Μ' ένα τραγούδι της Ευσταθίας εκφράζω το δικό μου ευχαριστώ. Εδώ μαζί με τον Πλιάτσικα...

Τρέχουμε με υψηλούς ρυθμούς πια. Το σχόλιο κάθε 5.000 «κλικ» σ' αυτήν εδώ την ιστοσελίδα, εδώ και πολύ καιρό με τις ταχύτητες που τρέχουν, αναγκάστηκα να το κάνω να το κάνω κάθε 10.000 χτυπήματα. Και πάλι όμως ο χρόνος φεύγει σχετικά γρήγορα. Δεν πάει πολύ καιρός που μιλάγαμε για τα 250.000 «κλικ» και να, που σε λίγο κλείνουν κι ανοίγουμε πλώρη για τα 260.000 μοναδικά χτυπήματα από διαφορετικές Ι.Ρ.

Σημαίνει κάτι αυτό; Μπορεί ναι, μπορεί και όχι. Καταρχήν το θετικό είναι ότι κάποιοι μπαίνουν σ' αυτό εδώ τον ιστότοπο και διαθέτουν χρόνο για να διαβάσουν τα κείμενα που δημοσιεύονται. Και μπορεί να μην κάνετε σχόλια συχνά, αλλά σας βλέπω πιο δραστήριους στο Facebook και στο Twitter όπου αυτά αναδημοσιεύονται καθημερινά. Λίγο αφού «ανέβουν» εδώ...

Κάπως έτσι χρησιμοποιώ τα social media επειδή δεν παραγνωρίζω την παρεμβατική τους δύναμη. Σε κάποιους αρέσει να ενημερώνονται από εκεί άμεσα, γρήγορα και χωρίς να αλλάζουν σελίδα. Άλλοι  πάλι επιμένουν σταθερά εδώ. Μερικοί μπαίνουν στον κόπο να πάρουν τηλέφωνο και να ζητήσουν να γνωριστούμε από κοντά. Όπως ο Πάνος που πέρασε από το γραφείο μου στη Βερανζέρου, ήπιαμε έναν καφέ και κουβεντιάσαμε για όλα τα θέματα.

Μ' αρέσει επίσης που, όλο και περισσότεροι χωριανοί φτάνουν ώς εδώ κι αυτό μεγαλώνει την ευθύνη μου να ρίξω μεγαλύτερο βάρος στο όνομα του Site και να πολλαπλασιάσω τις αναρτήσεις που έχουν σχέση με το χωριό.

Όσο περνάει ο καιρός έτσι θα γίνεται, θα το διαπιστώσετε κι εσείς, αλλά φυσικά αυτό δεν πρόκειται να λειτουργήσει σε βάρος της επικαιρότητας. Θα συνεχίζει να ζει και να κινείται στο ρυθμό της εποχής και της επικαιρότητας,

Το αβαντάζ του δεν πρόκειται να το χάσει. Το αντίθετο. Θα είναι ίσως το πρώτο Site που θα λειτουργεί με όρους Blog. Το έχετε ξαναδεί εσείς κάτι τέτοιο, αλλού; Όχι πως έχω και κανένα πρόβλημα αν υπάρχει... Εσάς που με διαβάζετε σκέφτομαι και την καλή μας σχέση να διατηρήσω.

Διότι είναι σαφές, χωρίς εσάς, τον τελικό αποδέκτη, κάθε προσπάθεια εδώ θα ήταν εκ των προτέρων αποτυχημένη. Ένα «ευχαριστώ» από καρδιάς, είναι το λιγότερο που έχω να πω. Τιμάτε τη δουλειά μου. Κι αυτό είναι ότι καλύτερο μπορεί να μου συμβεί...

Αλλο ένα όμορφο τραγούδι. Και αυτό, όπως και το πιο πάνω είναι από τον τοίχο του Γιώργου Χατζηνικολάκη. Τον ευχαριστώ, είναι πανέμορφα...

Έδωσαν χαρά στα παιδιά σχολείων της περιοχής Μονοφατσίου. Μια μπάλα μπορεί να μην είναι ένα σπουδαίο δώρο, είναι όμως για τα παιδιά που θέλουν στα διαλείμματα τους να παίξουν.

Όλες αυτές τις μπάλες τις πήγαν στα σχολεία. Όμορφη κίνηση. Θα είναι πιο ανοιχτή και προσβάσιμη η πόρτα της ομάδας. Α, μα εκεί κάτω, στα νότια του Ηρακλείου Κρήτης έχουν πολύ κουράγιο...

