ΟΠΩΣ ΤΟ ΑΦΗΓΗΘΗΚΕ Ο ΑΪΖΑΪΑ ΑΝΤΑΓΚΜΠΟΝΑ

Με μια ανατολή ηλίου από τη Ζαγορά Πηλίου και με ανθισμένα λουλούδια που παραπέμπουν στο Μάη που αύριο έρχεται στη Ζωή μας, εικονογραφούμε αυτό το κομμάτι. Και τα δυο δημιουργήματα του αληθινού Θεού για τις αισθήσεις μας. Για να απολαμβάνουμε τη ζωή, όχι να ζούμε απλά…

Μεγάλωσα στην Ακούρε της Νιγηρίας. Η οικογένειά μου καλλιεργούσε γλυκοπατάτες, μπανάνες, κασσάβα και κακάο. Ο πατέρας μου δεν ήθελε να πάω στο σχολείο. Μου έλεγε: «Εσύ είσαι αγρότης. Κανένας δεν θα σου ζητήσει ποτέ να διαβάσεις γλυκοπατάτες».

Εντούτοις, εγώ ήθελα να μάθω να διαβάζω. Τα απογεύματα στεκόμουν στο παράθυρο κάποιου σπιτιού και άκουγα ένα δάσκαλο που παρέδιδε ιδιαίτερα μαθήματα σε μερικά παιδιά. Αυτό γινόταν το 1940 όταν ήμουν περίπου 12 χρονών. Όταν με έβλεπε ο πατέρας των παιδιών, έβαζε τις φωνές και με έδιωχνε. Αλλά εγώ ξαναπήγαινα. Μερικές φορές δεν ερχόταν ο δάσκαλος, και τότε έμπαινα κρυφά στο σπίτι για να δω μαζί με τα παιδιά τα βιβλία τους. Μερικές φορές μου δάνειζαν τα βιβλία τους. Έτσι έμαθα να διαβάζω.

Γίνομαι Μέρος του Λαού του Θεού

Αργότερα απέκτησα μια Αγία Γραφή και τη διάβαζα τακτικά προτού πέσω για ύπνο. Κάποιο απόγευμα διάβασα το 10ο κεφάλαιο του Ματθαίου, το οποίο δείχνει ότι οι άνθρωποι θα μισούσαν και θα δίωκαν τους μαθητές του Ιησού.

Θυμήθηκα πως οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είχαν έρθει στο σπίτι μου και είχαν αντιμετωπίσει άσχημη μεταχείριση. Με συγκλόνισε το γεγονός ότι αυτοί οι άνθρωποι μπορεί να ήταν εκείνοι για τους οποίους είχε μιλήσει ο Ιησούς. Όταν ξαναήρθαν οι Μάρτυρες, πήρα ένα περιοδικό από αυτούς. Καθώς άρχισα να συναναστρέφομαι μαζί τους, έγινα αντικείμενο χλευασμού. Εντούτοις, όσο περισσότερο προσπαθούσαν να με αποθαρρύνουν οι άλλοι, τόσο πιο πολύ βεβαιωνόμουν ότι είχα βρει την αληθινή θρησκεία και χαιρόμουν για αυτό.

Εκείνο που με εντυπωσίαζε πραγματικά σε σχέση με τους Μάρτυρες ήταν πως, σε αντίθεση με τις υπόλοιπες θρησκευτικές ομάδες της περιοχής μου, δεν αναμείγνυαν τη λατρεία τους με τα έθιμα και τις παραδόσεις της τοπικής ειδωλολατρικής θρησκείας. Για παράδειγμα, μολονότι η οικογένειά μου ανήκε στην Αγγλικανική εκκλησία, ο πατέρας μου είχε ένα ιερό που ήταν αφιερωμένο στον θεό Ογκούν των Γιορούμπα.

Μετά το θάνατο του πατέρα μου, έπρεπε κανονικά να κληρονομήσω το ιερό. Δεν το ήθελα, όμως, διότι γνώριζα ότι η Αγία Γραφή καταδικάζει την ειδωλολατρία. Προόδευσα πνευματικά με τη βοήθεια του Ιεχωβά και, το Δεκέμβριο του 1954, βαφτίστηκα.

Χτυπάει η Λέπρα

Νωρίτερα τον ίδιο χρόνο, παρατήρησα κάποια διόγκωση και απώλεια της αίσθησης στα πόδια μου. Αν τυχόν περπατούσα πάνω σε αναμμένα κάρβουνα, δεν πονούσα. Έπειτα από λίγο καιρό, εμφανίστηκαν ερυθρωπά έλκη στο μέτωπο και στα χείλη μου. Ούτε εγώ ούτε η οικογένειά μου ξέραμε το πρόβλημα· νομίζαμε πως ήταν έκζεμα. Πήγα σε 12 βοτανοθεραπευτές αναζητώντας γιατρειά. Τελικά, ένας από αυτούς μας είπε ότι ήταν λέπρα.

Πόσο με συγκλόνισε αυτό! Ήμουν αναστατωμένος και δεν κοιμόμουν καλά. Είχα εφιάλτες. Αλλά η γνώση της Γραφικής αλήθειας και η εμπιστοσύνη στον Ιεχωβά με βοήθησαν να αποβλέπω στο μέλλον με σιγουριά.

