Η αφισούλα μας με τις ώρες λειτουργίας του Στεκιού Αλληλεγγύης. Χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον, τώρα περισσότερο από ποτέ..

Μια κουβέντα είναι «στους δρόμους». Ποιους δρόμους; Η κίνηση αυξημένη κι όχι μόνο λόγω των απεργιών στα μέσα μαζικής μεταφοράς που τόσο συχνά έχουμε τον τελευταίο καιρό... Αυτή πόλη δεν είναι πια για ανθρώπους.

Τα μποτιλιαρίσματα είναι σύνηθες φαινόμενο. Μερικές φορές οι δρόμοι είναι αδιάβατοι ακόμα και για τα δίκυκλα. Δεν έχεις περιθώριο να κινηθείς. Αναγκάζεσαι να σταθείς στην ουρά. Μαζί και πίσω από τα αυτοκίνητα. Κι αν δεν βρέχει πάει στην ευχή. Το κακό είναι από την ώρα που ο χειμώνας κάποια στιγμή θα μας χτυπήσει την πόρτα και οι βροχές θα γίνουν πιο συχνές.

Μέχρι τότε, όλοι εμείς που έχουμε την ατυχία να ζούμε από ανάγκη λόγω της δουλειάς μας σ' αυτή τη μεγαλούπολη πρέπει να προσαρμοστούμε. Χωρίς γκρίνια, αλλά με χαμόγελο.

Είναι εύκολο κάτι τέτοιο;

Όχι δεν είναι και το ξέρουμε... Χρειάζεται ψυχραιμία, υπομονή, αλλά και καλύτερη διαχείριση του χρόνου εκτός γραφείου. Όσο λιγότερες ώρες γίνεται, Τις πλέον αναγκαίες. Μόνο για τον πηγαιμό στη δουλειά και την επιστροφή στο σπίτι.

Η μηχανή όμως είναι, όπως και να κάνουμε, εργαλείο δουλειάς. Καταλαμβάνει λίγο χώρο στο οδόστρωμα, καταναλώνει λίγη βενζίνη αν και με τις υπέρμετρες αυξήσεις αρχίζει και γίνεται υπολογίσιμη. Σχεδόν 20 ευρώ θέλει την εβδομάδα. Δύο γεμίσματα το μικρό ντεπόζιτό της...

Για μένα είναι πολύ σημαντικό που υπάρχει και με εξυπηρετεί. Κι εμένα και τον Λάμπρος και την Ειρήνη πολλές φορές... Από το 2004 που την πήρα έχω διανύσει περισσότερα από 50.000 χιλιόμετρα στην ελληνική επικράτεια, στην περιοχή της Αττικής και στα νησιά. Κι αν έχει κάνει τα ταξίδια της...

Ιδού μια ωδή στη μοτοσικλέτα από τον Λουκιανό Κηλαηδόνη...