Σας είχαμε υποσχεθεί ότι θα σας δίναμε περισσότερες πινακίδες από το Πόρτο Μπούφαλο, κυρίως από την ταβέρνα “Ακρογιάλι”. Εδώ άλλο ένα “σωσίβιο” με μήνυμα... Όπως φαίνεται ο αέρας στην περιοχή είναι κάτι το μοναδικό, τουλάχιστον τις δυο μέρες του Αυγούστου που την γνώρισα εγώ... Ο αέρας ήταν δυνατός όλη τη χρονιά, φέτος, μου είπαν.

Παράκληση: “Αν μείνετε ευχαριστημένοι πείτε το στους φίλους σας, αν όχι πείτε το σε μας”. Έξυπνο σε κάθε περίπτωση. Και δείτε δεξιά στην είσοδο της ταβέρνας. Με ποιο εξαιρετικό τρόπο καλωσορίζουν τους πελάτες τους. Τελικά, δεν χρειάζονται και πολλά πράγματα για να νοιώσει κανείς καλά... Είμαι πια απολύτως βέβαιος..

“Κρασί από το κελάρι του Νίκου σαν χάδι”, μάλλον στο λαρύγγι γιατί στην τσέπη, αλλιώς θα το έβλεπε με 8 ευρώ το κιλό στο χύμα κρασί... Προσωπικά δεν ήπια αλκοόλ, γιατί δεν μου έκανε κέφι μόνος μου... Η πληροφορία είναι όμως από το διπλανό τραπέζι που οι πελάτες το σχολίαζαν φωναχτά... Καλή η οργάνωση, αλλά στις τιμές χρειάζεται μια κάποια καλύτερη προσέγγιση...

Τι διαθέτει το μαγαζί; Δείτε το σ' αυτή την πινακίδα. Κάτι σαν πίνακας σχολικός και τα φαγητά γραμμένα με λευκή κιμωλία... Μια παρόμοια πινακίδα στην άλλη πλευρά του μαγαζιού πληροφορούσε τους μη γνωρίζοντες ελληνικά στα αγγλικά... Πλούσιος αναμφίβολα ο κατάλογος. Καλομαγειρεμένα τα φαγητά. Και καλό το σέρβις. Το πρόβλημα με τις τιμές του όμως δεν άφηνε πολύ κόσμο να πλησιάσει...

Μια ακόμα ταμπέλα, λίγο πιο πέρα από την ταβέρνα, στο Πόρτο Μπούφαλο... Αναφέρει ότι “απαγορεύονται” σ' αυτό το σημείο της ακτής “βάρκες και τρέιλερ”. Τρέιλερ δεν είδα, αλλά από βάρκες, το βλέπετε κι εσείς δεν ήταν καθόλου λίγες... Πώς μας αρέσει, ως Έλληνες, να παρακάμπτουμε συνειδητά τις εντολές και τα “απαγορεύεται”.

Ένας λαμπερός ουρανός κι ένα γεμάτο φεγγάρι θα απολαύσουμε απόψε. Άσε που το σημερινό φεγγάρι θα είναι μπλε, σπάνιο στην ομορφιά του, φαινόμενο...

Χάρις Αλεξίου: "Εχει πανσέληνο απόψε κι είναι ωραια"... Αφιερωμένο εξαιρετικά, σε όσους ξέρουν να ζουν...

Η πανσέληνος του Αυγούστου είναι από τις πιο όμορφες, λένε. Κι έτσι θα ΄ναι γιατί χιλιάδες αρχαιολογικοί χώροι θα παραμείνουν σήμερα ανοιχτά προκειμένου να υποδεχτούν ένα υπέροχο φυσικό φαινόμενο.

Δείτε μερικές από τις εκδηλώσεις που βρήκαμε στο internet με είσοδο ελεύθερη, ώστε να το εκμεταλλευτείτε με το έτερον ήμισυ σας, αν είσαστε τυχεροί και έχετε...

