Υπέροχες φωτογραφίες... Η Ελλάδα στα πιο όμορφα της. Εδώ ο Πόρος...

Η Κέρκυρα μια χειμωνιάτικη μέρα του Δεκέμβρη... Με ποια είπατε ότι μοιάζει;...

Θεσσαλονίκη, η πρωτεύουσα του Βορρά. Υπέροχη φωτογραφία...

Η Σαντορίνη, όπως δεν την έχετε ξαναδεί ως τώρα... Σας θυμίζει κάτι;...

Δίνω σήμερα χώρο σε μια πολύ διδακτική ιστορία. Έτσι να ξεφύγουμε λίγο από τη δυσκολία της μέρας: Κρύο, παγωνιά κι ένας χιονιάς που έρχεται... Πρόκειται για μια ιστορία από αυτές που μοιράζονται φίλοι στα e-mail τους και ζεσταίνουν ανθρώπινες ψυχές που τις ταλαιπωρεί η μοναξιά...

Διαβάστε προσεκτικά, παρακαλώ... Είναι πολύ απλή η ιστορία μας, σχεδόν καθημερινή. Θα μπορούσε να είχε συμβεί και σε σας, σε μας, σε όλους τους καλοπροαίρετους που προσπαθούμε να ερμηνεύσουμε τα πράγματα με την κοινή λογική.

Μια νεαρή κυρία περίμενε την πτήση της στην αίθουσα αναμονής ενός μεγάλου αερολιμένα. Επειδή έπρεπε να περιμένει πολλές ώρες, αποφάσισε να αγοράσει ένα βιβλίο για να περάσει η ώρα. Αγόρασε επίσης και ένα πακέτο μπισκότα.

Κάθισε σε μια πολυθρόνα, στην αίθουσα VIP του αερολιμένα, για να διαβάσει με ησυχία. Δίπλα από την πολυθρόνα βάζει τα μπισκότα της, ενώ ένας άνδρας που κάθισε στο διπλανό κάθισμα, άνοιξε το περιοδικό του και άρχισε να διαβάζει.

Όταν πήρε το πρώτο μπισκότο, ο άνδρας πήρε κι αυτός άλλο ένα. Αισθάνθηκε ενοχλημένη αλλά δεν είπε τίποτα. Σκέφτηκε: "Τι νεύρα έχω! Εάν ήμουν σε κατάλληλη διάθεση θα τον χτυπούσα που τόλμησε!"

Για κάθε μπισκότο που έπαιρνε, ο άνδρας έπαιρνε κι αυτός άλλο ένα.

Αυτό την εξαγρίωνε, αλλά δεν θέλησε να κάνει σκηνή.

Όταν έμεινε μόνο ένα μπισκότο, σκέφτηκε: "Ααα ... Τι θα κάνει αυτός ο καταχραστής τώρα;”

Τότε, ο άνδρας, παίρνει το τελευταίο μπισκότο, το κόβει στη μέση, δίνοντάς της το ένα μισό. Ααα! Αυτό ήταν πάρα πολύ... Ήταν πολύ, πάρα πολύ θυμωμένη τώρα!

Σε μια στιγμή, πήρε το βιβλίο της, τα πράγματά της και όρμησε στην αίθουσα επιβίβασης. Όταν κάθισε στο κάθισμά της, μέσα στο αεροπλάνο, έψαξε την τσάντα της για να πάρει τα γυαλιά της, και, προς μεγάλη της έκπληξη, το πακέτο με τα μπισκότα της ήταν εκεί, άθικτο, κλειστό! Αισθάνθηκε τόσο ντροπιασμένη! Συνειδητοποίησε ότι έκανε λάθος... Είχε ξεχάσει ότι τα μπισκότα της δεν τα είχε βγάλει από την τσάντα της. Ο άνδρας είχε μοιραστεί τα μπισκότα του με αυτήν, χωρίς κανένα συναίσθημα θυμού ή πίκρας. Ενώ αυτή ήταν πολύ θυμωμένη, σκεπτόμενη ότι μοιραζόταν τα μπισκότα της με αυτόν. Και τώρα δεν υπήρχε καμία πιθανότητα να εξηγήσει, ούτε να ζητήσει συγγνώμη...

Συμπέρασμα: Υπάρχουν 4 πράγματα που δεν μπορούμε να ανακτήσουμε:

Την πέτρα ... αφού ριχθεί!
Την λέξη ... αφού ειπωθεί!
Την ευκαιρία ... αφού χαθεί!
Και τον χρόνο ... αφού περάσει!

Από τα γυρίσματα της ταινίας “Μικρά Αγγλία” στο όμορφο νησί της Άνδρου. To κυκλαδονήσι χωρίς εξωραϊσμούς και πάντως όχι στην ειδυλλιακή καλοκαιρινή του όψη...

Η νέα ταινία του Παντελή Βούλγαρη, "Μικρά Αγγλία", που είναι βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Ιωάννας Καρυστιάνη, μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη μία από τις πιο συγκλονιστικές ιστορίες, με φόντο την Άνδρο. Να πάτε να το δείτε. Είναι πραγματικά υπέροχο...

Ο κινηματογράφος, ο ελληνικός κινηματογράφος ζει και μάλιστα στα καλύτερα του. Χθες βράδυ απόλαυσα στην αίθουσα 10 του VILLAGE CINEMAS την τρίωρης διάρκειας ταινία, μονορούφι, χωρίς διάλειμμα και καθόλου δεν κουράστηκα. Το αντίθετο, βγήκα έξω με πιο δυνατή τη θέληση να συνεχίσω να αγωνίζομαι να λέω την αλήθεια προς όλες τις κατευθύνσεις με όποιο κόστος...

Όσοι έχουν διαβάσει τη "Μικρά Αγγλία" της Ιωάννας Καρυστιάνη, σίγουρα θα συμφωνήσουν ότι είναι ένα από τα πιο συγκλονιστικά μυθιστορήματα της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας. Μια ιστορία που σε συνεπαίρνει, και που εκτυλίσσεται γύρω από τον άξονα: ένα σπίτι, ένα μυστικό, ένας άντρας, δύο αδελφές.

Τραγικές ιστορίες που θα μπορούσαν να βασίζονται σε πραγματικά περιστατικά, μια και έχουν τις ρίζες τους στην ελληνική κοινωνία της δεκαετίας '30 - '40, στην επαρχία και τις αυστηρές όσο και αναχρονιστικές επιταγές της.
Η "Μικρά Αγγλία" εκδόθηκε το 1997, τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος, αγαπήθηκε από χιλιάδες αναγνώστες και μεταφράστηκε σε πολλές ξένες γλώσσες.
Ο Παντελής Βούλγαρης βασιζόμενος σε αυτό το εκπληκτικό βιβλίο και ανταποκρινόμενος στην πρόταση που του έγινε από Ανδριώτες -το θέμα της ταινίας είναι τοποθετημένο στο ναυτονήσι της Άνδρου- γύρισε την ταινία στο νησί και οι κάτοικοι υποστήριξαν την παραγωγή με κάθε τρόπο.
Το σενάριο, φυσικά, είναι της Ιωάννας Καρυστιάνη.

