Ψυχρούλα σήμερα, αλλάζει ο καιρός και μάλλον πρέπει να ετοιμαζόμαστε και για βροχή... Προσωπικά μου αρέσει αυτή η αλλαγή... Αρκετά κράτησε το φθινόπωρο φέτος. Εντάξει, θα πουν κάποιοι, ότι ο χειμώνας έχει τις δυσκολίες του... Δεν έχουν άδικο, αλλά ας το δούμε αλλιώς...

Και οι δύο φωτογραφίες είναι από το Google+ από αναρτήσεις της Ελένης Παπαδοπούλου και την ευχαριστώ γι' αυτό. Ομορφαίνουν το μάτι του αναγνώστη και προσφέρουν θετικά στην ανθρώπινη ματιά για το ξεκίνημα της μέρας...

Το διαδίκτυο πια παρέχει άφθονη πληροφόρηση ακόμα και για τον καιρό. Κάποτε καθόμαστε στα βραδινά δελτία της τηλεόρασης να δούμε τον καιρό και πιο παλιά στο κλασικό ραδιοφωνάκι μας. Θυμάμαι κάτι ψαράδες πριν καμιά 25αριά χρόνια στα Ζάρκα της Εύβοιας, έναν έρημο ψαρότοπο τότε, από τη μεριά του Αιγαίου προ τα νότια του νησιού, που οι ψαράδες άκουγαν τον καιρό από το κρατικό ραδιόφωνο μην τους πιάσει καμιά αλλαγή καιρού και αέρας μέσα στη θάλασσα...

Από χθες το βράδυ άρχισαν να έρχονται οι εγγραφές και οι αναρτήσεις για την αλλαγή του καιρού με τις βροχοπτώσεις και κρύο στο μεγαλύτερο μέρος της Ελλάδος, για να κορυφωθούν τα φαινόμενα την Τετάρτη.

Βροχές και καταιγίδες περιμένουμε κι εδώ, στην Αθήνα, αλλά είμαστε προετοιμασμένοι. Στο κάτω – κάτω της γραφής στο δεύτερο δεκαήμερο του Νοέμβρη είμαστε. Ο χειμώνας είναι κάτι το φυσιολογικό. Μη κοιτάτε που... κακομάθαμε με τις ηλιοφάνειες και τις ζέστες...

Να μυρίσει λίγος χειμώνας στις καρδιές μας... Να νοιώσουμε να μας αρέσει η ζεστασιά και η καλή παρέα, η συντροφιά αγαπημένων προσώπων.

Έχει και ο χειμώνας τις ομορφιές του. Κι αυτή η εναλλαγή εικόνων κάνει καλό στα μάτια μας. Ακόμα και η βροχή έχει την ομορφιά της. Και το τζάκι σκέψου πόσο όμορφο είναι. Ίσως και γι' αυτό τα απαγορεύουν στην Αθήνα όταν η αιθαλομίχλη είναι σε υψηλά επίπεδα. Δεν αντέχουν την ομορφιά του. Ούτε ευτυχισμένους ανθρώπους αντέχουν. Τους θέλουν μέσα στη μιζέρια και την κατάθλιψη. Ε, δεν θα τους κάνουμε τη χάρη. Απολαμβάνουμε, μοναδικά, την κάθε στιγμή...

Σημερινό πρωτοσέλιδο της ΕΣΤΙΑΣ μιας συντηρητικής εφημερίδας... Ούτε αυτή άντεξε την κοροϊδία με την υπερφορολόγηση των πολιτών... Και δεν την έχουμε συνηθίσει να ειρωνεύεται την κυβερνητική πολιτική... Όταν όμως διβάζουμε τέτοιες ειδήσεις, τότε το πράγμα αλλάζει, σοβαρεύει πολύ... Αυτοί συνεχίζουν απρόσκοπτα να μας... σώζουν.