Περισσότεροι από 100 Αρχαιολογικοί Χώροι, Μνημεία και Μουσεία σε όλη την Ελλάδα, από τη Ζώνη του Έβρου μέχρι τη Φαιστό της Κρήτης και από το Παλαιό Φρούριο της Κέρκυρας μέχρι το Ηραίο της Σάμου, θα παραμείνουν ανοιχτοί τη βραδιά της 21ης Αυγούστου 2013 στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για την Αυγουστιάτικη Πανσέληνο.

Το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού, με μουσικές συναυλίες, θεατρικές παραστάσεις, παρατηρήσεις, ξεναγήσεις και άλλες εκδηλώσεις ή και απλές επισκέψεις στους Αρχαιολογικούς χώρους, τα Μνημεία και τα Μουσεία, προσφέρει, με ελεύθερη είσοδο στον κόσμο, μια βραδιά χαράς και αισιοδοξίας «Στο Φώς του Φεγγαριού».

Οι αρχαιολογικοί χώροι της Ακρόπολης και του Σουνίου δεν θα παραμείνουν ανοιχτοί μετά τις 20.00 για την βραδιά της Πανσελήνου, για λόγους ασφαλείας των επισκεπτών, εξαιτίας των έργων που εκτελούνται στους χώρους αυτούς.

Ειδικότερα για το Σούνιο, όσοι επιθυμούν, μπορούν να απολαύσουν τον ναό του Ποσειδώνα από το γειτονικό ύψωμα, όπου η πρόσβαση είναι ελεύθερη.

Επίσης, στον λόφο του Φιλοπάππου (άνδηρο Πικιώνη) η Φιλαρμονική Ορχήστρα του δήμου Αθηναίων θα παρουσιάσει μουσική εκδήλωση με τίτλο «Στου Φιλοπάππου είναι η αγάπη μου κρυμμένη κάπου» (ώρα έναρξης 21.30).

Στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο η επίσκεψη στην περιοδική έκθεση «Το Ναυάγιο των Αντικυθήρων- Το Πλοίο, οι Θησαυροί, ο Μηχανισμός» θα είναι δωρεάν (από τις 20:00 έως τις 23:00) και στον κήπο του Νομισματικού Μουσείου Αθηνών θα δοθεί μουσική εκδήλωση, με την υποστήριξη της Εταιρείας Μουσείων Εστίασης ΑΕ με τη Λίνα Νικολακοπούλου και την Αργυρώ Καπαρού (ώρα έναρξης 21.00).

Τέλος, ο αρχαιολογικός χώρος του Αμφιαραείου θα πλημμυρίσει από ηχογραφημένη ορχηστρική μουσική, ενώ στον αρχαιολογικό χώρο της Ελευσίνας θα τραγουδήσουν ο Βασίλης Λέκκας και η Μελίνα Κανά.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει επίσης η προσπάθεια να ενωθούν νοερά όσα νησιά του νότιου Αιγαίου συμμετέχουν στη γιορτή (Άνδρος, Πάρος, Αντίπαρος, Μήλος, Αμοργός, Σίφνος, Ίος, Κέα, Κίμωλος, Σαντορίνη, Σύρος, Ικαρία, Σάμος), καθώς στις 22:00 ή/και στις 23:00 θα ακουστεί το ποίημα του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα «Θρήνος για τον Ιγνάθιο Σάντσιεθ Μεχίας» σε απαγγελία των Άντι Γκαρσία (1996, από την ταινία του, «Marcos Zurinaga Muerte en Granada»), Μάνου Κατράκη (1971, ελληνική απόδοση από τον Νίκο Γκάτσο, από το έργο του Σταύρου Ξαρχάκου «Θρήνος για τον Ιγνάθιο Σάντσιεθ Μεχίας»), Νότη Περγιάλη (δεκαετία του 1950, απόδοση στα ελληνικά από τον Στάθη Σπηλιωτόπουλο).

