Η έκδοση μιας εφημερίδας είναι ένας κύκλος. Μόλις ολοκληρωθεί ένα τεύχος και αφού περάσει λίγος καιρός και το χαρούν οι ανθρωποι του, αρχίζουμε να ετοιμάζουμε το επόμενο. Έτσι λοιπόν την Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 2024 κατέβηκα στον Πειραιά για να παραλάβω το υλικό για το νέο τεύχος 176. Και παρότι ήταν μια περίοδος γιορτών με πολλές ενδιάμεσες αργίες, όλα πήγαν καλά και χθες το μεσιμέρι, ώρα 13:00 πήγαμε εκεί και την "κλείσαμε" δίνοντας τις τελευταίες πινελιές ώστε να φύγει για το πιεστήριο... Αδύνατον να περιγράψουμε τα όμορφα και θετικά που πήραμε από τη Συνέλευση μας...
Δεν το περίμενα ούτε εγώ που η δουλειά μου είναι να περιγράφω εικόνες και καταστάσεις να δυσκολεύομαι τώρα να βρω λόγια και να περιγράψω τη φετινή τριήμερη Συνέλευση Περιφερείς στη Μαλακάσα Αττικής. Ήταν για μένα όλες αυτές οι μέρες εκπληκτικές και καθώς κράτησα σχεδόν 100 σελίδες Α4 σημειώσει αναλυτικές, ασκώ υπομονή και δεν δημοσιεύω ακόμα τίποτα…
Επιφυλάσσομαι μόλις τελειώσουν όλες οι Περιφερειακές Συνελεύσεις και μετά, όταν θα αρθεί το λογικό εμπάργκο προκειμένου να μη χαθεί η ομορφιά της έκπληξης για όσους δεν την έχουν παρακολουθήσει ακόμα. Σίγουρα όμως θα επανέλθω… Ας προσπαθήσω λοιπόν να κρατήσω κι αυτή δημοσίευση στο χθεσινό πλαίσιο της χθεσινής ανάρτησης. Μερικές δικές μας φωτογραφίες και με φίλους…
Η φίλη μας η Ρούλα, μας έστησε στο πλάνο αυτό, αμέσως μετά το μεσημεριανό φαγητό μας. Ίσα που προλάβαμε δηλαδή, γιατί αμέσως μετά συνεχίστηκε πιο έντονα και… καταιγιστικά η επίθεση αγάπης των αδελφών… Μου άρεσε που αδελφή από την Κεφαλονιά με αποκάλεσε «αδελφέ ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ» και με έφερε και γνώρισα από κοντά το φίλο μου, Γιάννη Χρυσέλη. Την ευχαριστώ πολύ.
Η φίλη μας Σαλώμη μας περίμενε πρωί – πρωί, με το πού κατεβήκαμε από το πούλμαν και ψάξαμε για να βρούμε θέση να καθίσουμε για να παρακολουθήσουμε το χθεσινό πρόγραμμα της Συνέλευσης Περιφερείας. Με τη Σαλώμη δεν είναι η πρώτη φορά που βρισκόμαστε. Πήγαμε και στο σπίτι της, ύστερα από πρόσκληση της. Και τώρα χαιρόμαστε που συμβαίνουν όμορφα πράγματα στη ζωή της.
Αυτό το γλυκό αγγελούδι είναι η μικρή Αιμιλία, η κόρη του φίλου μας Μπάμπη… Το φωτεινό χαμόγελο της μας σκλάβωσε. Τολμηρή σαν τον πατέρα της, ήρθε και με χαιρέτησε με το… όνομα μου κι εγώ… έμεινα. Πιο πέρα ο Μπάμπης γελούσε… Έτσι κάπως τον γνωρίσαμε και τον ίδιο πριν ένα χρόνο στην Ερέτρια. Είχε έρθει ακριβώς γι’ αυτό το λόγο από τη Χαλκίδα. Για να μας γνωρίσει. Πώς να το ξεχάσω;
Να ‘μας κι εδώ όλοι μαζί… Κι ο μπαμπάς Μπάμπης, μέσα στο κάδρο… Ο καλός μας φίλος έχει ένα πολύ γλυκό χαμόγελο και μια καρδιά διαθέσιμη για όλους. Έτσι τον γνώρισα κι έτσι το ξέρω… Και δείτε δίπλα του την κόρη του. Καθαρό αντίγραφο. Του μοιάζει σε όλα. Μόνο τη μαμά και σύζυγο του δεν γνωρίσαμε αυτή τη φορά, αλλά είμαστε βέβαιοι ότι σύντομα θα συμβεί κι αυτό.
Κι εδώ με τη Ρούλα από την εκκλησία μας… Τις φωτογραφίες τις τράβηξα εγώ… Στο ίδιο πλάνο που μας πήρε κι εκείνη λίγο νωρίτερα. Καταφέραμε και βρήκαμε ένα μέρος ήσυχο. Όταν έχεις να κάνεις με 3.500 περίπου ανθρώπους να κινούνται στο χώρο, αυτό είναι μάλλον κατόρθωμα. Αλλά η Ρούλα που αγαπά τις εκδρομές και είναι εξοικειωμένη σε παρόμοιες καταστάσεις, βρήκε τον τρόπο…
Σχόλια (0)