Μεσημεράκι το Κυριακής το τολμήσαμε να πάμε μια βόλτα στη χιονισμένη Πάρνηθα. Είχα να πάω πολύ πριν τη μεγάλη πυρκαγιά που τη διέλυσε στην κορυφή. Τίποτα πια δεν είναι ίδιο. Έρημο τοπίο μοιάζει λες και είναι βομβαρδισμένο. Κι ήταν κάποτε τόσο όμορφη αυτή η πλευρά της Αθήνας από ψηλά.

Το χιόνι υπάρχει εδώ να μας θυμίζει το χειμώνα που έχουμε μπροστά μας. Σκληρό, παγωμένο, δεν είναι για να παίξεις. Άσε που το κρύο δεν υποφέρεται. Τα μαζέψαμε και φύγαμε νωρίς να μην αρπάξουμε κανένα κρυολόγημα.

Δείτε ένα κομμάτι που απέμεινε από την Πάρνηθα που ξέραμε. Ένα κομμάτι γιατί κατά τ' άλλα, όπως είπα και πριν, τα εγκαταλελειμμένα κτίρια, ξενοδοχεία γεμάτα ζωή, κάποτε έμοιαζαν σαν τις εικόνες που είχαμε από το βομβαρδισμένο Σαράγιεβο.

Μια ακόμα φωτογραφία πριν φύγουμε. Θες το χιόνι, το υψόμετρο, το κρύο, η παγωνιά κρατάνε κάτι από την παλιά ομορφιά του. Μπορεί όποιος το ΄χει δει αυτό να μην θέλει να ξανάρθει, όμως μια τέτοια μέρα, την πρώτη του 2012 μας άρεσε. Ο ήλιος σκάει μάτι μέσα από τα σύννεφα. Αμέσως το βουνό περνάει μια άλλη όψη, όμορφη, ελκυστική. Στο βάθος σαν σε παραμύθι η Αθήνα, όπως φαίνεται από ψηλα.

Ένα τελευταίο παιχνίδισμα του ήλιου μέσα από τα σύννεφα που έχω την αίσθηση ότι “τρέχουν” πολύ γρήγορα. Δεν τα έχω ματαδεί έτσι. Μόνο μέσα από αεροπλάνο. Γύρω το τοπίο με τα καμένα δέντρα...

Η ΑΥΓΗ επισημαίνει το θέμα με πολύ παραστατικό τρόπο και την κατάλληλη εικονογράφηση βεβαίως. Δείτε από αριστερά τα κεφαλάκια των εικονιζομένων. Η ιστορία στην πλήρη εξέλιξή της...

Δείτε αυτό δημοσίευμα με το σάλο που ξεσηκώθηκε από την παραίτηση των δύο εισαγγελέων. Υποψιαζόμαστε τότε...

Τίτλοι τέλους για ΕΠΕΝΔΥΤΗ

και ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Λιγοστεύουν τα έντυπα στο περίπτερο. Μετά την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ που δεν βγάινει πια ήρθε και η ώρα του ΕΠΕΝΔΥΤΗ. Δεύτε ΕΔΩ κι ΕΔΩ.

... Αλλά τώρα ξέρουμε, βλέπουμε, διαβάζουμε. Και μαθαίνουμε περισσότερα πράγματα που πολλές φορές είναι έξω και πέρα από το μυαλουδάκι μας. Από το ΕΘΝΟΣ. Δείτε κι ΕΔΩ.

Πολιτικές εφημερίδες, πολιτικά θέματα πραγματεύονται. Δείτε το πρωτοσέλιδο του ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΤΥΠΟΥ όπου βάζουν και μια άλλη διάσταση στο θέμα του κ. Καπελέρη... Οι εξήγήσεις Καπελέρη. Δείτε της ΕΔΩ.

Τα ΝΕΑ με το... απαραίτητο σκίτσο επισημαίνουν μια άλλη πλευρά του ίδιου θέματος, δίνοντας βάρος στο παρασκήνιο της υπόθεσης της παραίτησης Καπελέρη μετά την επιστροφή των εισαγγελέων... Δείτε κι ΕΔΩ.