Από τη σελίδα 19 των σημερινών ΝΕΩΝ. Η... σοβαρότητα τους! Έχει δεν έχει κλείσει χρόνο ο ΕΟΠΥΥ που δημιούργησαν με μεγάλα λόγια, εξαγγελία που θα... έσωζε τα ασφαλιστικά ταμεία και τώρα τον... αναδιοργανώνουν. Ή αλλιώς κατεδαφίζουν. Η σοβαρότητα χτυπάει ταβάνι... Διαβάστε περισσότερα ΕΔΩ.

Η ουσία είναι εδώ. Ο τίτλος της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ σχετικά με το πώς θα καλύψει το δημοσιονομικό κενό. Πρώτο στη λίστα η νέα φορολόγηση των Ελλήνων πολιτών. Αυτά βλέπει η ΕΣΤΙΑ και αγανακτεί... Στο μεταξύ η κυβέρνηση στο Ηράκλειο Κρήτη πριν από λίγο ζήτησε αναβολή για την πρώτη δίκη των εργαζομένω της ΕΡΤ.

Φωτογραφία από τη χθεσινή πορεία προς την αμερικανική πρεσβεία, δημοσιευμένη στην ομογενειακή εφημερίδα ΚΗΡΥΞ που κυκλοφορεί στη Νέα Υόρκη. Εντυπωσιακή. Ούτε οι ντόπιες εφημερίδες έδωσαν τέτοια διάσταση στο θέμα. Δείτε ΕΔΩ τι έγινε χθες στην πορεία.

Μια φορά και έναν καιρό, μια γυναίκα φρόντιζε τον κήπο του σπιτιού της, όταν ξαφνικά βλέπει τρεις γέροντες, φορτωμένους με τις εμπειρίες της ζωής, να την πλησιάζουν στην είσοδο του σπιτιού. Παρ' όλο που δεν τους γνώριζε, τους είπε:
-Δεν σας γνωρίζω, όμως, πρέπει να πεινάτε. Περάστε, αν θέλετε, να φάτε κάτι. Αυτοί την ρωτάνε:
- Ο άντρας σου είναι στο σπίτι;
- Όχι, δεν είναι εδώ, απάντησε εκείνη.
- Τότε δεν μπορούμε να έρθουμε, της λένε οι γέροντες.
Όταν επιστρέφει ο σύζυγος, η γυναίκα τού περιγράφει το περιστατικό.
- Ας έρθουν τώρα που επέστρεψα!
Η γυναίκα βγαίνει έξω να προσκαλέσει ξανά τους γέροντες στο τραπέζι, μιας και ήταν ακόμη εκεί.
- Δεν μπορούμε να έρθουμε όλοι μαζί, της λένε οι τρεις γέροντες.
Η γυναίκα, έκπληκτη, τους ρωτάει γιατί!
Ο πρώτος, λοιπόν, από τους τρεις της εξηγεί ξεκινώντας να της συστήνεται:
-Είμαι ο Πλούτος, της λέει.
Της συστήνει, μετά, τον δεύτερο που είναι η Ευτυχία.
Και, τέλος, τον τρίτο που είναι η Αγάπη.
Τώρα, της λένε, πήγαινε στον άντρα σου και διαλέξτε ποιος από τους τρεις μας θα έρθει να φάει μαζί σας.
Η γυναίκα επιστρέφει στο σπίτι και διηγείται στον άντρα της αυτά που της είπαν οι γέροντες.
Ο άντρας ενθουσιάζεται και λέει:
-Τι τυχεροί που είμαστε! Να έρθει ο Πλούτος! Έτσι θα έχουμε όλα όσα επιθυμούμε!
Η σύζυγός του όμως δεν συμφωνούσε:
-Και γιατί να μην έχουμε την χαρά της Ευτυχίας;
Η κόρη τους, που άκουγε από μια γωνιά, τους λέει:
-Δεν θα ήταν καλύτερα να καλούσαμε την Αγάπη; Το σπίτι μας θα είναι πάντα γεμάτο αγάπη!
-Ας ακούσουμε αυτό που λέει η κόρη μας, λέει ο σύζυγος στη γυναίκα του.
-Πήγαινε έξω και πες στην Αγάπη να περάσει στο σπιτικό μας.
Η γυναίκα βγαίνει έξω και ρωτάει:
-Ποιος από εσάς είναι η Αγάπη; Ας έρθει να δειπνήσει μαζί μας.
Η Αγάπη τότε ξεκινάει να προχωρά προς το σπίτι, και οι δύο άλλοι να τον ακολουθούν! Έκπληκτη η γυναίκα, ρωτάει τον Πλούτο και την Ευτυχία:
-Εγώ κάλεσα μόνο την Αγάπη. Γιατί έρχεστε και εσείς;
Τότε απαντούν και οι τρεις γέροντες μαζί:
-Αν είχες καλέσει τον Πλούτο ή την Ευτυχία, οι άλλοι δύο θα έμεναν απ' έξω. Τώρα, όμως, που κάλεσες την Αγάπη, ερχόμαστε και εμείς, γιατί όπου πάει η Αγάπη, πάμε και εμείς μαζί της!

