Δείτε αυτό το βίντεο πριν πάτε να ψηφίσετε στις 17 Ιουνίου. Περιέχει μεγάλες αλήθειες που δεν μας λένε αυτοί που προσπαθούν να υφαρπάξουν την ψήφο μας. Μην τους κάνουμε τη χάρη...

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 02/06/2012

Λίγο πριν τις επαναληπτικές εκλογές της 17 Ιουνίου, ελάχιστος κόσμος ασχολείται με το τι θα ψηφίσει ή με την τρομοκρατία που του ασκούν, τηλεόραση, τράπεζες και κόμματα στην περίπτωση που φύγουμε ή μας φύγουν από το ευρώ. Τους πολίτες τους καίει ένα πολύ σοβαρό θέμα: Τα χρέη που έχουν στις τράπεζες και που, έτσι όπως πάει το πράγμα, δεν βλέπουν φως στο άμεσο μέλλον.

Τραγικό για μια χώρα να βρίσκονται οι πολίτες της σ' αυτή την κατάσταση και να κάθεται αποσβολωμένη να μετράει τα θύματά, τους ανθρώπους που δεν βλέπουν φως στο τούνελ και προχωρούν σε απονενοημένα διαβήματα.

Κάθε μέρα ακούμε και για κάποιον συμπολίτη μας που βάζει τέρμα στη ζωή του... Οι εφημερίδες πια θεωρούν τυπική υποχρέωσή τους να δώσουν σελίδες σ' αυτό. Και μετά σιωπή... Έως ότου έρθει το επόμενο να ταράξει τα λιμνασμένα νερά της συνείδησης μας.

Παρακολουθώ αυτή την κατάσταση, όχι μόνο από επαγγελματική διαστροφή... Θεωρώ πως έχω κι εγώ ευθύνες γι' αυτό το κακό. Προσπαθώ να διερευνήσω την κατάσταση. Τι φταίει που οικογενειάρχες, άνθρωποι του μεροκάματου βάζουν τέλος στη ζωή τους;

Διαβάζω στις εφημερίδες: “Ήταν λίγα λεπτά μετά τις 7 το πρωί, όταν ο 62χρονος Αλέξανδρος έφυγε, όπως κάθε μέρα, από το σπίτι του για το μεροκάματο. Οι γείτονες τον είδαν σκυθρωπό, να φοράει τα ρούχα της δουλειάς και να έχει στα χέρια του το βαλιτσάκι με τα εργαλεία του. Είχε πάρει τις αποφάσεις του και ο δρόμος τον έβγαλε στο πάρκο του Αγίου Φιλίππου. Εκεί κάθισε σε ένα παγκάκι και ακολούθησαν μερικά λεπτά σιγής. Κατόπιν ανέκφραστος σηκώθηκε, πέρασε μια θηλιά στο λαιμό του και κρεμάστηκε από το ψηλότερο δέντρο. Μεροκαματιάρηδες που έφευγαν για τη δουλειά τους και γονείς που πήγαιναν τα παιδιά τους στο σχολείο πάγωσαν βλέποντας το τραγικό θέαμα.

Πάνω του βρέθηκε ένα χειρόγραφο σημείωμα γραμμένο με μελάνι που έσταζε απελπισία και αδιέξοδο: “Έγινα ελεύθερος επαγγελματίας και φεσώθηκα μέχρι το λαιμό. Τώρα στα 62μου με καλούν να πληρώσω γι αυτό. Εύχομαι τα εγγόνια μου να μη γεννηθούν στην Ελλάδα”. Η γειτονιά ήξερε ότι ο 62χρονος τα βγάζει δύσκολα οικονομικά, αλλά ποτέ δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα φτάσει στην αυτοκτονία...”

Οι δημοσιογράφοι έχουν το χάρισμα να μεταφέρουν όλη την τραγικότητα της κατάστασης. Όχι ότι θέλει και τέχνη, αλλά έτσι όπως εξελίσσεται το πράγμα θα έχουμε ξεχωριστό ρεπορτάζ στα ΜΜΕ σε λίγο για τις αυτοκτονίες...

Χιλιάδες είναι αυτοί που έχουν ακολουθήσει αυτόν το δρόμο της απελπισίας τα τελευταία δύο χρόνια. Οικογενειάρχες που δούλευαν από το πρωί ώς το βράδυ για να μη λείψει τίποτα από το σπίτι τους και τα παιδιά τους. Άνθρωποι της διπλανής πόρτας, ευαίσθητοι, που δεν έμαθαν ποτέ στη ζωή τους να κοροϊδεύουν τον εαυτό τους και την κοινωνία. Και τώρα που λόγω της κρίσης βρέθηκαν σ' αυτήν την κατάσταση, δεν μπορούν να τη διαχειριστούν σωστά και ψύχραιμα.

Σ' αυτό το κλίμα πάμε στις εκλογές. Κι αυτοί, μακριά νυχτωμένοι και στον κόσμο τους συνεχίζουν να μας απειλούν ότι θα βρεθούμε σε τραγική κατάσταση αν φύγουμε από το ευρώ. Είμαστε ήδη σε τραγική κατάσταση. Αλλά ούτε αυτό είναι σε θέση να το δουν...

• Το κομμάτι αυτό δημοσιεύεται σήμερα στην ομώνυμη στήλη μου στην εβδομαδιάια εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ.