Εικόνες σαν αυτή θα τις δείτε στους δρόμους από διαμαρτυρόμενες φεμινίστριες, με αφορμή κάποια ακόμα φόνο ανάμεσα σε ζευγάρια και με θύμα πάντα τη γυναίκα. Αλλά είναι έτσι τα πράγματα και είναι πραγματικά η πατριαρχία ο εχθρός; Αν διαβάσετε προσεκτικά το άρθρο που ακολουθεί θα δείτε πως δεν είναι έτσι ακριβώς τα πράγματα.

Ξεκίνημα του 2019. Έχει κατακλύσει όλα τα social media. Το σιγοτραγουδάνε πολλοί περπατώντας στο δρόμο. "Μην παραχαράσσετε την ιστορία...". Πολιτικοκοινωνικές πράξεις που μπορούν να αλλάξουν το ρου της ιστορίας. Ένα έθνος που ζητωκραυγάζει υποτίθεται για να κρατήσει ζωντανή την ιστορική παράδοση των Ελλήνων και των Μακεδόνων.

2021. Κίνημα metoo. Ιστορίες γνωστών και άγνωστων γυναικών που βιάστηκαν και παρενοχλήθηκαν. Είναι τραγικές ιστορίες. Άφησαν πίσω τους συναισθηματικά τραύματα.

2021. Δολοφονίες γυναικών από τους συζύγους τους ή τους συντρόφους τους. Ενδοοικογενειακή βία και εκφοβισμός. Κατάρρευση του θεσμού της οικογένειας.

Βρίθουν τα ειδησεογραφικά sites και κάθε λογής blog και portal αλλά και τα κοινωνικά δίκτυα από επιθετικές εκφράσεις κατά της πατριαρχίας. Από εκρήξεις θυμού και μένους κατά της "ανδρικής κυριαρχίας".

Το μεγαλύτερο όπλο ανέκαθεν, ήταν και είναι, να κρατάς τον εχθρό σε σύγχυση. Να τον αποπροσανατολίζεις από τον πραγματικό στόχο, από τον πραγματικό εχθρό. Να τον κάνεις να χτυπάει στον αέρα, νομίζοντας ότι χτυπάει σωστά.

Αυτό πραγματικά συμβαίνει στη σημερινή "σύγχρονη" κοινωνία μας. Πρώτον, νομίζει ότι της φταίει ένας εχθρός ανύπαρκτος και δεύτερον, αν υπήρχε σήμερα δεν θα ήταν εχθρός.

Ποιός είναι αυτός ο "εχθρός"; Η πατριαρχία. Ναι ναι, καλά το διάβασες. Η πατριαρχία. Ξέρω ότι αρκετοί θα με αντιπαθήσετε ή και θα με μισήσετε μετά από αυτό το άρθρο. Αλλά δεν με ενοχλεί καθόλου αυτό. Η αλήθεια πάντα μισούνταν. Μιλάνε όλοι για την πατριαρχία που φταίει για τους βιασμούς, για τις δολοφονίες, για την βία μέσα στην οικογένεια, για τον εκφοβισμό.

Έχει μπερδέψει ο κόσμος τη σημασία της λέξης πατριαρχία. Σύμφωνα με την βικιπαίδεια, πατριαρχία, η οποία προέρχεται από τα αρχαία ελληνικά πατήρ και αρχή, δηλαδή εξουσία, ονομάζεται το κοινωνικό σύστημα στο οποίο οι άντρες κρατούν κατά κύριο λόγο την εξουσία και κυριαρχούν στην πολιτική, αποτελούν ηθικές και ιδεολογικές αυθεντίες και διαθέτουν κοινωνικά προνόμια ενώ συνήθως διαθέτουν τον έλεγχο της περιουσίας.

Οι πατριαρχικές κοινωνίες είναι συνήθως ανδρογραμμικές, δηλαδή η περιουσία και το οικογενειακό όνομα κληρονομούνται από άντρα σε άντρα. Πατριάρχης είναι η αρσενική κεφαλή μιας εκτεταμένης οικογένειας που ασκεί δεσποτική και απόλυτη εξουσία, ή, κατ' επέκταση, ένα μέλος της άρχουσας τάξης ή κυβέρνησης μιας κοινωνίας που ελέγχεται από γηραιούς άντρες.

Και έρχομαι να σε ρωτήσω τώρα εγώ. Που στο καλό βλέπεις να υπάρχει πατριαρχία σήμερα στις χώρες του δυτικού κόσμου, όπως θέλει να θεωρείτε και η Ελλάδα; Να το πιάσω απ' την αρχή θες; Κοινωνικό σύστημα στο οποίο οι άντρες κρατούν κατά κύριο λόγο την εξουσία και κυριαρχούν στην πολιτική. Με γυναίκα πρόεδρο της δημοκρατίας, σε ένα από τα ελληνικά κόμματα να ηγείται γυναίκα και Βουλή που περιλαμβάνει και γυναίκες βουλευτές, το λες αυτό πατριαρχία;

Οι άντρες αποτελούν ηθικές και ιδεολογικές αυθεντίες και διαθέτουν κοινωνικά προνόμια. Αυτό πάλι; Που υπάρχει; Για ψάξε να δεις πόσα βιβλία αυτοβοήθειας με συμβουλές έχουν γραφτεί από γυναίκες. Μέσα στα κοινωνικά δίκτυα πόσοι infuencers και life coaches είναι γυναίκες, οι οποίες παρουσιάζονται ως φτασμένες προσωπικότητες με γνώση και επιρροή, ως πρότυπα για έναν καλύτερο κόσμο; Το λες αυτό πατριαρχία;

Οι πατριάρχες συνήθως διαθέτουν τον έλεγχο της περιουσίας. Οι πατριαρχικές κοινωνίες είναι συνήθως ανδρογραμμικές, δηλαδή η περιουσία και το οικογενειακό όνομα κληρονομούνται από άντρα σε άντρα. Ποιος διαθέτει τον έλεγχο της περιουσίας σήμερα; Ο πατέρας γράφει σε κάθε παιδί ένα κομμάτι της περιουσίας του. Έχεις ένα αγόρι και ένα κορίτσι και θα γράψεις στον έναν το ένα σπίτι και στην άλλη το άλλο σπίτι; Που είναι η πατριαρχία;

Σαν γονείς καθίστε και συζητήστε μαζί ποιός θα πάρει τι. Σου απαγόρευσε κάνεις να συζητήσεις με τον άντρα σου ποιό παιδί θα πάρει τι; Από τη στιγμή που είστε παντρεμένοι ο νόμος σου δίνει δικαίωμα πάνω στην περιουσία του άντρα σου. Πχ αν χωρίσετε, δικαιούσαι κομμάτι από την περιουσία του. Στις περισσότερες οικογένειες δεν πάνε όλα στο αγόρι.

Μάλιστα αν μια οικογένεια αφήσει την κόρη χωρίς περιουσία και τα πάρει όλα ο γιος, τη θεωρούμε απαρχαιωμένη και πατριαρχική. Στην πλειονότητα των οικογενειών αυτό δεν συμβαίνει σήμερα. Εδώ ούτε το επίθετό της δεν αλλάζει η γυναίκα στην ταυτότητα μετά το γάμο. Παραμένει με το πατρικό της. Και αν σε πειράζει τόσο πολύ που τα παιδιά παίρνουν το επίθετο του πάτερα, δεν σε βλέπω να αντιδράς και πολύ γι' αυτό.

Πατριάρχης είναι η αρσενική κεφαλή μιας εκτεταμένης οικογένειας που ασκεί δεσποτική και απόλυτη εξουσία, ή, κατ' επέκταση, ένα μέλος της άρχουσας τάξης ή κυβέρνησης μιας κοινωνίας που ελέγχεται από γηραιούς άντρες. Που συμβαίνουν αυτά; Σε καταυλισμούς ζούμε; Δεν υπάρχουν εκτεταμένες οικογένειες σήμερα, αλλά ούτε υπάρχει και απόλυτη εξουσία. Μάλιστα οι γυναίκες ψηφίζουν ελεύθερα, εργάζονται ελεύθερα, κυκλοφορούν ελεύθερα, λένε ελεύθερα την άποψη τους. Υπάρχουν στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, μέσα στον πολιτισμό και γενικότερα κινούνται ελεύθερα μέσα στον κοινωνικό γίγνεσθαι. Που στο καλό είδες την πατριαρχία;

