Μια χιουμοριστική προσέγγιση του ερχομού της νέας χρονιάς που κυκλοφορεί ευρύτατα στο internet. Με μεγάλες αλήθειες...

Απόψε θα την αποχαιρετήσουμε τη χρονιά που φεύγει από τη ζωή μας. Ώρα για κάποιους απολογισμούς...

Ο χρόνος φεύγει σαν νερό... Νέα διαπίστωση; Όχι βέβαια... Το ξέρουμε, το ζούμε καθημερινά. Η μέρα τελειώνει γρήγορα, το ίδιο και οι μήνες και τα χρόνια... Κι εμείς τα ακολουθούμε σαν τρελοί, ξεχνώντας στο μεταξύ να ζήσουμε, όπως έχουμε υποχρέωση, απέναντι στους συνανθρώπους μας.

Απόψε λοιπόν τελειώνει το 2013... Ώρα για μερικούς μικρούς απολογισμούς, από αυτούς που χρειαζόμαστε προκειμένου να μάθουμε από τα λάθη μας, γιατί δεν είναι σοφό να τα επαναλαμβάνουμε χωρίς να παίρνουμε τα απαραίτητα μαθήματα...

Η πρώτη λέξη που μας έρχεται στο μυαλό είναι η μεγάλη δυσκολία να τα βγάλουμε πέρα... Ήταν στην ουσία η δεύτερη χρονιά που βρέθηκα εκτός εφημερίδας με όλες τις δυσκολίες, κυρίως οικονομικές. Χωρίς να είναι λιγότερες και οι άλλες που αφορούν στο γεγονός ότι σε μια εποχή που αισθάνεσαι πολύ δημιουργικός, βρίσκεσαι στο περιθώριο, χωρίς δική σου ευθύνη...

Από την άλλη δεν πρόκειται για κάτι εντελώς προσωπικό... Τις ίδιες τεράστιες δυσκολίες βιώνει και όλος ο κόσμος γύρω μας. Έχει χάσει την εμπιστοσύνη του στους πολιτικούς κυβερνήτες, είδε άλλα να λένε κι άλλα να κάνουν, ένοιωσε προδομένος, καθώς “στριμώχτηκε” από το άγριο φοροκυνηγητό. Ως πολίτης βρέθηκε σε δυσκολία να καλύψει όλο το βάρος της ευθύνης που τον βαρύνει...

Τα όποια ανοίγματα του σε άλλους καλύτερους καιρούς βρέθηκαν μπροστά του, βρόγχος έτοιμος να τον πνίξουν. Μια σκοτοδίνη, μια απελπιστική έλλειψη στοιχειώδους ηθικής που οδηγεί στα κακοτράχαλα μονοπάτια της κατάθλιψης... Πολύ εύκολο να σου προκύψει αν δεν προσέξεις...

Το 2013 είδαμε φίλους να “φεύγουν” και νοιώσαμε φτωχότεροι... Ήταν η χρονιά που ακόμα κι εμείς που λόγω δουλειάς ζούμε από τις ειδήσεις παρακαλούσαμε να μην υπάρχουν... Γιατί καμιά είδηση δεν ήταν καλή, δεν έδινε ελπίδα δεν άφηνε μια χαραμάδα στην αισιοδοξία και στο όνειρο που έχει ανάγκη ο άνθρωπος για να ζήσει...

Πολλές φορές εδώ, στο ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ, δώσαμε μάχη για να αναδείξουμε ειδήσεις ή θέματα που είχαν μέσα τους κάτι από το φως που λείπει στους σκοτεινούς καιρούς μας...

Μερικές φορές η ενδοσκόπηση είναι μια αναγκαία προσωπική υπόθεση... Ουδείς άλλος δεν μπορεί να μιλήσει για μας καλύτερα από εμάς... Αυτό να το θυμάστε. Στα ερωτήματα που θα θέσετε απόψε, εσείς πρέπει να δώσετε απάντηση. Μην περιμένετε από κανέναν άλλον...