Τη Δευτέρα 9/1/2012, παράγοντες της Προσωρινής Διοικούσας Επιτροπής του Αθλητικού Ομίλου Μπαρτσελόνα Μονοφατσίου επισκεύθηκαν Δημοτικά σχολεία και Γυμνάσια της περιοχής του Μονοφατσίου και αφού ευχήθηκαν Καλή Χρονιά σε δασκάλους, καθηγητές και παιδιά, δώρησαν 20 μπάλες προκειμένου να υπάρχει η δυνατότητα σε κάθε μαθητή να παίξει ποδόσφαιρο, όταν το επιτρέπει το σχολείο που φοιτά.

Την Κυριακή η Συνέλευση στην 4η Δημοτική Κοινότητα

Σημειώστε το στην ατζέντα σας. Αυτή την Κυριακή 15/01/2012 στις 11 το πρωί μαζευόμαστε στη Λαϊκή Συνέλευση της 4ης Δημοτικής Κοινότητας, στην αίθουσα εκδηλώσεων (Λένορμαν και Αλεξανδρείας- είσοδος από Αλεξανδρείας) και κουβεντιάζουμε...

Καλό θα ήταν να είμαστε όλοι εκεί... Εγώ έχω και την κοπή πίτας στο Σύλλογο του χωριού μου την ίδια ώρα και πρέπει να πάω από κει (Μάρνη 54 στο κέντρο της Αθήνας) αλλά όπως και να 'χει το πράγμα θα περάσω μια βόλτα. Προγραμματίστε το και σεις...

Επιτυχία του ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΥ της Θεσσαλονίκης ο τίτλος που ¨μιλάει” από μόνος του.

Η προσέγγιση των ΝΕΩΝ σε σχέση με τις αγωνίες του πρωθυπουργού Λουκά Παδήμου. Τι να κάνουμε, καθένας έχει τα προβλήματα του. Άλλα αυτοί, άλλα εμείς....

Εικόνες ντροπής στο κέντρο της Αθήνας. Τις είδα και με τα μάτια μου σήμερα που χρειάστηκε να βγω έξω για δουλειά... Και πιάστηκε η ψυχή μου. Από την ΑΥΓΗ.

Ντροπή για

τους κυβερνώντες

Φοβερές εικόνες και στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ. Άστεγοι στο πεζοδρόμιο της οδού Σταδίου, σήμερα μία η ώρα το μεσημέρι. Τι να σου κάνει μια κουβέρτα, όταν έξω η θερμοκρασία είναι μόλις 5 βαθμούς Κελσίου...

Επιχείρηση τρομοκρατίας τη βλέπει η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Δεν είναι πολύ μακριά από τις προσωπικές εκτιμήσεις.

Όχι

προς Θεού!

Η ζωή είναι όμορφη, δεν την χαλαλίζουμε για κανέναν λαμόγιο. Μη σκύβετε το κεφάλι, μην υποκύπτετε στις πιέσεις των τραπεζών. Δεν είστε μόνοι σας. Είμαστε πολλοί!

Το ξεχωριστό εξώφυλλο του ΠΟΝΤΙΚΙΟΥ. Σχόλιο στην επικαιρότητα με το δικό του μοναδικό τρόπο. Αγοράστε το από το περίπτερο. Αξίζει τα λεφτά του...

Η ζωή σίγουρα

είναι πολύ όμορφη

Τέτοιες ειδήσεις είναι που προβληματίζουν. Αδύναμοι άνθρωποι. Ευαίσθητοι, τι, πολύ θέλει για να περάσεις την κόκκινη γραμμή, άμα είσαι μόνος;
Κι όμως... Προσπαθείστε να δείτε αλλιώς τη ζωή. Είναι όμορφη, που να πάρει...

Είμαστε τα παιδιά της πρώτης τάξης του δημοτικού σχολείου θραψανού, πριν 45 τόσα χρόνια. Πρωτάκια. Με δασκάλα της Καλλιόπη Μαυραντωνάκη... Χρονιά; Δεν θυμάμαι ή μάλλον γύρω στα 1965... Αν το δει κανένας συγχωριανός συμμαθητής και έχει καλύτερη μνήμη ευπρόσδεκτη κάθε πληροφορία. Να είναι σίγουρος ότι θα τη δημοσιεύσω. Στο κόκκινο πλαίσιο είμαι εγώ, σκυμμένος, κάτι διαβάζω...

