Αυτή η φωτογραφία του Γιώργου Τσιόρβα στο Blog της Ακαδημίας Πλάτωνα ήταν η αφορμή για να γραφτεί το κομμάτι που ακολουθεί.

Στο Στέκι Αλληλεγγύης κάθισα αρκετά. Είδα ανθρώπους να έρχονται, να διαλέγουν και να παίρνουν πράγματα, δωρεάν. Προσφορά των συνανθρώπων μας. Το σύνθημά μας: Κανείς μόνος του στην κρίση, στην πράξη...

Κυριακάτικο μεσημέρι στο Στέκι Αλληλεγγύης της γειτονιάς. Υπάρχει κόσμος που είναι εδώ. Έρχονται να πάρουν και να δώσουν πράγματα. Ψάχνουν να βρουν, να πάρουν ρούχα και άλλα χρήσιμα πράγματα.

Μιλάμε με τον Γιώργο Τσιόρβα που έχει τραβήξει εκείνες τις υπέροχες φωτογραφίες από τα δέντρα του πάρκου της Ακαδημίας Πλάτωνα...

Σήμερα έχει “ανεβάσει” κάποια χρήσιμα δέντρα στο Blog της ΕΚΑΠ, που υπάρχουν στο πάρκο μας. Ανάμεσά τους ξεχώρισα τις μουριές (ή μουρνιές, όπως τις λέμε στο χωριό μου...) Είναι το φρούτο της εποχής...

Ζήτησα περισσότερες πληροφορίες από τον Γιώργο ως προς το σημείο ακριβώς που βρίσκονται οι μουριές. Και πήγα. Τις βρήκα εύκολα. Και... τρύγησα του πρώτους φετινούς καρπούς της. Η πρόσβαση είναι ελεύθερη. Το ζήτημα είναι πως νόμιζα ότι θα έβρισκα μπόλικα μούρα επειδή οι Αθηναίοι δεν τις γνωρίζουν...

Έκανα λάθος. Στην πολιπολιτισμική Αθήνας υπάρχουν πολλοί ξένοι ή άνθρωποι που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην επαρχία που ξέρουν τις μουριές και τους πολύ γλυκούς καρπούς τους. Όχι πως δεν βρήκα αρκετά να φάω... Σε μια μάλιστα έχει πάρα πολλά, μα πρέπει να ανέβεις πάνω στον κορμό, να φτάσεις περισσότερες κλάρες από αυτές που φτάνεις από κάτω...

Το πάρκο μια τέτοια ηλιόλουστη Κυριακή είναι σκέτη απόλαυση. Κι έχει πολύ κόσμο που ήρθε εδώ για να περάσει την ώρα του, κάνοντας τη βόλτα του.

Θυμάμαι πριν από χρόνια, παιδί ακόμα, είχαμε σταμπάρει μια μουριά στα Βονιανά με κάτι υπέροχα μαύρα μούρα που κάναμε πάρτι κάθε φορά που πηγαίναμε... Δεν ξέρω πια αν υπάρχει αυτή η μουριά. Πολλά δέντρα της εποχής μου έχουν πια ξεραθεί. Ασε που δεν τα ξέρουν πια τα νέα παιδιά. Έχουν, έτσι κι αλλιώς μεγάλη ποικιλία από γλυκά και δεν τρελαίνοντια μ' αυτά.

Και σήμερα αυτή την “ανακάλυψη” την χάρηκα σαν παιδί... Περπάτησα στο πάρκο, ανακάλυψα τις μουριές, υπέροχα ήταν. Και κοίτα τώρα να δεις: Τόσα χρόνια ζω σ' αυττήν την περιοχή της Αθήνας, χρειάστηκε ένα δημοσίευμα στο Blog μας για να μου ανοίξει τα μάτια.

Αναρωτιέμαι πόσοι άλλοι ούτε που γνωρίζουν την ύπαρξη αυτού του επίγειου παραδείσου, δυο βήματα από το κέντρο της πρωτεύουσας...

• Αυτή ΕΔΩ είναι η χθεσινή ανάρτηση στο Blog της ΕΚΑΠ που μου έκανε το κλικ να ψάξω να βρω τις μουριές στο πάρκο...

Κι ένα όμορφο τραγοίδι από τον Μάνο Χατζιδάκι που τραγουδά ο ίδιος, Νίκο Γκατσο...

Η παραλία στα Μάταλα. Υπέροχη, στη νότια Κρήτη που λατρεύω... Δεν είναι τυχαίο που τη διάλεξαν τα παιδιά των λουλουδιών για τη δική τους επανάσταση. Ας πάρουμε μια καλοκαιρινή γεύση σήμερα... Η φωτογραφία είναι από το Site του δήμου Φαιστού.

Το ρεπορτάζ της τοπικής τηλεόρασης είναι περσινό. Το ίδιο θα μπορούσε να είναι και φέτος. Συνέχεια αυτού του φεστιβάλ είναι άλλωστε... Δείτε το...

Η είδηση είναι από τον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ του Σαββάτου 2.6.2012, σελ. 18, μόλις ένα μονόστηλο... Και τι μ' αυτό... Το γεγονός ότι ξαναζωντανεύουν τα Μάταλα.

Προσωπικά δεν τα έζησα αν και πήγα στη συγκεκριμένη περιοχή σε άλλη εποχή, όπου οι σπηλιές στους βράχους ήταν ακατοίκητες και... τα παιδιά των λουλουδιών την είχαν κάνει γι' άλλες παραλίες.

Φαίνεται ότι στις δύσκολες εποχές που ζούμε ξαναφέρνουνν στη μνήμη κάποια πράγματα.

Και... πέρα από τα στημένα φεστιβάλ, κάποιοι θα ήθελαν να ξαναζήσουν την ανεμελιά των χίπις, μιας εποχής που δεν γουστάριζε και πολλά πολλά με τον πλούτο όπως τον γνωρίσαμε, αλλά παρέμεινε εραστής της ανέμελης ζωής και των όποιων κερδών είχε από την ανάπτυξη των ανθρώπινων σχέσεων, του έρωτα και κάθε τι που έχει να κάνει με τη φύση.

Δεν ξέρω ποια είναι τα κίνητρα του φεστιβάλ. Εγώ την είδηση την είδα μόνο στις εφημερίδες. Και αυτό ήταν αρκετό για να εμπνευστώ σε ένα κομμάτι που θα φιλοξενηθεί στο site μου

Και τι θα γίνει άραγε από Δευτέρα όταν σβήσουν τα φώτα του φεστιβάλ;

Ποιος θα απαγορεύσει σε αυτούς τους ανθρώπους που θα θέλουν να μείνουν εκεί, τη δυνατότητα να το κάνουν.

Θα το παρακολουθώ διακριτικά το θέμα μέσα από τις εφημερίδες και αν χρειαστεί να επανέλθω θα το κάνω. Να είστε σίγουροι γι' αυτό. Εδώ η είδηση αποκτά νόημα και ενδιαφέρον.

• Δείτε ΕΔΩ μερικά ακόμα πράγματα για τα Μάταλα...
  

Αλλη μια... τηλεοπτική εκδοχή των χίπις, έτσι για να θυμηθούμε λίγο την εποχή που χαρακτήρισε τη νότια Κρήτη... Το ρεπορτάζ γεμάτο με μουσική από τους χίπις...

• Δείτε ΕΔΩ πως εξελίχθηκε το φεστιβάλ των χίπις στα Μάταλα...
  

Δεν μας κάνει καθόλου εντύπωση που βλέπουμε τους Ευρωπαίους εταίρους μας, να είναι... κολημένοι σε κάποιες εμμονές, όπως αυτές (δες δημοσίευμα δίπλα) που αφορούν στη μείωση μισθών.

Τι θέλουν τελικά οι άνθρωποι; Εξαθλιωμένους πολίτες που δεν θα έχουν στον ήλιο μοίρα, αλλά θα καλούνται από την εφορία να πληρώνουν διπλά και τριπλά έκτακτες εισφορές για το καλό και τη διάσωση της Εθνικής Οικονομίας; Τι πτυχία πήραν αυτοί οι οικονομολόγοι που το μόνο που έμαθαν να λένε είναι: “Κόψτε τα λεφτά των μισθωτών και των συνταξιούχων”;

Μα, δεν άκουσαν ότι αυτοί είναι τα μόνιμα υποζύγια που πληρώνουν, επειδή ως μισθωτοί δεν μπορούν να κρύψουν κανένα εισόδημα; Δεν έχουν πλέον κανένα τρόπο να “χτυπήσουν” και να συρρικνώσουν την εκτεταμένη φοροδιαφυγή, να πιάσουν τους εγκληματίες που θησαυρίζουν σε βάρος του ελληνικού λαού; Πώς εκεί σηκώνουν τόσο εύκολα ψηλά τα χέρια και για τους μισθωτούς είναι αποφασισμένοι να προχωρήσουν χωρίς κανένα πρόσχημα πια...

