Σημερινά πρωτοσέλιδα τριών απογευματινών εφημερίδων όπως «κρεμάστηκαν» στα περίπτερα μετά τις 10 το πρωί. Οι απανωτές έκτακτες εκδόσεις και οι εξελίξεις στις Βρυξέλλες καθυστέρησαν την εκτύπωση...

Όταν συμβαίνουν γεγονότα σαν το χθεσινό στις Βρυξέλλες τα ΜΜΕ είναι απίκο, να περιγράψουν την είδηση, να τη δώσουν αναλυτικά στους αναγνώστες του.

Ιδιαίτερη πίεση τέτοιες ώρες έχουν οι εφημερίδες, που πρέπει να ακολουθήσουν χρονοδιαγράμματα στην έκδοση τους. Κι είναι η επαρχία που δε θέλουν να χάσουν διότι αποτελεί ένα σοβαρό κομμάτι του αναγνωστικού τους κοινού. Έτσι πάνε όσο πιο αργά γίνεται την Α' έκδοση κι από κει και πέρα ακολουθούν η Β', Γ' έκδοση και πάει λέγοντας. Παλιότερα που κυριαρχούσαν οι εφημερίδες, τέτοια φαινόμενα ήταν συχνά στα μεγάλα γεγονότα.

Σήμερα υπάρχει η τηλεόραση και το ραδιόφωνο για την άμεση ενημέρωση. Υπάρχει ακόμα και το διαδίκτυο.

Αλλά οι εφημερίδες που ξεχωρίζουν για τη σοβαρότητά τους, συνεχίζουν να βγάζουν έκτακτες εκδόσεις. Μια τέτοια δύσκολη νύχτα ήταν η χθεσινή. Το πρωί στις 9 που πήγα στο περίπτερο που παίρνουμε τις εφημερίδες υπήρχαν μόνο η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ και το ΠΟΝΤΙΚΙ από τις πολιτικές. “Οι απογευματινές θα έρθουν αργότερα” μου είπε η Κωνσταντίνα, η κοπέλα που έχει το περίπτερο στη Στουρνάρη 64.

Όντως, μετά τις 12 πήγα και πήρα τα απογευματινά φύλλα, παράξενο γιατί παρά το χαρακτηρισμό τους ως «απογευματινά» στην πραγματικότητα βγαίνουν μαζί με τα πρωινά.

Η τηλεόραση έχει το χάρισμα στις ζωντανές συνδέσεις, όμως το πλεονέκτημα να δεις και να ξαναδείς το κείμενο, να κρατήσεις σημειώσεις και να κάνεις υπογραμμίσεις μόνο η εφημερίδα στο δίνει. Γι' αυτό δεν πρόκειται να ξεπεραστεί ποτέ από κανένα internet. Το μελάνι και το χαρτί είναι και παραμένει μια σταθερή αξία...

Πιο λάιτ οι τίτλοι του πρωτοσέλιδου των ΝΕΩΝ «παίζουν» και με το αξειρετικό σκίτσο της Β. Ξένου που δίνει μια άλλη αισθητική στον αναγνώστη...

Η αφίσα με το ποίημα του Κώστα Σκηνιώτη για τη διαδήλωση. Πάντα επίκαιρος ο Κώστας...

Σε χθεσινή της συνεδρίαση η Εκτελεστική Επιτροπή της ΓΣΕΕ αποφάσισε:

α) Κοινή συνεδρίαση του Εθνικού συνδικαλιστικού συμβουλίου ΓΣΕΕ -ΑΔΕΔΥ, την Τρίτη 1/11/2011 ώρα 12:00 στα γραφεία της Συνομοσπονδίας.

β) Συνεδρίαση της Ολομέλειας της Διοίκησης της ΓΣΕΕ την Τετάρτη 2/11/2011 και ώρα 10:00 πμ

Τα τεράστια και σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι και οι άνεργοι οξύνονται και διευρύνονται καθημερινά.

