Όλες αυτές τις μέρες που είμαστε κλεισμένοι μέσα στα σπίτια μας, ακολουθώντας τις οδηγίες των ειδικών, έχουμε το χρόνο να κάνουμε ένα σωρό σκέψεις... Καλές και κακές. Θα προτιμούσαμε βέβαια τις πρώτες μόνο, αλλά δυστυχώς δεν είναι στο χέρι μας μερικά πράγματα. Αυτό το κομμάτι επέλεξα να το διακοσμήσω με δυο αγριες παπαρούνες.


Κι εδώ που τα λέμε ποιος έχει τη διάθεση τέτοιες μέρες καραντίνας, να εντρυφά στις εφημερίδες και μάλιστα αυτής της εποχής που οι περισσότερες δεν έχουν να προσφέρουν και πολλά πράγματα, επειδή και οι δημοσιογράφοι είναι θύματα υπερεκμετάλλευσης, όπως άλλωστε και όλοι οι εργαζόμενοι...

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 18/4/2020

Ότι ζούμε πρωτόγνωρες καταστάσεις το έχουμε το έχουμε εμπεδώσει πια... Το έχουμε γράψει πολλές φορές ώς τώρα, αλλά κυρίως το ζούμε καθημερινά στο πετσί μας, καθώς είμαστε υποχρεωμένοι, για το δικό μας καλό και των συνανθρώπων μας, να μένουμε στα σπίτια μας, ξεχνώντας έτσι στην ουσία ότι κάναμε ή προγραμματίζαμε να κάνουμε, πριν εφαρμοστεί στη ζωή μας η καραντίνα.

Κι αλήθεια τώρα, δεν αποτελεί για μένα προσωπικά κάτι το τόσο φοβερό, ότι δεν πρόκειται να κάνουμε φέτος τις γιορτές από είχαμε συνηθίσει να τις κάνουμε χρόνια τώρα, από γεννησιμιού μας. Είχα φροντίσει να δουλέψω με τον εαυτό μου και να βάλω στην άκρη και στο περιθώριο, όλες αυτές τις... συνήθειες που μας «έδεναν» κατά κάποιο τρόπο, με κάτι που ούτε γνωρίζαμε, ούτε το είχαμε επιλέξει μόνοι μας.

Αλλά επιτρέψτε μου να μείνω σ' αυτό. Διότι όπως εγώ επέλεξα να φύγω από αυτά τα «δεσίματα», κάποιοι άλλοι συνάνθρωποι μου επιμένουν να τα σέβονται, να τα εκτιμούν και να τα έχουν πρώτα στη ζωή τους. Δικαίωμα τους και ασφαλώς δεν θα τους ελέγξω, για την επιλογή τους αυτή. Η ελεύθερη βούληση είναι προνόμιο, αν ξέρουμε να κάνουμε καλή χρήση του, στη ζωή μας.

Κι ωστόσο για μένα, το διαφορετικό είναι ότι ξαφνικά αποκοπήκαμε από τον κόσμο… Με έναν τρόπο που δεν σήκωνε συζήτηση ή αντιρρήσεις, επειδή η αναγκαιότητα τους, είχε να κάνει με την ίδια την ανθρώπινη ζωή, κάτι που θεωρώ ότι είναι πολύ ιερή, επειδή είναι δώρο για τον καθέναν μας.

Ξαφνικά, αλλάξαμε την καθημερινότητα μας και αρχίσαμε πια να φοβόμαστε, ακόμα και να κάνουμε αυτονόητα μέχρι τότε, πράγματα, να μην μπορούμε να πάμε μια βόλτα, να δούμε τους φίλους μας, να απολαύσουμε ένα ταξίδι... Οι περιορισμοί ύψωναν συνεχώς εμπόδια, σε κάθε σκέψη. Κι έτσι οι σκέψεις λιγόστεψαν και τα όνειρα μίκρυναν.

Ευτυχώς για κάποιους από εμάς που έχουμε ελπίδα, πως όλο αυτό κάποια στιγμή που δεν ξέρουμε, γιατί δεν είναι στη δικαιοδοσία μας, θα αλλάξει και θα έρθουν άλλες, πολύ καλύτερες μέρες. Ευτυχώς, γιατί θα είχαμε λωλαθεί κι εμείς, όπως και οι άνθρωποι εκεί έξω, που πέρα από τον τρόμο και τον φόβο βλέπουν ένα απόλυτο μαύρο κι ένα κενό, γύρω τους.