Είναι μόνο το γεγονός ότι αποτελεί εύκολο θύμα ή μήπως δεν θέλουν να βάλουν δυναμίτη στα θεμέλια του δικού τους συστήματος; Όλοι αυτοί οι φοροφυγάδες με τις οφ σορ εταιρίες δεν είναι άλλοι από τους “επιφανείς” των λάιφ στάιλ περιοδικών ή της χάι σοσάιτι με την οποία συναλάσσονται στα ακριβά κοκτέιλ πάρτι...

Συγνώμη που με τέτοια ηλιόλουστη σαββατιάτικη μέρα, καλοκαιρινή, τα... πήρα με την προκλητικότητά τους, αλλά έλεος.... Κάπου πρέπει να βάζουν φρένο στο παραμύθι τους. Είναι τόσο θρασείς και ασύδοτοι που αρνούνται να καταναοήσουν ότι στις 17 Ιούνη σε τούτη τη χώρα έχουμε πολιτικές εκλογές που μπορεί να αλλάξουν κι άλλο τα πράγματα... Κανένα μάθημα δεν πήραν από το αποτέλεσμα της 6ης Μαίου; Κανένα; Έλεος πια...

Δείτε αυτό το βίντεο πριν πάτε να ψηφίσετε στις 17 Ιουνίου. Περιέχει μεγάλες αλήθειες που δεν μας λένε αυτοί που προσπαθούν να υφαρπάξουν την ψήφο μας. Μην τους κάνουμε τη χάρη...

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 02/06/2012

Λίγο πριν τις επαναληπτικές εκλογές της 17 Ιουνίου, ελάχιστος κόσμος ασχολείται με το τι θα ψηφίσει ή με την τρομοκρατία που του ασκούν, τηλεόραση, τράπεζες και κόμματα στην περίπτωση που φύγουμε ή μας φύγουν από το ευρώ. Τους πολίτες τους καίει ένα πολύ σοβαρό θέμα: Τα χρέη που έχουν στις τράπεζες και που, έτσι όπως πάει το πράγμα, δεν βλέπουν φως στο άμεσο μέλλον.

Τραγικό για μια χώρα να βρίσκονται οι πολίτες της σ' αυτή την κατάσταση και να κάθεται αποσβολωμένη να μετράει τα θύματά, τους ανθρώπους που δεν βλέπουν φως στο τούνελ και προχωρούν σε απονενοημένα διαβήματα.

Κάθε μέρα ακούμε και για κάποιον συμπολίτη μας που βάζει τέρμα στη ζωή του... Οι εφημερίδες πια θεωρούν τυπική υποχρέωσή τους να δώσουν σελίδες σ' αυτό. Και μετά σιωπή... Έως ότου έρθει το επόμενο να ταράξει τα λιμνασμένα νερά της συνείδησης μας.

Παρακολουθώ αυτή την κατάσταση, όχι μόνο από επαγγελματική διαστροφή... Θεωρώ πως έχω κι εγώ ευθύνες γι' αυτό το κακό. Προσπαθώ να διερευνήσω την κατάσταση. Τι φταίει που οικογενειάρχες, άνθρωποι του μεροκάματου βάζουν τέλος στη ζωή τους;

Διαβάζω στις εφημερίδες: “Ήταν λίγα λεπτά μετά τις 7 το πρωί, όταν ο 62χρονος Αλέξανδρος έφυγε, όπως κάθε μέρα, από το σπίτι του για το μεροκάματο. Οι γείτονες τον είδαν σκυθρωπό, να φοράει τα ρούχα της δουλειάς και να έχει στα χέρια του το βαλιτσάκι με τα εργαλεία του. Είχε πάρει τις αποφάσεις του και ο δρόμος τον έβγαλε στο πάρκο του Αγίου Φιλίππου. Εκεί κάθισε σε ένα παγκάκι και ακολούθησαν μερικά λεπτά σιγής. Κατόπιν ανέκφραστος σηκώθηκε, πέρασε μια θηλιά στο λαιμό του και κρεμάστηκε από το ψηλότερο δέντρο. Μεροκαματιάρηδες που έφευγαν για τη δουλειά τους και γονείς που πήγαιναν τα παιδιά τους στο σχολείο πάγωσαν βλέποντας το τραγικό θέαμα.

