Περπατώντας μέσα στην κατασκήνωση που μένει η Μαριγούλα με τα παιδιά της. Λίγο πριν πέσει ο ήλιος, οι άντρες απολαύσαμε έναν περίπατο στη φύση.

Το λέγαμε από καιρό αλλά τελικά μια ερχόταν τα πράγματα έτσι, μια αλλιώς και δεν τα καταφέρναμε να πάμε στην κατασκήνωση της Νέας Μάκρης να δούμε τη Μαριγούλα. Μένει εκεί με τα πέντε παιδιά της, τρία αγόρια και δύο κορίτσια. Ο πρώτος, ο Παναγιώτης κοντά στα 20, σπουδάζει στα ΤΕΙ αφού ολοκλήρωσε και τη στρατιωτική του θητεία, ακολουθεί ο Σάκης, μαθητής της Γ' λυκείου, ο Αλέξανδρος μαθητής Β' λυκείου, η Σταματίνα μαθήτρια της Ε' δημοτικού και η Όλγα του νηπιαγωγείου...

Ο πατέρας έκανε τις επιλογές του και άφησε μόνη τη μάνα να τραβά αγόγγυστα και με αξιοπρέπεια το κουπί... Δικαίωμά του θα πεις... Ασφαλώς, σε ό,τι αφορά τη σχέση του με την πρώην γυναίκα του. Όχι όμως και τα παιδιά. Αλλά εμείς δεν είμαστε κριτές για να αποδώσουμε δικαιοσύνη.

Εμείς πήγαμε να δούμε τη Μαριγούλα και τα παιδιά της λίγο πριν το 2011 μας αποχαιρετίσει οριστικά, μια κρύα χειμωνιάτικη μέρα του Δεκέμβρη...

Βρήκαμε χαμογελαστά πρόσωπα, γεμάτα αισιοδοξία, όνειρα και ελπίδες για τη ζωή. Την ίδια τη ζωή για την οποία κάποιοι καλοβολεμένοι σαν και μας, παραπονιόμαστε πως δυσκόλεψε και προσπαθούμε να τα βγάλουμε πέρα με αξιοπρέπεια...

Καθίσαμε κοντά 5 ώρες μαζί τους. Φάγαμε από την πίτσα που είχε ετοιμάσει ο Διονύσης με πρωτότυπα υλικά, κουβεντιάσαμε, ακούσαμε τη μουσική των αγοριών από το ιδιότυπο στούντιο που έχουν τα όργανά τους και περπάτησα με τα αγόρια στην κλειστή κατασκήνωση που ζουν τα τελευταία δέκα χρόνια...

Ήταν από τις πιο όμορφες στιγμές που έχω ζήσει τα τελευταία χρόνια... Μοιράστηκα πράγματα με καθαρούς ανθρώπους και φύγαμε αργά πια το βράδυ, γύρω στις 9. Η πρόσβαση και η αναχώρηση είναι εύκολη μέσω της Αττικής Οδού. Ιδιαίτερα η επιστροφή μου φάνηκε σαν αέρας...

Κάτι τέτοια βλέπω, γροθιά στο στομάχι, μακάρι να μπορούσα να είχα την οικονομική επιφάνεια που θα μου επέτρεπε να βοηθήσω πιο ουσιαστικά. Αλλά έστω κι έτσι η παρουσία μας εκεί ήταν ένα μάθημα ζωής: μπορούμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια, με το κεφάλι ψηλά, χωρίς συμβιβασμούς και πισωγυρίσματα.

Α ρε Μαριγούλα!.. Χρονιάρες μέρες με πολλή ανθρωπιά. Από αυτήν που χρειαζόμαστε...

Από την τοίχο της Χαρούλας Βερίγου στο Facebook. Μια όμορφη ιστορία. Δείτε τη μέσα από αυτή τη μικρή ταινία κινουμένων σχεδίων ή διαβάστε την πιο κάτω αναλυτικά...

Χρειαζόμαστε πάντα ένα άνθρωπο...