Και η αλήθεια είναι ότι, ακριβώς επειδή επιλέξαμε ποιον να είμαστε και τι να εμπιστευόμαστε, αισθανόμαστε τώρα, στην καρδιά της κρίσης, λίγο πιο ήρεμοι, λίγο πιο ψύχραιμοι και λίγο πιο λογικοί, ώστε να είμαστε σε θέση να αντιμετωπίσουμε τις δύσκολες καταστάσεις που ζούμε ή που θα έρθουν μπροστά μας.

Γιατί αναμφίβολα θα έρθουν. Ήδη μας προετοιμάζουν… Όλη αυτή η κατάσταση σε μια πρώτη φάση θα οδηγήσει σε μια ύφεση και στη συνέχεια σε ένα ακόμα μνημόνιο. Και έχουμε πικρή εμπειρία στη ζωή μας από μνημόνια ε; Τις επιπτώσεις τους τις ζούμε ακόμα στο πετσί μας, από το 2008. Ξέρουμε τι σημαίνει να μπαίνεις στο περιθώριο της κοινωνίας πληρώντας για κάτι που προφανώς δεν φταις.

Να γιατί, χαρακτήρισα τις σκέψεις αυτές ενδοσκοπήσεις. Φαντάζομαι θα έρχονται ώρες που θα περνάνε όλα αυτά και από το δικό σας το μυαλό. Λογικές είναι, όχι προϊόν ενός έξυπνου, ξεχωριστού εγκεφάλου. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να δούμε πιο μακριά από το προφανές.

Ποια θα είναι η επόμενη μέρα, αν υπάρχει τέτοια; Και ποια θα είναι, η δική μας θέση, μέσα σ’ αυτήν; Το ξέρω πως δεν είναι εύκολο να απαντήσουμε, αλλά πρέπει να αν μας απασχολήσει αυτό το θέμα. Περισσότερο από το να κάνουμε σήμερα κριτική σε σχέση με τη διαχείριση του προβλήματος από την σημερινή κυβέρνηση.

Καλά είναι κι αυτά, αλλά θα πρέπει να το παραδεχτούμε ότι αποπροσανατολίζουν από την ουσία. Και η ουσία είναι να είμαστε εδώ και την επόμενη μέρα, με τις λιγότερο δυνατές απώλειες, όρθιοι και δυνατοί ώστε να είμαστε σε θέση να τις αντιμετωπίσουμε. Και αυτό θέλει και απαιτεί, δουλειά, από τον καθένα μας.

Αλλά δεν έχουμε άλλοι επιλογή, αν θέλουμε να είμαστε σοβαροί. Οι εποχές που ζούμε είναι πρωτόγνωρες. Κι όχι μόνο για μας, αλλά και για ολόκληρη την ανθρωπότητα, παγκόσμια. Και τα περιθώρια στενεύουν, όλο και πιο πολύ. Ας μη μείνουμε σ’ αυτά που χάνουμε και που ασφαλώς είναι πολλά. Αυτά που θα μας κάνουν να σταθούμε στα πόδια μας είναι αυτά που έχουμε. Και δεν είναι λίγα.

• Το κομμάτι αυτό ίσως έχει δημοσιευτεί κιόλας στο γιορταστικό φύλλο της εβδομαδιαίας κρητικής εφημερίδας, ΡΕΘΕΜΝΟΣ και στην στήλη μου "Επισημάνσεις".

Καμπανούλες από τον Άνδρο, το νησί της καρδιάς μας... Σ' αυτή την όμορφη κατάσταση είναι σήμερα τα λουλούδια μ' αυτά τα υπέροχα άνθη που μας άρεσαν, καθώς μας τα έστειλαν οι φίλοι μας. Κι εμείς, όπως κάνουμε πάντα, είπαμε να τα μοιραστούμε μαζί σας... Επειδή είναι ωραίο να το κάνουμε αυτό.


Βόρεια, στην Αναστασιά των Σερρών, εκεί στο σπίτι του φίλου μας Ηλία, μπορείς να δεις αυτό το τοπίο... Και καμιά εναλλαγή του καιρού, δεν είναι δυνατόν να μπει φρένο στην ομορφιά της άνοιξης. Κρατήστε, ότι ωραίο μπορείτε να διακρίνετε εδώ, σ' αυτή τη φωτογραφία... Και ξαναδείτε τη, καθώς φέτος όλοι είμαστε υποχρεωμένοι να μείνουμε μέσα.