Πάνω του βρέθηκε ένα χειρόγραφο σημείωμα γραμμένο με μελάνι που έσταζε απελπισία και αδιέξοδο: “Έγινα ελεύθερος επαγγελματίας και φεσώθηκα μέχρι το λαιμό. Τώρα στα 62μου με καλούν να πληρώσω γι αυτό. Εύχομαι τα εγγόνια μου να μη γεννηθούν στην Ελλάδα”. Η γειτονιά ήξερε ότι ο 62χρονος τα βγάζει δύσκολα οικονομικά, αλλά ποτέ δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα φτάσει στην αυτοκτονία...”

Οι δημοσιογράφοι έχουν το χάρισμα να μεταφέρουν όλη την τραγικότητα της κατάστασης. Όχι ότι θέλει και τέχνη, αλλά έτσι όπως εξελίσσεται το πράγμα θα έχουμε ξεχωριστό ρεπορτάζ στα ΜΜΕ σε λίγο για τις αυτοκτονίες...

Χιλιάδες είναι αυτοί που έχουν ακολουθήσει αυτόν το δρόμο της απελπισίας τα τελευταία δύο χρόνια. Οικογενειάρχες που δούλευαν από το πρωί ώς το βράδυ για να μη λείψει τίποτα από το σπίτι τους και τα παιδιά τους. Άνθρωποι της διπλανής πόρτας, ευαίσθητοι, που δεν έμαθαν ποτέ στη ζωή τους να κοροϊδεύουν τον εαυτό τους και την κοινωνία. Και τώρα που λόγω της κρίσης βρέθηκαν σ' αυτήν την κατάσταση, δεν μπορούν να τη διαχειριστούν σωστά και ψύχραιμα.

Σ' αυτό το κλίμα πάμε στις εκλογές. Κι αυτοί, μακριά νυχτωμένοι και στον κόσμο τους συνεχίζουν να μας απειλούν ότι θα βρεθούμε σε τραγική κατάσταση αν φύγουμε από το ευρώ. Είμαστε ήδη σε τραγική κατάσταση. Αλλά ούτε αυτό είναι σε θέση να το δουν...

• Το κομμάτι αυτό δημοσιεύεται σήμερα στην ομώνυμη στήλη μου στην εβδομαδιάια εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ.
  

Με το συνήθη δικό μας τρόπο ξεκινάμε τον Ιούνιο. Το τραγούδι γι' αυτό το μήνα είναι από αυτά που έχει γράψει ο Παντελής Θαλασσινός κι υπάρχει στο δίσκο του “Καλεντάρι”.

Ιούνης σήμερα. Μπήκε το καλοκαίρι. Όμορφα, γλυκά, με τον καιρό σύμμαχο καθώς ο ήλιος με τις ακτίνες του πάνω στους ανθρώπους τους ζεσταίνει.

Η μέρα είναι κάπως ιδιόμορφη σήμερα. Το πρωί βρέθηκα στο Σωματείο Συνταξιούχων ΗΣΑΠ για να παραλάβω ύλη για τον ΗΛΕΚΤΡΙΚΟ και λίγο μετά στη Σαλαμίνα για να παραδώσω την ύλη της εφημερίδας ΤΥΠΟΣ για τους συνταξιούχους του ΟΣΕ.

Έφτασα μέχρι τα Περιστέρια, βρήκα την Πόπη που την ταλαιπωρεί μια ίωση μαζί με το παιδί της, της άφησα το υλικό και πήρα το δρόμο της επιστροφής για τα Παλούκια.

Το δρομολόγιο γνωστό. Το καραβάκι – παντόφλα μας περνά απέναντι στο Πέραμα. Κι από κει βουρ για το γραφείο. Άφησα πίσω μου δουλειές που πρέπει να γίνουν . Θα πάω και μέχρι το απόγευμα θα τις έχω βγάλει...

Ήταν όμορφη η μέρα, έτσι όπως εξελίχθηκε. Απρογραμμάτιστα έκανα πολύ δουλειά. Και το συνδύασα έτσι στο μυαλό μου που μου φάνηκε σαν εκδρομή... Με καλό καιρό, την πρώτη μέρα του καλοκαιριού...

Παρατηρώ τους ανθρώπους γύρω μου. Τρέχουν στις δουλειές τους και δείχνουν να είναι καλά. Ευχάριστη διαπίστωση. Διότι μαύρα κι άραχνα είναι όλα όσα ακούμε και διαβάζουμε γύρω μας.

