Φιμωμένη η Ισπανίδα δημοσιογράφος Κριστίνα Φαλλαράς. Ένας χαρακτηριστικός τρόπος να δείξει πως δεν είναι ελεύθερη πια να ζήσει από τη δουλειά της...

Άλλες εποχές, τότε που Κριστίνα ήταν μια φυσιολογική δημοσιογράφος και έκανε καριέρα, φτάνοντας στη θέση της υποδιευθύντριας...

Το 2008, έγκυος οκτώ μηνών, η βραβευμένη ισπανίδα συγγραφέας Κριστίνα Φαλλαράς απολύθηκε από την εφημερίδα όπου εργαζόταν ως υποδιευθύντρια. Ήταν η αρχή της κατάρρευσης μιας χώρας που συμπαρέσυρε την ίδια και πολλούς συμπολίτες της. Τον Νοέμβριο του 2012 η Κριστίνα έλαβε μια επιστολή από την τράπεζα που εξηγούσε ότι επειδή δεν κατέβαλε τα χρέη της ξεκινούσε η διαδικασία έξωσης. Η κάτοχος του Βραβείου Hammet 2012 για το καλύτερο αστυνομικό μυθιστόρημα ισπανικής γλώσσας περιέγραψε σε μια μακρά επιστολή την πτώση της.

«Το να μιλάμε μας σώζει» λέει η ίδια και περιγράφει σε λεπτομέρειες την αγωνία αυτών που το σύστημα συνθλίβει. Αφού επέστρεψε τα κλειδιά του διαμερίσματός της τώρα μένει προσωρινά στο σπίτι ενός φίλου της με τα δύο παιδιά της.

Λέγομαι Κριστίνα Φαλλαράς και έγινα η πιο διάσημη εκδιωγμένη της Ισπανίας. Θα προτιμούσα να μιλάω για άλλα πράγματα, αλλά η εποχή και η χώρα επιβάλλουν αυτή τη συζήτηση. Την Τρίτη 13 Νοεμβρίου 2012, στις 19.40, μερικές ώρες πριν την έναρξη της δεύτερης γενικής απεργίας στην Ισπανία, ένας δικαστικός της Βαρκελώνης χτύπησε την πόρτα του σπιτιού μου στην πλατεία Universidad. Ακούγονταν ήδη τα ελικόπτερα της αστυνομίας πάνω από την απεργία. Τη στιγμή που ο γιός μου Λούκας άνοιξε την πόρτα και μου είπε «Μαμά, είναι ένας κύριος» έπαψα να είμαι συγγραφέας, δημοσιογράφος και εκδότρια και έγινα εκδιωκόμενη η οποία θα μπορούσε να καταθέσει τη μαρτυρία της γραπτά ή να πει τα επιχειρήματά της μπροστά σε μια κάμερα. Μια μαρτυρία ζωντανή, σε πρώτο πρόσωπο..

Γράφω από τα χαμηλά της Ισπανίας, από το μισό που κατέρρευσε. Το 2009 και 2010 2 εκατομμύρια εργαζόμενοι αύξησαν το ποσοστό των ανέργων. Αυτοί οι άνθρωποι δεν παίρνουν κανένα επίδομα το οποίο χορηγείται μόνο για 2 χρόνια στην Ισπανία. Και από το 2011 εκατοντάδες χιλιάδες απολυμένοι προστίθενται ακόμη. Τους βλέπουμε να πέφτουν, τους κάνουμε χώρο δίπλα μας. Ξέρουμε, εμείς κι αυτοί, ότι είναι αναπόφευκτο.

Από δω κάτω είναι δύσκολο να διακρίνεις αυτούς που έμειναν εκεί ψηλά, πρέπει να κάνεις προσπάθεια να θυμηθείς. Ξέρουμε πώς ζουν, τι τρώνε, τι αγοράζουν, πώς ντύνονται και μετακινούνται γιατί βρισκόμασταν κι εμείς εκεί πριν από καιρό. Αλλά η φτώχεια επιβάλλει τη λήθη και πιστεύω ότι αυτό βοηθάει κάπως. Αυτοί που βρίσκονται ψηλά, αντίθετα, δεν κοιτούν προς τα κάτω. Δεν μπορούν. Απομένουν κάποιοι δημοσιογράφοι που προσπαθούν μάταια να περιγράψουν τη φτώχεια, τις εξώσεις, το γιατί μιας αυτοκτονίας. Αλλά μπορούν; Αν δεν σας έχουν ποτέ κόψει το ρεύμα , το νερό, ή και τα δύο, η άποψη που έχετε για τη φτώχεια είναι ψεύτικη. Να γιατί σήμερα μπορώ να σας φανώ χρήσιμη. Είναι η εκδιωκόμενη που σας μιλάει.