Και επιστροφή στην πραγματικότητα από τη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ. Συσσίτια στα 2012! Ζήσαμε για να το δούμε κι αυτό. Δείτε ΕΔΩ την εκδήλωση όπως την παρουσιάζει το Site του Δήμου Αθηναίων κι ΕΔΩ την άποψη του Πιτσιρίκου... Αιρετική, όπως πάντα...

Περπατώντας μέσα στην κατασκήνωση που μένει η Μαριγούλα με τα παιδιά της. Λίγο πριν πέσει ο ήλιος, οι άντρες απολαύσαμε έναν περίπατο στη φύση.

Το λέγαμε από καιρό αλλά τελικά μια ερχόταν τα πράγματα έτσι, μια αλλιώς και δεν τα καταφέρναμε να πάμε στην κατασκήνωση της Νέας Μάκρης να δούμε τη Μαριγούλα. Μένει εκεί με τα πέντε παιδιά της, τρία αγόρια και δύο κορίτσια. Ο πρώτος, ο Παναγιώτης κοντά στα 20, σπουδάζει στα ΤΕΙ αφού ολοκλήρωσε και τη στρατιωτική του θητεία, ακολουθεί ο Σάκης, μαθητής της Γ' λυκείου, ο Αλέξανδρος μαθητής Β' λυκείου, η Σταματίνα μαθήτρια της Ε' δημοτικού και η Όλγα του νηπιαγωγείου...

Ο πατέρας έκανε τις επιλογές του και άφησε μόνη τη μάνα να τραβά αγόγγυστα και με αξιοπρέπεια το κουπί... Δικαίωμά του θα πεις... Ασφαλώς, σε ό,τι αφορά τη σχέση του με την πρώην γυναίκα του. Όχι όμως και τα παιδιά. Αλλά εμείς δεν είμαστε κριτές για να αποδώσουμε δικαιοσύνη.

Εμείς πήγαμε να δούμε τη Μαριγούλα και τα παιδιά της λίγο πριν το 2011 μας αποχαιρετίσει οριστικά, μια κρύα χειμωνιάτικη μέρα του Δεκέμβρη...

Βρήκαμε χαμογελαστά πρόσωπα, γεμάτα αισιοδοξία, όνειρα και ελπίδες για τη ζωή. Την ίδια τη ζωή για την οποία κάποιοι καλοβολεμένοι σαν και μας, παραπονιόμαστε πως δυσκόλεψε και προσπαθούμε να τα βγάλουμε πέρα με αξιοπρέπεια...

Καθίσαμε κοντά 5 ώρες μαζί τους. Φάγαμε από την πίτσα που είχε ετοιμάσει ο Διονύσης με πρωτότυπα υλικά, κουβεντιάσαμε, ακούσαμε τη μουσική των αγοριών από το ιδιότυπο στούντιο που έχουν τα όργανά τους και περπάτησα με τα αγόρια στην κλειστή κατασκήνωση που ζουν τα τελευταία δέκα χρόνια...

Ήταν από τις πιο όμορφες στιγμές που έχω ζήσει τα τελευταία χρόνια... Μοιράστηκα πράγματα με καθαρούς ανθρώπους και φύγαμε αργά πια το βράδυ, γύρω στις 9. Η πρόσβαση και η αναχώρηση είναι εύκολη μέσω της Αττικής Οδού. Ιδιαίτερα η επιστροφή μου φάνηκε σαν αέρας...

Κάτι τέτοια βλέπω, γροθιά στο στομάχι, μακάρι να μπορούσα να είχα την οικονομική επιφάνεια που θα μου επέτρεπε να βοηθήσω πιο ουσιαστικά. Αλλά έστω κι έτσι η παρουσία μας εκεί ήταν ένα μάθημα ζωής: μπορούμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια, με το κεφάλι ψηλά, χωρίς συμβιβασμούς και πισωγυρίσματα.

Α ρε Μαριγούλα!.. Χρονιάρες μέρες με πολλή ανθρωπιά. Από αυτήν που χρειαζόμαστε...