Υπάρχουν πράγματα που γίνονται χωρίς να λέγονται και υπάρχουν πράγματα που για να γίνουν θέλουν πάρα πολύ δουλειά. Πόσο απλό είναι, ας πούμε να κάνει κανείς το δάσκαλο; Να μεταδαμπαδεύσει δηλαδή τις γνώσεις που έχει σε κάποιον που είναι έτοιμος να τις δεχτεί. Χρειάζεται πολύ δουλειά, τίποτα δεν είναι εύκολο.

Ιδού λοιπόν ένας δεκάλογος που πρέπει να έχει υπόψη του ένας δάσκαλος:

1. Μην αισθάνεσαι απόλυτα σίγουρος για τίποτα .

2. Μην σκέπτεσαι ότι αξίζει να προχωράς κρύβοντας τις αποδείξεις, διότι είναι βέβαιο ότι οι αποδείξεις θα έρθουν στο φως.

3. Μην προσπαθείς πότε να αποθαρρύνεις την σκέψη, αν το κάνεις είναι σίγουρο ότι θα το πετύχεις.

4. Όταν συναντάς αντίδραση, ακόμη και αν αυτή προέρχεται από τον σύζυγο ή από τα παιδιά σου, να πασχίζεις να την ξεπεράσεις με επιχειρήματα και όχι μέσω της εξουσίας, διότι η νίκη η όποια εξαρτάται από την εξουσία είναι απατηλή.

5. Να μην δείχνεις σεβασμό στην αυθεντία των άλλων, διότι είναι δυνατόν να βρει κάνεις αντίθετες αυθεντίες.

6. Να μην χρησιμοποιείς ισχύ για να φιμώσεις απόψεις τις οποίες θεωρείς επιβλαβείς, διότι αν το κάνεις οι απόψεις θα καταπνίξουν τελικά εσένα.

7. Να μην φοβάσαι να είσαι εκκεντρικός στις απόψεις σου, διότι κάθε άποψη η οποία είναι αποδεκτή σήμερα κάποτε υπήρξε εκκεντρική.

8. Να βρίσκεις περισσότερη απόλαυση όταν ευφυείς συνομιλητές διαφωνούν μαζί σου από ότι αν παθητικοί συνομιλητές συμφωνούν μαζί σου, διότι αν αξιολογείς την νόηση όπως θα όφειλες, η πρώτη περίπτωση υποδηλώνει μια βαθύτερη συμφωνία από την δεύτερη

9. Να είσαι ενσυνείδητα ειλικρινής, ακόμη και αν η αλήθεια είναι άβολη, διότι είναι περισσότερο άβολη όταν προσπαθείς να την αποκρύψεις .

10. Να μην ζηλεύεις την ευτυχία εκείνων οι οποίοι βλακωδώς θεωρούν ότι ζουν στον παράδεισο, διότι μόνο ένας βλάκας θα πιστέψει ότι αυτή είναι η ευτυχία.

Πόσο δύσκολο είναι να κρατήσει κανείς τις αρχές αυτές πάνω στη διδασκαλία; Μένει να αποδειχτεί στην πράξη. Εκεί που καθετί έχει την πραγματική του αξία και τίποτα δεν είναι κίβδηλο ή απατηλό. Εξάλλου όλα αυτά στην πράξη αποδεικνύονται...

