Όμορφες αναμνήσεις από τα αθώα παιδικά μου χρόνια… Ψηφίδες, η ζωή μου!

ego.sta 4

Την βρήκα μέσα στα πράγματα μου. Ναι, είμαι εγώ στην ηλiκία των 4-5 χρονών. Φωτογραφημένος στην εξωτερική αυλή του σπιτιού μας, στο χωριό, μπροστά σε μia πολύ μεγάλη και πολύ όμορφη μαργαρίτα που είχε στο περδικάρι μας. Η φωτογραφία γράφει πίσω: "22-1-64 προς τον Αγαπημένο μου αδελφό Κώστα για ενθύμιο της παιδικής μου ζωής" Αυτά κι αν είναι ενθυμια! Υπήρξα παιδί...

sxolio

Θυμάμαι αυτή τη φωτογραφία... Θα πρέπει να είμαι τρίτη δημοτικού ή μικρότερος και ήταν από τις κλασικές φωτογραφίες που βγάζαμε στο σχολείο. Νομίζω ο ίδιος φωτογράφος μας την έκανε και κορνίζα. Η μητέρα μου, την είχε σε περίοπτη θέση στο πατρικό μας κι εγώ την κληρονόμησα. Θα τη δείτε σπίτι μου... Παραπέμπει σε όμορφες παιδικές μνήμες...

ikogenia
Τις φωτογραφίες αυτές τις έχει η Στασούλα μας, στο δικό της σπίτι… Αν θυμάμαι καλά τις είχαμε στο πατρικό μου, πριν βάλω μπροστά να το φτιάξω στη σημερινή του μορφή, όπως το βλέπετε στο τέλος αυτής της ιστοσελίδας, χαμηλά. Σ’ αυτή εδώ, είναι όλη η οικογένεια μου και εγώ. Όρθιοι, από αριστερά, η Στασούλα, δίπλα της η Γεωργία (δεν ζει πια…), ο Κωστής μας (που κι αυτός δεν ζει πια) και η Μαλάμω. Και καθιστοί, η μητέρα μου Παπαδιώ, με εμένα πάνω στα πόδια της και φυσικά ο πατέρας μου, Λευτέρης Θεοδωράκης (του Κουμαλή). Θα πρέπει να είναι τραβηγμένη από κάποιον πλανόδιο φωτογράφο, στην εξωτερική αυλή του σπιτιού μας, από αυτούς με τον τρίποδα και τις πλάκες που περνούσαν από τα χωριά τα παλιά χρόνια κι έβγαζαν μεροκάματο με τέτοιες φωτογραφίες.  Έτσι ήταν τότε οι εποχές...

mbambas.mama
Μια ακόμα φωτογραφία του πατέρα μου με τη μητέρα μου, όταν ήταν νεώτεροι, που επίσης είναι μεγάλη κορνίζα σήμερα στο σπίτι της Στασούλας. Δεν ξέρω κατά πόσο είναι αυθεντική. Απ’ ότι θυμάμαι από τις διηγήσεις τους, ο πατέρας μας, "έπεσε" χρονικά να πάει στρατιώτης, σε μια εποχή που τα πράγματα δεν ήταν και τόσο αυστηρά, λίγο μετά τη Γερμανική Κατοχή. Και επειδή είχε (τότε) τρία παιδιά να μεγαλώσει, συχνά «έφευγε» από το στρατό για ένα – δυο χρόνια, μέχρι που η αστυνομία (χωροφυλακή τότε…) να τον εντοπίσει και να του ζητήσει να… επιστρέψει πίσω στη μονάδα του.

Εδώ, μάλλον πρόκειται για μοντάζ. Τα έκαναν αυτά, στην εποχή των παιδικών μου χρόνων... Με ένα πρωτόγονο τρόπο, αλλά τα έκαναν, οι πλανόδιοι φωτογράφοι... Δηλαδή μόνταραν, δυο διαφορετικές φωτογραφίες σε μία και σε πολλές περιπτώσεις έβαζαν μάλιστα και… χρώματα, σε ασπρόμαυρες φωτογραφίες, σε μια εποχή που η χρωματιστή φωτογραφία δεν είχε εμφανιστεί ακόμα, ευρύτατα, στη ζωή μας. Δεν μπορώ να φανταστώ την τεχνική, αλλά ήταν σαν να... ζωγράφιζαν, τη φωτογραφία!

Αχ, πώς λαχταρώ τη στιγμή που θα τους ξαναδώ και θα τους σφίξω στην αγκαλιά μου και τους δύο! Η μητέρα μου, πρόλαβε και γνώρισε την αλήθεια, αλλά και στον πατέρα μου, θα του δοθεί η ευκαιρία να μάθει… Ήταν δεκτικός, έντιμος, δίκαιος, καθαρός...

dimotiko

Και άλλη μια φωτογραφία από το σχολείο μας. Στην κάτω αυλή. Με τη δασκάλα μας κ. Καλλιόπη Κριτσωτάκη που την αγαπούσαμε πολύ κι "έφυγε" τόσο γρήγορα από κοντά μας... Πολλούς από αυτούς τους συμμαθητές και τις συμμαθήτριες, έχω χρόνια να τους δω... Αλλά μερικοί θυμούνται τα πάντα. Και είναι αλήθεια ότι όσο μεγαλώνουμε τέτοιες μνήμες είναι που τρυβελίζουν το μυαλό μας. Κι ας μη θυμόμαστε τι φάγαμε χθες! Έχω βάλει τον εαυτό μου μέσα σε ένα κόκκινο πλαίσιο. Έτσι κι αλλιώς, όλοι, μια... κοψιά είμαστε!

Κεραυνός εν αιθρία ο θάνατος του Γιάννη

Posted in Επικαιρότητα

Απόγευμα Δευτέρας, λίγο μετά τις 7 το απόγευμα. Το μήνυμα σκληρό: “Έφυγε πριν από λίγο ο Γιάννης της Γιωργίας μας”. Έμεινα, Όχι πως ξαφνιάστηκα, δεν ήταν καλά τα τελευταία χρόνια, αλλά δεν είμαστε επαρκώς προετοιμασμένοι για την πιο δύσκολη ώρα...

