Τελευταία φορά παρέλαβα ύλη από τη Χαλκοκονδύλη 1 στην πλατεία Κάνιγγος, όπου ήταν μέχρι τώρα τα γραφεία της ΠΟΣΣ. Από τον επόμενο μήνα μετακομίζουν πιο κοντά μου, στο κτίριο που στεγάζεται και η ΑΓΣΣΕ επί της Βούλγαρη 1 και γωνία Πειραιώς...

Από το καραβάκι “Γλυκοφιλούσα ΙΙ” το Πέραμα, καθώς φεύγουμε για να περάσουμε απέναντι στη Σαλαμίνα. Ο καιρός είναι υπέροχος, ηλιόλουστος. Ευτυχώς φυσάει ένα δροσερό αεράκι. Και η θαλασσινή αρμύρα είναι βάλσαμο...

Τα Παλούκια της Σαλαμίνας πάνω από το ίδιο καραβάκι που πήρα για την επιστροφή στο γραφείο. Να, γιατί μου αρέσει η συνεργασία μ' αυτή την εφημερίδα. Χρειάζεται να παραδίδω αυτοπροσώπως την ύλη στην Πόπη, στη Σαλαμίνα...

Με γοργούς ρυθμούς μπροστά το νέο τεύχος 395 του “Τύπου των Συνταξιούχων ΟΣΕ”. Χθες το μεσημέρι παρέλαβα \ την ύλη ύστερα από το τηλεφώνημα του προέδρου της Ομοσπονδίας Συνταξιούχων, Χρ. Τουμπανάκη, με τους οποίους συνεργάζομαι εδώ και δυο χρόνια, άψογα....

Ήταν εκεί, στη Χαλκοκονδύλη 1, στην πλατεία Κάνιγγος, έδρα της Ομοσπονδίας, μαζί με τον Βασίλη Αποστολόπουλο τον γραμματέα. Η επικοινωνία μαζί τους είναι πολύ καλή. Έχουμε βρει εκείνον τον κώδικα επικοινωνίας που επιβάλλεται μεταξύ καλών συνεργατών...

Τη δούλεψα την ίδια μέρα και σήμερα που την ολοκλήρωσα, επικοινώνησα με την Πόπη για να την παραδώσω στα χέρια της και να τη δουλέψει τα Σαββατοκύριακο...

Η αλήθεια είναι πως την περίμενα από τον Αύγουστο, αυτή τη δουλειά... Μόνο που “άλλαι αι βουλαί του Κυρίου”. Ο Βασίλης ήταν σε διακοπές, όταν επικοινώνησα μαζί του. Χαλαρός, μου είπε ότι μπορούμε να βγάλουμε την εφημερίδα τον Σεπτέμβρη. Και ιδού, χθες παρέλαβα την ύλη της...

Θα την “τρέξω” γρήγορα... Και πιστεύω ότι μέσα σε μια εβδομάδα η έκδοση θα έχει ολοκληρωθεί και θα έχει παραδοθεί τυπωμένη στο γραφείο διεκπεραίωσης που συνεργάζεται με την Ομοσπονδία...

Ήταν η τελευταία φορά που πήγαινα στη Χαλκοκονδύλη. Από τον επόμενο μήνα τα γραφεία της Ομοσπονδίας, μετακομίζουν. Θα στεγαστούν στο κτίριο επί της οδού Βούλγαρη 1 και Πειραιώς όπου στεγάζονται ήδη και τα γραφεία της ΑΓΣΣΕ. Αυτό θα είναι μια οικονομική ανάσα και για την ίδια που τη χρειάζεται τόσο αυτό τον καιρό μετά τις επιθέσεις που δέχονται στις συντάξεις με τις συνεχείς μειώσεις τους...

Έτσι η τρίτη προγραμματισμένη δουλειά για το φετινό καλοκαίρι, ακόμα και τώρα στην εκπνοή του, παίρνει το δρόμο της για το τυπογραφείο. Να το τελειώνουμε κι αυτό και να ξαναβάλουμε μπροστά από την αρχή την ΦΩΝΗ των ΤΕΧΝΙΚΩΝ του ΟΤΕ και τον ΗΛΕΚΤΡΙΚΟ.

Εν πάση περιπτώσει, ρυθμοί είναι αυτοί κι εμείς θέλουμε να τους ακολουθούμε... Είναι η δουλειά μας, το ψωμί μας, η ανάσα μας. Πώς μπορεί να γίνει αλλιώς;

Έζησα από τα μέσα για περισσότερο από τριάντα χρόνια το δημοσιογραφικό επάγγελμα και πάνω που ετοιμάζομαι, αν δώσει ο Θεός, να βγω στη σύνταξη, έφτασα να... ντρέπομαι να λέω δημόσια τι δουλειά κάνω... Κάποιος φταίει γι 'αυτό... Η φωτογραφία εδώ, είναι από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ όπου για 12 χρόνια δούλεψα ως υλατζής, όταν ακόμα ήταν στο ιστορικό κτίριο της Σωκράτους...