Ποιος είναι ο Bertrand Arthur William Russell;

Ο Μπέρτραντ Άρθουρ Γουίλιαμ Ράσελ (Bertrand Arthur William Russell), (18 Μαΐου 1872 – 2 Φεβρουαρίου 1970) ήταν Βρετανός φιλόσοφος, μαθηματικός και ειρηνιστής. Ο Ράσελ ως συγγραφέας και άνθρωπος συνέχισε την οικογενειακή παράδοση στην πολιτική σκέψη και δράση, με αντιπολεμική δράση. Γεννήθηκε στην ακμή της Βρεταννικής Αυτοκρατορίας. Πέθανε από γρίπη, έναν αιώνα αργότερα, όταν η Βρετανία είχε περάσει δύο παγκόσμιους πολέμους. Έκανε κριτική στα πυρηνικά καθώς και την εισβολή των ΗΠΑ στο Βιετνάμ. Το 1950 κέρδισε το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Υπήρξε Γ' Κόμης, μέλος του Τάγματος της Αξίας και μέλος της Βασιλικής Εταιρείας. Χαρακτηριστική της απέχθειάς του προς κάθε είδους φανατισμό είναι η δήλωσή του:

    ΄΄ Δεν θα πέθαινα ποτέ για τις ιδέες μου, γιατί μπορεί να έκανα λάθος ΄΄.    

Γεννήθηκε στις 18 Μαΐου 1872 στο Τρέλεκ (Trellech) του Μονμαουθσάιρ (Monmouthshire), καταγόμενος από αριστοκρατική οικογένεια. Ο αδερφός του Φρανκ τον εισήγαγε στις θεωρίες του μαθηματικού Ευκλείδη. Ξεκίνησε τις σπουδές του με υποτροφία στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ το 1890 στο Κολλέγιο Τρίνιτι (Trinity College) για να σπουδάσει μαθηματικά. Το 1893 τελείωσε τις σπουδές του και το 1902 παντρεύτηκε. Ξεκίνησε να δημοσιεύει έργα του το 1896. Στο κολέγιο του Τρίνιτι γνώρισε τον Λούντβιχ Βιτγκενστάιν και έτσι ξεκίνησε μία συνεργασία μεταξύ των δύο ανδρών. Ο Ράσελ ταξίδεψε και δίδαξε στη Ρωσία, στην Κίνα και στην Ιαπωνία (1920).

Μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Ράσελ δίδαξε σε πανεπιστήμια των ΗΠΑ, καταδικάζοντας τα πυρηνικά όπλα και τον πόλεμο των ΗΠΑ στο Βιετνάμ. Απεβίωσε στις 6:30 μ.μ. στις 2 Φεβρουαρίου 1970 στην οικία του στην Ουαλία, από γρίπη.

Στην μεταπολεμική περίοδο ασχολήθηκε ενεργά με το αντιπολεμικό κίνημα. Το όνομα του, άλλωστε, έφερε και ο σύνδεσμος για την ειρήνη (σύνδεσμος Μπέρτραντ Ράσελ), ομιλία του οποίου εκφώνησε ο Γρηγόρης Λαμπράκης, την μέρα που παρακρατικοί τον δολοφόνησαν στην Θεσσαλονίκη, με την καθοδήγηση και μπροστά στα μάτια των δυνάμεων ασφαλείας. (οι πληροφορίες είναι από τη Wikipedia)

• Πηγή το site "Αντικλείδι".
• Δείτε ΕΔΩ μια ανθρώπινη τραγωδία. Πού κατάντησαν την ανθρώπινη ζωή...
• Δείτε ΕΔΩ πώς ελλατώνεται ο προσδόκιμος όρος ζωής...
• Κι ΕΔΩ διαβάστε την προκήρυξη για τη δολοφονία των δυο νεαρών έξω από τα γραφεία της Χρυσής Αυγής πριν 15 μέρες, 18 δακτυλογραφημένες σελίδες...
• Μια πρώτη εκτίμηση ΕΔΩ για την προκήρυξη, από τον Κώστα Βαξεβάνη.

