Δυστυχώς, αυτοί είμαστε...
Απογοητευτική η εικόνα μπροστά στη Βουλή το πρωί της Κυριακής. Ο κόσμος αγνόησε τις εκκλήσεις των ανακοινώσεων των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ. Κι αυτοί που είδα μάλλον με δική τους πρωτοβουλία είχαν έρθει και πάντως όχι συντεταγμένα. Δεν ξέρω μόνο αν η μικροφωνική και τα τραγούδια που ακούγονταν ήταν δικά τους. Αμφιβάλω...
Άδεια η πλατεία... Σε τέτοιες κρίσιμες ώρες, είναι κάτι που μάλλον πρέπει να μας προβληματίσει. Η αίσθηση μου είναι ότι λείπει ο ηγέτης που θα συσπειρώσει και θα οργανώσει καλύτερα τέτοιου είδους ή πιο δυναμικές κινητοποιήσεις...
Κυριακή πρωί, ώρα 11.30 στην πλατεία Συντάγματος. Ανταποκρίθηκα στο κάλεσμα των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ και ήρθα να προσθέσω τη διαμαρτυρία μου μ' αυτούς τους Έλληνες που δεν τα βάζουν κάτω και αντιστέκονται.
Το φαινόμενο που συναντώ εδώ είναι εντελώς απογοητευτικό... Παρά το γεγονός ότι έχει έναν εκπληκτικό ήλιο, ο κόσμος που έχει έρθει είναι ελάχιστος. Ούτε κι αυτούς τους διοργανωτές είδα, μόνο τον πρόεδρο της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ, Νίκο Φωτόπουλο, αναγνώρισα σ' ένα πηγαδάκι, απέναντι από το Μεγάλη Βρετάνια...
Κι έκανα ολόκληρη την πλατεία πολύ άνετα. Εν τω μεταξύ δεν είναι και τόσο δύσκολο να αναγνωρίσω φάτσες... Εκδρομή φαντάζει η όλη διαδικασία. Και θα 'πρεπε να είναι αλλιώς αν αφήναμε να βγει ο θυμός και η αγανάκτησή μας...
Αλλά εδώ κάτι άλλο συμβαίνει. Ο καθένας ψάχνει να βρει το δικό του τρόπο διαμαρτυρίας. Περιμένει να δει πού θα του πει να πάει το κόμμα του ή η συλλογικότητα του. Και κει πάει... Όμως πραγματικά η εικόνα της πλατείας Συντάγματος είναι αυτή την ώρα απογοητευτική...
Αν, η άλλη πλευρά, αυτή που καθημερινά απεργάζεται μέτρα σε βάρος μας, είχε κάμερες εδώ, (που θα είχε) θα έτριβε τα χέρια της από ευχαρίστηση... Και θα επιτάχυνε την προσπάθεια της να μας... αποτελειώσει. Ουδεμία ουσιαστική αντίδραση. Οι πόρτες ανοιχτές κι εμείς με παντόφλες στις βλακείες και τα υποπροϊόντα που μας σερβίρει η τηλεόραση ή το πολύ σε κάποιο κοντινό καρναβάλι...
Ευτυχώς με επανέφεραν λίγο τα ηχεία με τα τραγούδια του Μηλιώκα, του Χάρρυ Κλυνν, του Πανούση και των αδερφών Κατσιμίχα που δίνουν “χρώμα” στην εκδήλωση. Κι ανάμεσά τους ανακοινώσεις παθιασμένες για μας, τους εργαζόμενους, για τα δίκια μας που καταπατούνται... Για μας που, μια τόσο σημαντική μέρα, απουσιάζαμε.
Κάνω αναρτήσεις από το κινητό μου στο Facebook και το Twitter και μου βγαίνει όλη αυτή η απογοήτευση. Η άδεια πλατεία, τα σκουριασμένα μυαλά... Τι άλλο, άραγε, χρειαζόμαστε να πάθουμε για να ξεσηκωθούμε; Τι άλλο; Όλα τα έχουν κάνει... Μας έχουν στύψει σαν λεμονόκουπα κι εμείς το ανεχόμαστε αδιαμαρτύρητα...
Γιατί; Αυτό το γιατί είναι που με πνίγει αυτή τη δύσκολη ώρα. Θα κάνω μια βόλτα ακόμα και θα φύγω. Δεν αντέχω να βλέπω αυτή την κατάντια. Αξίζουμε κάτι καλύτερο. Το πιστεύω. Γι' αυτό και στεναχωριέμαι...
Αλλαγή σκηνικού στην πλατεία Σωτήρη Πέτρουλα, στον Κολωνό. Για πρώτη φορά γεμάτη από παιδιά, ντυμένα μασκαράδες που χορεύουν κάτω από τρελούς ρυθμούς αποκριάτικης μουσικής. Μια καλή πρωτοβουλία της προέδρου της 4ης Δημοτικής Κοινότητας, Δήμητρας Σιδερή. Μπράβο!...