Ποιος θα μπορούσε να χαρακτηρίσει ντροπή τη δουλειά που έκανε για περισσότερα από 30 χρόνια τίμια και δημιουργικά χωρίς να χρειαστεί να ξεπουλήσει καμιά ηθική αξία; Κανείς, βεβαίως... Κι όμως έρχεται μια στιγμή που νιώθεις να σε περιβάλει ένας άκρατος ρατσισμός ο οποίος θέλει όλους τους δημοσιογράφους να είναι συμβιβασμένοι, τσιράκια των αφεντικών τους, λαμόγια σαν αυτούς που “προστατεύουν” με τις ανώδυνες εκπομπές στα συνεργάσιμα τηλεοπτικά δίκτυα, τα ραδιόφωνα που ζητούν να κάμψεις τη μέση σου και τις εφημερίδες που έχουν χάσει κάθε είδους αξιοπρέπειας απέναντι στους αναγνώστες που υποτίθεται ότι είναι ταγμένοι να υπηρετούν...

Ναι, υπάρχουν όλα αυτά, δεν το αρνούμαι... Τα έζησα από μέσα σε μεγάλα ΜΜΕ, τα ξέρω... Η διαφωνία μου είναι στο ότι όλοι όσοι κάνουν αυτή τη δουλειά είναι το ίδιο...

Βαρέθηκα, κουράστηκα να απολογούμαι για τον κλάδο μου. Κι έτσι αποφάσισα να αλλάξω τακτική. Σπάνια στις παρέες μου, αναφέρω τι δουλειά κάνω...

Κάποτε είχα μια ψευδαίσθηση πως ίσως η ΕΣΗΕΑ ως συνδικαλιστικό σωματείο των δημοσιογράφων θα προσπαθούσε να έβαζε μια τάξη. Απογοητεύτηκα... Οι άνθρωποι σε καιρούς τέτοιας σκληρής οικονομικής κρίσης κι ενώ υπάρχουν συνάδελφοι για μήνες απλήρωτοι, εφημερίδες που κλείνουν και μεγάλα συγκροτήματα που μειώνουν αυθαίρετα τους μισθούς και απολύουν ανενόχλητοι, στην ΕΣΗΕΑ χρειάστηκαν τρεις ολόκληρους μήνες για να συνέλθουν σε σώμα...

Κι αυτό με... βήματα. Πρώτα εξέλεξαν πρόεδρο και γραμματέα και στην... επόμενη συνεδρίαση, τις υπόλοιπες θέσεις ευθύνης... Τι μπορεί κανείς αλήθεια να περιμένει από ένα τέτοιο Σωματείο; Πόσο να το εμπιστευτείς ότι σε μια ώρα δύσκολη θα σε στηρίξει ουσιαστικά, αντί να εκδώσει μια τυπική ανακοίνωση – διαμαρτυρία;

Χθες έγινε αυτό κατορθωτό... Και στο μεταξύ έκλεισαν μέσα σε μια νύχτα τη δημόσια ραδιοτηλεόραση και οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ τρεις μήνες τώρα, σας τους πειρατές εκπέμπουν πρόγραμμα, τόσο τηλεοπτικό, όσο και ραδιοφωνικό από το internet. Κι ενώ την Παρασκευή που μας πέρασε ο Δημοσιογραφικό Οργανισμός Λαμπράκη απέλυσε 30 εργαζόμενους. Τη Δευτέρα, προχθές, εν μέσω 24ωρης απεργίας στον ΔΟΛ, το λογιστήριο κάλεσε και έδωσε τις απολύσεις σε άλλους 18 συναδέλφους...

Και στο μεταξύ ΤΑ ΝΕΑ κυκλοφόρησαν κανονικά την Τρίτη στα περίπτερα... Ποιοί δούλεψαν γι' αυτό, απεργοσπαστικά; Δεν αντιλαμβάνονται ότι σήμερα τους κανακεύουν για να τους χρησιμοποιήσουν κι αύριο θα είναι οι πρώτοι που θα πετάξουν σαν στημένες λεμονόκουπες στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας;

Τι να περιμένει κανείς πια; Ακόμα και ο ΕΔΟΕΑΠ, η “ασπιρίνη” που λέμε εμείς οι παλιότεροι, περνά τις χειρότερες μέρες του... Ελάχιστα πράγματα καλύπτει πια και τίποτα δεν θυμίζει τα Ταμείο Υγείας, Επικούρησης και Περίθαλψης που ξέραμε πριν μερικά χρόνια...

Αλλά μήπως οι συντάξεις είναι εγγυημένες πια; Καθόλου... Το “κούρεμα” των αποθεματικών του ταμείου ΕΤΑΠ ΜΜΕ θα δυσκολέψει ουσιαστικά σε λίγο την καταβολή των συντάξεων...

Τα βλέπω άραγε τυχαία, όλα μαύρα σήμερα; Δε νομίζω... Η ανακοίνωση ότι ίσως σε λίγο έχουμε ολοκληρωμένο Δ.Σ. στην ΕΣΗΕΑ με εκνεύρισε. Ο κλάδος παραπαίει. Κι από την άλλη βλέπεις τα παπαγαλάκια των καναλιών να παίζουν το παιχνίδι των δανειστών τροϊκανών και να τρομοκρατούν τους πολίτες που έχουν ήδη χάσει τον μπούσουλα από όσα βιώνουν και οι ίδιοι. Ωστόσο δεν απογοητεύομαι και μπορώ να φωνάξω δυνατά: Η δημοσιογραφία πέθανε, ζήτω η δημοσιογραφία!

