Ένα ήρεμο Σαββατοκύριακο ήθελα να περάσω εγώ στους Αγίους Αποστόλους. Αλλά φαίνεται το 'χει στο αίμα μου το ρεπορτάζ. Με το καβατζάρισμα από τους Αγίους Αποστόλους για Πετριές, έπεσα πάνω στους καπνούς της φωτιάς. 12 το μεσημέρι περίπου ήταν...

Όσο περνούσε η ώρα, τόσο πύκνωναν οι καπνοί μέσα στο χωριό Πετριές. Οι κάτοικοι είχαν βγει στους δρόμους, κοίταζαν, έπαιρναν τηλέφωνα να ενημερώσουν κι άλλους... Οι πρώτες πληροφορίες έφερναν τη φωτιά να έχει μπει στα Μανδράκι... Η φωτιά όμως ήταν αλλού... Δείτε ΕΔΩ την είδηση...

Στην ταβέρνα της πλατείας του χωριού που κάθισα, περιμένοντας να με σερβίρουν, χωρίς κανείς, στο μισάωρο που κάθισα να με ρωτήσει τι θέλω, ένας βιαστικός γνωστός της κυρίας ιδιοκτήτριας παραγγέλνει επιτακτικά μια μπύρα. Φέρνει μια Amstel, προφανώς τον γνωρίζει. Κι αυτός κάνει πλάκα με τη φωτιά. Ένας κύριος που περνά από δίπλα, τσαντίζεται: “Εκεί έπρεπε να είμαστε, να βοηθήσουμε να σβήσει, όχι να κάνουμε πλάκα”, λέει. Κι έχει δίκιο...

Οι καπνοί πολλαπλασιάζονται στον ουρανό... Και στο μεταξύ μαθαίνω πιο έγκυρες πληροφορίες από την Αθήνα... Η φωτιά ξεκίνησε τα μεσάνυχτα από τη Μουρτερή της Κύμης. Και ο ουρανός έχε μαυρίσει από τους καπνούς...

Φυσικά το θέμα της ημέρας, Σαββατιάτικα, είναι η φωτιά που καίει, κάπου κοντά από δω... Οι καπνοί έχουν πνίξει τον τόπο. Και οι άνθρωποι σχολιάζουν ποιος βάζει τις φωτιές, γιατί τις βάζει, τι σκοπούς έχει... Καταγράφω καταστάσεις...

Το μικρό λιμανάκι της Αμαρύνθου... Μόνο για ψαρόβαρκες... Έχει κι ένα ταβερνάκι όπως είδα στην ταμπέλα από το δρόμο. Δεν πρόλαβα να το επισκεφθώ... Δεν είχα το χρόνο... Μια άλλη φορά...

Η διαδρομή μέχρι το Αλιβέρι είναι υπέροχη. Δαντελωτές ακρογιαλιές, ιχθυοκαλλιέργειες και ο δρόμος με στροφές που θέλει μεν την προσοχή του, αλλά έχει χίλιες ομορφιές να σου δείξει... Στην περιοχή της ακτής Νηρέως τράβηξα αυτή τη φωτογραφία...

Κάποια στιγμή στα Κριεζά μια πινακίδα στην άκρη του δρόμου μου έκανε το “κλικ” για το πού θα πάω... Θα είχε ενδιαφέρον να πάω προς Πετριές – Αγίους Αποστόλους. Δεν το ξέρω το μέρος και έχω ακούσει καλά λόγια... Κι αυτές πάλι οι μαύρες σημαίες, τι είναι;

Ρώτησα τους κατοίκους και μου είπαν τι σημαίνουν οι μαύρες σημαίες. Και κάποια στιγμή στο δρόμο μου είδα κι αυτό το πανό των κατοίκων που δεν θέλουν τον σκουπιδότοπο στην περιοχή τους. Παντού ο κόσμος έχει προβλήματα...

