Στη ΣΚΟΠΙΑ της 15 Ιουνίου 1995 και στο άρθρο "Τι σας Υποκινεί να Υπηρετείτε τον Θεό;" υπάρχει το παράδειγμα των Φαρισαίων που μάς διδάσκει ότι χρειάζεται να έχουμε λογική άποψη για τα έργα. Όντως, τα έργα είναι ζωτικά, διότι «η πίστη χωρίς έργα είναι νεκρή». (Ιακώβου 2:26) Ωστόσο, οι ατελείς άνθρωποι έχουν την τάση να κρίνουν τους άλλους με βάση αυτό που κάνουν παρά με βάση αυτό που είναι. Μερικές φορές, μπορεί να κρίνουμε και τον εαυτό μας με αυτόν τον τρόπο. Μπορεί οι επιδόσεις να μας γίνουν έμμονη ιδέα, σαν να ήταν αυτές το μοναδικό κριτήριο για την πνευματικότητά μας. Θα μπορούσαμε να ξεχάσουμε πόσο σημαντικό είναι να εξετάζουμε ποια είναι τα κίνητρά μας. (Παράβαλε 2 Κορινθίους 5:12). Θα ήταν δυνατόν να γίνουμε άτομα που δείχνουν άκαμπτη προσκόλληση σε νομικές λεπτομέρειες, τα οποία ‘διυλίζουν το κουνούπι αλλά καταπίνουν την καμήλα’, με το να υπακούν στο γράμμα του νόμου ενώ ταυτόχρονα παραβιάζουν το σκοπό του.—Ματθαίος 23:24.

Αυτό που δεν κατανόησαν οι Φαρισαίοι είναι ότι, αν ένα άτομο αγαπάει αληθινά τον Ιεχωβά, οι πράξεις θεοσεβούς αφοσίωσης θα ακολουθήσουν φυσιολογικά. Η πνευματικότητα ρέει από μέσα προς τα έξω. Ο Ιησούς καταδίκασε έντονα τους Φαρισαίους για τον εσφαλμένο τρόπο σκέψης τους σε αυτό το ζήτημα, λέγοντας: «Αλίμονο σε εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι, υποκριτές! επειδή καθαρίζετε το εξωτερικό του ποτηριού και του πιάτου, αλλά από μέσα αυτά βρίθουν από λεηλασία και έλλειψη μετριοπάθειας. Τυφλέ Φαρισαίε, καθάρισε πρώτα το εσωτερικό του ποτηριού και του πιάτου, για να γίνει και το εξωτερικό του καθαρό».—Ματθαίος 23:25, 26.

Η εξωτερική εμφάνιση ενός ποτηριού, ενός πιάτου ή ακόμη και ενός κτιρίου δεν αποκαλύπτει τα πάντα. Οι μαθητές του Ιησού ένιωσαν δέος βλέποντας την ομορφιά του ναού της Ιερουσαλήμ, τον οποίο ο Ιησούς αποκάλεσε «σπηλιά ληστών» εξαιτίας των όσων συνέβαιναν στο εσωτερικό του. (Μάρκος 11:17· 13:1) Αυτό που αλήθευε για το ναό αληθεύει και για εκατομμύρια καθ’ ομολογία Χριστιανούς, όπως δείχνει το υπόμνημα του Χριστιανικού κόσμου. Ο Ιησούς είπε ότι θα έκρινε ορισμένους οι οποίοι εκτελούσαν «δυναμικά έργα» στο όνομά του ως «εργάτες της ανομίας». (Ματθαίος 7:22, 23) Σε χτυπητή αντίθεση, είπε τα εξής για μια χήρα που συνεισέφερε ένα σχεδόν ασήμαντο ποσό χρημάτων για το ναό: «Αυτή η φτωχή χήρα έριξε περισσότερα από όλους όσους ρίχνουν χρήματα στα χρηματοφυλάκια . . . Αυτή, από το υστέρημά της, έριξε όλα όσα είχε, ολόκληρο το βιος της». (Μάρκος 12:41-44) Αντιφατικές κρίσεις; Καθόλου. Και στις δύο περιπτώσεις, ο Ιησούς αντανακλούσε την άποψη του Ιεχωβά. (Ιωάννης 8:16) Διέκρινε τα κίνητρα πίσω από τα έργα και έκρινε ανάλογα.

