Το περιμέναμε πως θα γίνει έτσι και τελικά το ζήσαμε χθες, ανήμερα Πρωτομαγιάς, καθώς βρεθήκαμε με φίλους μας στο Μεγάλο Πεύκο. Ήταν μια ξεχωριστή μέρα. Κάναμε παρεούλα, φάγαμε και μετά βγήκαμε μια βόλτα με τη Σούλα ως τη θάλασσα.


Ίσως και να μην ήταν η πιο κατάλληλη ώρα, επειδή ο ήλιος ήταν ακόμα ψηλά και έκαιγε... Αλλά πετύχαμε να βρούμε πολλές ομορφιές στο δρόμο μας και φωτογραφηθήκαμε σ' αυτές τις ανθισμένες τριανταφυλλιές που ευωδίαζαν από μακριά.


Θα μπορούσε κανείς και μπάνιο να κάνει στη θάλασσα. Ήταν καθαρή, γαλήνια και κάποιοι είχαν στήσει τα καλάμια τους να πιάσουν τι; Ένας Θεός ήξερε τι μπορούσαν να ψαρέψουν μ' αυτά. Οι ίδιοι, όπως θα δείτε στο βάθος τη φωτογραφίας αριστερά, τρώνε...


Αχ αυτά τα τριαντάφυλλα! Ολάνθιστοι οι κήποι των εξοχικών σπιτιών στο Μεγάλο Πεύκο. Ήταν αναρριχόμενες, κάτι σαν φυσικό τοίχος κι ο τόπος είχε γεμίσει μυρωδιές. Παρ' όλα αυτά, η Σούλα επιχειρεί να φέρει ακόμα πιο κοντά της ένα και να το μυρίσει.


Φωτογραφηθήκαμε λοιπόν μόνοι μας. Ψυχή δεν ήταν στην παραλία τέτοια ώρα για να του ζητήσουμε να μας βάλει μαζί στο πλάνο. Ωστόσο ήταν υπέροχα. Πραγματικά τις χάρηκα αυτές τις ώρες, όπως και όλες που είμαστε μαζί με τους αδελφούς μας... Μακάρι να το κάναμε πιο συχνά.


Αλλά δεν είναι εύκολα... Όλη την εβδομάδα έχουμε τα τρεξίματα μας... Και ψάχνουμε να βρούμε μια αργία, όπως η χθεσινή, για να την εκμεταλλευτούμε με τον καλύτερο τρόπο. Καταλαβαίνω γιατί οι άνθρωποι χθες το πρωί ανησυχούσαν για τον καιρό, τελικά χωρίς λόγο.


Κόψαμε μερικά για να τα πάρουμε μαζί μας. Να τα διατηρήσουμε δροσερά με ένα βρεγμένο πανί μέσα στο σπίτι και να έχουμε της ψευδαίσθηση ότι και στην μεγαλούπολη της Αθήνας, στο διαμέρισμα, μπορεί να τρυπώσει η άνοιξη με τις ομορφιές της...


Και κρατήσαμε, φεύγοντας το απόγευμα, όμορφες εικόνες σαν αυτή από μια όμορφη θάλασσα με τον μικρό κυματισμό της... Ένα πλατσούρισμα πάνω στα βότσαλα. Με όμορφο τον ήχο που έκανε καθώς ξαναγυρνούσε πίσω, για επιστρέψει ξανά και ξανά, ατέλειωτα.