Οι άνθρωποι έλεγαν στη μητέρα μου πως, αν πήγαινα σε κάποιο μάντη να προσφέρω θυσίες, θα βελτιωνόταν η υγεία μου. Αρνήθηκα να πάω, επειδή γνώριζα ότι κάτι τέτοιο θα δυσαρεστούσε τον Ιεχωβά. Οι φίλοι της μητέρας μου, καταλαβαίνοντας ότι είχα πάρει την απόφασή μου σε σχέση με αυτό το ζήτημα, της πρότειναν να πάρει ένα καρύδι από δέντρο κόλα και να αγγίξει με αυτό το μέτωπό μου. Κατόπιν θα το παρουσίαζε στο μάντη ο οποίος θα έκανε με αυτό θυσίες για χάρη μου. Δεν ήθελα να έχω καμιά σχέση με όλα αυτά και της το είπα. Τελικά, παραιτήθηκε από τις προσπάθειες να με αναμείξει στην ειδωλολατρική θρησκεία.

Όταν πήγα στο νοσοκομείο, η λέπρα είχε προχωρήσει αρκετά. Είχα έλκη σε όλο μου το σώμα. Στο νοσοκομείο μού έδωσαν φάρμακα, και σταδιακά το δέρμα μου επανήλθε στη φυσιολογική του κατάσταση.

Νόμιζαν πως Είχα Πεθάνει

Αλλά τα προβλήματά μου δεν είχαν τελειώσει. Το δεξί μου πόδι έπαθε σοβαρή μόλυνση, και το 1962 χρειάστηκε να κοπεί. Μετά την εγχείρηση, παρουσιάστηκαν επιπλοκές. Οι γιατροί δεν περίμεναν ότι θα ζούσα. Ένας λευκός ιεραπόστολος-ιερέας ήρθε για να με μεταλάβει. Δεν είχα δύναμη να μιλήσω, αλλά μια νοσοκόμα τού είπε πως ήμουν Μάρτυρας του Ιεχωβά.

Ο ιερέας μού είπε: «Θέλεις να αλλάξεις και να γίνεις Καθολικός για να πας στον ουρανό;» Αυτό με έκανε να γελάσω μέσα μου. Προσευχήθηκα στον Ιεχωβά να μου δώσει τη δύναμη να απαντήσω. Με μεγάλη προσπάθεια, κατάφερα να πω: «Όχι!» Ο ιερέας γύρισε την πλάτη και έφυγε.

Η κατάστασή μου επιδεινώθηκε τόσο πολύ ώστε το νοσηλευτικό προσωπικό νόμιζε πως είχα πεθάνει. Σκέπασαν το πρόσωπό μου με ένα σεντόνι. Δεν με πήγαν όμως στο νεκροτομείο, επειδή έπρεπε πρώτα να επιβεβαιωθεί ο θάνατός μου από κάποιο γιατρό ή νοσοκόμα. Κανένας γιατρός δεν είχε βάρδια και όλες οι νοσοκόμες είχαν πάει σε κάποιο πάρτι. Έτσι με άφησαν στο θάλαμο όλη τη νύχτα. Το επόμενο πρωί, όταν ο γιατρός έκανε επισκέψεις στους ασθενείς, κανείς δεν ήρθε στο κρεβάτι μου εφόσον ήμουν ακόμη σκεπασμένος και με νόμιζαν νεκρό. Τελικά, κάποιος παρατήρησε ότι το «πτώμα» κάτω από το σεντόνι κουνιόταν!

Τελικά συνήλθα και, το Δεκέμβριο του 1963, με μετέφεραν στο Λεπροκομείο Αμπεόκουτα στη νοτιοδυτική Νιγηρία. Έκτοτε ζω εκεί.

Το Κήρυγμά μου Φέρνει Εναντίωση

Όταν έφτασα, υπήρχαν περίπου 400 λεπροί στο ίδρυμα, και εγώ ήμουν ο μόνος Μάρτυρας. Έγραψα στην Εταιρία, και οι αδελφοί απάντησαν αμέσως ειδοποιώντας την Εκκλησία Ακόμοτζι να επικοινωνήσει μαζί μου. Έτσι, ποτέ δεν έχασα την επαφή με τους αδελφούς.

Μόλις πήγα στο ίδρυμα, άρχισα να κηρύττω. Αυτό δεν χαροποίησε τον τοπικό ιερέα, ο οποίος με ανέφερε στον εκπρόσωπο της κοινωνικής πρόνοιας που ήταν διευθυντής του οικισμού. Ο διευθυντής ήταν ένας ηλικιωμένος άντρας που είχε έρθει από τη Γερμανία. Μου είπε ότι δεν ήταν δουλειά μου να διδάσκω την Αγία Γραφή επειδή δεν είχα πάει σε σχολή ούτε είχα πτυχίο· εφόσον δεν είχα τα προσόντα, θα δίδασκα εσφαλμένα πράγματα στους ανθρώπους. Αν συνέχιζα, θα με έδιωχναν από το ίδρυμα και δεν θα μου παρείχαν ιατρική περίθαλψη. Δεν μου επέτρεψε να πω τίποτα σε απάντηση.

Στη συνέχεια έδωσε την οδηγία να μη μελετάει κανείς την Αγία Γραφή μαζί μου. Ως αποτέλεσμα, εκείνοι που είχαν δείξει κάποιο ενδιαφέρον σταμάτησαν να με πλησιάζουν.

Έθεσα το ζήτημα στον Ιεχωβά με προσευχή, ζητώντας σοφία και κατεύθυνση. Την επόμενη Κυριακή, πήγα στην εκκλησία των Βαπτιστών που υπήρχε στο ίδρυμα, μολονότι δεν συμμετείχα στις τελετουργίες. Σε κάποιο σημείο της συνάθροισης, οι παρόντες μπορούσαν να κάνουν ερωτήσεις. Σήκωσα το χέρι μου και ρώτησα: «Αν όλοι οι καλοί άνθρωποι πηγαίνουν στον ουρανό και όλοι οι κακοί πηγαίνουν κάπου αλλού, τότε γιατί το εδάφιο Ησαΐας 45:18 λέει ότι ο Θεός έκανε τη γη για να κατοικείται;»

Στην εκκλησία δημιουργήθηκε αρκετή αναστάτωση. Τελικά ο πάστορας, που ήταν ιεραπόστολος, είπε ότι δεν μπορούμε να κατανοήσουμε τις οδούς του Θεού. Τότε απάντησα εγώ ο ίδιος στην ερώτησή μου, διαβάζοντας εδάφια τα οποία δείχνουν ότι στον ουρανό θα πάνε 144.000 άτομα, ότι οι πονηροί θα εξαλειφθούν και ότι οι δίκαιοι άνθρωποι θα ζήσουν στη γη για πάντα. — Ψαλμός 37:10, 11· Αποκάλυψη 14:1, 4.

