Εδώ, στην κορυφή του Κωλοσούρτη, ήταν παλιά δυο ταβέρνες... Δεξιά και αριστερά του δρόμου. Όλη η ανάβαση, πριν γίνει η σήραγγα του Αρτεμισίου ήταν μια ταλαιπωρία κι εδώ μπορούσες να κάνεις μια στάση και να φας γίδα βραστή ή σουβλάκι... Τώρα οι ταβέρνες είναι έρημες, εγκαλειμμένες με κούφια πορτοπαράθυρα, αφημένες στην τύχη τους.

Η θάλασσα είναι ζεστή κι ας κοντεύει 7.30 μ.μ. κι ο ήλιος σε λίγο θα πέσει. Είμαι στο κέντρο της φωτογραφίας μέσα στο νερό, αλλά μην ψάξετε να με βρείτε, δεν θα με εντοπίσετε. Κάτι μεγαλύτερο από την κουκίδα είμαι... Και τι μ' αυτό; Το μπάνιο, έστω και λίγο, ένα μισάωρο μόνο, βάλσαμο ήταν...

Τα κυριακάτικα καλοκαιρινά απογεύματα η επιστροφή στην Αθήνα, είναι δύσκολη. Έχει κίνηση πάντα. Παρ' όλα αυτά κάπου ο δρόμος κινείται και κάπου το μποτιλιάρισμα θέλει το χρόνο του για να απελευθερωθεί λίγο το οδόστρωμα και να προχωρήσουν τα αυτοκίνητα.

Έτσι κι αυτή την Κυριακή... Αφού κάναμε μια στάση στο Ναύπλιο για μια βουτιά στην παραλία της Αρβανιτιάς. Πήγαμε από τον Κωλοσούρτη και τον Αχλαδόκαμπο. Ξανακάναμε εκείνη την παλιά διαδρομή από την Τρίπολη. Και νωρίτερα περάσαμε μέσα από το Μαίναλο με τα έλατα.

Το Ναύπλιο ήταν για μένα, μακριά, η πιο όμορφη πόλη της Ελλάδας. Αλλά αυτή τη φορά δεν είχαμε το χρόνο να την περπατήσουμε. Περάσαμε μόνο για μια βουτιά. Και η παραλία της Αρβανιτιάς είναι μοναδική. Γεμάτη βότσαλο, μεγάλο, όμορφο...

Κοντά στην Ελευσίνα χρειάστηκε να υποστούμε λίγο το μποτιλιάρισμα. Φτάσαμε αργά στην Αθήνα., αφού πρώτα αφήσαμε τη Ντίνα στο σπίτι της στο Περιστέρι και δώσαμε το δέμα στον Βασίλη που ετοίμασε η μητέρα του...

Δεν είναι η πόλη χειρότερη απ' ότι την αφήσαμε την Παρασκευή. Είμαστε κουρασμένοι. Ένα μπάνιο, δυο χαδάκια στον Ρήγα που πέρασε μόνος του στη βεράντα το Σαββατοκύριακο και μετά ύπνο. Αποχαιρετήσαμε με το δικό μας τρόπο τον Ιούλη... Ξημερώνει Δευτέρα και Αύγουστος. Κάποιοι στη δουλειά επιστρέφουν από την άδεια τους...

Λευκή σελίδα...Ένα υπέροχο τραγούδι με μεγάλες αλήθειες μέσα του...