Είχα σηκωθεί πριν από λίγο, έχω αυτή την “πολυτέλεια” τώρα. Και σχεδιάζαμε να πάμε μια βόλτα από το σπίτι στης Ειρήνης που περνάει κι αυτή μεγάλο λούκι με τη δουλειά της κι από 'κει να κατέβαινα στην ταβέρνα “Η Γωνιά του Πλάτωνα”, όπου στις 8 μαζεύονται οι άνθρωποι της ΕΚΑΠ.

Σχεδίαζα.. Γιατί, όπως ήταν φυσικό, το τηλεφώνημα μου άλλαξε όλους τους προγραμματισμούς.

Η επόμενη κίνησή μου ήταν ένα τηλέφωνο στη Μαλάμω. Να δούμε πώς θα πάμε. Αποφασίζουμε με καράβι, αλλά ο χρόνος πιέζει, αν θέλουμε να το προλάβουμε. Βγήκα στο δρόμο για το λιμάνι. Ένα ταξί με φέρνει Πειραιά. Τακτοποιήθηκα εύκολα, γρήγορα. Χειμώνας είναι. Δεν έχει στο καράβι το συνωστισμό του καλοκαιριού.

Στο σαλόνι βρίσκω εύκολα θέση να πάρω μια ανάσα περιμένοντας και τους άλλους να έρθουν. Τον Νίκο, τη Μαλάμω, την Αργυρώ και τον Λάμπρο.

Και δες τώρα κύκλους που κάνει η ζωή... Πέρσι τέτοιον καιρό, μόλις μια εβδομάδα νωρίτερα ήταν που κατεβήκαμε για να “αποχαιρετήσουμε” τη γυναίκα του Γιάννη και αδερφή μου, Γεωργία. Μόνο που τότε έπεφτε Σαββατοκύριακο και είχαμε το χρόνο να προετοιμαστούμε, ενώ τώρα στην αρχή της εβδομάδας.

Ο Γιάννης είχε ταλαιπωρηθεί πολύ. Τα τελευταία χρόνια δεν μπορούσε ούτε να αυτοεξυπηρετηθεί. Μετά το φευγιό της Γεωργίας τα παιδιά του είχαν βάλει μια κοπέλα να τον φροντίζει. Δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς. Η καθεμιά από τις τέσσερις έχει την οικογένεια της, τα παιδιά της, ήταν αδύνατον να είναι εκεί, κοντά του 24 ώρες το 24ωρο...

Τα τελευταία χρόνια ο Γιάννης έδειχνε να μη μας γνωρίζει πια. Έτρωγε μηχανικά, σε κοίταζε στα μάτια μ' ένα βλέμμα απλανές και δεν μιλούσε. Ούτε αστεία πια, ούτε τίποτα, αυτός που το καλαμπούρι ήταν τρόπο ζωής όταν ήταν στα καλά του.

Και να, τώρα στο καράβι περιμένοντας και τους άλλους, κάθομαι και γράφω. Το δικό μου αποκούμπι, η δική μου συντροφιά στο ξαφνικό ταξίδι μου στο χωριό.

Ανθρώπινες καταστάσεις... Ποτέ δεν ξέρεις το τέλος. Είσαι εκεί, κάνεις τα σχέδια σου και οι ανατροπές έρχονται, σου χτυπάνε την πλάτη και σε καλούν να προσαρμοστείς στα νέα δεδομένα.

8.30 στο πλοίο FESTOS PALLAS. Μου τηλεφωνεί η Αργυρώ. Έρχονται. Τους είπα πού θα με βρουν. Τους περιμένω. Έξω κάνει πολύ κρύο. Ευτυχώς, μέσα στο πλοίο έχει πολύ ζέστη...

Γενική συνέλευση ΕΣΗΕΑ στο Κάραβελ

Posted in Δημοσιογραφικά


Από παλιότερη κινητοποίση δημοσιογράφων. Τώρα πρέπει να κάνουμε την... έκπληξη αύριο στο Κάραβελ. Να μαζευτούμε πολύ περισσότεροι από 1.500. Η κρίση που μαστίζει τον Τύπο είναι τεράστια. Αν όχι τώρα, πότε, αν όχι εμείς, ποιοι;

Την Τρίτη, 24 Ιανουαρίου 2012 στις 11.00 π.μ. θα πραγματοποιηθεί στο Ξενοδοχείο «DIVANI CARAVEL» (Βασιλέως Αλεξάνδρου 2) η Έκτακτη Γενική Συνέλευση των μελών της ΕΣΗΕΑ.

Ενόψει της Γενικής Συνέλευσης και προκειμένου να καταστεί δυνατή η συμμετοχή όλων μας, το Διοικητικό Συμβούλιο κηρύσσει στάση εργασίας όλων των δημοσιογράφων σε όλα ανεξαιρέτως τα ΜΜΕ, ιδιωτικά και δημόσια της Αττικής, για την ίδια ημέρα, Τρίτη, 24 Ιανουαρίου 2012, από τις 10 το πρωί έως τις 6 το απόγευμα.

Υπενθυμίζουμε ότι για την πραγματοποίηση της Έκτακτης Γενικής Συνέλευσης χρειάζεται να προσέλθουν περίπου 1.500 συνάδελφοι ταμειακώς εντάξει.

Οι συνάδελφοι και οι συναδέλφισσες, επομένως, που είναι άνεργοι ή βρίσκονται σε επίσχεση εργασίας ή είναι επί μήνες απλήρωτοι αποκτούν δικαίωμα συμμετοχής στην Έκτακτη Γενική Συνέλευση με την καταβολή του ποσού των 5 ευρώ.

Το Διοικητικό Συμβούλιο κατανοώντας τις δύσκολες οικονομικές συνθήκες, που έχουν διαμορφωθεί, δηλώνει ότι το ποσό αυτό για λογαριασμό των συναδέλφων θα καταβληθεί από το Ταμείο Αλληλοβοηθείας της Ενώσεως.

