Αυτό το Σαββατοκύριακο το περίμεναν με πολύ χαρά και με τον πολύ καλό προγραμματισμό που έγινε οι αδελφοί μας ήταν σίγουροι ότι όλα θα πήγαιναν καλά… Αναφερόμαστε σε μαρτυρία που δόθηκε σε χωριά της Φλώρινας και κάποια χωριά κοντά στις λίμνες των Πρεσπών από αδε΄φούς που μένουν Θασσαλονίκη.


Ήταν 50 αδελφοί και το πρωί του Σαββάτου ξεκίνησαν ύστερα από ένα ραντεβού κοντά στην γειτονιά τους, καθώς όλοι οι αδελφοί της εκκλησίας αυτής, ουσιαστικά είναι σε μια γειτονιά με ελάχιστες εξαιρέσεις. Το ραντεβού τους ήταν 9 με στόχο 10.30 να είναι σε ραντεβού με αδελφούς από την τοπική εκκλησία της Φλώρινας.


Μια οικογένεια πήραν ένα χωριό μόνοι τους... Πίστευαν ότι θα το τέλειωναν γρήγορα. Έκαναν όμως λάθος... Σε κάθε σπίτι έμεναν πολύ ώρα, καθώς οι άνθρωποι τόσο φιλόξενα τους άκουγαν με προσοχή... Σχεδόν σε κάθε σπίτι έδειξαν τα βίντεο μας και αφού συζήτησαν μαζί τους, άφηναν έντυπα. Πραγματικές ευλογίες να τις ζεις και μάλιστα με ολόκληρη την οικογένεια σου…


Κάποιος κ. Κώστας, με λαχτάρα, είπε ότι σαν οδηγός ταξιδεύει σε όλη την χώρα. Όπου πάει και βρίσκει αδελφούς μας, ζητάει τα περιοδικά. Με ενθουσιασμό μας ζήτησε να τον ξαναεπισκεφτούν οι αδελφοί. Πολλά επίσης σπιτικά δέχτηκαν με χαρά την υπόσχεση μας ότι θα τα ξαναπούμε. Τελικά κάποια σπίτια δεν τα πρόλαβαν... Μεσημέριασε και η ζέστη ήταν αφόρητη, αλλά η χαρά των αδελφών μεγάλη.


Αναζητώντας λίγη δροσιά και ένα μέρος για πικ νικ, οι τοπικοί αδελφοί, τους πήγαν σε ένα ωραίο δασάκι. Εκεί με την συντροφιά που έκαναν γνωρίστηκαν καλύτερα. Αφού έφαγαν και ξεκουράστηκαν, ξεκίνησαν την ανάβαση στο πανέμορφο βουνό, το Πισοδέρι. Η διαδρομή φανταστική, μοναδική, όπως κι αν τη δεις…


Μεγάλα δέντρα, πυκνά, με ζωηρό πράσινο χρώμα, έλατα, πουρναριές και νερά να τρέχουν σε αυλάκια στις άκρες του δρόμου. Η δροσιά πολύ ευπρόσδεκτη. Και να ‘ναι καλοκαίρι, Ιούλιος και ζέστες… Κι εδώ έχει τόση δροσιά που καθόλου δεν καταλαβαίνεις σε τι εποχή ζεις… Πάντα μου άρεσαν τέτοιες διαδρομές… Αυτές μάλιστα γίνονται πιο όμορφες, όταν είσαι με φίλους…


Στα δεξιά του δρόμου, μέσα στο δάσος κάποια ξεχασμένα χωριά που μαρτυρούν την λαχτάρα που είχαν οι άνθρωποι για τα μεγάλα αστικά κέντρα. Κάποιοι, πολλά χρόνια πριν, πήραν το δρόμο της ξενιτιάς, για να μην ξαναγυρίσουν ποτέ. Σαν φαντάσματα, τα σπίτια, με τα κενά παράθυρα, που μοιάζουν σαν μάτια, κοιτούν τον δρόμο, ψάχνοντας πότε θα γυρίσουν οι νοικοκυραίοι.


Κατεβαίνοντας το βουνό και φτάνοντας πλέον στις λίμνες Πρέσπας, περνάνε από χωράφια γεμάτα με τις φασολιές. Τα περίφημα φασόλια γίγαντες των Πρεσπών. Αν δεν τα έχετε δοκιμάσει, χάνετε... Όμως το υλικό που έχουμε στα χέρια μας είναι πολύ και όμορφο και θα χρειαστεί να επιστρέψουμε… Θα το κάνουμε με χαρά… Μια εμπειρία μοναδική η συμμετοχή σε εκστρατεία που ελπίζω να τη ζήσω στο μέλλον.