Κι εδώ είναι η αυλή του Ηλία. Πανέμορφα ανθισμένη η κερασιά με υποσχέσεις, τον επόμενο μήνα, όταν θα δέσει ο καρπός της. Και μεις ξέρουμε από πρώτο χέρι πόσο όμορφος είναι αυτός ο καρπός, αφού τον έχουμε δοκιμάσει, καθώς έχει φροντίσει γι' αυτό, κατάλληλα, ο φίλος μας... Για να ξέρετε ότι, δεν μιλάμε θεωρητικά.


Αυτό είναι ένα τοπίο, έξω από το χωριό του Ηλία. Εκεί πηγαίνει τα κατσίκια του για να τα βοσκήσουν. Και δείτε το, εκπληκτικό. Την ώρα που είναι ολάνθιστο το μικρό δέντρο αριστερά, στο βάθος το βουνό είναι γεμάτο χιόνια. Μέχρι να σταθεροποιηθεί κάπως η θερμοκρασία και να μην "παίζει" ανάμεσα στους 14 - 25 βαθμούς.


Όπως και να έχει για μας τέτοιες εικόνες σαν αυτή εδώ, θα αποτελούν μια ξεχωριστή περίπτωση. Είναι ωραία να έχεις μπροστά σου όλον αυτόν τον αέρα όταν ξέρεις καλά πως στη πραγματικότητα δεν μπορείς να βγεις έξω από τα όρια του σπιτιού σου, παρά μόνο για συγκεκριμένη αιτία και με άδεια.


Τέτοιες μαργαρίτες σαν αυτές της Δήμητρας από την Άνδρο επίσης θα συνεχίσουν να ενισχύουν την πεποίθηση μας ότι η άνοιξη είναι εδώ... Και όλος αυτός ο εφιάλτης που ζούμε εδώ και ένα μήνα και δεν ξέρουμε ακόμα πόσο θα κρατήσει, θα περάσει... Να είμαστε όμως καλά, για να ζήσουμε ότι τώρα χάνουμε.

Ο Δρ. Δημήτρης Τριανταφυλλόπουλος, ορθοπαιδικός χειρουργός, Διευθυντής Ορθοπαιδικής Κλινικής και Διευθυντής του Τμήματος Αναίμακτης Ορθοπαιδικής Χειρουργικής του Ιατρικού Ομίλου Αθηνών, Κλινική Περιστερίου, μιλά για το πόσο σημαντική μπορεί να είναι η αναίμακτη χειρουργική πάντα, αλλά και ιδιαίτερα αυτές τις μέρες του κορονοϊού Covid-19.

Οι αρμόδιες υπηρεσίες συστήνουν τον άμεσο περιορισμό των μεταγγίσεων στις απολύτως απαραίτητες περιπτώσεις. Αιτία είναι η μείωση της προσφοράς αίματος λόγω των κρουσμάτων της εποχικής γρίπης, αλλά και οι οδηγίες του ΕΟΔΥ και του Εθνικού Κέντρου Αιμοδοσίας για επαγρύπνηση σχετικά με τη λοίμωξη από τον νέο κορωνοϊό.

Σκοπός είναι η διασφάλιση αποθεμάτων για τα επείγοντα περιστατικά και τους πολυμεταγγιζόμενους ασθενείς. Ωστόσο, και αυτή τη δύσκολη περίοδο δεν παύει η ανάγκη για εγχειρήσεις. Ευτυχώς, η επιστήμη έχει αναπτύξει μεθόδους που επιτρέπουν τη διεξαγωγή χειρουργικών επεμβάσεων με μέτρα διατήρησης του αίματος, χωρίς ανάγκη μεταγγίσεων. Μάλιστα, έχει καταδειχθεί ότι όσοι υποβάλλονται σε αναίμακτη χειρουργική, όπως ονομάζεται, έχουν αποτελέσματα συγκρίσιμα ή καλύτερα εκείνων που λαμβάνουν μεταγγίσεις.

Εκτός από την καλή έκβαση, οι έρευνες έχουν αποδείξει και την οικονομική υπεροχή τους, καθώς το κόστος τους είναι ισοδύναμο ή ακόμα και χαμηλότερο από εκείνο των επεμβάσεων στις οποίες η χορήγηση αλλογενούς αίματος αποτελεί επιλογή.

