«Με αυτό δοξάζεται ο Πατέρας μου, με το να κάνετε πολύ καρπό». —ΙΩΑΝ. 15:8.


Οι όμορφες διεθνείς Συνελεύσεις, όπως αυτή της Αθήνας του 2014 που ζήσαμε κι μείς από κοντά είναι απόδειξη της αδελφικής αγάπης που δεν ζητά τίποτα, αλλά είναι διατεθειμένη μόνο να δώσει…

Εξετάστε δύο πιθανές καταστάσεις: Κάποια ώριμη Χριστιανή παρατηρεί ότι μια νεότερη αδελφή φαίνεται ανήσυχη. Κανονίζει να συνεργαστεί μαζί της στην υπηρεσία αγρού. Καθώς συζητούν πηγαίνοντας από το ένα σπίτι στο άλλο, η νεότερη αδελφή αρχίζει να μιλάει για αυτό που την απασχολεί. Αργότερα την ίδια μέρα, ευχαριστεί τον Ιεχωβά στην προσευχή της για το στοργικό ενδιαφέρον της ώριμης αδελφής, διότι ήταν ό,τι ακριβώς χρειαζόταν. Κάπου αλλού, ένα αντρόγυνο έχει επιστρέψει πρόσφατα από μια ξένη χώρα όπου είχαν πάει για να κηρύξουν. Σε μια παρέα, καθώς αφηγούνται με ενθουσιασμό τις εμπειρίες τους, ένας νεαρός αδελφός ακούει σιωπηλός. Μερικά χρόνια αργότερα, ενώ ετοιμάζεται να αναχωρήσει για το δικό του διορισμό στο εξωτερικό, θυμάται εκείνο το αντρόγυνο και τη συζήτηση που του εμφύτευσε την επιθυμία να γίνει ιεραπόστολος.

Ίσως αυτές οι καταστάσεις σάς θυμίζουν κάποιον που είχε καθοριστική συμβολή στη ζωή σας ή κάποιον του οποίου τη ζωή επηρεάσατε εσείς. Βέβαια, σπάνια αλλάζει η ζωή κάποιου από μία και μόνο συζήτηση, αλλά κάθε μέρα έχουμε ευκαιρίες να ενθαρρύνουμε και να ενισχύουμε άλλους. Φανταστείτε να υπήρχε κάτι που θα μπορούσε να βελτιώσει τις ικανότητες και τις αρετές σας έτσι ώστε να ωφελείτε περισσότερο τους αδελφούς σας και να είστε πιο χρήσιμοι για τον Θεό. Δεν θα ήταν αυτό υπέροχο; Στην πραγματικότητα, ο Ιεχωβά μάς δίνει ένα τέτοιο δώρο —το άγιο πνεύμα του. (Λουκ. 11:13) Καθώς το πνεύμα του Θεού επενεργεί στη ζωή μας, παράγει μέσα μας θαυμάσιες ιδιότητες που βελτιώνουν κάθε πτυχή της υπηρεσίας μας προς τον Θεό. Τι εξαίσιο δώρο! —Διαβάστε Γαλάτες 5:22, 23.

Οι ιδιότητες τις οποίες παράγει το άγιο πνεύμα αντανακλούν την προσωπικότητα του ίδιου του Ιεχωβά Θεού, ο οποίος είναι η Πηγή αυτού του πνεύματος. (Κολ. 3:9, 10) Ο Ιησούς υπέδειξε τον πρωταρχικό λόγο για τον οποίο οι Χριστιανοί πρέπει να αγωνίζονται να μιμούνται τον Θεό όταν είπε στους αποστόλους του: «Με αυτό δοξάζεται ο Πατέρας μου, με το να κάνετε πολύ καρπό». (Ιωάν. 15:8) Καθώς καλλιεργούμε “τον καρπό του πνεύματος”, τα αποτελέσματα φαίνονται καθαρά στον τρόπο με τον οποίο μιλάμε και ενεργούμε, και αυτό με τη σειρά του φέρνει αίνο στον Θεό μας. (Ματθ. 5:16) Από ποιες απόψεις διαφέρει ο καρπός του πνεύματος από τα χαρακτηριστικά του κόσμου του Σατανά; Πώς μπορούμε να καλλιεργούμε τον καρπό του πνεύματος; Γιατί μπορεί να είναι δύσκολο κάτι τέτοιο; Θα εξετάσουμε αυτές τις ερωτήσεις καθώς θα αναλύουμε τις πρώτες τρεις πτυχές του καρπού του πνεύματος—την αγάπη, τη χαρά και την ειρήνη.

