“Αδερφοφάδες” ξανά; Επίκαιρος ο Καζαντζάκης
Χθεσινό πρωτοσέλιδο της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ. Το κράτησα γιατί στηρίζει το άρθρο μου περί φόβου για εμφύλιο. Αυτή η αγωνία είναι διάχυτη παντού...
Τα ίδια και στη χθεσινή ΠΑΤΡΙΔΑ... Και στην Κρήτη, στο Ηράκλειο, βλέπουν να στήνεται τέτοιο σκηνικό. Κι αυτό είναι ανησυχητικό, απ' όπου κι αν το πλησιάσεις...
Η μισαλλοδοξία είναι που οδηγεί τα πράγματα σε κακό δρόμο. Καμιά φορά σκοτώνει. Όπως στην περίπτωση του Παύλου Φύσσα που έχασε τη ζωή του...
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 21/09/2013
Θυμάστε τους “Αδερφοφάδες” του Νίκου Καζαντζάκη; Το έχετε διαβάσει αυτό το βιβλίο; Ίσως δεν είναι αργά να το διαβάσετε ξανά. Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Καζαντζάκη, 2009, 266 σελίδες με τιμή 23,43 ευρώ... Ψάξετε το στα βιβλιοπωλεία, θα το βρείτε...
Να θυμηθούμε λίγο τι λέει στην τελευταία του έκδοση, ένα επίμετρο του εκδότη – επιμελητή Δρος Πάτροκλου Σταύρου με προλογικό σχόλια και ιστορικές πληροφορίες για τα δραματικά γεγονότα που ενέπνευσαν το έργο, το οποίο υπερβαίνει τα τοπικά δεδομένα του και προσλαμβάνει οικουμενικούς συμβολισμούς επώδυνων και καταστροφικών ανθρώπινων παθών.
«Ένα χωριό τραχύ, στο χρώμα τής στάχτης, μαυρειδερά σπίτια κάτω από τον ανήλεο ήλιο των νησιών τής Μεσογείου, κάτοικοι καμένοι από τη μιζέρια και τα πάθη. Σήμερα, το κυρίαρχο πάθος είναι το μίσος. Ένα πολιτικό μίσος φονικό, που ρίχνει τον αδερφό ενάντια στον αδερφό του. Και μπροστά σ’ αυτή τη θύελλα των ανομιών, στέκει ένας ηλικιωμένος άντρας, απελπισμένος, γιατί η φωνή του είναι "φωνή βοώντος εν τη ερήμω". Για τον παπα-Γιάνναρο αυτό το κύμα φρίκης δεν μπορεί παρά να σημαίνει την ίδια την ανικανότητα της ιερωσύνης του: ο διάβολος κυβερνά τον κόσμο. Ή ο διάβολος ή ο Λένιν. Γιατί για τον δάσκαλο, που ξεσηκώνεται με ενθουσιασμό από τις νέες ιδέες, η πάλη έχει νόημα. Βαριά άρρωστος, σχεδόν ετοιμοθάνατος, κρατάει την ψυχή του με όλες του τις δυνάμεις, γιατί θέλει να προφτάσει να δει την άφιξη της Ελευθερίας.
»Αυτό το επιθανάτιο μυθιστόρημα του Καζαντζάκη είναι, ανάμεσα σε όλα τα έργα του, το πιο κοντινό στον κόσμο μας, που σπαράζεται από αδελφοκτόνες μάχες.»
Γιατί η στήλη υπενθυμίζει στα 2013 να ξαναδιαβάσουμε ένα τέτοιο βιβλίο; Διότι το θέμα που πραγματεύεται το βιβλίο είναι διαχρονικό και κατά πως φαίνεται οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια στο να ξαναζήσουμε τέτοιες σκληρές καταστάσεις... Και πρέπει να είμαστε σε θέση να τις αντιμετωπίσουμε, όσο πιο ψύχραιμα γίνεται... Διαφορετικά καμιά έκκληση για πιο ήπια αντιμετώπιση δεν πρόκειται να έχει θετικά αποτελέσματα...