• Δείτε ΕΔΩ ένα χθεσινό επεισόδιο στο Εξάρχεια σε δημοσιογράφο...

Έξω από τα γραφεία της Ένωσης, στο 52 Γενικό Λύκειο Αθήνας στο Λόφο Κολωνού, συνεδρίασε το Δ.Σ. της Ένωσης Συλλόγων Γονέων και Κηδεμόνων της 4ης Δημοτικής Κοινότητας Αθήνας. Τι κι αν είναι Σεπτέμβρης; Οι ζέστες κρατάνε ακόμα...

Θεώρησα σωστό, ως γονιός που ενδιαφέρεται για το αύριο της Παιδείας, καθώς τα γεγονότα δείχνουν να εξελίσσονται όλα πολύ αρνητικά να πάω να παρακολουθήσω το Δ.Σ της Ένωσης Γονέων. Όπως έγραψα και σε ένα μικρό εισαγωγικό σημείωμα μου στο Facebook νωρίτερα, δυστυχώς ήμουν ο μόνος γονιός πέρα από τα μέλη του Δ.Σ. που ήμουν εκεί από καθαρό και μόνο ενδιαφέρον...

Ουδείς άλλος έκρινε ότι τέτοιες δύσκολες ώρες είναι σημαντικό να δούμε από κοντά πώς τις αντιμετωπίζουν τα μέλη ενός θεσμικού οργάνου, όπως είναι η Ένωση... Ενθαρρυντικό, από την άλλη το γεγονός ότι ήταν εκεί τα έξι από τα επτά μέλη του Δ.Σ. Και μάλιστα έγκαιρα, χωρίς δηλαδή ιδιαίτερη καθυστέρηση πέρα από την ώρα που είχαν ορίσει...

Στις επτά το απόγευμα ήταν το ραντεβού. Με προαναγγελία μέσω του Blog. Άρα γνωστό σε όλους, όσους θα ήθελαν να είναι παρόντες ως παρατηρητές, όπως εγώ, αφού αυτά είναι ανοιχτά...

Ξεκίνησαν 15 λεπτά αργότερα... Το κλίμα καλό... Ήταν η πρώτη μετακαλοκαιρινή συνάντηση ενός Δ.Σ. που αντιπροσωπεύει γονείς από όλα τα σχολεία μιας ευρύτερης περιοχής της Αθήνας, δυτικά, όπως είναι το 4ο.

Καθώς ανοίγει με σοβαρότητα η κουβέντα, διακρίνει κανείς μια εύλογη αγωνία στα πρόσωπα τους... Ποιος μπορεί να αρνηθεί ότι περάσαμε ένα δύσκολα από κάθε άποψη καλοκαίρι;

Ζυγίζονται οι προτάσεις... Το θέμα είναι να υπάρχει αισιοδοξία για να ενθαρρυνθούν οι Σύλλογοι Γονέων να αντιμετωπίσουν την κατάσταση. Καταρχήν, λοιπόν, πρέπει να υπάρξει ενημέρωση... Κι αυτό θα γίνει άμεσα, τόσο με ανακοίνωση η οποία θα τοιχοκολληθεί έξω από τα σχολεία και θα μοιραστεί με e-mail σε όσα διαθέσιμα υπάρχουν... Υποθέτω ότι θα “ανέβει” και στο Blog για ευρύτερη ενημέρωση...

Το δεύτερο βήμα είναι να έρθει σε επαφή η Ένωση με τα θεσμικά όργανα των δασκάλων και των καθηγητών της περιοχής μας, ώστε να ενημερωθεί πλήρως και να σταθεί στο πλάι τους στον αγώνα αξιοπρέπειας που δίνουν...

Το τρίτο, επίσης σημαντικό βήμα, είναι να γίνει μια σύσκεψη, γενική συνέλευση των αντιπροσώπων, δεν ξέρω πώς θα το ονομάσουν, διευρυμένη με όλα τα μέλη των Δ.Σ. των Συλλόγων Γονέων της δύναμης της παρόντα, για να υπάρξει ανταλλαγή απόψεων... Η κατάσταση είναι δύσκολη... Ποιος δεν μπορεί να το αντιληφθεί αυτό;

Όλοι θα αντιμετωπίσουμε φέτος, την ερχόμενη εβδομάδα που ανοίγουν τα σχολεία, μια κατάσταση πρωτόγνωρη... Το δικό μας το σχολείο, το 54 Γενικό Λύκειο Αθήνας το διέγραψαν και το συνένωσαν με το 53 Γενικό Λύκειο Αθήνας... Ο Σύλλογος Γονέων του σχολείου μας ίσως δεν μπορεί να έχει νομική υπόσταση, αφού θα εκπροσωπεί τους γονείς ενός σχολείου που δεν υπάρχει πια, επειδή το... κατάργησαν, όπως είπαμε, μέσα στο καλοκαίρι που μας πέρασε...

