Αυτό είναι το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας “Ο ΤΥΠΟΣ των Συνταξιούχων Σιδηροδρομικών” τ. 396. Για να τη διαβάστε, όπως θα κυκλοφορήσει σε λίγο τυπωμένη, πατήστε ΕΔΩ.

Σε χρόνο ρεκόρ στήθηκε η διμηνιαία εφημερίδα των συνταξιούχων του ΟΣΕ Ο ΤΥΠΟΣ. Τετάρτη πρωί πήρα την ύλη, τη δούλεψα, σχεδίασα τις σελίδες, έγραψα όπου χρειαζόταν τα κείμενα και τα πήγα στο Πέραμα με τη μηχανή μου για να τα περάσω απέναντι στη Σαλαμίνα και να τα παραδώσω στον αδελφό και τη μητέρα της Πόπης που τη φτιάχνει, επειδή δεν μπορούσε η ίδια, γιατί εργαζόταν εκείνη την ώρα...

Δείτε ΕΔΩ να θυμηθείτε λιγάκι το... ταξιδιωτικό ρεπορτάζ που ανέβασα πριν λίγες μέρες ως ανάρτηση σ' αυτό το χώρο... Έτσι κι αλλιώς είναι και η διαδρομή που μ' αρέσει... Κι αν δεν είχα δουλειά να κάνω μετά θα το απολάμβανα κιόλας. Διότι ο καιρός ήταν καλός κι ένα ουζάκι του πήγαινε. Αλλά αυτό προϋποθέτει και παρέα...

Λοιπόν παρά το ότι η εφημερίδα ολοκληρώθηκε σε χρόνο ρεκόρ, εντούτοις είχε κάποιες θεμιτές, μικρές δυσκολίες συνεννόησης, δεδομένου ότι η ΠΟΣΣ πάει σε εκλογικό συνέδριο τον ερχόμενο μήνα και μετά τις 15 Νοέμβρη θα έχει νέα Διοίκηση. Είναι φυσικό να υπάρχουν κάποιοι τριγμοί.

Ευτυχώς για τους όποιους κλυδωνισμούς ο Βασίλης Αποστολόπουλος αναλαμβάνει με λεβεντιά την ευθύνη κι αυτό είναι καλό για μένα που ως επαγγελματίας δεν έχω κανένα απολύτως λόγο να εμπλακώ σε τέτοιες υποθέσεις. Για μένα είναι μόνο η δουλειά μου να βγάζω εφημερίδες... Ούτε ασκώ διοίκηση, ούτε έχω κανένα λόγο να το κάνω ακόμα και από το παρασκήνιο...

Αυτή είναι μια αίσθηση που είχα αποκλειστικά και μόνο γι' αυτό το φύλλο. Ποτέ στο παρελθόν, στα δύο και πλέον χρόνια που συνεργαζόμαστε δεν συνέβη ξανά. Και να σκεφτεί κανείς ότι μέχρι τον Αύγουστο του 2011 βγαίναμε κάθε μήνα... Ας όψεται ο Γ. Παπανδρέου που φρόντισε να ψηφίσει το Μεσοπρόθεσμο του Μνημονίου και να... εξαπλασιάσει τα ταχυδρομικά, οπότε οι άνθρωποι για να αντιμετωπίσουν την οικονομική αιμορραγία την έκαναν διμηνιαία... Η γνωστή “συνεισφορά” του Γιώργου στην ελευθεροτυπία...

Είμαι βέβαιος ότι η κατάσταση στην ΠΟΣΣ θα επιστρέψει στην προτέρα κατάσταση μετά την εκλογή της νέας διοίκησης και θα συνεχίσουμε τη συνεργασία μας πράγμα που με ενδιαφέρει από πολλές πλευρές... Οι καιροί δυσκόλεψαν πολύ, ας μην το ξεχνάμε...

Εικόνα από το ξημέρωμα στον τόπο που βρίσκομαι αυτές τις μέρες. Η ομορφιά του πεύκου, η βουκαμβίλια και στο βάθος η θάλασσα... Μυρίζει αρμύρα η φωτογραφία...