Αξιολογώντας και εκτιμώντας τις εξελίξεις, το συνδικαλιστικό κίνημα της χώρας μας, θα συζητήσει και θα αποφασίσει τα περαιτέρω αγωνιστικά βήματα και τις δράσεις των συνδικάτων ενόψει και του νέου προϋπολογισμού έτους 2012.

Αυτό είναι το εξώφυλλο του νέου τεύχους 246 της ΦΩΝΗΣ των ΤΕΧΝΙΚΩΝ του ΟΤΕ. Για να την ξεφυλλίσετε πατήστε ΕΔΩ και θα την δείτε ή θα τη διαβάσετε όπως θα κυκλοφορήσει τυπωμένη σε λίγο...

Την Τετάρτη το μεσημέρι ολοκληρώσαμε και το τεύχος 246 της ΦΩΝΗΣ των ΤΕΧΝΙΚΩΝ του ΟΤΕ, το περιοδικό της ΠΕΤ ΟΤΕ. Όχι, δε μας δυσκόλεψε ιδιαίτερα αυτό το τεύχος αν και όσο πλησιάζουμε στις εκλογές του Σωματείου (για τον Φλεβάρη του 2012 προσανατολίζονται...) κάποιες μικρές συγκρούσεις στις μεγάλες κυρίως συνδικαλιστικές παρατάξεις, σχετικά με τον χειρισμό θεμάτων θα τις έχουμε.

Η ίδια η ζωή το έχει δείξει αυτό. Αλλά είμαστε οπλισμένοι με υπομονή και βοηθάει πολύ η εμπειρία που έχουμε τόσα χρόνια στη διαμόρφωση του εντύπου...

Η ΦΩΝΗ έχει μια ιστορία πίσω της. Τη βρήκα ως μηνιαία εφημερίδα το 1983 που πήγα στην ΠΕΤ ΟΤΕ και ανέλαβα την ευθύνη της έκδοσής της ενώ προϋπήρξε, όπως έχω δει στο αρχείο, κατά καιρούς ακόμα και εβδομαδιαία σε δύσκολες εποχές για τους εργαζόμενους και το συνδικάτο.

Κι αυτή τη βαριά κληρονομιά συνεχίζουμε... Παρέα με τους εκάστοτε εκλεγμένους συνδικαλιστές. Οφείλω να πω ότι η συνεργασία μου με τον Αντώνη Παναγιωτακόπουλο, τον υπεύθυνο αυτή την εποχή, είναι άψογη. Συζητάμε τα θέματα, το πώς θα τα αντιμετωπίσουμε και καταλήγουμε χωρίς πισωγυρίσματα. Βοηθάει όμως ουσιαστικά. Ιδιαίτερα με τη φωτογραφική του μηχανή λείψης, ένα κινητό τηλέφωνο που έχει πολύ καλή απόδοση. Έτσι συχνά και ιδιαίτερα στο φύλλο που ετοιμάσαμε τώρα, υπάρχει πολύ φωτογραφικό υλικό, πράγμα που κάνει το έντυπο πιο ευκολοδιάβαστο.

Μ' αρέσει πολύ όταν φτάνουμε σ' αυτό το σημείο, να ολοκληρώνουμε μια έκδοση. Νοιώθω να «φεύγει» από πάνω μου όλο το δημιουργικό άγχος των προηγούμενων ημερών. Και με κυριεύει μια γαλήνη και μια ηρεμία που μοιάζει με το χαμόγελο μικρού παιδιού.

Το πιο ωραίο είναι ότι χαίρομαι κάθε καινούρια έκδοση. Όπως τότε που ξεκινούσα στο επάγγελμα και λαχταρούσα να πάρω στα χέρια μου το φρεσκοτυπωμένο φύλλο, να το δω, να το μελετήσω, σαν να 'ταν η πρώτη μου φορά.

Το γεγονός ότι αυτό το συναίσθημα διατηρείται άσβηστο στο πέρασμα των χρόνων, θεωρώ ότι είναι πολύ σημαντικό... Είναι γιατί αγαπώ πολύ αυτό που κάνω και χαίρομαι τη δημιουργία του σε όλες τις φάσεις...