• Οι περιφέρειες και οι εκδηλώσεις που θα γίνουν αναλυτικά στην ιστοσελίδα του υπουργείου Πολιτισμού
• Δείτε ΕΔΩ περισσότερες εκδηλώσεις σ' όλη την Ελλάδα.
• Αλλού έχουν όρθιες τις μπασκέτες. Στην πλατεία Σωτήρη Πέτρουλα, στο Κολωνό, 2,5 χρόνια τώρα ο δήμος Αθηναίων δεν καταφέρνει να τις σηκώσει με αποτέλεσμα δυο “ανοιχτά” γηπεδάκια μπάσκετ να είναι κλειστά... Δείτε το σχετικό δημοσίευμα ΕΔΩ. Κι ΕΔΩ δείτε τι συμβαίνει δίπλα μας. Κι έρχονται δημοτικές εκλογές και θα' ρθουν να μας ξαναζητήσουν την ψήφο μας...

Φέρτε στο μυαλό σας κάθε Ελληνίδα μάνα και την αντίδρασή της μόλις μαθαίνει ένα "μυστικό" του παιδιού της. Το ίδιο αντιδρά και η Ισπανίδα μάνα, που -στο σατυρικό video- μαθαίνει ότι στην Ισπανία του 2013, της κρίσης, του ΔΝΤ και της ανεργίας, ο γιός της βρήκε δουλειά! Μια εκπληκτική ταινιούλα που σκηνοθέτησε ο Andrea Casaseca Ferrer και με την οποία προσπαθεί να αποτυπώσει τον αντίκτυπο της κρίσης και της τεράστιας ανεργίας στην ισπανική κοινωνία. Είναι μεσημέρι, στην Ισπανία όπου το να είσαι άνεργος είναι το... φυσιολογικό, και η οικογένεια έχει μόλις τελειώσει το φαγητό. Στο τραπέζι κάθονται η μητέρα, ο πατέρας και ο γιος τους. Ο νεαρός (Gerald B Filmore) "βασανίζεται" από ένα μυστικό. Δεν αντέχει να λέει άλλα ψέμματα και... αποκαλύπτεται: Βρήκα δουλειά, λέει στους γονείς του. Και έτσι, αρχίζει το... μοιρολόι! Η μητέρα (Kiti Manver) σηκώνεται και αρχίζει να αναρωτιέται με τι πρόσωπο θα ξανακυκλοφορήσει στη γειτονιά, τι θα πει στον κόσμο και στους γνωστούς. Ο πατέρας (Javier Laorden) απορεί με τον γιο του και του ζητά να μην αποκαλύψει τίποτα στην αδερφή του γιατί πως θα αντέξει τη ντροπή και στο τέλος, ρωτά επιτέλους τον γιό του: Και τι δουλειά θα κάνεις; Η απάντηση είναι... αποστομωτική!

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 17/08/2013

Μπορεί να μην είμαι από το Ρέθυμνο, μα ύστερα από τόσα χρόνια εβδομαδιαίας παρουσίας σ' αυτή τη στήλη έχω πάρει κάτι από τη μυρωδιά, τα χνώτα και τις αγωνίες των ντόπιων. Θα ήθελα λοιπόν στο τελευταίο σημείωμα μου, λίγο πριν “κλείσει” για λίγο ετούτη η εφημερίδα προκειμένου τα στελέχη της να κάνουν χρήση των καλοκαιρινών τους διακοπών, να γράψω για κάτι που ξέρω πως απασχολοεί πολύ κόσμο στην πόλη και τον νομό.