Αγάπη που Βασίζεται σε Υψηλότερη Αρχή

Η αγάπη την οποία παράγει το άγιο πνεύμα διαφέρει εμφανώς από το είδος της αγάπης που είναι κοινή στον κόσμο. Γιατί συμβαίνει αυτό; Διότι βασίζεται σε υψηλότερη αρχή. Ο Ιησούς τόνισε αυτή τη διαφορά στην Επί του Όρους Ομιλία. (Διαβάστε Ματθαίος 5:43-48) Επισήμανε ότι ακόμη και οι αμαρτωλοί ακολουθούν την τακτική της ανταπόδοσης, δηλαδή συμπεριφέρονται στους άλλους όπως τους συμπεριφέρονται και εκείνοι. Τέτοιου είδους «αγάπη» δεν περιλαμβάνει πραγματική θυσία. Πρόκειται απλώς για αμοιβαία εύνοια. Αν εμείς θέλουμε να “αποδειχτούμε γιοι του Πατέρα μας που είναι στους ουρανούς”, πρέπει να διαφέρουμε. Αντί να συμπεριφερόμαστε στους άλλους όπως μας συμπεριφέρονται εκείνοι, πρέπει να τους βλέπουμε και να τους συμπεριφερόμαστε όπως τους βλέπει και τους συμπεριφέρεται ο Ιεχωβά. Πώς είναι, όμως, δυνατόν να αγαπάμε τους εχθρούς μας, όπως παρήγγειλε ο Ιησούς;

Εξετάστε ένα Γραφικό παράδειγμα. Καθώς ο Παύλος και ο Σίλας κήρυτταν στους Φιλίππους, συνελήφθησαν, ξυλοκοπήθηκαν και ρίχτηκαν στην εσωτερική φυλακή, με τα πόδια τους κλεισμένα σε ξύλινα δεσμά. Ίσως μάλιστα να τους κακομεταχειρίστηκε και ο ίδιος ο δεσμοφύλακας. Όταν ελευθερώθηκαν αναπάντεχα εξαιτίας ενός σεισμού, μήπως έσπευσαν περιχαρείς να εκδικηθούν εκείνον τον άνθρωπο; Όχι. Το ειλικρινές ενδιαφέρον τους για την ευημερία του δεσμοφύλακα —η αυτοθυσιαστική τους αγάπη— τους υποκίνησε να ενεργήσουν αμέσως για να τον βοηθήσουν, ανοίγοντας το δρόμο ώστε να γίνει πιστός τόσο ο ίδιος όσο και ολόκληρο το σπιτικό του. (Πράξ. 16:19-34) Πολλοί αδελφοί μας στους σύγχρονους καιρούς έχουν ενεργήσει παρόμοια “ευλογώντας εκείνους που τους διώκουν”.—Ρωμ. 12:14.

Η αγάπη μας για τους ομοπίστους μας προχωράει ακόμη πιο πέρα. «Έχουμε την υποχρέωση να παραδώσουμε τις ψυχές μας για τους αδελφούς μας». (Διαβάστε 1 Ιωάννη 3:16-18) Συχνότερα, όμως, μπορούμε να δείχνουμε αγάπη με μικρότερους τρόπους. Λόγου χάρη, αν πούμε ή κάνουμε κάτι που θα προσβάλει έναν αδελφό, μπορούμε να εκδηλώσουμε αγάπη παίρνοντας την πρωτοβουλία να αποκαταστήσουμε την ειρήνη μεταξύ μας. (Ματθ. 5:23, 24) Και τι πρέπει να κάνουμε αν κάποιος προσβάλει εμάς; Είμαστε “πρόθυμοι να συγχωρούμε” ή μήπως έχουμε μερικές φορές την τάση να μνησικακούμε; (Ψαλμ. 86:5) Η έντονη αγάπη την οποία παράγει το άγιο πνεύμα μπορεί να μας βοηθήσει να παραβλέπουμε τα μικροπαραπτώματα, συγχωρώντας ανεπιφύλακτα τους άλλους “όπως ο Ιεχωβά συγχώρησε ανεπιφύλακτα” εμάς.—Κολ. 3:13, 14· 1 Πέτρ. 4:8.