• Τι έγινε χθες στις Βρυξέλλες; Ιδού το επίσημο έγγραφο με τις αποφάσεις...
  

Ο Νίκος Κακλαμανάκης μπορεί να σε κάνει να βουρκώσεις... Σε πείσμα των καιρών ο Νίκος μιλά για την Ελλάδα και τους Έλληνες με πραγματική αγάπη. Με την αγάπη που ένοιωσε κι εκείνος από όλους εμάς όταν πολλές φορές ύψωσε την Ελλάδα στα ουράνια και μας έκανε όλους υπερήφανους.

Τώρα εμείς εδώ, σ' αυτό το Site δεν πολυασχολούμαστε με τα αθλητικά. Τούτο δω όμως δεν είναι και... τόσο αθλητικό παρ' όλο που πρωταγωνιστεί ένας Ολυμπιονίκη. Δείτε το δελτίο Τύπου που γεμίζει αισιοδοξία κάθε Έλληνα:

Μετά από 3 μέρες μάχες με τα μποφόρ του Αιγαίου, αψηφώντας τα κύματα και τις φουρτούνες, πάνω σε μια σανίδα και ένα πανί με την ελληνική σημαία, έφτασε χθες το βράδυ στην Ανεμόεσσα Κάρπαθο, ο «γιος του ανέμου», ο Νίκος Κακλαμανάκης.

Ξεκίνησε έτσι απλά, πάνω στη σανίδα του, από την Άνδρο πριν λίγες μέρες, πέρασε από τη Μύκονο, την Αρχαία Δήλο, τη Δονούσα, τα Κουφονίσια την Αμοργό και κατέληξε στην Κάρπαθο, όπου και έλυσε το πανί του, ολοκληρώνοντας την αποστολή του, που ήταν απλή.

Να περάσει το μήνυμα, ότι οι Έλληνες άμα θέλουν, μπορούν να τα καταφέρουν ακόμα και κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες. Ο Νίκος μας απέδειξε ότι οι Έλληνες, άμα θέλουμε, μπορούμε. Έστειλε το μήνυμα, έτσι απλά, με συμπαραστάτη του το Αιγαίο και οδηγό τη δύναμη της ψυχής του, ότι όλοι εάν θέλουμε, μπορούμε να σταθούμε όρθιοι και να επιβιώσουμε παρά τις όποιες φουρτούνες και τα κύματα που μας χτυπούν.

Με μια απίστευτη απλότητα, από αυτή που χαρακτηρίζει τους «αγαθούς» άνδρες, με τη δύση του ηλίου, έφθασε κατάκοπος από την υπερπροσπάθεια και βγήκε στον τερματικό σταθμό της «Οδύσσειας» του, στην προβλήτα του λιμανιού της Καρπάθου.

Εκεί χωρίς να μπορεί να ανοίξει καλά-καλά τα μάτια του, που τα είχε «κάψει» η αλμύρα του Καρπαθίου πελάγους, σαν στοργικός πατέρας, φίλησε τρυφερά τη ντυμένη στα γαλανόλευκα κορούλα του, χάιδεψε με περίσσια αγάπη τη σύζυγο του, ασπάστηκε τη μητέρα του και έσφιξε με λεβεντιά το χέρι του πατέρα του.

Εκεί, με ρίγος και συγκίνηση, με δάκρυα χαράς, σε μια ιστορική στιγμή, τον υποδέχτηκαν χιλιάδες Καρπάθιοι, σαν ήρωα, όπως του αξίζει και όπως του πρέπει. Τον χειροκρότησαν, τον φίλησαν, τον σήκωσαν στους ώμους, τον καλωσόρισαν με μαντινάδες και λυροτσάμπουνα.

Ο Νικόλας με χαμηλούς τόνους, όπως τότε στην Ατλάντα, και με ταπεινότητα όπως τότε που άναβε το βωμό με την Ολυμπιακή φλόγα στην Αθήνα, ψέλλισε μόνο ευχαριστώ και έφυγε αμέσως, για να καταθέσει στεφάνι και να αποτίσει φόρο τιμής, στο μνημείο του ήρωα σμηναγού Κώστα Ηλιάκη..