Ας πάρουμε από την αρχή τα γεγονότα. Τα σκληρά μνημόνια σε βάρος ευπαθών ομάδων όπως είναι οι εργαζόμενοι, οι μικρομεσαίοι και οι συνταξιούχοι είχαν ως συνέπεια να οδηγήσουν τη μεσαία τάξη στο περιθώριο, πιέζοντας την να ζήσει πρωτόγνωρες καταστάσεις.
Αδυνατώντας να διακρίνουμε τον φταίχτη γι' αυτή την κατάσταση, πολλοί έπεσαν στην παγίδα του κοινωνικού αυτοματισμού που έντεχνα μας οδήγησαν και που σημαίνει πρακτικά, ότι για μένα που είμαι άνεργος δεν φταίει η πολιτική που με οδήγησε στο αδιέξοδο, αλλά ο ξένος, ο μετανάστης που μου... πήρε τη δουλειά. Μια δουλειά που έτσι κι αλλιώς δεν θα έκανα ποτέ με τα ευτελή χρήματα που την πληρώνουν οι εργοδότες...
Και καθώς τρεισήμισι χρόνια μετά, συνεχίζονταν το ξεθεμέλιωμα κάθε κατάκτησης και δικαιώματος, την ώρα που ζητούν από μας περισσότερα απ' όσα μπορούμε να δώσουμε, ήταν βέβαιο ότι θα θρηνούσαμε και θύματα.
Τα φιλικά ΜΜΕ προς την τρόικα και τους δανειστές μας επιχειρούν καθημερινά να μας πείσουν πως η κυβέρνηση κάνει το καλύτερο που μπορεί... Το “καλύτερο” για μας, υποτίθεται. Αλλά αυτό γιατί δεν μπορούμε να το αντιληφθούμε; Πώς γίνεται να αυξάνεται συνεχώς η ανεργία, πώς γίνεται να κατεδαφίζεται η Παιδεία, αφού μας διαβεβαιώνουν πως στο τέλος του 2013 θα υπάρχει επαρκές πρωτογενές πλεόνασμα και η ανάπτυξη είναι στην πόρτα μας; Πώς γίνεται άνθρωποι της μεσαίας τάξης που αποτελούν τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού να οδηγούνται βίαια στη φτωχοποίηση;
Η δραματική αύξηση των ποσοστών της Χρυσής Αυγής αναδεικνύει την έλλειψη εμπιστοσύνης στα ώς τώρα παραδοσιακά πολιτικά κόμματα. Μόνο που κι αυτές οι ελπίδες αποδείχτηκαν φρούδες. Κι έτσι ξαναπάμε στην εποχή που οι άνθρωποι έπαιρναν τον νόμο στα χέρια τους και δίκαζαν επιτόπου, απονέμοντας δικαιοσύνη. Ζούγκλα δηλαδή.
Είτε αληθινή, είτε όχι η απουσία των επισήμων θεσμικών οργάνων, δημιουργούν την αναγκαιότητα κάποιοι να καλύψουν το κενό με τον χειρότερο τρόπο... Η στήλη επισημαίνει πως αυτό, όχι μόνο δεν είναι λύση, αλλά θα μας οδηγήσει σε χειρότερες καταστάσεις. Ο εμφύλιος είναι δυο βήματα από την πόρτα μας. Ας μη γίνουμε εμείς “Αδερφοφάδες”. Το χρωστάμε στα παιδιά μας και στο όποιο μέλλον έχουν μπροστά τους...
- Το κομμάτι αυτό θα το δημοσιευθεί αύριο στην εβδομαδιαία εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ στη στήλη μου “Επισημάνσεις”.
- Διαβάστε ΕΔΩ βιβλία. Αναζητήστε και τους "Αδερφοφάδες"... Ιδού ολόκληρο το έργο ΔΩΡΕΑΝ!
Μας αρέσει να το βλέπουμε να συμβαίνει, να έρχεται από διαφορετικές Ι.Ρ. και να βρισκόμαστε εδώ, σ' αυτόν τον ιντερνετικό χώρο να μοιραζόμαστε σημεία της επικαιρότητας... Κάθε 10.000 καινούρια “κλικ” το κάνω αυτό το σημείωμα. Προσπαθώ μ' αυτόν τον τρόπο να κοιτάζω λίγο πίσω μου, να κάνω έναν μικρό απολογισμό και να κοιτάζω μπροστά χαράζοντας τα επόμενα βήματα στο διαδίκτυο...
