Πήγαμε κι εφέτος στο ραντεβού μας με τα μούρα που ξέρουμε, στο ανοιχτό αρχαιολογικό πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνα. Να δούμε αν έγιναν. Άλλες φορές τέτοια εποχή ήταν ώριμα. Φέτος όμως για κάποιο λόγο πήγαν πιο πίσω. Δείτε ΕΔΩ άλλο ένα δημοσίευμα για μούρα τον περσινό Μάϊο.


Και τον Μάη του 2019 είχα ξανακάνει άλλη μια ανάρτηση ΕΔΩ, αλλά τότε, όπως μπορείτε να δείτε, ήταν πολύ πιο ώριμα. Κάτι που θα γίνει στις μέρες που έχουμε μπροστά μας. Ίσως το πρώτο δεκαήμερο είναι ακόμα νωρίς. Τα μούρα φτάνουν ώς τον Ιούνιο.


Αρχές Ιουνίου του 2012 είχα ξαναπάει... Είχα ξαναγράψει τότε ΕΔΩ. Ένα δημοσίευμα γεμάτο από μνήμες και νοσταλγία. Διότι τα μούρα πάντα μου άρεσαν. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου παιδί, ξέραμε πού θα βρούμε τις καλύτερες μουριές στο χωριό.


Όταν τα μούρα ήταν κόκκινα, τα χέρια μας, η γλώσσα μας και τα χείλη μας γίνονταν, άστα να πάνε... Αλλά αυτό δεν μας ένοιαζε καθόλου. Εννοείται ότι τα τρώγαμε επιτόπου. Ούτε τα πλέναμε, ούτε τίποτα. Έτσι μας άρεσαν. Και, παρεμπιπτόντως, δεν παθαίναμε τίποτα απολύτως.


Πέρυσι τέτοια εποχή, μόλις είχε ανοίξει το πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνα. Το είχαν κλείσει από όλες τις προσβάσεις του, σε μια προσπάθεια να βάλουν φραγμό στη διασπορά του ιού. Τότε είχα ξαναπάει και δείτε ΕΔΩ ένα δημοσίευμα που έκανα στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ.


Και κάτι από το μακρινό 2014... Δείτε ΕΔΩ. Απλά, για να ροκανίσουμε λίγο το χρόνο μέχρι να ωριμάσουν και να τα επισκεφτούμε ξανά. Και όσο κι αν τα ξέρουν και άλλοι πια, πάντα θα βρίσκουμε κάτι να τσιμπήσουμε και να αισθανθούμε την υπέροχη γεύση τους. Πάντα.