Από την τοίχο της Χαρούλας Βερίγου στο Facebook. Μια όμορφη ιστορία. Δείτε τη μέσα από αυτή τη μικρή ταινία κινουμένων σχεδίων ή διαβάστε την πιο κάτω αναλυτικά...

Χρειαζόμαστε πάντα ένα άνθρωπο...

Η ιστορία μιλά για τη μοναξιά και την ανάγκη να ανήκεις. Την ανάγκη να βρεις αυτό που σε συμπληρώνει, ώστε να "κυλήσεις" στη ζωή μαζί του. Μιλά για την εναγώνια αναζήτηση αυτού του άλλου, που θα έρθει ως «από μηχανής θεός», να κλείσει το μέσα μας κενό, να δώσει νόημα στη ζωή μας. Αυτό το άλλο, που πιστεύουμε, ότι θα μας αναγνωρίσει και θα το αναγνωρίσουμε "μαγικά".

Στη διάρκεια αυτής της αναζήτησης θα κάνουμε πολλά: θα μασκαρευτούμε, θα τρομάξουμε, θα μπερδευτούμε, θα γελοιοποιηθούμε, θα ελπίσουμε... Και τελικά, κάποτε, θα βρούμε το ιδανικό μας άλλο, αυτό που μας χωρά και το χωράμε. Και ευτυχώς θα αρχίσουμε επιτέλους να «κυλάμε»... να ζούμε...Τι κρίμα μόνο, που κανείς δεν μας είπε και εμείς ποτέ δεν σκεφτήκαμε, ότι κυλώντας... αλλάζεις! Και έτσι αυτό που ξεκίνησε σαν απόλυτο ταίριασμα, στην πορεία αρχίζει να μας στενεύει και να το στενεύουμε...

Και μετά τι... Μετά πάλι από την αρχή: προσμονή και μοναξιά... Μέχρι τη στιγμή που θα εμφανιστεί κάτι, κάποιος, που τίποτα δεν ζητά και τίποτα δεν του λείπει, (ένα Μεγάλο, ολοστρόγγυλο, πλήρες Ο), για να μας κάνει την απλή ερώτηση:

"Γιατί δεν κυλάς μόνο σου;" "Μόνο μου; ένα Κομμάτι-που-λείπει (τριγωνικής μορφής) δεν μπορεί να κυλήσει μόνο του". "Αλήθεια, προσπάθησες ποτέ;" ρώτησε το Μεγάλο Ο. "Οι γωνίες μου είναι πολύ μυτερές" είπε το Κομμάτι-που-λείπει. "Δεν είμαι φτιαγμένο για να κυλάω μόνο μου!" "Οι γωνίες και τα σχήματα αλλάζουν" είπε το Μεγάλο Ο... "Αλλάζουν";

Σιωπή... Περισυλλογή... Απόπειρα... Προσπάθεια... Κίνηση...

Και επιτέλους αρχίζει το ταξίδι... η μεταμόρφωση... η ζωή... "Το Κομμάτι που λείπει συναντά το Mεγάλο Ο", μιλά απλά και αληθινά για αυτό που όλοι ξέρουμε, αλλά ελάχιστοι κατανοούμε και ακόμα ελαχιστότεροι κάνουμε πράξη στη ζωή μας: η ολοκλήρωση και ευτυχία μας, είναι πρωτίστως μια προσωπική υπόθεση. Κανείς δεν μπορεί να μας την επιβάλει ή ακόμα και να μας τη χαρίσει «έξωθεν». Και ίσως δεν γίνεται αλλιώς: για να συν-υπάρξουμε κάποτε με κάποιον ή κάτι, πρέπει πρώτα να υπάρξουμε σαν αυτοκαθοριζόμενες οντότητες.