Πώς; θα μπορέσει να λειτουργήσει αλήθεια, ένα σχολείο με 450 – 500 παιδιά, όλα επιπέδου Λυκείου, στη Γράμμου 23 στα Σεπόλια; Πώς θα συνωστισθούν, σε τι τάξεις και τμήματα αυτά τα παιδιά; Ποιοι καθηγητές θα είναι εκεί για να διδάξουν; Για την ώρα το μόνο που γνωρίζουμε από ένα ενημερωτικό e-mail του διευθυντή του 53 ΓΕΛ,είναι ότι “όλο το προσωπικό του 54 ΓΕΛ βρίσκεται εδώ...”

Από εδώ και πέρα ότι συμβεί θα είναι μια καθαρά δικιά μας υπόθεση... Πέρα από το γεγονός ότι πρέπει άμεσα να συνέλθει το Δ.Σ. του Συλλόγου Γονέων και στη συνέχεια Γενική Συνέλευση, όπου θα διερευνηθούν τρόποι αντιμετώπισης... Στο μεταξύ καλό είναι να παρακολουθούμε από κοντά τα βήματα της Ένωσης Συλλόγων Γονέων... Ευτυχώς εκεί βρίσκονται άνθρωποι που ενδιαφέρονται αληθινά για τα ζητήματα που αφορούν τα σχολεία... Κι αυτό έχει μεγάλη αξία στις μέρες μας...

• Δείτε ΕΔΩ κωδικοποιημένες τις αποφάσεις του Δ.Σ. της Ένωσης Γονέων της 4ης Δημοτικής Κοινότητας Αθήνας, όπως τις προβάλει στο Blog της...

Το ιστορικό καταστατικό της δημιουργίας του “Πολύτροπου. Οι επτά που έθεσαν την υπογραφή του για τη δημιουργία της εταιρείας... Ημερομηνία γέννησης: 1 Σεπτεμβρίου 1997.

Χθες είχε γενέθλια του το “Πολύτροπο Τέχνης”, έκλεισε τα δεκάξι του και άρχισε να μπουσουλάει στα δεκαεπτά... Κι όλοι εμείς που βάλαμε ένα λιθαράκι στη δημιουργία του αισθανθήκαμε μια ξεχωριστή χαρά... Δεν είναι λίγο να βλέπεις ότι πέρασε από πολλά κύματα κι όμως είναι ζωντανό και προσφέρει στον Πολιτισμό και τον Άνθρωπο. Όπως ακριβώς ήταν ο αρχικός σκοπός της δημιουργίας του...

Ευκαιρία να κάνουμε ένα μικρό νοσταλγικό ταξίδι για να θυμηθούμε μερικά πράγματα... Επειδή τίποτα δεν χαρίστηκε και το να κατακτάς στόχους ενώ καταξιώνεσαι είναι μια πολύ μεγάλη υπόθεση, αναμφίβολα...

Θυμάμαι σαν τώρα, την πρώτη μεγάλη ανάγκη της δημιουργίας του... Είχαμε δει ότι, όσο ήμασταν στα σχολεία μας, μέσα από του Συλλόγους Γονέων, εκείνα τα χρόνια κάναμε πολλά πράγματα που όμως δεν είχαν διάρκεια... Όταν τέλειωνε το παιδί μας το σχολείο αναγκαζόμασταν κι εμείς να απέχουμε από το σχολείο, δεδομένου ότι χάναμε τη γονεϊκή ιδιότητα μας...

Έτσι, όλοι οι κόποι πήγαιναν χαμένοι... Τα νέα Δ.Σ., οι νέοι άνθρωποι που τα στελέχωναν, δεν είχαν πάντα την ίδια διάθεση ή ξεκινούσαν πάλι από το μηδέν γιατί κάποιος ξιπασμένος διευθυντής επικαλούνταν τους νόμους για να “φρενάρει” δράσεις που ξέφευγαν από τον έλεγχο του ή δεν βοηθούσαν στην προβολή του. Κι ας γινόταν αυτές, στον ελεύθερο χρόνο του Σαββάτου στο σχολείο.

Έπρεπε λοιπόν κάπου να ξαναβρεθούμε, εκτός σχολείου για να μπορούμε να ασχοληθούμε σοβαρά με τον Πολιτισμό... Αυτή ήταν η πρώτη μεγάλη ανάγκη για τη δημιουργία του “Πολύτροπου Τέχνης”. Το συζητήσαμε πολύ διεξοδικά πριν το επιχειρήσουμε... Έπρεπε να είχε μια τέτοια διάρθρωση που να διασφαλίζει τη συνέχεια του. Δεν θέλαμε να είναι Σύλλογος, ούτε να έχει θέσεις τις οποίες να εξαργυρώσει κανείς για κάποια πολιτική θέση...

Η Αναστασία ήταν όλα αυτά τα χρόνια και παραμένει μέχρι σήμερα, η ψυχή αυτή της ιστορίας. Κοντά της, δίπλα της, με εμπιστοσύνη, εγώ, ο Θοδωρής, ο Παναγιώτης, ο Γιάννης, ο Μανώλης και για τους τύπους ο Λευτέρης.

