Η φωτογραφία προχθεσινή, από το 60 δημοτικό σχολείο της Αθήνας όπου βρεθήκαμε, στην έναρξη των φετινών δραστηριοτήτων του... Τι όμορφο που είναι να απρακολουθείς τα παιδιά να παίζουν... Και πόσο υπέροχο είναι επίσης να βλέπεις αργότερα αυτά τα παιδιά να σέβονται τους γονείς τους...

Το είδα στο Facebook, το είχε αναδημοσιεύσει η Χρυσούλα στον τοίχο της και μετά κι άλλοι φίλοι μου, αλλά μου άρεσε πολύ, γιατί λέει αλήθειες μεγάλες. Πρόκειται για ένα γράμμα ενός ηλικιωμένου πατέρα στο γιο του. Αν δείτε κάτι δικό σας σ' αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο. Διαβάστε το όμως προσεκτικά, παρακαλώ:

"Εάν μια μέρα με δεις "γέρο"... αν λερώνομαι όταν τρώω και δεν μπορώ να ντυθώ... έχε υπομονή, θυμήσου πόσο καιρό με πήρε για να σου τα μάθω... Aν όταν μιλάω μαζί σου επαναλαμβάνω τα ίδια πράγματα... μην με διακόπτεις... άκουσε με, όταν ήσουν μικρός κάθε μέρα σου διάβαζα το ίδιο παραμύθι μέχρι να σε πάρει ο ύπνος.

Όταν δεν θέλω να πλυθώ μην με μαλώνεις και μην με κάνεις να αισθάνομαι ντροπή... θυμήσου όταν έτρεχα από πίσω σου και έβρισκες δικαιολογίες όταν δεν ήθελες να πλυθείς. Όταν βλέπεις την άγνοια μου στις νέες τεχνολογίες, δώσε μου χρόνο και μην με κοιτάς ειρωνικά, εγώ είχα όλη την υπομονή να σου μάθω το αλφάβητο;

Όταν κάποιες φόρες δεν μπορώ να θυμηθώ ή χάνω τον συνειρμό των λέξεων... δώσε μου χρόνο για να θυμηθώ και εάν δεν τα καταφέρνω μην θυμώνεις... το πιο σπουδαίο πράγμα δεν είναι εκείνο που λέω, αλλά η ανάγκη που έχω να είμαι μαζί σου και κοντά σου και να με ακούς.

Όταν τα πόδια μου είναι κουρασμένα και δεν μου επιτρέπουν να βαδίσω μην μου συμπεριφέρεσαι σαν να ήμουν ένα "βάρος", έλα κοντά μου με τα δυνατά σου μπράτσα - όπως έκανα εγώ όταν ήσουν μικρός και έκανες τα πρώτα σου βήματα.

Όταν λέω πως θα ήθελα να "πεθάνω"... μην θυμώνεις, μια μέρα θα καταλάβεις τι είναι αυτό που με σπρώχνει να το πω. Προσπάθησε να καταλάβεις πως στην ηλικία μου δεν ζεις, επιβιώνεις. Μια μέρα θα ανακαλύψεις που παρόλα τα λάθη μου πάντοτε ήθελα το καλύτερο για σένα για να σου ανοίξω τον δρόμο.

Αφιέρωσε μου λίγο από τον χρόνο σου, δώσε μου λίγο από την υπομονή σου, δώσε μου μια "πλάτη" για να ακουμπήσω το κεφάλι με τον ίδιο τρόπο που το έκανα και εγώ για σένα. Βοήθησε με να περπατήσω, βοήθησε με να τελειώσω τις ημέρες μου με αγάπη και υπομονή.

Σε αντάλλαγμα θα σου δώσω ένα χαμόγελο και την απέραντη αγάπη που πάντα έτρεφα και είχα για σένα. Σε αγαπώ παιδί μου..."

Ευαισθησία! Μεγάλη υπόθεση να μπορούμε να σεβόμαστε τα άσπρα μαλλιά εκείνων που μας μεγάλωσαν και να εκτιμούμε όλα όσα έκαναν για μας.

