Και οι τρεις φωτογραφίες που κοσμούν τη σημερινή ανάρτηση μου είναι από το χωριό Ελληνικό, τραβηγμένες το απόγευμα την ώρα που πήγαινα στο γήπεδο να δω τον φιλικό αγώνα μεταξύ Κομητών – Κοπριτών, όπου οι πρώτοι υπέστησαν συντριπτική ήττα...

Αυτό το δέντρο με τα υπέροχα ανθάκια που δεν ξέρω πώς το λένε και η πάνω φωτογραφία μου άρεσαν πολύ... Σπίτια με τέτοιο πράσινο δεν τα βλέπεις και κάθε μέρα. Τα “σκλάβωσα” λοιπόν με τη μηχανή μου. Δεν είναι υπέροχα; Εμένα έτσι μου φαίνονται...

Εδώ η φύση, δυο βήματα έξω από το χωριό πηγαίνοντας για να δω τον αγώνα. Κίτρινο και πράσινο, ατέλειωτα χρώματα που κάνουν τον καμβά της φύσης ακόμα πιο όμορφο. Όπως και να το δεις...

Αυτό που μ' αρέσει στο χωριό είναι το βράδυ να κοιτάζω τον έναστρο ουρανό και να θαυμάζω το σύμπαν και τον δημιουργό του... Είναι κάτι υπέροχο που μας το κρύβουν τα φώτα της πόλης και μας λείπει...

Ένα δεύτερο είναι το πρωινό ξύπνημα από τα τιτιβίσματα των πουλιών. Συνήθως έτσι συμβαίνει... Το βιολογικό μου ρολόι έχει ρυθμιστεί να κοιμάμαι νωρίς και να ξυπνάω επίσης νωρίς. Θα 'ναι και που μεγαλώνω, κι αυτό, έχω παρατηρήσει ότι το έχουν κάπως αναπτυγμένο οι ηλικιωμένοι... Ξαφνικά σαν να μη θέλουν να κοιμηθούν πολύ, σα να “πιέζουν” τον εαυτό τους να ζήσουν, επειδή ο χρόνος της παραμονής τους στη γη λιγοστεύει σαν την άμμο στην κλεψύδρα.

Να ξυπνάς λοιπόν από τα πουλιά είναι ασφαλώς υπέροχο... Να φτιάχνεις καφέ και να απολαμβάνεις την ανατολή του ήλιου που ροδίζει στο ξημέρωμα του με τις σκέψεις ώριμες να “πέσουν” στο χαρτί και να καταγραφούν... Δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα... Αν κάτι μ' αρέσει πολύ εδώ στο διαδίκτυο είναι ακριβώς αυτή δυνατότητα να μοιραστείς τα πράγματα που έχεις μέσα σου με άλλους ανθρώπους από διαφορετικά μήκη και πλάτη της γης...

Εγώ, τουλάχιστον αυτό κάνω στο δικό μου Site και το κάνω μ' έναν τρόπο που με γεμίζει... Κρατάω μια βασική αρχή της δημοσιογραφίας και προσπαθώ να κινούμαι σ' αυτή την ευθεία: Πρώτα ζω και μετά γράφω...

Είναι μοναδική αυτή η ώρα... Γεμίζει η ψυχή. Ηρεμεί το πνεύμα... Το χωριό κοιμάται ακόμα. Τίποτα δεν κυκλοφορεί στους δρόμους. Που και που, από μακριά ακούγεται ένα κοκόρι, σήμα κατατεθέν ότι ξημερώνει... Ο ουρανός είναι καθαρός. Ζέστη θα 'χει και σήμερα...

Κάνω τα πρώτα μου σχέδια: Να πάω αργότερα που θα σηκωθεί ημέρα, μια βόλτα έξω από το χωριό, στη φύση, να γράψω στο βίντεο με το κινητό μου, μερικές ανοιξιάτικες εικόνες και να τις μοιραστώ μαζί σας, μέσα από δω...

Είπαμε, στο χωριό το έχεις αυτό το πλεονέκτημα. Να ηρεμεί ο νους να μπαίνει σε τάξη η ψυχή και τα θέλω της. Να χαλαρώνεις και να ζεις το κάθε λεπτό...