Ο Θοδωρής, ως λογιστής με πείρα στο χώρο του, έφτιαξε το καταστατικό του “Πολύτροπου Τέχνης”. Η εταιρεία θα είχε τη μορφή μη κερδοσκοπικής εταιρίας χωρίς καμιά διασύνδεση με κρατικές επιχορηγήσεις ή παιχνίδια ανάλογων εταιρειών, μια επιτροπής επταμελής θα είχε την ευθύνη της Διοίκησης της, ενώ τη Διαχείριση και την εκπροσώπηση της θα την είχε η Αναστασία με αναπληρωτή εμένα... Το “Πολύτροπο Τέχνης” θα είχε μέλη, τα οποία, ωστόσο, δεν θα μπορούσαν να εκλέξουν τα μέλη της Επιτροπής ή της Διαχείρισης.

Ο φίλος μου και κουμπάρος μου σκιτσογράφος, Θοδωρής Μουντζουρίδης έφτιαξε το λογότυπο που έχει μέχρι σήμερα κι ο Δημήτρης Καλμούκης τις πινακίδες που κοσμούν ακόμα τα μπαλκόνια των γραφείων. Και τα γραφεία από την πρώτη στιγμή στεγάστηκαν στη Λένορμαν 172, στο 2ο όροφο, ολόκληρο 140 τ.μ.

Αυτό μας έδινε μια μικρή κουζίνα, δυο γραφεία και μια μικρή αίθουσα εκδηλώσεων για να κάνει τις πρόβες της η θεατρική ομάδα και για να παρουσιάζει τα έργα που κατά καιρούς ανέβαζε... Κι ανοίξαμε τα φτερά μας σε ένα δύσκολο και εχθρικό περιβάλλον... Αρκετοί είδαν αυτή την προσπάθεια προσφοράς στον Πολιτισμό με... καχυποψία... Ποιοι ήμασταν τώρα εμείς που θέλαμε να προσφέρουμε στον Πολιτισμό και τον Άνθρωπο...

Δεν ήταν λίγες οι επιθέσεις που δεχτήκαμε από την κ. Μπενάτου, τότε εκπρόσωπο του ΚΚΕ στα Σεπόλια... Χτυπήματα κάτω από τη μέση, χυδαιότητες... Κι όμως το “Πολύτροπο Τέχνης” άντεξε... Έβγαλε ρίζες, μεγάλωσε και άνθισε. Και οι καρποί του ήταν ευωδιαστοί... Τα παιδιά που γνώριζαν από τα σχολεία πλαισίωσαν τις ομάδες του και το έργο τους συζητήθηκε πολύ θετικά. Κάποιοι μάλιστα μαθητές έγιναν δάσκαλοι για να προσφέρουν με τη σειρά τους τις υπηρεσίες τους εθελοντικά εδώ, στο “Πολύτροπο Τέχνης”.

Θα χρειαζόμουν πάρα πολύ χώρο εδώ για να καταγράψω τη δράση του “Πολύτροπου Τέχνης” και δεν είναι βέβαιο ότι θα τα θυμόμουν όλα. Γι' αυτό δείτε ΕΔΩ μια πρώτη καταγραφή όπως την έκανε η Αναστασία που κρατούσε λογαριασμό...

Φυσικά στην πορεία των χρόνων δεν ήταν ρόδινα όλα. Γρήγορα διαπιστώσαμε πως ο Πολιτισμός είναι μια πολύ ακριβή υπόθεση και δε μας έκανε πια εντύπωση που τόσα χρόνια παρέμενε στα χέρια και τον έλεγχο των οικονομικά ισχυρών... Από τη μια υπήρχε η χαρά της δημιουργίας, το χαμόγελο των παιδιών γι' αυτά που έπαιρναν και μας ενθάρρυναν κι από την άλλη ήταν διάχυτη η αγωνία κάθε μήνα να βρεθούν τα χρήματα για να καλυφθούν τα έξοδα λειτουργία (ΔΕΗ, ΟΤΕ, νοίκι κ.λπ.)

Κάποια στιγμή οι δυνάμεις του “Πολύτροπου Τέχνης” ενώθηκαν με τις δυνάμεις των ανθρώπων εκείνη την εποχή την ευθύνη λειτουργίας για το “Τσάι στη Σαχάρα”, την Έλλη Ρουμπέν, το σύζυγο της Δημήτρη και τον πατέρα της Πέτρο... Κι αυτό έδωσε ώθηση, ως οξυγόνο και τη δυνατότητα να επεκταθούμε και σε άλλους τομείς που ήθελε επαγγελματική επάρκεια...

Το σημαντικό σε όλη αυτή την υπόθεση είναι ότι το “Πολύτροπο Τέχνης” ύστερα από δεκάξι ολόκληρα χρόνια, ζει και συνεχίζει να προσφέρει απλόχερα στην Τέχνη και τον Πολιτισμό καθώς οι άνθρωποι του φέρνουν την κύρια ευθύνη της δημιουργίας του νέου στεκιού, της “Πολιτείας”.