Είτε είναι αληθινό το γράμμα είτε κατασκευασμένο από κάποιον ευφυή εμένα τουλάχιστον κατάφερε να με συγκινήσει. Είναι που έχω χάσει το δικό μου πατέρα και δεν πρόλαβα να του δείξω όλη την αγάπη μου, είναι κάτι άλλο δεν ξέρω... Με το που το είδα όμως είπα πως έπρεπε να το κάνω θέμα εδώ στο Site και να το μοιραστώ με περισσότερους ανθρώπους.

Στο κάτω – κάτω κάτι έχουν να προσφέρουν τέτοια θέματα... Άσε που γαληνεύουν και την καρδιά μας...

Ακούστε κι αυτό το όμορφο τραγούδι... Αφιερώμενο εξαιρετικά σε όσους νομίζουν ότι οι στοίχοι τους αγγίζουν...

Χθες η μέρα ήταν όμορφη... Είχε έναν ήλιο ξεχωριστό και έμοιαζε με καλοκαιρινή. Έβαλα αρκετά λιγότερα ρούχα πάνω μου και βγήκα μια βόλτα στο όμορφο παρκάκι της Ακαδημίας Πλάτωνα. Τι παρκάκι δηλαδή, 140 στρέμματα γης, είναι...

Δεν κινούνταν πολύ κόσμος... Οι περισσότεροι είχαν άλλη άποψη, προτίμησαν να τη βγάλουν σπίτι, απολαμβάνοντας το ραχάτι στο κρεβάτι τους. Εγώ πάλι, σε τέτοιες περιπτώσεις λειτουργώ διαφορετικά. Το περπάτημα μου αρέσει πολύ...

Περπατούσα, φωτογράφιζα κι απολάμβανα... Έκανα και βαθιές εισπνοές... Ο καθαρός αέρας, δυο βήματα από το κέντρο της πόλης είναι κάτι το μοναδικό. Η κάθε στιγμή είναι ξεχωριστή τέτοιες ώρες... Μεσημέρι και κυκλοφορούν ελάχιστοι άνθρωποι στο πάρκο...

Περπάτησα αρκετά... Πήγα παντού. Ακόμη κι ανάμεσα από συστάδες δέντρων όπου δεν πάω συχνά. Ήταν πανέμορφα. Αν είχε μια καλύτερη καθαριότητα... Δεν ξέρω ποιος έχει την ευθύνη γι' αυτό, υποθέτω ο Δήμος Αθηναίων, αλλά ένας τέτοιος όμορφος τόπος χρειάζεται ασφαλώς περιποίηση και φροντίδα...

Δείτε τι όμορφα που είναι... Κι αν εσείς μπορείτε να το αντιληφθείτε από τις φωτογραφίες που τραβήχτηκαν με ένα κινητό τηλέφωνο, φανταστείτε την πραγματικότητα!... Πολλές από αυτές τις φωτογραφίας, αν όχι όλες, τις ανέβασα από εκεί στο Facebook και οι φίλοι μου τις σχολίασαν...

Πέρασα όμορφα... Γύρισα σπίτι, κρατώντας πολύ ωραίες εικόνες στο μυαλό μου σαν τα ανθισμένα λουλούδια πάνω και ξάπλωσα να ξεκουραστώ... Κάπου εκεί έμαθα για το σεισμό στην Κρήτη. Έψαξα στις ειδήσεις να μάθω περισσότερα, προσπάθησα να επικοινωνήσω με τους ανθρώπους μου στο χωριό, να βεβαιωθώ ότι είναι καλά και μετά το “ανέβασα” στη μπάρα δεξιά αυτού του Site, να φαίνεται με έμφαση. Η πληροφορία είναι το παν, έτσι δε λένε στη δημοσιογραφία; Δείτε, συμπληρωματικά, ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ τι λένε οι ειδικοί.

Ευφάνταστο δημοσίευμα στη ΝΕΑ ΚΡΗΤΗ της 11/10/2013. Ο δύτης... βλέπει την Κνωσό ύστερα από 35 χρόνια!... Χαλαρώστε, για την ώρα ως επισκέπτες του αρχαιολογικού μνημείου μπορείτε να τη δείτε στην... ξηρά..

Από την ηρακλειώτικη εφημερίδα, πριν από μια εβδομάδα... Όταν οι γραφίστες εικονογραφούν προσθέτοντας με τη φαντασία τους, στις ειδήσεις...