Η συν-ύπαρξη χρειάζεται δυο... όχι δυο μισά, αλλά δυο ολόκληρα. Δυο Μεγάλα ολοστρόγγυλα Ο, που τίποτα δεν χρειάζονται και τίποτα δεν τους λείπει... Δύο ολόκληρα που συμπορεύονται από καθαρή αγάπη. Όχι από ανάγκη ούτε από συμφέρον. Δυο ολόκληρα που τα ενώνει η επιλογή. Όχι η ελπίδα, ούτε ο φόβος... Αν έτσι αντικρίσουμε τη ζωή μας, ίσως πάψουμε να μεμψιμοιρούμε, να τα βάζουμε με τους άλλους, να είμαστε απαθής ή μοιρολάτρες. Αν δεν περιμένουμε την ευτυχία να μας χτυπήσει την πόρτα, αλλά τραβήξουμε εμείς κατά κει, αν μη τι άλλο, σίγουρα στο τέλος, όποιο κι αν είναι, θα έχουμε κάνει ένα πολύ ενδιαφέρον ταξίδι!

• Μουσική : Yiruma - Love Me

Επιλογές από τα πρωτοσέλιδα της νέας χρονιάς. Μόνο απογευματινά φύλλα έχουμε στα περίπτερα σήμερα. Ιδού το πόνημα της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ. Κι αν σφίγγει έτσι το ζωνάρι τη νέα χρονιά, φανταστείτε τι μπορεί να κάνει στους ανθρώπους που είναι από τη φύση τους αδύνατοι...

Αν είναι δυνατόν, πρώτη εργάσιμη μέρα του νέου χρόνου, του νέου μήνα, της νέας εβδομάδας, με τέτοιες αρνητικές ειδήσεις. Ξανά στο στόχαστρο ο μισθός... Μα, αυτοί οι οικονομικοί εγκέφαλοι στέρεψαν από ιδέες; Ή την εύκολη λύση κοιτάζουν πρώτα; Από τον ΑΔΕΣΜΕΥΤΟ.

Το ΕΘΝΟΣ έχει αναλάβει εργολαβικά τη στήριξη Παπαδήμου. Εδώ βέβαια “βάζει” τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Παπούλια να το κάνει, αλλά είναι σαν να το κάνει η εφημερίδα η ίδια... Το τι περνάει ο κόσμος ουδόλως την ενδιαφέρει. Ή τουλάχιστον έτσι δείχνουν οι επιλογές των θεμάτων της στην πρώτη σελίδα...

Μικρά δωράκια σε φίλους... Από μας ζητάνε να αλλάξουμε, να προσαρμοστούμε στις νέες συνθήκες, να συνεισφέρουμε για να... σωθεί η εθνική οικονομία... Εκείνοι όμως είναι πεισματικά αγκυλωμένοι στις παλιές τους συνήθειες. Το βόλεμα των “δικών μας” ανθρώπων είναι το κυρίαρχο. Να τα βλέπουμε αυτά και να μην ξεχνάμε...

Το δικό του απολογισμό, πολιτικό τον χαρακτηρίζει, κάνει ο ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ στην πρώτη του σελίδα. Αυτά κατά την εφημερίδα που δεν πρέπει να ξεχάσουμε από τη χρονιά που έφυγε...

Από την ΕΣΤΙΑ που μας ζητά να δούμε με θετικό βλέμμμα τη νέα χρονιά, αφού “ο κ. Παπαδήμος εμπνέει σιγουριά”. Γιατί δεν την αισθανόμαστε εμείς αυτή τη σιγουριά, παιδιά; Γιατί, ε;

Ένα πλούσιο φωτογραφικό αφιέρωμα για τα πρόσωπα που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη χρονιά που πέρασε επιλέγουν τα ΝΕΑ για την πρώτη του σελίδα, Η κυβέρνηση Παπαδήμου, η ζωή με την τρόικα, η Υπατία, οι “Αγανακτισμένοι”, η Αραβική άνοιξη, η Φουκοσίμα, η Ευρωπαϊκή κρίση, το τέλος του Μπιν Λαντεν είναι μερικά από τα θέματα που πραγματεύεται. Ένα συλλεκτικό 12σέλιδο που αξίζει να κρατήσουμε...

Πρώτη μέρα στο γραφείο τη νέα χρονιά... Ας ευχηθούμε να είναι μια καλή χρονιά για μας και για όλο τον κόσμο. Να μην επαληθευτούν οι Κασσάνδρες που βλέπουν τα χειρότερα να έρχονται... Η αισιοδοξία μας δίνει τη δυνατότητα να αντιμετωπίζουμε καλύτερα τις καταστάσεις.... Μην το ξεχνάτε...