Όλοι χειροκρότησαν επιδοκιμάζοντας την απάντηση. Στη συνέχεια ο πάστορας είπε: «Χειροκροτήστε δεύτερη φορά επειδή αυτός ο άντρας κατέχει πραγματικά την Αγία Γραφή». Έπειτα από τη συνάθροιση, μερικοί με πλησίασαν και είπαν: «Εσύ ξέρεις περισσότερα από τον πάστορα!»

Συνεχίζουν τις Πιέσεις για την Εκδίωξή Μου

Αυτό ανέκοψε το διωγμό, και οι άνθρωποι άρχισαν πάλι να έρχονται για να μελετάμε την Αγία Γραφή. Εντούτοις, εξακολούθησαν να υπάρχουν εναντιούμενοι οι οποίοι πίεζαν το διευθυντή να με απομακρύνει. Περίπου ένα μήνα έπειτα από εκείνη τη λειτουργία, με φώναξε και μου είπε: «Γιατί συνεχίζεις να κηρύττεις; Στη χώρα μου οι άνθρωποι δεν συμπαθούν τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, και το ίδιο συμβαίνει και εδώ. Γιατί μου δημιουργείς προβλήματα; Δεν ξέρεις ότι μπορώ να σε διώξω;»

Απάντησα τα εξής: «Παππού, σε σέβομαι για τρεις λόγους. Πρώτον, επειδή είσαι μεγαλύτερος από εμένα, και η Αγία Γραφή λέει πως πρέπει να σεβόμαστε τα γκρίζα μαλλιά. Ο δεύτερος λόγος για τον οποίο σε σέβομαι είναι ότι άφησες τη χώρα σου για να βοηθήσεις εμάς εδώ. Ο τρίτος λόγος είναι ότι είσαι καλός, γενναιόδωρος και βοηθάς εκείνους που υποφέρουν. Αλλά με ποιο δικαίωμα πιστεύεις ότι μπορείς να με διώξεις; Ο πρόεδρος της χώρας δεν διώχνει τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Ο παραδοσιακός αρχηγός αυτής της περιοχής δεν μας διώχνει. Ακόμη και αν με πετάξεις έξω από αυτόν τον οικισμό, ο Ιεχωβά θα εξακολουθήσει να με φροντίζει».

Ποτέ δεν του είχα ξαναμιλήσει με τόσο ευθύ τρόπο, και διέκρινα ότι αυτό τον εντυπωσίασε. Έφυγε χωρίς να πει λέξη. Αργότερα, όταν κάποιος έκανε παράπονα για εμένα, εκείνος απάντησε απογοητευμένος: «Δεν ανακατεύομαι άλλο με αυτή την ιστορία. Αν σε ενοχλεί το κήρυγμα που κάνει, συζήτησέ το με τον ίδιο!»

Τάξη Εκμάθησης Ανάγνωσης και Γραφής

Εκείνοι που πήγαιναν στην εκκλησία των Βαπτιστών στον οικισμό συνέχισαν να εναντιώνονται στο κήρυγμα που έκανα. Κατόπιν μου ήρθε μια ιδέα. Πήγα στο διευθυντή και τον ρώτησα αν θα μπορούσα να οργανώσω μια τάξη εκμάθησης ανάγνωσης και γραφής. Όταν ρώτησε πόσα ήθελα ως αμοιβή, είπα ότι θα έκανα τα μαθήματα δωρεάν.

Μου παραχώρησαν μια αίθουσα, έναν πίνακα και κιμωλίες, και έτσι άρχισα να διδάσκω ανάγνωση σε μερικούς άλλους τρόφιμους. Είχαμε μαθήματα καθημερινά. Τα πρώτα 30 λεπτά δίδασκα ανάγνωση και κατόπιν αφηγούμουν και εξηγούσα μια ιστορία της Αγίας Γραφής. Στη συνέχεια, διαβάζαμε την αφήγηση από την Αγία Γραφή.

Στην τάξη υπήρχε και μια γυναίκα ονόματι Νιμότα. Αυτή είχε βαθύ ενδιαφέρον για τα πνευματικά πράγματα και έκανε διάφορες ερωτήσεις για τη θρησκεία τόσο στην εκκλησία όσο και στο τζαμί. Οι ερωτήσεις της δεν απαντήθηκαν εκεί, και έτσι ήρθε να ρωτήσει εμένα. Τελικά, αφιέρωσε τη ζωή της στον Ιεχωβά και βαφτίστηκε. Το 1966 παντρευτήκαμε.

Οι περισσότεροι από εκείνους που ανήκουν στην εκκλησία μας σήμερα έμαθαν να διαβάζουν και να γράφουν σε εκείνη την τάξη. Δεν ήμουν εγώ εκείνος που είχε τη σοφία να προτείνει εκείνα τα μαθήματα. Ασφαλώς, η ευλογία του Ιεχωβά ήταν φανερή. Κανένας δεν προσπάθησε να με σταματήσει να κηρύττω έπειτα από αυτό.