Αναφέρομαι στη δρομολόγηση του καραβιού που θα γίνει η γέφυρα της πόλης με την υπόλοιπη Ελλάδα και κάτι συμβαίνει κάθε φορά, με αποτέλεσμα να μην κινείται... Καταλαβαίνω ότι οι εποχές που ζούμε, είναι δύσκολες από οικονομική άποψη για τους περισσότερους... Και ξέρω επίσης ότι το μοντέλο της εταιρίας λαϊκής βάσης το έχουν δοκιμάσει στο παρελθόν οι πολίτες της πόλης με όχι και τόσο καλά αποτελέσματα. Καταλαβαίνω λοιπόν πως χρειάζεται περισσότερη δουλειά προκειμένου να πιστεί ο μικρομέτοχος να τοποθετήσει τις οικονομίες του σε ένα πείραμα που δεν είναι σίγουρος ότι θα στεριώσει και θα αποδόσει, ως επένδυση...

Ωστόσο ζούμε τις εποχές που δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει αύριο... Αν λοιπόν είναι τόσο ρευστή η ζωή μας και τόσο θολό το κοντοπρόθεσμο μέλλον, αποτελεί αυτό αιτία για να σκύβουμε το κεφάλι και να περιμένουμε συγκαταβατικά το αύριο που άλλοι μας ετοιμάζουν;

Το σημαντικό θα ήταν να κάναμε δικιά μας μια τέτοια υπόθεση... Να μην πούμε: Δεν με αφορά εμένα, αλλά να δείξουμε έμπρακτα πως “καίει” και εμάς και τα παιδιά μας... Ποιος μπορεί να αρνηθεί πως ο θαλάσσιος δρόμος είναι αυτός που μας ενώνει με την υπόλοιπη Ελλάδα; Και γιατί θα πρέπει το Ρέθυμνο να είναι πάντα ο φτωχός συγγενής ανάμεσα στο Ηράκλειο και τα Χανιά;

Αναρωτιέμαι ώρες – ώρες πως, η αποφασιστικότητα είναι αυτό που λείπει από τους ανθρώπους. Ο φόβος για τις ευθύνες και το αύριο μας κρατάνε δέσμιους στις όποιες επιλογές μας που έχουν να κάνουν με τη συντήρηση και τα τοπικά ήθη και έθιμα...

Ο νομός έχει ανάγκη τον τουρισμό... Ποιος μπορεί να το αρνηθεί αυτό; Κι έχει μαγικούς και ονειρεμένους τόπους όπου οι εκδρομείς, ανά την Ελλάδα, μπορούν να βρουν υπέροχα και μοναδικά μέρη για να περάσουν τις διακοπές τους. Αναρωτηθήκατε ποτέ, πόσο πολύ θα βοηθούσε σ' αυτή την κατεύθυνση η δρομολόγηση του πλοίου;

Μας αρέσουν, σαν λαός εκδηλωτικός, τα μεγάλα λόγια... Και προσπαθούμε να πείσουμε με τα επιχειρήματα μας. Έχω διαβάσει σ' αυτή την εφημερίδα εκατοντάδες αρθρα, σχόλια, ρεπορτάζ που κινούνται προς αυτήν την κατέυθυνση. Φτάνει αυτό; Όχι δεν φτάνει. Πρέπει να υπαρξει μεγαλύτερη κινητικότητα για το θέμα. Και πρέπει να κάνουν το ίδιο και τα άλλα μέσα ενημέρωσης της πόλης. Αυτός είναι ο ρόλος τους, δεν θα τον υποδείξουμε εμείς. Υποθέτω τον γνωρίζουν...

Προσωπικά, με την αγάπη που έχω στην πόλη των γραμμάτων και των τεχνών, θα κάνω μια έκκληση σε όλους, όσους τουλάχιστον, διαβάσουν αυτό το κομμάτι.