Συμμετέχει ακόμα με πολύ ζέση και πίστη στις Ομάδες δράσης και αλληλεγγύης που έχουν δημιουργηθεί για να βοηθήσουν τους πολίτες της γειτονιάς και όχι μόνο, να δώσουν αληθινό νόημα στη ζωή τους και να ξεφύγουν από το μαγγανοπήγαδο της κρίσης που συνθλίβει. Μπορεί σήμερα, τόσα χρόνια μετά τη δημιουργία του να περηφανεύεται πως άξιζε τον κόπο να περάσει από όλα τα στάδια για να φτάσει ώς εδώ. Ένα μεγάλο “ευχαριστώ” σε όλους τους δασκάλους του, τον Μανόλη στη Μουσική, τον Γεράσιμο και την Ευτυχία στο Θέατρο, την Ειρήνη στη Ζωγραφική, τον Νίκο στη Δημοσιογραφία και τόσους άλλους που δεν θυμάμαι τώρα... Αυτό δεν σημαίνει ότι το έργο τους δεν ήταν σημαντικό... Γαλούχησε γενιές και γενιές παιδιών... Κι αυτά, είμαι σίγουρος ότι το θυμούνται... Γιατί τα όμορφα πράγματα δεν ξεχνιούνται εύκολα...

Με το συνηθισμένο τρόπο ένα βίντεο από το τραγούδι του μήνα, όπως το ερμηνεύει ο Παντελής Θαλασσινός στο δίσκο του ΚΑΛΕΝΤΑΡΙ καλωσορίζουμε τον Σεπτέμβρη στη ζωή μας. Σταθεροί στις αξίες...

Θα σας δώσω τώρα τρεις χθεσινές φωτογραφίες από το πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνα που πήγα μια βόλτα το μεσημέρι. Τέσσερα αυτοκίνητα γύφτων έχουν παρκάρει ανενόχλητα μέσα στο πάρκο και οι ιδιοκτήτες τους κάνουν πικ νικ, δίπλα...

Και λίγο αργότερα πέρασε από μπροστά μου, το παγκάκι δηλαδή που καθόμουν, άλλο ένα φορτηγάκι ανοιχτό, γεμάτο από δαύτους... Κανένας σεβασμός στο χώρο... Και γιατί να έχουμε την απαίτηση να έχουν σεβασμό αυτοί; Εδώ είναι ανύπαρκτη η επίσημη Πολιτεία...

Το φορτηγάκι πήγε και πάρκαρε δίπλα στα άλλα τέσσερα αυτοκίνητα... Προφανώς ήταν γνωστοί, γιατί έγιναν παρέα πολύ γρήγορα. Και οι φωνές τους κάλυπταν κι αυτά ακόμα τα τζιτζίκια που δε σταμάτησαν ούτε λεπτό το τραγούδι τους...

Τελικά άρχισε να δροσίζει από χθες το απόγευμα... Πήγαινε πολύ να παραλάβει ο Σεπτέμβρης με τέτοια ζέστη, αν κι εδώ που τα λέμε έχω ζήσει υπέροχα μικρά καλοκαιράκια τον Σεπτέμβρη... Παρ' όλα αυτά ο ήλιος είναι δυνατός. Βγήκα Σαββατιάτικα να κάνω μια βόλτα στο αρχαιολογικό πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνος...

Λόγω των υψηλών θερμοκρασιών τα τζιτζίκια δε λένε να σταματήσουν... Το τραγούδι τους, στο ίδιο κι απαράλλαχτο μοτίβο, είναι εκκωφαντικό. 13.30 στο πάρκο δεν κυκλοφορεί πολύ κόσμος. Λογικό... Οι σοβαροί άνθρωποι περιμένουν να πέσει λίγο ο ήλιος για να βγουν να κάνουν τη βόλτα τους. Αλλά εγώ δεν κρατιόμουν... Κοιμήθηκα καλά χθες το βράδυ, ξεκουράστηκα και φυσιολογικά ήθελα να βγω να μια μικρή βόλτα... Εδώ κάτω από τον ίσκιο των δέντρων είναι πραγματική ευλογία... Μπορώ να αφήσω τις σκέψεις μου να ξεχυθούν και τα λευκά χαρτιά μου είναι διαθέσιμα για να τις καταγράψουν...

Ελάχιστοι άνθρωποι κυκλοφορούν. Κάποιοι έχουν φέρει κουβέρτες κι έχουν αράξει πάνω στο γρασίδι... Δίπλα στο μεταλλικό θεατράκι που έφτιαξαν πρόσφατα, τέσσερα αυτοκίνητα τσιγγάνων έχουν καταλάβει το χώρο. Σου λένε οι άνθρωποι, να τα έχουμε δίπλα μας, να τα επιτηρούμε... Πού θα τα αφήνουμε έξω από το πάρκο να μας... τα πάρουν...

Ακούω διαλέκτους από τους νεαρούς, που περνούνε δίπλα μου, παράξενες... Είναι ψηλοί, μελαψοί και η γλώσσα του μοιάζει με πακιστανική. Ειλικρινά δεν με ενοχλεί καθόλου αυτή η πανσπερμία των ανθρώπων. Μόνο να, ήθελα να σέβονταν περισσότερο το χώρο... Αλλά, τι ζητάω τώρα... Εδώ δεν ξέρουν την ιστορία του οι ντόπιοι κι εμείς ζητάμε από αυτούς που βρέθηκαν στον τόπο μας, από ανάγκη για δουλειά, να τη μάθουν και να τη σεβαστούν...