Φυσικά είμαι κατάπληκτη που βρίσκομαι εδώ κάτω. Μια έξωση είναι μια διαδικασία πολύχρονη που ξεκινάει από μια απόλυση αλλά σας καταλαμβάνει εξ απήνης: είναι σαν να βρίσκεστε ξαφνικά γυμνός. Καθημερινά, στις 6 το πρωί το ξυπνητήρι στο κομοδίνο μου χτυπάει και μια δύναμη με σηκώνει από το κρεβάτι του, με οδηγεί προς το μπάνιο: να κερδίσω τη ζωή μου. Τη ζωή δεν την έχεις, τελικά, πρέπει να την κερδίσεις. Και αν δεν κερδίζεις τη ζωή σου τι συμβαίνει, τη χάνεις; Καθημερινά αυτή η σκέψη με κατακλύζει.

Είχα γράψει παλιότερα ότι «αυτό μπορεί να συμβεί στον καθένα». Είχα γράψει «τα παιδιά μου ζουν στο όριο της φτώχειας».Και στις 25 Ιανουαρίου 2012, στην εφημερίδα El Mundo, είχα γράψει «Ενοικιάζομαι».

«Γυναίκα λευκή, 43 ετών, δημοσιογράφος, συγγραφέας και εκδότρια. Ϋψος 1,69, 60 κιλά, κοκκινομάλλα, γαλάζια μάτια. Σπουδές πανεπιστημιακές, 25 χρόνια δημοσιογραφική εμπειρία και επαγγελματική σε 4 ισπανικές εφημερίδες, 4 ραδιοφωνικούς σταθμούς και τρεις τηλεοπτικούς. Δημοσίευσα έξι βιβλία, εκ των οποίων 4 μυθιστορήματα. Τρία από αυτά πήραν βραβείο. Ικανότητα γραφής για λογοτεχνία, πολιτική, οικονομία, κουζίνα, σεξ, βία, εκδόσεις, την οικογένεια και τις δυσκολίες της, την ανεργία, το έγκλημα, τον συνδικαλισμό και τα βάσανά του, με την ευρεία έννοια.

Ενοικιάζεται για: να σκέφτεται, να φροντίζει σπίτια ακόμη κι αν αυτή η αποστολή εμπεριέχει το μάζεμα μαρουλιών, να γράφει κάθε είδους κείμενα, αλληλογραφία, να βγάζει βόλτα τα ζώα ή και ανθρώπους, κατά προτίμηση ανθρώπους, να προετοιμάζει δράσεις υπακοής ή ανυπακοής δημόσιας ή ιδιωτικής.

Κάθε υπηρεσία που σας ενδιαφέρει και δεν περιέχεται σε αυτή τη λίστα θα μελετηθεί με προσοχή.

Τιμές συζητώνται, οι ενδιαφερόμενοι να απευθυνθούν στο Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.. Σεξουαλική επαφή, στοματικό σεξ, στριπ τηζ και παρεμφερή αποκλείονται”.

Οι περισσότερες απαντήσεις, παρά την παράκλησή μου, αφορούσαν σεξουαλικές καταστάσεις, μερικές φορές αρκετά ευφάνταστες. Αλλά κανείς δεν πήρε την πρότασή μου στα σοβαρά. Ωστόσο ήταν πραγματική, όπως οτιδήποτε γράφω και δημοσιεύω σε αυτή την εφημερίδα. Ήταν αληθινή όπως το ρεύμα που μου είχαν κόψει ένα μήνα πριν, αληθινή όπως τα κέρματα που μετρούσα για να αγοράσω το γάλα του πρωινού. Αλλά αυτά τα πράγματα πρέπει να έχεις ζήσει για να τα καταλάβεις, για να τα συνειδητοποιήσεις. Νόμιζα ότι το είχα συνειδητοποιήσει αλλά η επιστολή έξωσης που μου έφερε στο σπίτι ο δικαστικός ήταν σαν ένα μπλοκ πάγου που με ακινητοποίησε. Γυμνή και τρομοκρατημένη αλλά αποφασισμένη να μιλήσω για το φόβο, να εκφράσω με λόγια την αγωνία και να εξηγήσω την ενοχή.