Η «Μικρά Αγγλία» μας ταξιδεύει στα βαθιά της ανθρώπινης περιπέτειας. Ζωές που ορίζονται από τη μακρά απουσία των ανδρών στα ποντοπόρα βαπόρια, τη μοναξιά των γυναικών στο νησί, τις αυστηρές κοινωνικές επιταγές της εποχής. Η δουλειά, ο έρωτας, το πάθος, η πίστη, η λησμονιά, το συμφέρον, η τύψη, ο πόλεμος, το πένθος, όλα βολοδέρνουν στα σαράντα κύματα της θάλασσας και στις φουρτούνες της ψυχής και της συνείδησης.

Ο Βούλγαρης αφηγείται κινηματογραφικά μία ιστορία, που φωτίζει τις σκιές της καθημερινότητας, τα κρυμμένα μυστικά, τις ταραγμένες σχέσεις και το κόστος της υποταγής. Για μία ακόμη φορά εμπιστεύεται τους πρωταγωνιστικούς ρόλους σε πρωτοεμφανιζόμενους ηθοποιούς.

Πιστή στην απτή ομορφιά του νησιού, η ταινία δεν είναι ειδυλλιακή. Δεν γυρίστηκε καλοκαίρι, δεν απαθανατίζει τα εξωστρεφή καλοκαίρια. Η «Μικρά Αγγλία» αναδεικνύει με σπάνια ευαισθησία το τοπίο της Άνδρου, τις βραχοσπηλιές, τις ξερολιθιές, τους περιστεριώνες, τα γεφυράκια, τα στενά. Πιστή επίσης στη διαχρονικότητα των αυθεντικών συναισθημάτων, η ταινία δεν περιορίζεται στα στενά όρια της εποχής.

Περιγράφει την αγάπη και η αγάπη δεν έχει ούτε εποχή, ούτε χρόνο. Είναι ένα φιλμ που ξεπερνάει την εποχή στην οποία διαδραματίζεται και ξετυλίγει μέσα από τον μικρόκοσμο της οικογένειας το κουβάρι της ανθρώπινης περιπέτειας, της παράφορης αγάπης μιας γυναίκας για έναν άντρα, ενός άντρα για τη θάλασσα και την εμμονή μιας μητέρας για την ασφάλεια που δίνουν οι καλοί λογαριασμοί.

Υπόθεση: Η 20χρονη Όρσα (Πηνελόπη Τσιλίκα) είναι παράφορα ερωτευμένη με τον υποπλοίαρχο Σπύρο Μαλταμπέ (Ανδρέας Κωνσταντίνου). Κλειστός χαρακτήρας δεν αποκαλύπτει το μυστικό της σε κανέναν. Η μικρότερη αδελφή της, Μόσχα ( Σοφία Κόκκαλη), δυναμική και γεμάτη όνειρα θέλει να φύγει από την Άνδρο, να αποδράσει από τη μοίρα των γυναικών του νησιού να παντρεύονται ναυτικούς που όλο λείπουν ή θαλασσοπνίγονται.

Για τη μητέρα τους, Μίνα (Αννέζα Παπαδοπούλου), σύζυγο καπετάνιου που προτιμά το Ατλάντικο Σουρ από το σπίτι του, ο έρωτας είναι κακός μπελάς και πόνος. Παρακάμπτοντας τα αισθήματα των κοριτσιών της, συνωμοτεί, αξιοποιεί γνωριμίες και τις παντρεύει με γνώμονα το συμφέρον.
Την Όρσα με τον πλοιοκτήτη και καπετάνιο Νίκο Βατοκούζη (Μάξιμος Μουμούρης) και λίγο αργότερα τη Μόσχα με τον καπετάνιο πλέον Σπύρο . Άθελά της ναρκοθετεί το ίδιο της το σπιτικό. Το διώροφο που έχτισε με τα εμβάσματα του άντρα της. Στο κάτω σπίτι η Όρσα. Στο πάνω η Μόσχα.

Πρωταγωνιστούν: Πηνελόπη Τσιλίκα, Σοφία Κόκκαλη, Αννέζα Παπαδοπούλου, Ανδρέας Κωνσταντίνου, Μάξιμος Μουμούρης, Βασίλης Βασιλάκης, Χρήστος Καλαβρούζος, Ειρήνη Ιγγλέση, Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη, Αγγελική Παπαθεμελή, Χρύσα Παπαϊωάννου, Κώστας Κλεφτόγιαννης, Κατερίνα Αντωνακάκη, Ζωή Λιανοστάθη, Κλέα Σαμαντά, Βασίλης Πομώνης, Νίκος Παντζόπουλος, Μιράντα Ζησιμοπούλου, Ιωάννα Πιατά, Ρεγγίνα Λεβεδιάνου, Αινείας Τσαμάτης.

• SITE: http://www.mikraaggliafilm.gr
  • FB PAGE: https://www.facebook.com/MikraAggliaFilm
    • TWITTER: https://twitter.com/MikraAggliaFilm

Ας ξεκινήσουμε νωρίς το πρωί από το στέκι δράσης και αλληλεγγύης της ΕΚΑΠ, Θηναίας και Μοναστηρίου της ΕΚΑΠ. Σε λίγη ώρα, στις 11.30 έχει κουβέντα που αφορά τους πλειστηριασμούς σπιτιών. Δείτε ΕΔΩ περισσότερα. Να πάμε...

Το απόγευμα, στις 7.30, νύχτα πια, έχουμε δυο κινηματογραφικές προτάσεις. Δυο προβολές αξιόλογες που πρέπει εσείς να αποφασίσετε σε ποια θα πάτε. Η πρώτη αφορά την ΠΟΛΙΤΕΙΑ και την ταινία “Κλέφτης ποδηλάτων”.

Η δεύτερη προβολή θα γίνει στο στέκι δράσης αλληλεγγύης και πολιτισμού, Αμφιαράου 156 στα Σεπόλια κοντά στο ΜΕΤΡΟ. Προβάλει την ταινία “Οι αντάρτες του Μπρόντγουεϊ”. Ίδια ώρα είναι η προβολή.

Σήμερα επίσης ανοίγει η έκθεση μπιζού και μικροδώρων στην ΠΟΛΙΤΕΙΑ. Θα είναι στη διάθεση σας μέχρι την Κυριακή 29 Δεκέμβρη. Αν έχετε υπόψη σας να κάνετε κάποια δώρα στον εαυτό σας ή σε φίλους, προτιμήστε την ΠΟΛΙΤΕΙΑ.