Με τη δύναμη του Ανέμου, ο Νίκος Κακλαμανάκης, μας κάνει να μη φοβόμαστε, όσο υπάρχουν τέτοιοι Έλληνες. Τον ευχαριστούμε.

Την επόμενη μέρα από νωρίς το πρωί ο Νικόλας μίλησε πολλές ώρες με μικρούς μαθητές από τα σχολεία της Καρπάθου οι οποίοι του δώρισαν αμέτρητες ζωγραφιές.

Να λοιπόν που υπάρχουν και καλές ειδήσεις...

Και δυο εικόνες παρμένες από την εκπομπή του Λάκη Λαζόπουλου «Αλ Τσαντίρ» όπως προβάλεται η πρωτοβουλία του Νίκου Κακλαμανάκη να διασχίσει το Αιγαίο.

Ένα άρθρο του συνδικαλιστή Γιώργου Παπαμάρκου:

Αδιαμφισβήτητα η χώρα μας διέρχεται μια από τις πλέον κρίσιμες, ιστορικές για κάποιους άλλους, στιγμές. Το φάσμα της χρεοκοπίας απλώθηκε μπροστά μας και το παρατηρήσαμε από κάθε οπτική γωνία. Η δυνατότητα πλέον της ενημέρωσης και της συλλογής πληροφοριών είναι τεράστια και ο καθένας μπορεί να ενημερώνεται για το τι θα συνέβαινε εάν είχαμε περάσει σε αυτό το στάδιο.

Είναι άδικο για τον κοινό νου να αναλύσουμε για μια ακόμη φορά τις αιτίες που μας οδήγησαν στο σημείο αυτό, πράγματα χιλιοειπωμένα, όπως η κακοδιαχείριση, το πελατιακό κράτος, οι μίζες και άλλα πολλά. Σίγουρα δεν τα φάγαμε μαζί, αλλά πήραμε ως κοινωνία το αντίδωρό μας για να κλείσουμε το στόμα και τα μάτια σε όλο αυτό το πάρτι που γινόταν ουσιαστικά στις πλάτες των επόμενων γενιών του τόπου. Δεν πήραμε μίζες από τα υποβρύχια, άλλα δεν μας απασχόλησε ποτέ, γιατί ¨βολέψαμε¨ και την ανιψιά μας σε μια θεσούλα στο δημόσιο. Δεν πήραμε μίζες από τη SIEMENS, αλλά κλείσαμε τα μάτια, γιατί λαδώσαμε για να πάρουμε άδεια από την πολεοδομία. Δεν πήραμε οικόπεδα από το Βατοπέδι, αλλά δεν ακούσαμε τίποτα, γιατί δεν παίρναμε αποδείξεις από κάθε είδους συναλλαγή μας επιβαρύνοντας το κρατικό ταμείο και απαλλάσσοντας κάθε κακό επαγγελματία από την απόδοση ΦΠΑ, αλλά και την φορολογία εισοδήματος. Όλα τα παραπάνω όμως αποτελούσαν για όλους μας κριτήριο με το οποίο επιλέγαμε κάθε φορά που γινόταν εκλογές στη χώρα. Κριτήριο μας ήταν το ρουσφετάκι και η εξυπηρέτηση.

Φτάσαμε λοιπόν στο σημείο που έπρεπε να διαχειριστούμε το αποτέλεσμα της συμπεριφοράς μας για δεκαετίες, ως κοινωνία και ως πολιτικό σύστημα. Εδώ λοιπόν στο σημείο αυτό μπορεί κάποιος να καταθέσει τις ενστάσεις του. Επιλέχθηκε από την κυβέρνηση να έχουμε άμεσα αποτελέσματα στη συλλογή χρημάτων και έτσι με συνοπτικές διαδικασίες κόπηκαν συντάξεις, μισθοί, με συνοπτικές διαδικασίες προχώρησε η περαίωση, η επιβράβευση του απατεώνα δηλαδή, με συνοπτικές διαδικασίες καταργήθηκαν συλλογικές συμβάσεις εργασίας, με συνοπτικές διαδικασίες θα γίνουν άλλα τόσα αύριο.