Χωρίς παρελάσεις μέσα σε ένα ήρεμο περιβάλλον διάλεξα να περάσω τη φετινή 28η Οκτωβρίου...

Ο δικός μου ο τόπος, ανάμεσα στη φαντασία και την πραγματικότητα...

Βαρέθηκα τις εθνικιστικές εξάρσεις... Δεν ήταν εξάλλου από τα πράγματα που με ενδιέφεραν και πολύ... Αυτό που εγώ ζητούσα πάντα και ήθελα ήταν μια ήρεμη, ήσυχη ζωή...

Να ξημερώνει και να ακούγονται κάπου, όχι πολύ μακριά, τριζόνια και βατράχια και απαλά πάνω τους να ακούγετε ο φλοίσβος από τα κύματα της θάλασσας... Υπάρχει πιο όμορφο πράγμα από αυτό;

Και να' ναι Δευτέρα, όχι σαν τις άλλες συνηθισμένες Δευτέρες που ετοιμαζόμαστε για δουλειά και το σχολείο του Λάμπρου... Αυτή η Δευτέρα είναι αλλιώς... Χαλαρά, όμορφα, χωρίς καμιά βιασύνη για τίποτα...

Ναι, είχα ανάγκη για λίγη ξεκούραση... Το χρωστούσα στον εαυτό μου και του το έδωσα. Θα κάνω αυτά που μ' αρέσουν πιο πολύ στον κόσμο. Θα ξεκουραστώ, θα γράψω, θα περπατήσω, θα κουβεντιάσω, χωρίς πίεση σε ένα ήσυχο τόπο όπου οι άνθρωποι από μόνοι τους είναι ήρεμοι και δεν τους κυνηγούν τα προβλήματα..

Αλήθεια ή όχι έτσι δείχνουν κι εγώ το εισπράττω πολύ όμορφα αυτό. Και μ' αρέσει... Όσο δεν μπορείτε να φανταστείτε...

Πρωί χαράζονται αυτές οι γραμμές. Δεν έχει ακόμα ανατείλει ο ήλιος, αν και είναι μέρα ήδη... Η καλύτερη ώρα ύστερα από ένα ξεκούραστο ύπνο... Το πρωινό χάραγμα, οι ήχοι του, οι σιωπές του είναι ότι πιο όμορφο μ' αρέσει να ζω... Και τα ρουφώ σα διψασμένος ώς την τελευταία σταγόνα...

Τι όμορφο να μπορείς να δίνει στον εαυτό σου αυτό που πραγματικά του αξίζει... Κι όμως, αυτό το προνόμιο το έχει ο άνθρωπος, αλλά δεν το αξιοποιεί όσο πρέπει. Συνήθως πέφτει στην παγίδα των συνηθειών του και κάπου εκεί χάνεται...

Αλλά εγώ δε θέλω να αναλωθώ σε μια τέτοια κατάσταση. Δεν περίμενα να δημιουργηθούν εκείνες οι προϋποθέσεις που θα με έκαναν να νιώσω καλύτερα. Τις κατηύθυνα εγώ.

Με τις δυνάμεις που είχα κάθε φορά... Ήσυχα, ήρεμα κι απλά, όπως αρμόζει στους σώφρονες ανθρώπους...

6.55, ο ήλιος έκανε την εμφάνιση του από απέναντι. Είναι όμορφος σαν τη μέρα που ξημέρωσε. Ούτε ένα σύννεφο στον ουρανό, χωρίς υγρασία, μέρα σχεδόν καλοκαιρινή. Κι ο φλοίσβος της θάλασσας συνεχίζει να στέλνει μηνύματα ηρεμίας με τα μικρά κυματάκια του, καθώς σκάνε απαλά πάνω στα βότσαλα κι ύστερα προσπαθούν να γυρίσουν πίσω, κοντά στο υγρό μεγάλο στοιχείο απ' όπου προσωρινά έφυγαν...

