Μαρίκα τη λένε αυτή τη γαϊδουρίτσα της κυρά - Γιαννούλας στα Πάνω Καλυβάκια που πουλάει φρέσκα αβγά. Μπριόζα η Μαρίκα λύθηκε προχθές κι ανάγκασε την κυρά - Γιαννούλα να πάει μέχρι το Ψάρι και να ψάξει να την βρει. Όχι που νομίζατε ότι τα γαϊδουράκια λιγοστεύουν στις μέρες μας.

Το σπίτι της κυρά - Γιαννούλας φωτογραφημένο την Κυριακή που μας πέρασε. Πήγαμε με τον Γιώργο να πάρουμε αβγά. Δυο καρτέλες των 30 η κάθε μία. Μας έκανε ειδική τιμή. Μας τα άφησε στα 24 ευρώ. Χαμογελαστή η κυρά - Γιαννούλα με το καλαμπούρι στο στόμα. Αισιόδοξος άνθρωπος. «Να το πείτε και σε άλλους, είναι πολύ φρέσκα τα αβγά μου και από κότες ελευθέρας βοσκής». Φεύγουμε χαμογελαστοί. Χαρά στο κουράγιο της.

Έτσι την έχω δει τα καλοκαίρια. Να παίρνω νωρίς την άδεια μου, Ιούνιο - Ιούλιο και να είμαι Αθήνα στη δουλειά μου τον Αύγουστο. Νομίζω πως έτσι είναι καλύτερα...

Έχω την αίσθηση πως αν είσαι από τους πρώτους εκδρομείς σε προσέχουν καλύτερα. Στα μαγαζιά είναι πρόθυμοι να σε εξυπηρετήσουν. Δεν είναι ακόμα η κοσμοσυρροή του Αυγούστου, δεν έχουν έτοιμοι την αρπαχτή. Λειτουργούν πιο επαγγελματικά.

Θα μου πεις κι η Αθήνα δεν υποφέρεται από τις ζέστες. Ιδιαίτερα τις μεσημεριανές ώρες δυσκολεύουν τα πράγματα, όπως και τα βράδια που μερικές φορές, όταν υπάρχει άπνοια, περνούν δύσκολα.

Ευτυχώς, έχω φροντίσει να κάνω μικρές αποδράσεις για τα Σαββατοκύριακα. Στην επαρχία. Βουνό ή θάλασσα δεν έχει και τόση σημασία αν και στην περίπτωση που τα συνδυάσεις και τα δύο, το πράγμα γίνεται ιδανικό πια.

Εντάξει, φέτος είναι κάπως ιδιόμορφα τα πράγματα. Την οικονομική στενότητα τη διακρίνεις παντού. Αλλά δεν είναι και τόσο δύσκολο να προσαρμοστούμε στις νέες καταστάσεις χωρίς να χάσουμε κάτι από την ποιότητα που έχουμε ανάγκη για τις ανάσες μας.

Ο χειμώνας προβλέπεται σκληρός. Όλο και λιγότερο πιστεύω αυτά που κάθε μέρα μας σερβίρουν οι κυβερνώντες. Το ζήτημα είναι να παραμείνουμε όρθιοι, με το κεφάλι ψηλά και να δώσουμε τη μάχη μας με αξιοπρέπεια...

Αυτό, τίποτα άλλο...

Είπα να κάνω ένα φωτορεπορτάζ για τον κήπο του Γιώργου. Είναι μικρός αλλά θαυματουργός. Τις χαρήκαμε τις ντομάτες του ωμές... Δεν υπάρχει πιο ωραίος μεζές αυτή την εποχή. Να τις κόβεις πάνω από την ντοματιά και να τις απολαμβάνεις...

Εδώ είναι οι αγγουριές... Ο Γιώργος λέει ότι αργούν να δώσουν καρπό. Και πάντως δεν συναγωνίζονται τις ντοματιές. Θέλει υπομονή το πράγμα... Το κακό είναι ότι εδώ δεν ξέρουν τα ξελάγγουρα. Μένουν στα αγγούρια και μόνο σ' αυτά.

