Η εξώπορτα του σπιτιού της Μαλάμως στο χωριό... Τα παιδιά της έκαναν πολύ καλή δουλειά τις δύο φορές που κατέβηκαν στο χωριό. Άνοιξα με τα κλειδιά της Στασούλας και το είδα από μέσα. Πραγματικά πολύ καλό για το χρόνο που το δούλεψαν. Εντάξει, θέλει λίγη δουλειά ακόμα, αλλά ήδη είναι έτοιμο για να φιλοξενήσει ανθρώπους καλοκαιριάτικα... Με ένα ακόμα “ντου” όλα θα γίνουν όπως πρέπει, ακόμα και στις λεπτομέρειες του. Μπράβο τους! Πολύ τους χαίρομαι...

Και το δικό μου σπίτι φωτογραφημένο στις αρχές του Ιούλη... Οι εργασίες προχωρούν με πολύ αργούς ρυθμούς. Δεν βοηθούν και οι μαστόροι, εδώ που τα λέμε... Παρ' όλα αυτά το παλεύω...

Δυστυχώς δεν είναι να εμπιστεύεσαι τους μαστόρους χωρίς να είσαι παρών δια της φυσικής παρουσίας σου. Το είδα, το διαπίστωσα στο πατρικό μου που προσπάθησα να το ανακαινίσω εμπιστευόμενος ανθρώπους την ώρα που εγώ βρισκόμουν αναγκαστικά, λόγω δουλειάς, στην Αθήνα.

Πέρα από το γεγονός ότι κάποιοι είναι διατεθειμένοι να σε κοροϊδέψουν και να σου φάνε χρήματα, ακόμα κι εκείνοι που δούλεψαν διαπιστώνω πως στις λεπτομέρειες τους υπάρχουν προβλήματα, που αν ήταν ευσυνείδητοι στη δουλειά τους όφειλαν να τα επιλύσουν πριν ακόμα τα δει ο... πελάτης.

Ας είναι... Τι ψάχνω τώρα να βρω, ψύλλους στ' άχυρα... Μια πικρία όμως υπάρχει... Και πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς...

Ξαναπήγα προχθες να δω το πατρικό μου... Ακόμα δεν έχουν ολοκληρωθεί τα κουφώματα. Θα γίνει, λέει από Δευτέρα... Κάπως μου ακούγεται αυτό το “από Δευτέρα”... Την έχω πατήσει άγρια από τον προηγούμενο αλουμινά απατεώνα “100 κιλά ψεύτης” κατά δήλωση του...

Χαίρομαι για το σπίτι της Μαλάμως. Έχουν κάνει καλή δουλειά τα παιδιά της, δυο φορές που κατέβηκαν στο χωριό γι' αυτό. Είχα τα κλειδιά και μπήκα και το είδα από μέσα. Εξαιρετική δουλειά, προσεγμένη...

Φωτογράφησα την είσοδό τους... Θέλει ακόμα κάποιο έργο μα αρχίζει να δείχνει σπίτι. Και είναι βέβαιο ότι θα γίνει στην πορεία... Αν μάλιστα, όπως ακούω, κατέβει ο Λευτέρης με την οικογένεια του για δουλειές στο Ηράκλειο και μένουν εδώ, θα έχει την ευκαιρία να κάνει κάποιες επιπλέον δουλειές...

Το σπίτι τους πάντως στη φάση που βρίσκεται, κατοικείται, κάτι που δε συμβαίνει ακόμα με το δικό μου. Αυτό που θα προσπαθήσω το φετινό καλοκαίρι είναι να κάνω κάποιες εργασίες από την πλευρά του Κελαρογιάννη για να μπει ένα στοπ στην υγρασία που ταλαιπωρεί το σπίτι από παλιά. Πολύ περισσότερο τώρα που φτιάχτηκε και φιλοδοξώ να το κάνω κατοικήσιμο. Δεν βλέπω πια φως σ' αυτή την ομίχλη που έχει πέσει γύρω μας για το αύριο, όταν σε δυο χρόνια βγω στη σύνταξη. Δυο χρόνια πίσω, όταν ξεκίνησα τις εργασίες έλεγα ότι θα 'ρθω εδώ να ζήσω τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής μου, ώς το τέλος. Τώρα δυσκολεύομαι να δω σοβαρά μια τέτοια προοπτική. Εδώ δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει αύριο. Πώς να κάνεις τόσο μακρινά όνειρα;

Παρόλα αυτά χαίρομαι που δεν το άφησα στην τύχη του, εγκαταλειμμένο. Και προσπαθώ, στο μέτρο του δυνατού, να κάνω δυο βήματα παραπέρα φέτος και δυο του χρόνου αν είμαστε καλά...

Αν βοηθούσαν και οι μαστόροι που κατά τα άλλα παραπονούνται ότι δεν έχουν δουλειές... Και τι ζητάω; Τίποτα το φοβερό... Απλά να είναι συνεπείς στις υποχρεώσεις που αναλαμβάνουν...