Πραγματικά όμορφη ώρα και μέρα. Που δεν θα τη ζήσει κανείς απ' όσους θα επιλέξουν να δουν σήμερα τις παρελάσεις, στρατιωτικές ή άλλες από την τηλεόραση η ζωντανά.

Για μένα η ζωή είναι αλλού και κάνω ότι μπορώ για να ρουφήξω λίγο από το μεδούλι της, να ανοίξω την καρδιά μου και να υποδεχτεί ότι και όσο μπορεί από αυτή την ομορφιά. Μια ομορφιά υπέροχη, μοναδική που αφήνει χώρο να ανθίσουν λουλούδια ευωδιαστά, τέτοια που όμοια τους σα να μην έχουμε ξαναδεί...

• Δείτε ΕΔΩ τι μας ετοιμάζουν... Όχι που θα κάθονταν ήσυχα οι άνθρωποι... Είπαμε, είναι αποφασισμένοι να μας... σώσουν...
• Να γιατί ανησυχώ ώρες- ώρες. Δείτε ΕΔΩ. Μα, να μην πάει ο Βενιζέλος στην παρέλαση;
• Δείτε ΕΔΩ τα “όχι” του σήμερα, αν δεν τα έχετε νιώσει στο πετσί σας...
• Ο λόγος σ' έναν ποιητή, τον Νίκο Καββαδία. Δείτε ΕΔΩ.

Τη φωτογραφία αυτή που δεν είναι δική μου την παίζουμε χρόνια τώρα κι έχει σαν στόχο να μας υπενθυμίσει την ανάγκη για αλλαγή. Μια αλλαγή τη χρειαζόμαστε έτσι κι αλλιώς στη ζωή μας, δεν νομίζετε;

Έχετε το νου σας, απόψε το βράδυ, ξημερώματα Κυριακής, αλλάζει η ώρα... Όχι τίποτα άλλο, αλλά να μην πάτε αργοπορημένοι στα ραντεβού σας ή στη δουλειά από την Τρίτη μια και μεσολαβεί η αργία της 28ης Οκτωβρίου...

Όπως είναι γνωστό η χειμερινή ώρα επανέρχεται στην Ελλάδα την τελευταία Κυριακή του Οκτωβρίου. Έτσι τα ξημερώματα της Κυριακής 27 Οκτωβρίου 2013 στις 4:00 τα ρολόγια θα πρέπει γυρίσουν μια ώρα πίσω και θα δείξουν 3:00. Από αυτή τη μέρα θα νυχτώνει μια ώρα πιο νωρίς. Η αλλαγή ώρας έχει καθιερωθεί για λόγους οικονομίας

Κάπως έτσι, αλλάζουμε τα ρολόγια μας και προσαρμοζόμαστε στη νέα κατάσταση. Σκεφτείτε ότι οι... υπναράδες θα κερδίσουν μια επιπλέον ώρα ύπνου. Ότι σημασία μπορεί να έχει αυτό για σας...

Χειμωνιάζει πάντως... Η θερμοκρασία αρχίζει να παίζει τα παιχνίδια της. Μπορεί να είναι ακόμα καλοκαιρινές οι θερμοκρασίες. Αλλά τις εναλλαγές πρέπει να τις προσέχει κανείς... Δε λειτουργούν πάντα για καλό. Και δεν είναι καθόλου δύσκολο να την '”αρπάξει” κανείς και να κρυώσει...

Προσοχή λοιπόν!... Απολαμβάνουμε την κάθε στιγμή ως μοναδική που δεν ξανάρθει ποτέ με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, σε μας και στους ανθρώπους μας...

• Δείτε κι ΕΔΩ γιατί και πώς αποφάσισαν να αλλάζουν την ώρα δυο φορές το χρόνο...
• Κι ΕΔΩ διαβάστε ένα πολύ όμορφο κείμενο του Κώστα Γκαντάτσιου.