Πώς μπορούμε να καλλιεργούμε αυτοθυσιαστική αγάπη για τους αδελφούς μας; Κάνοντας βαθύτερη την αγάπη μας για τον Θεό. (Εφεσ. 5:1, 2· 1 Ιωάν. 4:9-11, 20, 21) Οι στιγμές που περνάμε μόνοι μας με τον Ιεχωβά, καθώς διαβάζουμε τη Γραφή, κάνουμε στοχασμούς και προσευχόμαστε, τρέφουν την καρδιά μας και αυξάνουν την αγάπη που έχουμε για τον ουράνιο Πατέρα μας. Ωστόσο, χρειάζεται να εξαγοράζουμε χρόνο για να πλησιάζουμε τον Θεό.

Ας αναφέρουμε ένα παράδειγμα: Υποθέστε ότι μπορούσατε να διαβάζετε το Λόγο του Θεού, να κάνετε στοχασμούς γύρω από αυτόν και να προσεύχεστε στον Ιεχωβά μόνο μια συγκεκριμένη ώρα της ημέρας. Δεν θα περιφρουρούσατε με κάθε τρόπο αυτές τις στιγμές ώστε τίποτα να μην παραβιάσει τον προσωπικό σας χρόνο με τον Ιεχωβά; Φυσικά, κανείς δεν μπορεί να μας εμποδίσει να πλησιάσουμε τον Θεό μέσω προσευχής, οι περισσότεροι δε από εμάς μπορούμε να διαβάζουμε τη Γραφή όποτε θέλουμε. Εντούτοις, ίσως χρειάζεται να πάρουμε μέτρα για να μην αφήσουμε τους πυρετώδεις ρυθμούς της καθημερινότητας να παραγκωνίσουν τον προσωπικό μας χρόνο με τον Θεό. Εξαγοράζετε εσείς όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο κάθε μέρα για να πλησιάζετε τον Ιεχωβά;

«Χαρά Αγίου Πνεύματος»

Ένα αξιοσημείωτο χαρακτηριστικό του καρπού του πνεύματος είναι η σταθερότητά του. Η χαρά, η δεύτερη πτυχή που θα εξετάσουμε, αποτελεί αντιπροσωπευτικό παράδειγμα αυτής της σταθερότητας. Η χαρά είναι σαν ένα ανθεκτικό φυτό που ευδοκιμεί ακόμη και σε αφιλόξενο περιβάλλον. Σε όλη τη γη, πολλοί υπηρέτες του Θεού “έχουν δεχτεί το λόγο κάτω από πολλή θλίψη με χαρά αγίου πνεύματος”. (1 Θεσ. 1:6) Άλλοι αντιμετωπίζουν κακουχίες και στερήσεις. Παρ’ όλα αυτά, ο Ιεχωβά τούς ενδυναμώνει μέσω του πνεύματός του “ώστε να υπομένουν πλήρως και να είναι μακρόθυμοι με χαρά”. (Κολ. 1:11) Από πού πηγάζει αυτή η χαρά;