Μα θα μου πεις, τόσοι βιασμοί, ενδοοικογενειακή βία, δολοφονίες γυναικών. Αγαπητέ, αυτά δεν είναι πατριαρχικά φαινόμενα. Αυτά είναι φαινόμενα αμορφωσιάς και έλλειψης εκπαίδευσης. Όταν δουλεύουν και οι δύο γονείς και τα παιδιά μεγαλώνουν παραμελημένα, με τους παππούδες που τους κάνουν όλα τα χατίρια, θα γίνουν αχάριστα.

Σήμερα απαιτούν ένα κρουασάν και να γίνει το δικό τους, αλλά αύριο θα απαιτούν από τη γυναίκα να υποκύψει στις διεστραμμένες απαιτήσεις τους με το έτσι θέλω. Η αχαριστία δεν έχει διαβαθμίσεις. Αν είσαι αχάριστος είσαι σε όλα. Όταν δουλεύουν και οι δύο γονείς, με πρόσχημα να μην λείψει κάτι από το παιδί, το παιδί λαμβάνει το μήνυμα ότι τα υλικά πράγματα είναι το παν, βγάζοντας στην άκρη τα σωστά κοινωνικά πρότυπα, αξίες αλλά και την ηθική.

Όταν έχει μάθει το παιδί σου να έχει ότι θέλει, ναι, θα φτάσει και στο σημείο να σκοτώσει για να έχει αυτό που θέλει, είτε αυτό είναι αναγνώριση είτε αποδοχή είτε να περάσει το δικό του. Δεν είναι πατριαρχίκο φαινόμενο. Είναι αχαριστία, απληστία και έλλειψη αγάπης μαζί.

Όλοι θέλουν τα παιδιά τους να γίνουν καλοί άνθρωποι, αλλά ποιος κάθεται να τα διδάξει να γίνουν καλοί άνθρωποι; Καλός άνθρωπος δεν γεννιέσαι, γίνεσαι. Η πατριαρχία είναι σχεδόν ανύπαρκτη στον σημερινό δυτικό κόσμο.

Αλλά, όπως έγραψα και πριν, αν υπήρχε σήμερα, δεν θα ήταν εχθρός. Φαντάσου έναν οικογενειάρχη, ακόμα και σε μια εκτεταμένη οικογένεια, μέσα στην οποία ο πατριάρχης έχει μεν την απόλυτη εξουσία, αλλά δείχνει γνήσιο ενδιαφέρον για κάθε μέλος της.

Φροντίζει ώστε όλα τα μέλη να προστατεύονται και να απολαμβάνουν θαλπωρή και φροντίδα. Φροντίζει συναισθηματικά, υλικά και πνευματικά την οικογένειά του. Φροντίζει ώστε η φωνή όλων να ακούγεται και λαβαίνει υπόψη τη γνώμη τους. Αυτή είναι μια σωστά διαρυθμισμένη πατριαρχική ή και όχι οικογένεια. Δεν παίζει ρόλο η πατριαρχία. Αν υπάρχει γνήσια αγάπη και ενδιαφέρον τους ενός για τον άλλον ακόμα και η πατριαρχία είναι λειτουργική.

Και αυτό φαίνεται ξεκάθαρα από την λεγόμενη απελευθέρωση των γυναικών. Όταν οι γυναίκες βγήκαν για δουλειά, απόκτησαν περισσότερα δικαιώματα κλπ, που καλώς έγιναν όλα αυτά, καλυτέρευσε ο κόσμος; Υπήρξε δικαιοσύνη; Υπήρξε αλληλοσεβασμός; Υπήρξε αγάπη; Όχι. Άρα δεν φταίει η πατριαρχία.

Φταίει η φθίνουσα πορεία των αξιών. Η φθίνουσα πορεία του ενδιαφέροντος για το κοινωνικό σύνολο. Η προσωπική ευχαρίστηση με κάθε κόστος αλλά και η ζήλια.

