Μετά την κρίση τι;
Ένα άρθρο του συνδικαλιστή Γιώργου Παπαμάρκου:
Αδιαμφισβήτητα η χώρα μας διέρχεται μια από τις πλέον κρίσιμες, ιστορικές για κάποιους άλλους, στιγμές. Το φάσμα της χρεοκοπίας απλώθηκε μπροστά μας και το παρατηρήσαμε από κάθε οπτική γωνία. Η δυνατότητα πλέον της ενημέρωσης και της συλλογής πληροφοριών είναι τεράστια και ο καθένας μπορεί να ενημερώνεται για το τι θα συνέβαινε εάν είχαμε περάσει σε αυτό το στάδιο.
Είναι άδικο για τον κοινό νου να αναλύσουμε για μια ακόμη φορά τις αιτίες που μας οδήγησαν στο σημείο αυτό, πράγματα χιλιοειπωμένα, όπως η κακοδιαχείριση, το πελατιακό κράτος, οι μίζες και άλλα πολλά. Σίγουρα δεν τα φάγαμε μαζί, αλλά πήραμε ως κοινωνία το αντίδωρό μας για να κλείσουμε το στόμα και τα μάτια σε όλο αυτό το πάρτι που γινόταν ουσιαστικά στις πλάτες των επόμενων γενιών του τόπου. Δεν πήραμε μίζες από τα υποβρύχια, άλλα δεν μας απασχόλησε ποτέ, γιατί ¨βολέψαμε¨ και την ανιψιά μας σε μια θεσούλα στο δημόσιο. Δεν πήραμε μίζες από τη SIEMENS, αλλά κλείσαμε τα μάτια, γιατί λαδώσαμε για να πάρουμε άδεια από την πολεοδομία. Δεν πήραμε οικόπεδα από το Βατοπέδι, αλλά δεν ακούσαμε τίποτα, γιατί δεν παίρναμε αποδείξεις από κάθε είδους συναλλαγή μας επιβαρύνοντας το κρατικό ταμείο και απαλλάσσοντας κάθε κακό επαγγελματία από την απόδοση ΦΠΑ, αλλά και την φορολογία εισοδήματος. Όλα τα παραπάνω όμως αποτελούσαν για όλους μας κριτήριο με το οποίο επιλέγαμε κάθε φορά που γινόταν εκλογές στη χώρα. Κριτήριο μας ήταν το ρουσφετάκι και η εξυπηρέτηση.
Φτάσαμε λοιπόν στο σημείο που έπρεπε να διαχειριστούμε το αποτέλεσμα της συμπεριφοράς μας για δεκαετίες, ως κοινωνία και ως πολιτικό σύστημα. Εδώ λοιπόν στο σημείο αυτό μπορεί κάποιος να καταθέσει τις ενστάσεις του. Επιλέχθηκε από την κυβέρνηση να έχουμε άμεσα αποτελέσματα στη συλλογή χρημάτων και έτσι με συνοπτικές διαδικασίες κόπηκαν συντάξεις, μισθοί, με συνοπτικές διαδικασίες προχώρησε η περαίωση, η επιβράβευση του απατεώνα δηλαδή, με συνοπτικές διαδικασίες καταργήθηκαν συλλογικές συμβάσεις εργασίας, με συνοπτικές διαδικασίες θα γίνουν άλλα τόσα αύριο.
Επιλέχθηκε, ό,τι είναι περισσότερο εύκολο, αντί να παταχθεί η φοροδιαφυγή κάθε είδους και μορφής, επιλέχθηκε τελικά να εκποιηθεί η δημόσια περιουσία. Αντί λοιπόν να δούμε πως θα καταφέρουμε να εξυγιανθεί κάθε προβληματική εταιρεία που το Δημόσιο έχει ποσοστό στη μετοχική της σύνθεση της, προτιμήθηκε η λύση της εκποίησης των κερδοφόρων εταιρειών. Δόθηκε και επιπλέον 10% του ΟΤΕ στη Δημόσια Γερμανική τηλεπικοινωνιακή εταιρεία D.Telecom, αποτέλεσμα βέβαια των όρων σύμβασης της εγκληματικής πώλησης από την κυβέρνηση του ¨κουρασμένου¨ για να καλύψουμε τα τοκοχρεολύσια των δανείων μας, για 9 ημέρες και 8 ώρες, πουλήθηκε για να εισπράξουμε ως χώρα 400 εκ EURO, ποσό που θα παίρναμε σε 2 χρόνια με το 20% που κατείχαμε. Δε θα αναλύσω τα εθνικά ζητήματα ασφαλείας, τη διαχείριση δορυφόρων γιατί έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Το ίδιο συμβαίνει και στη ΔΕΗ, στα λιμάνια, στο νερό παντού. Δε νομίζω πως είναι σωστό να προβώ σε χαρακτηρισμούς όπως μαθητευόμενοι μάγοι του υπουργείου οικονομικών μέχρι χθές, κυβέρνηση ανίκανων, κηπουρών και τα λοιπά, άλλωστε δε θέλω να υπουργοποιηθώ, άλλωστε δε θέλω αύριο να λέω άλλα από αυτά που σήμερα υποστηρίζω για να σωθώ σε ένα σύστημα που ή θα αλλάξει ή θα μείνει ως μαύρη σελίδα στον ιστορικό χρόνο.