Μνήμες... Είναι σαν να ανοίγει ένα ντουλαπάκι και να βγάζεις από μέσα ξεχασμένους θησαυρούς. Συνέβη τώρα που πήγε ο Παναγιώτης. ο γιος της αδερφής μου της Μαλάμως κάτω στο χωριό για να βάλει μπροστά να φτιάξει το δικό του σπίτι, καθώς μετακινούσε τα πράγματα βρήκε το θησαυρό.

Ήταν μια πλαστική τσάντα γεμάτη φωτογραφίες, άλλες σε άλμπουμ ταχτοποιημένες κι άλλες, οι περισσότερες ασπρόμαυρες, ιδιαίτερα παλιές, σχεδόν ιστορικές...

Την Κυριακή το μεσημέρι μετά τη ζεστή σούπα που μας έφτιαξε η Μαλάμω με την κότα της Στασούλας, καθίσαμε στον καναπές και τις είδαμε μια - μια με πολύ ενδιαφέρον και προσοχή...

Έτσι είναι οι παλιές φωτογραφίες... Τις κοιτάς από δω κι από κει και... βάζεις μπροστά το... εργοστάσιο της θύμισης.
Διάλεξα τρεις να προβάλω από αυτό το Site. Με αποτυπώνουν σε διαφορετικές χρονικές περιόδους. Θα γράψω γι' αυτές ότι θυμάμαι. Γιατί έχουν περάσει και τόσα χρόνια και το μυαλό είναι κουρκούτι...

Η κα Καλλιόπη, η δασκάλα μας, δεν ζει πια. Έφυγε νωρίς χτυπημένη από την κακιά αρρώστια. Την αγαπούσαμε. Είχε πολύ υπομονή για να ασχοληθεί μαζί μας. Δεν ήμασταν και τα πιο ήσυχα παιδιά...

Πρέπει να την ξαναείχαμε στην Δ' τάξη και θυμάμαι χαρακτηριστικά πως είχε ανεβάσει ένα θεατρικό έργο. Κάτι για τους ηρωικούς Σουλιώτες ήταν κι εγώ έπαιζα το ρόλο ενός παππού στα μετόπισθεν που προσπαθούσε να δώσει κουράγιο στις γυναίκες και τις ενθαρρύνει. Θυμάμαι ήταν (θεατρικά) γυναίκα μου η Παγώνα κι εγώ, ανάπηρος με το ένα πόδι έλεγα χτυπώντας τους γοφούς μου «όχι γυναίκα, ο Κίτσος μας δεν πέθανε». Κουράγια που το είχαμε τότε...

Το έργο είχε παιχτεί τότε σε σκηνή που είχαν φτιάξει στον κινηματογράφο του Γραμματικού, στο κέντρο του χωριού, εκεί που είναι τώρα το σούπερ μάρκετ της Πόπης.

Αχ, θύμισες που μου έβγαλε στην επιφάνεια μια απλή ασπρόμαυρη φωτογραφία του δημοτικού στα σκαλιά της κεντρικής εισόδου του σχολείου που και σήμερα λειτουργεί ως τέτοιο και είναι ένα κόσμημα για το Θραψανό. Δείτε ντύσιμο των παιδιών, αγοριών και κοριτσιών στη δεκαετία του 60, στα μέσα περίπου. Γαλότσα και παλτουδάκι ή μπουφάν, όπως εγώ.

Με τα περισσότερα παιδιά στο πέρασμα των χρόνων χαθήκαμε... Καμιά φορά, βρισκόμαστε τα καλοκαίρια στο χωριό, ασπρομάλληδες, όσοι έχουμε μαλλιά, με κοιλίτσα, παππούδες και γιαγιάδες. Με μνήμες και θύμισες πολλές στο προσκεφάλι μας.

Στα χρόνια της αθωότητας...

Εδώ πάει γάντι το τραγούδι του Κώστα Χατζή "Θυμάμαι". Πάντα μου άρεσε η ευαισθησία του. Ελάτε να το μοιραστούμαι μαζί αυτό το κρύο πρωινό του Γενάρη...

Και σήμερα οι περισσότεροι τίτλοι των εφημερίδων είναι προσανατολισμένοι στη συζήτηση που θέλουν αυτοί που επιμένουν στη μείωση των μισθών και την γενικότερη αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων... Από την ΑΥΓΗ.