Ονομάζομαι Κριστίνα Φαλλαράς, η εκδιωκόμενη που μιλάει, και ακριβώς 4 χρόνια πριν την απόφασή μου να μιλήσω, ένα χλιαρό πρωινό του Νοεμβρίου, στις 10 η ώρα, στις 17 Νοεμβρίου 2008, ο διευθυντής της εφημερίδας όπου ήμουν υποδιευθύντρια με απέλυσε. Εγκυο οκτώ μηνών. Εκείνη τη στιγμή η Ισπανία είχε 2,5 εκατομμύρια ανέργους και ξέραμε ότι αυτή η κατάσταση θα συνεχιζόταν ως το 2011. Μα, επιτέλους, λέγαμε όλοι μαζί εν χορώ, μια κρίση δεν μπορεί να διαρκέσει τόσο πολύ! Η κυβέρνηση Θαπατέρο μιλούσε για τα πρώτα μπουμπούκια, έλεγε ότι είχαμε ήδη πιάσει πάτο και ότι όλα σύντομα θα ξανάνθιζαν. Λίγο αργότερα ο σοσιαλιστής Θαπατέρο έριχνε δισεκατομμύρια ευρώ στις ισπανικές τράπεζες. Δημόσιο χρήμα.

Έτσι άρχισε η έξωσή μου. Από την απόλυση. Η El Pais απέλυσε 129 δημοσιογράφους. Θυμάμαι ότι σκεπτόμουν: κρέας προς απόλυση, πάμε, κατεβαίνουμε, υπάρχει χώρος. Αφού είμαι βετεράνος θα υπάρχουν διάφορα σκαλοπάτια. Πρώτο σκαλοπάτι, έχω αξία, είμαι σπουδαία επαγγελματίας, έχω την αποζημίωση, έχω το επίδομα ανεργίας, αντέχω ενάμιση χρόνο. Θα πάρω δύο μήνες μια ανάσα και θα καταπιώ το χταπόδι.

Το δεύτερο σκαλοπάτι. Έχω φτάσει στο τέλος του επιδόματος ανεργίας, θα κάνω περικοπές στα τρόφιμα, στα ρούχα. Προτεραιότητα στα παιδιά, να μην καταλάβουν τίποτα. Θα πρέπει να δημιουργήσω κάτι, μια εταιρεία συμβούλων, μια μικρή επιχείρηση. Θα επενδύσω ό,τι απέμεινε από την αποζημίωσή μου για να εξασφαλίσω το μέλλον των παιδιών μου. Αλήτες πολιτικάντηδες. Το δεύτερο σκαλοπάτι καλύπτει ολόκληρο τον δεύτερο χρόνο.

Τρίτο σκαλοπάτι. Τα παιδιά δεν πήγαν διακοπές φέτος. Αγάπη, πουλήσαμε το αυτοκίνητο. Σκατά, το επίδομα ανεργίας δεν φτάνει για τίποτα. Από δω και πέρα, οι φτηνότερες μάρκες, ρύζι αλλά όχι ρούχα. Η μικρή επιχείρηση που έστησα δεν έδωσε ακόμη τίποτα, πώς θα μπορούσε άλλωστε, σε τόσο λίγο χρόνο; Και γιατί ο σύντροφός μου δεν βρίσκει δουλειά; Ίσως εγκαταλείπει. Χρειάζομαι χάπια. Αν συναντήσω αστυνομικό στο δρόμο θα του σπάσω τα μούτρα. Ίσως να την πληρώσει ο υπάλληλος της τράπεζάς μου. Αν με ξαναπάρουν γιατί άργησα το ενοίκιο, θα εκραγώ. Χρειάζομαι χάπια. Το τρίτο σκαλοπάτι κάλυψε τα πρώτα δύο τρίτα της τρίτης χρονιάς..