Αν τα κίνητρά μας είναι κατάλληλα, δεν χρειάζεται να κάνουμε συνεχώς συγκρίσεις. Για παράδειγμα, μικρό όφελος προκύπτει από το να προσπαθούμε ανταγωνιστικά να δαπανήσουμε την ίδια ποσότητα χρόνου στη διακονία που δαπανάει ένας άλλος Χριστιανός ή να φτάσουμε τα δικά του επιτεύγματα στο κήρυγμα. Ο Ιησούς είπε να αγαπάτε τον Ιεχωβά με όλη τη δική σας καρδιά, διάνοια, ψυχή και δύναμη — όχι κάποιου άλλου. Οι ικανότητες, η αντοχή και οι περιστάσεις του κάθε ατόμου διαφέρουν. Αν το επιτρέπει η κατάστασή σας, η αγάπη θα σας υποκινήσει να δαπανάτε πολύ χρόνο στη διακονία —ίσως μάλιστα και ως ολοχρόνιος σκαπανέας. Όμως, αν διεξάγετε μάχη με κάποια ασθένεια, ο χρόνος που δαπανάτε στη διακονία μπορεί να είναι λιγότερος από ό,τι θα θέλατε. Μην αποθαρρύνεστε. Η πιστότητα στον Θεό δεν μετριέται με ώρες. Αν έχετε αγνά κίνητρα, θα έχετε λόγο για να χαίρεστε. Ο Παύλος έγραψε: «Ο καθένας ας αποδεικνύει τι είναι το δικό του έργο, και τότε θα έχει λόγο για αγαλλίαση σε σχέση με τον εαυτό του μόνο και όχι σε σύγκριση με το άλλο άτομο». —Γαλάτες 6:4.

Εξετάστε την παραβολή που είπε ο Ιησούς σχετικά με τα τάλαντα, όπως καταγράφεται στα εδάφια Ματθαίος 25:14-30. Ένας άνθρωπος, ο οποίος επρόκειτο να ταξιδέψει σε ξένη χώρα, κάλεσε τους δούλους του και τους ανέθεσε τα υπάρχοντά του. «Σε έναν έδωσε πέντε τάλαντα, σε άλλον δύο, σε κάποιον άλλον ένα, στον καθένα σύμφωνα με την ικανότητά του». Όταν ο κύριος επέστρεψε για να τακτοποιήσει τους λογαριασμούς με τους δούλους του, τι διαπίστωσε; Ο δούλος στον οποίο είχαν δοθεί πέντε τάλαντα κέρδισε άλλα πέντε τάλαντα. Παρόμοια, ο δούλος στον οποίο είχαν δοθεί δύο τάλαντα κέρδισε άλλα δύο τάλαντα. Ο δούλος στον οποίο είχε δοθεί ένα τάλαντο το έθαψε στο έδαφος και δεν έκανε τίποτε για να αυξήσει τον πλούτο του κυρίου του. Ποια ήταν η εκτίμηση του κυρίου για αυτή την κατάσταση;

Πρώτα-πρώτα, ας εξετάσουμε τους δούλους στους οποίους δόθηκαν πέντε και δύο τάλαντα αντίστοιχα. Στον καθένα από αυτούς τους δούλους ο κύριος είπε: «Πολύ καλά, αγαθέ και πιστέ δούλε!» Θα το είχε πει αυτό στο δούλο με τα πέντε τάλαντα αν εκείνος είχε κερδίσει μόνο δύο; Μάλλον απίθανο! Από την άλλη μεριά, δεν είπε στο δούλο που κέρδισε δύο τάλαντα: ‘Γιατί δεν κέρδισες πέντε; Δες το σύνδουλό σου και πόσα κέρδισε για εμένα!’ Όχι, ο συμπονετικός κύριος, ο οποίος εξεικόνιζε τον Ιησού, δεν έκανε συγκρίσεις. Ανέθεσε τα τάλαντα «στον καθένα σύμφωνα με την ικανότητά του», και δεν ανέμενε τίποτε περισσότερο σε ανταπόδοση από ό,τι ο καθένας μπορούσε να δώσει. Και οι δύο δούλοι έλαβαν όμοιο έπαινο, επειδή και οι δύο εργάστηκαν ολόψυχα για τον κύριό τους. Όλοι μας μπορούμε να διδαχτούμε από αυτό.