Αυτό θέλω κι αυτό προσπαθώ. Οι αλλαγές είναι συνυφασμένες με τον ανθρώπινο χαρακτήρα. Κάπου ενώνονται, κάπου μπερδεύονται, κάπου χάνονται... Χρειάζεται συχνά να ξαναβρίσκουμε το μότο και να τα κάνουμε όλα από την αρχή...

Πώς κάνουν συχνά ριστάρτ στο κομπιούτερ; Ένα τέτοιο πράγμα, ας πούμε, σε ότι αφορά τον ανθρώπινο οργανισμό, χρειάζεται. Να αποφορτιστούμε από ότι έχουμε μέσα μας. Και το κρατάμε ως ασφάλεια ακριβά φυλαγμένο από τα μάτια του κόσμου.

Άμα ξυπνάς με το τιτίβισμα των πουλιών και η μέρα δεν έχει σηκωθεί ακόμα, είναι φυσικό τέτοιες σκέψεις (κι άλλες...) να σου 'ρχονται στο μυαλό...

Πρωί φύγαμε, 10 παρά... Παρ' όλα αυτά είχε κίνηση. Ο κόσμος έχει ανάγκη να βγει από την πόλη. Και η άνοιξη αυτή την εποχή είναι στο φόρτε της. Το βλέπεις έντονα στην επαρχία...

Η μάνα του Ρήγα, του γάτου μας... Η Τζούλη. Έχει γεννήσει πριν λίγες μέρες, πέντε γατάκια. Οι πρώτες φωτογραφίες της, ανέβηκαν στο Fecebook. Και έκαναν θραύση είναι αλήθεια...

Το ταξίδι ήταν γενικά καλό. Σε κάποιες στιγμές είχαμε κίνηση, ύστερα αυτή ισορρόπησε.

Στα διόδια της Ελευσίνας εί δαμε “Χρυσαυγίτες”, το ίδιο και στην Τρίπολη. Δεν έδιναν τίποτα. Ή μάλλον μοίραζαν ένα φυλλάδιο που δεν πήραμε. Κρατούσαν όμως με καμάρι την ελληνική σημαία και όλοι, κορίτσια κι αγόρια φορούσαν κάτω παντελόνι στρατιωτικό και πάνω κοντομάνικη μαύρη μπλούζα με τα διακριτικά της “Χρυσής Αυγής”.

Τα έχουμε δει όλα στα διόδια. Ανθρώπους να δίνουν διαφημιστικά, εφημερίδες, να τα κρατάνε ανοιχτά για να περνάει ελεύθερα ο κόσμος, αλλά άνθρωποι που κρατάνε την ελληνική σημαία μόνο, πρώτη φορά βλέπαμε. Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω σε τι βοηθούσε τη συγκεκριμένη πολιτική οργάνωση. Και, κυρίως, τι πίστευαν ότι εξυπηρετούσε αυτή η κίνηση τους, αν έδιναν κάποιο μήνυμα κ.λπ.

Ας είναι... Η μέρα ήταν όμορφη και δεν υπήρχε κανένας λόγος να μου τη χαλάσουν... Δεν τα κατάφεραν...

Σταθήκαμε δυο τρεις φορές στη διαδρομή. Ο Ρήγας όχι μόνο δεν αγαπά τα ταξίδια, αλλά δεν τα αντέχει κιόλας, ο καημένος... Το στόμα του είχε γέμισε σάλια... Στο δε Μαίναλο, η διαδρομή μετά την Τρίπολη μέχρι το Ελληνικό Αρκαδίας, όσο όμορφη ήταν για μας μέσα από τα έλατα, τόσο δύσκολη ήταν γι' αυτόν με τις στροφές...

Κοντά τέσσερις ώρες μας πήρε η διαδρομή. Είπαμε λόγω Ρήγα η ταχύτητα ήταν πιο χαμηλή. Στο Ελληνικό δοκιμάσαμε το WiFi από το σπίτι του Γιώργο. Ελπίζω να δουλέψει και να με εξυπηρετήσει στις αναρτήσεις μου. Θα φανεί τις επόμενες μέρες. Αυτό που εγώ ήθελα μετά το μεσημεριανό φαγητό ήταν να ξαπλώσω λίγο να ξεκουραστώ. Θα πρέπει να τον ψιλοπήρα κιόλας.