Και μη βολεύεστε να λέτε εύκολα ότι φταίνε οι άλλοι. Ναι, οι άλλοι φταίνε, αλλά αυτό άραγε μας απαλλάσσει εμάς από την ευθύνη να διαχειριστούμε την κρίση και να δώσουμε επαρκείς απαντήσεις; Τη ζωή, να το ξέρετε, δεν την φτιάχνει η τύχη. Εμείς τη διαμορφώνουμε με τον τρόπον που κινούμαστε και την αντιμετωπίζουμε σε όλες τις εκφάνσεις της...

Δράση, περισσότερη και πιο ουσιαστική δράση με περιεχόμενο, αυτή ας είναι η ευχή μας για τη νέα χρονιά που θα ξημερώσει αύριο, Τετάρτη. Εμείς αλλάζουμε τα πράγματα ξεκινώντας τις πιο ουσιαστικές και μεγάλες αλλαγές από τον εαυτό μας.

Αυτό να το θυμάστε πάντα... Εγώ που σας το λέω δεν το έχω απλά ως θεωρία... Το προσπαθώ να το εφαρμόζω καθημερινά στη ζωή μου...

• Διαβαστε ΕΔΩ μια άλλη προσέγγιση στο χρόνο που φεύγει... Ένα εξαιρετικό κείμενο...

Η ταβέρνα του Νίκου, του γιου του καπετάνιου... Να καλοκαιρέψει λίγο και να κάθεσαι εδώ αντίκρυ στο Αιγαίο να ακούς την υπέροχη μουσική, της κόρης του, Σοφίας...

Τα Ζάρκα από ψηλά, ο τόπος που έζησα και αγάπησα... Με φόντο το ανοιχτό Αιγαίο που πάντα έκανε τα παιχνιδάκια του με τον καιρό...

Άλλη μια όμορφη φωτογραφία από την παραλία Ζαράκων. Δεν είναι δικές μου οι φωτογραφίες αν και έχω τραβήξει εκατοντάδες φωτογραφίες από αυτόν τον τόπο που πάντα μου άρεσε.

Συνέβη πριν από μερικές μέρες εντελώς ξαφνικά στη δουλειά μου. Αυτές τις μέρες που όλοι λείπουν βοηθάω παντού. Μια από τις υποχρεώσεις της γραμματείας είναι να σηκώνει το τηλέφωνο. Μεσημέρι ήταν, όταν συνέβη το περιστατικό...

Στην άλλη άκρη της γραμμής μια γνωστή φωνή. Με ζήτησε με το όνομα μου. “Ο δάσκαλος από τα Ζάρκα, ο Κώστας”... Ήταν, λέει, με τον Νίκο στην ταβέρνα του, έπιναν ένα μισόκιλο κρασί με μεζέ ψημένη φέτα και με... θυμήθηκαν...

Ο Κώστας είναι ανεξάντλητος, έχει όρεξη, διάθεση, θέλει και παρέα... Κι έβαλε τον Νίκο να με πάρει τηλέφωνο. Πού το θυμήθηκαν, αλήθεια, ύστερα από τόσα χρόνια το τηλέφωνο στη δουλειά μου; Με πήρε από το χέρι και με πήγε πολλά – πολλά χρόνια πίσω...

Σαν κινηματογραφική ταινία, όλα κύλησαν στο μυαλό μου... Τότε που πιτσιρίκι πρωτογνώρισα τον τόπο από τον Στέλιο, όταν πήγαμε έναν Αύγουστο σε μια καλαμοκαλύβα στο βουνό, δίπλα στη θάλασσα. Πραγματικά ψαρότοπος... Τα σπίτια ελάχιστα, το νερό στο πηγάδι γλυφό κι ο δρόμος για να φτάσεις εκεί από το ομώνυμο χωριό, ότι χειρότερο...

Χωματόδρομος της κακιάς ώρας. Κι όμως αυτός ο τόπος με μάγεψε... Είχε μια υπέροχη θάλασσα, ένα Αιγαίο ανοιχτό μπροστά στα πόδια σου κι ένα βότσαλο σκέτο μάρμαρο...

Εδώ έμαθα κολύμπι, όταν γλίτωσα από βέβαιο πνιγμό... Εδώ μια εποχή που πήγαινα πολύ συχνά, ζούσαμε μόνο με μπύρα. Βλέπεις δεν υπήρχαν τότε εμφιαλωμένα νερά...