Σημεία των καιρών... Μόνο η ΑΥΓΗ σήμερα έχει ένα δίστηλο πλαίσιο στη βάση της πρώτης σελίδας για το Πολυτεχνείο. Και ο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ ένα μονόστηλο σχόλιο. Οι άλλες εφημερίδες, ούτε λέξη... Κι αύριο κορυφώνονται οι τριήμερες εκδηλώσεις μνήμης στην Αθήνας με την πορεία, στις 3 μ.μ. προς την αμερικανική πρεσβεία. Πόσο άλλαξαν τα πράγματα σε 40 χρόνια...

Τον πολύ κόσμο τον απασχολούν τέτοια ζητήματα... Βρίσκεται στο καναβάτσο 3,5 χρόνια τώρα... Έχει υποστεί τόσες άδικες θυσίες που δεν οδηγούν πουθενά... Δεν φαίνεται κανένα φως αισιοδοξίας για το παρών σύστημα πραγμάτων κι αυτοί σχεδιάζουν νέα μέτρα, οριζόντια, προκειμένου να καλύψουν προσωρινά το δημοσιονομικό κενό... Ποιος τους πιστεύει πια;

Και τα χειρότερα είναι μπροστά μας... Αν και όταν ολοκληρωθεί το νέο πρόγραμμα εθελούσιας αποχώρησης από τον ΟΤΕ που ανακοίνωσαν και το οποίο στοχεύει κυρίως στους τεχνικούς, δεν ξέρω κατά πόσο θα έχει λόγο ύπαρξης ένα συνδικαλιστικό σωματείο με ιστορία, όπως η ΠΕΤ ΟΤΕ. Έτσι, ίσως δυο χρόνια μετά την αποχώρηση μου από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ δω την επόμενη και τελευταία στάση στην επαγγελματική μου ζωή... Μακάρι να μη συμβεί έτσι, αλλά...

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 16/11/2013

Συνηθίζουν στους εορταστικούς δεκάρικους για την επέτειο να αναφέρονται στις σημερινές επιπτώσεις ενός μεγάλου γεγονότος, στη ζωή μας και στις καρδιές μας. Κοντά μισό αιώνα μετά, μερικά πράγματα έχουν αληθινά αλλάξει σε ότι αφορούν τα μηνύματα του Πολυτεχνείου...

Μπορεί το ΨΩΜΙ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ να είναι όντως διαχρονικά, αλλά ο τρόπος με το οποίο τα διεκδίκησαν τα προβεβλημένα στελέχη αυτού του αγώνα έδειξε, αν μη τι άλλο, πως μόλις βολεύτηκαν στο σύστημα, τα ξέχασαν. Ο εαυτούλης μας μόνο και τίποτα άλλο. Οι συλλογικοί αγώνες αφορούν τους άλλους, εκείνους που πάντα έδιναν χωρίς να μετρούν και χωρίς να περιμένουν να πάρουν πίσω, τίποτα.

Κι άντε τώρα να ακολουθείς ξανά το γνωστό τελετουργικό... Καταθέσεις στεφανιών, δελτία Τύπου, εκδηλώσεις στα σχολεία, πορείες... Και καθώς πέφτει Κυριακή η 17 Νοέμβρη φέτος, θα έχει ένα κάποιο ενδιαφέρον να την παρακολουθήσουμε δημοσιογραφικά.

Έχουμε την αίσθηση ότι οι περισσότεροι θα είναι κάπως “κουμπωμένοι”. Δεν πρόκειται μόνο επειδή βρισκόμαστε σε πιο δύσκολη θέση από κάθε άλλη φορά. Αυτό, κάτω από άλλες προϋποθέσεις θα μπορούσε να λειτουργήσει και καλύτερα και πιο θετικά.