Η μέρα μοιάζει σαν μια κανονική. Τίποτα δεν δείχνει ότι είμαστε σε προεκλογική περίοδο. Έχει εκλείψει ο φανατισμός άλλων αναμετρήσεων.

Οι άνθρωποι θέλουν να τελειώνουν μ' αυτά, βλέποντας όμως να παίρνουν πίσω κάποια από τα βλαπτικά μέτρα για τις εργασιακές σχέσεις, τις μειώσεις στους μισθούς και τις συντάξεις. Θέλουν εντέλει να καθίσουν κάτω οι πολιτικοί ταγοί και να ξαναδούν όλα όσα μας αφορούν και έχουν ανατρέψει τη ζωή μας.

Νια καλή ευκαιρία στο έμπα του καλοκαιριού να κάνουμε μερικές αισιόδοξες σκέψεις... Πολύ μαυρίλα πλάκωσε γύρω μας, πολύ απαισιοδοξία, ώρα για λίγη ανάταση στο μυαλό μας, στα χέρια μας. Μπορούμε; Ο χρόνος θα δείξει... Ας το προσπαθήσουμε όμως. Τουλάχιστον αυτό...

Κάπως έτσι φαντάστηκαν τους Δροσουλίτες στο Φραγκοκάστελλο, στα νότια των Χανίων... Στα τέλη του Μάη, με την πρωινή δροσιά εμφανίζονται οι Δροσουλίτες τα φαντάσματα των νεκρών πολεμιστών του Χατζή Μιχάλη Νταλιάνη που υπερασπίστηκαν το κάστρο Φραγκοκάστελλο, από τους Τούρκους.

Τα μαζεύει σιγά – σιγά και φεύγει ο Μάης από τη ζωή μας. Απόψε κιόλας, σαν κυνηγημένος. Και μαζί του φεύγει και η άνοιξη. Τόσο κράτησε... Λίγο... Μια ανάσα μόλις. Ούτε που προλάβαμε καλά -καλά να τη χαρούμε...

Έτσι είναι αυτά... Μερικά πράγματα πρέπει να τα κάνεις στην ώρα τους, αλλιώς τα χάνεις. Διότι, τι άλλο είναι όλα αυτά, από στιγμές, που αν δεν τις ζήσεις την ώρα που συμβαίνουν, πάνε χαμένες.

Διατηρώ την αγάπη μου για την κλεψύδρα. Έχει να κάνει με το χρόνο που έχουμε μέσα μας, που διαχειριζόμαστε για να απολαύσουμε πράγματα όσο ζούμε κι αναπνέουμε.

Αυτές οι σκέψεις μου τριβέλιζαν το μυαλό όταν, ψάχνοντας να ξεφύγω κι εγώ και να βγάλω κι εσάς από την, ούτε ή άλλως, σκληρή πραγματικότητα που βιώνουμε, έπεσα πάνω στον τοίχο της Μαρίας Βερίγου.

Η Μαρία νοιώθει την ανάγκη να αποχαιρετίσει τον Μάη με μια αναφορά σ' ένα φαινόμενο που παρουσιάζεται στα νότια του νομού Χανίων της Κρήτης, κοντά στη Χώρα Σφακίων, το κάστρο του Φραγκοκάστελλου, όπου τέτοιον καιρό παρουσιάζονται, λέει, οι Δροσουλίτες...

Γράφει η Μαρία: Αποχαιρετούμε την ανοιξη σήμερα με τους Δροσουλίτες του Μάη, και μία νέα ποιήτρια από την όμορφη Κέρκυρα που όμως, συμπληρώνω εγώ, είναι από το Οροπέδιο Λασιθίου... Και είναι η αδελφή μου η Χαρούλα Βερίγου.Όπως και να έχει η Χαρούλα γνωρίζει την αξία του οικουμενικού ανθρώπου και τιμά κάθε σπιθαμή γης με τον τρόπο της... Είναι υπέροχο το ποίημα... Απολαύστε το:

Δροσουλίτες

Αρμύρα καίει τα μάτια,
αρχαία σκουριά η πληγή αιμοραγεί
οι Δροσουλίτες τρέχουν να χαλάσουνε τ' ασκέρι
μάγια της νύχτας
τα φιλιά του λύνει μ' άστρα η αυγή
ποιά μοίρα χάραξε με κάρβουνο
το δρόμο μου στο χέρι.
Να πολεμά μέσα στη νύχτα μοναχός
στον κουρνιαχτό του Νότου
με φαντάσματα και πόθους
να φτάνει πάντα στο κατώφλι μου σκυφτός
κούπα παλιά να τον κερνώ μπρούσκο κρασί
και μυρωδιά βασιλικού απ' άγιους τόπους.
Σε λέω αλήθεια
κι ας μην ήτανε ποτέ
γραφτό της τύχης αγκαλιά να με κρατήσεις
στο κάστρο έρχομαι στου Μάη τη δροσιά 
τα μάτια κλείνω
να περάσεις, να χαθείς μέσα στο φως
μη δεις τη θλίψη και στη σκέψη μου δακρύσεις.
Θολός καθρέφτης στην ομίχλη το πρωί
γίνεται η θύμηση και πίσω με γυρίζει
πειρατικό δίχως πυξίδα στ' ανοιχτά του Λιβυκού
κουρσάρος Έρωτας που πια δε με φοβίζει.
Ίσκιοι και όνειρα βουλιάζουν στον αφρό
μια παπαρούνα απλώνει κόκκινο στο βράχο
να μεγαλώνω είπε μα να μη γερνώ
το ένα χέρι στης Ζωής
και τ' άλλο στης αβύσσου το σκοτάδιπάντα να 'χω.

Χαρούλα Βερίγου

Μερικά πράγματα γιά το Φραγκοκάστελλο

Ένα όμορφο τραγούδι του Λουδοβίκου των Ανωγείων για το Φραγκοκάστελλο. Απολαύστε το...

Εξακόσια παλικάρια πολέμησαν ενάντια σε 8.000 τούρκους. Αντεξαν περισσότερο από μια βδομάδα αλλά στο τέλος χάθηκαν οι 335 από αυτούς, μαζί κι ο αρχηγός τους. Οι απώλειες των Τούρκων ήταν 800 στρατιώτες.

Οπως λέει ο θρύλος, τα κορμιά των πολεμιστών του Νταλιάνη έμειναν άταφα, ώσπου δυνατός άνεμος φύσηξε κι έφερε την άμμο από τούς αμμόλοφους της παραλίας "Ορθή Αμμος" και τα σκέπασε.

Τις τελευταίες μέρες του Μαίου και τις πρώτες του Ιουνίου, ανθρωπόμορφες σκιές εμφανίζονται να προχωράνε ό ένας πίσω από τον άλλο για 10 λεπτά περίπου την ανατολή του ήλιου, μόνο με άπνοια και αυξημένη υγρασία στην ατμόσφαιρα. Προχωρούν αργά προς το κάστρο και χάνονται στη θάλασσα.

Δροσουλίτες, επιστημονική εξήγηση

Πολλοί ισχυρίζονται ότι έχουν δει τις σκιές από τους Δροσουλίτες και, σύμφωνα με μια ερμηνεία, πρόκειται για αντικατοπτρισμό που οφείλεται στη διάθλαση των ηλιακών ακτίνων στο νέφος της πρωινής δροσιάς. Οι κάτοικοι του Φραγκοκάστελλου είχαν κάνει την παρατηρηση αυτή, ότι δηλαδή τα "φαντάσματα" εμφανίζονται μόνο πολύ νωρίς το πρωί με την δροσιά, γι αυτό και τους έδωσαν το όνομα "Δροσουλίτες". Οι Δροσουλίτες είναι άκακα φαντάσματα που δεν πείραξαν ποτέ κανένα.

Δροσουλίτες, εμφανίσεις

Λέγεται ότι το 1890 Τούρκοι στρατιώτες που βρίσκονταν στο Φραγκοκάστελλο, έφυγαν πανικόβλητοι όταν αντίκρυσαν τους Δροσουλίτες. Πολλά χρόνια αργότερα, όταν οι Γερμανοί είχαν καταλάβει την Κρήτη, ένα στρατιωτικό απόσπασμα είδε τα φαντάσματα, νόμισε ότι ήταν αντάρτες και άρχισαν να πυροβολούν εναντίον τους. Φυσικά δεν πηγώθηκε κανείς, παρά μόνο η αξιοπρέπεια των Γερμανών στρατιωτών.

Οι σκιές δεν εμφανίζονται κάθε χρονιά, αλλά μπορεί να περάσουν αρκετά χρόνια χωρίς καμιά εμφάνιση. Επίσης δεν έχουν φωτογραφηθεί ή βιντεοσκοπηθεί ποτέ.

• Οι πληροφορίες για του Δροσουλίτες και το Φραγκοκάστελο είναι από το Site.