Ένας από τους ανθρώπους που γνώρισα εκεί ήταν ο Κώστας, ο δάσκαλος. Ερχόταν από το Αλιβέρι, όπου ήταν διορισμένος. Συχνά τα πίναμε στην ταβέρνα του Νίκου, είχε πάντοτε μια καλή ιστορία να μας πει... Άλλοτε πάλι έπαιρνε τη βάρκα, μας έβαζε μέσα μαζί μ' ένα καραφάκι ούζο, βρίσκαμε όστρακα και τα τρώγαμε επιτόπου και πίναμε...

Ύστερα ο χρόνος κύλησε... Ο κακός χωματόδρομος έγινε άσφαλτος και ο μικρός συνοικισμός άλλαξε. Φτιάχτηκαν κι άλλα σπίτια, δημιουργήθηκαν δυο υποτυπώδη ξενοδοχεία, αλλά οι άνθρωποι του δεν άλλαξαν...

Βρέθηκα ξανά τυχαία μια μέρα που είχαμε πάει στο Μαρμάρι για δουλειά. Η Σοφία, η κόρη του Νίκου είχε βάλει στα ηχεία και έπαιζε απαλά μια υπέροχη μουσική... Και ξύπνησε μέσα μου, όλη αυτή η ομορφιά... Πήγα μερικές φορές ακόμα...Ύστερα ένοιωθα ότι δεν μπορούσα πια να τον χαρώ, όπως θα ήθελα. Μερικά πράγματα σε μένα άλλαξαν, κάποια μάλιστα πολύ βίαια.

Αλλά ο τόπος πάντα μου άρεσε... Κι όσο κι αν μερικοί άνθρωποι έκαναν ότι μπορούσαν για να βάλουν τη σφραγίδα τους, να τον αλλάξουν, η φύση αντιστέκεται και κρατάει μερικά από τα πιο όμορφα στοιχεία της...

Τι μου άρεσε και μου αρέσει σ' αυτόν τον τόπο; Καταρχήν είναι μόλις μιάμιση με δυο ώρες από την Αθήνα κι έχεις την αίσθηση ότι βρίσκεσαι σε έναν εντελώς άλλον κόσμο. Κυριολεκτικά...

Δεν είμαι καθόλου υπερβολικός... Εξάλλου σ' αυτόν τον τόπο το μόνο που ήθελα πάντα να ξεχνάω ήταν η δημοσιογραφική μου ιδιότητα αν και ποτέ δεν τα κατάφερα... Για κάποιους σαν τον δάσκαλο ή σαν τον Νίκο, το γιο του καπετάνιου, πάντα ήμουν μ' αυτή την ιδιότητα εκεί...

Πάντα μου άρεσε να επιστρέψω για λίγο καιρό εκεί... Είναι και παραμένει ένας από τους τόπους που αγάπησα στη ζωή μου. Και επειδή αυτό δεν έγινε τυχαία, αλλά χτίστηκε σιγά – σιγά με σιγουριά και απλότητα, κρατάει άσβηστη μέσα μου, φωτιά....

Ευχαριστώ τον Κώστα, τον δάσκαλο γι' αυτές τις μνήμες που με έκανε να σκαλίσω στο μυαλό μου και να ξαναζήσω πράγματα... Όμορφα, που σημάδεψαν τη ζωή μου...

Και καθώς τελειώνει ο χρόνος, πιο φαντάζεστε ότι θα ήταν το θέμα που αρέσει στους εκδότες; Το πολυφορεμένο “μίζες”! Δεν κοστίζει απολύτως τίποτα, δεν δημιουργεί κανένα πρόβλημα και κάνει κάποιους αγανακτισμένους να ελπίζουν ότι ίσως υπάρξει δικαιοσύνη... Από το ΘΕΜΑ.

Το πρωτοσέλιδο του ΒΗΜΑΤΟΣ. Θαύμα, θαύμα!... Τι ανακάλυψαν οι άνθρωποι! Πως οι μισοί Έλληνες θα έφευγαν, αν μπορούσαν... Δεν πρόκειται για έρευνα, ρεπορτάζ δρόμου, όχι, για μεγάλη δημοσκόπηση πρόκειται της Κάπα Recerch. “Ταλαιπωρία” θα ήταν να μιλούσαν οι δημοσιογράφοι της εφημερίδας με τους ίδιους τους ανθρώπους που υποφέρουν... Δείτε περισσότερα ΕΔΩ.