Αλλά οι πολιτικοί μας έχουν καταφέρει να απαξιώσουν πολλά πράγματα. Κι ανάμεσα σ' αυτά και τις σταθερές πάνω στις οποίες ακουμπούσε τόσα χρόνια για να χτίσει την ελπίδα που οδηγεί σε ένα καλύτερο αύριο. Μόνο που αυτό το αύριο δεν το είδε να έρχεται... Το αντίθετο. Ανακάλυψε έντρομος πως όλοι εκείνοι που θεωρούσε ότι ήταν στο πλάι του, πάλευαν μόνο για την τσέπη τους, οδηγώντας τη χώρα σε πτώχευση και καλώντας στη συνέχεια όλους εμάς να συνεισφέρουμε από αυτά που δεν έχουμε για να... σωθούμε.

Ναι, ήθελα να είναι αλλιώς αυτό το σημείωμα. Στο παρελθόν έχω γράψει πιο αισιόδοξα κομμάτια, αλλά τώρα δεν μπορώ να πω ότι είμαι σε θέση να κάνω το ίδιο. Δεν έχω καν τη διάθεση. Εξάλλου η μοίρα του δημοσιογράφου το έχει αυτό, να αφουγκράζεται το λαϊκό αίσθημα και να προσπαθεί να διερμηνεύσει τι κρύβει μέσα του.

Κι αυτός ο λαός ύστερα, απ' όσα έχει υποστεί, δεν εμπνέεται από την υπάρχουσα πολιτική ηγεσία. Δεν ακολουθεί πια ως πρόβατο επί σφαγή. Αρνείται να υποταχθεί, φεύγει από το μαντρί γνωρίζοντας πως ο λύκος είναι δικό τους εφεύρημα. Τελικά μόνο από αυτούς και τις πολιτικές τους κινδυνεύει... Το βλέπει άλλωστε καθημερινά στη ζωή του. Τα ψευτοδιλήμματα που του θέτουν έχουν ως στόχο να του απομυζήσουν κάθε ικμάδα ζωής που του απέμεινε...

Με τι όρεξη να γιορτάσει το Πολυτεχνείο; Αυτοί οι ίδιοι το αποστέωσαν, το έκαναν καρικατούρα, το περιέφεραν στην αγορά σαν το τσίρκο, το έκαναν παραμύθι. Μόνο που το παραμύθι τους δεν έχει δράκο...

Λέγαμε κάποτε πως ήταν καλό να επιστρέφουμε σε τέτοια μεγάλα γεγονότα, ώστε να αντλούμε δύναμη. Αλλά ποια δύναμη να αντλήσεις πια; Σαράντα χρόνια μετά, μια άλλη χούντα με κοινοβουλευτικό μανδύα, αποφασίζει και διατάζει υποβαθμίζοντας τις ζωές μας. Και κανείς δεν έχει διάθεση να βγει στους δρόμους, να διαδηλώσει. Προφανώς αμφισβητεί τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, δεν εξηγείται αλλιώς.

Όλη αυτή η κατάσταση δημιουργεί και την έλλειψη δημοσιογραφικού ενδιαφέροντος. Απ' την άλλη, αυτή η στήλη σε όλα τα χρόνια ζωής της δεν έγραφε κάτι, απλά για να γεμίζει το χώρο της εφημερίδας.

Η έκφραση γνώμης, η άποψη ήταν για μας μια προτεραιότητα και το γεγονός ότι η διεύθυνση μας έδινε και μας δίνει πάντα τη δυνατότητα, ήταν από μόνο του, ένα μεγάλο πλεονέκτημα για τον γράφοντα... Μπορεί η επικαιρότητα να εμπνέει τον γραφιά, αλλά καμιά φορά, η ίδια η ζωή, διαμορφώνει αλλιώς τα πράγματα... Κι αυτό είναι σεβαστό. Αυτή η σχέση ευθύνης και εμπιστοσύνης είναι που μας έχει δέσει τόσα χρόνια...

• Το κομμάτι αυτό δημοσιεύεται σήμερα στην εβδομαδιαία εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ στη στήλη μου “Επισημάνσεις”.