Στις 5 σηκώθηκα. Έφτιαξα ένα καφεδάκι και κάθισα στη βεράντα. Παρόλο που κάποια σύννεφα αρχίζουν να φαίνονται στον ουρανό η μέρα ήταν ζεστή... Μια μάλλινη πλεκτή ζακέτα μου φαίνεται βαριά για να τη ρίξω πάνω μου καθώς γράφω...

Ο Γιώργος πήρε το λάστιχο κι άρχισε να ποτίζει. Η Τζούλη, η μαμά του Ρήγα γέννησε ξανά, πριν λίγες μέρες, πέντε κουτσούβελα που έχουν ακόμα τα ματάκια τους κλειστά...

Είναι ήσυχα στο χωριό... Δεν ακούγεται τίποτα... Μόνο ο ήχος του νερού από το Γιώργο που ποτίζει... Και πίσω του τα πουλιά που τιτιβίζουν. Να, ένας σοβαρός λόγος που ήθελα να φύγω μερικές μέρες από την Αθήνα...

Τετάρτη στην πλατεία Κλαυθμώνος στην Πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ – ΕΚΑ. Δείτε το μόνοι σας και βγάλτε τα συμπεράσματα σας...

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 04/05/2013

Ένα στοιχείο που έχει μέσα της η Πρωτομαγιά είναι η ενότητα, η δυνατότητα δηλαδή να μπορούν όλοι μαζί οι εργαζόμενοι να γιορτάζουν και να τιμούν τους νεκρούς της τάξης τους, αναδεικνύοντας διαχρονικά τους αγώνες και τις κατακτήσεις... Λυπάμαι, αλλά αυτό που έζησα φέτος στο κέντρο της Αθήνας δεν είχε τίποτα, μα τίποτα από αυτό.

Θεώρησα αυτονόητη την υποχρέωση μου ως εργαζόμενου να πάω στη συγκέντρωση... Διάλεξα κιόλας να ακολουθήσω αυτή των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ – ΕΚΑ. Αν μη τι άλλο έδινε την αίσθηση της ενότητας και υπέθεσα πως οι καιροί ευνοούν τη μαζικότητα και σε συνάρτηση με την απελπισία των Μνημονίων, θα οδηγούσαν πολλούς ανθρώπους στην απόφαση να συστρατευθούν, έστω για μια μέρα, με αφορμή την Εργατική Πρωτομαγιά...

Το πόσο λάθος έκανα το διαπίστωσα όταν πήγα... Στην πλατεία Κλαυθμώνος δεν ήταν ούτε 100 άνθρωποι. Η εξέδρα άδεια και οι λιγοστοί παρευρισκόμενοι είχαν πιάσει στασίδι στον ίσκιο ή ένα τραπέζι στα καφέ της πλατείας για... ουζάκι... Η αλήθεια είναι πως ο ανοιξιάτικος ήλιος ήταν πολύ δυνατός, ανυπόφορος...

Χρειάστηκε να έρθουν τα μπλόκα του ΣΥΡΙΖΑ για να γεμίσει η Σταδίου από κόσμο. Και τότε βγήκε η Σέβη Σαλουφάκου από το ΕΚΑ για την κεντρική ομιλία και στη συνέχεια διαβάστηκε το ψήφισμα των συγκεντρωμένων που περιείχε τα προβλήματα των εργαζομένων προς διεκδίκηση.

Ύστερα ξεκίνησε η πορεία για το Σύνταγμα... Παρακολουθούσα από δημοσιογραφικό ενδιαφέρον όλη αυτή τη διαδικασία. Οι συγκεντρωμένοι έφτασαν στο ύψος της οδού Αμερικής και αντί να συνεχίσουν ευθεία, έστριψαν αριστερά για να “πιάσουν” Πανεπιστημίου κι από εκεί να φτάσουν στην πλατεία Συντάγματος. Η απορία μου λύθηκε νωρίς καθώς πηγαίνοντας στο Σύνταγμα από τη Σταδίου “έπεσα” πάνω σε ΚΚΕέδες γνωστούς μου που... έφευγαν. Είχε τελειώσει η συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στον ίδιο χώρο...