Βρήκα την Εύβοια στις ομορφιές της... Θα 'ναι μάλλον η αίσθηση μου. Με το που κατέβηκα στην Ερέτρια το ένοιωσα αυτό το συναίσθημα... Πήρα το δρόμο για νότια. Προς Αλιβέρι, Κύμη...

Η διαδρομή είναι υπέροχη. Έκανα μερικές στάσεις και φωτογράφισα μέρη που μου άρεσαν. Το μικρό λιμανάκι στην Αμάρυνθο με τις ψαρόβαρκες, όπως φαίνεται από ψηλά, από το δημόσιο δρόμο, το Αλιβέρι, μακριά, από την Ακτή Νηρέως...

Παραλιακός είναι ο δρόμος. Στενός. Δεν μπορείς να τρέξεις... Δεν θέλω κιόλας να το κάνω... Μ' αρέσει έτσι, εκδρομικά, στα 40 χιλιόμετρα, να μυρίζω καθαρό αέρα, αρμύρα και θάλασσα και τη δροσιά που μου φαίνεται πως εδώ υπάρχει ήδη... Και δεν έχει πέσει ακόμα η νύχτα... Απογευματάκι είναι...

Στα Λέπουρα στρίβω για Κριεζά. Κι εδώ συναντώ ένα περίεργο φαινόμενο. Μικρές μαύρες σημαίες, είναι σε κάθε πινακίδα πάνω... Τι στην ευχή συμβαίνει; Ρωτώ μια κυρία που γέμιζε με το λάστιχο της ένα ντεπόζιτο νερό στην καρότσα του αγροτικού τους αυτοκινήτου... Ευγενέστατη μου απαντάει... “Θέλουν παιδί μου, να φέρουν εδώ τα σκουπίδια της περιοχής. Και αντιδρούμε...” Καταλαβαίνω... Κάπου εδώ τρώω και το πρώτο φλας για το πού θα πάω. Δεν έχω πάει Πετριές και Αγίους Αποστόλους. Ας το δοκιμάσω...

Ο δρόμος είναι ασφαλτοστρωμένος. Στη διαδρομή μου πέφτω επάνω στο πανό των κατοίκων που αντιδρούν για τα σκουπίδια... Περνώ μέσα από τις Πετριές... Ορεινό χωριό... Πώς είχα την εντύπωση ότι ήταν παραθαλάσσιο; Δεν ξέρω...

Η διαδρομή συνεχίζει να είναι ωραία... Η νότια Εύβοια είναι πιο άγρια και με λιγότερο πράσινο. Κι όσο κατεβαίνεις πιο νότια, ιδιαίτερα από τη μεριά του Αιγαίου, τόσο τα πράγματα γίνονται όλο και πιο ζόρικα. Μου θυμίζει νότια Κρήτη που μ' αρέσει να την επισκέπτομαι όταν βρεθώ εκεί. Κι οι θάλασσες της μ' αρέσουν. Πιο πολύ από αυτές του βορρά...

Είδα ένα μικρό οικισμό πάνω σ' ένα υπέροχο λιμανάκι με χρυσή ψιλή αμμουδιά. Μου άρεσε. Είπα, εδώ θα μείνω... Και άρχισα να ψάχνω για δωμάτιο... Ήταν οι Άγιοι Απόστολοι...

Το καραβάκι με περνάει απέναντι στην Ερέτρια. Είναι ήδη 5.30 μ.μ. Μια ώρα αφότου ξεκίνησα από την Αθήνα. Είναι υπέροχη η αίσθηση πάνω στο κατάστρωμα κι ας έχει μια υπερβολική ζέστη η ατμόσφαιρα...

Μια στάση με τη VESPA στην Αμάρυνθο. Μια συκιά στην άκρη του δρόμου είναι γλυκιά πρόκληση. Θα ενδώσω... Δυο - τρία μαυρόσυκα είναι ότι καλύτερο γι' αυτό τοταξίδι...