Δείτε εμμονή σ' αυτό που μέρες τώρα λέμε “εκβιασμό”. Ο κ. Παπαδήμος λέει: “Βρείτε τα γιατί αλλιώς έχω έτοιμη τη Νομοθετική πράξη για να επιβάλω τις απόψεις μου και τις θέσεις μου, τις θέσεις της τρόικα δηλαδή”. Και τον ακούμε και δεν ξεσηκωνόμαστε... Πού οφείλεται αυτή η απάθεια. Οι τίτλοι από τα ΝΕΑ.

Ο συνειρμός με τις βιβλικές γραφές που κάνουν εκεί στο ΕΘΝΟΣ είναι ότι χειρότερο μπορεί να φανταστεί κανείς... Τι σχέση μπορεί να έχει ο ευαγγελιστής Λουκά με τον... Λουκά Παπαδήμο; Καμία, απολύτως...

Να και μια άλλη όψη του κ. Πρωθυπουργού. Εύκολο να ζητάς θυσίες από τους άλλους, όχι βεβαίως από τους δικούς σου, του κολλητούς, του υπουργούς κ.λπ. Έχει ένα νόημα ο προβληματισμός που θέτει η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ...

Όχι που δεν θα επέμεναν... Κι αυτοί τη δουλειά τους κάνουν. Το θέμα είναι τι κάνουμε εμείς για να τους σταματήσουμε. Αποκαλυπτικός ο ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ.

Χιονιάς καιρός...

Δεν ξέρω αν η φωτογραφία με το χιονιά που κοσμεί την πρώτη σελίδα του ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΥ σε σχέση με το καιρικό, είναι χθεσινή ή αρχείου... Ο καιρός, πάντως, σε όλη την Ελλάδα είναι κακός. Από το πρωί χιονίζει στην Πάρνηθα και την Πεντέλη. Και στην Αθήνα ρίχνει χιονόνερο και ο ορίζοντας είναι κατάμαυρος. Δείγμα πως όλα μπορούν να συμβούν μέχρι το βράδυ...

Η πρόσκληση από το Μορφωτικό Ίδρυμα της ΕΣΗΕΑ, διότι πέρα από τα προβλήματα της καθημερινότητας υπάρχει και η ζωή και δεν θα πρέπει να την αφήνουμε να περνάει έτσι, ας τη δούμε αυτή την εκδήλωση.

Να το πρόγραμμα αναλυτικά. Όπως ακριβώς το έστισε το Μορφωτικό ίδρυμα. Απ' ότι ξέρω η εκδήλωση δεν είναι κλειστή. Μπορεί να την παρακολουθήσουν και μη μέλη της ΕΣΗΕΑ που είναι κάπως “ψαγμένοι”.

Με αφορμή αυτή την εκδήλωση στην ΕΣΗΕΑ έψαξα και βρήκα ένα άρθρο από το internet. Μ' αυτό το θέμα. Όσο κι αν πάνε δυο χρόνια που γράφτηκε είναι πάντα διαχρονικό. Δυστυχώς δεν γνωρίζω από κοντά τον συγγραφέα:

Ιδού το κόμμάτι του για τη λογοκρισία και τη λογοκλοπή:

Η λογοκρισία και η λογοκλοπή υπάρχει ακόμα και στις χώρες με δημοκρατικό καθεστώς, αν και γενικά ο κόσμος πιστεύει ότι στις δημοκρατικές χώρες τα δικαιώματα της ελεύθερης έκφρασης και της πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύονται. Το ίδιο πίστευα κι εγώ, ότι σ΄ αυτές τουλάχιστον τις χώρες η λογοκρισία και η λογοκλοπή δεν επιτρέπεται. Είναι αυτονόητο, ότι στα δημοκρατικά καθεστώτα προστατεύεται το δικαίωμα της ελευθερίας της έκφρασης και το δικαίωμα της πνευματικής ιδιοκτησίας. Δυστυχώς η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Στη χώρα μας τα δικαιώματα αυτά προστατεύονται από τους νόμους του κράτους, αλλά τους νόμους, ποιος θα τους προστατεύσει,ώστε τα αρμόδια όργανα να μην τους εφαρμόζουν επιλεκτικά;

Μια φορά , πριν χρόνια,ανέφερα στον εντεταλμένο εκ του Συντάγματος να φροντίζει για την εκτέλεση των νόμων την περίπτωση μη εφαρμογής ενός συγκεκριμένου νόμου του Ελληνικού Κράτους. Το ανώτατο αυτό όργανο της πολιτείας μου απάντησε επί λέξει: " Τον νόμο αυτόν δεν τον εφαρμόζουμε". Περίμενα να μου πει ότι ο νόμος αυτός είναι αντισυνταγματικός ή αντιβαίνει στις αρχές του πολιτισμού και γι΄ αυτό τα αρμόδια όργανα δεν τον εφαρμόζουν. Δεν ήταν όμως γι΄ αυτό. Ήταν ότι ο νόμος εφαρμοζόταν επιλεκτικά, σε άλλες περιπτώσεις ίσχυε και σε άλλες, όπως στη δική μου, δεν ίσχυε.