Μια Αίθουσα Βασιλείας στον Οικισμό

Την εποχή που η Νιμότα και εγώ παντρευτήκαμε, συναθροιζόμασταν τακτικά τέσσερα άτομα για να μελετάμε μαζί τη ΣΚΟΠΙΑ. Επί ένα χρόνο περίπου, συναθροιζόμασταν στο χώρο όπου καθάριζαν τις πληγές των λεπρών. Αργότερα, ο διευθυντής, με τον οποίο στο μεταξύ είχαμε γίνει φίλοι, μου είπε: «Δεν είναι καλό να λατρεύετε τον Θεό σας σε ένα θάλαμο θεραπείας».

Είπε ότι μπορούσαμε να κάνουμε τις συναθροίσεις μας σε μια άδεια παράγκα ξυλουργείου. Αργότερα, αυτή η παράγκα μετατράπηκε σε Αίθουσα Βασιλείας. Το 1992, με τη βοήθεια αδελφών από την πόλη, ολοκληρώσαμε αυτή την αίθουσα. Η αίθουσά μας είναι ένα κανονικό κτίριο — σοβατισμένο και βαμμένο, με τσιμεντένιο πάτωμα και γερή οροφή.

Κήρυγμα Ανάμεσα σε Λεπρούς

Εδώ και 33 χρόνια ο τομέας μου είναι το λεπροκομείο. Πώς είναι το κήρυγμα ανάμεσα σε λεπρούς; Εδώ στην Αφρική οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν ότι τα πάντα προέρχονται από τον Θεό. Έτσι, όταν προσβάλλονται από λέπρα, πιστεύουν ότι ο Θεός είναι κατά κάποιον τρόπο υπεύθυνος. Μερικοί στενοχωριούνται πολύ για την κατάστασή τους. Άλλοι θυμώνουν και λένε: «Μη μας μιλάτε εμάς για στοργικό και ελεήμονα Θεό. Αν ήταν έτσι, αυτή η αρρώστια θα εξαλειφόταν!» Τότε εμείς διαβάζουμε και αναλύουμε το εδάφιο Ιακώβου 1:13, το οποίο λέει: “Με κακά πράγματα ο Θεός δεν δοκιμάζει κανέναν”. Στη συνέχεια εξηγούμε για ποιο λόγο επιτρέπει ο Ιεχωβά να ταλαιπωρούν οι αρρώστιες τους ανθρώπους και στρέφουμε την προσοχή στην υπόσχεσή του σχετικά με μια παραδεισένια γη όπου κανένας δεν θα είναι άρρωστος. — Ησαΐας 33:24.

Πολλοί έχουν ανταποκριθεί ευνοϊκά στα καλά νέα. Από τότε που ήρθα σε αυτόν τον οικισμό, ο Ιεχωβά με έχει χρησιμοποιήσει για να βοηθήσω πάνω από 30 ανθρώπους —όλοι λεπροί— να φτάσουν στην αφιέρωση και στο βάφτισμα. Πολλοί έχουν επιστρέψει στο σπίτι τους μετά την αποθεραπεία τους ενώ ελάχιστοι έχουν πεθάνει. Τώρα έχουμε 18 ευαγγελιζομένους της Βασιλείας και περίπου 25 άτομα παρακολουθούν τακτικά τις συναθροίσεις. Δύο από εμάς υπηρετούμε ως πρεσβύτεροι και έχουμε ένα διακονικό υπηρέτη και έναν τακτικό σκαπανέα. Πόσο ευτυχισμένος νιώθω καθώς βλέπω τόσο πολλά άτομα να υπηρετούν τώρα πιστά τον Ιεχωβά σε αυτόν τον οικισμό! Όταν ήρθα εδώ, φοβόμουν πως θα ήμουν μόνος, αλλά ο Ιεχωβά με έχει ευλογήσει με θαυμάσιο τρόπο.

Χαρούμενος Επειδή Υπηρετώ τους Αδελφούς Μου

Έπαιρνα φάρμακα για τη λέπρα από το 1960 μέχρι και πριν από πέντε χρόνια περίπου. Τώρα είμαι εντελώς καλά, όπως και οι υπόλοιποι στην εκκλησία. Η λέπρα άφησε τα σημάδια της —έχασα το κάτω μέρος του ποδιού μου και δεν μπορώ να τεντώσω τα χέρια μου— αλλά η αρρώστια έχει θεραπευτεί.

Εφόσον έχω γίνει καλά, μερικοί αναρωτιούνται γιατί δεν φεύγω από τον οικισμό για να επιστρέψω στο σπίτι μου. Υπάρχουν αρκετοί λόγοι για τους οποίους μένω, αλλά ο βασικός είναι ότι επιθυμώ να συνεχίσω να βοηθώ τους αδελφούς μου εδώ. Η χαρά τού να φροντίζω τα πρόβατα του Ιεχωβά ξεπερνάει οτιδήποτε θα μπορούσε να μου προσφέρει η οικογένειά μου αν επέστρεφα κοντά τους.

Είμαι πολύ ευγνώμων που γνώρισα τον Ιεχωβά προτού μάθω ότι είχα λέπρα. Διαφορετικά, ίσως να είχα αυτοκτονήσει. Στο πέρασμα των ετών, υπήρξαν πολλές δυσκολίες και προβλήματα, αλλά εκείνο που με στήριξε δεν ήταν τα φάρμακα — ήταν ο Ιεχωβά. Όταν σκέφτομαι το παρελθόν, νιώθω χαρά· και όταν σκέφτομαι το μέλλον κάτω από τη Βασιλεία του Θεού, νιώθω ακόμη μεγαλύτερη χαρά.