Παραχάραξη της ιστορίας θεώρησε η κοινωνία την ονομασία των Σκοπίων ως Βόρεια Μακεδονία, μιας περιοχής κομμάτι της οποίας κάλλιστα ανήκε στην αρχαία Μακεδονία. Παραχάραξη της ιστορίας είναι και η κακοπαράσταση ενός οικογενειακού μοντέλου, ώστε να δικαιολογηθεί η κατάρρευση των ηθικών αξιών.

Αλλάζουν οι εικόνες γύρω μας... Φθινοπωριάζει πια... Λίγο απότομα περάσαμε στη νέα λογική. Οι θερμοκρασίες έπεσαν απότομα κατά πως έλεγαν οι μετεωρολόγοι, αλλά αυτό που ενδιαφέρει τους περισσότερους στη δύσκολη κατάσταση που βιώνουν είναι να μην είναι βαρύς και σκληρός ο χειμώνας που θα έρθει. Θα είναι δύσκολο να τον αντέξουμε.


ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 25/09/2021

Κράτησε πολύ το φετινό καλοκαίρι… Με θερμοκρασίες ιδιαίτερα επικίνδυνα υψηλές, ασυνήθιστες σε διάρκεια και δύσκολο να θυμηθείς στο παρελθόν κάτι ανάλογο. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που μερικοί υποστηρίζουν ότι ζούμε πρωτόγνωρες καταστάσεις. Αλήθεια είναι.

Και τώρα που ακούμε ότι θα πέσουν 9-10 βαθμούς κάτω από τις συνήθεις θερμοκρασίες της εποχής, πάλι ανησυχούμε. Τελικά, πού πήγαν οι ισορροπίες που ξέραμε κάποτε και τις ζούσαμε στις ζωές μας;

Από την περασμένη Τετάρτη, που ημερολογιακά μπήκαμε στο φθινόπωρο, αλλά τίποτα πια δεν θυμίζει αυτά που ξέραμε κάποτε και θεωρούσαμε σταθερές. Πόσο κρατάνε οι εποχές και ποια είναι τα χαρακτηριστικά τα οποία μας έκαναν να τις διακρίνουμε με σαφήνεια και καθαρότητα;

Όλα έχουν γίνει ένα θολό, θαμπό πράγμα. Ζέστες και κρύο εναλλάσσονται με τέτοια ταχύτητα που «τρελαίνουν» ανθρώπους, ζώα, φυτά. Αν δείτε προσεκτικά γύρω σας, είμαι βέβαιος ότι θα συμφωνήσετε μαζί μου.

Προσπαθούμε να «ακουμπήσουμε» στις σταθερές που είχαμε κάποτε, αλλά δεν βοηθάει ιδιαίτερα. Τα τελευταία δυο χρόνια με την πανδημία της Covid-19 όλα έχουν αλλάξει γύρω μας. Κι εμείς έχουμε αλλάξει κι ας μην το παραδεχόμαστε.

Έχουμε βρει μια ακόμα αφορμή για να χωριστούμε σε εμβολιασμένους και ανεμβολίαστους, σε ανθρώπους που υποτάσσονται στις κυβερνητικές οδηγίες και σε… δυναμικούς επαναστάτες που αγωνίζονται κάνοντας κακό στον εαυτό τους, επειδή θεωρούν ότι κανείς δεν μπορεί να τους στερήσει το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα τους να επιλέγουν εκείνοι τι είναι καλό και τι κακό για τον εαυτό τους.

Κι έτσι συνεχίζουμε να πορευόμαστε σε ένα κακό μονοπάτι που οδηγεί σε ένα ακόμα μεγαλύτερο διαχωρισμό, σε ακόμα μεγαλύτερο ανταγωνισμό και όχι στην ενότητα και τη συνεργασία που θα έδινε καλούς καρπούς.

Αιώνες τώρα, το ίδιο παραμύθι… Το μόνο που αλλάζει κάθε φορά είναι η αιτία που μας οδηγεί σ’ αυτόν τον κακό δρόμο με τα καταστροφικά αποτελέσματα.

Σα να έχουμε πιαστεί σε μια παγίδα που μας… αρέσει να διαμαρτυρόμαστε για ότι έχει φέρει μπροστά μας, πράγμα που, εννιά φορές στις δέκα γνωρίζουμε εκ των προτέρων.