Πριν χρόνια δημοσιεύτηκε σε ξένο περιοδικό ένα κείμενό μου, μεταφρασμένο στα αγγλικά (είναι το μοναδικό),αφού αφαιρέθηκαν μερικές σελίδες, που δεν ενέκριναν οι εκδότες του περιοδικού. Ο επιμελητής της έκδοσης μου ζήτησε στην αρχή να μη θυμώσω μαζί του, γιατί ήταν απόφαση του συμβουλίου, που διοικεί το περιοδικό. Αλλά αν ήθελα να δημοσιευθεί έπρεπε να δεχθώ την περικοπή καμιά δεκαριά σελίδων. Δέχτηκα γιατί στις σελίδες αυτές κάποιος Ρώσος θεολόγος της διασποράς έκανε κριτική του Καθολικισμού και το περιοδικό ήταν έκδοση ενός καθολικού πανεπιστημίου.

Το περιστατικό ίσως δεν άξιζε να το αναφέρω, αν δεν είχα ακόμα πιο χτυπητά παραδείγματα λογοκρισίας από περιστατικά που συνέβησαν στη χώρα μας. Ενδεικτικά αναφέρω την περίπτωση βιβλίου ελληνικού εκδοτικού οίκου,του οποίου η συντακτική επιτροπή αποτελούμενη από φιλολόγους καθηγητές, παρέλειψε ολόκληρη παράγραφο κειμένου αρχαίου συγγραφέα, επειδή σ΄ αυτήν αναφέρεται το όνομα του Ιησού Χριστού.

Χθες δημοσίευσα στην ιστοσελίδα μου ένα άρθρο με τίτλο "Εκκλησία και άθεο κράτος". Κάθε φορά που αναρτάται στην ιστοσελίδα κάποιο κείμενο,αναφέρεται στο όνομα του συντάκτη ο τίτλος του κειμένου και οι πρώτες σειρές, για την ενημέρωση του αναγνώστη. Για το κείμενο αυτό παραλείπεται οποιαδήποτε αναφορά και αντί ΄του τίτλου και της περίληψης του κειμένου αναγράφεται ό τίτλος της ιστοσελίδας δυο φορές, για να καλυφθεί το κενό!

Για τη λογοκλοπή δεν ξέρω τι γίνεται στις άλλες χώρες, ξέρω τί γίνεται στη χώρα μας. Στην αρχή δεν κατάλαβα τι εννοούσε ο εκδότης γνωστού περιοδικού, όταν πριν από κάμποσα χρόνια μου είπε, ότι δεν γράφουμε το όνομα αυτού που διατύπωσε τη σκέψη που παραθέτουμε στο κείμενό μας, παρά μόνο αν είναι διάσημος. Αν είναι άγνωστος, αντιγράφουμε τη σκέψη του, χωρίς να σημειώνουμε από που την πήραμε. Αργότερα κατάλαβα τι σημαίνει αυτό, όταν έτυχε να διαβάσω σε γνωστό περιοδικό, όχι μόνο απλές σκέψεις μου, αλλά ολόκληρες μεταφράσεις ποιημάτων, ακόμα και άρθρα, λιγάκι αλλαγμένα, χωρίς να αναφέρεται η πηγή ή κάποια μνεία τέλος πάντων της πηγής. Αυτό σημαίνει, αν θυμηθώ και τα λόγια του εκδότη, ότι η λογοκλοπή επιτρέπεται στη χώρα μας, όταν κλέβουν οι διάσημοι και οι μεγάλοι τους άσημους και τους μικρούς, αλλά δεν επιτρέπεται το αντίθετο.

Μόσχος Λαγκουβάρδος - Δευ Μάρ 23, 2009 9:22 am

Ο Κουλούρης που δεν ξέρουμε. Μέσα από τις επιλογές της Ελληνοφρένειας... Δυστυχώς τέτοιοι άνθρωποι μας κυβερνούσαν και μας κυβερνούν...