• Αναδημοσίευση από τη ΣΚΟΠΙΑ 1/4/1998

Όντως, είναι πολύ υψηλές για την εποχή, οι θερμοκρασίες… Η άνοιξη σαν να έδωσε κιόλας το χέρι της στο καλοκαίρι… Πραγματικά έτσι το αισθανόμαστε αυτή την εποχή… Ίσως μάλιστα η ομορφιάς της να έγκειται στο γεγονός ότι κρατάει λίγο.


Έτσι ζούμε ή πρέπει να ζούμε την κάθε στιγμή… Σε ότι έχουμε επιλέξει να κάνουμε, καθημερινά στη ζωή μας. Κι αν επιλέξαμε να ντύσουμε με λουλούδια αυτό το σημείωμα, είναι επειδή εκτιμούμε που η εποχή το ζητά και το θέλει…


Κάθε στιγμή, κάθε λεπτό, ανακαλύπτουμε νέα πράγματα… Προσπαθούμε να τα ζήσουμε και συμμετέχουμε σε δράσεις που έχουν να κάνουν με όμορφα πράγματα. Έτσι θα κάνουμε και σήμερα παρέα με ανθρώπους που θέλουμε να γνωρίσουμε καλύτερα.


Κι εμάς, μας αρέσει να κάνουμε παρέα με αδελφούς μας, να ρωτάμε, να μαθαίνουμε, να απαντάμε… Αυτή είναι η ομορφιά μιας χαλαρής συζήτησης με ουσία. Λίγο πριν το φαγητό ή στη διάρκεια του. Και το μεσημέρι της Κυριακής ήταν πάντα ξεχωριστό…


Αυτό που έχω αντιληφθεί, όλα αυτά τα χρόνια της ζωής μου, είναι ότι δεν χρειάζονται πολλά πράγματα για να νιώσει κανείς καλά… Μόνο ανοιχτά αυτιά για να ακούς τους ανθρώπους κι ένα χαμόγελο που οδηγεί σε όμορφα μονοπάτια της συζήτηση,


Σε μια λεπτή κόκκινη γραμμή είναι όλη η ομορφιά… Τη ζεις , τη ρουφάς, ανασαίνεις κάθε στιγμή και προσπαθείς να κάνεις και τους άλλους γύρω σου να νιώσουν το ίδιο… Εύκολο; Όχι πάντα… Η ψυχολογία είναι το πιο δύσκολο πράγμα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε.


Αλλά δεν καταθέτουμε τα όπλα , δεν παραιτούμαστε… Στο κάτω – κάτω της γραφής, το ξέρουμε πως είναι δύσκολα τα πράγματα και χρειάζεται αγώνας για να έχουμε θετικά αποτελέσματα. Αλλά χαμογελάμε… Επειδή σήμερα είναι Κυριακή, μια μέρα πολύ ξεχωριστή…

Η είδηση είναι χθεσινή. Παρουσιάστηκε στα διεθνή και είμαι βέβαιος ότι θα την είδατε στην τηλεόραση ή από όποιο μέσο παρακολουθείται τις εξελίξεις... Το site από όπου αντλήσαμε τις δικές μας πληροφορίες είναι το http://www.news247.gr.  Εκείνο, χθες στις 12:37 παρουσίασε ως εξής τα πράγματα: "Ιστορική μέρα για Βόρεια και Νότια Κορέα: Τέλος ο πόλεμος, τέλος τα πυρηνικά"


Και εξηγούσε: Ο Βορειοκορεάτης ηγέτης Κιμ Γιονγκ- Ουν και ο πρόεδρος της Νότιας Κορέας Μουν Τζε- Ιν συμφώνησαν να εργαστούν από κοινού για την αποπυρηνικοποίηση της κορεατικής χερσονήσου και τη σύναψη ειρηνευτικής συμφωνίας που θα βάζει και τυπικά τέλος στον πόλεμο του 1953, για τον οποίο είχε υπογραφεί μόνο ανακωχή, κατά τη διάρκεια της πρώτης τους συνάντησης σήμερα, όπως ανακοίνωσε ο Κυανός Οίκος.


Στην κοινή δήλωση που υπέγραψαν οι δύο ηγέτες, κάνουν λόγο για μια "Κορεατική χερσόνησο ελεύθερη από πυρηνικά μέσα από την πλήρη αποπυρηνικοποίηση", δεσμευόμενοι ότι "δεν θα υπάρχει πια πόλεμος" καθώς ξεκίνησε "μια νέα εποχή ειρήνης" σύμφωνα με τα τοπικά και διεθνή πρακτορεία ειδήσεων.


Ανακοίνωσαν ακόμη τη λήξη κάθε "εχθρικής δραστηριότητας" ανάμεσά τους, την μετατροπή της "Αποστρατιωτικοποιημένης Ζώνης" ανάμεσά στις δύο χώρες, σε μία "Ζώνη Ειρήνης" για τους δύο λαούς, τον τερματισμό της προπαγάνδας, την πραγματοποίηση συνομιλιών με την συμμετοχή ΗΠΑ και Κίνας, την επανένωση οικογενειών που χωρίστηκαν στη διάρκεια του πολέμου, την κοινή συμμετοχή σε μεγάλες αθλητικές διοργανώσεις, κ.α.


Ο Κιμ και ο Μουν είχαν μια «σοβαρή, ειλικρινή» συνομιλία στη διάρκεια της κεκλεισμένων των θυρών συνάντησής τους που διήρκησε λίγο περισσότερο από μιάμιση ώρα, δήλωσε νωρίτερα ο εκπρόσωπος Τύπου του Νοτιοκορεάτη προέδρου, ο Γιουν Γιανγκ-Τσαν, στη διάρκεια συνέντευξης Τύπου από το χωριό Πανμουντζόμ στη μεθόριο μεταξύ των δύο χωρών.