Σήμερα θα μείνω στους τίτλους μιας εφημερίδας της περιφέρειας ΝΕΑΣ ΚΡΗΤΗΣ. Θέλω να σχολιάσω λίγο τον τρόπο που έχει επιλέξει για να προβάλει τις ειδήσεις κάτω από το δικό της πρίσμα...Όχι πως δεν έχει αυτό το δικαίωμα, αλλά βρε παιδιά, όταν υπάρχει μια επικαιρότητα που βράζει, ειλικρινά δεν καταλαβαίνω γιατί θα πρέπει να καταφεύγουμε στην... κατασκευή θεμάτων για εντυπωσιασμό.

Παλιά, σε τέτοιες καταστάσεις κατέφευγαν οι άνθρωποι του Τύπου τον Αύγουστο και πάντως σε περιόδους όπου η έλλειψη ειδησεογραφίας έκανε τους υπευθύνους να... εφεύρουν θέματα... Και σ' αυτό βοήθησε πολύ το δημοσιογραφικό ψυγείο...

Αναρωτιέμαι, στις μέρες μας ποια ανάγκη επιβάλει να κάνουν κάτι τέτοιο; Ιδιαίτερα με την εικονογράφηση της Κνωσού βυθισμένη, ύστερα από... 35 χρόνια, είναι να γελάει κανείς...

Αναρωτιέμαι, ακόμα αν στο συγκεκριμένο έντυπο, το οποίο πρέπει να πω ότι το χάρηκα, όταν πριν καμιά δεκαριά χρόνια βγήκε στα περίπτερα η εφημερίδα, υπάρχει και λειτουργεί συντακτική διευθυντική ομάδα ή το πρωτοσέλιδο είναι προϊόν ενός εγκεφάλου; Η πείρα μου έχει δείξει πως μόνο αυτό γίνεται ύστερα από εξαντλητική συζήτηση και προβληματισμό...

Αλλιώς, τι νόημα έχει μια ημερήσια εφημερίδα στο περίπτερο; Σε τι και με ποιο τρόπο βοηθάει τον αναγνώστη να ερμηνεύσει καλύτερα τα πράγματα γύρω από την ειδησεογραφία; Μόνη της αποφασίζει να ερμηνεύσει τα πράγματα με τη βοήθεια μάλιστα των γραφιστών της.

Ας μην παρερμηνευτεί η παρέμβαση μου σχετικά με τη δουλειά αυτών των ανθρώπων, ως αρνητική. Μια δημοσιογραφική επισήμανση είναι. Το αντίθετο θεωρώ ότι ένας καλός γραφίστας κοντά σε ένα αξιόλογο δημοσιογράφο μπορεί πραγματικά να δώσει χρώμα και να βοηθήσει τον αναγνώστη να κατανοήσει καλύτερα την είδηση και κατ' επέκταση την επικαιρότητα. Αρκεί να μη φτάνει στην υπερβολή, τόσο που η ίδια η είδηση να... εξαφανίζεται και στη θέση της να δημιουργείται ένα νέο μόρφωμα τελείως αλλιώτικο...

Λεπτομέρειες, θα πείτε... Όχι ακριβώς... Για μένα που αγαπώ και σέβομαι το περιεχόμενο τη είδησης κι έτσι θέλω να το περάσω στον αναγνώστη μου, αυτό είναι πάρα πολύ σοβαρό. Αυτό ήταν που με έκανε να χρησιμοποιήσω τα δύο πρωτοσέλιδα για να εκφράσω τις σκέψεις μου γύρω από ένα τόσο σοβαρό δημοσιογραφικό θέμα... Το γεγονός ότι με παρακολουθείτε, το καταλαβαίνω, δε σημαίνει ότι πρέπει να δοκιμάζω τις αντοχές σας...

Δείτε και την άλλη πλευρά της υπέυθυνης δημοσιογραφίας... Σημερινό δημοσίευμα της ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ. Για να κατανοήσουμε τα ψέματα που μας λένε, ότι τάχα μου εργάζονται, εκεί στην κυβέρνηση, για το καλό μας... Μπορείτε, αλήθεια, να το διακρίνετε εσείς;

Το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας ΡΕΘΕΜΝΟΣ που μετά την ανανέωση του έχει καταφέρει να έχει συμπαγές, σταθερό αναγνωστικό κοινό... Είναι και η θεματολογία του τέτοια που σε κάνει να λαχταράς να την πάρεις στα χέρια σου, είτε στην πόλη του Ρεθύμνου, είτε στα περίχωρα, είτε στην Ελλάδα και τον κόσμο. Εδώ, στη σελίδα 9, σταθερά από την πρώτη μέρα που κυκλοφόρησαν κάθε εβδομάδα είναι και οι δικές μου “Επισημάνσεις”.