Στο ΕΘΝΟΣ υπόσχονται ηχηρά ονόματα. Μόνο που ΔΕΝ τα δίνουν... Στόχος τους δεν είναι να λάμψει η αλήθεια, δεν τους ενδιαφέρει, εξάλλου τους χαλάει και τα σχέδια κάτι τέτοιο... Αυτό που θέλουν είναι να γαργαλίσουν λίγο την περιέργεια και να ωθήσουν στα άκρα τη φαντασία. Ότι, δηλαδή, κάτι γίνεται βρε αδερφέ, κάτι κινείται...

Λίγο πιο χαμηλά τα θέμα στη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Το συνδέουν με την υπόθεση Τομπούλογλου κάνοντας και ευφυή λογοπαίχνια... Ότι δηλαδή το λάδωμα του Χάρη ήταν πταίσμα μπροστά στο χαμό των εκατομμυρίων ευρώ που διατέθηκαν για τα εξοπλιστικά προγράμματα...

Και ποιος είναι αυτός ο κ. Κάντας που ξαφνικά μας έγινε τόσο οικείος; Κι αν όλα όσα λέει στην απολογία του, ο εισαγγελέας εκτιμά ότι χρειάζονται περαιτέρω έρευνα μέχρι να φτάσει η υπόθεση στο σκαμνί, γιατί δεν το κάνουν αθόρυβα, χωρίς τυμπανοκρουσίες;

Σ' αυτόν τον τόπο μας αρέσουν τα μεγάλα λόγια, όχι τα μεγάλα έργα. Εκεί σταματούμε, λες και μια αόρατη δύναμη πάει τα πράγματα μέχρις ενός σημείου... Κι από κει και πέρα μην τον είδατε τον Παναή... Τι κουτόχορτο ταΐζουν τον ελληνικό λαό... Κι εμείς παρακολουθούμε απαθείς θεατές, το δράμα ενός λαού...

Μην ανησυχείτε ο κ. Χάρης αφέθηκε ελεύθερος με εγγύηση χρηματικού ποσού. Δείτε ΕΔΩ. Σιγά που θα είχε πρόβλημα ο άνθρωπος για 150.000 ψοροχιλιάρικα ευρώ...

Αλλαγή θέματος: Η τεχνολογία κινεί τον κόσμο και αλλάζει τον τρόπο σκέψης. Λέει η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ. Μακάρι να ήταν αλήθεια... Πολύ φοβάμαι όμως ότι καμιά τεχνολογία, από μόνη της δεν είναι σε θέση να μας προσφέρει απελευθέρωση... Αυτή θα έρθει μόνο δουλεύοντας με τον εαυτό μας...

Στη ΒΡΑΔΥΝΗ επεσήμανα ευχές για τον καινούριο χρόνο... Λίγο πρόωρο, αλλά η ιστορική εφημερίδα είναι εδώ και πολλούς μήνες εβδομαδιαία. Επομένως δεν θα έχει τη δυνατότητα να τα ξαναπεί στο περίπτερο με τους αναγνώστες της πριν από το νέο έτος... Έτσι τις λέει προκαταβολικά... Συμβαίνει κι αυτό με τις εφημερίδες... Δείτε ΕΔΩ μια πρώτη ανασκόπηση για το 2013...

Σ' αυτή την αυλή που είμαι φωτογραφημένος με τους γονείς μου, τη δεκαετία του '70, μόλις που εμφανίζονταν οι πρώτες έγχρωμες φωτογραφίες “παίζαμε” με τα ξαδέρφια μου, τα παιδιά της θείας Ελένης που κι αυτή έφυγε νωρίς χτυπημένη από την κακιά αρρώστια. Η δική μου ηλικία ήταν πιο κοντά στη Μαρία...

Έφυγα χθες το πρωί για δουλειά και ψιλόβρεχε. Επέστρεψα το απόγευμα, τα ίδια... Δεν βγήκα έξω, κάθισα μέσα και είδα τηλεόραση, ίδια η κατάσταση. Έξω βρέχει, αργά, σταθερά, ποτιστικά...

