Ακόμα μια σειρά από φωτογραφίες του νησιού της Σπιναλόγκας, όπως τις τράβηξα μέσα από το καΐκι που θα μας πάει σ' αυτή από την Πλάκα. Φαντάζει μεγάλο, είναι ίσως ο μύθος που το κάνει έτσι. Στην πραγματικότητα δεν κάναμε περισσότερα από 10 λεπτά για να ολοκληρώσουμε τον κύκλο του.

Πάμε πολύ κοντά στην ξηρά, από τη μεριά του νησιού... Βλέπουμε πια καθαρά τους ανθρώπους που κινούνται πάνω σ' αυτό. Μέσα στη ζέστη του Ιουλίου. Και γύρω βράχια, άγρια βράχια... Οι άνθρωποι σαν τον κύριο που μόλις διακρίνεται μέσα στο πλάνο στη βάση, δεξιά. Κάθομαι στην κουπαστή του καϊκιού και παρατηρώ σιωπηλός...

Θάλασσα, τοίχη,άγρια βουνά, θάμνοι και ελάχιστα δέντρα πάνω στη Σπιναλόγκα. Από αυτή τη μεριά του νησιού δεν έχει καν σπίτια. Είναι η βορινή και υποθέτω πως την “έδερναν” συχνά οι άνεμοι, άρα δύσκολο να κατοικηθεί..

Άλλη μια πλευρά του νησιού. Είπαμε, είχαμε τη διάθεση να διαλευκάνουμε όλο το μύθο. Έτσι τα κλικ στο φακό ήταν απανωτά και συχνά οι φωτογραφίες, επειδή τραβήχτηκαν με διαφορά δευτερολέπτων μοιάζουν ίδιες. Αλλά δεν είναι. Υπάρχουν πάντα μικρές διαφορές.

Και να που πλησιάζουμε στην κεντρική είσοδο του λιμανιού που αράζουν τα μικρά πλοιάρια που μεταφέρουν τους τουρίστες ή τα μικρά καΐκια σαν το δικό μας. Από την Ελούντα έρχονται τα μεγαλύτερα καραβάκια, από την Πλάκα τα πιο μικρά. Διαφορά μεγέθους πόλης. Παίζει κι αυτό το ρόλο του, οπωσδήποτε...

Φτάσαμε!... Αριστερά στη φωτογραφία είναι η είσοδος. Θα χρειαστεί να κόψουμε εισιτήριο 2 ευρώ το άτομο για να μπούμε μέσα. Το θέλουμε όμως όσο τίποτα άλλο. Μας φαίνονται οι ώρες ατέλειωτες, αλλά δεν είναι ούτε δέκα λεπτά από το μικρό μόλο της Πλάκας που ξεκινήσαμε. Και τώρα θα 'χουμε την ευκαιρία να περπατήσουμε στη Σπιναλόγκα...