Λίγο αργότερα έφταναν από τη Σταδίου άλλοι συγκεντρωμένοι από το Μουσείο ή από τα Χαυτεία. Και λίγο πιο μετά κι άλλοι... Και κάθε ομάδα ήταν μεν στην πλατεία, αλλά σε άλλο σημείο.

Η καρδιά μου γέμισε θλίψη. Αν δεν μπορούμε για τόσο απλά πράγματα να συνεννοηθούμε, ως εργαζόμενοι, δεν υπάρχει η παραμικρή ελπίδα να παλέψουμε οργανωμένα ενάντια στην τρόικα, τους δανειστές μας και στους εδώ διαχειριστές της εξουσίας. Πραγματικά, καμιά ελπίδα...

Δεν είναι δυνατόν να βιώνουμε ως λαός τα χειρότερα που μπορεί να μας συμβούν και να μην έχουμε τη δυνατότητα να βρούμε κοινούς τόπους, τουλάχιστον στα αυτονόητα, όπως είναι η Πρωτομαγιά.

Το ζύγισα πολύ πριν γράψω αυτό το κομμάτι. Ξέρω πως κάποιοι που με εκτιμούν θα στεναχωρηθούν με τις διαπιστώσεις μου. Λυπάμαι, αλλά αυτή είναι η αλήθεια μου. Μια αλήθεια μέσα από όσα είδα και έζησα και όχι γενικώς και αορίστως, όχι μέσα από διηγήσεις τρίτων...

Μια μόνο σπίθα ελπίδας υπάρχει: Να αλλάξει αυτό: Να ζήσω να δω ενωμένους τους ανθρώπους, πέρα από πολιτικά κόμματα και τακτικές... Αυτό δηλαδή που τους αξίζει... Ενωμένους απέναντι στα πραγματικά προβλήματα...

• Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευτεί αύριο στη στήλη μου “Επισημάνσεις” στην εβδομαδιαία εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ.

Είκοσι λεπτά μετά την καθορισμένη ώρα συνάντησης στο πρωτομαγιάτικο κάλεσμα στην πλατεία Κλαυθμώνος. Άδεια η εξέδρα απ' όπου θα μιλούσαν...

Μπροστά στη Βουλή των Ελλήνων. Έχουν ήδη αποχωρήσει οι... πρωινοί του ΠΑΜΕ και έρχονται οι επόμενοι...

Εικόνες απεργιακές εργαζομένων. Τα πανό, οι ντουντούκες, τα συνθήματα... Κάπως έτσι ήταν πάντα...

Πλατεία Συντάγματος, μπροστά στο ξενοδοχείο “Μεγάλη Βρετανία”. Σαν υποχρέωση μου φάνηκε. Και δεν μου άρεσε...

Στην πλατεία Κλαυθμώνος, όταν προστέθηκαν και τα μπλοκ του ΣΥΡΙΖΑ που ήρθαν από τα Χαυτεία. Φάνηκε αμέσως ο κόσμος....

Πορεία προς τη Βουλή μετά τις ομιλίες στην πλατεία Κλαυθμώνος. Η φωτογραφία είναι από την οδό Σταδίου καθώς οι απεργοί έχουν ξεκινήσει για τη Βουλή.

Ο Αλέξανδρος Παναγούλης με τη δημοσιόγραφο Οριάνα Φαλάτσι που υπήρξε και σύντροφος της ζωής του. Η ίδια έγραψε μετά το θάνατο του ένα μοναδικό βιβλίο γι' αυτόν.

Την Πρωτομαγιά του 1976 ο Αλέκος Παναγούλης, ο οποίος συνέδεσε το όνομά του με την ηρωική πράξη της απόπειρας δολοφονίας του δικτάτορα Γεωργίου Παπαδόπουλου, βρήκε τον θάνατο σε ένα περίεργο αυτοκινητιστικό δυστύχημα, τα αίτια του οποίου παραμένουν μέχρι σήμερα αδιευκρίνιστα.

