σας. Κι εδώ μια όμορφη μαντινάδα από τον πάντα ξεχωριστό παπά Ανδρέα Κεφαλογιάννη: “Για τη γιορτή σου εύχομαι, την άγια τούτη σκόλη, μπαξές μ' αγριολούλουδα, να΄ναι η ζωή σου όλη”... Και κάτι όμορφο από τον Ανδρέα Ανδρεόπουλο: “Πάρε ένα σφουγγάρι και σβήσε το παρελθόν και ότι σε πληγώνει, ένα τριαντάφυλλο να γλυκάνεις το παρόν και για να καλωσορίσεις τη γιορτή σου”...

“Χρόνια πολλά και καλά με υγεία και πολλά λεφτά” Μαρουσώ Παπαδογιάννη,”Χρόνια Πολλά και καλά! Εύχομαι υγεία, δύναμη, αντοχή, αισιοδοξία, δημιουργηκότητα και ότι άλλο επιθυμείς” Ζωή Χατζή, “Χρόνια πολλά Νικόλα μου” Όμηρος Εμμανουηλίδης, “Νίκο μου χρόναι πολλά με υγεία, χαρά, δημιουργία και επιτυχίες” Αννίτα Πιτσιδιανάκη. “Χρόνια πολλά με υγεία, αγάπη, ευτυχία” Αντώνης Παναγιωτακόπουλος...

“Εγκάρδιες ευχές για την ονομαστική σου εορτή!” Ηρακλής Μαρκουίζος, “Χρόνια πολλά για τη γιορτή σου, να σαι πάντα καλά με ευτυχία” Βασίλης Λάμπρου, “Χρόνια πολλά με υγεία” Αντώνης Μπιρμπιλής, “Χρόνια πολλα για τη γιορτή σου. Με υγεία” εταιρεία ΚΑΜΠΥΛΗ, “Χρόνια πολλά για τη γιορτή σου. Υγεία, δύναμη – αισιοδοξία” Γιώργος Κώστας Σκηνιώτης. “Χρόνια πολλά για τη γιορτή σου” Χρήστος Τρυφιάτης...

Αφορμή ήταν η ονομαστική γιορτή μου και πιστέψτε με, τέτοιο “τσουνάμι” αγάπης είχα χρόνια να το ζήσω. Το τηλέφωνο δε σταμάτησε να χτυπά. Δυο φορές χρειάστηκε να το φορτήσω. Πολύ, αν σκεφτείτε ότι σε μια νορμάλ κατάσταση η μπαταρία του κινητού μου κρατάει 3 με 4 μέρες...

Μπορεί και να βοήθησε το δημοσίευμα που έκανα προχθές σ' αυτό το Site. Μιλάμε για την πιο γλυκιά “τρέλα”. Διαβάσατε εκείνη την παράγραφο που έλεγα ότι προτιμώ τη ζωντανή επικοινωνία και το κάνατε για να με ευχαριστήσετε.

Φυσικά δεν έλειψαν τα SMS στο κινητό μου, ούτε οι ευχές στο Facebook. Κι από τα δυο βάζω φωτογραφίες ως εικονογράφηση σ΄ αυτό το δημοσίευμα που γίνεται... κατόπιν εορτής για να σημειώσει αυτό το υπέροχο σημείο που αφορά τις ανθρώπινες σχέσεις και την επικοινωνία που λείπει στις μέρες μας.

Άκουσα ανθρώπους που κάποια στιγμή της ζωή μας για κάποιο λόγο, επαγγελματικό ή άλλο βρεθήκαμε και συμπορευτήκαμε. Και ομολογώ πως μου άρεσε που, αν και χαθήκαμε στο χρόνο, ξαναβρήκαμε το δρόμο της επικοινωνίας.

Αυτός είναι ένας από τους βασικούς λόγους που δεν αλλάζω ποτέ τον αριθμό του κινητού μου τηλεφώνου. Ο ίδιος σταθερά από το 1993. Τότε που ξεκίνησε για πρώτη φορά στην Ελλάδα η κινητή τηλεφωνία.

Οι παλιοί στα κινητά τηλέφωνα στην Ελλάδα ξέρουν σε τι αναφέρομαι. Σε κείνα τα τεράστια και βαριά τηλέφωνα - παντόφλες ΝΟΚΙΑ ή Siemens που μας φαίνονταν φοβερό να μιλάμε σε μια συσκευή χωρίς καλώδια μακριά από το γραφείο. Εγώ ήμουν στην TELESTET που μετά έγινε STET και μετά WIND...

Ας είναι, η γιορτή μου πέρασε κι ακόμα προσπαθώ να στείλω απαντήσεις στα SMS. Να ευχαριστήσω, δεν θέλω να φανώ ακατάδεκτος στα μάτια κανενός φίλου που μπήκε στη διαδικασία να μου στείλει γραπτά τις ευχές του...

Όμως τώρα όλα τελείωσαν, του χρόνου πάλι... Και τώρα έχω ρίξει το βάρος μου στα έντυπα που φτιάχνω και που θα πρέπει, τρία τον αριθμό, να είναι έτοιμα ώς τα Χριστούγεννα.

Είναι εφικτός ο στόχος. Το πρώτο ολοκληρώνεται αύριο. Με τόση ενέργεια που πήρα από την αγάπη σας, όλα πια είναι δυνατά. Κι εμένα μ' αρέσει όταν δημιουργώ, το ξέρετε πια... Το βλέπετε εξάλλου στις δεκάδες αναρτήσεις που ανανεώνονται καθημερινά. Ένα μεγάλο ευχαριστώ όμως επιβάλλεται. Νομίζω...