• Πηγή: Από το Site iefimerida.gr

Φωτογραφία παρμένη από τον πρόεδρο του Πολιτιστικού Συλλόγου Θραψανού, Γιώργο Μαυραντωνάκη, το τελευταίο βράδυ μου, στο χωριό μου... Είμαι στο ανοιχτό θεατράκι, περιμένοντας να μαζευτεί ο κόσμος για να ξεκινήσει ο καραγκιόζης. Σκέψη και περισυλλογή... Η αλήθεια είναι ότι από το σημείο αυτό ανέβασα τρεις ξεχωριστές φωτογραφίες στο Facebook με αφορμή την παράσταση του καραγκιόζη...

Το πρώτο Σαββατοκύριακο του Αυγούστου στην Αθήνα... Μετά την επιστροφή, λένε, πως χρειάζεται ένας ικανός χρόνος για να προσαρμοστείς... Υποθέτω ότι δεν το ακούτε πρώτη φορά, αυτό... Ίσως μάλιστα και να σας έχει συμβεί κι εσάς στη ζωή... Σε όλους μπορεί να συμβεί...

Αλλά εγώ δεν έδωσα αυτή την πολυτέλεια στον εαυτό μου. Με το που ήρθα, έπεσα με τα μούτρα στη δουλειά... Με περίμενε ο Θύμιος στο Σωματείο Συνταξιούχων του ΗΣΑΠ να βγάλουμε τον ΗΛΕΚΤΡΙΚΟ. Κι έτσι βούτηξα στα βαθιά, χωρίς κανένα περιθώριο ομαλής επανένταξης στον εαυτό μου.

Δεν πειράζει... Καθόλου δε μ' ενοχλεί αυτό, μαθημένα τα βουνά από τα χιόνια... Αυτό που κάπως μου φάνηκε είναι η ζέστη. Ανυπόφορη... Δεν ήθελα να ανοίξω αιρκοντίσιον σπίτι. Αρκετά το “ανέχομαι” καθημερινά στη δουλειά μου, όπου δεν έχω άλλη επιλογή...

Στο σπίτι όμως, το Σαββατοκύριακο, μπορώ να κάνω και με λίγο ιδρώτα παραπάνω. Μόνη ελπίδα η θάλασσα και το... μπάνιο μου. Η δροσιά τους είναι σωτήρια...

Και η πρώτη με καλή παρέα παρέα είναι υπέροχη, το κάτι άλλο... Εκεί που υπήρχε αμμουδιά γινόταν βεβαίως το αδιαχώρητο. Η ιδέα της θαλασσινής δροσιάς όμως, ήταν ομολογώ, η καλύτερη. Και το θέλαμε και το είχαμε ανάγκη, ως άνθρωποι...

Τελικά ήταν μοναδικά στον τόπο που διαλέξαμε να πάμε. Και πιο όμορφη η παρέα. Το καλαμπούρι, το αστείο, η συζήτηση που σοβαρεύει όταν χρειάζεται και χαλαρώνει όταν είναι ανάγκη. Με σεβασμό ο ένας στον άλλον...

Μούλιασα στο νερό... Τόσο μου άρεσε που δεν μπορούσα να βγω. Το έκανα μόνο όταν, ύστερα από αρκετή ώρα, άρχισα να παγώνω. Η πρόκληση για παγωτό μετά το μπάνιο, ήταν ακόμα καλύτερη. Την τόλμησα την υπέρβαση. Δεν το κάνω και κάθε μέρα. Προσέχω την υγεία μου. Αυτό το υπέροχο παγωτό ήταν ένα από τα ελάχιστα που έχω φάει το φετινό καλοκαίρι...

Επέστρεψα κατά τις οκτώ στο σπίτι... Έκανα ένα μπανάκι να βγάλω από πάνω μου την αρμύρα και άρχισα το διαδικτυακό μου ταξίδι στις ιστοσελίδες που παρακολουθώ για τη δημοσιογραφική μου ενημέρωση... Επιπλέον ετοίμασα αρκετές από τις αναρτήσεις της επόμενης μέρας, είτε με δικές μου σημειώσεις, είτε με αναδημοσιεύσεις αξιόλογων κομματιών...

Κάπως έτσι πέρασε το πρώτο καλοκαιρινό Σαββατοκύριακο, μετά την επιστροφή μου στην Αθήνα, ύστερα από ένα μήνα διακοπών στα πάτρια εδάφη. Η προσαρμογή άρχισε καλά...