Η ιστορία μιλά για τη μοναξιά και την ανάγκη να ανήκεις. Την ανάγκη να βρεις αυτό που σε συμπληρώνει, ώστε να "κυλήσεις" στη ζωή μαζί του. Μιλά για την εναγώνια αναζήτηση αυτού του άλλου, που θα έρθει ως «από μηχανής θεός», να κλείσει το μέσα μας κενό, να δώσει νόημα στη ζωή μας. Αυτό το άλλο, που πιστεύουμε, ότι θα μας αναγνωρίσει και θα το αναγνωρίσουμε "μαγικά".

Στη διάρκεια αυτής της αναζήτησης θα κάνουμε πολλά: θα μασκαρευτούμε, θα τρομάξουμε, θα μπερδευτούμε, θα γελοιοποιηθούμε, θα ελπίσουμε... Και τελικά, κάποτε, θα βρούμε το ιδανικό μας άλλο, αυτό που μας χωρά και το χωράμε. Και ευτυχώς θα αρχίσουμε επιτέλους να «κυλάμε»... να ζούμε...Τι κρίμα μόνο, που κανείς δεν μας είπε και εμείς ποτέ δεν σκεφτήκαμε, ότι κυλώντας... αλλάζεις! Και έτσι αυτό που ξεκίνησε σαν απόλυτο ταίριασμα, στην πορεία αρχίζει να μας στενεύει και να το στενεύουμε...

Και μετά τι... Μετά πάλι από την αρχή: προσμονή και μοναξιά... Μέχρι τη στιγμή που θα εμφανιστεί κάτι, κάποιος, που τίποτα δεν ζητά και τίποτα δεν του λείπει, (ένα Μεγάλο, ολοστρόγγυλο, πλήρες Ο), για να μας κάνει την απλή ερώτηση:

"Γιατί δεν κυλάς μόνο σου;" "Μόνο μου; ένα Κομμάτι-που-λείπει (τριγωνικής μορφής) δεν μπορεί να κυλήσει μόνο του". "Αλήθεια, προσπάθησες ποτέ;" ρώτησε το Μεγάλο Ο. "Οι γωνίες μου είναι πολύ μυτερές" είπε το Κομμάτι-που-λείπει. "Δεν είμαι φτιαγμένο για να κυλάω μόνο μου!" "Οι γωνίες και τα σχήματα αλλάζουν" είπε το Μεγάλο Ο... "Αλλάζουν";

Σιωπή... Περισυλλογή... Απόπειρα... Προσπάθεια... Κίνηση...

Και επιτέλους αρχίζει το ταξίδι... η μεταμόρφωση... η ζωή... "Το Κομμάτι που λείπει συναντά το Mεγάλο Ο", μιλά απλά και αληθινά για αυτό που όλοι ξέρουμε, αλλά ελάχιστοι κατανοούμε και ακόμα ελαχιστότεροι κάνουμε πράξη στη ζωή μας: η ολοκλήρωση και ευτυχία μας, είναι πρωτίστως μια προσωπική υπόθεση. Κανείς δεν μπορεί να μας την επιβάλει ή ακόμα και να μας τη χαρίσει «έξωθεν». Και ίσως δεν γίνεται αλλιώς: για να συν-υπάρξουμε κάποτε με κάποιον ή κάτι, πρέπει πρώτα να υπάρξουμε σαν αυτοκαθοριζόμενες οντότητες.

Η συν-ύπαρξη χρειάζεται δυο... όχι δυο μισά, αλλά δυο ολόκληρα. Δυο Μεγάλα ολοστρόγγυλα Ο, που τίποτα δεν χρειάζονται και τίποτα δεν τους λείπει... Δύο ολόκληρα που συμπορεύονται από καθαρή αγάπη. Όχι από ανάγκη ούτε από συμφέρον. Δυο ολόκληρα που τα ενώνει η επιλογή. Όχι η ελπίδα, ούτε ο φόβος... Αν έτσι αντικρίσουμε τη ζωή μας, ίσως πάψουμε να μεμψιμοιρούμε, να τα βάζουμε με τους άλλους, να είμαστε απαθής ή μοιρολάτρες. Αν δεν περιμένουμε την ευτυχία να μας χτυπήσει την πόρτα, αλλά τραβήξουμε εμείς κατά κει, αν μη τι άλλο, σίγουρα στο τέλος, όποιο κι αν είναι, θα έχουμε κάνει ένα πολύ ενδιαφέρον ταξίδι!

• Μουσική : Yiruma - Love Me