Κοντεύει δύο η ώρα... Οι οικογένειες με τα αυτοκίνητα των γύφτων, πληθαίνουν στο πάρκο. Έρχονται κατά δεκάδες, φορτωμένοι στις καρότσες των ανοιχτών φορτηγών, ανενόχλητοι. Ουδείς από την επίσημη Πολιτεία είναι εδώ, να προστατέψει το πάρκο λέγοντας τους μερικά πράγματα γι' αυτό...

Είναι εντυπωσιακός ο τρόπος επικοινωνίας που έχουν επιλέξει μεταξύ τους. Για πότε ειδοποιούν ο ένας τον άλλον και καταφθάνουν είναι και το εντυπωσιακό... Η ανάγκη για επιβίωση σε διαφορετικούς τόπους, καθημερινά σχεδόν και όχι σε ένα μόνιμο τόπο τους έχει δώσει εκπληκτικά ανακλαστικά. Τα οποία λειτουργούν στο έπακρο...

Σταματώ να γράφω, σηκώνω το κεφάλι μου, παίρνω βαθιές αναπνοές, είναι υπέροχο το συναίσθημα της ελευθερίας που νιώθω... Είμαι στην καρδιά της μεγαλούπολης και ταυτόχρονα λες και βρίσκομαι πολύ μακριά από αυτήν... Εδώ μπορείς να χαλαρώσεις, να απολαύσεις αυτή την ομορφιά, δίνοντας το τελευταίο αντίο στον Αύγουστο που φεύγει...

Σας χαρίζω αυτό το πολύ όμορφο νοσταλγικό τραγούδι για τον Σεπτέμβρη που το δανείστηκα από τον τοίχο της Ερατώς, στο Facebook. Σήμερα οι πάντες ψάχνουν και βρίσκουν τραγούδια για τον καινούριο μήνα... Κι έχει τόσα πολλά αυτός ο μήνας!

«Σκέφτομαι με τρόμο την ημέρα κατά την οποία η τεχνολογία θα υποσκελίσει τον άνθρωπο... Τότε ο κόσμος θα έχει μόνο μια γενιά, από ηλίθιους», είχε πει κάποτε ο Άλμπερτ Άινσταϊν, διαισθανόμενος την επερχόμενη μαζική αναπηροποίηση oλόκληρων πληθυσμών, εξαιτίας της επέλασης όλων εκείνων των "τεχνολογικών" (μαρκετίστικων) εργαλείων που μας καθιστούν σήμερα ανά πάσα στιγμή εντοπίσιμους, εκμεταλλεύσιμους, ελλειμματικούς δίχως αυτά... Το φιλμ μικρού μήκους που ακολουθεί οπτικοποιεί με τον καλύτερο τρόπο αυτή τη νέα σχετικά κατάσταση καθυπόταξης του ανθρώπου στην «ηλιθιότητα» του δυαδικού κώδικα.

Βάλε το Δεύτερο! Πόσο μας έλειψε μετά την ανεγκέφαλη ιδέα που είχε η συγκυβέρνηση Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ και να βάλουν λουκέτο στην δημόσια ραδιοφωνία και τηλεόραση... Μπορείτε βέβαια να ακούσετε από ΕΔΩ τους συναδέλφους που το παλεύουν με αξιοζήλευτη υπομονή και συνέπεια κοντά τρεις μήνες τώρα... Αλλά το δίκτυο είναι, όλα σε ένα... Εμείς το Δεύτερο λατρεύαμε...

Μας αποχαιρετά απόψε το βράδυ και ο Αύγουστος. Κι έμοιαζε ατέλειωτος, ο φετινός... Γεμάτος με πολλά και ενδιαφέροντα ζητήματα, έκανε το πέρασμα του από το ζωή μας να έχει αξία... Ας προσπαθήσουμε να κάνουμε ένα μικρό απολογισμό και να δούμε λίγο τι δώρα μας έφερε...

Καταρχήν έφερε στη ζωή την κόρη της Ειρήνης και του Χριστόφορου, την εγγονή μας. Βιάστηκε προς το τέλος του, να το κάνει. Δεν ήθελε να δώσει αυτό το προνόμιο στον Σεπτέμβρη... Υπάρχει ωραιότερο δώρο από τον ερχομό ενός ανθρώπου στη γη;

Αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: Ο ερχομός μου στην Αθήνα, ύστερα από ένα μήνα άδεια στην ηρεμία του χωριού μου, στην Κρήτη, είχε μια δύσκολη προσαρμογή. Το πρώτο δεκαπενθήμερο τουλάχιστον ήμουν μόνος στην ΠΕΤ ΟΤΕ δεδομένου ότι ο Δήμος είχε αναρρωτική άδεια, λόγω της εγχείρησης που έκανε, ενώ η Γωγώ έφυγε για τη δική της άδεια...

Το γεγονός ότι έπρεπε να είμαι μόνος από το προσωπικό στο γραφείο δεν ήταν για μένα πρόβλημα. Αρκετά καλοκαίρια πριν, είχε συμβεί το ίδιο πράγμα και τότε είχα και την εφημερίδα επιπλέον που έπρεπε να πηγαίνω από τις 5 μ.μ. έως τις 11 λίγο πριν τα μεσάνυχτα...