Η εξέλιξη αυτή σημειώνεται ύστερα από πολλούς μήνες πολεμικών ιαχών και σκληρής ρητορικής ανάμεσα στις δύο πλευρές, αλλά και πριν από την επικείμενη συνάντηση του Κιμ Γιονγκ Ουν με τον Αμερικανό πρόεδρο, Ντόναλντ Τραμπ, στην οποία ο Λευκός Οίκος έχει εναποθέσει πολλές ελπίδες. Για χάρη της εικόνας φύτεψαν και ένα δέντρο, μαζί οι δυο ηγέτες...


Μια επισήμανση που μας θυμίζει όλο αυτό το σκηνικό. 1 Θεσσαλονικείς 5: 3,4 (Όταν θα λένε: «Ειρήνη και ασφάλεια!» τότε ξαφνική καταστροφή θα έρθει αμέσως πάνω τους όπως οι πόνοι της γέννας σε μια έγκυο, και δεν πρόκειται να ξεφύγουν. Αλλά εσείς, αδελφοί, δεν είστε στο σκοτάδι, ώστε η ημέρα να σας αιφνιδιάσει όπως θα αιφνιδίαζε κλέφτες)

Σ' αυτή την εποχή ζούμε... Όπου μια φιλοκυβερνητική εφημερίδα, το ΕΘΝΟΣ, πανηγυρίζει που η κυβέρνηση σχεδιάζει να… βάλει κανόνες στην αγορά εργασία! Για σκεφτείτε το λίγο...


Κι εμείς καλούμαστε από τη ΓΣΕΕ μ' αυτή την αφίσα που έχουν γεμίσει όλη την Αθήνα, από επαγγελματικά συνεργεία που πλήρωσαν για να το κάνουν να πάμε μαζί τους για να γιορτάσουμε την... Εργατική Πρωτομαγιά. Δουλευόμαστε;


Προφανώς δεν πήραν χαμπάρι γι' αυτήν την έρευνα... Οι σπουδαγμένοι νέοι μας έφυγαν στο εξωτερικό για να ζήσουν την επιστήμη τους με αξιοπρέπεια. Εδώ αποτελεί βαρίδι το όποιο πτυχίο. Μάλλον μόνο οι εγκάθετοι της ΓΣΕΕ δεν το γνωρίζουν... Το γράφημα είναι από την εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ.

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 28/04/2018

«Όλες οι επιχειρήσεις που έχουν μεγάλους στόχους, δυσκολεύονται πλέον στην Ελλάδα να βρουν τους κατάλληλους ανθρώπους». Αυτό ήταν το κίνητρο για την Transifex, σύμφωνα με όσα δηλώνει σε πρωινή αθηναϊκή εφημερίδα ο ιδρυτής και διευθύνων σύμβουλός της, για την πρωτοβουλία της εταιρείας να χορηγήσει μπόνους επαναπατρισμού ύψους 5.000 έως 10.000 ευρώ σε Έλληνες μηχανικούς πληροφορικής που θα προσλάβει.

Και η ερώτηση που αυθόρμητα τίθεται, μήπως είναι «μύθος» τα όσα επισημαίνονται και σε έρευνες διεθνών οργανισμών για το μεγάλο ποσοστό ανθρώπινου δυναμικού στην Ελλάδα που έχει υψηλή μόρφωση; Δεν λέμε ότι δεν υπάρχουν πλέον καθόλου κατάλληλα στελέχη. Ωστόσο, το τοπίο είναι πολύ διαφορετικό σε σύγκριση με τέσσερα-πέντε χρόνια πριν.

Νιώθουμε ανασφάλεια με το υπάρχον δυναμικό. Είχαμε “στοχεύσει” κάποια άτομα με σημαντικές δυνατότητες που εργάζονταν σε άλλες εταιρείες, αλλά κι αυτοί έφυγαν στο εξωτερικό. Στα προσόντα, άλλωστε, που ζητεί η εταιρεία για τη θέση μηχανικού λειτουργιών ανάπτυξης και υποδομής περιλαμβάνεται προηγούμενη εργασιακή εμπειρία, τουλάχιστον πέντε ετών στον κλάδο τεχνολογίας πληροφοριών (ΙΤ), κάτι που ένας νέος στην Ελλάδα της κρίσης και της ανεργίας μπορεί να μην έχει.

Στα σχέδια της εταιρείας είναι η πρόσληψη πέντε μηχανικών λογισμικού φέτος και δέκα το 2019 για να ενισχύσουν τα γραφεία της Transifex στην Ελλάδα, τη χώρα όπου εδρεύει το κομμάτι της έρευνας και ανάπτυξης των προϊόντων. Σήμερα, η Transifex απασχολεί 34 υπαλλήλους, εκ των οποίων 20 στην Ελλάδα. Εκτιμάται ότι συνολικά θα δοθούν πάνω από 1,3 εκατ. ευρώ για μισθοδοσία των Ελλήνων υπαλλήλων μέχρι το 2019.

Σύμφωνα με τις τελευταίες διαθέσιμες εκτιμήσεις της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής (ΕΛΣΤΑΤ), την περίοδο 2009 - 2016 ο αριθμός των εξερχόμενων μεταναστών από την Ελλάδα, που στη συντριπτική τους πλειονότητα πρόκειται για Έλληνες, ανήλθε σε 762.609 άτομα. Από αυτούς 434.942 άτομα ή το 57% ανήκουν στις ηλικιακές ομάδες από 20 έως 39 ετών, με την πολυπληθέστερη να είναι αυτή, από 25-29 ετών (150.986 άτομα).