Αυτό το Σαββατοκύριακο είπα να κάνω μια μικρή απόδραση... Να φύγω από την Αθήνα, που μοιάζει με πυρωμένο καμίνι στους 40 βαθμούς Κελσίου και να πάω στην Εύβοια. Γνωστή μου κι αγαπημένη από παλιά. Με τη μηχανή... Έτσι σαν ένα ταξίδι απροσχεδίαστο, χωρίς καμιά προετοιμασία, με όπλο μου την πίστη ότι θα περάσω όμορφα...

Πήρα μαζί μου ένα μαγιό για μπάνιο, στυλό και χαρτί για γράψιμο και το PC μου για να κάνω καμιά ανάρτηση στο Site μου και να τη μοιραστώ μαζί σας. Με τέτοια εφόδια μόνο μόνος δεν μπορώ να νιώσω. Ξέρω τον τόπο, μ' αρέσουν οι άνθρωποι και το άγνωστο μοιάζει πρόκληση για έναν άνθρωπο σαν κι εμένα που του αρέσουν τα ταξίδια...

Η διαδρομή μέχρι το φέρι μποτ στον Ωρωπό με τη BEVERLI, έχει ένα ρίσκο. Δεν είναι μεγάλη, κάπου 50 χιλιόμετρα, τα περισσότερα πάνω στην εθνική Αθηνών – Λαμίας. Αλλά αισθάνομαι μια σιγουριά πάνω της...

Το κράνος με προστατεύει από την υπερβολική ζέστη του μεσημεριού. Στις 4.30 η άσφαλτος καίει αυτή την εποχή... Όλη η ατμόσφαιρα είναι καυτή. Ακόμα κι ο αέρας είναι καυτός. Πότε – πότε συναντώ ένα μπάλωμα δροσιάς από ένα αεράκι που δεν μπορείς εύκολα να προσδιορίσεις από πού έρχεται...

Ένα μικρό πρόβλημα στα διόδια δεν ήταν ικανό να μου χαλάσει τα σχέδια. Εκεί στο Καπανδρίτι έπεσα πάνω σε μια λωρίδα που έπρεπε να ρίξεις το ακριβές αντίτιμο των κερμάτων (1,50ευρώ για τη μηχανή) προκειμένου να ανοίξει η μπάρα και να περάσω... Το ωραίο είναι ότι δέχθηκε τα χρήματα, αλλά ούτε απόδειξη έβγαλε, ούτε άνοιγε η μπάρα να περάσω... Ζήτησα βοήθεια μέσω της ενδοεπικοινωνίας. Άνθρωποι από τα γραφεία τους, μου μιλούσαν σαν να είχαν να κάνουν με ηλίθιο που δεν καταλαβαίνει τι κάνει... Η ουρά μεγάλωνε... Κι αυτοί συνέχιζαν τη συζήτηση. Δεν ερχόταν κάποιος να βοηθήσει. Μέχρι που βγήκε ένας αγανακτισμένος ταξιτζής, μου σήκωσε με τα χέρια του τη μπάρα και... πέρασα.

Στον Ωρωπό, την ώρα που έφτασα στο λιμάνι, δεν υπήρχε καραβάκι. Φαινόταν να έρχεται από μακριά...

Έκοψα εισιτήριο για μένα και τη VESPA. Δέκα λεπτά αργότερα το ΠΡΩΤΟΠΟΡΟΣ IV φορτώνει και ύστερα από πέντε λεπτά έλυσε κάβους για την Ερέτρια. Ο νότιος Ευβοϊκός είναι κλειστή θάλασσα. Ακόμα κι όταν φυσάει αέρας, είναι τόσο μικρή η απόσταση που δεν υπάρχει το περιθώριο να κάνει κύματα. Και καθώς κινούνται τα νερά, πότε πάνω και πότε κάτω, είναι πεντακάθαρα, οπότε οι άνθρωποι την προτιμούν για το μπάνιο τους.