Ανόμοια με τον «αβέβαιο πλούτο» του κόσμου του Σατανά, οι πνευματικοί θησαυροί που λάβαμε από τον Ιεχωβά έχουν παντοτινή αξία. (1 Τιμ. 6:17· Ματθ. 6:19, 20) Ο Θεός θέτει ενώπιόν μας τη χαρωπή προοπτική ενός ατελεύτητου μέλλοντος. Έχουμε τη χαρά να ανήκουμε σε μια παγκόσμια Χριστιανική αδελφότητα. Πάνω από όλα, η χαρά μας είναι ριζωμένη στη σχέση μας με τον Θεό. Συμμεριζόμαστε τα αισθήματα του Δαβίδ, που αν και ήταν αναγκασμένος να ζει ως φυγάς, αίνεσε τον Ιεχωβά ψάλλοντας: «Επειδή η στοργική σου καλοσύνη είναι καλύτερη από τη ζωή, τα χείλη μου θα σε επαινούν. Έτσι θα σε ευλογώ όσον καιρό ζω». (Ψαλμ. 63:3, 4) Ακόμη και όταν αντιμετωπίζουμε αντιξοότητες, ο χαρωπός αίνος προς τον Θεό πλημμυρίζει την καρδιά μας.

Ο απόστολος Παύλος παρότρυνε τους Χριστιανούς: «Πάντοτε να χαίρεστε σε σχέση με τον Κύριο. Πάλι θα πω: Να χαίρεστε!» (Φιλιπ. 4:4) Γιατί είναι σημαντικό να εκτελούν οι Χριστιανοί με χαρά την υπηρεσία τους προς τον Ιεχωβά; Λόγω του ζητήματος που ήγειρε ο Σατανάς αναφορικά με την κυριαρχία του Ιεχωβά. Ο Σατανάς ισχυρίζεται ότι κανείς δεν υπηρετεί τον Θεό με πρόθυμη καρδιά. (Ιώβ 1:9-11) Αν υπηρετούσαμε τον Ιεχωβά από καθήκον αλλά χωρίς χαρά, η θυσία αίνου που θα προσφέραμε θα ήταν ελλιπής. Γι’ αυτό λοιπόν, προσπαθούμε να εφαρμόζουμε την προτροπή του ψαλμωδού: «Υπηρετήστε τον Ιεχωβά με χαρά. Ελάτε ενώπιόν του με κραυγή ευφροσύνης». (Ψαλμ. 100:2) Η υπηρεσία που αποδίδεται με χαρούμενη, πρόθυμη καρδιά δοξάζει τον Θεό.

Για να είμαστε όμως ρεαλιστές, υπάρχουν στιγμές που ακόμη και αφοσιωμένοι υπηρέτες του Ιεχωβά νιώθουν αποκαρδιωμένοι και πασχίζουν να διατηρούν θετική στάση. (Φιλιπ. 2:25-30) Τι μπορεί να μας βοηθήσει σε τέτοιες στιγμές; Τα εδάφια Εφεσίους 5:18, 19 λένε: «Να γεμίζετε με πνεύμα, μιλώντας μεταξύ σας με ψαλμούς και αίνους προς τον Θεό και πνευματικούς ύμνους, υμνώντας και ψάλλοντας με μουσική στην καρδιά σας προς τον Ιεχωβά». Πώς μπορούμε να εφαρμόσουμε αυτή τη συμβουλή;

Όταν μας βασανίζουν αρνητικά συναισθήματα, μπορούμε να ικετεύουμε τον Ιεχωβά μέσω προσευχής και να καταβάλλουμε προσπάθεια για να στοχαζόμαστε αξιέπαινα πράγματα. (Διαβάστε Φιλιππησίους 4:6-9) Μερικοί διαπιστώνουν πως, όταν σιγοτραγουδούν ύμνους της Βασιλείας καθώς ακούν τις ηχογραφημένες μελωδίες, αναπτερώνεται το ηθικό τους και μπορούν να κάνουν και πάλι θετικές σκέψεις. Ένας αδελφός, ο οποίος πολλές φορές απογοητευόταν και αποθαρρυνόταν εξαιτίας μιας δοκιμασίας που αντιμετώπιζε, θυμάται: «Εκτός από τις τακτικές και εγκάρδιες προσευχές που έκανα, απομνημόνευσα και μερικούς ύμνους της Βασιλείας. Όταν έψελνα αυτούς τους όμορφους αίνους προς τον Ιεχωβά, είτε μεγαλόφωνα είτε από μέσα μου, ένιωθα ειρήνη στην καρδιά μου. Επίσης, εκείνον περίπου τον καιρό εκδόθηκε το βιβλίο «Πλησιάστε τον Ιεχωβά». Μέσα στον επόμενο χρόνο το διάβασα δύο φορές. Ήταν σαν βάλσαμο στην καρδιά μου. Ξέρω ότι ο Ιεχωβά ευλόγησε τις προσπάθειές μου».