«Η αναίμακτη χειρουργική επέμβαση οφείλει την ανάπτυξή της στην ανάγκη αντιμετώπισης ασθενών που αρνούνται τις μεταγγίσεις αίματος λόγω θρησκευτικών πεποιθήσεων, και την εξέλιξή της στην ανάγκη εξεύρεσης τρόπων αποφυγής των μολύνσεων, όπως το AIDS. Αν και η μετάγγιση αλλογενούς αίματος, δηλαδή αίματος από δότη, εξακολουθεί να αποτελεί αναπόσπαστη πρακτική σε μεγάλο αριθμό νοσηλευόμενων ασθενών, η καλύτερη κατανόηση των κινδύνων μαζί με έναν αυξανόμενο πληθυσμό ασθενών που επιθυμούν να την αποφύγουν οδήγησαν στην εμφάνιση νέων θεραπευτικών πρακτικών.

Έτσι, δημιουργήθηκε η ανάγκη ανάπτυξης τμημάτων στα νοσοκομεία με αποκλειστικό αντικείμενο την αναίμακτη ιατρική και χειρουργική, τα οποία απαρτίζονται από απολύτως ειδικευμένο προσωπικό. Τα τελευταία δε χρόνια ο αριθμός των ασθενών που την προτιμούν αυξάνεται εκθετικά.

Σ’ αυτό έχει συμβάλει και η έρευνα που δείχνει ότι οι ασθενείς που αρνούνται τις μεταγγίσεις τα πάνε γενικά πολύ καλά μετεγχειρητικά», σημειώνει ο ορθοπαιδικός χειρουργός Δρ. Δημήτρης Τριανταφυλλόπουλος (https://www.ditri.gr/), Διευθυντής Ορθοπαιδικής Κλινικής και Διευθυντής του Τμήματος Αναίμακτης Ορθοπαιδικής Χειρουργικής του Ιατρικού Ομίλου Αθηνών, Κλινική Περιστερίου.

Πρόκειται για μια πολυτροπική, πολυεπιστημονική προσέγγιση για την ασφαλή και αποτελεσματική φροντίδα των ασθενών, χωρίς τη χρήση αλλογενών προϊόντων αίματος. Στηρίζεται σε φαρμακολογικά και τεχνολογικά μέσα, καθώς και σε εξελιγμένες τεχνικές για την παροχή της καλύτερης δυνατής φροντίδας σε όσους προτιμούν ή αρνούνται τη λήψη αίματος από δότη. Οι εναλλακτικές της μετάγγισης αίματος επιλογές είναι πιο αποτελεσματικές όταν χρησιμοποιούνται σε συνδυασμό και ως μέρος ενός ολοκληρωμένου προγράμματος διαχείρισης του αίματος των ίδιων των ασθενών.

Αυτό περιλαμβάνει τα μέτρα και τις στρατηγικές που πρέπει να υιοθετήσει το ιατρικό προσωπικό κατά τη διάρκεια της προεγχειρητικής, ενδοεγχειρητικής και μετεγχειρητικής φάσης της χειρουργικής επέμβασης.

Οι δύο πρωταρχικοί στόχοι της αναίμακτης χειρουργικής είναι αφενός η διάγνωση και η θεραπεία μιας υπάρχουσας αναιμίας και αφετέρου η ελαχιστοποίηση της απώλειας αίματος κατά τη διάρκεια της εγχείρισης. Το ποσοστό άλλωστε των αναιμικών ασθενών που υποβάλλονται σε χειρουργική επέμβαση μπορεί να είναι υψηλό, κυμαινόμενο από 5% έως 75%, ανάλογα με την πληθυσμιακή ομάδα και την υποκείμενη παθολογία, όπως φαίνεται από τα στατιστικά στοιχεία.

«Η διάγνωση της προεγχειρητικής αναιμίας είναι σημαντική για όλους τους ασθενείς, επειδή σχετίζεται με αυξημένη νοσηρότητα, θνησιμότητα και διάρκεια παραμονής στο νοσοκομείο. Γι’ αυτό, όταν υπάρχει χρόνος προγραμματισμού της επέμβασης πρέπει να προηγείται της επέμβασης, προκειμένου να εξασφαλιστεί επαρκής χρόνος για τη θεραπεία της. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούν να χειρουργηθούν ασθενείς που έχουν υποστεί τραυματισμό και χρήζουν άμεσης επέμβασης», επισημαίνει ο Δρ. Τριανταφυλλόπουλος και συμπληρώνει: «Σε τέτοιες περιπτώσεις μπορεί να χορηγηθεί προεγχειρητικά συνθετική ερυθροποιητίνη, ένα φάρμακο το οποίο διεγείρει το μυελό των οστών του ασθενούς, ώστε να παράγει ερυθρά αιμοσφαίρια με ταχύ ρυθμό προκειμένου να αποφευχθεί η μετάγγιση».