Αυτές είναι ειδήσεις που... οδηγούν στην ανάπτυξη! Αμφιβάλει κανείς; Είμαστε υπερβολικά αισιόδοξοι μετά από αυτό και μετά αναρωτιόμαστε γιατί ξενιτεύονται άραγε οι νέοι μας; Από την ΠΑΤΡΙΔΑ Ηρακλείου, ο τίτλος της εφημερίδας...

Τέτοιες μεγάλες "επιτυχίες" τρυγάει η κυβέρνηση. Ο τίτλος από τη σημερινή εφημερίδα ΝΕΑ ΚΡΗΤΗ. Οι... νοικοκύρηδες βάζουν χέρι και στα κοτέτσια. Και στα μαντριά και στα χωράφια... Νισάφι πια... Ντροπή!

Κι αφού τελειώσουν αυτό το "ζωοσωτήριο" έργο τους θα κατεδαφίσουν οτιδήποτε κοινωνικό έργο κρατούσαν ζωντανά ως Πολιτεία. Κατά τα άλλα θα γιορτάσουμε τη φετινή στρατιωτική παρέλαση με... χορηγό καυσίμων για τα άρματα μάχης και τα πολεμικά αεροσκάφη, την Motor oil.

Και φυσικά θα συνεχίσουν το... θεάρεστο έργο τους με τις ομαδικές απολύσεις από την πίσω πόρτα. Βλέπεις η μπροστινή πόρτα έχει φως κι αυτοί αρέσκονται στο σκοτάδι... Από την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, ο τίτλος.

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 26/10/2013

Θα μπορούσες να το πεις και παράπλευρη απώλεια που προέκυψε από τα πέντε χρόνια οικονομικής κρίσης, της ανεργίας, της ύφεσης και της σκληρής λιτότητας... Πτυχιούχοι νέοι στο Νότο φεύγουν από τον τόπο τους για να γίνουν γκαρσόνια στο Βορρά.

Σας κάνει εντύπωση; Δεν θα έπρεπε... Εξάλλου δεν είναι και η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό στον τόπο μας. Το είχαμε αντιμετωπίσει τη δεκαετία του '50 και του '60 όπου η Ελλάδα πάλι βρισκόταν σε μια τραγική οικονομική κατάσταση καθώς προσπαθούσε να ορθοποδήσει από την Κατοχή και τον εμφύλιο πόλεμο...

Τα στοιχεία για μια ολόκληρη χαμένη γενιά είναι τραγικά. 35.000 Έλληνες, 37.000 Ισπανούς και 45.000 Ιταλοί μετανάστευσαν στη Γερμανία το 2012. 300.000 Ιρλανδοί αποχαιρέτησαν την πατρίδα τους την τελευταία 4ετία. 3.000.000 Βρετανοί ηλικίας 20 έως 34 χρονών επέλεξαν το “πατρικό' τους για να ζήσουν το 2011. 20,5% είναι το ποσοστό ρεκόρ των Ιταλών 15 – 29 ετών που δεν σπουδάζουν, δουλεύουν ή εκπαιδεύονται... Ο ευρωπαϊκός μέσος όρος είναι 14,7%. 2,1 εκατομμύρια ανέργους ή οικονομικά ανενεργούς νέους μετρούσε το 2010 η Ιταλία. 22% είναι το ποσοστό των ανέργων νέων 15 – 24 ετών το πρώτο τρίμηνο του 2012.

Δεν είμασταν ποτέ αριθμολάγνοι... Οι λέξεις και οι λεκτικές εικόνες, είναι αυτές που μας αρέσουν. Αλλά πολλές φορές παίζουν κι αυτοί το ρόλο τους... Δείτε λοιπόν την άλλοτε ισχυρή Ευρώπη. Και θαυμάστε τις πολιτικές της!..