Επιλέχθηκε, ό,τι είναι περισσότερο εύκολο, αντί να παταχθεί η φοροδιαφυγή κάθε είδους και μορφής, επιλέχθηκε τελικά να εκποιηθεί η δημόσια περιουσία. Αντί λοιπόν να δούμε πως θα καταφέρουμε να εξυγιανθεί κάθε προβληματική εταιρεία που το Δημόσιο έχει ποσοστό στη μετοχική της σύνθεση της, προτιμήθηκε η λύση της εκποίησης των κερδοφόρων εταιρειών. Δόθηκε και επιπλέον 10% του ΟΤΕ στη Δημόσια Γερμανική τηλεπικοινωνιακή εταιρεία D.Telecom, αποτέλεσμα βέβαια των όρων σύμβασης της εγκληματικής πώλησης από την κυβέρνηση του ¨κουρασμένου¨ για να καλύψουμε τα τοκοχρεολύσια των δανείων μας, για 9 ημέρες και 8 ώρες, πουλήθηκε για να εισπράξουμε ως χώρα 400 εκ EURO, ποσό που θα παίρναμε σε 2 χρόνια με το 20% που κατείχαμε. Δε θα αναλύσω τα εθνικά ζητήματα ασφαλείας, τη διαχείριση δορυφόρων γιατί έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Το ίδιο συμβαίνει και στη ΔΕΗ, στα λιμάνια, στο νερό παντού. Δε νομίζω πως είναι σωστό να προβώ σε χαρακτηρισμούς όπως μαθητευόμενοι μάγοι του υπουργείου οικονομικών μέχρι χθές, κυβέρνηση ανίκανων, κηπουρών και τα λοιπά, άλλωστε δε θέλω να υπουργοποιηθώ, άλλωστε δε θέλω αύριο να λέω άλλα από αυτά που σήμερα υποστηρίζω για να σωθώ σε ένα σύστημα που ή θα αλλάξει ή θα μείνει ως μαύρη σελίδα στον ιστορικό χρόνο.

Τα πάντα αλλάζουν και δυστυχώς το βάρος αυτών των αλλαγών, που δεν ξέρουμε ακόμη αν κάνουν τη χώρα μας βιώσιμη, το σηκώνει ο μισθωτός εργαζόμενος του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, το σηκώνει ο συνταξιούχος, το σηκώνει ο μικρομεσαίος υγιής επιχειρηματίας και όχι οι ισχυροί οικονομικοί παρασιτικοί παράγοντες του τόπου, όχι όλοι αυτοί οι μεγαλοκαρχαρίες των οικονομικών συμφερόντων και οι ¨μεσίτες¨ που τόσα χρόνια μεγαλούργησαν στο όνομα της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, η οποία επιχορηγούνταν από τον κρατικό προϋπολογισμό…

Αν κάποιος βέβαια από την άλλη πει πως το συνδικαλιστικό κίνημα της χώρας δεν έχει ευθύνες θα έχει κλείσει τα μάτια σε μια ιστορική αλήθεια. Ευθύνες τεράστιες, όχι βέβαια στο βαθμό που παρουσιάζουν τα κατευθυνόμενα από τα οικονομικά συμφέροντα του τόπου ΜΜΕ. Το Συνδικαλιστικό Κίνημα πλείστες των φορών συνδιαχειρίστηκε τα λάθη, κάλυψε την ανικανότητα κολλητών και φίλων, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε και τα όσα κατάφερε, τα όσα πέτυχε για να εξασφαλίσει το μίνιμουμ σε εργαζόμενους του αμιγούς ιδιωτικού τομέα.