Έχουμε συνηθίσει τις Κυριακές πιο χαλαρές... Και σωστά. Όταν τρέχει κανείς όλη την εβδομάδα κάπου έχει ανάγκη να πάρει μια ανάσα την Κυριακή, να ησυχάσει, να ηρεμήσει, να ξαναβρεί τους ρυθμούς του. Γιατί η Δευτέρα είναι δυο βήματα από την πόρτα μας και ξέρουμε ότι θα ξαναμπούμε στο ίδιο λούκι...

Ωστόσο το Site σας παίρνει από το χέρι και σας προτείνει μερικές δράσεις αξιόλογες να τις βάλετε στον προγραμματισμό σας, έτσι που πραγματικά να έχετε να πάρετε από αυτή την κοινωνική συμβίωση και συναναστροφή. Οι προτάσεις μας, τις βλέπετε και φωτογραφικά πιο πάνω, έχουν τοποθετηθεί κατά χρονολογική σειρά. Ας τις δούμε από πιο κοντά.

Σε λίγο, ώρα 11.30 στο στέκι της ΕΚΑΠ, Θηναίας και Μοναστηρίου έχει πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση με ειδικούς για τους πλειστηριασμούς, τα χαράτσια και όλο αυτό το απίστευτο φορολογικό σαφάρι σε βάρος μας. Θα είναι εκεί ειδικοί που θα μας καθοδηγήσουν και θα απαντήσουν στις ερωτήσεις που θα τους θέσουμε...

Το απόγευμα, νύχτα πια, στις 7.30 έχουμε δυο κινηματογραφικές προτάσεις. Η πρώτης αφορά την προβολή στην ΠΟΛΙΤΕΙΑ:

Πάρτε μια γεύση από το τρέιλερ της ταινίας... “Ο κλέφτης ποδηλάτων” είναι μια υπέροχη ταινία... 

Ο κλέφτης ποδηλάτων

Η εξαιρετική ταινία του Βιτόριο Ντε Σίκα, που θεωρείται μια από τις κορυφαίες ταινίες του ευρωπαϊκού κινηματογράφου, κέρδισε το ειδικό βραβείο Όσκαρ για καλύτερη ξένη ταινία 7 χρόνια πριν καθιερωθεί αυτή η κατηγορία. Ένας άνεργος Ιταλός βρίσκει μια δουλειά που απαιτεί ποδήλατο αλλά για κακή του τύχη, κάποιος του το κλέβει την πρώτη του μέρα στην δουλειά. Μαζί με τον νεαρό του γιο, ξεκινούν μια μανιώδη αναζήτηση για να βρουν τον κλέφτη και στην πορεία θα πάρουν πολλά μαθήματα από την ζωή.

Η ταινία αρχίζει σε μια αλάνα, όπου ένα γεμάτο αγωνία τσούρμο ανέργων περιμένει να ακούσει ένα καλό νέο από τον υπεύθυνο του γραφείου εύρεσης εργασίας. Η τύχη χαμογελά σε κάποιον άνδρα που ονομάζεται Αντόνιο Ρίτσι, ο οποίος επιλέχθηκε από το Δήμο της Ρώμης να εργαστεί ως αφισοκολλητής. Η δουλειά όμως απαιτεί ποδήλατο και ο Ρίτσι δεν έχει πια, το έχει δώσει ενέχυρο. Έτσι, θα πει ψέματα, θα πάρει τη δουλειά και μαζί μια ωραία στολή. Μέχρι αύριο πρέπει να βρει ένα ποδήλατο. Η γυναίκα του έχει τη λύση: δίνει ενέχυρο τα σεντόνια της προίκας της και το ποδήλατο επιστρέφει στην οικογένεια. Πριν ξημερώσει οι ποδηλάτες-αφισοκολλητές ξεχύνονται στους δρόμους. Ανάμεσά τους και ο, ευτυχισμένος ακόμα, Ρίτσι. Την ώρα όμως που ανεβασμένος στη σκάλα του κολλά μια αφίσα που διαφημίζει την τελευταία ταινία της Ρίτα Χέιγουορθ, κάποιοι του κλέβουν το ποδήλατο. Η Ρίτα Χέιγουορθ κοιτά χαμογελαστή από τον τοίχο τον Ρίτσι να κυνηγά απεγνωσμένα τον κλέφτη. Το σχόλιο για τον εμπορικό κινηματογράφο της εποχής και για τη σχέση του με την πραγματικότητα είναι σαφές.

Η επιβίωση της οικογένειας όμως εξαρτάται από το ποδήλατο. Έτσι, την επόμενη μέρα αρχίζει η αναζήτηση. Ο θεατής σιγά σιγά αρχίζει να συμπάσχει με τον Ρίτσι και με το μικρό του γιο, ακολουθώντας τους στις ατέρμονες περιπλανήσεις τους στους δρόμους της Ρώμης. Στις υπαίθριες αγορές, στα συσσίτια της εκκλησίας, στις φτωχογειτονιές, παντού υπάρχει δυστυχία. Το ποδήλατο γίνεται αντικείμενο-φετίχ. Τα κάδρα γεμίζουν από ρόδες, τιμόνια και κάθε είδους εξαρτήματα, εντείνοντας το δράμα.

Σε μια μνημειώδους απλότητας σκηνή, πατέρας και γιος κάθονται να φάνε σε ένα εστιατόριο. Εκεί υπό τους ήχους της λαϊκής ορχήστρας και με το στομάχι γεμάτο η αισιοδοξία επιστρέφει. Ο μικρός Μπρούνο πίνει κρασί. Μοιάζει να έχει ενηλικιωθεί μέσα σε μία μόλις ημέρα. Ωστόσο, το όνειρο διακόπτεται, όταν ξαναρχίζει η περιπλάνηση.

Ξαφνικά έρχονται πρόσωπο με πρόσωπο με τον κλέφτη. Ο Ρίτσι τον πιάνει και τον πιέζει να του δώσει πίσω το ποδήλατο. Οι φτωχοί γείτονές του σπεύδουν να τον βοηθήσουν. Ο αστυνομικός που φτάνει κάνει έρευνα στο σπίτι του κλέφτη ­ένα σπίτι πανομοιότυπο σχεδόν με εκείνο της οικογένειας Ρίτσι. Δεν βρίσκει το ποδήλατο, μάρτυρες δεν υπάρχουν, τα πάντα χάνονται. Πατέρας και γιος φεύγουν σχεδόν κυνηγημένοι από τη γειτονιά.

Βαθιά απελπισμένος πια ο ήρωας αποφασίζει να κλέψει ένα από τα εκατοντάδες ποδήλατα που βρίσκονται γύρω του. Το δράμα κορυφώνεται. Αρπάζει πράγματι ένα, όμως, καθώς είναι άπειρος, συλλαμβάνεται αμέσως από τους περαστικούς. Στη θέα του τρομοκρατημένου Μπρούνο ο ιδιοκτήτης θα δείξει οίκτο προς τον κλέφτη, θα τον αφήσει ελεύθερο. Τότε ο ήρωας θα ξεσπάσει σε ένα σπαρακτικό κλάμα και αγκαλιά με το γιο του θα γίνει και πάλι ανώνυμος μέσα στο πλήθος των περαστικών.