Αυτός είναι ο Σεπτέμβρη που ζούμε, φορτωμένος επίσης με λογαριασμούς και φόρους και υποχρεώσεις για να μην αισθανόμαστε καλά και να μην καταφέρνουμε να ισορροπήσουμε, διεκδικώντας το καλύτερο που αξίζουμε.

Ναι, αντιδράσαμε στις ζέστες… Κάποιες μέρες ήταν ανυπόφορες, όσο καλή διάθεση κι αν είχαμε, αλλά στην προοπτική ότι μετά το φθινόπωρο ακολουθεί ένας χειμώνας, τρέμουμε στην ιδέα ότι αυτός μπορεί να είναι βαρύς και η ανάγκη για θέρμανση μεγάλη.

Με δεδομένες τις αυξήσεις στα καύσιμα και τα βασικά είδη διατροφής που μπορεί κανείς να προμηθευτεί από το σούπερ μάρκετ, είναι πολύ λογικό να τρομάζεις στη σκέψη ενός βαρύ χειμώνα.

Φυσικά όλα αυτά είναι σκέψεις στο πλαίσιο μιας δημοσιογραφικής στήλης που μπορεί να εκφράζει την αγωνία της για το αύριο, καθώς βιώνει τις κακές συνέπειες του σήμερα.

Μπορούμε άραγε να δούμε μέσα σε όλη αυτή την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, αλλιώς τη ζωή; Με μια καλύτερη ποιότητα και με προοπτική μπροστά μας; Δεν είναι και το πιο εύκολο.

Χρειάζεται κουράγιο, δύναμη και προπαντός σταθερές για να πιαστείς πάνω τους και να ζήσεις καλύτερα αγνοώντας, όσο αυτό είναι δυνατόν, το φόβο και την αγωνία που διαχέεται όπου και αν κοιτάξεις γύρω σου.

Αξίζει όμως να το προσπαθήσουμε, να το παλέψουμε για να το καταφέρουμε. Κάπως έτσι θα ξεχωρίσουμε από τον κόσμο. Και είναι κι αυτό ένα ζητούμενο αν το δεις ψύχραιμα και αποστασιοποιημένα. Δοκιμάστε το!

• Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευτεί στην εβδομαδιαία κρητική εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ και στην στήλη μου "Επισημάνσεις".

Βρήκαμε αυτά τα δυο τόσο διαφορετικά άνθη, δημοσιευμένα στο τοίχο του φίλου μας Yaşar Durmaz. Πρόκειται για το άνθος της φραγκοσυκιάς που αργότερα θα γίνει φραγκόσυκο και για ένα λουλούδι πανέμορφο που λέγεται μεξικανικός αστέρας, όχι τόσο κοινό στους κήπους μας.


Ο Κόσμος λοιπόν, γνωστός και ως μεξικάνικο αστέρι, είναι ένα εξαιρετικά διακοσμητικό ετήσιο φυτό. Η ποικιλία του μοιάζει με φωτεινά κίτρινα άνθη που κάθονται πάνω από λεπτούς μίσχους ανάμεσα σε φτερά φύλλα. Αυτά τα τρυφερά φυτά είναι εξαιρετικά ανθεκτικά και ανεπιτήδευτα στην καλλιέργεια.


Το φραγκόσυκο ή κακτόσυκο είναι φρούτο, καρπός της φραγκοσυκιάς ή κακτοσυκιάς, κακτοειδούς φυτού Κεντρο-Αμερικανικής προέλευσης, που φυτρώνει στην Ελλάδα και στην Κύπρο. Ο καρπός αυτός αναπτύσσεται περιμετρικά πάνω στις άκρες των φύλλων της φραγκοσυκιάς.


Τα πολυάριθμα λουλουδάκια του μεξικανικού αστέρα υπάρχουν στον κήπο από τα μέσα του καλοκαιριού μέχρι τις αρχές του φθινοπώρου. Το είδος αυτό ταιριάζει απόλυτα σε υπερυψωμένα σύνορα, όπου θα σχηματίστηκε ένα όμορφο λουλουδάτο λιβάδι σε συνδυασμό με άλλες ανθοφορία του καλοκαιριού.