Οι συνάδελφοι και οι συναδέλφισσες, που απασχολούνται αποκλειστικά με ΔΠΥ αποκτούν δικαίωμα συμμετοχής στη Συνέλευση με την καταβολή προκαταβολής 20 ευρώ, έναντι των οφειλομένων συνδρομών τους.

Συνάδελφοι-συναδέλφισσες, όλοι την Τρίτη, 24 Ιανουαρίου 2012 στις 11.00 π.μ. στην Έκτακτη Γενική Συνέλευση της ΕΣΗΕΑ στο Ξενοδοχείο «DIVANI CARAVEL».

H παρουσία σας δυναμώνει τη φωνή μας και ενισχύει τους αγώνες μας.

ΤΟ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ
της ΕΣΗΕΑ

Πάμε να τους δείξουμε ότι μπορούμε, ότι δεν είμαστε φοβισμένα ανθρωπάκια αλλά ότι μπορούμε να τους φοβίσουμε εμείς...

Ψυχραιμία και προσοχή χρειάζεται...

Posted in Επικαιρότητα


Επιμένουν... Και χθες και σήμερα και αύριο. Σου λέει, πόσο θα αντέξουν, θα τα φτύσουν, θα υποκύψουν, θα αποδεχθούν το όποιο “κούρεμα” στους μισθούς και τις συντάξεις. Ψυχραιμία παιδιά! Ναι, είναι δύσκολοι οι καιροί, αλλά δεν πρόκειται να τους αφήσουμε να λεηλατούν τις ζωές μας. Από τη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.

 

Μ' αρέσουν οι.... αποφασιστικοί τίτλοι. Δείχνουν έτοιμοι να αλλάξουν τα φώτα στους μισθούς και τις συντάξεις. Μην τρελαίνεστε παιδιά. Δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Από το ΕΘΝΟΣ.


8 σελίδες με τα 4.151

ονοματεπώνυμα αυτών

που χρωστούν στο δημόσιο

Το ΕΘΝΟΣ σπαταλά σελίδες χωρίς ουσία, αφού δεν έχει και τόσο σημασία να μάθουμε ποιοι και πάσα χρωστάνε, αλλά να πληρώσουν τις οφειλές τους...

Ποιοι από αυτούς είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν; Αυτό είναι το ζήτημα... Ουδείς, δυστυχώς... Γι' αυτό και καλούμαστε εμείς να ξαναπληρώσουμε...

Δείτε ΕΔΩ τις σχετικές λίστες, αν έχετε ώρα για χάσιμο...



Ε, τώρα μάλιστα!... Άμα βάζει και ο Αντώνης κόκκινες γραμμές, τότε τα πράγματα είναι μάλλον υπό έλεγχο. Όμως μην τα αφήνουμε όλα στις πλάτες του. Αδύναμες είναι. Από τη ΒΡΑΔΥΝΗ.


Η μόνη ενθάρρυνση, ότι κάποιοι συνάνθρωποι μας, έχουν διάθεση προσφοράς. Στους δύσκολους καιρούς μοιραζόμαστε τα βάρη. Έτσι που να νοιώσουμε όλοι καλύτερα. Από τον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ.

Όταν η δουλειά γίνεται «θηλιά»

Posted in Επικαιρότητα

Ο Νασίμ Αλάτρας κατέγραψε με την κάμερα του, εκείνη την παραμονή των Χριστουγέννων στην εκδήλωση που οργανώσαμε στο 144 δημοτικό σχολείο για την αλληλεγγύη μας στον αγώνα των εργαζομένων της Ελληνική Χαλυβουργίας που απεργούν σχεδόν δυόμιση μήνες τώρα.... Ακούστε τους εργαζόμενους εκεί να μιλάνε στην κάμερα του. Ο λόγος τους μαχαίρι στην καρδιά... Ακούστε τον προσεκτικά, χωρίς βιασύνη.

Το εργασιακό άγχος είναι ένα φαινόμενο που όλο και συχνότερα «χτυπά» τους εργαζόμενους. Κάτι οι δύσκολες εποχές που διανύουμε, κάτι ο φόβος μιας απόλυσης, λίγο η θέληση μας να τα καταφέρουμε όλα, λίγο η επαγγελματική ανέλιξη, όλα αυτά δημιουργούν το εργασιακό άγχος.

Το εργασιακό άγχος εκδηλώνεται στον καθένα διαφορετικά όμως οι παράμετροι είναι σταθερές. Το άγχος «χτυπάει»σε τέσσερα επίπεδα τον κάθε άνθρωπο.

Πρώτα από όλα σωματικά: Μυικοί πόνοι που παλιά δεν υπήρχαν, μικροπονάκια στο στήθος που μας παραξενεύουν, μια διαρκής κόπωση σαν να μην έχουμε κλείσει μάτι, ταχυκαρδίες ξαφνικές που μας στρεσάρουν περισσότερο, εφίδρωση σαν να μας ρίχνουν παγωμένο νερό στην πλάτη, ξαφνικός πονοκέφαλος, δύσπνοια, ναυτία, ακόμη και ξαφνικά εξανθήματα στο δέρμα μας.

Το εργασιακό άγχος μας χτυπά και συναισθηματικά και εκδηλώνεται με ένταση, με θυμό με κακή διάθεση, με μελαγχολία, με το συναίσθημα να μαυρίζει η ψυχή μας χωρίς λόγο απλά και μόνο που μπαίνουμε στο χώρο εργασίας.

Αλλαγές παρουσιάζονται στα άτομα με εργασιακό στρες και στη συμπεριφορά τους. Έτσι ένας καλός και αγαπητός σε όλους συνάδελφος με άψογη συμπεριφορά, πράος, ξαφνικά μεταβάλλεται σε έναν δύστροπο άνθρωπο, επιθετικό προς όλους (πλην του αφεντικού), έναν άνθρωπο που απομονώνεται, που όταν γυρνάει σπίτι δεν έχει καμία σεξουαλική επιθυμία και όρεξη, που δεν κοιμάται πολύ που δεν τρώει σχεδόν καθόλου.

Η τελευταία αλλαγή παρουσιάζεται στο νοητικό επίπεδο και έχει να κάνει με μειωμένη αντίληψη, με δυσκολία συγκέντρωσης, με κάθετη πτώση της απόδοσης και με χαμηλή αυτοεκτίμηση.

Στις χρόνιες μορφές του το εργασιακό στρες τείνει να γίνει μάστιγα για τον άνθρωπο με πολύ δυσάρεστες επιπτώσεις για την υγεία γενικότερα. Διαταραχές καρδιάς, πίεση, κατάθλιψη, διαταραχές του πεπτικού συστήματος ή και ακόμη του ανοσοποιητικού.

Τι κάνουμε για να τα αντιμετωπίσουμε όλα αυτά; Καταρχήν αναγνωρίζουμε το πρόβλημα και συνειδητοποιούμε ότι άγχος είναι διαχειρίσιμο. Και αν δεν μπορούμε μόνοι μας να το διαχειριστούμε, η βοήθεια από κάποιο ψυχολόγο, μπορεί να είναι σημαντική και ουσιαστική.

Βοηθάει πάρα πολύ επίσης η γυμναστική γιατί μας εκτονώνει και γιατί έχει αποδειχτεί ότι οι «μαύρες» σκέψεις που μας δημιουργούν στρες απομακρύνονται.

Επίσης οι τεχνικές της αναπνοής μας βοηθούν να καταπραΰνουμε το στρες όταν μας πιάνει.

  • Πηγή: iatropedia
  • Αλλάζουν τα μέσα επικοινωνίας. Δείτε ΕΔΩ.
  • Και επειδή το Facebook είναι της μόδας, ιδού μερικές συμβουλές για την καλύτερη διαχείρισή του...

Παγωμένη Κυριακή του Γενάρη...

Posted in Επικαιρότητα


Κρύο σε όλη την Ελλάδα σήμερα. Παγωνιά. Συντροφιά με τις κυριακάτικες εφημερίδες. Χωρίς ενδιαφέροντα πράγματα πέρα από την... τρομοκρατία που ασκούν μεθοδευμένα, συντονισμένες με την τηλεοπτική εικόνα των δελτίων των οκτώ. Διάλεξα ένα σκίτσο του ΣΤΑΘΗ ως πρώτη εικόνα, από το ΠΑΡΟΝ, επειδή και περιεκτικός είναι και αποτυπώνει αλήθειες στα έργα του...


Νέες ορολογίες του... κουρέα λανσάρει σήμερα το ΕΘΝΟΣ. Η φαντασία τους δεν έχει όρια. Προσέξτε την επιμονή του Μπομπολέικου στην προβολή των απαιτήσεων της τρόικας που η κυβέρνηση Παπαδήμου απειλεί να επιβάλει μετά τον προσχηματικό διάλογο που υποτίθεται ότι έκανε με του “κοινωνικούς εταίρους”, με πράξη νομοθετικού περιεχομένου που αναμένεται να περάσει από τη Βουλή πριν από τις εκλογές. Καλά το πάτε παιδιά... Με νύχια και δόντια θα σας μαυρίσει στην κάλπη ο λαός...


Να τις ξέρουμε τις απαιτήσεις της τρόικας; Καλό είναι και ορθά το επισημαίνει η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ στο πρώτο της θέμα. Το ζήτημα όμως είναι να ξεκαθαρίσουμε μέσα μας τις δικές μας διαθέσεις. Θα αποδεχθούμε αμαχητί και με σκυμμένο το κεφάλι όλα αυτά που απεργάζονται σε βάρος μας μέσα από τα ζεστά τους γραφεία με τις απαλές πολυθρόνες και τις ανέσεις τους; Θα τα αποδεχθούμε;


Το θέμα, όπως αναφέρω και πάνω, δεν είναι τι κάνουν αυτοί, αλλά πώς αντιμετωπίζουμε εμείς το πρόβλημα. Κοιτάξετε μέσα σας, γύρω σας, στην ιστορία... Τίποτα δεν χαρίστηκε. Χρειάστηκαν αγώνες και αίμα για τις εργατικές κατακτήσεις. Στο βούρκο αυτοί, στον αγώνα εμείς... Από την ΑΥΓΗ.


Είπαμε, σε διατεταγμένη υπηρεσία είναι οι άνθρωποι. Θέματα “καρμπόν” αναπαράγουν...  Για τους μεγαλύτερους κάτι λέει η λέξη. Οι νεώτεροι μάλλον πρέπει να ανατρέξουν στο λεξικό... Αχ, πως μ' αρέσουν αυτοί οι “καυτοί διάλογοι των πολιτικών αρχηγών” Μα, τι στο καλό κάνουν όταν μαζεύονται εκεί στο Μαξίμου; Σεξ;


Έλα μωρέ, δεν το πιστεύω... Εκβιάζουν εκεί στο ΔΝΤ; Άντε... Κι εγώ που νόμιζα, ακούγοντας τους έμμισθους πράκτορες των ΜΜΕ πως ήρθαν στην Ελλάδα για να μας σώσουν από την καταστροφή... Μήπως, τελικά, δεν είναι και τόσο “σωτήρες”, οι σωτήρες μας; “Συγκινήθηκα” διαβάζοντας το ΒΗΜΑ. Κι έκανα κανα δυο κιλά εμετό με τις εκδουλεύσεις που προσφέρει η... ιστορική εφημερίδα. Φτου σας!

Τελευταία μέρα στην “Κ”

Posted in Τα δικά μου

Ήταν ωραίο το ταξίδι... Όμως, τίποτα δεν τελειώνει. Όλα αρχίζουν ξανά από την αρχή...

Νέοι ορίζοντες ανοίγονται μπροστά μου πια...

Η φωτογραφία αυτή έχει τραβηχτεί πριν 11 χρόνια στα γραφεία της Σωκράτους, στον 5ο όροφο. Είμαι μαζί με τον Βασίλη Ασημάκη, κάναμε ύλη πολιτικού τότε... Τραβηγμένη από τον Ευθύμιο Ν. Τσίκνη, Διεθνές Πρακτορείο Ειδήσεων - Εκδόσεων και Φωτογραφικών Επικαίρων...