Οι “Μεσελέροι” πάλι δεν έχουν το άγχος του περιπτέρου γι' αυτό και το πρωτοσέλιδο τους είναι λιτό και πληροφοριακό. Κυκλοφορεί αποκλειστικά σε συνδρομητές, μέλη ή φίλους του συλλόγου “Η ΩΛΕΡΟΣ” και καταγράφει στιγμές δικές τους, αναμνήσεις από την ιδιαίτερη πατρίδα τους... Διαβάζοντάς την, επειδή ο άνθρωπος που τη βγάζει, ο Γιώργος Μανωλαράκης, είναι φίλος και μου τη στέλνει κάθε τρίμηνο που βγαίνει. Και φυσικά την ξεκοκαλίζω...

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 12/10/2013

Προσπαθώ στα γραφτά μου να μη δικαιολογώ τη δημοσιογραφική υπερβολή που χαρακτηρίζει τους συναδέλφους μου. Η έγνοια μου είναι να δώσω βήμα προβολής σε απόψεις και θέσεις που δεν έχουν αυτή τη δυνατότητα επειδή τους λείπει το... εμπορικό κίνητρο.

Παρακολουθώ, όπως έχω υποχρέωση και μ' αρέσει, την επικαιρότητα. Και συνήθως δίνω μια δική μου διάσταση εκτιμώντας ότι με την ψυχραιμία που έχω μπορεί να δώσω τη δυνατότητα στον αναγνώστη να δει τα γεγονότα και από μια άλλη οπτική γωνία, διευρύνοντας έτσι το πεδίο των γνώσεων του, εφόσον αυτό επιδιώκει.

Θα επιλέξω λοιπόν συνειδητά αυτή την εβδομάδα να μην αναφερθώ στη Χρυσή Αυγή και στις διαστάσεις που δίνουν τα ΜΜΕ. Αντίθετα θα μείνω σε ένα μικρό γεγονός που, ωστόσο, το θεωρώ πολύ μεγάλο και θα προσπαθήσω να σας πείσω γι' αυτό.

Όταν είσαι αναγκασμένος, λόγω δουλειάς να ζεις στην Αθήνα ενώ θα ήθελες, ας πούμε, να ήσουν στην ηρεμία της Κρήτης τότε ο ερχομός ενός τοπικού εντύπου σε κάνει να αναθαρρήσεις. Τέτοιο είναι το ΡΕΘΕΜΝΟΣ. Καθώς διαβάζω την καταγραφή της ειδησεογραφίας του και την αρθρογραφία των εκλεκτών συναδέλφων, αντιλαμβάνομαι πως εκεί έξω υπάρχει ακόμα ελπίδα και την παλεύουν αξιόλογοι άνθρωποι που αγαπούν τον τόπο τους.

Ένα επίσης πολύ όμορφο συναίσθημα με καταβάλλει κάθε τρίμηνο όταν στο ταχυδρομείο μου παίρνω τους “Μεσελέρους”. Ένα μικρό έντυπο, ασπρόμαυρο, κάτι σαν περιοδικό 24σέλιδο, έκδοση του εξωραϊστικού και επιμορφωτικού συλλόγου Μεσελεριανών Λασιθίου Κρήτης “Η ΩΛΕΡΟΣ”. Τώρα, θα μου πεις, τι σχέση έχω εγώ με το Λασίθι; Καμία, αλλά λατρεύω εκείνους που δίνουν μάχη για τον τόπο που γεννήθηκαν και προσπαθούν να κρατήσουν ζωντανά τα ήθη και τα έθιμα τους...

Διότι απευθύνονται κυρίως στους πατριώτες τους που ζουν στην Αθήνα ή σε άλλες πόλεις της Ελλάδας και πάντως μακριά από τον τόπο που γεννήθηκαν και χρειάζονται να κρατούν ζωντανό το ομφάλιο λώρο που τους συνδέει μεταξύ τους.