Δεν θα ήταν υπερβολή να πει κανείς ότι ο "Κλέφτης Ποδηλάτων" άλλαξε τη ροή της κινηματογραφικής τέχνης. Ο φτωχός εργάτης Λαμπέρτο Ματζοράνι και οι άλλοι ερασιτέχνες ηθοποιοί της ταινίας ­μεταξύ αυτών και ο δεκαεξάχρονος τότε Σέρτζιο Λεόνε, που υποδυόταν ένα από τα παπαδοπαίδια στη σκηνή της καταιγίδας­ δίδαξαν στους ακριβοπληρωμένους σταρ ένα νέο τρόπο υποκριτικής. Οι αυθεντικές σταγόνες ζωής του "Κλέφτη" ήλθαν σε αντιδιαστολή με την απόσταση και το στιλιζάρισμα των ακριβών ταινιών των στούντιο και μακροπρόθεσμα κέρδισαν τη μάχη. Άλλαξαν τον τρόπο με τον οποίο φτιάχνονταν ­και βλέπονταν­ οι ταινίες. Όπως είπε ο Όρσον Γουέλς, "ο Ντε Σίκα κατάφερε κάτι αδιανόητο: εξαφάνισε την κάμερα".

Η δεύτερη αφορά το στέκι δράσης αλληλεγγύης και πολιτισμού στην Αμφιαράου 153 στα Σεπόλια κοντά στο ΜΕΤΡΟ:

Το τρέιλερ της ταινίας “Οι αντάρτες του Μπρόντγουεϊ”. Δείτε το, αξίζει...


Οι αντάρτες του Μπρόντγουεϊ

Μια ταινία που καταπιάνεται με τα μεγάλα θέματα και της δικής μας εποχής, όπως είναι η σχέση ανάμεσα στην τέχνη και την πολιτική, το κράτος και το κεφάλαιο, το εργατικό κίνημα και την επανάσταση.

Αν πάρει κανείς στα σοβαρά τις εκπληκτικά ομόφωνες κριτικές των αμερικανικών και ελληνικών εντύπων, θα σχηματίσει την εντύπωση ότι ο Τιμ Ρόμπινς είναι το χαϊδεμένο κόκκινο παιδί του Χόλιγουντ και ότι η τελευταία ταινία του, Οι αντάρτες του Μπροντγουέι, αν και καλών προθέσεων, λυγίζει κάτω από το βάρος των πολλών προσώπων και “υποσεναρίων”, της υπέρμετρης φιλοδοξίας του σκηνοθέτη και της απλουστευμένης ιδεολογικής στάσης του. “Χοντροκομμένο λαϊκό μανιφέστο” τη χαρακτηρίζει το περιοδικό Σινεμά, ενώ το Time σχολιάζει ειρωνικά: “Αφού ο κύριος Ρόμπινς θεωρεί τους καπιταλιστές εξ ορισμού καθάρματα, γιατί ασχολείται μαζί τους;”

Στην πραγματικότητα, Οι αντάρτες του Μπροντγουέι είναι μια από τις σημαντικότερες και τις πιο πολιτικές ταινίες των τελευταίων δεκαετιών, που, αν και εξελίσσεται στη δεκαετία του ’30, καταπιάνεται με τα μεγάλα θέματα της δικής μας εποχής, όπως είναι η σχέση ανάμεσα στην τέχνη και την πολιτική, το κράτος και το κεφάλαιο, το εργατικό κίνημα και την επανάσταση, καθώς και την προδοσία τη “δήλωση μετανοίας” και την ανάκλησή της.

Ο συνωστισμός των αστεριών που δίνουν το παρών στην ταινία είναι εντυπωσιακός: από τη Βανέσα Ρεντγκρέιβ, τη Σούζαν Σάραντον, τον Τζον Κιούζακ και την Έμιλι Γουότσον (Δαμάζοντας τα κύματα) μέχρι τον χαρισματικό Τζον Τορτούρο και τον Μπιλ Μάρεϊ (εκπληκτικό στο ρόλο ενός εγγαστρίμυθου καλλιτέχνη), καθώς και τον σκηνοθέτη Τζον Κάρπεντερ –σημάδι της εκτίμησης που τρέφουν πολλοί άνθρωποι της τέχνης για τον Ρόμπινς.

Η ταινία στηρίζεται σε πραγματικά γεγονότα, αλλά τόσο συνταρακτικά και τόσο αποσιωπημένα που μοιάζουν να έχουν επινοηθεί. Η λογοκρισία, ο στραγγαλισμός της τέχνης είτε από το κράτος είτε από τους χορηγούς, είναι ο άξονας γύρω από τον οποίο περιστρέφονται οι παράλληλες ιστορίες της ταινίας: για πρώτη φορά (και μάλιστα επί Ρούζβελτ!), η κυβέρνηση στέλνει πάνοπλους άντρες της Εθνοφυλακής για να εμποδίσουν το ανέβασμα ενός “φιλεργατικού” θεατρικού έργου το οποίο σκηνοθετεί ο 22χρονος τότε Όρσον Ουέλες. Ταυτόχρονα, ο φιλότεχνος μεγιστάνας Νέλσον Ροκφέλερ παραγγέλνει στον διάσημο μεξικανό επαναστάτη ζωγράφο Ντιέγκο Ριβέρα μια γιγάντια τοιχογραφία για το λόμπι ενός ουρανοξύστη στη Νέα Υόρκη (το Ροκφέλερ Σέντερ), αλλά μόλις ανακαλύπτει ότι ο ζωγράφος κάνει τα δικά του (απεικονίζει τον Λένιν απέναντι στον Αβραάμ Λίνκολν), ακυρώνει την παραγγελία του και διατάζει την καταστροφή του έργου, το ξήλωμά του με σφυριά και καλέμια. Πλάι στα υπαρκτά ιστορικά πρόσωπα (ο μεγαλοεκδότης Χερστ, μια καλλιτεχνική πράκτορας του Μουσολίνι, ένας γίγαντας της χαλυβουργίας, η Φρίντα Κάλο κ.ά.) περιστρέφονται αρκετά φανταστικά πρόσωπα, όπως μια άστεγη τραγουδίστρια του δρόμου, μια εκκεντρική κόμισσα και προστάτιδα των τεχνών, μια δημόσια υπάλληλος που βλέπει παντού την κόκκινη απειλή κ.ά.