Από την εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ. Δισέλιδο ρεπορτάζ όπου το τοπίο είναι μια σκέτη καταστροφή. Με τις ελλείψεις νερού, τροφίμων και φαρμάκων να οδηγούν πολλούς απελπισμένους Φιλιππινέζους να προχωρούν σε λεηλασίες. Ενδεικτικός ο τίτλος του κομματιού. Δείτε ΕΔΩ και σχετικά δημοσιεύματα για να αντιληφθείτε το μέγεθος της καταστροφής...

Τραγικά παρουσιάζονται τα πράγματα και στην εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ με ρεπορτάζ στις εσωτερικές σελίδες. Δεν είναι λίγοι οκτώ άνθρωποι να χάνουν τη ζωή τους όταν κατέρρευσε τοίχος κυβερνητικού κτιρίου που λειτουργούσε σαν αποθήκη και είχε μέσα ρύζι. Οι επιζώντες ψάχνουν απελπισμένα να βρουν σωλήνες ύδρευσης για να τις σπάσουν και να πιουν λίγο πόσιμο νερό. Δείτε ΕΔΩ κι άλλα από τη σχετική ειδησεογραφία...

Μέσα σ' αυτό το χάος, ωστόσο, κάποιοι λειτούργησαν υποδειγματικά προσφέροντας άμεσα την αλληλεγγύη τους. Η φωτογραφία επάνω είναι εντυπωσιακή...

Και αποδεικνύει έμπρακτα πως η αγάπη, η αληθινή και άδολη, στις δύσκολες ώρες φαίνεται... Κάτι τέτοιες ώρες αισθάνεσαι Άνθρωπος με Α κεφαλαίο.. Δείτε ΕΔΩ ένα ξεχωριστό ρεπορτάζ. Ευχαριστώ από καρδιά όσους είχαν την καλοσύνη να μου στείλουν αυτή τη φωτογραφία και το υλικό που δημοσιεύω...

Δείτε επίσης ΕΔΩ ένα ρεπορτάζ του CNN για την προσφορά ανθρώπινης βοήθειας, από γιατρούς που έσπευσαν επί τόπου.

Ένας πανάρχαιος μύθος των ινδιάνων Σιού, λέει πως ήρθαν κάποτε στη σκηνή του γέρου μάγου της φυλής, πιασμένοι χέρι χέρι, ο Άγριος Ταύρος, ο πιο γενναίος και τιμημένος νέος πολεμιστής, και το Ψηλό Σύννεφο, η κόρη του αρχηγού, μια από τις ωραιότερες γυναίκες της φυλής.

"Αγαπιόμαστε" αρχίζει ο νέος.

"Και θα παντρευτούμε" λέει εκείνη.

"Και αγαπιόμαστε τόσο που φοβόμαστε..."

"Θα θέλαμε κάποιο μαγικό, ένα χαϊμαλί, ένα φυλαχτό..."

"Κάτι που θα μας εγγυάται ότι θα είμαστε για πάντα μαζί."

"Που θα μας εξασφαλίσει ότι θα είμαστε ο ένας στο πλευρό του άλλου, ώσπου να συναντήσουμε τον Μανιτού, την ημέρα του θανάτου".

"Σε παρακαλούμε" ικετεύουν, "πες μας τί μπορούμε να κάνουμε..."

Ο μάγος τους κοιτάζει και συγκινείται που τους βλέπει τόσο νέους, τόσο ερωτευμένους, να λαχταρούν τόσο μια του λέξη.

"Υπάρχει κάτι..." λέει τελικά ο σοφός μάγος μετά από αρκετή ώρα. "Αλλά δεν ξέρω...είναι ένα έργο πολύ δύσκολο και απαιτεί θυσίες."

"Δεν μας πειράζει" λένε και οι δύο.

"Ό,τι και να' ναι" επιβεβαιώνει ο Άγριος Ταύρος.