Ήδη μέσα στην πόλη του Ωρωπού, είδα πολλούς ανθρώπους, κυρίως ηλικιωμένους ή παιδιά που έπαιρναν το θαλασσινό μπάνιο τους τέτοια ώρα, απογευματάκι, ακόμα και στην παραλία που είναι μέσα στην πόλη, λίγο πιο δίπλα από τις καφετέριες...

Και τώρα πάνω στα καραβάκι χαράζω αυτές τις γραμμές... Δεν έχει πολλούς επιβάτες στο σαλόνι. Αλλά κι οι λίγοι που είναι, μιλούν μεγαλόφωνα. Κουβεντιάζουν σαν Έλληνες. Και, άθελά μου, γίνομαι κοινωνός των νέων τους...

Έξω επίσης είναι λίγος κόσμος. Μια κοπέλα έχει πιάσει πρώτη θέση μπροστά, στον ιστό της σημαίας της εταιρείας που ανήκει το πλοιάριο και που ο αέρας την έχει ξεσκίσει...

Άλλος ένας μικρός “άθλος” στον κόσμο της ύπαρξής μας στο διαδίκτυο... Αυγουστιάτικα πλάι στη θάλασσα στις Πετριές της Εύβοιας το κοντέρ της επισκεψιμότητας χτύπησε τις 370.000 επισκέψεις από ξεχωριστές Ι.Ρ.

Άλλο ένα ευχαριστώ από καρδιάς... Είναι το λιγότερο που έχω να κάνω για σας που με παρακολουθείτε προσεκτικά στην πορεία μου στον κόσμο του internet. Με μια, οπωσδήποτε, καθημερινή ανάρτηση σ' αυτή εδώ τη σελίδα και με δημοσιεύσεις που είναι προσωπικά δημιουργήματα και όχι αντιγραφές, πλουτίζεται ο ιστότοπος.

Το καλοκαίρι του αρέσει να είναι ταξιδιάρικο... Δε βάζει κώλο κάτω... Το, όλα είναι δρόμος, είναι μια αλήθεια γεμάτη ζωή...

Μ' αρέσει να γνωρίζω νέους τόπους, ανθρώπους, νοοτροπίες, πολιτισμούς... Και σε κάθε ευκαιρία το κάνω. Γι' αυτό και συχνά βλέπετε σημειώσεις γραμμένες για διάφορα σημεία, της Ελλάδας, κυρίως...

Δεν έχουν προκύψει στο εξωτερικό. Αν συμβεί αυτό, θα το δείτε στις σελίδες αυτού του Site που “τρέχει” παρακολουθώντας τη ζωή...

Κάνει μερικές στάσεις, παίρνει ανάσες και... συνεχίζει. Δεν το βάζει κάτω... Κοροϊδεύει τις δυσκολίες που έρχονται κι ανοίγει νέους αισιόδοξους δρόμους, με χαμόγελο.

Στο κάτω κάτω της γραφής η ζωή είναι πολύ μικρή για να τη παραπάρουμε στα σοβαρά. Αρκετά πράγματα προσθέτουμε καθημερινά στο κεφάλι μας και οι έγνοιες για το αύριο όλο και βαραίνουν, αφού από πουθενά δεν φαίνεται φως...

Παρ' όλα αυτό το Site ετούτο, παραμένει μια εστία αντίστασης και ζωντανής έκφρασης να αναπνέει αέρα, να στέλνει μηνύματα αισιοδοξίας και να θέλει να ζήσει και δίπλα σε σας που τιμάτε την ύπαρξή του, ως αναγνώστες...

Δεν θα ξαναυποσχεθώ τίποτα... Θα συνεχίσω όμως να κάνω πράξω με συνέπεια τη θέση και άποψη μου, ότι χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον σ' αυτή τη δύσκολη καθημερινότητα. Και δεν πρόκειται να σας... ξαφνιάσω με εντυπωσιακές ειδήσεις...