Τα πάντα αλλάζουν και δυστυχώς το βάρος αυτών των αλλαγών, που δεν ξέρουμε ακόμη αν κάνουν τη χώρα μας βιώσιμη, το σηκώνει ο μισθωτός εργαζόμενος του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, το σηκώνει ο συνταξιούχος, το σηκώνει ο μικρομεσαίος υγιής επιχειρηματίας και όχι οι ισχυροί οικονομικοί παρασιτικοί παράγοντες του τόπου, όχι όλοι αυτοί οι μεγαλοκαρχαρίες των οικονομικών συμφερόντων και οι ¨μεσίτες¨ που τόσα χρόνια μεγαλούργησαν στο όνομα της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, η οποία επιχορηγούνταν από τον κρατικό προϋπολογισμό…
Αν κάποιος βέβαια από την άλλη πει πως το συνδικαλιστικό κίνημα της χώρας δεν έχει ευθύνες θα έχει κλείσει τα μάτια σε μια ιστορική αλήθεια. Ευθύνες τεράστιες, όχι βέβαια στο βαθμό που παρουσιάζουν τα κατευθυνόμενα από τα οικονομικά συμφέροντα του τόπου ΜΜΕ. Το Συνδικαλιστικό Κίνημα πλείστες των φορών συνδιαχειρίστηκε τα λάθη, κάλυψε την ανικανότητα κολλητών και φίλων, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε και τα όσα κατάφερε, τα όσα πέτυχε για να εξασφαλίσει το μίνιμουμ σε εργαζόμενους του αμιγούς ιδιωτικού τομέα.
Φαντάζομαι λοιπόν μια εικόνα μετά από 5, ίσως και 10 χρόνια που ο τότε πρωθυπουργός της χώρας από την ακριτική Γαύδο ή την ακριτική Καστοριά, σε αντίθεση με το ακριτικό Καστελόριζο, θα μας ανακοινώνει πως η χώρα μας ξεπέρασε το σκόπελο. Κατάφερε να αποκτήσει ξανά ρυθμούς ανάπτυξης μεγαλύτερους του μέσου όρου της ευρωζώνης, μειώνει καθημερινά την ανεργία σε νέους και γυναίκες και τέλος πως σε μια πενταετία θα έχουμε γίνει η Ελβετία του νότου.
Εκείνη η ώρα είναι που με προβληματίζει περισσότερο από κάθε τι άλλο. Εκείνη τη στιγμή δε θα έχουμε ως εργαζόμενοι τίποτα στα χέρια μας για να διαπραγματευτούμε με την εκάστοτε εργοδοσία, είτε εργαζόμαστε σε ιδιωτική επιχείρηση, είτε σε κρατική. Μετά και από τη σταδιακή αλλά σε βάθος χρόνου ολοκληρωτική κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων ο καθένας από εμάς θα διαπραγματεύεται τις ικανότητες και τις γνώσεις του δίχως την ύπαρξη ενός μίνιμουμ στην αγορά εργασίας, και ας μην ξεχνάμε το περιβάλλον που θα έχει διαμορφωθεί με την ανεργία να καλπάζει και τον κάθε εργοδότη να χρησιμοποιεί ως καραμέλα τη φράση …. ¨τόσα και αν θες¨.
Βλέπω την εικόνα μπροστά μου και με σιγουριά νομίζω πως και τότε θα πληρώνω φακελάκι στο νοσοκομείο, νομίζω πως και τότε θα πληρώνουν οι γονείς φροντιστήρια και άλλα πολλά που και σήμερα μαστίζουν την ελληνική οικογένεια και την ελληνική οικονομία.
Σήμερα λοιπόν κάποιοι αντιδρούν στις πλατείες, κάποιοι άλλοι πετάνε αυγά και γιαούρτια και στο τέλος το πολιτικό σύστημα είναι ευτυχισμένο, γιατί δεν υπάρχει συντεταγμένη αντίδραση και αντίσταση. Τα συνθήματα που ισοπεδώνουν τους 300 της ελληνικής βουλής αποκαλώντας τους όλους κλέφτες είναι τελικά το τέλειο άλλοθι για όποιον από αυτούς έχει καταχραστεί την εξουσία και τα χρήματα του ελληνικού λαού. Σε κανένα πολιτικό σύστημα δεν συμφέρει να υπάρχουν συντεταγμένες αντιστάσεις και απαιτήσεις από κοινωνικούς εταίρους, παρά ένα χύμα σκηνικό που αντί να αθωώνει τους υγιείς, τους ισοπεδώνει τοποθετώντας τους στον κάλαθο των αχρήστων παρέα με κάθε μικρό ή μεγάλο απατεωνίσκο της εποχής μας. Οι γεμάτες πλατείες καταδεικνύουν το τεράστιο έλλειμμα της σύγχρονης προοδευτικής Αριστεράς όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη και στον κόσμο ολόκληρο. Σημαίνει πως κανένα προοδευτικό Σοσιαλιστικό, είτε του τρίτου δρόμου, είτε Μαρξιστικό, είτε τραβεστί φιλελεύθερο με την ταμπέλα απλά, κόμμα δεν έχει πείσει πως μπορεί να ελέγχει και να βάλεις όρους τις αγορές και το κεφάλαιο.
Δυστυχώς για όλους όσους είχαν μερίδιο στη διαχείριση είτε οικονομική, είτε πολιτική, είτε συνδικαλιστική σε αυτή την χώρα οι καιροί τους ξεπέρασαν και δυστυχώς οι καιροί μας ξεπέρασαν όλους ως κοινωνία. Το σκηνικό θα αλλάξει, το πολιτικό, το οικονομικό το κοινωνικό και θα δημιουργηθούν νέοι κομματικοί σχηματισμοί, νέα οικονομικά τραστ, νέες κοινωνικές συμμαχίες. Αν απλά αλλάξει η ταμπέλα και ο τίτλος του καθενός μας και όχι σε βάθος η νοοτροπία και η αντίληψη των πραγμάτων απλά ο νέος κύκλος που θα ανοίξει για την ελληνική κοινωνία, θα έχει και αυτός ημερομηνία λήξης όπως και ο προηγούμενος.
Ο κύκλος της μεταπολίτευσης έκλεισε όπως πολλοί λένε, ο επόμενος που ανοίγει ας μην είναι φαύλος, ας είναι κύκλος δημιουργίας και αλλαγής νοοτροπίας για τον καθένα από εμάς. Το μόνο σίγουρο είναι πως η δική μας γενιά, των σημερινών τριαντάρηδων δεν είναι τελικά η γενιά των 700 ευρώ, αλλά η γενιά Ιφιγένεια, η γενιά που θυσιάστηκε ή θα θυσιαστεί για τις επόμενες, γιατί η άλλη περιβόητη γενιά, αυτή του πολυτεχνείου θυσίασε τα πιστεύω της στο βωμό της προσωπικής ικανοποίησης και μεγαλομανίας.
Γιώργος Παπαμάρκου
Αναπλ. Γραμματέας Υγιεινής κ Ασφάλειας Εργασίας Πανελ. Ένωσης Τεχνικών-ΟΤΕ
Μια κουβέντα είναι «στους δρόμους». Ποιους δρόμους; Η κίνηση αυξημένη κι όχι μόνο λόγω των απεργιών στα μέσα μαζικής μεταφοράς που τόσο συχνά έχουμε τον τελευταίο καιρό... Αυτή πόλη δεν είναι πια για ανθρώπους.
Εδώ, έχουμε μάθει να τα μοιραζόμαστε όλα και να γιορτάζουμε τις μικρές νίκες... Σαν αυτή που πηγαίνουμε ολοταχώς για τα 220.000 χτυπήματα από ξεχωριστές Ι.Ρ.
Τέτοια εποχή ήταν, θυμάμαι, τη χρονιά που πήγαμε σ' ένα χωριό κοντά στην Τρίπολη Αρκαδίας να μαζέψουμε κάστανα. 28η Οκτωβρίου. Κι αντί για τις παρελάσεις βρεθήκαμε στα χωράφια να μαζεύουμε κάστανα.