Ήθελα σήμερα να ήταν αλλιώς... Κάπως καλύτερος ο καιρός... Να τα καταφέρω να πάω το μεσημέρι στο νεκροταφείο της Νέας Φιλαδέλφειας, να αποχαιρετήσω τον ξάδερφο μου τον Κωστή στο τελευταίο του ταξίδι...

Το έμαθα χθες, από το τηλεφώνημα της αδερφής μου Μαλάμως... Έφυγε κι αυτός, ξαφνικά, λίγο μετά την αδερφή του, τη Βαγγελιώ...

Τι κακό είναι τούτο;... Τελευταία φορά τον είδα πριν δυο καλοκαίρια, Ιούνιος θα 'ταν θαρρώ, στην εκδρομή του Συλλόγου Θραψανιωτών Αττικής... Κι εκεί, παρέα με τη γυναίκα του τη Μαρία, κουβεντιάσαμε λίγο. Περνούσε δύσκολα. Η κρίση τον είχε χτυπήσει άσχημα. Υπήρξε ελεύθερος επαγγελματίας και είχε κάνει μια μικρή περιουσία με αίμα κι αγώνα.

Και ξαφνικά είδε τον κόσμο, όπως όλοι μας, να χάνεται κάτω από τα πόδια του...

Είμαι από το 1975 στην Αθήνα και στο σπίτι τους, στον Κόκκινο Μύλο, δεν τα κατάφερα να πάω... Ούτε και 'κείνοι να 'ρθουν στο δικό μου. Είναι που καμιά φορά χανόμαστε, δίνοντας βάση στα μικρά, καθημερινά πράγματα και μας διαφεύγει η ουσία...

Τα πατρικά μας σπίτια στο χωριό είναι μια μεσοτοιχία... Στην ίδια αυλή μεγαλώσαμε. Εγώ βέβαια είχα μια διαφορά ηλικίας μαζί του και δεν έπαιζα, όπως ας πούμε με τη Μαρία τη μικρή αδερφή του, αλλά οι φτερούγες της μάνας τους, της θείας Ελένης, μας ένωναν γλυκά όλους...

Δεν θα την ξεχάσω ποτέ αυτή τη γυναίκα... Είχε μια ομορφιά ξεχωριστή... Και σαν συνυφάδες έκαναν καλή παρέα με τη μάνα μου... Δε θυμάμαι να μαλώσουμε ποτέ... Μια οικογένεια ήμασταν... Αγαπούσαμε αληθινά ο ένας τον άλλον και δε δυσκολευόμασταν να το δείξουμε...

Ύστερα σκορπιστήκαμε... Χαθήκαμε. Εκείνος έφυγε νωρίτερα για την Αθήνα, όντας μεγαλύτερος. Ακολούθησα κι εγώ αναζητώντας μια καλύτερη τύχη... Δεν είμαι σίγουρος ότι τη βρήκαμε στο χωνευτήρι της Αθήνας που ο καθένας ακολούθησε τη δική του πορεία... Καμιά φορά βρισκόμαστε στο Σύλλογο Θραψανιωτών. Αλλά δυστυχώς μέχρι εκεί...

Φταίμε κι εμείς που δεν το επιδιώξαμε να 'ρθούμε λίγο πιο κοντά, αλλά πάντα έχουμε τη λαθεμένη εντύπωση ότι “εδώ θα είμαστε για πάντα” και ότι θα έχουμε απεριόριστο χρόνο στη διάθεση μας... Κι όμως... Κανένα τέτοιο περιθώριο δεν έχουμε. Και κάθε φορά που αφήνουμε μια ευκαιρία να χαθεί και να μην έρθουμε πιο κοντά, είναι βέβαιο πως προσθέτουμε κάποια χιλιόμετρα στην απόσταση που μας χωρίζει...

Καλό ταξίδι να 'χεις ξάδερφε... Θα συναντηθούμε κάποια στιγμή και ελπίζω τότε να έχουμε περισσότερο μυαλό και να δώσουμε την ευκαιρία στον εαυτό μας να γνωριστούμε καλύτερα...

Σημερινός πρωτοσέλιδος τίτλος της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ. Δυο θέματα στη συσκευασία τους ενός. Και αιθαλομίχλη και Τομπούλογλου και Λιάπης. Τι άλλο θέλετε;

Χαμηλά το θέμα Τομπούλογλου στη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ... Τι να κάνουν οι άνθρωποι με το πουλέν τους. Γαργάρα το κάνουν. Τόσα μαργαριτάρια της πολιτικής, μαζεμένα... Τον απολύουν και από την Εθνική Τράπεζα. Δείτε ΕΔΩ.