Η προηγούμενη Πέμπτη ήταν η τελευταία εργάσιμη μέρα μου στην “Κ”. Μια δύσκολη από πολλές πλευρές μέρα. Μόλις είχε τελειώσει μια 48ωρη απεργία στον Τύπο και έπρεπε μέσα σε λίγες ώρες να ολοκληρώσουμε τρεις εκδόσεις. Την Παρασκευή, του Σαββάτου και της Κυριακής...

Ήξερα, είχα συζητήσει, το περίμενα πως θα ήταν το τέλος. Αλλά όταν έρχεται είναι κάπως πιο διαφορετικά απ' ότι το έχεις πλάσει με τη φαντασία σου.

Ο Στάθης λείπει σε άδεια μιας εβδομάδας. Από Δευτέρα θα στριμώξουν τα πράγματα στην ύλη του Αθλητικού. Είπε λοιπόν να πάρει ένα μικρό υπόλοιπο που είχε...

Πέμπτη βράδυ στις 8. Κοντεύουμε τα Σαββατοκυριακάτικα. Το ξέρει κι ο Μπάμπης ότι είναι η τελευταία κοινή βραδιά μας, απόψε στην “Κ”. Ένα γλυκό παράπονο του βγαίνει: “Δε μου είπες, λαμβάνω την τιμή να αναφέρω ότι το φύλλο τελείωσε” λέει. Γελάω. Δεν το 'χω αυτό το κουράγιο. Άνθρωπος είμαι. Δεν το 'χω...

Έφυγα γύρω στις 10.30 το βράδυ από την εφημερίδα. Δεν ήμουν και σίγουρος ότι ήταν η τελευταία μου μέρα δουλειάς. Η ειδοποίηση που περίμενα από τον κ. Κορδά δεν είχε γίνει...

Παρασκευή μεσημέρι στην ΠΕΤ. Χτυπάει το κινητό μου. Είναι εκείνος. “Έλα Νίκο, ο Βαγγέλης είμαι... Όλα είναι έτοιμα. Θα κατέβεις να υπογράψεις;" Δεν μπορώ. Είμαι λίγο κρυωμένος. ”Θα έρθω αύριο, αν είμαι καλύτερα”. “Κανένα πρόβλημα, έλα όποτε θες”.

Σάββατο πρωί γύρω στις 10.30 ξεκινώ για της εφημερίδα. Σε δέκα λεπτά είμαι εκεί. Το λογιστήριο έχει έτοιμα τα χαρτιά. Υπογράφω. Τέλος.

Ανέβηκα στο γραφείο μου, στον γ' όροφο. Ερημιά. Το εμπορικό λείπει και η βάρδια του κυριακάτικου δεν έχει έρθει ακόμα.

Μαζεύω τα πράγματά μου, από τα συρτάρια μου. Συρτάρια που ποτέ, αυτά τα 12 χρόνια που ήμουν εδώ, δεν κλείδωσα. Τρεις ναύλον τσάντες τα υπάρχοντά μου. Η μια χρησιμοποιημένο χαρτί από τον εκτυπωτή για τις σημειώσεις μου, πολύτιμο εργαλείο δουλειάς.

Μια ώρα μετά φεύγω. Θα ξανάρθω κάποια στιγμή να χαιρετίσω τα παιδιά. Όλα έγιναν τόσο “βιαστικά” ή μου φαίνεται έτσι, επειδή είναι λίγο πριν την ώρα του;

Από σήμερα η “Κ” είναι ένα ωραίο παρελθόν για μένα. Μια μοναδική εμπειρία στον ημερήσιο Τύπο...

Και το βράδυ χαλαρά για ταινία στο CITY CINE στο Μπουρνάζι να δούμε μια πολύ όμρφη ταινία...

Αμ, δεν είναι αυτό που θέλουμε εμείς...

Posted in Δημοσιογραφικά

Στήνουν ειδικά δικαστήρια; Και τι έγινε; Η ιστορία έχει δείξει ώς τα τώρα πως οι χαμένοι, που δεν είναι άλλοι από τους εργαζόμενους και τους χαμηλοσυνταξιούχους, δεν έχουν να ωφεληθούν σε τίποτα από τα ειδικά δικαστήρια. Η ουσία είναι που μετράει. Κι η ουσία λέει πως εμείς είμαστε αυτοί που πληρώνουν ακριβά τη νύφη... Από τη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.


Μια από τα ίδια και στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ... Τώρα αρχίζει και φαίνεται τι είχαν κατά νου οι εισαγγελείς όταν παρατούνταν από τη θέση ευθύνης τους. Κι εμείς αναρωτιόμαστε τότε τι στην ευχή συμβαίνει... Να, που πρέπει να περάσει λίγος καιρός για να δούμε την κορυφή του παγόβουνου...


Τι ίδιο θέμα, από άλλη οπτική... Φυσικά έχει και τις πολιτικές του προεκτάσεις το θέμα, αλλά το πιο σοβαρό έχει να κάνει με την ηθική. Αν υπάρχουν ακόμα στις μέρες μας έστω και... ψήγματα. Από την ΑΥΓΗ.


Ιδού το νέο Μνημόνιο, όπως το αποτυπώνει στο πρωτοσέλιδό του ο ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ. Φυσικά απολύσεις, μειώσεις μισθών και συντάξεων. Η εικονογράφηση της εφημερίδας περιέχει και τον αρμόδιο υπουργό, τον χειρότερο μακράν υπουργό Εργασίας που πέρασε ποτέ, τον κ. Κουτρουμάνη...

 

Τα βρήκαν

τα τρία παλικάρια

Άμα το θέμα αφορά τους μισθούς των εργαζομένων, τότε οι τρεις πολιτικοί αρχηγοί (Γιώργος, Αντώνης, Γιώργος...) τα βρίσκουν μια χαρά. Θα το πουν “πάγωμα”; Τι σημασία έχει. Η ουσία είναι ότι πάλι εμείς καλούμαστε να πληρώσουμε. Όπως πάντα άλλωστε... Πόσο θα τους αφήνουμε να παίζουν με τις ζωές μας; Ιδού το ερώτημα που ζητάει απάντηση. Η επιλογή από τα ΝΕΑ.

