Μια στάση στην επιστροφή μας από τη Μεγαλόπολη στο τυκομιό του Κουρουνιώτη στην είσοδο του χωριού. Πολλοί είναι αυτοί που θέλουν να ψωνίσουν από δω τυροκομικά για την Αθήνα.

Σύγχρονη τυροκομική μονάδα στο έμπα του Ελληνικού. Έχει ανακαινιστεί με ευρωπαϊκά προγράμματα διατηρώντας την παράδοση , όπως άλλωστε έκαναν τόσα χρόνια, μοναδικά.

Στο περίβολο του τυροκομιού έχουν “διασώσει” όσα δέντρα μπόρεσαν μιας και το έχτισαν ακριβώς μέσα στο βουνό. Η πέτρα είναι χαρακτηριστική του τόπου και δίνει μια εντυπωσιακή ομορφιά.

Αλλά και οι μικρές μουριές που φύτεψαν τελευταία “δένουν” με τον υπόλοιπο τόπο. Δείτε πόσο αρμονικά. Στο βάθος το Μαίναλο, κάποιες πλαγιές του χαμηλά γιατί πιο ψηλά είναι γεμάτο έλατα...

Αυτή η ιστορία μ' αρέσει... Ξύπνησα κατά τις 8 το πρωί με τα πουλιά να κάνουν πάρτι, έξω στον κήπο... Τύφλα να χει το καλύτερο ξυπνητήρι. Στην επαρχία τα 'χεις αυτό το προνόμιο. Μεγάλη υπόθεση... Οι άνθρωποι της πόλης μπορούν να με καταλάβουν...

Αυτή η ησυχία, η ηρεμία του τοπίου, είναι κάτι το μοναδικό. Ή μπορεί να είναι και εξειδανικευμένο στα μάτια μου επειδή μου λείπει στην Αθήνα.

Όπως και να 'χει το απολαμβάνω... Στο χαγιάτι γράφω αυτές τις γραμμές. Μόνος. Οι άλλοι κοιμούνται ακόμα. Κι όσοι ξυπνούν προτιμούν να καθίσουν μέσα με τη σόμπα αναμμένη. Εμένα μ' αρέσει αυτή ψυχρούλα παρέα με το ζεστό μου καφέ...Πείτε με παράξενο, αλλά μ' αρέσει...

Στα δέντρα, απέναντι, κιτρινίζουν τα φύλλα. Ο χειμώνας είναι εδώ, έχει έρθει κι όλας... Κατά τα άλλα η μέρα δείχνει να ξημερώνει γλυκιά.

Αργότερα θα την κάνουμε μια βόλτα στη Μεγαλόπολη. Κάποια πράγματα δείχνουν να λείπουν και πρέπει να τα αναπληρώσουμε...

Και στο μεταξύ, καθώς “σηκώνεται” η μέρα, λίγο πιο δίπλα, οι μαστόροι, Αλβανοί αν κρίνω από την προφορά τους, έχουν βάλει μπροστά τις οικοδομικές εργασίες. Δραστήριοι και δημιουργικοί, δε λέει γι αυτούς τίποτα ότι είναι Σάββατο σήμερα. Κανονικά εργάσιμη μέρα την έχουν.

Είναι πάντως όμορφα. Μου αρέσει όλη αυτή η δράση. Μαθημένοι, τόσα χρόνια στα γραφεία νοιώθω αλλιώς αλλιώς...

Ο Ρήγας γύρισε από την πρωινή βόλτα του. Κάνει θόρυβο από τη χαρά του και τρέχει σαν... τρελός από κει κι από δω. Ο Ρήγας έχει λουφάξει μέσα. Δεν κοτάει να βγει έξω... Μπορεί να είναι πιο ήσυχα από την Αθήνα, αλλά όπως και να το κάνεις σ' ένα μπαλκόνι και σ' ένα διαμέρισμα μεγάλωσε...

Ο ήλιος σκάει μύτη από το Μαίναλο. Οι αχτίνες του με χτυπούν κατευθείαν στα μάτια. Αλλάζω θέση. Είναι πολύ δυνατός, ανυπόφορος...

Συνεχίζω να παρατηρώ τα πράγματα γύρω μου... Ελάχιστη κίνηση. Ο κόσμος ακόμα κοιμάται... Και καλά κάνει μπορεί να το έκανα κι εγώ, αλλά κάποια στιγμή “πιάνεται” η πλάτη μου, θέλω να σηκωθώ. Ο ύπνος είναι ξεκούραση. Ο πόνος στην πλάτη λειτουργεί σαν ξυπνητήρι... Μαζί με το τιτίβισμα των πουλιών που όσο περνάει η ώρα λιγοστεύει (;) ή έρχονται να προστεθούν κι άλλοι θόρυβοι και να περάσουν σε δεύτερη μοίρα αυτοί.

Το παλιό όμως είναι αλλιώς... Χρειάζεται μεγαλύτερο σεβασμό για να δέσει με το υπόλοιπο περιβάλλον, όλο πράσινο. Δείτε τι όμορφα λάμπει με το μεσημεριανό Σαββατιάτικο φως του ήλιου. Μοναδική ομορφιά...