Η Μεγάλη Ύφεση, μετά το κραχ του ’29, στάθηκε ολέθρια για τη θεατρική βιομηχανία καθώς συνδυάστηκε με την επέλαση του Χόλιγουντ. Για παράδειγμα, μόνο στη Νέα Υόρκη το 98% των θεάτρων έβαλε λουκέτο στη σεζόν 1931-32. Οι ορχήστρες που έπαιζαν ζωντανά καταργήθηκαν και δημιουργήθηκε μια τεράστια στρατιά άνεργων και απελπισμένων ηθοποιών, τεχνικών, μουσικών. Σ’ αυτό συνέβαλε και η διάλυση δεκάδων περιοδευόντων θιάσεων εξαιτίας των εξωφρενικών αυξήσεων στις τιμές των εισιτηρίων του σιδηροδρόμου.

Στο πλαίσιο του Νιου Ντιλ, η κυβέρνηση χρηματοδοτεί το FTP, το Ομοσπονδιακό Θεατρικό Πρόγραμμα, για την απορρόφηση του άνεργου καλλιτεχνικού προλεταριάτου και για τη φτηνή ψυχαγωγία του λαού. Να σημειωθεί ότι το θέατρο τότε ήταν ένα λαϊκό θέαμα που συνέβαλε σημαντικά στην κοινωνική συνοχή.
Μια από τις επιχορηγούμενες παραγωγές της εποχής είναι Το λίκνο θα ταρακουνηθεί (Cradle Will Rock), ένα μπρεχτικού ύφους μιούζικαλ. Όταν η κυβέρνηση απαγορεύει το έργο, τα σωματεία των ηθοποιών και των τεχνικών απειλούν με διαγραφή όποιον πάρει μέρος στην παράσταση. Η απώλεια της ιδιότητας του μέλους ισοδυναμεί με καταδίκη σε αιώνια ανεργία καθώς μόνο επαγγελματίες είχαν δικαίωμα συμμετοχής στο FTP. Εκατοντάδες εργάτες μαζεύονται έξω από το πολιορκημένο από ενόπλους θέατρο, καλλιτέχνες και τεχνικοί κυριολεκτικά το σκάνε από το παράθυρο και το έργο μεταφέρεται και ανεβάζεται στο δρόμο ή περίπου στο δρόμο σε μια εντυπωσιακά μοντέρνα εκδοχή, χωρίς κοστούμια και σκηνικά, χωρίς καν σκηνή. Κοινό και καλλιτέχνες συναδελφώνονται, τραγουδούν και χορεύουν αγκαλιασμένοι σ’ αυτήν τη μοναδική και πρωτοποριακή από σκηνοθετική άποψη παράσταση.

Εφτά χρόνια πάλεψε ο Ρόμπινς (που γεννήθηκε το 1958) για να εξασφαλίσει τη χρηματοδότηση αυτής της ταινίας. Ενδιάμεσα γύρισε το Θα ζήσω κι έπαιξε σε εμπορικές ταινίες, καθώς, όπως λέει ο ίδιος “όσο και αν αποδοκιμάζεις το Χόλιγουντ υποχρεώνεσαι μερικές φορές να παίξεις με τους κανόνες του ώστε να μην περιθωριοποιηθείς”. Ωστόσο, δεν παύει να δηλώνει πως “ακόμα και κάτω από τις χειρότερες συνθήκες, υπάρχει περιθώριο για μια επανάσταση”.

Οι αντάρτες της τέχνης σήμερα

Η ταινία του Ρόμπινς κλείνει με μια πανοραμική νυχτερινή άποψη της φωταγωγημένης Τάιμς Σκουέαρ στη σημερινή Νέα Υόρκη: ο σκηνοθέτης μάς κλείνει πονηρά το μάτι, σαν να μας λέει ότι όλα αυτά τα συγκλονιστικά δεν συνέβαιναν μόνο την ταραγμένη δεκαετία του ’30 αλλά αφορούν τη δική μας εποχή –την τωρινή και αυτή που έρχεται.

“Τίποτα στην τέχνη δεν είναι ανάρμοστο”, λέει ο Ριβέρα στον Ροκφέλερ, όταν εκείνος του ζητά να ζωγραφίσει κάτι πιο πρόσχαρο και όχι πλήθη ξεσηκωμένων εργατών και το βάκιλλο της σύφιλης πάνω από τους “κακούς” καπιταλιστές. “Υποστηρίζω την τέχνη σου, αλλά όχι και την επανάστασή σου”, εξηγεί ο Ροκφέλερ, λίγο προτού ξηλώσει την τοιχογραφία του διάσημου μουραλίστα.

Τόσο ο πασίγνωστος Ριβέρα όσο και οι ταπεινοί εργάτες της τέχνης που εμφανίζονται στην ταινία φαίνεται να αντιμετωπίζουν το ίδιο δίλημμα: πού χαράζουμε τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην ανάγκη περιφρούρησης της αξιοπρέπειάς μας και στην ανάγκη της επιβίωσης; Ένα δίλημμα διαχρονικό που σήμερα εκφράζεται με διαφορετικούς όρους, καθώς η έννοια της επιβίωσης προσδιορίζεται ιστορικά και δεν περιορίζέται στο ψωμί και στο κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μας.

Η σκιά της οικονομικής κρίσης στις ΗΠΑ σημάδεψε τη δεκαετία του ’30, μια εποχή αξιόλογων επαναστατικών καλλιτεχνικών σκιρτημάτων, που σκόπιμα αποσιωπούνται από την επίσημη ιστοριογραφία. Η δική μας εποχή σημαδεύεται από τη σκιά της κρίσης που έρχεται και των πολέμων που αναπόφευκτα θα ξεσπάσουν. Αν και η έννοια της ζωντανής, σύγχρονης λαϊκής τέχνης είναι ανύπαρκτη, ενώ η επίσημη τέχνη φαίνεται παντοδύναμη, η λογοκρισία και ο έλεγχος της καλλιτεχνικής δημιουργίας ενισχύονται διαρκώς.

Σήμερα η λογοκρισία ασκείται κυρίως έμμεσα όχι με το παραδοσιακό “ψαλίδι”, αλλά με την οικονομική ασφυξία που επιβάλλεται σε κάθε καλλιτεχνική προσπάθεια που ξεφεύγει από την πεπατημένη και, ταυτόχρονα, με την πολύμορφη εξαγορά των καλλιτεχνών, την κολακεία της μετριότητας. Μια άλλη μορφή έμμεσης λογοκρισίας είναι η χειραγώγηση του λαϊκού γούστου, η συντονισμένη επιβολή γραμμής, π.χ., με την αποθέωση υποπροϊόντων όπως είναι το Fight Club και το συντονισμένο θάψιμο εξαιρετικά αξιόλογων δημιουργιών όπως είναι Οι αντάρτες του Μπροντγουέι, μιας ταινίας που μας διδάσκει ότι η τέχνη είτε θα είναι επαναστατική και ανυπότακτη είτε δεν θα υπάρξει.