Αυτό ήταν το κουπόνι για τα ψώνια από τον Μαρινόπουλο. Από το Σάββατο που κυκλοφόρησαν οι κυριακάτικες εφημερίδες το ΘΕΜΑ άλλαξε την προσφορά. Τώρα κάνει δώρο 5 ευρώ για αγορές προϊόντων  έως 9,90 ευρώ, από τα καταστήματα SEPHORA. Υποπτεύομαι ότι είναι καταστήματα καλλυντικών. Παιδιά ο κόσμος θέλει πρώτα να ζήσει και μετά να... καλλωπιστεί. Αλλά, πού να το ξέρετε εσείς...

Αυτή η ιστορία με τα δώρα των κυριακάτικων εφημερίδων χρειάζεται συζήτηση. Έχω μια ψιλοαίσθηση ότι εκεί, στο ΘΕΜΑ μας κοροϊδεύουν με τα 6 ευρώ που επιστρέφουν σε αγορές τουλάχιστον αξίας 20 ευρώ από τα σούπερ μάρκετ Μαρινόπουλος.
Και δείτε γιατί: Όταν πρωτοεμφανίστηκε η προσφορά στην εφημερίδα με το κουπόνι ήταν για 5 ευρώ σε αγορά προϊόντων αξίας τουλάχιστον 9 ευρώ. Αφού είδαν ότι η εφημερίδα εκτοξεύτηκε στα 200.000 φύλλα, άλλαξαν την προσφορά. Την έκαναν 6 ευρώ αλλά για αγορές αξίας 16 ευρώ πια. Κι αφού την κράτησαν ένα μήνα εκεί, αύξησαν την υποχρεωτική αξία αγορών στα 20 ευρώ. Γιατί μας υποτιμούν έτσι; Και σαν αναγνώστες και σαν καταναλωτές;
Κι αν ο κόσμος συνεχίσει να κάνει χρήση αυτού του μικρού προνομίου, πόσο άραγε θα αυξήσουν το ποσό της υποχρεωτικής αγοράς προϊόντων από το σούπερ μάρκετ;
Άσε που εμένα, ως δημοσιογράφο, με ενοχλεί αφάνταστα όταν βλέπω ανθρώπους να πηγαίνουν στο περίπτερο, να αγοράζουν την εφημερίδα, να κόβουν το κουπόνι και χωρίς να την ανοίγουν καν για να περιεργαστούν τα θέματα, να την πετάνε στον πιο κοντινό κάδο σκουπιδιών...
Αισθάνομαι τον κόπο κάποιων συναδέλφων να την στήσουν και νοιώθω πως δεν τον σέβονται, ούτε ο εκδότης που συμπεριλαμβάνει προφορές στην εφημερίδα του, ούτε ο αναγνώστης που, υποτίθεται, ότι όλα γι αυτόν γίνονται.
Αυτή η μανία με τις προσφορές και τα πολυσέλιδα στα κυριακάτικα φύλλα κάπου πρέπει να σταματήσει. Έτσι όπως πάει το πράγμα όλο και θα λιγοστεύουν εκείνοι που θα έχουν τη δυνατότητα να δίνουν 4.5 ευρώ (περίπου 1.600 παλιές δραχμές, αν είναι δυνατόν!-κάποιοι από μας την προλάβαμε την εφημερίδα με δύο (2) δραχμές στα περίπτερα....). Ακόμα και η «φτηνή», όπως τη χαρακτηρίζουν, έκδοση των δύο ευρώ (700 δραχμές!) που καθόλου φτηνή δεν είναι για τις δύσκολες εποχές που περνάμε, νομίζω ότι είναι καιρός να ξαναδούν το θέμα οι αρμόδιοι.
Αντί να προχωρούν στις εύκολες περικοπές στους μισθούς των δημοσιογράφων, μάλλον μια άλλη πολιτική για τα έντυπα τους θα έπρεπε να εφαρμόσουν.
Ο κόσμος δεν θέλει σήμερα «κούφια» πολυσέλιδα. Σοβαρές ειδήσεις θέλει, προσέγγιση στα ζητήματα που τον αφορούν και αναλύσεις για να βοηθηθεί ο αναγνώστης να προσεγγίσει καλύτερα την επικαιρότητα.
Ήθελα να 'ξερα, τέτοιες συμβουλές δεν τους τις δίνουν όσοι είναι δίπλα τους και πληρώνονται αδρά για να τους συμβουλεύουν;

