Η μηχανή παρκαρισμένη στον ίσκιο μιας συκιάς... Σα να τη χρειάζεται μ' αυτόν τον υπέροχο ήλιο που έχει κάθε μέρα...

Όμορφα σπίτια, ανάμεσα στο πράσινο, μια ανάσα από τη θάλασσα. Τόπος ιδανικός για να χαλαρώσω, για να φορτίσουν οι μπαταρίες μου και να αντέξω στο δύσκολο χειμώνα που έρχεται...

Μικρές ανάσες σ' ένα ήρεμο από κάθε άποψη περιβάλλον. Όπου τα πουλιά τιτιβίζουν αμέριμνα στις 10 το πρωί και ο μόνος ήχος που ακούγεται από μακριά, είναι κάποιος οικοδόμος με το σφυρί του...

Χώμα να το μυρίσεις λίγο. Με χρώματα φθινοπωρινά. Στο βάθος η κρεβατίνα φαίνεται με τα κιτρινισμένα φύλλα της. Όμορφες εικόνες, όμορφος τόπος...

Οι μέρες είναι υπέροχες... Λες και τις κράτησε για μένα... Ούτε ένα συννεφάκι στον ορίζοντα κι ο ήλιος ανατέλλει με όλη του τη γλύκα που μπορεί να έχει στα τέλη του Οκτώβρη... Απολαμβάνω κάθε λεπτό καθώς παίρνω βαθιές αναπνοές... Αυτές οι ανάσες είναι που θα δώσουν αντοχές να βγάλουμε το χειμώνα...

Μοιράζω τις ώρες μου όσο γίνεται πιο ισορροπημένα. Δίνω αυτό που αξίζει σε μένα κι αφήνω χώρο για τα γραφτά μου και το κομπιούτερ μου... Κι όλα αυτά χωρίς καμιά πίεση και ένταση, αν εξαιρέσεις κάποιες που οι άνθρωποι λες κι είναι γεννημένοι γι' αυτές και τις επιδιώκουν...

Ο ορίζοντας γεμίζει θάλασσα μπροστά μου και ο ήχος μιαw βάρκας που έρχεται από το ψάρεμα είναι ο μόνος που μου αποσπά προσωρινά την προσοχή μου... Διότι κατά τα άλλα ο νους μου είναι εστιασμένος εδώ, σε όσα συμβαίνουν γύρω μου και με αφορούν...

Εντάξει, είναι λίγο και η επικαιρότητα... Η παρέλαση και οι παράπλευρες απώλειες της, οι δηλώσεις Πάγκαλου και η μήνυση που κατατέθηκε εναντίον του. Τελικά αυτός ο κόσμος είναι φτιαγμένος έτσι που να μην πλήττει κανείς... Κάθε φορά που διακρίνεις στο βάθος τη ρουτίνα να έρχεται τυλιγμένη με τα υφαντά της, δημιουργεί ειδήσεις τέτοιες που σε “αποπροσανατολίζουν”. Σε βγάζουν από τη λογική της καθημερινότητας και εντέλει δημιουργούν εκείνες τις προϋποθέσεις που θα σε κάνουν να νοιώσεις καλύτερα, χωρίς άγχος και με μια διάθεση να το διασκεδάσεις λίγο το πράγμα...

Παρακολουθώ επίσης κάποιους φίλους μου. Φαίνεται ότι η μοναξιά είναι μεγάλη. Κολλημένοι στο Facebook, ξεπατικώνουν τσιτάτα σοφών, προσθέτοντας λίγη προσωρινή λάμψη στα λόγια τους. Μια λάμψη που θα ξεθωριάσει όταν η πραγματικότητα και η ζωή θα ζητήσουν το μερίδιο τους...

Γιατί η ζωή ήταν, είναι και θα παραμείνει εκεί έξω, μέσα στα παιδικά χαμόγελα και τις ανέμελες φωνές των ανθρώπων ή εκείνες που, πίσω από την απόγνωση κρύβουν αληθινά προβλήματα που προσπαθούν να προσεγγίσουν...

Δεν φιλοσοφώ... Προσπαθώ να δω με καθαρό μάτι τη ζωή... Να ιχνηλατήσω στους δρόμους της και να ρουφήξω το κάθε μόριο ενέργειας που την αφορά. Κι αυτό, πιστέψτε με, θέλει προσπάθεια, προσοχή και συντονισμό με όλες τις αισθήσεις...

Ας μην το ξεχνούμε... Μόνο το δώρο της ζωής μας χαρίστηκε. Τα υπόλοιπα είναι δική μας υπόθεση να τα φέρουμε στα μέτρα μας και να τα κατανοήσουμε... Κι αυτό προϋποθέτει συνεχή προσπάθεια, αγάπη, συμπόνοια για τον διπλανό μας... Το ζήτημα είναι πόσο είμαστε εμείς διατεθειμένοι να το κάνουμε...

Ξανακοιτάζω γύρω μου... Όλα είναι όμορφα... Είναι; Ή τα βλέπω εγώ έτσι επειδή είμαι καλά μέσα μου; Όπως και να' χει το πράγμα, απολαμβάνω στιγμές μοναδικές, που αξίζουν όσο τίποτα άλλο στον κόσμο. Το κάθε λεπτό τους...

• Η ζωη έχει δυο όψεις και οι δυο προκλητικές... Δειτε ΕΔΩ κι ΕΔΩ...