Χαμηλά και στο ΕΘΝΟΣ το ίδιο θέμα. Η δοκιμαζόμενη κυβέρνηση χρειάζεται στήριξη. Δεν είναι τώρα ώρα για τέτοια και τόση προβολή σαν αυτό του Τομπούλογλου... Απολογείται στον ανακριτή. Δείτε ΕΔΩ.

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 28/12/2013

Ψυχραιμία παιδιά!... Με το ρυθμό που πάτε θα πέσετε κάτω από το τραγικό όριο που σας δίνουν οι τελευταίες δημοσκοπήσεις, αν είναι κάθε εβδομάδα διαγράφετε κι από ένα μεγαλοστέλεχο σας, επειδή αποκαλύφθηκε κάποια λαμογιά του. Πόσοι ψηφοφόροι θα μείνουν να σας... αποθεώνουν για το θεάρεστο έργο σας να μας... σώσετε;

Προβληματισμοί Χριστουγεννιάτικοι καθώς οδηγούνταν στον εισαγγελέα ο πρόεδρος του Νοσοκομείου Παίδων “Αγλαΐα Κυριακού”, κ. Χάρης Τομπούλογλου, ο οποίος συνελήφθη το μεσημέρι της περασμένης Τρίτης από το Τμήμα Εκβιασμών της Διεύθυνσης Ασφαλείας Αττικής με το προσημειωμένο ποσό των 25.000 ευρώ, το οποίο ζήτησε από διαφημιστική εταιρία που ανέλαβε μεγάλο διαφημιστικό πακέτο του δημόσιου νοσοκομείου...

Η είδηση είναι διπλής κατεύθυνσης: Η πρώτη αφορά το γεγονός ότι σε καιρούς σκληρής, απάνθρωπης, λιτότητας για το λαό οι διαχειριστές της εξουσίας, εκείνοι ντε που “αγωνίζονται” νυχθημερόν για να μας... σώσουν, σκορπούν σαν τα μαρουλόφυλλα τα ευρώ, όταν έχουν να πάρουν τη μίζα τους...

Νέο; Καθόλου, έτσι λειτουργούσαν πάντα κι έτσι μας έφεραν σ' αυτή την κατάντια ως χώρα. Μόνο μια ματιά να ρίξετε στο “πόθεν έσχες” που δόθηκε πριν λίγες μέρες στη δημοσιότητα θα διαπιστώσετε πόσο αυξήθηκαν τα ακίνητα και οι καταθέσεις τους στις διάφορες τράπεζες κατά τη διάρκεια της βουλευτικής και κυρίως της υπουργικής τους θητείας...

Μαθημένοι λοιπόν στο να λειτουργούν ανεξέλεγκτοι, αφού το κράτος δεν υφίσταται στην περίπτωση τους, συνεχίζουν αμέριμνοι κι ασύδοτοι την καταστρεπτική πολιτική τους. Χθες ήταν οι σοσιαλιστές Άκης, Γιάννος, Μαντέλης κ.α. Σήμερα οι Λιάπης, Τομπούλογλου και όσοι άλλοι θα συλληφθούν στη συνέχεια...

Γιατί είναι περισσότερο από βέβαιο ότι το κακό θα συνεχιστεί... Προσπαθώντας να βρω και να διαβάσω περισσότερα στοιχεία γι' αυτή την τελευταία υπόθεση χρηματισμού που αποκαλύφθηκε χριστουγεννιάτικα, έπεσα πάνω σε μια εγγραφή του στο Facebook λίγο πριν τη σύλληψη του. Εκεί ο κ. Τομπούλογλου βέβαιος ότι θα εξελίσσονταν αλλιώς τα πράγματα, ότι δηλαδή θα πάρει “φυσιολογικά” τα 25.000 ευρώ, γράφει ένα κείμενο με τίτλο “Χριστούγεννα Ψυχής”... Σ' αυτό ο κ. Τομπούλογλου αναρωτιέται μήπως ξαναήρθε η ώρα των ανθρώπινων σχέσεων για να ξανακουμπήσει το ένα μέλος της οικογένειας πάνω στο άλλο.

