Μερικές ακόμα φωτογραφίες χιονισμένων τοπίων από την Κρήτη που μου έστειλαν δικοί μου άνθρωποι… Η ομορφιά είναι το κάτι άλλο. Ο Ιεχωβά ζωγραφίζει, έγραφα χθες σε ένα σχόλιο μου και νομίζω ότι αποτύπωνε την αλήθεια…


Θραψανιώτικες οι φωτογραφίες, βγαλμένες με ένα απλό κινητό τηλέφωνο, από μια βόλτα με το αυτοκίνητο. Αρέσει σε πολλούς και το κάνουν αυτό σε δύσκολες ώρες. Πολύ περισσότερο όταν η ομορφιά είναι διάχυτη παντού…


Έφτασε σε μας με e-mail από φίλους που εκτιμούμε και το δημοσιεύουμε εδώ για να το μοιραστούμε μαζί σας αν και ίσως το έχετε δει και στις διάφορες ομάδες στο Facebook. Αλλά επειδή όλοι δεν έχουν με επιλογή τους πρόσβαση στα κοινωνικά δίκτυα γι’ αυτό διαβάστε το από εδώ. Έχει πολύ ευαισθησία και διδάγματα.

Η ιστορία που διαβάσαμε, και αξίζει να πάρετε διδάγματα στη ζωή σας, αναφέρει:

Ο Γιώργος σχεδόν δεν είχε δει την κυρία, μέσα στο σταματημένο αυτοκίνητο, στην λωρίδα έκτακτης ανάγκης. Έβρεχε πάρα πολύ και ήταν νύχτα. Κατάλαβε, όμως, ότι η γυναίκα είχε ανάγκη από βοήθεια. Έτσι λοιπόν, σταμάτησε το αυτοκίνητό του και πλησίασε.

Εκείνη σκέφτηκε πως ήθελε να της επιτεθεί. Δεν την ενέπνεε εκείνος ο άνδρας, που φαινόταν φτωχός και πεινασμένος. Ο Γιώργος αισθανόταν πως η γυναίκα φοβόταν και της είπε: «Είμαι εδώ για να σας βοηθήσω, κυρία, μην φοβάστε. Γιατί δεν περιμένετε στο δικό μου αυτοκίνητο για να ζεσταθείτε; Δεν σας συστήθηκα… με λένε Γιώργο».

Η κυρία είχε μείνει από λάστιχο, και ήταν και ηλικιωμένη. Ενώ συνέχιζε να βρέχει δυνατά, ο Γιώργος γονάτισε, πήρε τον γρύλο, τον τοποθέτησε κάτω από την σκασμένη ρόδα και σήκωσε το αμάξι. Άλλαξε την ρόδα, και ενώ βίδωνε τα μπουλόνια, η ηλικιωμένη κυρία άνοιξε την πόρτα και έπιασε συζήτηση μαζί του. Του είπε πως δεν ήταν από την περιοχή, ότι ήταν περαστική από εκεί και ότι δεν ήξερε πώς να τον ευχαριστήσει για την πολύτιμη βοήθειά του.

Ο Γιώργος χαμογέλασε ενώ τελείωνε την δουλειά του και σηκώθηκε. Εκείνη τον ρώτησε πόσα ήθελε για την βοήθειά του. Αλλά ο Γιώργος δεν σκεφτόταν καν τα χρήματα, του άρεσε να βοηθάει τους ανθρώπους. Αυτός ήταν ο τρόπος ζωής του. Τότε εκείνος της απάντησε: «Εάν πράγματι επιθυμείτε να με πληρώσετε, την επόμενη φορά που θα συναντήσετε κάποιον σε δυσκολία, θυμηθείτε εμένα και βοηθήστε εκείνον τον άνθρωπο».

Μερικά χιλιόμετρα πιο πέρα, η κυρία σταμάτησε σε ένα μικρό εστιατόριο. Την πλησίασε μια χαμογελαστή σερβιτόρα, και της έδωσε μια πετσέτα για να σκουπίσει τα μαλλιά της που είχαν βραχεί από την βροχή. Η κυρία είδε πως η κοπέλα ήταν έγκυος– σχεδόν προς το τέλος της εγκυμοσύνης της –αλλά εκείνη δεν επέτρεπε στην κούραση και στους πόνους να αλλάξουν την συμπεριφορά της. Η κυρία έμεινε έκπληκτη από την συμπεριφορά της σερβιτόρας, και αναρωτιόταν πώς κάποιος, που έχει τόσα λίγα στην ζωή, μπορεί και δίνει τόσα πολλά σε έναν ξένο. Τότε θυμήθηκε τον Γιώργο.

Μόλις τελείωσε το φαγητό της, και ενώ η σερβιτόρα είχε πάει να σερβίρει ένα άλλο τραπέζι, η κυρία βγήκε έξω από το εστιατόριο. Η σερβιτόρα αναρωτήθηκε πού είχε πάει η κυρία, όταν είδε στο τραπέζι κάτι γραμμένο πάνω στην πετσέτα με ένα «φιλοδώρημα» αρκετά μεγάλο. Η σερβιτόρα δάκρυσε διαβάζοντας εκείνο που η κυρία της είχε γράψει: «Κράτησε τα ρέστα… κάποιος σήμερα με βοήθησε, και έτσι και εγώ βοηθώ εσένα. Εάν πραγματικά επιθυμείς να μου επιστρέψεις τα χρήματα, μην σπάσεις αυτή την αλυσίδα αγάπης, απλά βοήθησε κάποιον άλλον».

Εκείνη την νύχτα, τελειώνοντας την δουλειά της, γύρισε πολύ κουρασμένη στο σπίτι. Πλησίασε στο κρεβάτι, και είδε τον σύζυγό της που κοιμόταν. Καθώς ξάπλωσε, σκεπτόταν τα χρήματα που της είχε δώσει η κυρία, και εκείνο που της είχε γράψει.

Πώς εκείνη η κυρία γνώριζε την ανάγκη των χρημάτων που είχαν εκείνη και ο σύζυγός της, λόγω του ότι επρόκειτο να γεννήσει σε λίγο και θα είχαν πολλά έξοδα; Καθώς σκεφτόταν την ευλογία που είχε δεχθεί, χαμογέλασε, ευχαρίστησε τον Θεό, και γυρνώντας προς τον σύζυγό της, τον χάιδεψε και του ψιθύρισε γλυκά στο αυτί: «Όλα θα πάνε καλά. Σε Αγαπώ πολύ Γιώργο!!!».

Δεν ξέρω αν η ιστορία είναι αληθινή, αλλά τι σημασία έχει; Εσείς κρατήστε τα σπυδαία μηνύματα που έχει...