Μέρα που είναι σήμερα ας ακούσουμε ένα τραγούδι της Βέμπος κι ας θυμηθούμε την ιστορία μας. Καλό κάνει...

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 29/10/2011

Θα ακούσουμε λόγους και λογίδρια αυτές τις μέρες λόγω της εθνικής επετείου... Οι ήρωες Έλληνες που αντέταξαν την περιφάνεια τους στον κατακτητή και είπαν το δικό του μεγάλο ΟΧΙ, αποτρέποντας τον εισβολέα Ιταλό από την κατοχή της Ελλάδας. Ήρθε βέβαια αργότερα, αλλά με τη βοήθεια των δυνάμεων του άξονα...

Όλα αυτά τα ξέρουμε από την ιστορία... Τα έχουμε ακούσει πολλές φορές ως τώρα. Τα έχουμε εμπεδώσει... Μόνο που φέτος όλα θα είναι διαφορετικά στην κατάσταση που βρισκόμαστε ως χώρα.

Κανείς δεν έχει κέφι για μεγαλόστομους πανηγυρισμούς. Η ΟΛΜΕ στο φετινό χαιρετισμό της επικεντρώνει την προσοχή της στη μεγάλη επίθεση που δέχεται ο κλάδος των καθηγητών μέσης εκπαίδευσης ως δημόσιοι υπάλληλοι, όσοι μάλιστα λάβουν μέρος στις παρελάσεις θα τους δούμε να φοράνε ένα μαύρο περιβραχιόνιο, ένδειξη πένθους.

Σ' αυτές τις εποχές ζούμε. Μην το ξεχνάμε...Κανείς δεν έχει διάθεση για ηρωισμούς. Η επίθεση που δεχόμαστε σε όλα τα επίπεδα είναι απίστευτα μεγάλη. Κι αφού οι ηγέτες μας δεν έχουν, κατά πως διαπιστώνουμε, καμιά διάθεση να αρθρώσουν τα δικά τους ΟΧΙ, είναι η δικιάμας ώρα να το ξαναπούμε.

Ενθαρρυντικό στοιχείο είναι ότι ένα μέρος των Ελλήνων έχει ξεφύγει από την εθνική κατάθλιψη που μας σπρώχνουν τα ΜΜΕ σ' αυτό και βγαίνει στους δρόμους στις μεγάλες διαδηλώσεις που οργανώνουν τα συνδικάτα.

Το πιο σπουδαίο είναι ότι επανεξετάζουμε την έννοια της λέξης αλληλεγγύη και οργανωνόμαστε στις γειτονιές. Οι συνάνθρωποι μας σ' αυτό τον πόλεμο δεν πρέπει να νοιώθουν μόνοι. Είμαστε δίπλα τους. Δίνουμε κουράγιο και παίρνουμε δύναμη...

Η ιστορία επαναλαμβάνεται... Μόνο που αυτή τη φορά είναι πιο πολύπλοκα τα πράγματα. Ο εχθρός είναι καμουφλαρισμένος και χρειάζεται προσπάθεια για να τον αποκαλύψουμε. Και δεν χρειάζονται πια μεγαλόστομες διακηρύξεις και μεγάλα λόγια.

Απλά, λιτά, περιεκτικά... Χρειαζόμαστε ενθάρρυνση. Και μοίρασμα. Λέμε ΟΧΙ στην απογοήτευση. Δεν βοηθά πουθενά αυτό. Στις μάχες που θα χρειαστεί να δώσουμε, τώρα και στο μέλλον, πρέπει να αντιτάξουμε τηναισιοδοξία μας και τη γροθιά μας.

Αυτός ο λαός έχει ιστορία. Και δεν γίνεται να την απεμπολήσει έτσι... Όσο περνάει ο καιρός αυτό θα γίνεται πιο εμφανές. Δεν υπάρχει ελληνική οικογένεια που να μην την έχει αγγίξει το πρόβλημα. Που να μην έχει έναν άνεργο ή έναν νέο που αδυνατεί να μπει στην παραγωγή.

Καμιά ανοχή δεν έχει διάθεση να επιδείξει σ' αυτούς που τον κορόιδεψαν, τον παραμύθιασαν και τώρα τον καλούν να... πληρώσει τα σπασμένα. Από το «λεφτά υπάρχουν» περάσαμε στην δοκιμασμένη και αποτελεσματική μέθοδο να πληρώσουν τα συνήθη υποζύγια, οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι.

Ας είναι τώρα έτοιμοι να δεχτούν τις δικές τους αρνήσεις, τα δικά τους ΟΧΙ που έχουν τις ρίζες του πίσω, βαθιά, στην ιστορία. ΟΧΙ λοιπόν σ' αυτούς που υφάρπαξαν την ψήφο τους με ψέματα και υποκρισίες. ΟΧΙ στους εθελόδουλους και υποταγμένους στην τρόικα και τα αφεντικά τους.

Οι απειλές για πτώχευση δεν πρόκειται να έχουν κανένα αποτέλεσμα. Έχουν ήδη χάσει τα πάντα. Το μόνο που κινδυνεύουν να χάσουν πια είναι οι αλυσίδες τους. Κι ένας ελεύθερος από τη φύση του λαός δεν είναι συνηθισμένος να δίνει και να δίνει και να δίνει, χωρίς κανένα χειροπιαστό αποτέλεσμα.

Να τώρα, παρασύρθηκα και ξανάγραψα για όλα αυτά που μας καίνε... Δεν το ήθελα έτσι το κομμάτι. Είναι που είναι μαυρισμένη η καρδιά μας με όσα βιώνουμε καθημερινά, αλλά δεν μου έβγαινε, όσο κι αν προσπάθησα... Εδώ είμαστε να το παλέψουμε μαζί. Ψηλά το κεφάλι. Θα τα καταφέρουμε...

• Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευτεί αύριο στην εβδομαδιαία εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ στην ομώνυμη στήλη μου.

Ας μην ξαναζήσουμε τέτοιες εικόνες... Πόλεμος τότε, η Ελλάδα σε καυτοχή, πόλεμος και τώρα, η Ελλάδα ξανά σε κατοχή...