Φαντάζομαι λοιπόν μια εικόνα μετά από 5, ίσως και 10 χρόνια που ο τότε πρωθυπουργός της χώρας από την ακριτική Γαύδο ή την ακριτική Καστοριά, σε αντίθεση με το ακριτικό Καστελόριζο, θα μας ανακοινώνει πως η χώρα μας ξεπέρασε το σκόπελο. Κατάφερε να αποκτήσει ξανά ρυθμούς ανάπτυξης μεγαλύτερους του μέσου όρου της ευρωζώνης, μειώνει καθημερινά την ανεργία σε νέους και γυναίκες και τέλος πως σε μια πενταετία θα έχουμε γίνει η Ελβετία του νότου.

Εκείνη η ώρα είναι που με προβληματίζει περισσότερο από κάθε τι άλλο. Εκείνη τη στιγμή δε θα έχουμε ως εργαζόμενοι τίποτα στα χέρια μας για να διαπραγματευτούμε με την εκάστοτε εργοδοσία, είτε εργαζόμαστε σε ιδιωτική επιχείρηση, είτε σε κρατική. Μετά και από τη σταδιακή αλλά σε βάθος χρόνου ολοκληρωτική κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων ο καθένας από εμάς θα διαπραγματεύεται τις ικανότητες και τις γνώσεις του δίχως την ύπαρξη ενός μίνιμουμ στην αγορά εργασίας, και ας μην ξεχνάμε το περιβάλλον που θα έχει διαμορφωθεί με την ανεργία να καλπάζει και τον κάθε εργοδότη να χρησιμοποιεί ως καραμέλα τη φράση …. ¨τόσα και αν θες¨.

Βλέπω την εικόνα μπροστά μου και με σιγουριά νομίζω πως και τότε θα πληρώνω φακελάκι στο νοσοκομείο, νομίζω πως και τότε θα πληρώνουν οι γονείς φροντιστήρια και άλλα πολλά που και σήμερα μαστίζουν την ελληνική οικογένεια και την ελληνική οικονομία.

Σήμερα λοιπόν κάποιοι αντιδρούν στις πλατείες, κάποιοι άλλοι πετάνε αυγά και γιαούρτια και στο τέλος το πολιτικό σύστημα είναι ευτυχισμένο, γιατί δεν υπάρχει συντεταγμένη αντίδραση και αντίσταση. Τα συνθήματα που ισοπεδώνουν τους 300 της ελληνικής βουλής αποκαλώντας τους όλους κλέφτες είναι τελικά το τέλειο άλλοθι για όποιον από αυτούς έχει καταχραστεί την εξουσία και τα χρήματα του ελληνικού λαού. Σε κανένα πολιτικό σύστημα δεν συμφέρει να υπάρχουν συντεταγμένες αντιστάσεις και απαιτήσεις από κοινωνικούς εταίρους, παρά ένα χύμα σκηνικό που αντί να αθωώνει τους υγιείς, τους ισοπεδώνει τοποθετώντας τους στον κάλαθο των αχρήστων παρέα με κάθε μικρό ή μεγάλο απατεωνίσκο της εποχής μας. Οι γεμάτες πλατείες καταδεικνύουν το τεράστιο έλλειμμα της σύγχρονης προοδευτικής Αριστεράς όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη και στον κόσμο ολόκληρο. Σημαίνει πως κανένα προοδευτικό Σοσιαλιστικό, είτε του τρίτου δρόμου, είτε Μαρξιστικό, είτε τραβεστί φιλελεύθερο με την ταμπέλα απλά, κόμμα δεν έχει πείσει πως μπορεί να ελέγχει και να βάλεις όρους τις αγορές και το κεφάλαιο.

Δυστυχώς για όλους όσους είχαν μερίδιο στη διαχείριση είτε οικονομική, είτε πολιτική, είτε συνδικαλιστική σε αυτή την χώρα οι καιροί τους ξεπέρασαν και δυστυχώς οι καιροί μας ξεπέρασαν όλους ως κοινωνία. Το σκηνικό θα αλλάξει, το πολιτικό, το οικονομικό το κοινωνικό και θα δημιουργηθούν νέοι κομματικοί σχηματισμοί, νέα οικονομικά τραστ, νέες κοινωνικές συμμαχίες. Αν απλά αλλάξει η ταμπέλα και ο τίτλος του καθενός μας και όχι σε βάθος η νοοτροπία και η αντίληψη των πραγμάτων απλά ο νέος κύκλος που θα ανοίξει για την ελληνική κοινωνία, θα έχει και αυτός ημερομηνία λήξης όπως και ο προηγούμενος.

Ο κύκλος της μεταπολίτευσης έκλεισε όπως πολλοί λένε, ο επόμενος που ανοίγει ας μην είναι φαύλος, ας είναι κύκλος δημιουργίας και αλλαγής νοοτροπίας για τον καθένα από εμάς. Το μόνο σίγουρο είναι πως η δική μας γενιά, των σημερινών τριαντάρηδων δεν είναι τελικά η γενιά των 700 ευρώ, αλλά η γενιά Ιφιγένεια, η γενιά που θυσιάστηκε ή θα θυσιαστεί για τις επόμενες, γιατί η άλλη περιβόητη γενιά, αυτή του πολυτεχνείου θυσίασε τα πιστεύω της στο βωμό της προσωπικής ικανοποίησης και μεγαλομανίας.

Γιώργος Παπαμάρκου

Αναπλ. Γραμματέας Υγιεινής κ Ασφάλειας Εργασίας Πανελ. Ένωσης Τεχνικών-ΟΤΕ

Η αφισούλα μας με τις ώρες λειτουργίας του Στεκιού Αλληλεγγύης. Χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον, τώρα περισσότερο από ποτέ..

Μια κουβέντα είναι «στους δρόμους». Ποιους δρόμους; Η κίνηση αυξημένη κι όχι μόνο λόγω των απεργιών στα μέσα μαζικής μεταφοράς που τόσο συχνά έχουμε τον τελευταίο καιρό... Αυτή πόλη δεν είναι πια για ανθρώπους.

Τα μποτιλιαρίσματα είναι σύνηθες φαινόμενο. Μερικές φορές οι δρόμοι είναι αδιάβατοι ακόμα και για τα δίκυκλα. Δεν έχεις περιθώριο να κινηθείς. Αναγκάζεσαι να σταθείς στην ουρά. Μαζί και πίσω από τα αυτοκίνητα. Κι αν δεν βρέχει πάει στην ευχή. Το κακό είναι από την ώρα που ο χειμώνας κάποια στιγμή θα μας χτυπήσει την πόρτα και οι βροχές θα γίνουν πιο συχνές.

Μέχρι τότε, όλοι εμείς που έχουμε την ατυχία να ζούμε από ανάγκη λόγω της δουλειάς μας σ' αυτή τη μεγαλούπολη πρέπει να προσαρμοστούμε. Χωρίς γκρίνια, αλλά με χαμόγελο.

Είναι εύκολο κάτι τέτοιο;

Όχι δεν είναι και το ξέρουμε... Χρειάζεται ψυχραιμία, υπομονή, αλλά και καλύτερη διαχείριση του χρόνου εκτός γραφείου. Όσο λιγότερες ώρες γίνεται, Τις πλέον αναγκαίες. Μόνο για τον πηγαιμό στη δουλειά και την επιστροφή στο σπίτι.

Η μηχανή όμως είναι, όπως και να κάνουμε, εργαλείο δουλειάς. Καταλαμβάνει λίγο χώρο στο οδόστρωμα, καταναλώνει λίγη βενζίνη αν και με τις υπέρμετρες αυξήσεις αρχίζει και γίνεται υπολογίσιμη. Σχεδόν 20 ευρώ θέλει την εβδομάδα. Δύο γεμίσματα το μικρό ντεπόζιτό της...

Για μένα είναι πολύ σημαντικό που υπάρχει και με εξυπηρετεί. Κι εμένα και τον Λάμπρος και την Ειρήνη πολλές φορές... Από το 2004 που την πήρα έχω διανύσει περισσότερα από 50.000 χιλιόμετρα στην ελληνική επικράτεια, στην περιοχή της Αττικής και στα νησιά. Κι αν έχει κάνει τα ταξίδια της...

Ιδού μια ωδή στη μοτοσικλέτα από τον Λουκιανό Κηλαηδόνη...