Ας ξαναγυρίσουμε όμως στα δικά μας. Πέντε χρόνια τώρα “ψαλιδίζονται” τα όνειρα των νέων της Ε.Ε. Δημιουργώντας μια χαμένη γενιά που αναζητά την τύχη της, εκτός συνόρων. Στρατιές ανέργων πτυχιούχων, καταφεύγουν σε δουλειές του ποδαριού, ζευγάρια που αδυνατούν να κάνουν οικογένεια ακόμα και μετά τα πρώτα “άντα”. Δεν είναι πλέον μετανάστες χωρίς εφόδια, αλλά κάτοχοι πτυχιακών και διδακτορικών τίτλων. Και προσέξτε, δεν το λέμε εμείς. Το αμερικανικό περιοδικό “Newsweek”έχει ολόκληρο αφιέρωμα στο τελευταίο του τεύχος.

Παρόμοιες έρευνες μπορούμε να δούμε και στον βρετανικό “Independent”. Χαρακτηριστικός ο τίτλος άρθρου του: “Ένα.. PhD μαζί με τον καφές σας; Ο μπαρίστας που σερβίρει το ποτό σας κατά πάσα πιθανότητα είναι πιο μορφωμένος από εσάς”. Φαντάσου κόμπλεξ! Δεν θα χαρακτήριζα ποτέ ευφυή δημοσιογραφικά έναν τέτοιο πρόλογο σε ρεπορτάζ, αλλά έχουμε να κάνουμε με Άγγλους ψηλομήτες, μην το ξεχνάμε...

Η ίδια εφημερίδα σημειώνει πιο κάτω: Την ώρα που οι πατρίδες τους – Ελλάδα, Ισπανία, Πορτογαλία- βιώνουν τις χειρότερες συνέπειες τη κρίσης, πολλοί συνειδητοποιούν ότι η η ζωή του μετανάστη στη Βρετανία μπορεί να γίνει το ίδιο σκληρή, γράφει η εφημερίδα επικαλούμενη δεκάδες μαρτυρίες νέων.

Τις δυσκολίες της προσαρμογής τους φώτισε τον περασμένο μήνα με ένα μήνυμα απελπισίας που ανέβασε στα κοινωνικά δίκτυα ένας 25χρονος Ισπανός. “Έχω δύο πτυχία και ένα μεταπτυχιακό και καθαρίζω τουαλέτες. Όχι δεν είναι αστείο...” Σκληρές καταστάσεις...

Τέτοιες δυσκολίες μπορείς να συναντήσεις παντού. Κι όχι μόνο στην Αγγλία. Τα πράγματα δεν είναι καλύτερα για όσους επέλεξαν τη Γερμανία ως χώρα υποδοχής. Η στατιστική υπηρεσία της χώρας ανακοίνωσε ότι η αύξηση αλλοδαπών είναι η μεγαλύτερη των τελευταίων 20 ετών.

Αλλά πώς αντιμετωπίζουν την κατάσταση όσοι νέοι έφυγαν μετανάστες από τη χώρα τους αναζητώντας μια καλύτερη τύχη σε μια άλλη χώρα; Όσες δυσκολίες κι αν αντιμετωπίζουν στην προσαρμογή τους και στο να βρουν εργασία, δύσκολα θα επέστρεφαν στη χώρα τους.

Δεν έχουν κι άδικο... Τα στοιχεία είναι πολύ σκληρά. Το 65% των ανθρώπων ηλικίας κάτω των 30 ετών είναι άνεργοι ή υποαπασχολούμενοι... Τι λοιπόν θα τους κρατούσε πίσω; Η ζωή δεν μπορεί να είναι μόνο το καφέ και το χαρτζιλίκι από τον μπαμπά, αν έχει.

Είναι νέοι, έχουν δύναμη, όρεξη, διάθεση... Θέλουν να μπουν στην παραγωγή και κάποιοι δεν τους αφήνουν. Δεν είναι, τουλάχιστον άδικο, να βιώνουν τέτοιες πρωτόγνωρες καταστάσεις;

Είναι τέτοιος ο ξεπεσμός, που ΤΑ ΝΕΑ “θυμούνται” την εθνική επέτειο του “όχι” μ' αυτό το φοβερό αφιέρωμα σήμερα... Για φαντάσου, μια σοβαρή, κάποτε εφημερίδα, πόσο χαμηλά μπορεί να πέσει... Ύστερα θα αναρωτιέται φαντάζομαι γιατί χάνει φύλλα... Διαβάστε κι αυτό ΕΔΩ το άρθρο.

• Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευτεί αύριο στην εβδομαδιαία εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ στη στήλη μου “Επισημάνσεις”.

Με το καραβάκι περνάω απέναντι. Από το Πέραμα στα Παλούκια. Η διαδρομή είναι όμορφη... Κι άμα την κάνεις απογευματάκι, είναι ακόμα καλύτερα...

Κάθε φορά που παίρνω ύλη του ΤΥΠΟΥ των Συνταξιούχων σιδηροδρομικών κάνω ένα ολόκληρο ταξίδι μέχρι να την παραδώσω στην Πόπη, στη Σαλαμίνα. Η Πόπη είναι γραφίστρια και μένει μόνιμα στη Σαλαμίνα με την οικογένεια της.

Κι αυτό το ταξίδι, μια φορά το δίμηνο που βγαίνει η εφημερίδα μ' αρέσει, ιδιαίτερα. Με τη μηχανή μου πάω ώς το Πέραμα. Ανεβαίνω στα μικρά φέρι – παντόφλες που κάνουν τη διαδρομή ώς το νησί για να φτάσω στα Παλούκια. Συνήθως με περιμένει εκεί η Πόπη στο περίπτερο που είναι στο λιμάνι. Της παραδίδω την ύλη με το κασέ, σχεδιασμένη και παίρνω το επόμενο φέρι για την επιστροφή. Μόνο που αυτή τη φορά η ίδια, επειδή δούλευε έστειλε στον ίδιο χώρο τη μητέρα και τον αδερφό της. Τηλεφωνηθήκαμε κιόλας. Το ραντεβού ισχύει. Με περίμεναν. Άψογος ο συντονισμός...

Απόγευμα Τετάρτης. Ώρα 6. Ο ήλιος χαμηλώνει στη δύση του και “τυφλώνει” επικίνδυνα. Είναι όμορφη η μέρα. Καλοκαιρινή... Τι κι αν κοντεύει να τελειώσει ο Οκτώβρης;

Στο σαλόνι του μικρού φέρι έχει πολλά νέα παιδιά, ναύτες στο Ναύσταθμο. Κανείς δεν φοράει στρατιωτικά, όλοι είναι με πολιτικά, αλλά είναι αρκετοί. Και τα αυτοκίνητα που μεταφέρει το φέρι, μπόλικα. Σχεδόν γέμισε το γκαράζ.

Έφτασα με το “Θεοτόκος”. Έφυγα με το “Άγιος Λαυρέντιος”. Ούτε ένα τέταρτο δεν μεσολάβησε από την άφιξη ώς την επιστροφή. Όντως οι άνθρωποι ήταν εκεί και με περίμεναν...

Επιστρέφω στο Πέραμα. Με τη μηχανή μου θα πάω στο σχολείο του γιου μου, το 53 Λύκειο Αθήνας. Έχουμε προγραμματίσει Γενική Συνέλευση να “κλείσουμε” το θέμα του Συλλόγου Γονέων. Χρειάζεται μια νομιμοποίηση, ύστερα από την καλοκαιρινή σύμπτυξη – συνένωση των 53 + 54 Λυκείων με την ονομασία 53 Λύκειο Αθήνας.