Καθημερινά πράγματα από αυτά που θα μπορούσατε να ζήσετε κι εσείς και τα ζείτε... Απλά τα προσπερνάτε, χωρίς να δίνετε το βάρος που τους πρέπει...

Φωτογραφία τραβηγμένη στις 22/8/2012. Οι βάσεις και στις τέσσερις μπασκέτες των δυο μικρών ανοιχτών γηπέδων μπάσκετ, έχουν γίνει από την αρχή. Τσιμέντο που ρίχτηκε πρόσφατα και βίδες σε καλή κατάσταση έτοιμες να υποδεχτούν το κυρίως σώμα από τις μπασκέτες. Πότε όμως;

Αυτή είναι η κατάσταση που επικρατεί και στα δύο γήπεδα σήμερα, στην πλατεία Σωτήρη Πέτρουλα... Η κεντρική είσοδος έχει λουκέτο, όπως λουκέτο έχουν βάλει και στο πλάι του συρματοπλέγματος απ' όπου έμπαιναν Πακιστανοί να παίξουν κρίκετ. Γιατί το είδαμε κι αυτό...

Κάπως έτσι έχει η κατάσταση στην πλατεία, στην “πλάτη” ακριβώς των γραφείων του ΟΝΑ, όπου στεγάζεται η 4η Δημοτική Κοινότητα Δήμου Αθηναίων... Αλήθεια έχουν προβληματιστεί αυτοί για την πορεία εκτέλεσης των εργασιών; Και πιστεύουν ότι το έργο θα αποπερατωθεί ώς το τέλος της θητείας τους;

Άδειο το γήπεδο μπάσκετ, άχρηστο χωρίς τις μπασκέτες του, ενάμιση σχεδόν χρόνο τώρα... Κρίμα να είναι κλειστές τέτοιες εστίες αθλητισμού για τους νέους στην Αθήνα. Υπάρχει στ' αλήθεια ο ΟΝΑ; Υπάρχει κάποιος υπεύθυνος στο Δήμο Αθηναίων να μας πει τι γίνεται;

Τέτοιο πολιτικό παχυδερμισμό, δεν έχω ξαναδεί... Την ιστορία με τις μπασκέτες στην πλατεία Σωτήρη Πέπτρουλα στον Κολωνό, στα δυο γηπεδάκια, οι ταχτικοί αναγνώστες μου, την ξέρετε.... Την έχω γράψει διεξοδικά ΕΔΩ κι ΕΔΩ. Σχεδόν ενάμιση χρόνο τώρα διαρκεί αυτή η ιστορία... Την έχω καρφιτσώσει στη μπάρα, δεξιά, σ' αυτό το Site με σκληρούς χαρακτηρισμούς για την διοίκηση Καμίνη.

Δεν είχα, βέβαια, την απαίτηση να διαβάζουν αυτό το Site στο Δήμο Αθηναίων, αν και ξέρω καλά πως η πρόεδρος της 4ης Δημοτικής Κοινότητας, Δήμητρα Σιδερή, το επισκέπτεται συχνά. Τι να σου κάνει όμως... Ξέρω πως οι δυνάμεις της είναι περιορισμένες. Ο θεσμός, από την εποχή των Διαμερισμάτων είναι πολύ υποβαθμισμένος. Ελάχιστη δύναμη διαθέτουν και πολύ περισσότερο, δεν είναι σε θέση να πάρουν αποφάσεις και να τις υλοποιήσουν...

Το θέμα, οπως είπα, το παρακολουθώ όλον αυτόν τον καιρό... Όχι γιατί παίζω ο ίδιος μπάσκετ. Αφορά όμως το παιδί μου και τα παιδιά του κόσμου που θα ήθελαν να είναι ανοιχτά τα γήπεδα για να αθληθούν σ' αυτή τη βάρβαρη πόλη...