Ξαναδείτε το θέμα αυτό, με μεγαλύτερη σοβαρότητα. Δεν είναι από αυτά που βρίσκει κανείς καθημερινά μπροστά του. Ίσως αν χαθεί τώρα η ευκαιρία, στην επόμενη να μη δοθεί ξανά ή σε κάποιες άλλες γενιές, πολύ μακρινές από τη δική μας να μη δοθεί καθόλου... Ο εγωισμός και τα μικροσυμφέροντα δεν είναι οι καλύτεροι σύμβουλοι στις μεγάλες αποφάσεις..

Το καράβι πρέπει να λύσει τα προβλήματα που το κρατάει δεμένο και να ξεκινήσει τα ταξίδια του. Μόλις συμβεί αυτό, να δείτε που ένας άλλος αέρας θα αρχίσει να πνέει στην πόλη του Ρεθύμνου. Θα σταματήσει να υπάρχει η αίσθηση του αποκλεισμού, ο ντόπιος θα νοιώσει αυτάρκης και ισότιμος του Ηρακλειώτη ή του Χανιώτη που χρόνια τώρα βλέπουν δυο ξεχωριστά πλοία να μπαίνουν κάθε μέρα στο λιμάνι τους...

Επιπλέον δείτο το σαν ένα στοίχημα ζωής που μπορεί και πρέπει να κερδηθεί... Υπ' αυτή την έννοια θεωρώ ότι δεν είναι υπερβολικός ο τίτλος του κομματιού: Το καράβι και τα μάτια σας. Στο χέρι μας είναι...

• Το κομμάτι αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ στη στήλη μου “Επισημάνσεις” που κυκλοφόρησε το Σάββατο 17/08/2013. Τις επόμενες δυο εβδομάδες δεν θα κυκλοφορήσει η εφημερίδα... Να ξεκουραστουν λίγο για καλοκαίρι και οι άνθρωποι που την φτιάχνουν...

Έφτιαξα ένα βίντεο με όλες τις φωτογραφίες τις οποίες τράβηξα στο διήμερο. Με τίτλους αρχής και τέλους. Τώρα μαθαίνω... Συγχωρήστε μου ότι “τρέχουν” γρήγορα οι φωτογραφίες... Θα μάθω να ρυθμίζω και τους χρόνους, πού θα πάει...

Ήταν ξεχωριστό το πρωινό της Κυριακής στο Πόρτο Μπούφαλο... Σηκώθηκα κατά τις 7 και έκανα μια βόλτα με τα πόδια στην περιοχή... Μου αρέσει αυτή ώρα. Ο κόσμος κοιμάται ακόμα κι έτσι μπορείς άνετα να περπατήσεις σ' ένα άγνωστο τόπο...

Κάπου μισή ώρα κράτησε αυτό... Ύστερα σκέφτηκα πως καλό θα ήταν να κατέβω κάτω στην παραλία,στο”Ακρογιάλι μπας και είχαν ανοίξει να πιω έναν καφέ. Αμ δε... Οι άνθρωποι κοιμούνται του καλού καιρού...

Κάθισα κάπου ένα μισάωρο περιμένοντας... Δεν κουνήθηκε φύλλο σ' αυτό το χρονικό διάστημα... Μόνο κάτι ψαράδες έπαιρναν τις βάρκες τους να πάνε να σηκώσουν τα δίκτυα τους...

Εντυπωσιακό το γεγονός με το αυτοκίνητο του φούρναρη που προμήθευε με ψωμί την ταβέρνα. Πέρασε μια φορά κορνάροντας δυνατά, πέρασε δεύτερη κορνάροντας απελπισμένα, τίποτα, την τρίτη φορά κατέβηκε, έβαλε το ψωμί που ήξερε πως θέλουν σε δυο νάιλον σακούλες μπήκε μέσα στην αυλή και τα έβαλε στο πόμολο της εσώπορτας... Κι ύστερα έφυγε... Δυο ώρες μετά πέρασα ξανά μήπως είχαν ανοίξει το μαγαζί για να πιω καφέ, τα ψωμιά ήταν ακόμα εκεί...