“Ο Ενωτικός Δεσμός της Ειρήνης”

Στις διεθνείς συνελεύσεις μας, εκπρόσωποι με ποικίλο υπόβαθρο απολαμβάνουν τη θαλπωρή της Χριστιανικής συναναστροφής. Τέτοιες εικόνες τονίζουν ένα χαρακτηριστικό της ειρήνης που βιώνει ο λαός του Θεού σήμερα—την παγκόσμια ενότητά μας. Όσοι μας παρατηρούν μένουν συχνά κατάπληκτοι βλέποντας ανθρώπους που θα περίμενε κανείς να είναι εχθροί μεταξύ τους “να προσπαθούν ένθερμα να τηρούν την ενότητα του πνεύματος με τον ενωτικό δεσμό της ειρήνης”. (Εφεσ. 4:3) Αυτή η ενότητα είναι πράγματι αξιοθαύμαστη αν ληφθούν υπόψη τα εμπόδια που χρειάστηκε να υπερνικήσουν πολλοί.

Η ενοποίηση ανθρώπων με διαφορετικό υπόβαθρο αποτελεί πρόκληση. Για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε καλύτερα τι εμπόδια πρέπει να υπερνικηθούν για την επίτευξη τέτοιας ενότητας, ας εξετάσουμε την περίπτωση του αποστόλου Πέτρου τον πρώτο αιώνα. Η στάση που διακρατούσε απέναντι στους απερίτμητους Εθνικούς φαίνεται από τα εξής λόγια του: «Γνωρίζετε καλά πόσο παράνομο είναι για έναν Ιουδαίο να προσκολλάται ή να πλησιάζει σε αλλόφυλο· και όμως ο Θεός μού έδειξε ότι δεν πρέπει να αποκαλώ κανέναν άνθρωπο μολυσμένο ή ακάθαρτο». (Πράξ. 10:24-29· 11:1-3) Σύμφωνα με την κοινή άποψη της εποχής του, ο Πέτρος γαλουχήθηκε προφανώς με την αντίληψη ότι ήταν υποχρεωμένος από το Νόμο να αγαπάει μόνο τους Ιουδαίους. Ίσως του φαινόταν απολύτως φυσιολογικό να βλέπει τους Εθνικούς ως μισητούς εχθρούς.

Φανταστείτε πόσο άβολα θα ένιωθε ο Πέτρος καθώς έμπαινε στο σπίτι του Κορνήλιου. Θα μπορούσε άραγε κάποιος που προηγουμένως είχε αρνητική άποψη για τους Εθνικούς να συνυπάρξει ποτέ «αρμονικά» μαζί τους με «τον ενωτικό δεσμό της ειρήνης»; (Εφεσ. 4:3, 16) Ναι, διότι λίγες μόνο μέρες νωρίτερα, το πνεύμα του Θεού είχε ανοίξει την καρδιά του Πέτρου, βοηθώντας τον να αρχίσει να προσαρμόζει τη στάση του και να υπερνικήσει την προκατάληψή του. Μέσω ενός οράματος, ο Ιεχωβά τού ξεκαθάρισε ότι η θεϊκή άποψη για τους ανθρώπους δεν εξαρτάται από τη φυλή ή την εθνικότητα. (Πράξ. 10:10-15) Επομένως, ο Πέτρος μπορούσε να πει στον Κορνήλιο: «Πραγματικά αντιλαμβάνομαι ότι ο Θεός δεν είναι προσωπολήπτης, αλλά σε κάθε έθνος όποιος τον φοβάται και εργάζεται δικαιοσύνη είναι ευπρόσδεκτος σε αυτόν». (Πράξ. 10:34, 35) Ο Πέτρος άλλαξε, και έτσι μπορούσε να είναι ενωμένος με «ολόκληρη την αδελφότητα».—1 Πέτρ. 2:17.