Κι ενώ δεν κινείται τίποτα ή μάλλον κινούνται με ραχατλίδικους ρυθμούς, ήρθε η επέμβαση των ΜΑΤ στην αγορά της Κυψέλης, προκειμένου να διώξουν τους κατοίκους που είχαν καταλάβει τους χώρους και δημιουργούσαν πολιτισμό. Δείτε ΕΔΩ.

Για κάτι τέτοια είναι που μας ξαφνιάζει ο Καμίνης και για άλλα, όπως αυτή η εμμονή που έχουν με τον αποχαρακτηρισμό των Λαχανόκηπων όταν ξέρουμε ότι τρίβουν τα χέρια τους τα ιδιωτικά συμφέροντα...

Δεν είναι λίγο παράξενο να καταγγέλλουν τον Κακλαμάνη, ως προηγούμενη διοίκηση, όταν το ίδιο κάνουν και τώρα και συνεχίζουν ότι ο ίδιος άφησε στη μέση; Χρησιμοποιώ τη λέξη “παράξενο” για να μη χρησιμοποιήσω κάποια άλλη πιο βαριά... Διότι τα συμφέροντα είναι συγκεκριμένα και δεν κάνουν φίλους, ανάλογα με το χρώμα που χρησιμοποιούν, αλλά με το πόσο χρήσιμοι τους είναι τη συγκεκριμένη στιγμή...

Κι ο πολίτης; Ο πάντα ευκολόπιστος και πάντα προδομένος που πρέπει να αντιμετωπίζει τη κατάσταση, γιατί τον αφορά; Υπάρχουν οι αδιάφοροι, οι περισσότεροι, που ασκούν μια κάποια κριτική απλά για να εισπράξουν πρόσκαιρα πολιτικά οφέλη. Και υπάρχουν και οι ενεργοί πολίτες που βγαίνουν δυναμικά μπροστά και απαιτούν να παίξουν αληθινά οι θεσμοί το ρόλο που τους αναλογεί...

Τα λόγια είναι πολύ φτωχά για να περιγράψουν τις καταστάσεις. Και τις περισσότερες περιπτώσεις δεν φτάνουν. Χρειάζεται δουλειά, έργα, για να αποδείξεις ότι, είσαι σε θέση να κάνεις το διαφορετικό. Αυτό που χρειάζεται, σήμερα. Και για να είμαστε ειλικρινείς, ώς τα τώρα δεν είδαμε τίποτα το διαφορετικό, πέρα από την πεπατημένη που γνωρίζαμε στο Δήμο Αθηναίων...

Κρίμα!... Και πάλι κρίμα!... Οι περί τον Καμίνη, άνθρωποι που εκτιμούμε για την προσωπικότητά τους και το έργο τους χάνουν μια μοναδική ευκαιρία, σε καιρούς κρίσης να αποδείξουν έμπρακτα πως είναι σε θέση να πράξουν κάτι το διαφορετικό. Το ποιοτικά καλό για τους δημότες τους...

Η ταμπέλα προχειρογραμμένη, χειρόγραφη, στο συνεργατικό καφενείο ενημερώνει ότι τον Αύγουστο θα παραμείνει κλειστό... Τέλη Αυγούστου θα ξανανοίξει... Κρίμα! Μια ρακή θα την έπινα εδώ με τα παιδιά...

Στην είσοδο του πάρκου κάποιος φιλόζωος που έχει πάθει ζημιά με τις φόλες, προειδοποιεί  τους ενόχους να σταματήσουν να το κάνουν... Είναι θέμα χρόνου να τους βρουν, λένε...

Άλλη μια φωτογραφία με παρόμοιο μήνυμα. Θυμήθηκα πόσο άδικα χάθηκε ο Άρης, από φόλα που έβαλαν ασυνείδητοι στο Ελληνικό Αρκαδίας... Αθήνα, καλοκαίρι 2012...