Ιδού και οι φασολιές... Κάνουν μπαρμπούνια ή τσαουλιά... Φάγαμε αρκετά την προηγούμενη φορά που ήρθαμε στο χωριό. Τώρα δεν ξέρω αν έχουν καρπό πάνω τους και πόσο. Θα έχουν όμως, για να συνεχίσει να έχει ο Γιώργος, σίγουρα θα έχουν...

Κι άλλες ντοματιές από τον κήπο του Γιώργου. Έχουν πραγματική επιτυχία φέτος. Τις χαίρομαι, αλήθεια τις χαίρομαι... Ο καρπός τους είναι απίστευτα ωραίος. Εμένα μ' αρέσει να τις κόβω πάνω από το φυτό... Και δεν θέλω ούτε να τι πλύνω, ούτε τίποτα... Έτσι τις θέλω... Κι έτσι τις έχω...

Να, μερικά κλαδιά της συκιάς με μικρούς καρπούς πάνω, άγγουρους ακόμα... Θέλουν καιρό για να “δέσουν” και να γίνουν σαν τη φωτογραφία κάτω.

Από τα περίεργα της φύσης... Κυριακάτικο πρωινό, γύρω στις 10. Ο ήλιος βγήκε ζεστός και τα ζώα ψάχνουν, σαν τους ανθρώπους, λίγη δροσιά. Εδώ η Σίση έχει ξαπλώσει πάνω στο πόδι του Άρη. Ποιος είπε πως σκύλος και γάτα δεν κάνουν μαζί;

Και να που βρήκα WiFi στο μαγαζί του Δρούλια στην πλατεία. Μου το... σφύριξε χθες ο Λάμπρος που άκουσε παιδιά ότι μπαίνουν από κει internet. Πήγα σήμερα, κάθισα σαν άνθρωπος και απόλαυσα σύνδεση. Δυστυχώς, η PSTN τηλεφωνική σύνδεση ανήκει στο παρελθόν...

Ένα φρούτο που μ' άρεσε πάντα ιδιαίτερα ήταν τα σύκα και μάλιστα να τα κόβω πρωί πάνω από το δέντρο και να τα τρώω επιτόπου. Βέβαια με τον καιρό και λόγω του σακχάρου μάλλον έπρεπε να αλλάξω αυτή τη συνήθεια και να αντικαταστήσω αυτή την... αγάπη με κάτι άλλο πιο ανώδυνο.

Αλλά, το νιώθω, είναι δύσκολο. Εγώ που... μάλωνα τη μάνα μου, όσο ζούσε, που είχε κι αυτή την ίδια αδυναμία, επαναλαμβάνω ακριβώς το ίδιο λάθος. Θυμάμαι μια φορά, ένα καλοκαίρι είχα νοικιάσει μια μονοκατοικία για ένα μήνα στους Αγίους Αποστόλους. Κι είχε μέσα στην αυλή μια συκιά με υπέροχα βασικά σύκα. Κι ήταν Αύγουστος, στο φόρτε τους... Ένα πρωί είδα τη μάνα μου στη συκιά. “Βρε μάνα, δεν κάνει” της είπα. “Το ξέρω”μου απάντησε, “μα θα πάρω μετά ένα χάπι, παιδί μου”.

Και τώρα να, που κάνω κι εγώ τα ίδια... Εδώ, στο χωριό, έχει ο Αργύρης μια συκιά που κάνει πρόωρα σύκα. Και σήμερα το πρωί, κυριακάτικα, είπα να την επισκεφτώ... Υπολόγιζα πως θα ήταν ώριμα. Αλλά έκανα λάθος. Οι ύστερες βροχές τα έκαναν όλα πιο όψιμα φέτος. Τέλη Ιούλη πάντα είχε να φας δυο, μη φανταστείτε πως ήθελα και περισσότερα. Δυο θα μου φαίνονταν σαν... δεν ξέρω κι εγώ τι...

Τίποτα. Ίσως από την επόμενη εβδομάδα κάτι γίνει. Έτσι κι αλλιώς το σύκο είναι Αυγουστιάτικο φρούτο. Μα είπαμε, τούτη εδώ η συκιά είχε πάντα πιο πρόωρα σύκα. Και σ' αυτό ποντάριζα και πήγα...

Ίσκιο διάλεξα κι εγώ για να χαράξω αυτές τις γραμμές. Κάτω από τα πλατάνια της βρύσης του Τάσου που είναι υπέροχα να χαλαρώνω, βάζοντας σε μια σειρά τις σκέψεις μου...

Καλημέρα, καλή εβδομάδα, καλό μήνα. Πόσα τέτοια μαζεμένα ακούτε σε μια μέρα; Πρωί, πρώτη μέρα της εβδομάδας στο ξεκίνημα ενός νέου μήνα, του Αυγούστου. Ας τον καλοδεχτούμε.

Με δυο υπέροχα τραγούδια αφιερωμένα σ' αυτούς που έφυγαν και επέστρεψαν, σ' αυτούς που είναι ήδη σε διακοπές και σ' αυτούς που μετράνε μέρες ώς την πολυπόθητη στιγμή. Στην Αθήνα ο Αύγουστος έχει και τις καλές του στιγμές. Αρκεί να 'χει κανείς καθαρά μάτια να τις δει...

Ας τον καλωσορίσουμε τον Αύγουστο που από αύριο το πρωί "χτυπάει" την πόρτα μας μ' ένα υπέροχο τραγούδι του Παντελή Θαλασσινού, απ' αυτά που έχει γράψει στο δίσκο του ΚΑΛΑΝΤΑΡΙ.

Άλλος ένας καλοκαιρινός μήνας μας αποχαιρετά. Φεύγει κυριακάτικα... Σαν τη βόλτα που κάναμε μικροί και την είχαμε συνδυάσει με κάτι το ξεχωριστό. Κάτι που έδινε ένα όμορφο τόνο στη ζωή μας. Κάποτε, όταν η ζωή ήταν πολύ διαφορετική και πιο ανθρώπινη.
Απολογιστικά ο Ιoύλης ήταν ένας πολύ όμορφος μήνας... Και πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς αφού, περισσότερο από τον μισό τον πέρασα σε διακοπές στην Κρήτη, σε μια πιο χαλαρή κατάσταση...

Με τον Λάμπρο στο χωριό μου, χωρίς την πίεση του χρόνου σε ότι αποφασίζαμε να κάνουμε κι αυτό την τελευταία στιγμή, αφού σε μια τόσο όμορφη ατμόσφαιρα ήταν αδιανόητο να επιδιώκει κανείς τα χρονοδιαγράμματα...

Η επιστροφή ήταν κάπως άβολη. Έπρεπε να... πέσω στα βαθιά μέσα σε μια κορυφαία ζέστη και με τεχνικά προβλήματα από τη ΔΕΗ στο γραφείο. Με τη ζέστη να χτυπάει κόκκινο... Παρ' όλα αυτά οι δουλειές, οι δύο που είχα αφήσει για την επιστροφή βγήκαν στην ώρα τους και καλές... Αυτό σημαίνει πως τα κατάφερα κι έπιασα γρήγορα την άκρη του νήματος.

Από αύριο Δευτέρα, μπαίνουμε σ' ένα νέο μήνα, τον Αύγουστο. Δεν ξέρω πώς θα 'ναι φέτος αλλά, κατά παράδοση, η Αθήνα «αδειάζει» ακόμα περισσότερο. Λέω, κατά παράδοση γιατί η φετινή χρονιά δεν έχει τίποτα κοινό με άλλες που γνωρίσαμε...

Πόσα μαγαζιά, αλήθεια, μέσα σ' αυτή την οικονομική ύφεση θα κλείσουν τον Αύγουστο για να πάνε διακοπές, υπάλληλοι και αφεντικά; Λείπει η ψυχολογία στους ανθρώπους κι αυτό είναι το χειρότερο που μπορεί να τους συμβεί...

Εμείς θα είμαστε εδώ, στις επάλξεις, έτοιμοι να δώσουμε το παρόν όπου χρειαστεί. Ελπίζω μόνο να λιγοστέψουν οι ζέστες και να είναι υποφερτή η διαβίωση στη μεγαλούπολη.

Στο μεταξύ παρακολουθώ με ενδιαφέρον τις εκδηλώσεις των φίλων που μου στέλνουν στο Facebook, θα τις δείτε και δίπλα στη μπάρα που συνεχώς ανανεώνονται, ώστε αν ενδιαφέρεστε να πάτε.

Τα καλοκαιρινά βράδια είναι υπέροχες τέτοιες εκδηλώσεις και αξίζουν να στηριχτούν με την παρουσία μας...