Να πάμε στο χορό

του Συλλόγου

Θραψανιωτών Αττικής

ΣΑΒΒΑΤΟ 28 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ στο κρητικό κέντρο ''ΚΟΝΑΚΙ'' ο ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΩΝ ΑΤΤΙΚΗΣ, με τον λυράρη ΜΑΝΟΛΗ ΣΤΕΦΑΝΑΚΗ !!!! Σας περιμένουμε...

 

 

 

 

Ένα όμορφο τραγούδι Μανόλη Στεφανάκη....


Το σίριαλ της μαφίας στη Θεσσαλονίκη... Η σημερινή συνέχεια από το ΕΘΝΟΣ. Θα πάρει πολύ χρόνο ακόμα μέχρι να κατακάτσει ο κουρνιαχτός. Το Site θα επισημάνει για άλλη μια φορά τις δικές μας ευθύνες που με την ανοχή γιγαντώνονται τέτοια κυκλώματα...

Αυτό είναι το χωριό μου, το όμορφο Θραψανό, που ονειρευόμουν να ζήσω, κάποτε...

Αυτό είναι το χωριό μου, το Θραψανό... Φωτογραφημένο στις 6 Ιουλίου 2012. Τον αγαπώ αυτόν τον τόπο. Και κάποτε, ονειρευόμουν να ζήσω εκεί αρκετό καιρό, όταν θα έβγαινα στη σύνταξη.  Τώρα πια είμαι συνταξιούχος, έχοντας αλλάξει άποψη και πρωτεραιότητες στη ζωή μου... Η στιγμή που νόμιζα ότι δεν θα ερχόταν ποτέ, ήρθε! Δείτε ΕΔΩ μερικά πράγματα για το χωριό μου...

spiti.ktiti.dek23

Όταν η ζωή δεν το βάζει κάτω… Οι βουκαμβίλιες που ξεράθηκαν από την παγωνιά του Γενάρη 2017, όταν το χιόνι το έστρωσε για τα καλά στο χωριό (δες την ακριβώς από κάτω φωτογραφία, διότι είναι πολύ σπάνιο το χιόνι στο χωριό μας σε υψόμετρο 350 μ.). Χρειάστηκε να περιμένουμε λίγο... Αλλά ο χρόνος δεν είναι πρόβλημα, όσο είμαστε όρθιοι, μπορούμε και αντέχουμε τις αντιξοότητες… Η φωτογραφία αυτή, είναι τραβηγμένη το Νοέμβρη του 2023 όταν βάψαμε με άλλο χρώμα την εξωτερική και εσωτερική αυλή του σπιτιού...

xionismeno.spiti090117

Φωτογραφία τραβηγμένη στις 9/1/2017, στο χιονιά που άρεσε σε όλο το Θραψανό. Το πατρικό μου σπίτι, χιονισμένο. Απόλαυση οφθαλμών… Ευχαριστώ όσους είχαν την καλοσύνη και την προνοητικότητα να μου στείλουν αυτή τη φωτογραφία… Κάθε εποχή στο χωριό μου είναι όμορφη. Έτσι το βλέπω εγώ, έχοντας προσωπικά βιώματα… Οι όμορφες βουκαμβίλιες, από αυτόν τον πάγο, ξεράθηκαν, σε αντίθεση με την τριανταφυλλιά που, για άλλη μια φορά, αποδείχτηκε πολύ δυνατή και άντεξε... Αλλά η ζωή δεν σταματά! Ξαναπέταξαν πράσινα κλαριά, ξαναζωντάνεψαν!

parteria6

Φτιάξαμε και τα παρτέρια στα δυο περιβολάκια στην εξωτερική αυλή... Ο επόμενος στόχος, αν το θέλει ο Θεός και τον καταφέρουμε, είναι να μπουν πλακάκια και στις αυλές, τόσο στην εσωτερική, όσο και στην εξωτερική. Και μια πραγματική εξώπορτα που θα προστατεύει το σπίτι μας, καλύτερα, από τους ανόητους που δεν λείπουν. Ο στόχος παραμένει. Ελπίζω να τα καταφέρουμε να τον υλοποιήσουμε σ' αυτή τη ζωή.

thrapsano.arxio

Και μια ιστορική φωτογραφία που δείχνει το χωριό των πιθαράδων... Κρήτη, Θραψανό, 1958-1962, φωτογραφία του Roland Hampe. Την είδαμε δημοσιευμένη στη εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ Ηρακλείου της 10/5/2023. Τα νέα παιδιά, στις μέρες μας, συνεχίζουν αυτή την τέχνη. Αν τα βοηθούσε λίγο και η Πολιτεία, όλα θα ήταν καλύτερα... Δείτε κι αυτό ΕΔΩ το υπέροχο ντοκιμαντέρ για την αγγειοπλαστική στο Θραψανό που προβλήθηκε το Φλεβάρη του 2024  από την ΕΡΤ 3.

patris220624

Από την ημερήσια Ηρακλειώτικη εφημερίδα, ΠΑΤΡΙΣ. Την είδαμε δημοσιευμένη στη στήλη Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ, το Σάββατο 22/6/2024 με την ένδειξη: 1958-1962, Κρήτη, Θραψανό. Φωτογραφία Roland Hame (πηγή: Άσπρο και Μαύρο). Η φωτογραφία έχει και μια ακόμα συναισθηματική αξία για μένα. Τραβήχτηκε, όταν εγώ γενήθηκα. Και προφανώς έχει επιχρωματιστεί. Δεν υπήρχε χρωματιστό φίλμ, τότε...

egkainia.domis.agioplastikis

Κάτι μεγάλο και όμορφο έγινε στο χωριό μας. Ένα κέντρο Μινωικής αγγειπλασττικής. Για να θυμόμαστε την ιστορία, το ξεκίνησε ο πρώην δήμαρχος Θραψανού, Μανόλης Λαδωμένος, αλλά διάφορες δυσκολίες που δεν γνωρίζομαι δεν το άφησδαν να ολοκληρωθεί. Το εεκαινία σε ο δήμρχος κ. Κεγκέρογλου! Χαιρόμαστε που ένα σημαντικό και εμβληματικό έργο πολιτιστικής υποδομής, είναι πραγματικότητα. Ως αποτέλεσμα συνένωσης δυνάμεων του Δήμου Μινώα, του Υπουργείου Πολιτισμού, του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, με την αρωγή της Περιφέρειας Κρήτης.