Τι ξέρουμε γι' αυτόν; Αξίζει να θυμόμαστε τέτοιους ανθρώπους...

Ο Αλέξανδρος Παναγούλης γεννήθηκε στην Γλυφάδα. Δευτερότοκος γιος της Αθηνάς Κακαβούλη και του Βασιλείου Παναγούλη, αξιωματικού του στρατού ξηράς. Αδερφός του Γεωργίου Παναγούλη, θύματος του καθεστώτος των Συνταγματαρχών, και του Ευσταθίου Παναγούλη, μετέπειτα πολιτικού άνδρα. Από την πλευρά του πατέρα του κατάγεται από την Δίβρη (Λάμπεια) Ηλείας και από την πλευρά της μητέρας του από το Σύβρο Λευκάδας. Εξαιτίας της κατοχής από τις δυνάμεις του Άξονα, ο Α. Παναγούλης πέρασε μέρος της παιδικής του ηλικίας στη Λευκάδα. Σπούδασε στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο στην Σχολή Μηχανολόγων-Ηλεκτρολόγων. 
Πνεύμα ελεύθερο και δημοκρατικό, ο Αλέξανδρος Παναγούλης εντάχθηκε από νεαρή ηλικία στις κεντρώες πολιτικές δυνάμεις του τόπου: στην Ένωση Κέντρου (Ε.Κ.) του Γεωργίου Παπανδρέου.

Συγκεκριμένα ο Α. Παναγούλης εντάχθηκε στην οργάνωση της νεολαίας του κόμματος – Οργάνωση Νέων της Ένωσης Κέντρου (Ο.Ν.Ε.Κ.) που μετονομάζεται στη συνέχεια σε Ελληνική Δημοκρατική Νεολαία (Ε.ΔΗ.Ν.) – για να αναλάβει μετά την μεταπολίτευση την προεδρία της στις 3 Σεπτεμβρίου του 1974.

Ο Αλέξανδρος Παναγούλης συμμετείχε ενεργά στον αγώνα για την επαναφορά της δημοκρατίας και εναντίον του στρατιωτικού καθεστώτος του Γ. Παπαδόπουλου (1967-1974). Λιποτάκτησε από το στράτευμα και ίδρυσε την οργάνωση Εθνική Αντίσταση. Αυτοεξορίστηκε στην Κύπρο για να καταστρώσει σχέδιο δράσης. Εκεί έρχεται σε επαφή με τους πολιτικούς άνδρες του τόπου, όπως ο Πολύκαρπος Γιωρκάτζης, με σκοπό να τους ζητήσει να συνδράμουν στην αντίσταση. Επανέρχεται στην Ελλάδα και μαζί με στενούς του συνεργάτες σχεδιάζει την απόπειρα δολοφονίας του δικτάτορα Παπαδόπουλου την 13η Αυγούστου 1968 κοντά στη Βάρκιζα. Αποτυγχάνει και συλλαμβάνεται.

Όπως σημειώνει η Οριάνα Φαλάτσι στην συνέντευξη της με τον Αλέξανδρο Παναγούλη μετά την απελευθέρωση του, η πράξη του ήταν μια πολιτική πράξη εναντίον της δικτατορίας. Η Φαλάτσι αναφέρει τον Α. Παναγούλη ως εξής: Δεν επιδίωξα να σκοτώσω έναν άνθρωπο. Δεν είμαι ικανός να σκοτώσω έναν άνθρωπο. Επιδίωξα να σκοτώσω έναν τύραννο. 