Και είναι αλήθεια, όλοι κάνουμε πράγματα για τον Ιεχωβά… Η πραγματική αξία όμως ενός Χριστιανού δεν μετριέται από αριθμούς και μέσους όρους. Το πιο ουσιαστικό είναι τα κίνητρα μας. Κι όμως οι άνθρωποι βασίζονται στα φαινόμενα. Αλλά μπορεί αυτά να είναι λάθος. Στο εδάφιο 1 Σαμουήλ 16: 7,11 καταγράφεται πώς βλέπει ο Ιεχωβά τα πράγματα. Εκείνος βλέπει και διαβάζει καρδιές…

Σε βάθος χρόνου υπάρχει ο κίνδυνος να πέσουμε στην παγίδα η λατρεία μας να γίνει τυπική, όχι ουσιαστική. Κάτι σαν μια μηχανική διαδικασία.

Γι’ αυτό ανά τακτά χρονικά διαστήματα ο καθένας από εμάς επιβάλλεται να κάνουμε μια αυτοεξέταση. Ο χρόνος φεύγει γρήγορα. Ας μην κάνουμε πράγματα στην υπηρεσία του ιεχωβά μηχανικά και επειδή «πρέπει».

Ο Ιεχωβά στον οποίο έχουμε αφιερώσει τη ζωή μας θέλει η λατρεία μας να έχει αγνά αληθινά κίνητρα… Στο εδάφιο Μάρκος 12: 28-30 αναγνωρίζουμε μια πολύ όμορφη ιδιότητα, την Αγάπη Διότι ασφαλώς δεν είναι δύσκολο να ξεκινήσει κανείς με λάθος κίνητρα. (ένας γονιός χάνει το παιδί του και γνωρίζει την αλήθεια, με σκοπό να το ξαναδεί στην Ανάσταση). Ακόμα κι έτσι να συμβεί στην πορεία είναι απαραίτητο να διορθωθεί αυτό. Οφείλουμε να είμαστε σε θέση να δώσουμε μια απάντηση στον Σατανά, τον Διάβολο.

Ας δούμε λίγο πού στοχεύει κατά’ αρχήν. Μα που αλλού; Στο οικογενειακό περιβάλλον. Σκεφτείτε μέσα εκεί να επικρατεί πίκρα, ζήλια, αρνητισμός, οργή, υβριστικά λόγια, κακομεταχείριση. Αν διαπιστώσουμε ότι το κίνητρό μας δεν είναι η Αγάπη, ασφαλώς και δεν πρέπει να πανικοβληθούμε. Τα «πρέπει», τα «μη» και τα «όχι» καθορίζουν τη ζωή μας. Αλλά μπορεί αν διορθωθούν. Μπορούμε να μετατρέψουμε τα «πρέπει» σε «θέλω».

Ένα πολύ ισχυρό όπλο είναι να κάνουμε στοχασμού γύρω από το λίτρο. Αυτό θα μας βοηθήσει πολύ. Το βλέπουμε αυτό στο εδάφιο 1 Ιωάννη 4:9. Έτσι αποκτούμε εκτίμηση, ευγνωμοσύνη και στη συνέχεια αγάπη για τον Ιεχωβά. Στη ΣΚΟΠΙΑ μελέτης του Οκτωβρίου 2016 για άλλη μια φορά διαπιστώνουμε πόσο ευγνώμονες πρέπει να είμαστε που ο Ιεχωβά χρησιμοποίησε το άγιο πνεύμα του για να μας αποκαλύψει την αλήθεια και να μας δώσει τη δυνατότητα να ασκούμε πίστη στα καλά νέα! (Διαβάστε Λουκάς 10:21) Δεν πρέπει ποτέ να πάψουμε να ευχαριστούμε τον Ιεχωβά για το ότι μας έλκυσε στον εαυτό του μέσω του Γιου του, “του Πρώτιστου Παράγοντα και Τελειοποιητή της πίστης μας”. (Εβρ. 12:2) Προκειμένου να δείχνουμε την εκτίμησή μας για αυτή την παρ’ αξίαν καλοσύνη, πρέπει να συνεχίζουμε να ενισχύουμε την πίστη μας μέσω προσευχής και μελέτης του Λόγου του Θεού.—Εφεσ. 6:18· 1 Πέτρ. 2:2. Επομένως ότι κάνω για τον Ιεχωβά θέλω να το κάνω από ευγνωμοσύνη, όχι από υποχρέωση. Κι αυτό είναι σαν καύσιμο καρδιάς.