Ξεκίνησε να λειτουργεί στο χωριό μας, το Θραψανό, μια αξιόπιστη Δομή Αγγειοπλαστικής...

Σε ποια φάση βρίσκεται σήμερα η σελήνη; Θέλετε να ξέρετε;

Κάποτε το θέλαμε να επιστρέψουμε, όσο τίποτα άλλο... Τώρα, δεν είμαι πια βέβαιος...

elies.a.nikola1.081220

Μια προσπάθεια πριν τρία χρόνια να ξαναφτιάξω τις ελιές μου σε συργασία με συγχωριανό μου φίλο και συμμαθητή από το σχολείο απέδωσε σε μια πρώτη φάση, τρία χρόνια τώρα. Πέσαμε σε κακές εποχές. Ξηρασία, κακοχρονιά, αλλά είχα μια ευχάριστη έκπληξη από τον Μιχάλη. Παρά τις δυσκολίες βγάλαμε το λάδι της χρονιάς μας. Ευγνώμονες!

livades.diakopes2013

Η Λιβάδα... Η τεχνιτή λίμνη στο χωριό μου που τα καλοκαίρια περνούσα πολλές ώρες εδώ... Πανέμορφη και πάντα έχει κάτι εξαιρετικό να σου δώσει... Δείτε ΕΔΩ ένα βίντεο που τραβηξα πριν μερικά χρόνια από τη λίμνη. Έτσι είναι και σήμερα. Δεν έχει αλλάξει τίποτα... Η ίδια ομορφιά! Μόνο που εγώ δεν μπορώ να είμαι κοντά της, πια, με τη συχνότητα που ήμουν κάποτε...

panoramiki.livada.2014

Ιδού και μια πανοραμική φωτογραφία της λίμνης, που τράβηξα το χειμώνα του 2014 όταν κατέβηκα στο χωριό, για να μαζέψω τις ελιές μου...  Ελάτε, αν θέλετε, να σας πάω στις ελιές μου στου Μπουρμά. Δείτε ΕΔΩ. Τα τελευταία χρόνια δεν είχαν καρπό και από ότι δείχνουν τα πράγματα, ούτε και φέτος... Λογικό. Για να δώσουν καρπό, πρέπει να καλλιεργηθούν σωστά και φυσικά να βάλεις λιπάσματα. Κι αν το δεις από οικονομική άποψη, δεν είμαι βέβαιος ότι αξίζει τον κόπο...

 

 

Η ΕΡΓΑΣΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ Η ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ

Η Αγία Γραφή περιγράφει μερικές φορές τους ανθρώπους με βάση την εργασία που έκαναν. Μιλάει για τον “Ματθαίο, τον εισπράκτορα φόρων”, τον “Σίμωνα τον βυρσοδέψη” και τον “Λουκά, τον αγαπητό γιατρό”. (Ματθ. 10:3· Πράξ. 10:6· Κολ. 4:14) Κάτι άλλο που χαρακτηρίζει τους ανθρώπους είναι οι πνευματικοί διορισμοί ή τα προνόμιά τους. Διαβάζουμε για τον Βασιλιά Δαβίδ, τον προφήτη Ηλία και τον απόστολο Παύλο. Αυτοί οι άντρες εκτιμούσαν τους θεόδοτους διορισμούς τους. Παρόμοια και εμείς, αν έχουμε προνόμια υπηρεσίας, πρέπει να τα εκτιμούμε.

Ο αρχικός σκοπός του Ιεχωβά για την ανθρωπότητα ήταν να ζει για πάντα εδώ στη γη. (Γέν. 1:28· Ψαλμ. 37:29) Ο Θεός πρόσφερε γενναιόδωρα στον Αδάμ και στην Εύα διάφορα πολύτιμα δώρα που τους έδιναν τη δυνατότητα να απολαμβάνουν τη ζωή. (Διαβάστε Ιακώβου 1:17) Ο Ιεχωβά τούς χάρισε ελεύθερη βούληση, την ικανότητα να κάνουν λογικές σκέψεις και τη δυνατότητα να αγαπούν και να απολαμβάνουν φιλίες.

Ο Δημιουργός μιλούσε στον Αδάμ και τον συμβούλευε για το πώς να δείχνει την υπακοή του. Ο Αδάμ μάθαινε επίσης πώς να καλύπτει τις ανάγκες του καθώς και πώς να φροντίζει τα ζώα και τη γη. (Γέν. 2:15-17, 19, 20) Ο Ιεχωβά προίκισε επίσης τον Αδάμ και την Εύα με τις αισθήσεις της γεύσης, της αφής, της όρασης, της ακοής και της όσφρησης. Έτσι μπορούσαν να απολαμβάνουν πλήρως την ομορφιά και τα άφθονα αγαθά του παραδεισένιου σπιτιού τους. Για το πρώτο ανθρώπινο ζευγάρι, οι δυνατότητες να έχουν απόλυτα ικανοποιητική εργασία, να νιώθουν πλήρεις και να κάνουν ανακαλύψεις, ήταν απεριόριστες.

Τι μπορούμε να μάθουμε από τα λόγια που είπε ο Ιησούς στον Πέτρο; Χρειάζεται να προσέξουμε ώστε να μην αφήσουμε την αγάπη μας για τον Χριστό να εξασθενήσει και την προσοχή μας να αποσπαστεί από τα συμφέροντα της Βασιλείας. Ο Ιησούς γνώριζε πολύ καλά τις πιέσεις που σχετίζονται με τις ανησυχίες αυτού του συστήματος πραγμάτων. Ας μάθουμε, να εκτιμούμε όσα έχουμε...

ΕΝΑ SITE "ΑΠΑΓΚΙΟ" ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ!