Μετά από μερόνυχτα συνεχούς βασανισμού, οδηγείται ημιθανής στο νοσοκομείο και κατόπιν δικάζεται από το Στρατοδικείο στις 3 Νοεμβρίου 1968 και καταδικάζεται δις εις θάνατον, μαζί με άλλα μέλη της Εθνικής Αντίστασης, στις 17 Νοεμβρίου 1968. Μεταφέρεται στην Αίγινα για την εκτέλεση η οποία όμως ματαιώθηκε χάρη στις πιέσεις της διεθνούς κοινότητας και αφού προσπάθησαν να πείσουν τον Παναγούλη να υπογράψει για να του δοθεί χάρη. Στις 25 Νοεμβρίου 1968 ο Παναγούλης μεταφέρθηκε από την Αίγινα στις Στρατιωτικές Φυλακές του Μπογιατίου (Σ.Φ.Μ.), όπου και του επιβλήθηκε η «ποινή του εντοιχισμού» όπως λέει ο ίδιος. Από εκεί δραπετεύει στις 5 Ιουνίου 1969, συλλαμβάνεται όμως εκ νέου και οδηγείται προσωρινά στο στρατόπεδο στου Γουδή για να μεταφερθεί μετά από ένα μήνα και πάλι στις φυλακές Μπογιατίου.

Εκεί τον περιμένει η απομόνωση σε κελί που το έφτιαξαν ειδικά για τον Παναγούλη και ήταν σαν αντίγραφο τάφου. Επιχειρεί να δραπετεύσει αρκετές φορές ανεπιτυχώς. Γράφει ποιήματα ως διέξοδο. Συνεχίζει να γράφει ακόμα και όταν του κατάσχουν κάθε γραφική ύλη χρησιμοποιώντας για μελάνι το αίμα του και για χαρτί τους τοίχους του κελιού-τάφου του.

Ο Α. Παναγούλης σύμφωνα με ορισμένους αρνείται την πρόταση απονομής χάριτος που του προσέφερε η χούντα. Τον Αύγουστο του 1973 – μετά από τεσσεράμισι σχεδόν χρόνια φυλάκισης – απελευθερώθηκε βάση της γενικής αμνηστίας που απένειμε το καθεστώς των συνταγματαρχών στους πολιτικούς κρατούμενους, κατόπιν της αποτυχημένης προσπάθειας του Γ. Παπαδόπουλου να φιλελευθεροποιήσει το καθεστώς του. Αυτοεξορίζεται εκ νέου, αυτή τη φορά στην Φλωρεντία της Ιταλίας, για να επαναδραστηριοποιηθεί στην αντίσταση, ουσιαστικά όμως συνεχίζει την αντίσταση στην Ελλάδα ερχόμενος κρυφά όπου και οργανώνει ομάδες αντίστασης.

Στην μεταπολίτευση ο Αλέξανδρος Παναγούλης εκλέγεται βουλευτής της Β΄ Αθηνών με την Ένωση Κέντρου-Νέες Δυνάμεις (Ε.Κ.-Ν.Δ., σήμερα Ε.ΔΗ.Κ.), στις εκλογές της 17ης Νοεμβρίου 1974. Επιδιώκει την απομόνωση των πολιτικών που συνεργάστηκαν με το δικτατορικό καθεστώς της Χούντας και εξαπολύει σωρεία καταγγελιών. Λίγο μετά την εκλογή του έρχεται σε ρήξη με την ηγεσία του κόμματος του γιατί είχε συγκεντρώσει στοιχεία για τη συνεργασία του Δημήτρη Τσάτσου με το χουντικό καθεστώς, με συνέπεια να αρνηθεί να συνυπάρξει με τον «προδότη» στο ίδιο κόμμα και παραιτείται. Παρέμεινε όμως στη Βουλή των Ελλήνων ως ανεξάρτητος βουλευτής. Επιμένει στις καταγγελίες του και έρχεται σε ανοιχτή αντιπαράθεση με τον Υπουργό Εθνικής Αμύνης, Ευάγγελο Αβέρωφ και τον Δημήτρη Τσάτσο. Δέχθηκε πολιτικές πιέσεις αλλά και απειλές για τη ζωή του για να αποσύρει τις καταγγελίες του, όπως διαρρήξεις στο πολιτικό του γραφείο, μηνύματα που του άφηναν άγνωστοι κλπ. 