Τότε, τι φταίει και φέτος αισθάνθηκα κούραση; Πέρα από το γεγονός ότι μεγαλώνουμε είχε και πολύ ζέστη ο φετινός Αύγουστος. Την νιώσατε κι εσείς, έτσι; Δεν ήταν ιδέα μου... Ακόμα και τώρα που ετοιμάζει τα μπαγκάζια του, το πείσμα του στη ζέστη είναι εντυπωσιακό...

Κι ωστόσο, μέσα σ' αυτό το κλίμα κατάφερα να βγάλω δυο εκδόσεις, τόσο τον ΗΛΕΚΤΡΙΚΟ, όσο και τη ΦΩΝΗ των ΤΕΧΝΙΚΩΝ του ΟΤΕ. Θα έβγαζα άνετα και τον ΤΥΠΟ των συνταξιούχων ΟΣΕ, αλλά οι άνθρωποι του έλλειπαν εκτός Αθηνών για διακοπές, οπότε το αφήσαμε για τον Σεπτέμβρη...

Τώρα που το ξαναβλέπω από μια κάποια απόσταση διαπιστώνω πραγματικά πως ήταν μια αρκετά δημιουργική περίοδος... Εντάξει, μου έλειψαν κάποιοι φίλοι από την ΕΚΑΠ που έτρεχαν εκτός Αθηνών για δουλειές ή επωφελήθηκαν από κάποιο μικρό πλεονέκτημα διακοπών σε εποχές δύσκολες, αλλά πιστέψτε με, βρήκα επαρκή προσωρινή αντικατάσταση από πράγματα πολύ πιο θετικά για μένα...

Ακούω και βλέπω τους ανθρώπους γύρω μου, πολύ απαισιόδοξους. Και πώς να μην είναι με όσα βιώνουν; Τίποτα καλό δεν φαίνεται στον ορίζοντα... Κάτι που να δίνει αισιοδοξία, ότι τα πράγματα θα αλλάξουν, θα γίνουν καλύτερα...

Η Παιδεία έχει πρωτοφανή χάλια... Η εγκατάλειψη της είναι ορατή από μακριά. Αυτοί που μας κυβερνούν δεν έχουν απολύτως καμιά διάθεση ή σχέδιο για να δώσουν λύσεις. Κι όχι μόνο δεν έχουν, αλλά συνεχώς δημιουργούν μεγαλύτερα... Σκεφτείτε πώς θα είναι το σχολείο των παιδιών μας, όταν ανοίξει...

Ειδικά το σχολείο του Λάμπρου, το 54 Λύκειο Αθήνας στα Σεπόλια, αυτό το ίδιο ίδιο Λύκειο που αποφοίτησε και η Ειρήνη 14 χρόνια νωρίτερα, στην Καλαμά 2, δεν υπάρχει πια στον εκπαιδευτικό χάρτη. Μέσα στον Ιούλιο κι οριστικά τον Αύγουστο το... κατάργησαν και το ενοποίησαν με το 53 Λύκειο Αθηνών στη Γράμμου... Φανταστείτε τώρα ένα σχολείο ένα σχολείο με 450 παιδιά Λυκείου, χωρίς φύλακες, χωρίς καθαρίστριες και με τα μισά κονδυλια από άλλες χρονιές για να λειτουργήσει... Κι ο Λάμπρος θα πάει φέτος Γ' Λυκείου, στην πιο κρίσιμη, εξεταστική χρονιά για την εισαγωγή του στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Ο Θεός να δώσει να δούμε πώς θα αντιμετωπίσουμε μια τέτοια δύσκολη κατάσταση... Μερικοί μου λένε για να με ενθαρρύνουν Δεν είσαι ο μόνος!.. Είναι πολλοί σ' αυτή την κατάσταση... Το ξέρω, αλλά δεν είναι παρηγορητικό... Ο καθένας λειτουργεί μόνος του... Και κανείς δεν αντιλαμβάνεται πόσο κακό και αναποτελεσματικό είναι να λειτουργείς έτσι...

Οι άνθρωποι έχουν πάθει μια ομαδική κατάθλιψη. Δε μιλάνε, δε γελάνε, δε βγαίνουν από τα σπίτια τους, δεν ασχολούνται με δημιουργικά πράγματα... Φοβισμένοι από το άδηλο μέλλον μοιάζουν άβουλα όντα που άγονται και φέρονται από τους κρατούντες...

Ας είναι... Μη σας μαυρίσω τη ψυχή. Προσωπικά είμαι βέβαιος πως υπάρχουν γύρω μας πολύ όμορφα πράγματα. Σε μας είναι η ευθύνη να τα αναδείξουμε και να φτιάξουμε την ψυχολογία μας. Μην περιμένετε από κανέναν. Πρωτοβουλίες χρειάζονται...

Ακούστε ένα υπέροχο τραγούδι... Πραγματικά όμορφο, με ατέλειωτη αισιοδοξία... Το άκουσα σήμερα που άνοιξα το ραδιόφωνο της  ΕΡΤ καθώς δούλευα αυτό το κομμάτι στον υπολογιστή μου... Ακολουθήστε λίγο τους στίχους κι αφήστε τη μουσική να σας ταξιδέψει σ' έναν άλλον, ονειρεμένο κόσμο...