Το φραγκόσυκο ή κακτόσυκο ονομαζέται και ως παυλόσυκο ή αραπόσυκο και το φυτό παυλοσυκιά ή αραποσυκιά. Το κόκκινο φραγκόσυκο ονομάζεται και ως δρακόσυκο. Στην Κύπρο ονομάζεται και ως παπουτσόσυκο και το φυτό παπουτσοσυκιά. Αλλά δείτε τι όμορφα που είναι τα άνθη του!


Ευχαριστούμε τον Yaşar Durmaz. Συνεχίζει να μας τροφοδοτεί καθημερινά με όμορφα λουλούδια. Ευαίσθητος, πολύ, δεν αρκείται σε όσα έχει σπίτι του, αλλά κάθε φορά που βγαίνει στη γειτονιά φωτογραφίζει ότι βρει στο δρόμο του. Αξία ανεκτίμητη. Άσε που αρχίζουμε να μαθαίνουμε και τα ονόματα τους...

Αφήνουμε πίσω την επικαιρότητα για να ταξιδέψουμε σε ένα μοναδικό προορισμό. Όταν κάποιος σκέφτεται νησί, το μυαλό πάει στις παραλίες. Εδώ όμως, ενώ είμαστε στην Άνδρο, βρισκόμαστε σε περιβάλλον που θυμίζει χερσαίο προορισμό.


Βρισκόμαστε στο δρόμο για τη Γερολίμνη της Άνδρου. Ακολουθώντας ένα τοπικό παλιό μονοπάτι, αφήνουμε πίσω μας ένα κακής κατάστασης χωματόδρομο και χανόμαστε μέσα στο δάσος που περικλείει την κοιλάδα, η οποία ξεκινά ψηλά στο βουνό και καταλήγει στη θάλασσα.


Περπατώντας συναντάμε περίεργα δέντρα με διάφορους καρπούς επάνω τους. Μπορεί κάποιος να μπει και στην κοίτη του ποταμού και να περπατήσει από βράχο σε βράχο, ανακαλύπτοντας μια μοναδική, πρωτόγνωρη εμπειρία.


Φτάνοντας στη Γερολίμνη το τοπίο είναι σαγηνευτικό. Το βάθος της αγγίζει τα 6 με 7 μέτρα περίπου. Ένας αρκετά μεγάλος καταρράκτης στέκεται μπροστά σου και σου αιχμαλωτίζει την προσοχή.


Το νερό κρύο. Μόνο αν είσαι θαρραλέος μπορείς να δοκιμάσεις να βουτήξεις. Είναι ένα μέρος που αξίζει κάποιος να επισκεφτεί αν έρθει στην Άνδρο. Καλό ταξίδι λοιπόν.

Σας έχουμε δείξει μέχρι τώρα αρκετά πράγματα από το ταξίδι μας με τον οδοντωτό σιδηρόδρομο, μια μέρα που τη διαθέσαμε ως εκδρομή από το Διακοφτό, "ανεβαίνοντας" ώς τα Καλάβρυτα... Δείτε ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ. Σήμερα θα μείνουμε λίγο στη δεύτερη στάση του οδοντωτού, στη Ζαχλωρού.


Οι πληροφορίες μας είναι από το https://www.in2life.gr/. Σύμφωνα με αυτό, η Ζαχλωρού είναι κτισμένη 5 χιλιόμετρα έξω από τα Καλάβρυτα, στα βάθη του φαραγγιού του Βουραϊκού –από το όνομα του ποταμού που το διασχίζει, αν δε σας λέει κάτι θα είναι επειδή το ξέρετε ως φαράγγι του Οδοντωτού, από το όνομα του τραίνου που κάνει την ίδια διαδρομή.


Είναι ένα κουκλίστικο χωριό, με τα κόκκινα κεραμίδια του να ξεπροβάλλουν ανάμεσα σε φουντωτά πλατάνια, μηλιές και καρυδιές, και το κελάρυσμα του ποταμού ακριβώς δίπλα στον κεντρικό του δρόμο να παρέχει το μόνιμο soundtrack.


Η εντυπωσιακότερη εικόνα της, όμως, είναι τα επιβλητικά βράχια του φαραγγιού που υψώνονται γύρω της, δημιουργώντας την αίσθηση του φυσικού καταφυγίου. Σημείο αναφοράς του χωριού, και κέντρο των πάντων, εν είδη πλατείας, είναι ο Σιδηροδρομικός Σταθμός όπου σταματά ο Οδοντωτός κάθε λίγες ώρες.


Ένα πέτρινο «σπιτάκι» με τη ρετρό πινακίδα του που γράφει «Ζαχλωρού» από τη μία πλευρά και «Μέγα Σπήλαιο» από την άλλη, μερικά παγκάκια στο προαύλιό του, και δύο ταβερνάκια που απλώνουν τα τραπέζια τους γύρω του.


Έξι φορές τη μέρα, η άφιξη του τραίνου, από την σιδερένια γέφυρα που περνά πάνω από τον Βουραϊκό, είναι το απόλυτο γεγονός: Παιδάκια τρέχουν πίσω από τα βαγόνια, φωτογραφικές μηχανές επιστρατεύονται για να πιάσουν το τραινάκι στην καλύτερη γωνία κάτω από τα κλαδιά των πλατανιών, επιβάτες της τελευταίας στιγμής τρέχουν από τις ταβέρνες για να προλάβουν μία θέση δίπλα σε παράθυρο.

Μόλις προχθές ένα δημοσίευμα που κάναμε πριν δυο χρόνια εδώ στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ μας θύμισε μια "επίσκεψη" στις φυλακές του Αποστόλου Παύλου στους Φιλίππους. Δείτε το ΕΔΩ. Το σημείο είναι επισκέψιμο και να, που φίλοι μας που ήταν εκεί, μας έστειλαν πρόσφατο υλικό από το χώρο.


Είχε πάει τότε ο φίλος μας Ηλίας Θεολόγου από την Αναστασιά των Σερρών και μας είχε προμηθεύσει αυτό το υλικό. Και δείτε τώρα τα τελευταία από εκεί, πάλι από αγαπημένους φίλους. Αυτός είναι ο ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗΣ! Κι αυτή είναι η όμορφη συνεργασία που έχουμε με τους φίλους αναγνώστες μας.


Κι αυτή είναι η περίφημη φυλακή που κράτησαν τον Παύλο όταν έφτασε εκεί για να διδάξει για τον αληθινό Θεό. Η Γραφή λέει πως όταν ο Παύλος και ο Σίλας ήρθαν στους Φιλίππους, μια γυναίκα τους ακολουθούσε πολλές μέρες. Ο δαίμονας την έκανε να φωνάζει: «Αυτοί οι άνθρωποι είναι δούλοι του Υψίστου Θεού».


Τελικά, ο Παύλος είπε στον δαίμονα: “Στο όνομα του Ιησού, βγες από αυτήν!” Τότε, ο δαίμονας βγήκε από την κοπέλα. Όταν οι ιδιοκτήτες της κοπέλας κατάλαβαν ότι δεν θα έβγαζαν πια λεφτά από αυτήν, θύμωσαν πάρα πολύ. Έσυραν τον Παύλο και τον Σίλα στους διοικητές της πόλης, λέγοντας: “Αυτοί οι άντρες παραβιάζουν τον νόμο και αναστατώνουν όλη την πόλη!”


Οι διοικητές διέταξαν να δείρουν τον Παύλο και τον Σίλα και να τους ρίξουν στη φυλακή. Ο δεσμοφύλακας τους έριξε στο πιο βαθύ και σκοτεινό μέρος της φυλακής και τους έβαλε σε ξύλινα δεσμά. Ενώ οι υπόλοιποι φυλακισμένοι άκουγαν, ο Παύλος και ο Σίλας έψαλλαν ύμνους στον Ιεχωβά.


Ξαφνικά, στη μέση της νύχτας, ένας δυνατός σεισμός ταρακούνησε ολόκληρη τη φυλακή. Οι πόρτες της φυλακής άνοιξαν, και οι αλυσίδες και τα ξύλινα δεσμά των φυλακισμένων λύθηκαν. Ο δεσμοφύλακας έτρεξε στην εσωτερική φυλακή και είδε ότι οι πόρτες ήταν ανοιχτές.