Η επίτευξη του δεύτερου στόχου σχετίζεται με τον προεγχειρητικό εντοπισμό των ομάδων με υψηλό κίνδυνο αιμορραγίας. Για παράδειγμα μεγάλες πιθανότητες διατρέχουν ασθενείς με ορισμένες νόσους, εκείνοι που λαμβάνουν συγκεκριμένα φάρμακα ή συμπληρώματα, καθώς και οι ηλικιωμένοι που ακολουθούν αντιπηκτική αγωγή.

Σε αυτές οι κατηγορίες ασθενών καθορίζεται προεγχειρητικά εάν και πότε πρέπει θα σταματήσει η αγωγή ή αν θα υποκατασταθεί με άλλα φάρμακα. Η ενδεχόμενη διεγχειρητική αιμορραγία, μπορεί να αντιμετωπιστεί φαρμακευτικά, αλλά και με εργαλεία καταστολής της (π.χ. ηλεκτροκαυτηρίαση).

Σύμφωνα με τον Δρ. Τριανταφυλλόπουλο, «τα τελευταία χρόνια έχουν αναπτυχθεί και άλλοι τρόποι αποφυγής της μετάγγισης. Μεταξύ αυτών είναι και η προεγχειρητική υπερβαρική θεραπεία οξυγόνου. Μέσω αυτής, ενισχύεται η αντιμικροβιακή δραστηριότητα, η λειτουργία των λευκοκυττάρων ενάντια στις λοιμώξεις και προκαλείται αγγειοσύσπαση που επισπεύδει την επούλωση του τραύματος». Η αναίμακτη χειρουργική μπορεί επίσης να συμβάλει στη μείωση του κόστους μιας επέμβασης, δεδομένου ότι ετησίως στην Ευρώπη δαπανώνται εκατομμύρια ευρώ για τις μεταγγίσεις αίματος.

«Παρότι η μετάγγιση αίματος είναι μια ασφαλής διαδικασία στις μέρες μας, κάθε χρόνο αυξάνονται οι μελέτες που καταδεικνύουν την αποτελεσματικότητα της διαχείρισης του αίματος και της αποφυγής των μεταγγίσεων. Δεδομένης της παρούσας μείωσης του διαθέσιμου αίματος προς μετάγγιση λόγω της εποχικής γρίπης και του κορωνοϊού εξαιτίας του φόβου των δοτών για πιθανή έκθεση στους ιούς αυτούς, η αναίμακτη χειρουργική αποτελεί την ιδανική λύση.

Εξάλλου, τόσο ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας όσο και οι κυβερνήσεις πολλών χωρών στηρίζουν τις προσπάθειες διαχείρισης του αίματος των ασθενών.

Σε περιόδους όπως αυτή που αντιμετωπίζουμε, πρέπει να επιστρατευτούν όλα τα μέσα για να σωθούν όσο το δυνατόν περισσότερες ζωές. Αντί να στερήσουμε, λοιπόν, από τους ανθρώπους τις αναγκαίες χειρουργικές επεμβάσεις εξαιτίας της έλλειψης αίματος, μπορούμε να εφαρμόσουμε ορισμένες στρατηγικές διαχείρισής του.

Ευτυχώς, εμείς στο Τμήμα Αναίμακτης Χειρουργικής της Κλινικής μας, έχουμε ήδη τη γνώση αυτή. Είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε οποιοδήποτε έκτακτο ορθοπαιδικό περιστατικό και είμαστε σίγουροι ότι οι ασθενείς μας θα έχουν ταχύτατη ανάρρωση. Κι αυτό γιατί μεταξύ των πλεονεκτημάτων της αναίμακτης χειρουργικής περιλαμβάνεται η μικρότερη πιθανότητα επιπλοκών και λοιμώξεων αλλά και η εξάλειψη των αλλεργικών αντιδράσεων», καταλήγει ο Δρ. Δημήτρης Τριανταφυλλόπουλος.