Γύρισα σπίτι και πήρα τη μηχανή. Να κάνω ένα λίγο πιο μακρινό ταξίδι από αυτό που έκανα νωρίτερα με τα πόδια... Κινήθηκα παραλιακά, 200 μ. από τη θάλασσα ακολουθώντας τη βραχώδη κατατομή της περιοχής, ορεινή στη μεγάλη της έκταση...

Ο δρόμος αν και στενός (μόλις που χωράει ένα μεγάλο φορτηγό αυτοκίνητο...) είναι ασφαλτοστρωμένος και οδηγεί σε μικρές κατοικίες μεμονωμένες, στη μέση του πουθενά, σε υπέροχους κολπίσκους του Ευβοϊκού και σε κάποια ιχθυοτροφεία. Είδα δύο τέτοια στη διαδρομή μου. Το πρώτο καθαρά από ψηλά, το δεύτερο το υπέθεσα, διότι μια τεράστια σιδερένια πόρτα έκλεινε το δρόμο και απαγόρευε τη συνέχει της διαδρομής...

Σχολίαζα χθες κάτι ανάλογο που είχε κάνει στα κόσκινα το υπουργείο Άμυνας... Ε, το ίδιο πράγμα ακριβώς έκανε και ο ιδιώτης εδώ... Ποιος, αλήθεια, θα τον ενοχλούσε στο καιρό όπου το ίδιο το κράτος ενθαρρύνει την παρανομία;

Επέστρεψα στο Πόστο Μπούφαλο... Κοντεύει 10 και ο ήλιος έχει ρίξει τις ακτίνες του πάνω τους. Οι πρώτοι τολμηροί έχουν κατέβει στη θάλασσα να κολυμπήσουν... Φισάει και σήμερα, αλλά όχι όπως χθες...

Με τη μηχανή μου πάω απέναντι στο ξενοδοχείο “Έξις”. Εδώ λειτουργούν. Έφαγα πρωινό και ήπια ένα διπλό εσπρέσο. Και ήρθα στα ίσια μου... Στα ηχεία, διακριτικά, παίζει ο “Μελωδία” και δυο - τρεις παρέες Ελλήνων, ανάμεσα τους και ένα ζευγάρι Γερμανών, παίρνει το πρωινό τους...

Όμορφα αυτή η Κυριακή που ξημέρωσε... Δυο βαθιές ανάσες θα πάρω και νωρίς το απόγευμα θα ξεκινήσω για την επιστροφή μου στην Αθήνα...

Από τις παράξενες και περίεργες εικόνες που συνάντηση στο δρόμο μου καθώς περιπλανιόμουν να βρω μέρος για να μείνω... Προς τα Κόσκινα... Ξαφνικά ο δρόμος κλείνει... Προειδοποίηση νωρίτερα; Καμία... Ελλάδα ατελείωτη...

Πορεία προς Άγιο Νικόλαο, στα Κόσκινα... Αγριεμένο το Αιγαίο... Φυσάει ένας πολύ δυνατός αέρας. Στην ερημιά του πουθενά βλέπω κατασκηνωτές. Προφανώς ελεύθεροι. Δεν υπάρχει ουδεμία υποδομή γύρω... Δεν είναι τόπος για μένα...

Ταμπέλες στο δρόμο... Υποτίθεται τώρα ότι είναι για να βοηθάνε τους οδηγούς που έρχονται για πρώτη φορά ως εδώ... Αλλού γι' αλλού τις έχει γυρίσει ο αέρας. Οι ντόπιοι δεν ασχολούνται. Γνωρίζουν τα μέρη. Τι τους νοιάζει για τους άλλους;

Άλλη μια πλευρά του Αιγαίου, άγρια... Απ' αυτές που δε συναντάς εύκολα από τη μεριά του Ευβοϊκού. Πάντα μου άρεσε αυτή η πλευρά της Εύβοιας. Και πιο νέος, που είχα μεγαλύτερες αντοχές, την είχα λατρέψει...