Για πρώτη φορά στη χώρα μας, από την Κυριακή 4 έως το Σάββατο 10 Αυγούστου

Ανοίγοντας νέους δρόμους και αναζητώντας απαντήσεις σε ερωτήματα που, πολλές φορές, ξεπερνούν τις ανθρώπινες γνωστικές δυνατότητες, βοηθώντας έτσι στη διερεύνηση των ορίων της ανθρώπινης σκέψης, μάλλον η  φιλοσοφία είναι ακριβώς αυτό: σκέψη πάνω στην ίδια τη σκέψη και τις δυνατότητές της.

Με τη σοφία να είναι αυτό που, ίσως, θα βοηθούσε περισσότερο από οτιδήποτε τον κόσμο μας να γίνει καλύτερος, και την Αρχαία Ελλάδα να έχει γεννήσει τους μεγαλύτερους φιλοσόφους, το 23ο  Παγκόσμιο Συνέδριο Φιλοσοφίας πραγματοποιείται για πρώτη φορά στη χώρα μας, από την Κυριακή 4 έως το Σάββατο 10 Αυγούστου.

Η Φιλοσοφία ως έρευνα και τρόπος ζωής

Η επιστήμη, που το όνομά της δηλώνει την αγάπη για τη σοφία, και ασχολείται με ερωτήματα, προβλήματα ή απορίες που μπορούμε να αποκαλέσουμε οριακά, θεμελιώδη ή έσχατα, όπως αυτά της ύπαρξης, της γνώσης, της αξίας, της αιτίας, της γλώσσας και του νου, η Φιλοσοφία, αυτήν τη χρονιά, βρίσκεται στον φυσικό της χώρο, την Ελλάδα, με το φετινό Παγκόσμιο Συνέδριο να αναλύει το θέμα: «Η Φιλοσοφία ως έρευνα και τρόπος ζωής».

Η επίσημη  έναρξη των εργασιών του Συνεδρίου θα γίνει στο Ωδείο  Ηρώδου του Αττικού, όπου θα πραγματοποιηθεί και μεγάλη μουσική εκδήλωση προς τιμή των συνέδρων, ενώ οι πολυήμερες και πολυπληθείς εργασίες θα συνεχιστούν στους χώρους της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, στην Πανεπιστημιούπολη. Και φυσικά, ορισμένες συνεδρίες, με βαθύ συμβολικό νόημα, θα γίνουν στον Αρχαιολογικό Χώρο της Ακαδημίας Πλάτωνος, στο λίκνο της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, την Πνύκα, στο Λύκειο του Αριστοτέλη και στην Αγία Φωτεινή Ιλισού, όπου έλαβε χώρα ο διάλογος του Πλάτωνος, «Φαίδρος».

Επιστροφή στις κλασικές πηγές της Φιλοσοφίας

Με το 2013 να σηματοδοτεί τη συμπλήρωση 2.400 ετών από την ίδρυση  και λειτουργία της Ακαδημίας του Πλάτωνος, η οποία ιδρύθηκε στην Αθήνα, γύρω στο 387 π.Χ., από τον Πλάτωνα, και έκλεισε οριστικά το 529, όταν καταργήθηκε από τον βυζαντινό αυτοκράτορα Ιουστινιανό και, σύμφωνα με τον θρύλο, στην είσοδο της υπήρχε η επιγραφή: «αγεωμέτρητος μηδεὶς εἰσίτω», που απαγόρευε την είσοδο σε κάποιον αγεωμέτρητο, δηλαδή σε κάποιον που δεν κατείχε επαρκώς τις έννοιες της Δικαιοσύνης, της Ισότητας και της Ακρίβειας, το φετινό Συνέδριο θα είναι μία επιστροφή στις κλασικές πηγές της Φιλοσοφίας.

Στο Συνέδριο, που διοργανώνεται από τη Διεθνή Ομοσπονδία Φιλοσοφικών Εταιρειών (FISP) και την Ελληνική Φιλοσοφική Εταιρεία, υπό την αιγίδα του ΟΗΕ - UNESCO και της Προεδρίας της Ελληνικής Δημοκρατίας, περισσότεροι από 2.000 σύγχρονοι θεράποντες της Φιλοσοφίας, από 105 χώρες του κόσμου, θα δώσουν απαντήσεις στα προβλήματα του ανθρώπου του 21ου  αιώνα και θα στείλουν μηνύματα για αξίες, θέσεις, πνευματικούς προσανατολισμούς και τη στάση των φιλοσόφων στον σύγχρονο κόσμο.