• Άρθρο της Σοφίας Νέτα στην διαδικτυακή έκδοση της ATHENS VOICE. Δείτε κι ΕΔΩ το σχετικό το άρθρο όπως δημοσιεύτηκε.
• Κι αυτό ΕΔΩ είναι το Site του Δρ. Δημήτρη Τριανατφυλλόπουλου... Μάθαιτε περισσότερα γι' τον γιατρό, αυτόν.

Χρειάζεται να πούμε ένα μεγάλο ευχαριστώ στο φίλο μας Πέτρο από τη Χαλκίδα, επειδή σχεδόν καθημερινά μας δίνει εικόνες της άγριας φύσης από τα μέρη που κινείται, λόγω της δουλειάς του, μέσα στο δάσος... Μερικά τέτοια αγριολούλουδα θα σας δώσουμε και σήμερα... Βγάζοντας ένα κομμάτι από την καρδιά μας...


Αυτά τα δυο, θα σας δείξουμε σήμερα... Όμορφα, αγνά και φωτογραφημένα όπως ακριβώς τα είδε ο Πέτρος και τα αποτύπωσε στο κινητό του τηλέφωνο. Κι αυτό που μας αρέσει πιο πολύ απ’ όλα, είναι ότι χαμηλώνει το βλέμμα του και αποτυπώνει λεπτομέρειες. Τελικά αυτή είναι η ουσία που χάνουμε εμείς που ζούμε σε μια μεγαλούπολη.


Τέτοιες υπέροχες φωτογραφίες μας ηρεμούν, μας χαλαρώνουν και μας δίνουν τη δύναμη για να μπορέσουμε να τα βγάλουμε πέρα, όλοι όσοι δοκιμαζόμαστε ιδιαίτερα αυτές της μέρες της καραντίνας και του υποχρεωτικού εγκλεισμού μας, στα σπίτια μας. Το χρειαζόμαστε πολύ. Το έχουμε ανάγκη...


Τι μπορεί να είναι αυτό που μας δίνει τη δύναμη να υπομείνουμε; Αυτό που εγώ μπορώ να δω είναι η τεράστια δύναμη της δημιουργίας που συνεχίζει να υπάρχει έξω στη φύση. Εκεί όπου η ανθρώπινη παρέμβαση είναι, από μικρή έως καθόλου. Η αναδημιουργία, αυτή είναι η ελπίδα μας. Και η φύση μας το διδάσκει αυτό.


Στο δάσος, λοιπόν, θα τα δεις όλα αυτά... Και είναι ξεκάθαρα στις φωτογραφίες του Πέτρου. Άλλη μια τέτοια υπέροχη φωτογραφία... Η άνοιξη είναι εκεί έξω. Και μας δίνει κουράγιο και δύναμη. Θα τα ξεπεράσουμε όλα. Φτάνει να έχουμε υπάκουη καρδιά και να μην κάνουμε τις δικές αυθαίρετες ερμηνείες που θα οδηγήσουν σε λάθος δρόμο.


Δεν ξέρω αν κατάφερα να σας δώσω λίγη αισιοδοξία, αλλά εγώ την πήρα, καθώς ετοίμαζα αυτές τις λεζάντες που συνοδεύουν το υπέροχο και ξεχωριστό φωτογραφικό υλικό. Και προσπάθησα να σας τη μεταφέρω κι εσάς. Επειδή, σ' αυτόν τον ιστότοπο, έχουμε μάθει να μοιραζόμαστε τις ομορφιές αυτές του κόσμου, όπου τις συναντούμε.

Αυτή είναι η εφημερίδα των συνταξιούχων του ΗΣΑΠ «ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΣ Σιδηρόδρομος». Σταματά να εκδίδεται για πρώτη φορά, ύστερα από 26 χρόνια συνεχούς παρουσίας της, κάθε δίμηνο. Οι δικές μας απώλειες και των ανθρώπων που τους ανήκουν. Ελπίζω, προσωρινή... Στη φωτογραφία μας, το τεύχος 100. Και το τελευταίο φύλλο που έχουμε βγάλει, είναι το 148.


Κι αυτή είναι η εφημερίδα ο «ΤΥΠΟΣ των Συνταξιούχων Σιδηροδρομικών» της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Συνταξιούχων Σιδηροδρομικών". Φρένο, ύστερα από έξι χρόνια συνεχούς παρουσίας, κάθε δίμηνο. Κι εδώ έχουμε φτάσει στο 430.