Στους “Μεσελέρους” δίνουν βάση στην παράδοση, στο χωριό τους που είναι η εφημερίδα όπως χαρακτηριστικά γράφουν στη 10η σελίδα και στα Γεραπετρίτικα Νέα από την Αθήνα. Καταγράφουν ακόμα πολλές εκδηλώσεις από τον τόπο τους, αλλά και ευχαριστήρια, άρθρα, επιστολές, ανέκδοτα και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς ότι μπορεί να έχει μια τοπική εφημερίδα...

Η εκδοτική προσπάθεια ξεκινά το 2.000. “Επίτηδες βάλαμε στον τίτλο το όνομα Μεσελέροι και όχι Μεσελέροι Ιεράπετρας, για να αναγκαστούν αυτοί που δεν ήξεραν να μάθουν πού είναι” λέει η ψυχή του εντύπου, Γιώργος Μανωλαράκης. Μικρού σχήματος Α4, όπως είπαμε και εύχαρα προσιτή σε όλους, διπλωμένη στα δυο για να γλυτώνει τα μισά και παραπάνω έξοδα ταχυδρομικής αποστολής και διακίνησης, έχοντας ξεπεράσει εδώ και καιρό τον αριθμό 50 περιοδικής έκδοσης σε τριμηνιαία βάση, οι έντυποι “Μεσελέροι” ξεπέρασαν από την πρώτη στιγμή την τυπική έκταση του χωριού τους και πλέον απλώνονται σε όλον τον ελλαδικό χώρο, αλλά και έξω από αυτόν!

Αρέσει η εφημερίδα και παρακάμπτοντας τη στιχουργική προμετωπίδα που με αυτάρεσκη υπερβολή δηλώνει: “Αν ο Πλανήτης Γη γενεί, καμιά βολά δικός μου, τσι Μεσελέρους θακανα, πρωτεύουσα του Κόσμου”, αποτελεί σήμερα οδοδείκτη προς ένα χωριό που πριν δεν το ήξερε ούτε η μάνα του!

Πως ζει μια τέτοια εφημερίδα που βγαίνει από δυο – τρεις ανθρώπους που γεννήθηκαν στην ξερή απομονωμένη γη τους και που τώρα ζουν εξόριστοι στη μακρινή Αθήνα; Χρειάζεται ο μικρός Σύλλογος τους να βάλει πλάτη, ακόμη κι αν δεν κάνουν άλλη δράση, με την εφημερίδα μπορούν πετύχουν τους στόχους που περιλαμβάνει το καταστατικό τους για την ανάπτυξη του χωριού. Οι άνθρωποι είναι σαφείς: “Αυτό που εμείς μπορούμε να κάνουμε, δεν πρέπει να το περιμένουμε από τους άλλους”.

Θάρρος, κουράγιο και δύναμη χρειάζεται για μια τέτοια προσπάθεια! Να γιατί, όσο υπάρχουν τέτοιοι ήρωες, ο Τύπος δεν κινδυνεύει από τίποτα, όσα εμπόδια κι αν βάζουν εκείνοι που τον φοβούνται.

Αυτό είναι το οπισθόφυλλο των “Μεσελέρων”. Τρομερές αυτές οι φωτογραφίες εποχές! Πόσοι από μας δεν έχουν τέτοιες φωτογραφίες των προγόνων μας στα σπίτια μας, ιδιαίτερα στα πατρικά...

Άλλος ένας μικρός ιντερνετικός άθλος... Το όριο επισκεψιμότητας μας ανέβηκε σε νέους δείκτες...

Είχα γράψει χθες ένα κείμενο, κάπου 400 λέξεις για να δώσω το... καθιερωμένο επετειακό κλείσιμο των 10.000 νέων επισκεπτών που μας οδηγούν στους 570.000 επισκέψεις σε αυτό το Site. Κάθισα μάλιστα μέχρι αργά το απόγευμα για να το δακτυλογραφήσω, να είμαι έτοιμος για αύριο. Συχνά λειτουργώ, έτσι, προνοητικά...

Το βράδυ της ίδιας ημέρας διαπίστωσα, γεμάτος θλίψη, ότι το κομμάτι δεν το είχα αποθηκεύσει σωστά στον υπολογιστή μου. Και... είχε γίνει αέρας... Λυπήθηκα, ένας κόπος πήγε χαμένος...