Η εμπειρία του Πέτρου μάς βοηθάει να εκτιμήσουμε την αξιοθαύμαστη μεταμόρφωση που λαβαίνει χώρα σήμερα μέσα στο λαό του Θεού. (Διαβάστε Ησαΐας 2:3, 4) Εκατομμύρια άνθρωποι «από όλα τα έθνη και τις φυλές και τους λαούς και τις γλώσσες» έχουν προσαρμόσει τον τρόπο σκέψης τους για να εναρμονίζεται με «το καλό και ευπρόσδεκτο και τέλειο θέλημα του Θεού». (Αποκ. 7:9· Ρωμ. 12:2) Πολλοί από αυτούς ήταν κάποτε βουτηγμένοι στα μίση, στις έχθρες και στις διχόνοιες του κόσμου του Σατανά. Αλλά μελετώντας το Λόγο του Θεού και με τη βοήθεια του αγίου πνεύματος, έχουν μάθει να “επιδιώκουν τα πράγματα που συμβάλλουν στην ειρήνη”. (Ρωμ. 14:19) Η ενότητα που επιτυγχάνεται με αυτόν τον τρόπο φέρνει αίνο στον Θεό.

Πώς μπορεί ο καθένας μας να συμβάλλει στην ειρήνη και στην ενότητα που επικρατούν μέσα στο λαό του Θεού; Σε πολλές εκκλησίες υπάρχουν άτομα που έχουν έρθει από ξένες χώρες. Μερικοί ίσως έχουν διαφορετικά έθιμα ή ίσως δεν μιλούν καλά τη γλώσσα μας. Προσπαθούμε εμείς να γνωριστούμε μαζί τους; Αυτή είναι η πορεία που συστήνει ο Λόγος του Θεού. Γράφοντας στην εκκλησία της Ρώμης, η οποία περιλάμβανε και Ιουδαίους και Εθνικούς πιστούς, ο Παύλος είπε: «Να καλοδέχεστε ο ένας τον άλλον, όπως και ο Χριστός καλοδέχτηκε εμάς, με προοπτική τη δόξα του Θεού». (Ρωμ. 15:7) Υπάρχει κάποιο άτομο στην εκκλησία σας με το οποίο θα μπορούσατε να γνωριστείτε καλύτερα;

[Υποσημειώσεις]

Ο καρπός που ανέφερε ο Ιησούς περιλαμβάνει τόσο “τον καρπό του πνεύματος” όσο και «τον καρπό των χειλιών» που προσφέρουν οι Χριστιανοί στον Θεό μέσω του έργου κηρύγματος της Βασιλείας.—Εβρ. 13:15.

Το εδάφιο Λευιτικό 19:18 λέει: «Δεν πρέπει να παίρνεις εκδίκηση ούτε να μνησικακείς εναντίον των γιων του λαού σου· και πρέπει να αγαπάς το συνάνθρωπό σου όπως τον εαυτό σου». Οι Ιουδαίοι θρησκευτικοί ηγέτες υποστήριζαν ότι οι εκφράσεις “οι γιοι του λαού σου” και “ο συνάνθρωπός σου” αναφέρονταν μόνο σε Ιουδαίους. Ο Νόμος απαιτούσε να παραμένουν οι Ισραηλίτες αποχωρισμένοι από τα άλλα έθνη. Ωστόσο, δεν επικροτούσε την άποψη που προωθούσαν οι θρησκευτικοί ηγέτες του πρώτου αιώνα ότι όλοι οι μη Ιουδαίοι ήταν εχθροί, τους οποίους έπρεπε να μισούν ως άτομα.

• Αναδημοσίευση από τη ΣΚΟΠΙΑ 15 Απριλίου 2011