Αυτόν τον ιστότοπο τον «παλεύω» πολλά χρόνια. Πολύ πριν γνωρίσω την αλήθεια και βρω σκοπό στη ζωή μου. Φανταζόμουν τον εαυτό μου συνταξιούχο στο χωριό, με μια σχετικά καλή οικονομική επιφάνεια, δεδομένης μιας καλής σύνταξης που είχα οικοδομήσει πολλά πάνω της και ήθελα να έχω κάτι, για να περνάω το χρόνο μου.

Σήμερα, όλα έχουν αλλάξει γύρω μου, όλα εκτός από το Site αυτό. Δηλαδή, άλλαξε κι αυτό λιγάκι προσανατολισμό… Αντί να περνάει την ώρα του με κούφια δημοσιογραφικά θέματα, που δεν είχαν να προσφέρουν και πολλά πράγματα στους ανθρώπους, προσφέρει ελπίδα για ένα βέβαιο, καλύτερο αύριο.

Αυτήν την αληθινή ελπίδα, προσπαθεί να βάλει στις καρδιές των αναγνωστών του και να τους ενθαρρύνει να πιστέψουν ότι όλες αυτές οι δυσκολίες κάθε μορφής που ζούμε είναι παροδικές. Τα ωραία, είναι μπροστά μας... Και μπορούμε να τα ζήσουμε, φτάνει να το θέλουμε πραγματικά.

Αρκεί να μη στηριζόμαστε στην αξιοπιστία των ανθρώπων που σήμερα είναι κι αύριο όχι… Ούτε στις δυνάμεις μας. Αλλά στον Λόγο Εκείνου που είναι απόλυτα αξιόπιστος και να ακολουθούμε στη ζωή μας τις φωτεινές προειδοποιητικές  πινακίδες που έχει βάλει στο δρόμο μας…

ΚΡΕΟΝΤΑΣ, τέλος...

Το φύλλο που βλέπετε εδώ είναι το τελευταίο της εκδοτικής προσπάθειας του Εξωραϊστικού Συλλόγου της Κολοκυνθούς,  “Κρέοντας”. Δείτε το ΕΔΩ. Είναι το τεύχος 25 κι ΕΔΩ δείτε το αμέσως προηγούμενο. Ο ΚΡΕΟΝΤΑΣ αναγκάστηκε να αναστέλλει την έκδοσή του στην πρώτη μεγάλη οικονομική κρίση. Σε δύσκολες εποχές δεν άντεχε άλλο, τα δυσβάσταχτα οικονομικά βάρη. Βέβαια κάθε φύλλο που αναστέλλει την έκδοσή του, θέλει να ελπίζει και ονειρεύεται την επανέκδοση του... Μακάρι να γίνει έτσι. Και να μην είναι μόνο οι καλές προθέσεις των ανθρώπων του Συλλόγου...

Στο ρόλο του Συνταξιούχου

Αν έχεις κάπου να κρατηθείς, αν μπορείς να περιμένεις, η υπομονή αμείβεται.
Άπό τις 24/10/2020 είμαι πια συνταξιούχος!… Όλα εξελίχθηκαν καλά, όπως το περίμενα και τον Νοέμβρη του 2020 μπήκαν τα χρήματα της σύνταξης μου στο λογαριασμό μου. κι από τότε όλα γίνονται κανονικά, στην ώρα τους... Η αγωνία μου μετρούσε από τον Νοέμβριο του 2019, οπότε και κατέθεσα τα χαρτιά μου. Μια διαδικασία που κράτησε σχεδόν ένα χρόνο! 

Όλα αυτά έγιναν μέσα σε μια πρωτόγνωρη, δύσκολη εποχή του κορονοϊού Covid-19, με λοκντάουν και χωρίς τις μικρές εφημερίδες που βγάζω. Και όμως, όλα πήγαν καλά! Με τη βοήθεια ανθρώπων που μας αγαπούν, των παιδιών της Σούλας, δεν έχασα καμιά από τις ρυθμίσεις που είχα κάνει... Και δεν στερηθήκαμε τίποτα, από τα βασικά πράγματα. Ο Ιεχωβά να τους ευλογεί!

Δοξάζω τον Ιεχωβά για την καλή έκβαση του πράγματος! Και τον ευχαριστώ, γιατί αν δεν ήταν το ισχυρό χέρι Του να με οπλίζει με υπομονή και εγκαρτέρηση, όλα θα ήταν πολύ πιο δύσκολα!

Μικρές πινελιές αγάπης

athina1

Γεμάτος όμορφες, ξεχωριστές πινελιές, είναι αυτός ο ιστότοπος που διαβάζετε. Ξεκίνησε, για να καλύψει κάποιες ανάγκες έκφρασης, με δημοσιογραφικό κυρίως περιεχόμενο και τον βλέπουμε να εξελίσσεται ουσιαστικά σε ένα σημείο συνάντησης και επαφής, ανάμεσα σε φίλους. Και η αναφορά στις πινελιές δεν είναι καθόλου τυχαία. Κάπως έτσι δεν λειτουργούν και οι ζωγράφοι; Μόνο που εδώ το πράγμα μοιράζεται, ανάμεσα στις λέξεις και τις εικόνες. Και περιγράφουν μια ζωή πραγματική, όχι από αυτές που κυριαρχούν στη φαντασία και στο διαδίκτυο.

Δοκιμασία από τον Covid-19

Ότι μέχρι χθες, μόνο ως θεωρία γνωρίζαμε, το είδαμε να εφαρμόζεται στη ζωή μας... Και πήραμε τα μαθήματα μας. Δείτε ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ.

Το "φευγιό" της αδερφής μου

Η Γιωργία μας "έφυγε" για πάντα από κοντά μας το 2011. Και ο θάνατος του Γιάννη έναν ακριβώς χρόνο, μετά. Λιγοστεύουμε...

Έφυγε και ο Κωστής μας

Λιγοστεύουμε... Μετά τη Γεωργία μας, "έφυγε" και ο Κωστής μας. Τον αποχαιρετήσαμε (δείτε ΕΔΩ) με συγκίνηση... Θα τα ξαναπούμε αδελφέ!

Developed by OnScreen - Content by Nikos Theodorakis - Powered by FRIKTORIA