Θα μπορούσα να το ξαναγράψω (η τιμωρία για την αβλεψία μου...), αλλά ούτε αυτό μπορούσε τεχνικά να γίνει, διότι τα χειρόγραφα είχε φροντίσει η Σοφία, η καθαρίστρια της ΠΕΤ ΟΤΕ, κάνοντας σωστά τη δουλειά της, να τα... εξαφανίσει...

Τώρα θα μου πείτε: Και τι έγινε; Τα κείμενα ξαναγράφονται... Ναι, μόνο που δεν ξαναγράφονται με τον ίδιο τρόπο. Εξαρτάται καμιά φορά σε τι διάθεση είμαστε και πώς βγάζουμε προς τα έξω αυτά που μας απασχολούν και μας προβληματίζουν...

Θυμάμαι, ας πούμε, πως έριχνα βάρος – όπως κάνω σε κάθε τέτοιο σημείωμα- στις προσπάθειες που καταβάλλω καθημερινά για να ξεχωρίζει ο ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗΣ από ανάλογα διαδικτυακά εγχειρήματα... Και έλεγα ότι χρησιμοποιώ κάθε χώρο του Site για να το επιτύχω αυτό. Όχι μόνο την κεντρική σελίδα απ' όπου διαβάζετε αυτό το σημείωμα, αλλά πολύ συχνά πέρα από τα χρηστικά και στη μπάρα δεξιά θα δείτε και ειδήσεις που διαβάσαμε και ξεχωρίσαμε...

Κρατώντας τα για κάποιο χρόνο και μετά τα αλλάζουμε... Έτσι ακριβώς όπως κάνουμε και στην αληθινή ζωή μας. Δεν προσπαθούμε να βελτιωνόμαστε συνέχεια; Αυτή την υποχρέωση δεν έχουμε απέναντι στον εαυτό μας και τους ανθρώπους μας;

Το ευχαριστώ μου όμως θα το ξαναπώ... Την αξία σ' αυτό το Site τη δίνετε εσείς, καθώς δείχνετε εμπιστοσύνη με τις επισκέψεις και επανεπισκέψεις σας... Κι αυτό, προσωπικά, με γεμίζει ευθύνες να γίνομαι κάθε μέρα και καλύτερος ή τουλάχιστον να ελέγχω με την πυξίδα της συνείδησης τη ρώτα του ταξιδιού μας...

Και για να κρατάμε μια επαφή με την επικαιρότητα... Ο τίτλος από τη σημερινή ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ. Έτσι για να έχετε μια εικόνα σχετικά με το πού πάμε και να μην παραμυθιαζόμαστε από τις ατάκες ότι οσονούπω βγαίνουμε από την κρίση. Όλο και βαθύτερα μας οδηγούν και μάλιστα, προκλητικά...

Ιδού και η ΑΥΓΗ. Κινείται στο ίδιο πλαίσιο με τη “σφραγίδα της υπογραφής” τριών υπουργών. Τι κάνει εντύπωση; Που είναι μόνο τρεις; Μην ανησυχείτε, αυτό στην πορεία αλλάζει και μπορείτε να το διαπιστώσετε και μόνοι σας. Όλο και κάποιοι άλλοι υπουργοί θα προστεθούν...

Tαξίδεψέ με σε κόσμους άλλους
ν' ακολουθώ τα ξεχασμένα
μονοπάτια της καρδιάς
φωτίζοντας το δρόμο σου
τη νύχτα αυτή
στη χώρα των σκιών χωρίς φεγγάρι
έρχομαι
κρατώ αναμμένο άσπρο ένα κερί
τη μοίρα μου αφήνω
τη δική σου ακολουθώ
και δε φοβάμαι
το θολωμένο μου από ψέματα μυαλό
θα τους αφήσω... να θυμούνται
πλάι τους πέρασα...
Αύριο... το δάκρυ του ήλιου
που να βρω να σου χαρίσω
όσο γελάς, μα κι όταν κλαις
να το φοράς
στα μάτια τ' ακριβά σου φυλακτό.

Δίχως σταματημό η ζωή σου να κυλά
κι η Αγάπη λάβα στην ψυχή να τρέχει....

από καρδιάς
και πάντα με την αγάπη μου

Χαρούλα Βερίγου