Ευχές για την νέα χρονιά από τον Αντώνη Παναγιωτακόπουλο όπως έφτασε στο e-mail μου. Με την ευκαιρία να ευχαριστήσω κι όλους τους φίλους που έστειλαν ευχές μ' αυτόν τον τρόπο ή με SMS. Ας είναι καλά....

Ο γλυκούλης μας Αϊ Βασιλης, κατά κόσμον Μιχάλης με την κόρη του Μυρσίνη και το ξωτικό που ήταν όλα τα λεφτά. Εκπληκτικός στο ρόλο του βοηθού του Αϊ Βασίλη έδινε τον τόνο στο όμορφο πρωινό...

Και μια αναμνηστική φωτογραφία έξω από το Στέκι Αλληλεγγύης λίγο πριν ξεκινήσουμε στη γειτονιά για να λέμε τα πρωτοχρονιάτικα κάλαντα και να μοιράζουμε δώρα σε όλα τα παιδιά...

Η Μαρία λέει τα κάλαντα στην πλατεία Σωτήρη Πέτρουλα. Μην κοιτάτε που κρατά ανάποδα την εφημερίδα μας. Έχει άλλο χαρτί μπροστά της, φωτοτυπία, με τα λόγια από τα κάλαντα...

Κι επειδή εσείς που δεν τα ακούσατε θα θέλατε φαντάζομαι να δείτε τι έγραψε ο Κώστας, δείτε αυτό το βίντεο που τράβηξαν άλλοι σύντροφοι, λίγο αργότερα, όταν πήγαν στην Ελευσίνα να τα πουν στους απεργούς χαλυβουργούς... Δείτε εκτός από το βίντεο κι άλλες εικόνες ΕΔΩ.

Στην πλατεία του Αϊ Γιώργη. Τα παιδιά μαζί με την ορχήστρα του Στέφανου λένε τα κάλαντα. Ο κόσμος στεκόταν, να ακούσει, να δει, να ρωτήσει, να μάθει για τη δράση της ΕΚΑΠ. Μερικοί μάλιστα έβαζαν και το χέρι στην τσέπη...

Ένα ακόμα όμορφο στιγμιότυπο από την ορχήστρα που έπαιζε μαζί μας μουσική για τα κάλαντα. Υπέροχη εμπειρία, μοναδική για όσους είχαμε την ευκαιρία να τη ζήσουμε. Μακάρι να είμαστε πάντα έτσι...

Δείτε τους μουσικούς μας κι εδώ, στην πλατεία Σωτήρη Πέτρουλα. Ήταν καλός ο καιρός, είχε μια φοβερή ηλιοφάνεια, τόση που αν και έκανε παγωνιά, οι περισσότεροι είχαμε ιδρώσει... Ο πιο ωραίος ιδρώτας...

Δεν ξέρω πόσοι από σας που διαβάζετε αυτές τις γραμμές είχατε ποτέ την ευκαιρία να περπατήσετε μαζί με τον Αϊ Βασίλη στις γειτονιές της Ακαδημίας Πλάτωνα. Εγώ, πάντως και μερικοί ακόμα σύντροφοι και φίλοι την είχαμε αυτή την εμπειρία την φετινή παραμονή της Πρωτοχρονιάς.