Τελευταίο αφήσαμε το παζάρι ή αλλιώς πως “'Εκθεση μπιζού και μικροδώρων” που ανοίγει τις πόρτες του σήμερα στην ΠΟΛΙΤΕΙΑ. Θα είναι ανοιχτή καθημερινά 17.00 – 23.00 και τα Σαββατοκύριακα 11.00 – 14.00 το ρπωί και 17.00 – 23.30 το βράδυ.

Τι γιατί σας το προτείνουμε είναι ευδιάκριτο φαντάζομαι: Αν υπάρχει η στοιχειώδης δυνατότητα για δώρα προτιμήστε τη γειτονιά, προτιμήστε τα παιδιά που συμμετέχουν στις κοινωνικές δράσεις. Ας στηρίζουμε ο ένας τον άλλον στον καιρό της κρίσης..

Υπάρχουν στιγμές που ακόμα και στο χώρο δουλειάς μπορεί κανείς να είναι πολύ όμορφα... Δεν χρειάζονται πολλά πράγματα. Μόνο λίγη αγάπη και ανθρωπιά, τα στοιχεία αυτά που λιγόστεψαν πολύ στις μέρες μας, αλλά τα χρειαζόμαστε τόσο. Δείτε τι συνέβη μια καθημερινή μέρα της εβδομάδας που πέρασε στην ΠΕΤ ΟΤΕ. Εμείς ξέραμε ότι είχε προγραμματιστεί Εκτελεστική Επιτροπή στις 12. Ο Μανώλης Ραπανάκης ήρθε μισή ώρα πριν με τα σύνεργα του...

Είχε φέρει ένα μεγάλο σακ βουαγιάζ, απ' αυτά που χρησιμοποιούν οι άνθρωποι για τα ταξίδια τους. Έφτιαξε λίγο, στην πραγματικότητα προσάρμοσε ένα μέρος των γραφείων της αίθουσας του Δ.Σ. και ύστερα άρχισε να προετοιμάζεται για το δικό του γεύμα - προσφορά σε φίλους και συναδέλφους με την ευκαιρία της δικής του αποχώρησης από τον ΟΤΕ.

Τα έφτιαξε όλα στην εντέλεια, ο Μανώλης. Κι αφού συμμετείχε στην τελευταία μάλλον για τον ίδιο Εκτελεστική Επιτροπή, έστρωσε το τραπέζι κι άρχισε να σερβίρει τους φίλους και συναδέλφους. Το συνηθίζουν αυτό στον ΟΤΕ, αλλά με... κοψίδια. Ο Μανώλης διάλεξε κάτι άλλο, φασολάδα και ρέγκα και ελιές και τουρσί! Συμμετείχα κι εγώ, καλεσμένος του Μανώλη σ' αυτό το υπέροχο ξεχωριστό γεύμα και τον ευχαριστώ!

Δικαιολογημένα χαμόγελα!... Τερματίζει τη θητεία στον ΟΤΕ και στα συνδικαλιστικά πράγματα του χώρου. Θα κάνει χρήση του προγράμματος της τελευταίας εθελουσίας. Θα συμβάλει κι αυτός, θέλοντας και μη, στη βίαιη αλλαγή του τοπίου γύρω μας και στην ίδια την ΠΕΤ ΟΤΕ, ίσως. Στο καλό φίλε Μανώλη! Κρατάμε τις πιο όμορφες αναμνήσεις από το πέρασμά σου, από το συνδικάτο. Θα μας λείψουν το γέλιο σου και η καθαρή φωνή σου...

Ένας άνθρωπος που σημάδεψε τη ζωή και το μέλλον της Νότια Αφρικής με αγώνες εναντίον των φυλετικών διακρίσεων, έφυγε από τη ζωή, χθες. Ο Νέλσον Μαντέλα δεν ζει πια. Ποιος ήταν; Ας δούμε ΕΔΩ μερικά βιογραφικά στοιχεία γι' αυτόν...

Μεγάλα αφιερώματα στα ΜΜΕ όλου του κόσμου για τον Νέλσον Μαντέλα και όχι τυχαία. Άνοιξε ένα δρόμο με τους αγώνες του για κοινωνική δικαιοσύνη. Από το πρωτοσέλιδοι της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ. Δείτε ΕΔΩ.

Τραγική στοιχεία για την φτώχεια στην Ελλάδα. Το πρωτοσέλιδο της ΑΥΓΗΣ εντυπωσιακό. Όχι πως δεν ξέραμε τι συμβαίνει και περιμέναμε ένα δημοσίευμα να μας το πει. Ξέρουμε, τα ζούμε στο πετσί μας, τα βλέπουμε γύρω μας. Δείτε περισσότερα ΕΔΩ.

Μέχρι και ο ΚΗΡΥΚΑΣ, η ομογενειακή εφημερίδα στη Νέα Υόρκη έχει πρώτο θέμα το μεγάλο πρόβλημα της απλήρωτης εργασίας. Δες ξανά το νούμερο: Ένα εκατομμύριο απλήρωτοι Έλληνες... Παρακαλούμε πολύ μη μας... σώζετε άλλο!... Δείτε αναλυτικά ΕΔΩ.

Εμφαντικός ο τίτλος του ΛΟΓΟΥ της πρωινή καθημερινής εφημερίδας. Φτωχός ο ένας; στους τρεις Έλληνες! Πού έχουμε φτάσει Θεέ μου; Πόσο κατήφορο έχει ακόμα μπροστά μας για να τον ζήσουμε; Δείτε περισσότερα ΕΔΩ.

Τα ψέματα τους!.. Ο τίτλος της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ αναδεικνύει ένα πρόβλημα πολύ σοβαρό που έχει να κάνει με τις διακοπές της ΔΕΗ. Διαβάστε τον προσεκτικά. Και μετά δείτε αναλυτικά το θέμα ΕΔΩ. Κι αν δεν μας αφορά άμεσα το θέμα όλο και κάποιο γείτονα ή φίλο θα αφορά.

Άλλο ένα δύσκολο θέμα που λόγω κρύου επίσης αναδείχθηκε αυτές τις μέρες. Είναι από την εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Οι περισσότερες πολυκατοικίες δεν λειτουργούν τους καυστήρες τους, δεν έχουν χρήματα να βάλουν πετρέλαιο. Στην εποχή της... ανάπτυξης. Δείτε κι ΕΔΩ.

Πέντε χρόνια μετά τον άδικο χαμό ενός πιτσιρικά, του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Οι μαθητές, στα σχολεία, νοιώθουν δίπλα του... Και στους δρόμους έχουμε διαδηλώσεις. Ποιος δεν θυμάται τον Δεκέμβρη του 2008, όταν η Αθήνα κάηκε στο κέντρο της...

Ας θυμηθούμε λίγο τα γεγονότα...