Ξανά, μανά οι συντάξεις σήμερα στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Θέλουν να... κόψουν τις πρόωρες συντάξεις και να μειώσουν τις ήδη υφιστάμενες κατά 30%. Θα το κάνουν; Έχετε καμιά αμφισβήτηση ότι είναι εδώ για να το κάνουν; Μ' αυτόν τον ιδιότυπο τρόπο “σώζουν” τη χώρα. Στέλνοντας στα τάρταρα την τρίτη ηλικία κι αυτά που κάποτε ονειρευόμαστε ως αξιοπρεπή γηρατειά. Κανένα ίχνος ντροπής, εφαρμόζουν οτιδήποτε τους ενεχειρήσουν οι τροϊκανοί δανειστές. Ο τίτλος από το ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ, αλλά κάπου εκεί κινούνται και οι άλλες εφημερίδες προβάλλοντας, ίσως κάπως λιγότερο τραγικά, τα πράγματα. Αλλά, αυτό είναι το ζητούμενο;



Η φωτογραφία του τίτλου είναι από την ομογενειακή εφημερίδα ΚΗΡΥΞ της περασμένης εβδομάδας. Εντυπωσιακή. Απεργοί της ΠΟΕ ΟΤΕ, εργαζόμενοι στους δήμους δηλαδή, έχουν πάει στο υπουργείο Οικονομίας σατιρίζοντας με τις πικέτες τους τον κ. Στουρνάρα ο οποίος, αν θυμάστε, είχε πει στην εκπομπή του Νίκου Χατζηνικολάου ότι “ξέρει πώς είναι να ζεις με 500 ευρώ” καθώς έχει στο οικογενειακό περιβάλλον την μητέρα του και την πεθερά του με τέτοια σύνταξη. Παρεπιπτώντως στο ίδιο πλάνο υπάρχει ένας αληθινός ζητιάνος... Και είναι η Παγκόσμια Ημέρα για την καταπολέμηση της Φτώχειας... Δίπλα, αστυνομικοί παρακολουθούν απαθείς. Εικόνες καθημερινές πια, δίπλα μας...



Άλλη μια σκληρή πραγματικότητα που την επισημαίνει στο πρωτοσέλιδο της η κρητική εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ. Τις διαβάζουν άραγε αυτές τις εφημερίδες οι άνθρωποι που έχουν την ευθύνη της διακυβέρνησης της χώρας σε τέτοιες εποχές δύσκολες; Παλιά τα γραφεία Τύπου των υπουργείων ήξερα ότι έπαιρναν όλο το σώμα των εφημερίδων κι έβγαζαν αντίγραφα των πιο σημαντικών δημοσιευμάτων για να τα προωθήσουν στις πολιτικές ηγεσίες. Το κάνουν άραγε αυτό στις μέρες μας ή το έκοψαν στο πλαίσιο της οικονομίας; Αλίμονο αν τις έκοψαν! Με τον ένα ή τον άλλον τρόπο οι εφημερίδες μπορούν ακόμα να πιάνουν το σφυγμό της κοινωνίας. Ουδείς το αμφισβητεί αυτό...



Ένα θέμα που έχει απασχολήσει και όχι άδικα την ειδησεογραφία των ημερών είναι αυτή η ξανθιά μικρούλα που έγινε αφορμή να σπάσει, τουλάχιστον προσωρινά, τα κυκλώματα εμπορίας παιδιών. Και λέω προσωρινά γιατί μόλις καταλαγιάσει ο κουρνιαχτός θα βρουν τον τρόπο, οι επιτήδειοι, να συνεχίσουν. Ο τίτλος είναι από τη Θεσσαλονικιώτικη εφημερίδα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ με πληροφορίες από τη Λάρισα, όπου και διαδραματίζεται το γεγονός. Τα πιο κοντινά νέα από την Αθήνα θέλουν να ξηλώνεται όλη η διεύθυνση του Ληξιαρχείου Αθηνών καθώς είδαν πως από κει εκδίδονταν πολλά πιστοποιητικά με ετεροχρονισμένη ημερομηνία... Έπρεπε, καιρό τώρα, να είχε πάρει σκούπα ο κ. Καμίνης, αλλά έστω και τώρα δεν είναι αργά... Η ανθρώπινη ζωή είναι πολύ σπουδαία για να γίνεται παιχνίδι στα χέρια κάποιων, δεν νομίζετε;