"Ωραία" λέει ο μάγος. "Ψηλό Σύννεφο, βλέπεις το βουνό που είναι βόρεια από το χωριό μας; Πρέπει να το ανέβεις μόνη σου, χωρίς τίποτα άλλο εκτός από ένα δίχτυ και τα χέρια σου, και να κυνηγήσεις το πιο όμορφο και δυνατό γεράκι του βουνού. Αν το πιάσεις, πρέπει να το φέρεις εδώ ζωντανό την τρίτη μέρα μετά την πανσέληνο. Κατάλαβες;"

Η νεαρή κοπέλα συγκατανεύει σιωπηλά.

"Κι εσύ Άγριε Ταύρε" συνεχίζει ο μάγος, "πρέπει να ανέβεις το βουνό του κεραυνού, κι όταν φτάσεις στην κορυφή, τον πιο άγριο απ' όλους τους αετούς, και με τα χέρια σου μόνο κι ένα δίχτυ να τον πιάσεις χωρίς να τον τραυματίσεις και να τον φέρεις μπροστά μου, ζωντανό, την ίδια μέρα που θα έρθει και το Ψηλό Σύννεφο....Πηγαίνετε τώρα."

Οι δυο νέοι κοιτάζονται με τρυφερότητα, κι ύστερα από ένα φευγαλέο χαμόγελο φεύγουν για να εκπληρώσουν την αποστολή που τους ανατέθηκε. Εκείνη πάει προς το βορρά, εκείνος προς το νότο...

Την καθορισμένη ημέρα, μπροστά στη σκηνή του μάγου, περιμένουν οι δυο νέοι, ο καθένας με μια πάνινη τσάντα, που περιέχει το πουλί που του ζητήθηκε.

Ο μάγος τους λέει να βγάλουν τα πουλιά από τις τσάντες με μεγάλη προσοχή. Οι νέοι κάνουν αυτό που τους λέει, και παρουσιάζουν στο γέρο για να τα εγκρίνει τα πουλιά που έπιασαν Είναι πανέμορφα, χωρίς αμφιβολία, τα καλύτερα του είδους τους.

"Πετούσαν ψηλά;" ρωτάει ο μάγος.

"Ναι, βέβαια. Κι εμείς, όπως μας ζητήσατε....Και τώρα;" ρωτάει ο νέος. "Θα τα σκοτώσουμε και θα πιούμε την τιμή από το αίμα τους;"

"Όχι" λέει ο γέρος.

"Να τα μαγειρέψουμε και να φάμε τη γενναιότητα από το κρέας τους;" προτείνει η νεαρή.

"Όχι" ξαναλέει ο γέρος. "Κάντε ότι σας λέω. Πάρτε τα πουλιά και δέστε τα μεταξύ τους από τα πόδια μ' αυτές τις δερμάτινες λωρίδες...Αφού τα δέσετε, αφήστε τα να φύγουν, να πετάξουν ελεύθερα."

Ο πολεμιστής και η νεαρή κοπέλα κάνουν ό,τι ακριβώς τους έχει πει ο μάγος, και στο τέλος ελευθερώνουν τα πουλιά.

Ο αετός και το γεράκι προσπαθούν να πετάξουν, αλλά το μόνο που καταφέρνουν είναι να στριφογυρίζουν και να ξαναπέφτουν κάτω. Σε λίγα λεπτά, εκνευρισμένα που δεν καταφέρνουν να πετάξουν, τα πουλιά επιτίθενται με τσιμπήματα το ένα εναντίον του άλλου, μέχρι που πληγώνονται.

"Αυτό είναι το μαγικό. Μην ξεχάσετε ποτέ αυτό που είδατε σήμερα. Τώρα, είστε κι εσείς ένας αετός κι ένα γεράκι. Αν δεθείτε ο ένας με τον άλλον, ακόμα κι αν το κάνετε από αγάπη, όχι μόνο θα σέρνεστε στη ζωή σας, αλλά επιπλέον, αργά ή γρήγορα, θα αρχίσετε να πληγώνετε ο ένας τον άλλον. Αν θέλετε η αγάπη σας να κρατήσει για πάντα, να πετάτε μαζί, αλλά ποτέ δεμένοι."

• Χόρχε Μπουκάι "Ο δρόμος της συνάντησης".
• Αναδημοσίευση από το “Αντικλείδι”.