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 07/12/2013

Το να πεθαίνει ένα παιδί από τις αναθυμιάσεις ενός μαγκαλιού, που δεν έχει προλάβει ακόμα να ζήσει, στα 2013 δείχνει, αν μη τι άλλο, πόσο τραγικά έχουμε επιστρέψει, βίαια, στο παρελθόν... Έχει σημασία αν ήταν Ελληνάκι ή ήταν αλλοδαπό; Συνέβη στη Θεσσαλονίκη, τη μεγάλη φτωχομάνα και μας αφορά, τον καθένα ξεχωριστά...

Ας προβληματιστούμε τουλάχιστον... Ας μην αφήσουμε να περάσει έτσι το πράγμα. Δεν ήταν οι πρωτοφανείς καιρικές συνθήκες που ανέφερε η εκφωνήτρια του MEGA, θλιμμένη δήθεν... Οι συνθήκες ήταν φυσιολογικές. Δεκέμβρης είναι, χειμώνας. Αν δεν κάνει κρύο τώρα, δηλαδή, πότε θα κάνει; Αν δεν χιονίσει τώρα, πότε;

Αλλού είναι το πρόβλημα... Έχει να κάνει με 'κείνους που χειραγωγούν την κοινή γνώμη και προσπαθούν να μας σερβίρουν τα μαύρο για άσπρο. Το πρόβλημα είναι ότι οφείλουμε πια κι εμείς, ο καθένας προσωπικά, να κάνουμε μια στοιχειώδη προσωπική έρευνα... Ως αναγνώστες, ακροατές τηλεθεατές, πολίτες, ας γίνουμε λίγο δημοσιογράφοι και ας προσπαθήσουμε να κάνουμε ρεπορτάζ.

Ποιος, άραγε ευθύνεται που αυτό το 13χρονο κοριτσάκι ζούσε με τη μητέρα του σ' αυτό το ανήλιαγο και υγρό υπόγειο; Γιατί τους έκοψαν το ρεύμα; Ήταν απατεώνας η μητέρα, δούλευε δηλαδή, είχε χρήματα και δεν πλήρωνε τη ΔΕΗ, έτσι για το καπρίτσιο της; Προσωπικά, απ' όσα διάβασα για το θέμα, δεν μου έδωσε την αίσθηση για κάτι τέτοιο. Ήταν μάνα και πατέρας μαζί...

Το πιο ωραίο ενός κράτους που δεν ξέρει ή δεν είναι διατεθειμένο να δώσει το παραμικρό, είναι ότι η άμοιρη αυτή γυναίκα συνελήφθη ως υπαίτια για το θάνατο του παιδιού της. Και ευτυχώς βρέθηκε ένας εισαγγελέας με σωφροσύνη να την αφήσει ελεύθερη να θάψει και να πενθήσει το παιδί της... Και “γαλαντώμο” όπως είναι το κράτος και το γνωρίζουμε σε όλες τις εκφάνσεις του, της έδωσε κι έξι μήνα να ετοιμάσει τα χαρτιά της για να απελαθεί από τη χώρα μας. Να πάει πού; Εκεί απ' όπου έφυγε αναζητώντας μια πιο ανθρώπινη ζωή, μια καλύτερη τύχη για την ίδια και το παιδί της; Ποιος θα περιμένει να την υποδεχθεί χωρίς την κορούλα της;

Εντάξει, όλα αυτά είναι ψηλά γράμματα για ένα κράτος που δεν διαθέτει τις στοιχειώδεις κοινωνικές ευαισθησίες και υποδομές. Και για να δείχνει καλύτερο, να κρύβει αυτό το απαίσιο πρόσωπο του, έχει για σύμμαχο τον Τύπο, έντυπο ή ηλεκτρονικό. Στα χαμηλά το πέρασε το θέμα. Και για πόσο; Όσο η άμεση επικαιρότητα το απαιτούσε. Οι γνωστές φυλλάδες την ίδια ώρα, είχαν ψηλά τη μάχη, τύπου καραγκιόζ μπερντέ, που δήθεν δίνει η κυβέρνηση απέναντι στην τρόικα και τους δανειστές μας.

Έτσι μάθαμε ξαφνικά από τους τίτλους των πρωτοσέλιδων ότι η τρόικα δεν πιέζει μόνο, αλλά πιέζεται κιόλας... Τι λέτε βρε παιδιά! Δηλαδή, για να το κατανοήσω καλύτερα, υπάρχουν εκεί στην κυβέρνηση κάποιοι που είναι διατεθειμένοι και το κάνουν, να.. πιέσουν την τρόικα; Τα βλέπει ο κόσμος και γελάει καθώς τους νοιώθει στην καθημερινότητα τους, πόσο οσφυοκάμπτες είναι απέναντι στους δανειστές μας...

Ναι, μονόστηλο για την τιμή των όπλων ο θάνατος της 13χρονης, εξάστηλη η... αντίσταση και δήθεν διαπραγμάτευση για τις κατασχέσεις σπιτιών από τις τράπεζες; Μα, αν θυμάμαι καλά, αυτά ήταν να τα πάρουν κάποτε οι κακοί κομμουνιστές από του βολεμένους μικροαστούς που είχαν κάποιο ακίνητο στην ιδιοκτησία τους.

Τώρα που η μεσαία τάξη χτυπιέται ανελέητα από τις υπερφορολογήσεις και τις πολιτικές της λιτότητας, μάλλον δεν υπάρχει χώρος για τους κομμουνιστές. Τραπεζίτες και εθνικοί εργολάβοι έχουν βγει παγανιά και παίρνουν όχι μόνο σπίτια , αλλά ανθρώπινες ζωές...

Μέσα σ' αυτή τη συγκυρία ακριβοπληρωμένοι σύμβουλοι του Μαξίμου, της Συγγρού και της Χαριλάου Τρικούπη βγήκαν με τους δημοσκόπους να αλλάξουν ατζέντα συζήτησης. Ματαιοπονούν. Όταν υπάρχει ένα νεκρό κοριτσάκι και τόσα “γιατί” που ζητούν απαντήσεις, μόνο αυτοί στριμώχνονται στα φιλικά τους κανάλια να δουν τις κατά παραγγελία δημοσκοπήσεις τους. Η αλήθεια, το ξέρουμε, είναι εντελώς διαφορετική...

• Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευτεί αύριο, στην εβδομαδιαία εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ στη στήλη μου “Επισημάνσεις”.

Η καλή πλευρά του χειμώνα. Στην Πάρνηθα οι κουμαριές μας περιμένουν. Μόλις βέβαια λυώσουν τα χιόνια, γιατί μέχρι τότε η πρόσβαση είναι δύσκολη...

Ωραία, να το παραδεχτούμε... Ήρθε απότομα ο χειμώνας. Λες και μας έπιασε στον ύπνο, λες και δεν υποπτευόμαστε ότι αυτό θα συμβεί για να κάποια στοιχειώδη προστασία. Αναφέρομαι σε 'κείνους που μπορούν κι έχουν τη δυνατότητα για κάτι τέτοιο. Γιατί για τους άλλους η κατάσταση είναι, περισσότερο από τραγική μ' αυτό το χιονιά.