Όπως είναι γνωστό η εταιρία Transifex ιδρύθηκε στην Πάτρα το 2012 και πλέον διαθέτει γραφεία στην Αθήνα και τη Σίλικον Βάλεϊ. Στο μετοχικό της κεφάλαιο συμμετέχουν γνωστά κεφάλαια επιχειρηματικών συμμετοχών τα οποία έχουν επενδύσει συνολικά το ποσό των 7 εκατ. δολαρίων. Στους πελάτες της συγκαταλέγονται μεταξύ άλλων εταιρείες όπως η Airbnb, η Vodafone, η Beat, η Atlassian, η Eventbrite, η StackOverflow.

Ας μείνουμε λίγο στο στατιστικό εύρημα. Τόσες χιλιάδες νέοι άνθρωποι άφησαν πίσω τους την Ελλάδα, τους ανθρώπους τους, για να μεταναστεύσουν μακριά από την Ελλάδα της κρίσης και των μνημονίων… Και τώρα τους ψάχνουν. Δεν είναι παράλογο;

Και βέβαια είναι. Αλλά να ήταν το μόνο παράλογο, που ζούμε, αυτά τα τελευταία χρόνια… Δεν είναι λίγοι εκείνοι που είδαν τον κόσμο να γυρίζει ανάποδα, να χάνουν τις περιουσίες τους και να οδηγούνται στη βίαιη φτωχοποίηση. Και καλά να έχεις μια ηλικία, έχοντας ζήσει κάτι στην ως τώρα ζωή σου.

Να καλείσαι όμως ως νέος άνθρωπος να μπεις στην παραγωγή σε μια απλήρωτη εργασία, ενώ έχεις σπουδάσει μια συγκριμένη επιστήμη, ιδιαίτερα στις νέες τεχνολογίες, είναι πραγματικά απογοητευτικό. Πώς να κάνουν όνειρα για το μέλλον αυτά τα νέα παιδιά, πώς να στήσουν σπιτικό και πώς να ξεκινήσουν μια καινούρια ζωή, όταν η αγορά εργασίας στην οποία καλούνται να μπουν με άνισους όρους, έχουν γίνει ήδη, ζούγκλα;

Ας ελπίσουμε πως θα προβληματίσει κάποιους στην κυβέρνηση και θα διερευνήσουν λύσεις προς αυτή την κατεύθυνση. Να δώσουν, δηλαδή, πραγματική ελπίδα στη νέα γενιά με πτυχία και προοπτικές… Μπορούν;

• Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευτεί το Σάββατο 28/4/2018 στην εβδομαδιαία κρητική εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ και στη στήλη μου, «Επισημάνσεις».

Το είπε και το έκανε ο Κώστας, ο γιός της Σούλας. Καθώς αυτές τις μέρες βρίσκεται για επαγγελματικές δουλειές στην Καλιφόρνια των ΗΠΑ μας έστειλε μερικές φωτογραφίες από κει. Του το ζήτησα εγώ, επειδή θέλουμε μαζί του, να γνωρίσουμε τον κόσμο.


Ο Κώστας προωθεί τις πωλήσεις μιας μεγάλης εταιρίας κατασκευής τζακιών από τον Καναδά, όπου ζει... Και οι ΗΠΑ είναι πολύ καλός πελάτης τους. Το έχει μάλιστα με τις πωλήσεις ο ίδιος. Διότι πραγματικά η πώληση είναι τέχνη, ιδιαίτερα το δίνεις κίνητρα για να προωθούν το προϊόν σου.


Δεν είμαι πάντα σε θέση να ερμηνεύω, τι μπορεί να δείχνουν οι φωτογραφίες που δεν συνοδεύονται από λεζάντες. Είναι όμως εδώ, επειδή είναι τραβηγμένες με τη φωτογραφική μηχανή του Κώστα και επειδή, όπως είπα είναι μέρος της δουλειάς του, που ακριβώς δεν γνωρίζουμε.


Το τζάκι ανάβει και θερμαίνει το χώρο… Νομίζω ότι είναι με φυσικό αέριο, αλλά δίνει την αίσθηση πραγματικού τζακιού και έχει πολύ καλά αποτελέσματα ως θερμαντικό μέσο. Υπερέχει λοιπόν και από αισθητική άποψη και από πλευράς αποτελέσματος και οικονομίας.


Μέσα από τη βιτρίνα του μαγαζιού... Οι δρόμοι στην Καλιφόρνια μοιάζουν με την πρώτη ματιά με μια συνηθισμένη μεγαλούπολη. Με την πρώτη ματιά... Επειδή στην πραγματικότητα, κάθε τόπος έχει τα δικά του πράγματα που τον κάνουν να ξεχωρίζει από άλλους.


Η εξωτερική όψη ενός μαγαζιού που προωθεί τα προϊόντα του Κώστα... Στην προμετωπίδα τους δηλώνει τα προϊόντα που πουλάει, ανάμεσα σ' αυτά και τα τζάκια του Κώστα... Απλή, λιτή κατασκευή, αλλά με πολύ ενδιαφέρον τρόπο φτιαγμένο, για να προβάλει τα προϊόντα του.

Ανθισμένα λουλούδια στον κήπο του σπιτιού του φίλου μου Ηλία, από την Αναστασιά των Σερρών. Ότι πιο όμορφο αυτή την εποχή.. Χαίρεσαι να απολαμβάνεις τέτοιες εικόνες…


Τα τριαντάφυλλα στην εξώπορτα της Νίτσας, φωτογραφημένα από την εσωτερική πλευρά. Όπου υπάρχουν τριανταφυλλιές που τις βλέπει ο ήλιος είναι χάρμα οφθαλμών.


Κι άλλα τριαντάφυλλα από τους Αγίους Θεοδώρους Κορινθίας… Άλλοι φίλοι μας, εκεί… Με τους κήπους τους, όλo δροσιά και ευωδία. Ότι καλύτερο για αυτή την εποχή.