Ο δικός μας Αϊ Βασίλης ήταν γλυκούλης, καλοντυμένος, πρόσχαρος... Με το ξωτικό του, οπωσδήποτε... Συνεπής στο ραντεβού του στις 11 το πρωί στο Στέκι Αλληλεγγύης. Ήρθε φουριόζος, επέβλεψε τους σάκους με τα δώρα, τους βοηθούς του, την κλόουν που ήταν εκεί για να εμψυχώνει τα παιδιά και μισή ώρα αργότερα ξεκινήσαμε μέσω της Πλάτωνος να πάμε στην πρώτη πλατεία, του Αγίου Γεωργίου.

Οι βοηθοί του, εκτός από σάκους με δώρα μοίραζαν και την εφημερίδα μας που έκανε, ζεστή – ζεστή, την εμφάνισή της. Ο κόσμος τα 'χασε... Άκουγε όλο αυτό το τσούρμο να λέει τα δικά του κάλαντα που μόνο στο ρυθμό έμοιαζαν με τα άλλα, αυτά που έλεγαν τα παιδιά με τα τριγωνάκια και δεν ήξερε τι ήταν αυτό που έβλεπε. Ο Βασίλης είχε αναλάβει κεραστής της ρακής και άλλα κορίτσια μοίραζαν μελομακάρονα.

Δειλά στην αρχή, πιο εύκολα αργότερα, τα παιδιά έρχονταν κοντά στον Αϊ Βασίλη κι έπαιρναν τα δώρα τους. Όλα. Ανεξαρτήτου χρώματος ή φυλής.

Στην πλατεία Αγίου Γεωργίου ενσωματώθηκε στην παρέα μας και ο Στέφανος μαζί με την ομάδα του που έπαιζαν μουσική. Εκείνος ακορντεόν κι άλλος κιθάρα, ταμπούρλο, φλάουτο, βιολί... Ω!... ήταν υπέροχο να τους ακούς να παίζουν στο ρυθμό των πρωτοχρονιάτικων καλάντων με τα δικά μας λόγια.

Ο Βασίλης, όπως όλοι μας άλλωστε, είχε πάρει ζεστά το ρόλο του. Κέρναγε ακόμα και ανθρώπους στα καφενεία από τα οποία περνούσαμε, την ώρα που έπιναν ήδη τις δικές τους ρακές... Όλο αυτό το ανθρώπινο κομβόι δημιούργησε μια αναταραχή στη γειτονιά. Γλυκιά αναταραχή. Μοιράζονταν ευχές για καλή χρονιά, μελομακάρουνα, ρακές. Κι ο Αϊ Βασίλης εκεί, αγέρωχος να κάνει μοναδική την παρουσία του.

“Τι είστε εσείς” μου λέει μια κυρία. “Πολιτιστικός Σύλλογος;” Όχι, της είπα. Είμαστε από την Επιτροπή Κατοίκων Ακαδημίας Πλάτωνα (ΕΚΑΠ) Πήρε και την εφημερίδα να μάθει περισσότερα πράγματα για μας και να 'ρθει κι εκείνη να βοηθήσει. Να, αυτά είναι τα ωραία... Τόσα χαμόγελα, τόσα καλαμπούρια, είχα καιρό να δω και να ακούσω...

“Ανέβασα” μια φωτογραφία στο Facebook από το κινητό μου τηλέφωνο. Τα σχόλια δεν άργησαν να έρθουν. Οι άνθρωποι επιδιώκουν την αλλαγή στη ζωή τους.

Το είδαμε στον Αϊ Γιώργη, στην πλατεία Σωτήρη Πέτρουλα και τέλος στην Πλατεία Πλάτωνα όπου και ολοκληρώσαμε όλη αυτή τη δράση. Γύρισα σπίτι, απόγευμα, κουρασμένος με την πιο γλυκιά κούραση που μπορούσε να μου προκύψει. Φαντάζομαι το ίδιο θα ένιωθαν και οι σύντροφοί μου...

Αυτή είναι η νέα εφημερίδα της ΕΚΑΠ που μοιράσαμε σε όλο το δρομολόγιο του Αϊ Βασίλη. Τα κάλαντα που είχαμε στην πρώτη σελίδα βοήθησαν τον κόσμο να μας... καταλάβει τι λέγαμε... Δείτε την ΕΔΩ, ολόκληρη, σε αρχείο PDF.