Στο εδάφιο Γαλάτες 2:20 ο Παύλος προσωποποιεί το λύτρο ή αλλιώς θα λέγαμε ότι δίνει προσωπικό χαρακτήρα στο λύτρο. Έτσι το εφάρμοσε στη ζωή του. Κίνητρό του ήταν η Αγάπη. Μετέτρεψε μ’ αυτόν τον τρόπο τα «πρέπει» σε «θέλω» κάνοντας καθημερινά στοχασμούς.

Γνωρίζουμε ότι λαβαίνουμε πραγματικά συγχώρηση για τις αμαρτίες μας, πλησιάζουμε τον Ιεχωβά μέσω προσευχής, έχουμε καθαρή συνείδηση. Και νιώθουμε ευγνωμοσύνη και εκτίμηση. Θέλουμε να εκφράσουμε την πίστη μας. Και μιμούμαστε τον ίδιο τον Ιησού Χριστό κάνοντας το με χαρά αυτό…

Βεβαίως υπάρχουν πολλές παγίδες… Είναι λάθος να κρίνουμε τη λατρεία μας βάση των έργων μας. Ούτε και χρειάζεται να κρίνουμε τους άλλους με το ίδιο με μας κριτήριο. Διότι έτσι, χωρίς να θέλουμε κρίνουμε στην ουσία βάση της εξωτερικής του εικόνας.

Είναι επίσης λάθος να αισθανόμαστε ενοχές, ότι δηλαδή δεν κάναμε ότι θα έπρεπε. Δεν χρειάζεται να βάζουμε υπερβολικά πρότυπα για μας. Καλό είναι να προσπαθούμε να φτάσουμε καλά πρότυπα, αλλά θέλει προσοχή. Να κοιτάζουμε λοιπόν τι έχουμε κατορθώσει, όλα αυτά τα χρόνια. Αυτό θα μας ενθαρρύνει.

Ένα τρίτο στοιχείο – παγίδα είναι να συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τους άλλους. Αυτό που θέλει ο ιεχωβά είναι να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε και να το χαιρόμαστε και τότε θα είμαστε πραγματικά ευτυχισμένοι από την προσωπική μας λατρεία για τον Ιεχωβά. Δείτε το αυτό και στο εδάφιο Γαλάτες 6:6. Εκείνος γνωρίζει τις περιστάσεις μας, ξέρει τι μπορούμε να κάνουμε γι’ αυτό και μας εμπιστεύεται…

Να θυμόμαστε πάντα πως ο Ιεχωβά μολονότι είναι τέλειος Θεός, δεν είναι τελειομανής μαζί μας, ούτε απαιτεί από εμάς να κάνουμε πράγματα που δεν μπορούμε. Η φιλία μας μαζί του, μας υποκινεί να κάνουμε πράγματα για εκείνον από καρδιάς. Η αγάπη μας για εκείνον είναι η κινητήρια δύναμη.

Μελετώ καθημερινά τη Γραφή επειδή θέλω να ακούω τη φωνή του, προσεύχομαι σε εκείνον επειδή έχω ανάγκη από αυτή την επικοινωνία, πηγαίνω στις συναθροίσεις επειδή θέλω να εκφράζομαι, συμμετέχω στο έργο διακήρυξης των καλών νέων επειδή αγαπώ τους ανθρώπους και τον Ιεχωβά και θέλω να σωθούν!