Χρώματα κι αρώματα… Κρατάμε ότι πιο όμορφο μπορεί να δώσει ο Ιεχωβά για να ευαρεστήσει τα μάτια και να κάνει τις αισθήσεις μας να ζωντανέψουν.


Όσοι έχουν κήπους στα σπίτια τους το ξέρουν καλά… Δυστυχώς για μας τους ανθρώπους της πόλης, όλα αυτά είναι μακρινά και μοιάζουν υπέροχα όταν τα βλέπουμε.


Είμαστε βέβαιοι ότι θα τα δούμε και από κοντά, την Πρωτομαγιά που θα πάμε στο Μεγάλο Πεύκο για καλό σκοπό με τους αδελφούς μας.


Για την ώρα ευχαριστούμε όσους μας στέλνουν τέτοιες όμορφες φωτογραφίες για να τις μοιραστούμε από αυτό τον φιλόξενο ιστότοπο. Να είστε καλά…

Πρόκειται για μια νέα διευθέτηση που  υπήρχε κάποτε, οι παλιότεροι στην Αλήθεια, τη θυμούνται… Και που εμείς οι νεότεροι (όχι σε ηλικία…) περιμένουμε με λαχτάρα, βέβαιοι, ότι θα πάρουμε πολύ ενθάρρυνση, καθώς αυτή θα λειτουργήσει αμφίδρομα…

Το Σαββατοκύριακο που έχουμε μπροστά μας, 28-29/4 θα είναι από μια άποψη, ξεχωριστό… Και πραγματικά το περιμένουμε πώς και πώς… Αδελφός από το Μπέθελ θα επισκεφτεί την εκκλησία μας.

Και θα έχουμε την ευκαιρία να συνεργαστούμε μαζί του στο έργο, να τον ακούσουμε στα ξεκινήματα και στη δημόσια ομιλία του την Κυριακή στη συνάθροιση, αλλά και να απολαύσουμε τη φιλοξενία με τον ίδιο και τη σύζυγο του. Σίγουρα έχουμε να πάρουμε πολλά, χρήσιμα και εποικοδομητικά!

Δεν γνωριζόμαστε με τον αδελφό μας. Αλλά είμαστε βέβαιοι ότι το γεγονός πως ζει στο Μπέθελ, μέσα σε ένα πνευματικό παράδεισο, σίγουρα θα έχει να μας πει σημαντικά πράγματα που θα μας ενθαρρύνουν στο έργο μας, στην καθημερινότητα μας και σ’ αυτό που λέμε και χαρακτηρίζουμε ως σχέση με τον Ιεχωβά Θεό.

Συχνά συλλογίζομαι, πόσο στοργικά έχει διευθετήσει η οργάνωση του Θεού στη γη τα πράγματα, ώστε να λειτουργεί ως αγωγός που διοχετεύει καθαρή και πλούσια πνευματική τροφή, σε μια εποχή που η ανθρωπότητα γύρω μας λιμοκτονεί, ζώντας κάτω από τις αμφίβολες και ψεύτικες υποσχέσεις πολιτικών που άλλα λένε σήμερα κι άλλα κάνουν αύριο.

Τέτοιες ώρες είναι που ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου, τον Ιεχωβά Θεό που μας πήρε από τον βούρκο του κόσμου και μας οδήγησε στα καθαρά νερά της Αλήθειας, δίνοντας νόημα στη ζωή μας.

Μπορούμε τώρα να βάζουμε στόχους ρεαλιστικούς για να τους υλοποιήσουμε και ζούμε παρέα και δίπλα σε μια υπέροχη αδελφότητα με την ποία μοιραζόμαστε τόσα πράγματα, καθημερινά.

Ακόμα κι αυτό, η λαχτάρα που έχουμε στην προσμονή ενός όμορφου, ξεχωριστού διήμερου, είναι κάτι το πολύ σπέσιαλ, από όποια μεριά κι αν το δεις… Για μένα είναι η πρώτη φορά που θα το ζήσω και η καρδιά μου «πεταρίζει» σαν μικρού παιδιού που θέλει να περάσουν γρήγορα οι μέρες για να βιώσει αυτές τις ξεχωριστές στιγμές.

Τετάρτη σήμερα… Και τι έμειναν; Κάτι λίγες μέρες ως το Σαββατοκύριακο… Αυτό το ξεχωριστό Σαββατοκύριακο του Απρίλη, λίγο πριν ο Μάης χτυπήσει την πόρτα μας.

Και καθώς οι μέρες ζεσταίνουν όλο και περισσότερο, οι θερμοκρασίες ανεβαίνουν αισθητά και η φύση έξω γίνεται όλο και πιο όμορφη από τα ανθισμένα λουλούδια, κάτι που προσπαθώ να σας μεταφέρω εδώ (δεν ξέρω με πόση επιτυχία…) με τη δική σας καθοριστική συμβολή στο υλικό που μου στέλνετε απλόχερα και προσπαθώ να κάνω το καλύτερο που μπορώ στη διαχείριση του.

Το κομμάτι αυτό γράφτηκε με τον παλιό, κλασικό τρόπο. Χειρόγραφα οι σημειώσεις και μετά δακτυλογράφηση στο κομπιούτερ… Η δική μου η γενιά, μάλλον εμπιστεύεται περισσότερο το μολύβι (ή την πένα που αρέσει σε μένα…). Νομίζω πως έτσι βάζω τις σκέψεις μου σε μια καλύτερη σειρά και μπορώ να ορίσω καλύτερα το γραφτό μου. Μπορεί να είναι κι ιδέα μου, αλλά σίγουρα μ’ αρέσει όταν το κάνω…