Δεν μου κάνει καθόλου εντύπωση γιατί έτσι λειτουργεί όλη αυτή η φάρα των ανθρώπων. Δείτε πώς αντιμετωπίζει, αυτός ο υπεράνω, το χρήμα: “Μήπως βρεθεί χρόνος για να ασχοληθούμε με τα προβλήματα των γονέων και των παιδιών μας. Τώρα που δεν μπορούμε να κάνουμε όσα κάναμε με το χρήμα; Και μήπως ανακαλύψουμε επιτέλους πως τα πιο ωραία πράγματα στη ζωή δεν μπορούν να αγοραστούν”. Ο ίδιος αυτός άνθρωπος, λίγη ώρα μετά, δεχόταν τα προσημειωμένα χαρτονομίσματα, σύμφωνα με την ανακοίνωση της αστυνομίας.

Κι αν ήμασταν ψύχραιμοι και μπορούσαμε να τους παρακολουθήσουμε, θα διακρίναμε τον πανικό τους καθώς γίνονται περίγελος στα μάτια του κόσμου. Η Νέα Δημοκρατία, το πολιτικό κόμμα από το οποίο προέρχεται τον διαγράφει, ο τηλεβιβλιοπώλης υπουργός Υγείας κ. Άδονις Γεωργιάδης σπεύδει να διαχωρίσει τη θέση του, λέγοντας ότι δεν τον γνωρίζει... Και θα γελούσατε, επειδή και ο τελευταίος πολίτης αντιλαμβάνεται τη δεινή θέση στην οποία έχουν περιέλθει...

Φυσικά η παρουσίαση του θέματος στα ΜΜΕ γίνεται επιδερμικά. Δεν μπορούν να αποφύγουν να δείξουν την είδηση, το αστυνομικό ρεπορτάζ την έχει, αλλά ώς εκεί... Είναι καιρός τώρα για περαιτέρω έρευνα και ρεπορτάζ; Ποιος από τους εκδότες έχει τα κότσια να αφήσει ελεύθερους τους δημοσιογράφους του για να γράψουν; Δακτυλοδεικτούμενες είναι οι εξαιρέσεις...

Ο πολύ κόσμος θα στηθεί μπροστά στους τηλεοπτικούς δέκτες του και θα... απολαύσει το ρεπορτάζ από το ρεβεγιόν της παραμονής των Χριστουγέννων ή αυτών που ετοιμάζουν τώρα για την Πρωτοχρονιά στο τάδε ή στο δείνα, νυχτερινό κέντρο που τραγουδά ο τάδε ή ο δείνα, καλλιτέχνης. Θα μάθει για τα πιάτα που έσπασαν, τη μόδα της δεκαετίας του '60 που επιστρέφει και θα ακούσει πόσο δύσκολα ήταν να βρουν τραπέζι οι ενδιαφερόμενοι.

Και θα αναρωτιέται: Πού συμβαίνουν αυτά, αλήθεια; Σε άλλο κόσμο ζω εγώ, η γειτονιά μου, η παρέα μου; Γιατί αυτοί δεν νιώθουν καμιά από τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε εμείς;

• Το θέμα αυτό θα δημοσιευτεί αύριο στην εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ στη στήλη μου “Επισημάνσεις”.
• Δείτε ΕΔΩ επιπλέον στοιχεία για τον κ. Τομπούλογλου, από την ειδησεογραφία...
• Και κάτι ακόμα ΕΔΩ που αξίζει να το διαβάσετε...
• Δείτε ΕΔΩ. Έκτακτα μέτρα για την αιθαλομίχλη...

Στην 52 εβδομάδα του 2013 βρισκόμαστε... Και σήμερα δεν είναι εργάσιμη μέρα... Από αύριο θα επιστρέψουμε ο καθένας στο ρόλο του, όσοι έχουν τέτοιον ακόμα κι έχει να κάνει με εργασία... Γιατί αυτοί που μας κυβερνούν φρόντισαν, ελάχιστοι πια να έχουμε αυτό το προνόμιο κι εμείς αποβλακωμένοι, ανίκανοι να κάνουμε οτιδήποτε καθόμαστε κι ακούμε, άπρακτοι και σιωπηλοί...