Σκοτώνεται την πρωτομαγιά του 1976 σε ηλικία 38 ετών κατόπιν τροχαίου ατυχήματος στην λεωφόρο Βουλιαγμένης (το αυτοκίνητό του πήγε και έπεσε σε υπόγειο κατάστημα επί της λεωφόρου κάθετα στην πορεία), λίγες μέρες πριν την αποκάλυψη των φακέλων σχετικά με τα όργανα ασφαλείας της Χούντας (Φάκελος ΕΣΑ). Η αποκάλυψη των φακέλων, που δεν έλαβε χώρα ποτέ, λέγεται ότι περιείχε αδιαμφισβήτητες αποδείξεις εις βάρος ορισμένων πολιτικών που συνεργάστηκαν με την χούντα. Κατά πολλούς, το τροχαίο ατύχημα είχε στηθεί για να θέσει τον Αλέξανδρο Παναγούλη εκτός μάχης και να εξαφανίσει τις αποδείξεις που είχε υπό την κατοχή του. Δεν έχει παρουσιαστεί ωστόσο μέχρι σήμερα κανένα τεκμήριο για όλες αυτές τις εικασίες.

Δείτε σ' αυτό το βίντεο μια εκπομπή - αφιέρωμα της ΕΡΤ για τον αγωνιστή Αλέκο Παναγούλη, έντεκα χρόνια, τότε, από το θάνατο του...

Κλασικά με Παντελή Θαλασσινό από το τραγούδι για το μήνα Μάη που μόλις μπήκε στη ζωή μας, από το δίσκο τους “Καλαντάρι”. Κάθε μήνα έχει τον τρόπο να μας παίρνει από το χέρι και να μας οδηγεί στους δικούς τους όμορφους δρόμους... Δεν είναι τυχαίο που τον έχουμε μόνιμα στη μπάρα δεξιά...

Γίνεται Πρωτομαγιά χωρίς Σαββόπουλο; Δε γίνεται... Οι στίχοι του τραγουδιού είναι μοναδικοί. Δείτε λίγο: “Μέσα απ' τη ζέστα του σφαγείου και με στεφάνια δροσερά, Θ' ανταμωθούμε μια τρελή πρωτομαγιά, Και το πλυμένο σώμα πίσω απ' τα λουλούδια θα ενωθεί, Σαν ζαλιστούμε απ' των χορών μας το κρασί, Σε παραλίες σκουπιδοτόπων με κασετόφωνα κι εγώ, Μια πολιτεία σωριασμένη έχω σκοπό, Όλα είναι τόσο τρομαγμένα μα τ' αγαπάω ο φτωχός, Δώσ' μου τα λόγια επιτέλους να μην είμαι μοναχός”.

Μια κάπως αλλιώτικη Πρωτομαγιά με τη Λένα Πλάτωνος... Χαρούμενο τραγούδι, αλλά μελαγχολικό. Αυτή όμως είναι η γοητεία της Λένας... Να μιλάει χαρούμενα για τη μοναξιά... Πόσοι μπορούν να το κάνουν αυτό πράξη ζωής; Αναρωτηθήκατε ποτέ, αλήθεια;

Ακούστε κι αυτή την Πρωτομαγιά από τη Λιζέτα Καλημέρη... Είναι από το cd της “Του έρωτα και τ' ουρανού”(2004) “Αχ πουλάκια μην το πείτε, έρμαιο είναι η ψυχή, κι η τύψη προσποιείται, στην πέτρα ανθίζει το κλαρί, να ξεμυτάει η αλήθεια, από καημού χωματερή, σαν πρόσωπο χωρίς ψιμύθια. Τα ήπια με τ`αγόρια, που στραγγίξαν του τρελού την παρηγόρια, του Μάη πρώτη μέρα, κι άρπαξέ με πάλι αέρα να φιλιώνω στο χαμό, να πίνω με τ`αγόρια που στεφάνι φόρεσαν, την κατηγόρια, ανάθεμα την ώρα, που με παίρνεις κατηφόρα και μισώ τον λυτρωμό”.

Κι ένα χορευτικό τραγούδι με την Ελένη Βιτάλη για την Πρωτομαγιά... Να θυμηθούμε πως κάποτε τέτοιες μέρες που τα πράγματα ήταν καλύτερα, κάποιοι είχαν την... πολυτέλεια να γλεντούν σαν άνθρωποι τις καλές τους στιγμές...