Μεταξύ των συνέδρων, συγκαταλέγονται κορυφαίες πνευματικές  και φιλοσοφικές προσωπικότητες του κόσμου, όπως οι: Γίργκεν Χάμπερμας, Ουμπέρτο Έκο,  Αλέξανδρος  Νεχαμάς, Μπιλ Μακμπράιτ,  Ντέρμοτ Μόραν, Λούκα Σκαραντίνο, Γιώργος Αναγνωστόπουλος, Εβάνδρο Αγγάτσι, Τζων Μακντάουελ, Ενρίκο Μπέρτι, Τζουλιάνα Γκοντσάλες, Γκέραντ Ζέελ, Μαριέτα Στεπάνυαντς, Πασχάλ Εντζέλ και πολλοί άλλοι.

Πληροφορίες
Οι εργασίες του Συνεδρίου θα είναι ανοιχτές για παρακολούθηση και συμμετοχή, με σχετική αίτηση στην ηλεκτρονική διεύθυνση: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε., και καταβολή οικονομικής συνδρομής για την κάλυψη των εξόδων του Συνεδρίου.

• naftemporiki.gr

Τους περίμενα πώς και πώς τους μαστόρους για να βάλουν τα πλακάκια στο πατρικό μου. Εδώ ο Μιχάλης επί το έργον, στο μπάνιο... Αρχίζει να παίρνει σχήμα το σπίτι μου στο Θραψανό...

Η ώρα της δουλειάς... Ο Μιχάλης δουλεύει. Τοποθετεί πλακάκια με γρήγορους ρυθμούς. Αισθάνομαι ευγνώμων που λίγο πριν πάρω το καράβι της επιστροφής, πρόλαβα και το είδα...

Η μπανιέρα “ντύνεται” σιγά – σιγά με τα πλακάκια. Χρειάστηκαν ακόμα δέκα + δέκα κομμάτια. Πετάχτηκα στις Κάτω Γούβες, στο μαγαζί που τα αγοράσαμε και τα πήρα... Κι είχε μια ζέστη εκείνη την ημέρα...

Άλλη μια φωτογραφία... Τον Μιχάλη βοηθά ο αδελφός του Νίκος. Είναι πολύ άνετο συνεργείο και κάνουν καλή δουλειά. Σβέλτα και σταθερά. Οι κινήσεις τους δεν γίνονται πρόχειρα, αλλά οργανωμένα...

Τώρα άλλαξαν λίγο οι ρόλοι... Ο Νίκος δουλεύει και ο Μιχάλης σε ρόλο παρατηρητή. Έτσι συμβαίνουν αυτά στη δουλειά. Και οι δυο έχουν ενεργό ρόλο στα πλακάκια... Και το αποτέλεσμα δεν φαίνεται μόνο, είναι ικανοποιητικό...

Να και η κουζίνα... “Ντύνεται” κι αυτή με πλακάκια... Εδώ το ξεκίνημα τη δουλειάς τους. Παραξενεύονται που τους φωτογραφίζω. Για μένα όμως είναι πολύ σημαντικό γεγονός... Και θέλω να το κρατήσω στο αρχείο μου, ως ενθύμιο...

Τα πράγματα έχουν προχωρήσει αρκετά... Έχει καβατζάρει και μεσημέρι... Είμαι ευτυχής!... Μπόρεσα και το είδα κι αυτό στη διάρκεια της παραμονής μου στο Θραψανό. Τα πλακάκια μπήκαν. Ήρθε η ώρα του μπογιατζή και του επιπλοποιού για την κουζίνα. Μέχρι το καλοκαίρι του 2014 όλα θα είναι έτοιμα...

Καθημερινά φτάνουν στο e-mail μου δεκάδες μηνύματα με προσφορές ξενοδοχείων μέσα στη φουλ καλοκαιρινή σεζόν, δείγμα ότι δεν πάει και τόσο καλά φέτος η βαριά τουριστική βιομηχανία στην Ελλάδα... Δεν αρκεί μόνο ο ήλιος και η θάλασσα... Χρειάζεται μια καλύτερη ψυχολογία και... λεφτά για διακοπές...

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 03/08/2013

Θυμάμαι άλλα χρόνια, πως ο Ιούλιος και ο Αύγουστος θεωρούνταν φουλ σεζόν του καλοκαιριού και οι ξενοδόχοι φρόντιζαν να... ανεβάσουν λίγο τις τιμές τους δεδομένου ότι αυτή την εποχή οι Έλληνες προγραμμάτιζαν τις διακοπές τους. Φέτος, όλα δείχνουν να είναι αλλιώς...

Η μνήμη είναι ένα εργαλείο που αν το δουλεύεις σωστά δε σε αφήνει ποτέ... Δες τώρα τι μου προέκυψε... Λαμβάνω στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο καθημερινά προσφορές από δύο τουλάχιστον ξενοδοχεία σε όλη την Ελλάδα, από τη νησιωτική κυρίως, που μου προσφέρουν έκπτωση έως 50% προκειμένου να... δελεαστώ και να κάνω χρήση του προνομίου. Υποθέτω ότι το ίδιο κάνουν και σε όσους έχουν δει ότι τους αρέσουν τα ταξίδια... Τους βοηθάει σ' αυτό η Google που “ψαρεύει” τις επιθυμίες μας στο διαδίκτυο...

Είναι προφανές ότι οι άνθρωποι, ούτε επαρκείς κρατήσεις έχουν, ούτε και βλέπουν μπροστά τους να υπάρχει φως... Και μη θαρρείτε πως τα πράγματα είναι διαφορετικά εδώ, στην Κρήτη που βρίσκομαι... Παντού το ίδιο είναι... Οι άνθρωποι δεν έχουν πια χρήματα και δεν θεωρούν πως οι διακοπές τους είναι το πρώτο που πρέπει να έχουν.

Πρώτα θα κοιτάξουν να καλύψουν τις άλλες ανάγκες και αν μείνουν χρήματα (που αποκλείεται να μείνει τίποτα στην άκρη...) θα τα διαθέσουν για διακοπές...

Οι μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες που δουλεύουν στη Χερσόνησο εξυπηρετούν ξένα γκρουπ που έρχονται σε μια πολύ χαμηλή τιμή με κλεισμένα τα δωμάτια από διεθνή τουριστικά γραφεία... Και οι ένοικοι τους φοράνε βραχιολάκια, δείγμα πως στο πακέτο που έχουν αγοράσει, είναι και η διαμονή και το φαγητό και το ποτό...

Έτσι σε τίποτα δεν ωφελείται η τοπική αγορά... Οι τουρίστες αυτού του τύπου δεν θα βγουν έξω, δεν θα φάνε σε ταβέρνες, δεν θα ψωνίσουν από την αγορά της πόλης ή της περιοχής...

Και ξαφνικά βλέπεις ότι οι άνθρωποι που έχουν επενδύσει στην βαριά τουριστική βιομηχανία να προσπαθούν να ζήσουν με αξιοπρέπεια και εκεί που... σνόμπαραν τον Έλληνα τουρίστα να τον παρακαλούν τώρα να κάνει χρήση των υπηρεσιών τους στη μισή τιμή...

Άργησαν... Άργησαν υπερβολικά. Έπρεπε να το κάνουν τότε που είχε ακόμα δυο χρήματα στην τσέπη του και επιθυμούσε να τον αντιμετωπίσουν ισότιμα, με υπευθυνότητα και χωρίς διακρίσεις σε σχέση με τον ξένο τουρίστα... Με όσα έχει υποστεί από τις φοροεπιδρομές ενός ασύδοτου κράτους, με τις μειώσεις μισθών, τις απολύσεις και την έλλειψη σιγουριάς για το αύριο, είναι αδύνατον, αν και το θέλει, να προσφέρει στον εαυτό του μια μικρή απόλαυση, μια αναζωογόνηση μπροστά στο χειμώνα που θα έρθει και θα είναι πιο δύσκολος από ποτέ...

Παρ' όλα αυτά βλέπω και στο χωριό μου και αλλού, τα μόνα μαγαζιά που ανοίγουν είναι τα καφέ και τα ταχυμαγειρεία, ιδιαίτερα τα σουβλατζίδικα. Το φτηνό τους φαγητό, δίδει μια ψευδαίσθηση ότι μπορεί να νιώθεις ακόμα λίγο άνθρωπος. Ότι έχεις τη δυνατότητα να περάσεις κάποιο χρόνο ανάμεσα σε άλλους ανθρώπους, κοινωνικά, αντί να είσαι κλεισμένος στον καναπέ του σαλονιού σου, μόνος, βλέποντας τα υποπροϊόντα που προσφέρει η τηλεόραση...