Και κάτι ακόμα: Διάβασα στο internet για την περίφημη επιχείρηση ΜΑΤ και Δήμου Αθηναίων για να διώξουν τους αγανακτισμένους κατασκηνωμένους κατασκηνωτές απότην πλατεία Συντάγματος. Συγχαρητήρια κύριε Καμίνη! Διδάσκετε νέος ήθος. Ούτε επί Κακλαμάνη δεν τα είχαμε δει αυτά...

• Δείτε ΕΔΩ τι έγινε χθες τα ξημερώματα στο Σύνταγμα.
  

Κι ο Αύγουστος από τους ΟΝΙRAMA. Μια άλλη προσέγγιση στον ιδιο μήνα...

Χθεσινή φωτογραφία στο ποτάμι. Δεν φταίω εγώ για το ολίγον καλλιτεχνικόν της ιστορίας. Εμένα θα μου άρεσε πιο μακρινή με φόντο το ποτάμι. Ήταν όμως πολλοί οι άνθρωποι που βρίσκονταν εκείνη την ώρα εκεί, οπότε...

Από μια άλλη επίσκεψη στο Λούσιο ποταμό. Γαλάζια νερά δροσερό τοπίο, υπέροχο για μεσημεριανή βόλτα...

Έχει ένα δυνατό ήλιο, φωτεινό, καλοκαιριάτικο, αλλά φυσάει κι ένα ελαφρό δροσερό αεράκι, τις θέλεις τις κάλτσες στα γυμνά πόδια από κάποια στιγμή και πέρα. Το μεσημέρι του Σαββάτου κυλάει όμορφα,με μια μικρή σιέστα, από αυτές που μου έχουν λείψει και τις θέλω τόσο...

Αλλά το απογευματάκι, κατά τις 6,όταν ο ήλιος είναι ακόμα ψηλά, είναι όμορφα για μια βόλτα στο Λούσιο ποταμό... Δεν είναι μακριά, μόλις 6 χιλιόμετρα δρόμος κι εκεί η δροσιά είναι το κάτι άλλο.

Ρίχνω την ιδέα... Τη συζητάμε... Συναποφασίζουμε. Πάμε... Πάντα μου άρεσε αυτό το ποτάμι. Δεν είναι μόνο το φαράγγι, τα τρεχούμενα παγωμένα νερά, το πράσινο... Είναι και το Ασκληπιείο εκεί, τόπος ίασης στα αρχαία χρόνια κι έχεις την αίσθηση πως σ' ακολουθεί θετική ενέργεια. Μια αύρα στον αέρα, κάτι όμορφο που γαληνεύει την ψυχή και νιώθεις καλύτερα.

Κι εμείς το χρειαζόμαστε αυτό. Χρειαζόμαστε να πάρουμε δυνάμεις. Από Δευτέρα ξημερώνει νέα εργάσιμη εβδομάδα, οπότε η ενέργεια μας είναι απαραίτητη.

Μ' αρέσει να αφουγκράζομαι τα νερά που τρέχουν σε μεγάλες ποσότητες. Εκεί που, ανάμεσα στις πέτρες στριμώχνονται, χτυπιούνται, αφρίζουν και συνεχίζουν το δρόμο τους μέχρι να βρουν τη θάλασσα. Εδώ είναι εκπληκτικό που υπάρχει τόσο νερό, αφού η πιο κοντινή θάλασσα είναι πολύ μακριά...

Πάντα μου άρεσε ο Λούσιος ποταμός. Και κάθε φορά έψαχνα ή δημιουργούσα την αφορμή για να πάω μια βόλτα. Όπως ακριβώς έκανα και χθες. Μερικές όμορφες συνήθειες αξίζει να επαναλαμβάνονται... Η επανάληψη αυτού του είδους δεν κουράζει, αναζωογονεί...

Το ποδήλατο του Λάμπρου... Πολλά χρόνια τώρα τον “καλύπτει” τα καλοκαίρια που κατεβαίνει στο χωριό. Μ' αυτό κάνει τις βόλτες του. Μόνο που, καθώς μεγαλώνει και ψηλώνει, άρχισε να μην μπορεί πια να τον βολεύει. Ίσως ήρθε η ώρα να το αποσύρουμε και να πάρουμε ένα άλλο...