Θα' ταν πριν δέκα μέρες περίπου, που συνέβη αυτό που περιγράφω σήμερα στην ανάρτηση μου στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ. Πολλές φορές, καθώς κυκλοφορώ έξω, κρατάω φωτογραφίες που δεν χρησιμοποιώ άμεσα στις αναρτήσεις μου, επειδή με ενδιαφέρει να κρατώ μια κάποια ισορροπία...


Για κάτι τέτοιες ώρες, σαν σήμερα... Διότι τόσα περιστέρια μαζεμένα στα Σεπόλια μέσα στη μικρή πλατεία του Αγίου Μελετίου, ανάμεσα στις μουριές με τα παγκάκια που κάθονται οι άνθρωποι να ξαποστάσουν, δεν είναι βέβαιο ότι θα δεις κάθε μέρα. Αμφιβάλω, ιδιαίτερα τώρα με τα κρύα και τη βροχή.


Εδώ έχουν μάθει ότι, οι άνθρωποι τους πετάνε τροφή. Και είναι κάπως εξοικειωμένα μαζί τους. Προσωπικά, επειδή δεν είχα φωτογραφική μηχανή, αλλά το κινητό μου, τα πλησίασα πολύ κοντά... Και κάθισα αρκετά αφού, όπως θα διαπιστώσετε, προσπάθησα να τα πάρω από διαφορετικές μεριές.


Ούτε που νοιάζονταν για την παρουσία μου... Αντιθέτως, ήταν ιδιαίτερα χαλαρά και δεν αποσπούνταν η προσοχή τους από το φαγητό που προφανώς κάποιοι τους είχαν ρίξει. Εγώ τα είδα πρώτη φορά, αλλά μου είπαν ότι αυτό συμβαίνει συνέχεια στον συγκεκριμένο τόπο.


Η αλήθεια είναι, ότι τα χάρηκα. Τα απόλαυσα στο παιχνίδισμα τους... Έτσι μου φαίνονταν ότι τα έβλεπα. Για λίγο και με αφορμή αυτά, η πόλη πήρε χρώμα και έγινε παιχνιδιάρικη, πιο όμορφη. Όσο όμορφη δηλαδή μπορεί να είναι μια πόλη με τον μισό πληθυσμό ολόκληρης της χώρας.


Ελπίζω να τα ξαναδώ. Να τύχει, δηλαδή, όταν περάσω ξανά να είναι όλα μαζί εκεί, όπως τώρα... Αυτά, ξέρετε, δεν τα... παραγγέλνει κανείς. Το θέμα είναι να τα προλάβεις όταν συμβαίνουν. Πού να το φανταστεί κανείς, στα Σεπόλια τόση μαζεμένη ομορφιά!