Σήμερα είπα να κάνω μια βόλτα στη γειτονιά που μένω... Γύρισα σπίτι γύρω στις 5 από την ΠΕΤ ΟΤΕ. Ξάπλωσα δυο ωρίτσες, να έρθει στα ίσια του το σώμα μου και... βγήκα.

Ξεκίνησα από το πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνα. Η πρώτη απογοήτευση... Το συνεργατικό καφενείο των παιδιών, κλειστό. Μια χειρόγραφη πινακίδα ενημερώνει ότι θα ξανανοίξει στα τέλη του Αυγούστου. Την άλλη εβδομάδα, δηλαδή...

Ύστερα μπήκα στο πάρκο, μέσα. Περπάτησα... Λίγος κόσμος κυκλοφορεί. Κάποια ομάδα παιδιών τρέχει. Θα 'ναι από αθλητική ομάδα γιατί φορούν τις ίδιες φανέλες και κοντοπαντέλονα... Μια άλλη ομάδα έχει πέσει στο χορτάρι και κάνει γυμναστική, ακολουθώντας τις οδηγίες του προπονητή τους... Αραιά και που σε κανένα παγκάκι, ζευγαράκια απομονωμένα τρυγούν τον έρωτά τους... Έφυγα...

Με τη μηχανή βρέθηκα στο Λόφο Σκουζέ... Η ταβέρνα άδεια και κλειστή, όπως την ήξερα... Μόνο που αυτή τη φορά, αγόρια και κορίτσια, έχουν πιάσει θέση στην ταράτσα του πετρόχτιστου παραδοσιακού κτιρίου. Εκεί, που κάποτε, λειτουργούσε καφετέρια και ήταν μια απόλαυση τη νύχτα να κάθεσαι και να παίρνεις το ποτό σου. Το έψαξα λίγο το πράγμα... Μπορεί να φαίνεται εκ πρώτης όψεως κλειδωμένο και ασφαλισμένο, αλλά στην πραγματικότητα έχει δυο πόρτες ορθάνοιχτες με σπασμένα τα λουκέτα... Κι εδώ το... θαύμα του Δήμου Αθηναίων... Έκανα ένα κύκλο... Πιάστηκε η ψυχή μου από την εγκατάλειψη... Δεν ανέβηκα στην ταράτσα, ενώ είχα πρόσβαση. Σκόπιμα. Δεν ήθελα να τη χαλάσω στα ζευγαράκια που βρήκαν απάγκιο, εκεί...

Έφυγα και πήρα το δρόμο για το Λόφο Κολωνού. Τελευταίο σταθμό για σήμερα... Άλλη μια ομορφιά στο κέντρο της Αθήνας... Ευτυχώς εδώ το καφέ λειτουργεί, κοντά ένα αιώνα τώρα... Από τον παππού στον εγγονό... Ο Καπράλος είναι εγγύηση. Έχει ωραία μουσική, απαλή, που γίνεται ένα με τα τζιτζίκια που μου θύμισαν τους ελαιώνες της Κρήτης όπου έδιναν ρεσιτάλ. Τελικά διαπίστωσα ότι και τα πεύκα τα προτιμούν οι καλοκαιρινοί τραγουδιστάδες. Δέντρο να 'ναι κι ότι να 'ναι.

Πίνω το καφεδάκι μου, ένα σκέτο ελληνικό και γράφω αυτές τις αράδες... Είναι πολύ ωραίο το περιβάλλον... Έχει καμιά δεκαριά παρέες τριγύρω που έχουν έρθει να πάρουν λίγο από τη δροσιά του Λόφου... Και όντως κατά τις 9 που έχει αρχίσει να νυχτώνει, φυσάει κι ένα δροσερό αεράκι που κάνει τη ζωή στην Αθήνα πιο υποφερτή...

Τελικά καλή ιδέα ήταν να κάνω μια βόλτα στα πέριξ, έστω και μόνος μου. Τη χάρηκα και με το παραπάνω...