Το καραβάκι που με έφερε από τον Ωρωπό στην Ερέτρια... Πρωί του Σαββάτου, ώρα 9, δεν είχε πολύ κόσμο. Ούτε το 1/5 δεν γέμισε από αυτοκίνητα. Έχει όμως πάντα τη γλύκα του. Στα σαλόνι του, ούτε 10 άτομα, τα τρία πλήρωμα...

Νέα Ακτή στην Ερέτρια. Μετά το σπίτι της αδερφής μου που βρήκα κλειστό, κατέβηκα εκεί που θυμόμουν πως είχαμε κάνει μπάνιο... Ελάχιστοι άνθρωποι είναι στη θάλασσα γύρω στις 11 το πρωί. Και πάντως, όχι αυτοί που γύρευα...

Πόρτο Μπούφαλο... Τελικός προορισμός. Μεσημέριασε και κάνει ζέστη όσο κι αν φυσάει. Έκλεισα δωμάτιο και κατέβηκα για φαγητό στην ταβέρνα “Ακρογιάλι”. Είναι πολύ όμορφα. Μ' αρέσει το μέρος που γνώρισα για πρώτη φορά...

Από τα ωραία στο “Ακρογιάλι”... Στρογγυλό φύλο, κομμένο και βαμμένο στο σχήμα σωσίβιου... Μ' αρέσουν αυτά που γράφουν πάνω τους... Οι άνθρωποι έχουν μεράκι για τη δουλειά τους. Σίγουρα. Θα δείτε σε επόμενες αναρτήσεις κι άλλες πινακίδες...

Ανήμερα Δεκαπενταύγουστο και η Λένορμαν άδεια... Μια φωτογραφία που ξενίζει ακόμα κι εμάς που ζούμε στην Αθήνα, δεκαετίες τώρα...

Την είδα στον κινηματογράφο αυτή την ταινία και θέλω να τη μοιραστώ μαζί σας... Μια ταινία για έναν μουσικό που με τους στίχους του σημάδεψε την εναλλακτική ροκ σκηνή της χώρας μας. Ο Γιάννης Αγγελάκας ξεκίνησε το μουσικό του ταξίδι την δεκαετία του 80 και ως σήμερα η ποίηση του παραμένει το ίδιο επίκαιρη. Η ταινία τον ακολουθεί στην καθημερινότητά του. Θίγει μέσα από τη ματιά του το πολιτικό αδιέξοδο της χώρας, τον τρόπο που διαμορφώνει την πραγματικότητα η τηλεόραση και αναζητά τη διέξοδο από τις πόλεις προς τους αγαπημένους τόπους που εγκαταλείψαμε. Στα 2 χρόνια που διήρκεσαν τα γυρίσματα, βλέπουμε τις μουσικές συναντήσεις με τους συντρόφους του και την εξέλιξη των μουσικών διαδρομών τους μέσα από μια αναζήτηση στα ακούσματα της παιδικής τους ηλικίας, το ρεμπέτικο, τα ηπειρώτικα πολυφωνικά, τις κρητικές μελωδίες. «Μέσα μου ο αέρας που φυσά δεν λέει να ημερέψει, μου ξεσηκώνει την καρδιά και μου σκορπάει την σκέψη». Σκηνοθεσία: Αγγελική Αριστομενοπούλου, Παραγωγή: Ελληνική, Σκηνοθέτης: Αγγελική Αριστομενοπούλου, Χρήστος Μπάρμπας, Χρόνης Πεχλιβανίδης, Φωτογραφία: Δημήτρης Διακουμόπουλος, Μοντάζ: Ηρώ Βρετζάκη, Ιωάννα Πογιαντζή, Γωγώ Μπεμπέλου, Παραγωγή: Χρόνης Πεχλιβανίδης, Onos Productions, Παρουσιαστής: Λεωνίδας Αντωνόπουλος.