Τα μέτρα εγκλεισμού στο σπίτι είχαν κι άλλες παράπλευρες απώλειες για κάποιους πολύ σημαντικές και για άλλους, όχι και τόσο. Ας μη μιλήσω γενικά, αλλά για μένα και για τους ανθρώπους που με εμπιστεύονται να τους βγάζω τις εφημερίδες τους.

Κι αυτές, δεν είναι άλλες από τον "ΗΛΕΚΤΡΙΚΟ Σιδηρόδρομο" και τον "ΤΥΠΟ των Συνταξιούχων Σιδηροδρομικών". Δύο εφημερίδες που με κράτησαν όρθιο στα δύσκολα χρόνια από το 2012 ώς σήμερα.

Και οι δύο είναι εφημερίδες, ιδιοκτησίας συνταξιουχικών συνδικαλιστικών οργανώσεων, η μια πρωτοβάθμια και τά την οργανωτική τους κατάσταση και η άλλη, δευτεροβάθμια.

Την πρώτη, τη δημιουργήσαμε από την αρχή και τη συντηρούμε, 26 χρόνια τώρα, μέσα από μια άψογη συνεργασία με τη Διοίκηση του Σωματείου Συνταξιούχων ΗΣΑΠ, ενώ τη δεύτερη την "ξαναζωντανέψαμε" και την επαναδραστηριοποιήσαμε ύστερα από αρκετά χρόνια "σιωπής".

Φυσικά τον καιρό της απαγόρευσης για την κίνηση των ανθρώπων της τρίτης ηλικίας, δεν είναι δυνατόν να βγάζουν οι άνθρωποι, τις εφημερίδες τους, όταν δεν μπορούν και δεν πρέπει ούτε στα γραφεία τους να πάνε.

Υποχρεωτική και βίαιη η αναστολή... Όπως και υποχρεωτικά και βίαια έγιναν τόσα πράγματα και άλλαξαν τις ζωές μας. Κι ευτυχώς που έχουν τους διαδικτυακούς τόπους τους, για να βάζουν τις ανακοινώσεις που είναι απαραίτητες για μια στοιχειώδη ενημέρωση των μελών τους.

Και όπως είναι φυσικό με το συναισθηματικό και ανθρώπινο "δέσιμο" που έχουμε, αυτό το κάνω με χαρά... Αλλά, μου λείπει η επικοινωνία και η επαφή μαζί τους.

Καμιά φορά μιλάμε στο τηλέφωνο, είναι ο μόνος τρόπος που μας απέμεινε. Τουλάχιστον να ξέρουμε πως είναι οι φίλοι μας σ' αυτούς τους δύσκολους, από κάθε άποψη καιρούς.

Μερικές φορές κι εγώ είμαι αισιόδοξος, μαζί τους...

Θα περάσει, λένε, αυτό το κακό... Θα περάσει και θα αποτελεί, ότι ζούμε σήμερα, μια ζοφερή παρένθεση... Και θα επιστρέψουμε στην καθημερινότητα μας, όπως την ξέραμε και τη ζούσαμε, πριν από την εποχή του κορονοϊού Covid-19.

Πότε θα συμβεί αυτό; Κανείς δεν ξέρει και δεν μπορεί να απαντήσει με σιγουριά σ' αυτό το ερώτημα. Το μόνο που κάνουμε, είναι να συνεχίζουμε να υπακούμε στις οδηγίες που μας δίνονται.

Ωστόσο, αισθανόμαστε ήδη στο πετσί μας τον κοινωνικό αποκλεισμό και τις συνέπειες του. Μάλιστα, όταν κάποιοι γύρω μας, αρνούνται να δουν τι συμβαίνει και κινούνται σαν να είναι όλα φυσιολογικά με τις απαιτήσεις τους ακέραιες, τότε πραγματικά αισθάνεσαι να βρίσκεσαι στο καναβάτσο και να δοκιμάζεσαι από πολλές απόψεις...

Παρ' όλα αυτά, για άλλη μια φορά δεν αισθάνομαι μόνος... Ακούγεται κάπως, αλλά σας λέω την αλήθεια. Για μένα μόνο οι περιστάσεις άλλαξαν κι αυτή την ώρα, αυτό που έχει πιο πολύ σημασία απ' όλα, είναι η ζωή μας ως λάφυρο.