Γενικότερα πάντως ο κόσμος έχει χάσει την ενεργητικότητα του. Δεν κάνει παρέες, όπως άλλες χρονιές, δεν γελάει... Και πώς να το κάνει αυτό, όταν οι καθημερινές οχλήσεις από αγενείς υπαλλήλους των εταιρειών που κάνουν υπόμνηση για τα χρέη των τραπεζών δεν σε αφήνουν ήσυχο; Μερικοί βρίσκουν τον τρόπο να ξεφεύγουν προσωρινά. Έχουν τσεκάρει τα τηλεφωνικά νούμερα και δεν σηκώνουν τις συσκευές τους όταν καλούν, αλλά είναι αυτό λύση; Όχι, βέβαια...

Σε κάθε περίπτωση πάντως μέσα σε μια τέτοια περιρρέουσα ατμόσφαιρα πώς να προνοήσεις, να σκεφτείς και να υλοποιήσεις διακοπές; Φυσικές λοιπόν φαίνονται κι ας είναι ντάλα καλοκαίρι, οι μεγάλες προσφορές των ξενοδοχείων...

• Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευτεί αύριο Σάββατο 03/08/2013 στην εβδομαδιαία εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ στη στήλη μου “Επισημάνσεις”.

Δείτε κι αυτό ντοκιμαντέρ, αξίζει...

Εικόνες όμορφες, δημιουργικές...Το είδα κι αυτό φέτος λίγο πριν φύγω... Το πατρικό μου ξαναέγινε, για λίγο,εργοτάξιο, όσο να πέσουν οι τσιμεντοκονίες που πάνω τους θα κολλήσουν τα πλακάκια, στο μπάνιο και την κουζίνα...

Ο Μιχάλης, ο μάστορας με τον πήχη του ετοιμάζει την τσιμεντοκονία μέσα στο μπάνιο...Έχει το μέτρο του για να φέρει σε μια ευθεία το δάπεδο που θα το βοηθήσει να εργαστεί μετά κανονικά, πάνω του...

Μαζί του ο Νίκος, αδερφός και συνεταίρος του στη δουλειά. Είναι κοντάτου, του διδει τα υλικα που χρειάζεται ώστε η δουλειά να προχωρεί με ικανοποιητικούς ρυθμούς και να έχει τα καλύτερα αποτελέσματα...

Τα πλακάκια περιμένουν αγορασμένα από τον περσινό Νοέμβριο σε άλλα δωμάτια... Και οι κόλλες και όλα τα υλικά που θα χρειαστούν στη δουλειά τους οι μαστόροι... Είπαμε: βήμα – βήμα, γίνεται όλη η δουλειά...

Έξω στην αυλή, ο Κωστής με τη μπετονιέρα, ετοιμάζει το υλικό που θα χρειαστούν οι μαστόροι για την τσιμεντοκονία... Όλα δουλεύουν ρολόι. Με ρυθμό... Τίποτα δεν γίνεται τυχαία. Μεθοδικά και δημιουργικά λειτουργούν...

Το καρότσι φορτωμένο με το χαλίκι, το τσιμέντο που θα χρησιμοποιήσουν για την αμμοκονία. Είμαι, νοιώθω, πολύ χαρούμενος που τελικά είχα την τύχη να παρακολουθήσω από κοντά, όλη αυτή τη διαδικασία.

Η κουζίνα είναι η πρώτη που στρώθηκε... Μέχρι αύριο θα “τραβήξει” και θα μπορούν να δουλέψουν πάνω στην τσιμεντοκονία... Δεν είχα δει ποτέ πώς βάζουν πλακάκια... Και να, που μου δόθηκε η ευκαιρία να το δω στο δικό μου σπίτι...

Άλλη μια πλευρά της εσωτερικής αυλής με φόντο το μπάνιο όπου εργάζονται οι μαστόροι... Σε λίγο θα στρωθεί και η εσωτερική αυλή. Να καλυφθούν τα καλώδια και οι σωληνώσεις, να μην υποστούν τον κίνδυνο της έκθεσης στη φθορά του χρόνου...