Παλιά, θυμάμαι, τέτοια μέρα πηγαίναμε μια βόλτα... Στο πάρκο, τον εθνικό κήπο, παντού όπου μπορούσες να αλλάξεις εικόνες και παραστάσεις. Το 'χει αυτό ο άνθρωπος.

Φαίνεται όμως ότι κι αυτό κατάφερε να το θάψει βαθιά μέσα του...

Χθες, ας πούμε, το βράδυ είπα να πάω μια βόλτα στα VILLAGE CINEMAS στου Ρέντη. Παρά το κρύο, η ουρά στα ταμεία, αλλά και η κίνηση στο χώρο ήταν σχετικά πολύ μεγάλη. Μεγάλοι και παιδιά είχαν επιλέξει τον κινηματογράφο ως μια εναλλακτική μορφή διασκέδασης. Είχα την υπομονή να περιμένω, αλλά δεν άξιζε τον κόπο. Οι ταινίες που πρόβαλαν δεν είχαν αυτό το στοιχείο ή το περιεχόμενο που ήθελα εγώ για να με ελκύσουν. Δεν μου άρεσαν ή ήταν σε ώρες που χρειάζονταν μεγάλη υπομονή στην αναμονή.

Περπάτησα λίγο ανάμεσα στον κόσμο... Πήγα από τα σπιτάκια με το παζάρι. Μια κοπέλα επέμενε να με κεράσει ένα κομμάτι τυρί σε οδοντογλυφίδα που δεν θα ήταν πάνω από δύο χιλιοστά βάρος. Χαμογέλασα, την ευχαρίστησα και το πήρα... Ύστερα έφυγα... Δεν είχε νόημα να παραμείνω...

Ούτε η τηλεόραση είχε κάτι όμορφο... Και το κομπιούτερ κάποια στιγμή το βαριέσαι, πια... Προτίμησα να ξαπλώσω νωρίς, να ξεκουραστώ...

Έτσι μπόρεσα να σηκωθώ νωρίς σήμερα και να ασχοληθώ με το γράψιμο μου... Αυτή είναι η καλύτερη συντροφιά μου. Το μοίρασμα εικόνων και σκέψεων, ναι αυτό σίγουρα είναι καλύτερο...

Πάντα μου άρεσε το πρωινό γράψιμο. Νομίζω πως το μυαλό έχει αδειάσει στο χθεσινό ύπνο και τώρα είναι σε θέση να βοηθήσει στην καταγραφή ιδεών και σκέψεων. Το κάνω και τα καλοκαίρια αυτό... Πολλά από τα γραφτά μου είναι πρωινά, παρέα με το ζεστό νες καφέ μου και την κλασική πένα μου που γράφει σε χαρτί...

Έτσι έμαθε να γράφει η δική μου γενιά... Ύστερα “μαζεύω” όλο αυτό το υλικό, τα δικά μου χειρόγραφα και τα δακτυλογραφώ... Κάνοντας το γραμματέα του εαυτού μου, είμαι σε θέση να τον δω από μια κάποια απόσταση και να κάνω τις δέουσες διορθώσεις, εφόσον αυτές είναι απαραίτητες...

Ο ύπνος της μέρας είναι για τα παιδιά... Εκείνα που αλλάζουν ρόλους και ξενυχτάνε χωρίς λόγο και αιτία ώς τις πρώτες πρωινές ώρες. Ύστερα, είναι φυσικό να καθίσουν στο κρεβάτι τους ώς το μεσημέρι...

Η δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων, είναι λίγο πιο ήρεμη. Για μερικούς κρατά ακόμα κάτι από τη λάμψη του χθες, για άλλους απολύτως τίποτα... Έτσι ήταν πάντα, βέβαια... Απλά τώρα είμαστε λίγο πιο προσεκτικοί και γι' αυτό σε θέση να το διαπιστώσουμε.

Ώρα για ένα καλό βιβλίο... Η καλύτερη συντροφιά που δεν θα μας προδώσει ποτέ...

• Μια ευχή που δεν... πιάνει ποτέ. Επειδή απλά τη λένε χωρίς να την υποστηρίζουν με έργα. Δείτε ΕΔΩ. Ανάπτυξη; Ποια ανάπτυξη;