Ήθελα, είχα ανάγκη να βγω λίγο έξω από τα όρια της πόλης. Δεν το έκανα τον Δεκαπενταύγουστο, διότι η επομένη μέρα ήταν εργάσιμη. Κι έχω αναλάβει την ευθύνη, έναντι του προσωπικού της ΠΕΤ ΟΤΕ που είναι σε καλοκαιρινή άδεια, να κρατάω ανοιχτά τα γραφεία...

Εντάξει, δεν εμφανίστηκε κανείς εκτός από την καθαρίστρια και τον ταχυδρόμο που έφερε ένα γράμμα. Ούτε και χτύπησε το τηλέφωνο από μέλη του Σωματείου που να ζητάνε κάτι από τους συνδικαλιστές. Μόνο ένας φοιτητής πήρε και ήθελε κάτι στην πανεπιστημιακή έρευνα που κάνει για τους εναερίτες... Προφανώς θα εξυπηρετηθεί από τη Δευτέρα... Αυτό ήταν που με έκανε να φύγω για μια μικρή βόλτα στην Εύβοια.

Ξεκίνησα για την Ερέτρια. Να δω λίγο την αδερφή μου τη Μαλάμω και τον άνδρα της, Νίκο. Και να μείνω ένα βράδυ κοντά τους για να επιστρέψω πίσω στη βάση μου, την Κυριακή. Δεν ειδοποίησα κανέναν. Έφυγα έτσι... Για καθαρά τεχνικούς λόγους το έκανα, το σωστό θα ήταν να ειδοποιήσω...

Δεν ξέρω αν θα τους βρω εκεί... Κι αν δεν τους βρω, δεν χάθηκε κι ο κόσμος... Θα το ξαναδοκιμάσω, μια άλλη φορά... Εξάλλου αυτό που μετράει είναι το ταξίδι, η διαδρομή, η αλλαγή περιβάλλοντος, αυτό θέλω, αυτό χρειάζομαι αυτή την ώρα...

Η ζέστη καλά κρατεί στην Αθήνα... Μια βόλτα εκτός των τειχών λίγη δροσιά... Και τη χρειαζόμαστε... Εντάξει είναι κάπως ενθαρρυντικά όσα ακούμε από την ΕΜΥ. Θα δροσίσει, λέει. Εδώ είμαστε και θα το δούμε...

Για την ώρα, το ταξίδι μετράει... Κι αυτό θα το κάνουμε από το πρωί του Σαββάτου ώς το απόγευμα της Κυριακής. Θα έχετε την ευκαιρία να δείτε εικόνες εδώ... Δεν πρόκειται να καθίσουμε με σταυρωμένα τα χέρια και το ξέρετε...

• Τι σου κάνουν οι εκλογές! Η Μέρκελ νοιώθει την ανάγκη να απευθυνθεί στους ψηφοφόρους, εν όψη των εκλογών του Σεπτεμβρίου στη χώρα της, με ένα απλό, ανθρώπινο τρόπο. Κι έτσι έφτιαξε την προσωπική της ιστοσελίδα όσο πιο απλή μπορούσε, απευθυνόμενη στο θυμικό των ψηφοφόρων της. Δείτε το ΕΔΩ. Βεβαίως δεν ξέρετε Γερμανικά για να διαβάστε τι λέει, αλλά σε κάθε περίπτωση μπορείτε να αντιληφθείτε την λογική της... Οι εικόνες που βάζει από τη ζωή της “μιλάνε” από μόνες τους...

Σας το χρωστούσα από χθες... Αφού σας έδωσα φωτογραφίες από το ραδιομέγαρο της ΕΡΤ, ώρα να δείτε δυο βίντεο... Στην πραγματικότητα είναι ένα, σε δύο εκδοχές... Τις χθεσινές φωτογραφίες με... κίνηση.