Δείτε τη χθεσινή έκτακτη ανακοίνωση που εκδόθηκε από το Δήμο Αθηναίων για να αντιληφθείτε για τι πράγμα μιλάω. Διότι, αν η επίσημη ενημέρωση σας εξαντλείται στην τηλεόραση, το πιο πιθανό είναι να μην την έχετε δει καθόλου:

Μετά από ευρεία σύσκεψη υπό τον δήμαρχο Αθηναίων, κ.Γιώργο Καμίνη, αποφασίστηκε να τεθούν, από σήμερα, σε 24ωρη έκτακτη λειτουργία, σε πρώτη φάση, δύο θερμαινόμενοι δημοτικοί χώροι, ενώ σε ετοιμότητα για την υποδοχή αστέγων βρίσκεται ήδη και ο ξενώνας αστέγων του δήμου Αθηναίων.
Οι χώροι αυτοί είναι οι εξής:
α) Το Πολιτιστικό Κέντρο του 4ης Δημοτικής Κοινότητας (Λένορμαν και Αλεξανδρείας 35)
β) και η Λέσχη Φιλίας Κυψέλης στην οδό Κίου 5 (210- 8624449)
γ) Το Υπνωτήριο του δήμου Αθηναίων, της οδού Αλικαρνασσού 49, σε συνεργασία με τους Γιατρούς του Κόσμου. Στο κτίριο αυτό εκτός από διανυκτέρευση παρέχεται πρόσβαση σε συσσίτιο, γιατρούς και μπάνιο. Η λειτουργία των χώρων θα καλύπτεται από κοινωνικό επιστήμονα (κοινωνικό λειτουργό, ψυχολόγο, κοινωνιολόγο) φύλακα και εθελοντές και στους χώρους θα υπάρχουν 150 υπνόσακοι.
Καθ’ όλη τη διάρκεια του 24ώρου θα λειτουργεί η τετραψήφια τηλεφωνική γραμμή εξυπηρέτησης του δημότη 1595, ως γραμμή ενημέρωσης για άστεγους συμπολίτες μας, καθώς και τυχόν έκτακτες ανάγκες.
Ομάδες έργου του Κέντρου Υποδοχής και Αλληλεγγύης του δήμου Αθηναίων (ΚΥΑΔΑ) θα πραγματοποιούν, σε συνεργασία με εθελοντικές και μη κυβερνητικές οργανώσεις, καθώς και το Εθνικό Κέντρο Κοινωνικής Αλληλεγγύης, επιτόπιες παρεμβάσεις (street work), προκειμένου να ενημερώνονται οι άστεγοι συμπολίτες μας για τους διαθέσιμους χώρους αλλά και να προσφέρονται, όπου χρειάζεται, φάρμακα και ζεστό ρόφημα.
Επίσης, ενημερώνονται τα Αστυνομικά Τμήματα, στην ευθύνη των οποίων βρίσκονται τα σημεία υποδοχής αστέγων, για τη συνδρομή τους ως προς τη φύλαξη των χώρων κατά τη βραδινή βάρδια. Έχει ήδη γίνει επικοινωνία με την 1η ΔΥΠΕ για την ενημέρωση και τη διασύνδεση με τα εφημερεύοντα νοσοκομεία.
Θα συνεχιστεί και φέτος η συνεργασία των κοινωνικών δυνάμεων που δραστηριοποιούνται στην πόλη για την υποστήριξη των αστέγων. Το Εθνικό Κέντρο Αλληλεγγύης (ΕΚΚΑ), ηPRAKSIS, Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός, oι Γιατροί χωρίς Σύνορα, οι Γιατροί του Κόσμου, η ομάδα εθελοντισμού τηςPROTECTA, η Θετική Φωνή και ο ΟΚΑΝΑ, το ΕΘΕΑ Exelixis έχουν ήδη δηλώσει «παρών» στη συμμαχία που στήθηκε για τις συνθήκες των δυσμενών καιρικών συνθηκών. Το ΚΥΑΔΑ από την έδρα του, Πειραιώς 35, θα συντονίζει και φέτος τις ομάδες που θα παρεμβαίνουν στους δρόμους της πόλης σε εικοσιτετράωρη βάση, θα προωθεί προς όλους τις αναφορές για την ύπαρξη αβοήθητων αστέγων στο δρόμο και θα καλύψει τις ανάγκες των αστέγων σε κλινοσκεπάσματα, φαγητό και μικρογεύματα εντός και εκτός των κέντρων φιλοξενίας που θα ανοίξουν, λαμβάνοντας υπόψη και τις ανάγκες των άλλων φορέων σε υλική βοήθεια.

Ήταν πάντα έτσι ο χειμώνας; Όχι. Εμείς οι μεγαλύτεροι που θυμόμαστε πράγματα, ξέρουμε πόσος πολύς κόσμος έχει φτάσει σε μεγάλης έκτασης τραγική κατάστασης υποβάθμισης της ποιότητας ζωής του. Και για να αποδώσουμε ευθύνες: Φταίει, άραγε, γι' αυτό μόνο το κράτος με τις ανάλγητες πολιτικές τους; Φταίει κι αυτό, ασφαλώς σε ένα μεγάλο μέρος, αλλά υπάρχει και προσωπική ευθύνη που δεν διαχειριστήκαμε με σωφροσύνη το παρελθόν.

Τότε που περίσσευε κάτι κι εμείς νομίζαμε ότι έτσι θα ήταν για πάντα τα πράγματα και δεν χρειάζονταν να κάνουμε κάτι για τους δύσκολους καιρούς. Και δεν αναφέρουμε τόσο στα υλικά αγαθά, στην οικονομία έτσι όπως την αντιλαμβάνεται ο πολύς κόσμος. Όχι. Τα πλούτη εξανεμίζονται εύκολα από μια κρίση και χάνονται. Αλλού έπρεπε και πρέπει να φροντίζουμε στον εαυτό μας: Στην καρδιά μας, για να μπορεί να αντιμετωπίζει με χαμόγελο και αισιοδοξία, δύσκολες καταστάσεις.

Το ξέρω ότι είναι δύσκολο, ότι θέλει πολύ δουλειά, πρώτα με τον εαυτό μας και ύστερα με τους γύρω μας. Αλλά αυτή είναι η μεγάλη πρόκληση: Αν εξοπλιστούμε μ' αυτή τη μεγάλη δύναμη και πίστη ακόμα και το κρύο και ο χειμώνας θα παρατηρήσετε ότι μπορεί να γίνει διαχειρίσιμος.

Τόλμη χρειάζεται, πίστη και αισιοδοξία. Και χαμόγελο! Η δύναμη θα ΄ρθει μετά. Και θα είναι αρκετά μεγάλη ώστε να αντιμετωπίσουμεν όποιες καταστάσεις μας προκύψουν...