Είναι μια μοναδική ευκαιρία να καλλιεργήσουμε την ιδιότητα της πίστης και της εγκαρτέρησης, μέσα σε συνθήκες κρίσης. Δεν μπορούμε, όσο κι αν η δοκιμασία είναι μεγάλη, να κάνουμε πίσω. Το αντίθετο, χαλυβδώνουμε τη θέληση μας και εργαζόμαστε για την επιτυχία του στόχου μας.

Ναι, αγαπούμε τη δουλειά μας και μας λείπει τώρα που αναγκαστικά, δεν υπάρχει, αλλά από την άλλη το πιο σημαντικό είναι να βγούμε ζωντανοί από αυτή την πρωτόγνωρη, δύσκολη κατάσταση.

Έχουμε ακούσει από τους ειδικούς που μας κατακλύζουν αυτές τις μέρες στις τηλεοπτικές εμφανίσεις του μέσω σκάιπ, πως ένα πράγμα που θα μετρήσει πολύ, είναι η καλή ψυχολογία. Κι επειδή αυτή δεν έρχεται από μόνη της, οφείλουμε να την καλλιεργούμε. Και όπως βλέπετε με τις καθημερινές μας αναρτήσεις, αυτό κάνουμε και με τη δική σας βοήθεια και συνεργασία.

Θυμόμουνα ότι είχα ξανακάνει ένα δημοσίευμα για τις ανθισμένες νεραντζιές που μοσχοβολούν στους δρόμους της Αθήνας, αυτή την εποχή. Κι έψαξα στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ... Και το βρήκα! Δείτε το ΕΔΩ. Και ξέρετε που πότε έχει γίνει αυτό; Ακριβώς πριν ένα έναν χρόνο, μια μέρα σαν σήμερα... Απίστευτο...


Βέβαια οι φωτογραφίες που δημοσιεύω σήμερα, είναι τωρινές, αλλά τα συναισθήματα ίδια... Με κάτι επιπλέον μόνο. Νομίζω, φέτος που έξω δεν κυκλοφορούν πολλά αυτοκίνητα, λόγω της απαγόρευσης και του "Μένουμε σπίτι" δεν μην υπάρχει το έντονο καυσαέριο στην ατμόσφαιρα και η μυρωδιά είναι ακόμα πιο έντονη. Εκπληκτικό!


Βέβαια, σε μένα πάντα άρεσαν οι νεραντζιές... Δείτε ΕΔΩ ένα δημοσίευμα γι' αυτές, από την πλατεία Κολοκοτρώνη, στο κέντρο της πρωτεύουσας, μια μέρα που βρεθήκαμε εκεί, έχοντας υπηρεσία στο μητροπολιτικό σταντ της Αθήνας. Και ξέρετε δα πως όταν μ' αρέσει κάτι, προσπαθώ να το κάνω θέμα στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ και να το μοιραστώ μαζί σας.


Ψάχνοντας, βρήκα ένα ακόμα δημοσίευμα... ΕΔΩ, μπορείτε να το δείτε. Είναι από το 2017, ζούσε ακόμα ο παππούς Διονύσης και παρά τα σοβαρά προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε, ήθελε να βγούμε στη βεράντα του σπιτιού, να πιούμε ένα ουζάκι. Τον βγάλαμε, με το αναπηρικό καροτσάκι. Και νομίζω πρέπει να ήταν το τελευταίο του… Τον Ιούνιο της ίδιας χρονιάς, κοιμήθηκε τον ύπνο του θανάτου.


Καταλαβαίνετε τώρα, γιατί οι ανθισμένες νεραντζιές μου γεννάνε υπέροχα συναισθήματα; Ακόμα και τώρα, που αναγκαζόμαστε να μένουμε μόνιμα μέσα στο σπίτι, λίγο να βγούμε για σοβαρές ανάγκες, θα... πέσουμε πάνω τους! Και η έντονη, πολύ όμορφη μυρωδιά από τα άνθη τους που σε λίγο θα "δέσουν" και θα γίνουν καρπός, μας ξεκουράζει.


Διότι, το έχουμε πει κι άλλοτε, δεν χρειάζεται πολλά πράγματα ο άνθρωπος για να νιώσει καλά... Μια ανθισμένη νεραντζιά (και δεν είναι μια, αλλά πάρα πολλές) σε ξαναφέρνει στα ίσια σου. Και σου υπενθυμίζει, ότι τίποτα δεν τέλειωσε, ακόμα... Ας σηκώσουμε το κεφάλι και ας συνεχίσουμε να πορευόμαστε...